พระชายาปีศาจพันหน้า 133.2

“ไม่กี่ปีที่ผ่านมาที่ข้าได้ถูกส่งไปยังชนบทและนั่นคือที่ที่ข้าได้เรียนรู้วิธีที่จะขี่ม้า”

“เช่นนั้นหรือ”เซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง รู้สึกเสียใจที่ได้ถามคำถามนี้

       เมื่อเหตุผลที่ทำให้นางถูกส่งไปยังชนบทได้ถูกพูดถึง การสนทนาก็เริ่มอึดอัด​ขึ้น

       ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยน​หัวข้อการสนทนาทันที

       แต่ก่อนที่เขาจะทันได้พูด โหลว ชิงอู๋ ก็ดึงบังเหียน​ของนางและเตะลงไปที่ด้านข้างของม้าอย่างหนัก ทำให้ม้าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“องค์​ชายสาม ลองแข่งขัน​กันดูว่าใครจะไปถึงค่ายทหารได้ก่อน!”

       เซี่ยโฮ่ว ฉิ่งมองไปที่ร่างผอมบางที่หายไปอย่างช้าๆต่อหน้าเขาในขณะที่ดวงตาของเขาสว่างขึ้น

       เขาเองก็ดึงบังเหียนของเขาและตีแส้ไปที่ม้าของเขาเพื่อแข่งกับนาง

“ดี!”

       ร่างของสองคนหายไปอย่างรวดเร็ว ภายในรถม้าเฟิ่ง เหย่เก้อลดสายตาที่ดำมืดของเขาลงพร้อมกับแสงในดวงตาที่มีร่องรอย​ของความเจ็บปวด

       เมื่อพวกเขามาถึงบริเวณค่ายทหาร พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังบริเวณที่ล่าสัตว์ต่อทันที

       พวกเขาได้ทำการแจ้งไว้ล่วงหน้าแล้วสำหรับพื้นที่ในการล่าสัตว์ดังนั้น​มันจึงว่างเปล่าและมีแค่พวกเขาเท่านั้น

       เฟิ่ง เหย่เก้อ กระโดดลงจากรถม้า ตามมาด้วยเหย่ จี้ ก่อนจะเข้าไปพูดคุยกับเขา

“พี่ชายเหย่ ท่านช่วยสอนวิธีขี่ม้าให้ข้าได้หรือไม่ ข้าไม่รู้วิธีที่จะขี่มัน”

“เช่นนั้นก็เพียงแค่ดูพวกเราล่า”

“พี่ชายเหย่ … ท่านช่างใจร้ายจริงๆ”เหย่ จี้กระพริบตาที่งดงามของนางอย่างน่าสงสารพร้อมกับลดศีรษะลง ในขณะที่นางจับแขนเสื้ิอของเขา

       เฟิ่ง เหย่เก้อสะบัด​แขนเสื้อของเขาออก

“มันไม่ใช่เพราะข้าใจร้าย ชายและหญิงไม่ควรใกล้ชิด มันไม่เหมาะสม”

       โหลว ชิงอู๋ เพิ่งผ่านไปโดยบังเอิญและได้ยินเรื่องนี้เข้าพอดี

       จู่ๆ นางก็โงนเงนขึ้นเล็กน้อย  ทำให้เซี่ยโฮ่ว ฉิ่งรีบเข้ามาช่วยพยุงนางไว้ทันที

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?”

“ข้าสบายดี” โหลว ชิงอู๋ ส่ายหัวและเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกต่อไป

       ด้วยการแสดงออก​ที่เฉื่อยชาของ​เฟิ่ง เหย่เก้อ เขาเหลือบไปมองนาง และด้วยเหตุผลบางอย่างริมฝีปากของเขาดูเหมือนจะโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้ม​

       ก่อนจะมีคนกอดแขนของเขาอีกครั้ง

“พี่ชายเหย่ ข้าไม่ถือ!”

“แต่ข้าถือ” การแสดงออกที่เงียบสงบของเขาคือการที่จะปฏิเสธไห้ผู้คนอยู่ห่างออกไปหนึ่งพันลี้ แต่กลับทำให้หัวใจเหย่ จี้ เต้นเร็วขึ้น

       นี้คือผู้ชายที่นางเลือก

“เอาล่ะๆ เช่นนั้นข้าจะให้คนจูงม้าของข้าไปเอง”

       เหย่ จี้ ถูกบังคับให้ตรงไปหาเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง และขอคำแนะนำจากเขาแทน

       เนื่องจากนางกำลังแกล้งทำเป็นไม่รู้วิธีที่จะขี่ม้า ดังนั้น​นางจึงต้องทำเป็นไม่รู้ต่อไป

       มิฉะนั้นตามบุคลิกของพี่ชายเหย่ เขาคงจะรู้สึกแย่กับนางมากเท่านั้น​

       เซี่ยโฮ่ว ฉิ่งสั่งให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาหาคนจูงม้าให้นางทันที

       เฟิ่ง เหย่เก้อเงยหน้าขึ้น ก่อนจะมองไปที่โหลว ชิงอู๋ และเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง ที่อยู่ไม่ไกลออกไป

       ก่อนจะรีบขึ้นม้า ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาส่องประกาย​ไปด้วยแสงแดดอันสดใส

       ชุดขี่ม้าสีดำของเขาทำให้เขาดูหล่อเหลามากขึ้นและทำให้หน้าตาที่หล่อเหลาของเขาโดดเด่น​มากยิ่งขึ้น

       เหย่ จี้เตะทางด้านข้างของม้าเพื่อให้มันเดินไปข้างหน้า ไม่ไกลเกินไปและไม่ใกล้เกินไปจากเฟิ่ง เหย่เก้อ

       สายตาของนางมองตามสายตาของเขาไปยังเซี่ยโฮ่ว ฉิ่ง และโหลว ชิงอู๋ 

       ดวงตาที่งดงามของนางโค้งขึ้น ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะอันน่าหลงใหลออกมา พร้อกับพูดขึ้น “พี่ชาย มันจะน่าเบื่อเกินไป ทำไมเราทั้งสี่คนไม่มาแข่งกัน? ข้าและพี่ชายเหย่ จะอยู่ฝ่ายเดียวกัน ท่านและน้องชิงอู๋ ก็อยู่อีกฝ่ายและดูว่าใครจะล่าได้มากที่สุด? ”

       เซี่ยโฮ่ว ฉิ่งหันกลับมาเผชิญหน้ากับนางพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนขึ้น “ข้าเห็นด้วย ​แล้วท่านล่ะท่านอ๋องรัตติกาล​?”

“อืม”

       เหย่ จี้ ยิ่งมีความสุขมาก ก่อนจะสั่งให้คนจูงม้าของนางไปยังที่ซึ่งเฟิ่ง เหย่เก้อ กำลังหยุดอยู่

“เช่นนั้น ข้าและพี่ชายเหย่จะไปทางทิศตะวันออก พวกท่านไปทางทิศตะวันตก ตามนั้นดีหรือไม่! “หลังจากที่นางพูดจบ นางก็สั่งให้คนจูงม้าพานางออกไปอย่างรวดเร็ว​

       บางครั้งนางจะหันไปมองทางเฟิ่ง เหย่เก้อ แต่สายตาของเขาลดลงไปขณะที่เขาดึงบังเหียนม้าและค่อยๆเดินออกไปข้างหน้า