ผู้กล้าเหนือกาลเวลาบทที่ 374 มั่นคงมิแปรผัน

บทที่ 374 มั่นคงมิแปรผัน

อะไรคือเทพเจ้า

สวี่ชิงไม่รู้ว่าคนอื่นถูกถามด้วยคำถามเดียวกันหรือไม่ และไม่รู้คำตอบของพวกเขา

ตอนนี้เขายืนอยู่กลางผืนท้องฟ้าดาราก้มหน้ามองเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่น่ากลัวข้างล่าง

มองกระดูกสันหลังสีทองที่ขดเป็นวงๆ มองแผ่นดินใหญ่ที่ถูกล้อมเอาไว้เหมือนอาหาร

ทุกอย่างนี้ทำให้จิตใจของสวี่ชิงงุนงงสับสนไปบ้างเล็กน้อย

ในสมองของเขามีภาพตอนเป็นเด็กที่ตนเห็นดวงตาของเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่สูงส่ง ควบคุมสรรพชีวิตทั้งหลาย ลืมตื่นขึ้นบนท้องฟ้าเป็นครั้งแรกผุดขึ้นมาตามสัญชาตญาณ

หลังจากครั้งนั้น เขาไร้ซึ่งญาติพี่น้อง สูญเสียความดีงามทุกอย่าง เมืองก็หายไปจากโลกนี้

เขาที่อยู่กลางฝนเลือดเหลือเพียงความหวาดกลัว ความสับสนงุนงง ร้องไห้ ไร้ที่พึ่ง

สวี่ชิงเงียบงัน

เขานึกถึงหลายปีนั้นที่ตนเป็นเด็กเร่ร่อน ในตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นของที่กินได้หรือไม่ได้ เขาล้วนกินมันลงไปทั้งสิ้นเพื่อที่จะอยู่รอดต่อไป

ขีดจำกัดเดียวที่เขารักษาเอาไว้คือเขาไม่กินคน

เขาเคยได้กลิ่นเนื้อมนุษย์ และเคยเห็นคนเป็นๆ ถูกกินจนกลายเป็นโครงกระดูก เอามาต้มเป็นน้ำแกง

เขาก็เคยหิวจนถึงขีดสุด แต่เขามองคนเก็บกวาดกินคนพวกนั้น แล้วมองไปยังเสี้ยวหน้าเทพเจ้าบนท้องฟ้า เขารู้สึกว่าหากมีชีวิตต่อไปแบบนั้นไม่สู้ตายๆ ไปเสียดีกว่า

และสิ่งที่เขากลัวที่สุดนอกจากความหิวโหยแล้วคือฤดูหนาว

ฤดูหนาวในทุกปีล้วนเป็นการทดสอบความเป็นตาย

เขาเคยเห็นคนที่หนาวตายมามากมายเหลือเกิน เคยถอดเสื้อผ้าของผู้ตายมามากมาย พูดได้ว่าเขาในตอนนั้น เสื้อผ้าทุกชิ้นบนร่างล้วนมาจากคนตายทั้งสิ้น

เขาจึงให้ความสำคัญกับเสื้อใหม่มาก

การทรมานประเภทนี้ช้าเนิบ แต่กลับทรมานบาดลึกไปถึงกระดูก เจ็บปวดทรมานหาสิ่งใดเปรียบ

ตลอดทางที่เดินมานี้ เขาที่อยู่ในตำแหน่งต่ำสุดของโลกใบนี้ ได้เห็นความน่าเวทนาของชีวิตมนุษย์มานับไม่ถ้วน ได้เห็นความชั่วร้ายของมนุษย์มามากมาย

คนที่เหมือนกับเขามีเยอะแยะ ต่างใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวดทุกข์ยาก แบกรับความสิ้นหวังที่ไม่มีอนาคต

และทุกครั้งที่เผชิญหน้ากับความตาย เขาล้วนเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าเทพเจ้าบนท้องฟ้าที่ทั้งทรงอำนาจและโหดเหี้ยม มองใบหน้าที่สะอาดเกลี้ยงเกลาก็เหมือนได้เห็นดวงตาที่เย็นชา

