พระชายาปีศาจพันหน้า 127.2

“นายท่าน ท่านต้องการหนอนวูดูไปเพื่ออะไรหรือขอรับ?”

แน่นอนว่าเขาสามารถซื้อได้ แต่สิ่งนั้นเป็นพิษมากเกินไปมันไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะสามารถมีส่วนเกี่ยวข้องกับมันได้

โหลว ชิงอู๋หันมาเผชิญหน้ากับเขา “แน่นอนว่าข้ามีบางอย่างต้องใช้มันเจ้าสามารถหามันได้หรือไม่”

“ข้าจะสามารถลองดูขอรับ” ตราบใดที่เขามีเงินจะมีคนจำนวนมากที่เห็นค่ามันมากกว่าชีวิตของตัวเอง

ดังนั้นมันจึงจะไม่ยากที่จะรับประกันได้ว่าจะมีอย่างน้อยสักคนที่เต็มใจ

“เช่นนั้นก็ไป โดยเร็วที่สุดเท่าที่เจ้าจะทำได้ “

“ขอรับ! ผู้ใต้บัญชาจะไปเดี๋ยวนี้ “

ในเวลาเดียวกันที่จวนท่านอ๋องรัตติกาล

พ่อบ้านเคาะประตูห้องอักษรของเฟิง เหย่เก้อร์ขึ้นอีกครั้ง

แต่เมื่อเทียบกับครั้งก่อน เขารู้สึกเกิดความไม่สบายใจแปลก ๆขึ้น

เขารู้สึกเหมือนกับว่าถ้าเกิดความผิดพลาดขึ้นเพียงครั้งเดียวในครั้งนี้ เขาอาจจะสูญเสียอาชีพพ่อบ้านของเขา

“นายท่าน บ่าวชราผู้นี้เข้าไปได้หรือไม่ขอรับ?”

“อืม เข้ามา”

เสียงของเฟิง เหย่เก้อร์ ดังออกมาจากประตูจากน้ำเสียงของเขาอารมณ์ของเขาน่าจะสดใสดีอยู่

พ่อบ้านเริ่มรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

เขาผลักประตูให้เปิดออก ในขณะที่ศีรษะของเขาลดลงพร้อมกับเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ

จากนั้นเขาก็ปิดประตูตามหลังเขาอย่างรวดเร็ว

“นายท่าน มีคนนอกจวนต้องการขอพบนายท่านขอรับ”

ในเวลาเดียวกันเขาก็รีบมองดูจานบนโต๊ะ

ขนมอบที่อยู่ในจานหายไปแล้ว เห็นได้ชัดว่ามันถูกเฟิง เหย่เก้อร์กินจนหมอ

พ่อบ้านรู้สึกได้ถึงเหงื่อที่หน้าผากของเขา

“ใคร?”

“…. คนที่ช่วยทำขนมอบให้นายท่านขอรับ”

“อืม?”เฟิง เหย่เก้อร์ยกศีรษะของเขาขึ้น

ดวงตาหงส์ของเขาสดใส ในขณะที่ริมฝีปากบาง ๆ ของเขาดึงเข้าหากันดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ

“เมื่อไหร่ที่นางกลายเป็นคนเช่นนี้กัน ตราที่ข้าให้นางอยู่ที่ไหน ไปพานางเข้ามา “

ดูเหมือนว่านางรู้สึกผิดที่กล้าที่จะไปล่องเรือส่วนตัวกับ Xiahou Qing นางกล้าหาญมากจริงๆ

แต่เมื่อมองไปที่ขนมอบ เขาก็โกรธนางไมลง

ริมฝีปากของเขาโค้งขึ้น แต่เมื่อเห็นพ่อบ้านยังยืนอยู่ที่นั่น หัวคิ้วของเขาก็ยกขึ้น ก่อนจะถามขึ้น”มีอะไรอีก?”

