พระชายา 10 ถ้าเจ้าชอบก็ทำบ่อยๆ

“นั่งรอในนี้ เปิ่นหวางอาบน้ำครู่เดียว”

ตรัสจบร่างสูงก็เดินหายเข้าไปหลังฉากกั้นทันทีปล่อยให้ร่างบางยืนเคว้งอยู่คนเดียวอย่างแปลกใจ

‘ให้นางมารอพระองค์สรงน้ำ?’

ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ (15 นาที)

“เข้ามาเกล้าผมให้เปิ่นหวาง”

ร่างบางเดินเข้าไปในห้องเห็นร่างสูงนั่งอยู่หน้ากระจกสวมอาภรณ์เรียบร้อยด้วยฉลองพระองค์ลำลองสีฟ้าอ่อนจึงหยิบหวีขึ้นมาสางพระเกศายาวเบาๆ

“เกล้าขึ้นครึ่งเดียวดีหรือไม่เพคะ”

“แล้วแต่เจ้า”

ได้รับคำอนุญาตนางจึงเกล้าเส้นเกศายาวขึ้นเพียงครึ่งเดียวปักด้วยปิ่นหยกเป็นอันเสร็จทนางจึงมองสำรวจความเรียบร้อย พระพักตร์หล่อเหลาที่ติดจะเย็นชานั้น วันนี้ดูอ่อนโยนลงคงเป็นเพราะสีอาภรณ์และเส้นเกศายาวที่ปล่อยสยายลงมาครึ่งหนึ่ง ชินอ๋องนับเป็นบุรุษที่มีรูปเป็นทรัพย์โดยแท้พระพักตร์คมได้รูปจมูกโด่งริมฝีปากหยักนั้นหนาพอดีสีแดงระเรื่อ คิ้วเข้มพาดเฉียงรับพระเนตรคมราวกลับจะมองทุกสิ่งได้ทะลุปรุโปร่งนั้น รวมกับวรกายสูงใหญ่มิแปลกที่เหล่าสตรีจะหมายปอง แต่หากมีสักคนได้มาเห็นนิสัยเอาแต่ใจเช่นนางพบเจออยู่ตอนนี้จะทนได้หรือไม่

“มองพอรึยัง หน้าเปิ่นหวางมีสิ่งใดติดอยู่งั้นรึ”

“เอ่ออ ไม่มีเพคะ หม่อมฉันเพียงคิดว่าผมทรงนี้เหมาะกับพระองค์ดีเพคะ”

มุมโอษฐ์หยักยกยิ้มมุมปากช้าๆ สบตานางผ่านกระจก ก่อนเอ่ยคำที่ทำนางแทบไปไม่เป็น

“หากเจ้าชอบก็ทำให้เปิ่นหวางบ่อยๆ ก็ได้”

“เอ่ออ..เพคะ”

หลังการเสวยที่เงียบเชียบผ่านไปนางก็กลับมายังตำหนักหลันเทียนทันทีส่วนชินอ๋องก็ทรงเข้าห้องอักษรเพื่อทรงงานต่อ ถึงแม้การเสวยร่วมกันคราวนี้จะยังทรงเมินเฉยและไร้การพูดคุยกันเช่นเดิม แต่บรรยากาศนั้นต่างออกไปมิได้รู้สึกอึดอัดหรือกดดันเช่นคราแรก

ตำหนักเฟยเทียน

ร่างบางที่ตื่นขึ้นมาเพื่อทำหน้าที่เดิมเดินทางมาถึงตั้งแต่ต้นยามเหม่าพร้อมกับเหล่าขันทีที่ยกหีบอาภรณ์ที่นางอบร่ำเข้ามาด้วยร่างสูงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงกว้างมองหีบใบใหญ่ทั้งสามหีบอย่างสนพระทัย

“หีบอะไร”

“หีบอาภรณ์ของพระองค์เพคะ หม่อมฉันนำไปซักอบร่ำให้เพคะ”

ทรงทอดพระเนตรมองร่างบางที่จัดเตรียมอาภรณ์ให้พระองค์อย่างตั้งใจก็แย้มสรวลออกมาเบาๆ ทรงได้กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยมาจากอาภรณ์ในหีบนั้นจึงเอ่ยถามนาง

“กลิ่นเดียวกันกับที่ใช้ผสมน้ำใช่หรือไม่”

“เพคะ”

“อืม ดี”

ทรงพยักหน้าอย่างพอพระทัยยามได้กลิ่นนี้ราวกับว่านางอยู่ใกล้พระองค์ตลอดกระนั้นได้แต่ส่ายศรีษะให้กับความคิดของตนเอง

หลังจากสรงน้ำเสร็จโดยที่วันนี้มิทรงได้กลั่นแกล้งนางแล้วจึงทำให้นางลดการระวังตัวและผ่อนคลายลงมาก

“วันนี้เกล้าครึ่งเดียวพอเปิ่นหวางมิได้เข้าวัง”

“เพคะ”

“เจ้าอยากออกไปไหนหรือไม่”

“หม่อมฉันอยากกลับจวนเพคะ”

“เช่นนั้นยามอู่ (11.00-12.59) เปิ่นหวางจะพาไป”

“ขอบพระทัยเพคะ เช่นนั้นหม่อมฉันไปเตรียมสำรับเช้าให้พระองค์ก่อนนะเพคะ”

ใบหน้างามนั้นแย้มยิ้มเต็มใบหน้าอย่างดีใจทรงทอดมองรอยยิ้มงามนั้นนิ่ง พระทัยเต้นแรงแปลกๆ

“อืม”