……

สวี่ชิงเงียบนิ่ง

ความทรงจำไหลวนในสมองของเขาช้าๆ เขานึกถึงเมืองเล็กๆ เมืองนั้นที่สุดท้ายตนเลือกเป็นที่พักพิง ข้างหน้ามีภาพเทพเจ้าลืมตาเป็นครั้งที่สอง ไม่เหมือนกับครั้งแรก เมืองเล็กเมืองนั้นไม่ได้หายไป

ดังนั้นเขาได้เห็นศพดำคล้ำแต่ละร่าง ความโหดเหี้ยมจากการกลายพันธุ์ทุกร่าง เลือดเนื้อที่ระเบิดเป็นแห่งๆ และกลิ่นคาวจากในการเน่าเปื่อยที่ไม่สลายไป

จากนั้นเขาก็นึกถึงลมหายใจบนพระจันทร์สีชาด นึกถึงท่าทีสูงส่ง นึกถึงจิตชั่วร้ายที่แผ่ออกมาจากในนั้น

จากนั้นเขาก็นึกถึงดวงตาสีทองในอุโมงค์ภูต นึกถึงการปลอบโยนจากเสียงร้องงิ้วสั่นเครือของหญิงชุดแดงในบ้านไม้แห่งนั้น

ทุกอย่างนี้ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

สุดท้ายภาพทุกอย่างก็ซ้อนทับกับเสี้ยวหน้าเทพเจ้านอกแผ่นดินใหญ่ต้องประสงค์ที่อยู่ในครรลองสายตาของเขา

ในใจของเขาค่อยๆ มีคำพูดที่ตอนเด็กๆ เคยพูดมานับครั้งไม่ถ้วนประโยคหนึ่งเกิดขึ้นมา

เทพเจ้าคืออะไร

“ไอ้ลูกหมาเลี้ยง!”

สวี่ชิงเงยหน้า มองจุดกำเนิดแสงมหึมาเหนือท้องฟ้าดารา มองเงาร่างที่เผยออกมารางๆ ในนั้น เอ่ยเรียบนิ่ง

พูดประโยคนี้ออกมา จุดกำเนิดแสงคลอนไหวย่างรุนแรง เสียงอ่อนโยนในนั้นพลันดังออกมา

“เจ้าว่าอะไรนะ”

“ข้าบอกว่าเทพเจ้าเป็นไอ้ลูกหมาเลี้ยง!” สวี่ชิงสีหน้าจริงจัง เมื่อเอ่ยปากพูดไปก็เอ่ยเสริมอีกประโยค

“ตอนเด็กๆ ข้ายังเคยด่ามันว่าไอ้หมาพันธุ์ทาง!”

สวี่ชิงชี้ไปทางเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่อยู่ข้างล่าง

“ข้ายังเคยด่ามันว่าไอ้ชั่วช้าสารเลว”

สวี่ชิงคิดๆ อย่างละเอียดแล้วพูดขึ้นอีกว่า

“ที่ด่าบ่อยที่สุดคือไอ้เทพเจ้าชาติชั่วเวรตะไล!”

พูดจบสวี่ชิงก็ถ่มน้ำลายไปยังเสี้ยวหน้าเทพเจ้าที่อยู่ข้างล่าง

ตอนเด็กๆ ทุกครั้งที่เขาด่าเทพเจ้าก็จะถ่มน้ำลายรดด้วย

ทุกครั้งล้วนร่วงลงดิน ครั้งนี้สวี่ชิงดีใจนัก เขาคิดว่าบางทีนี่อาจรดไปบนเสี้ยวหน้าเทพเจ้า

ในตอนที่น้ำลายหยดลงไปไม่หยุด จุดกำเนิดแสงข้างบนก็กะพริบแสงแรงกล้าอย่างไม่เคยมีมาก่อน เสียงอบอุ่นในนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะ

“ไอ้เทพเจ้าชั่วช้าสารเลว ไอ้เทพเจ้าชาติชั่วเวรตะไล!”