จังหวะการเต้นของหัวใจพ่อบ้านเต้นเร็วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ว่าเขาควรหรือไม่ควรที่จะพูดความจริง

แต่ถ้าเขาพูดความจริงตอนนี้ชีวิตเล็ก ๆ ของเขา …

เขากลืนน้ำลายของเขาลงไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เขาตัดสินใจที่จะปล่อยให้เจ้านายของเขาค้นพบตัวเอง

“บ่าวชราผู้นี้จะให้พวกเขาเข้ามาขอรับ”

เมื่อพ่อบ้านจากไป เฟิง เหย่เก้อร์ก็ ไม่ได้ดูงานของเขาอีกต่อไป

เขาผลักพวกมันออกไปข้างๆ ในขณะที่เขาลุกขึ้น

จากนั้นเขาถึงได้รู้ว่าเขายังสวมชุดเดียวกันตั้งแต่เมื่อวาน

หัวคิ้วของเขาขมวดขึ้น ก่อนจะหันไปรอบ ๆ เพื่อเปิดอุโมงค์ลับภายในห้องอักษรของเขา

เขาเปลี่ยนเป็นชุดใหม่และเมื่อเขาออกมาดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิเดือนมีนาคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันน่ามองมาก
แต่น่าเสียดายเมื่อประตูเปิดออก คนที่ปรากฏตัวต่อหน้าเฟิง เหย่เก้อร์ กลับไม่ใช่โหลว ชิงอู่ อย่างที่เขาคาดหวัง แต่ …

อารมณ์ตอนแรกของเขาหายไปทันที

“เหย่ จี้ ทำไมถึงเป็นเจ้า?

“พี่ชายเหย่ ทำไมถึงเป็นข้าไม่ได้?”

เหย่ จี้ยังคงสวมชุดสีแดง ใบหน้าของนางสวมหน้ากาก เผยให้เห็นเพียงคู่ของดวงตาที่งดงามเท่านั้น

นางกระพริบตาให้กับเฟิง เหย่เก้อร์ ก่อนที่จะหันไปมองจานเปล่าที่ด้านหน้าของเฟิง เหย่เก้อร์ 

นางช่วยไม่ได้ที่จะปิดปากและหัวเราะขึ้น”แม่นางโหลวพูดถูก พี่ชายเหย่ชอบกินขนมอบจริงๆ ข้าไม่คิดว่าท่านจะกินอะไรหวาน ๆเช่นนี้ ข้าจะทำมันให้ท่านทุกวันตกลงไหม? ”

เหย่ จี้เดินตรงเข้ามาหาเขา กระดิ่งบนตัวนางส่งเสียงดังขึ้น

 ถึงแม้ว่าใบหน้าของนางจะมีความสุขมาก แต่กลิ่นอายของนางกลับยิ่งมีมากกว่า แต่ก็ไม่สามารถทำให้ใบหน้าที่มืดของเฟิง เหย่เก้อร์หายไปได้ 

อันตรายและเยือกเย็น เฟิง เหย่เก้อร์ถามขึ้น”สิ่งนี้ … เจ้าทำหรือ?”

เหย่ จี้ยิ่งทำเป็นไร้เดียงสามากขึ้น ใบหน้าของนางเงยขึ้น ในขณะที่นางมองไปที่เฟิง เหย่เก้อร์ ราวกับว่านางไม่เห็นความโกรธบนใบหน้าของเขา

“ใช่แล้วพี่ชายเหย่ รสชาติดีหรือไม่? เพื่อที่จะทำให้มันให้ออกมาดีเหมือนของนองชิงอู๋ ข้าต้องฝึกทำมาตลอดทั้งคืน แต่ก็มีเพียงจานนี้จานเดียวที่คล้ายกันมากที่สุด แต่ดูเหมือนว่าพี่ชายเหย่จะชอบมันอย่างแน่นอน ท่านถึงกับกินจนหมด”