เสียงหัวเราะนี้แฝงความเบิกบานเป็นอย่างยิ่งเอาไว้ ดังขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ท้องฟ้าดาราทั้งผืนสั่นคลอน ในตอนที่ภาพเบื้องหน้าสวี่ชิงรางเลือน เขาก็ได้ยินในเสียงหัวเราะมีเสียงชื่นชมดังมา

“คนที่ด่าเทพเจ้ามีมากมาย แต่คนที่เดินมาด่าข้างหน้าข้าแบบนี้มีน้อยนัก และไม่มีใครรู้ว่าตอนนั้นข้าก็ด่าแบบนี้เหมือนกัน แต่ข้าสู้เจ้าไม่ได้ เพราะข้าไม่ได้ถ่มน้ำลาย

“สหายตัวน้อย ร่างกายเจ้าแม้จะไม่สมบูรณ์ แต่จุดยอดเยี่ยมเหนือกว่าความไม่สมบูรณ์ มอบประกายแสงหมื่นจั้ง หวังว่าไม่ว่าเมื่อใด จิตใจนี้จะมั่นคงมิแปรผัน!”

เสี้ยวขณะต่อมา ท่ามกลางเสียงสนั่นหวั่นไหวที่แปรเปลี่ยนมาจากเสียงหัวเราะ ข้างหน้าสวี่ชิงพร่าเลือน เขายังคงยืนอยู่บันได ยืนอยู่ต่อนหน้าเทวรูปมหาจักรพรรดิ และในเสี้ยวพริบตาที่เขาเงยหน้า เทวรูปมหาจักรพรรดิก็สั่นสะเทือนรุนแรงปะทุแสงเจิดจ้าท่วมฟ้า

แสงนี้แผ่ออกถึงสองพันจั้งทันที และยังแผ่ออกไปเรื่อยๆ

ถึงสี่พันจั้งก็ยังไม่หยุด แล้วแผ่ไปถึงหกพันกว่าจั้ง แปดพันกว่าจั้ง…สุดท้ายก็แผ่ซ่านออกไปข้างนอก จนถึงหมื่นจั้ง!

ฟ้าดินเปลี่ยนสี ลมเมฆหอบม้วน ทั่วทั้งท้องฟ้าเหมือนจะถูกประกายแสงนี้แทงทะลุ ห่างออกไปไกลโพ้นแต่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ไม่เคยมีมาก่อน!

เผ่ามนุษย์ทุกคนในเมืองมรรคาสวรรค์พ้นพันธะต่างสีหน้าเปลี่ยนไปโดยสมบูรณ์ ต่อให้เป็นบรรยากาศที่เคร่งขรึมจริงจังเพียงใด พวกเขาก็ส่งเสียงตื่นตะลึงออกมาเป็นระยะ

“หมื่น…หมื่นจั้งรึ!”

ในใจของพวกเขาเกิดคลื่นยักษ์ซัดโหม เต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

เสียงฮือฮาและเสียงตื่นตะลึงดังก้องประดุจอัสนีสวรรค์ ผู้ครองกระบี่บนท้องฟ้าทุกคนก็ต่างจิตใจสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ต่างมองไปทางเทวรูปมหาจักรพรรดิอย่างตื่นตะลึง มองไปทางสวี่ชิง

พวกเขาไม่รู้ว่าเขตปกครองอื่นๆ มีประกายแสงหมื่นจั้งปรากฏขึ้นหรือไม่ แต่ในเขตปกครองผนึกสมุทรนี่เป็นครั้งแรก!

เรื่องแบบนี้เหนือกว่าความคิดของทุกคน

ต่อให้เป็นเสี่ยเลี่ยนจื่อที่อยู่บนพื้นก็เหม่อลอยไปเช่นกัน

“เจ้าเจ็ดรับศิษย์…เก่งกาจขนาดนี้เชียวหรือ”

ไม่ใช่แค่พวกเขา ผู้อาวุโสผู้ครองกระบี่ที่อยู่บนฟ้าก็หวั่นไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาของแต่ละคนต่างฉายประกายวาววับ มองสวี่ชิงเหมือนมองสมบัติล้ำค่า

โดยเฉพาะผู้อาวุโสใหญ่ผู้ครองกระบี่ในนั้นยิ่งเป็นเช่นนี้ เขาจำสวี่ชิงได้ตั้งนานแล้ว ตอนนี้ในดวงตาฉายประกายแรงกล้า

เพราะพวกเขารู้ดีว่าในการหยั่งใจสาบาน ผู้เข้าร่วมพิธีทุกคนจะได้รับการอวยพรจากมหาจักรพรรดิ แต่ความจริงแล้วนี่เป็นแค่พิธีทดสอบเท่านั้น นับเป็นเงื่อนไขซ่อนเร้นของการเลื่อนขั้น

มีเพียงเปล่งประกายแสงสูงในระดับหนึ่งถึงจะนับว่าเป็นการอวยพรจากมหาจักรพรรดิที่แท้จริง ยกตัวอย่างเช่นชิงชิว จะได้รับการให้ความสำคัญจากโถงครองกระบี่

แต่…หากในด้านระดับความสูงถึงหมื่นจั้งอย่างไม่เคยมีมาก่อน เช่นนั้นนี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ใช้คำว่าอวยพรมาบรรยายได้แล้ว

นี่คือมหาจักรพรรดิคัดเลือก!

ไร้ผู้เทียบเทียม!

ผู้ครองกระบี่เช่นนี้ปรากฏตัวในมณฑลรับเสด็จราชัน สำหรับโถงครองกระบี่มณฑลรับเสด็จราชันแล้วนี่เป็นผลงานชิ้นใหญ่

เสี้ยวขณะนี้ บนท้องฟ้า บนพื้นดินล้วนตื่นตะลึง

หญิงชุดแดงชิงชิวอึ้งตะลึงไปอยู่ตรงนั้น มองทุกอย่างอย่างเหม่อลอย ก้นบึ้งจิตใจเกิดความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ หันไปมองสวี่ชิง ในดวงตาฉายประกายวาววับ

“อย่า วันหน้าพวกเราไม่ตายตกไปกับเขาแล้ว…ข้ากลัว” ในสมองของนาง ผีร้ายโน้มน้าวอย่างรวดเร็ว

หนิงเหยียนที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้สั่นเทิ้มไปทั้งตัว ในดวงตาของเขาขณะที่ฉายความหวาดกลัวออกมาก็มีความตื่นตระหนกที่ยิ่งลึกลงไป เขานึกถึงตอนที่ตนลงมือก่อนหน้านี้ ตอนนี้เครียดจนเหงื่อซึมชื้นไปทั้งตัว

นายกองก็อึ้งตะลึงไปเช่นกัน เขามองแสงหมื่นจั้งจากเทวรูปมหาจักรพรรดิอย่างอึ้งงงงัน ในใจเกิดความสับสนลึกๆ

‘ทำไมกัน ทำไมของข้าจึงเป็นแค่จั้งเดียว คำตอบของข้าก็ดีเหมือนกันนะ

‘อาชิงน้อยตอบอย่างไรกัน’

นายกองพึมพำ หันไปมองสวี่ชิงอย่างรวดเร็ว ความสงสัยในใจรุนแรงเป็นอย่างยิ่ง ความจริงก็ไม่ใช่แค่เขา คนอื่นๆ ล้วนอยากรู้ว่าคำตอบของสวี่ชิงคืออะไร

ส่วนจางซืออวิ้นที่อยู่ชายขอบ ตอนนี้ก้มหน้าต่ำ มือทั้งสองที่อยู่ใต้อาภรณ์กำแน่น

ส่วนสวี่ชิงที่ถูกสายตานับไม่ถ้วนจับจ้องมาตอนนี้ก็ยังคงเงียบนิ่ง

เขามองประกายแสงหมื่นจั้งของเทวรูปมหาจักรพรรดิ มองระลอกคลื่นรุนแรงที่เกิดขึ้นกลางท้องฟ้า ความจริงเขาไม่คิดว่าตัวเองตอบได้ดีขนาดนั้น เพราะตอนเขาเด็กๆ ก็เคยเห็นคนมากมายที่ด่าเช่นนี้

ในยามที่ชีวิตยากเย็นแสนเข็ญ เผชิญหน้ากับเสี้ยวหน้าเทพเจ้า ต่อให้กลัวมัน แต่ความกล้าในการด่าย่อมยังมี

นี่เป็นความกล้าของคนตัวเล็ก และเป็นความน่าเศร้าของคนตัวเล็กๆ

ในสมองของสวี่ชิงดังก้องไปด้วยคำพูดพวกนั้นที่เทวรูปมหาจักรพรรดิพูดเมื่อก่อนหน้านี้

นี่ทำให้เขานึกถึงตอนเด็กในถ้ำยากจก มีเพียงคนที่ใกล้ตายพวกนั้นถึงจะเปลี่ยนมาเป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไร กล้าเย้ยหยันหยามหมิ่นเจ้าเมือง

แต่ในตอนที่พวกเขายังมีข้าวกินก็เหมือนกับคนรวยในเมืองพวกนั้น เคารพนอบน้อมเจ้าเมือง ไม่กล้าขัดขืนแม้แต่น้อย

สวี่ชิงเข้าใจขึ้นมารางๆ แต่เขาก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนคิดถูกต้องหรือไม่ จวบจนเสียงที่หลงเหลือของเทวรูปมหาจักรพรรดิในสมอง ประโยคสุดท้ายนั้นดังก้องไม่หยุด

หวังว่าเจ้าไม่ว่าเมื่อใด จิตใจนี้ก็จะมั่นคงมิแปรผัน!

สวี่ชิงพยักหน้า

ในตอนนี้เอง จากประกายแสงหมื่นจั้งจากเทวรูปมหาจักรพรรดิ ภาพสะท้านสะเทือนภาพนี้ไม่ได้อยู่แค่ที่มณฑลรับเสด็จราชันเท่านั้น

ไกลจากมณฑลรับเสด็จราชันออกไป ณ เขตปกครองผนึกสมุทรที่ห่างจากมณฑลรับเสด็จราชันไกลโพ้น ในวังครองกระบี่ในนั้น ตอนนี้มีเสียงระฆังเต๋าดังยาวนาน

ระฆังเต๋าในวังครองกระบี่เป็นสิ่งที่ดินแดนเมืองหลวงจักรพรรดิประทานให้ หลายปีมานี้ มีเพียงเกิดเรื่องใหญ่ถึงจะส่งเสียงออกมา

แต่จู่ๆ วันนี้มันส่งเสียงระฆังดังก้อง

แม้จะเป็นเพียงแค่ทีเดียว แต่ก็ยังคงทำให้ผู้บำเพ็ญชายหญิงในวังครองกระบี่ทุกคนต่างสีหน้าเปลี่ยนไป จิตใจเกิดคลื่นซัดโหม และไม่นานนัก สาดเหตุที่ทำให้ระฆังเต๋าส่งเสียงยาวนานก็ถูกสืบได้

“มณฑลรับเสด็จราชัน สวี่ชิงผู้ครองกระบี่หน้าใหม่ หยั่งใจสาบาน มหาจักรพรรดิประทานคำอวยพรประกายแสงหมื่นจั้ง จึงทำให้ระฆังเต๋าในเขตปกครองผนึกสมุทรเผ่ามนุษย์ดังขึ้นครั้งหนึ่ง!”

คำตอบนี้ทำให้ผู้ครองกระบี่ในวังครองกระบี่ทุกคนต่างจิตใจสะท้านสะเทือน จำชื่อหนึ่งเอาไว้

สวี่ชิง!

ยิ่งมีกลิ่นอายที่โดดเด่นไม่ธรรมดาแต่ละทางพวยพุ่งขึ้นฟ้าออกมาจากในวังครองกระบี่ คนที่แผ่กลิ่นอายเหล่านี้ล้วนเป็นอัจฉริยะโดดเด่นในวังครองกระบี่ของยุคนี้

พวกเขาล้วนมาจากมณฑลต่างๆ ในเขตปกครองผนึกสมุทร ล้วนเป็นคนที่มารับตำแหน่งที่นี่หลังจากที่ได้ตำแหน่งผู้ครองกระบี่จากการทดสอบครั้งนี้

เนื่องจากมณฑลรับเสด็จราชันอยู่ไกลโพ้นติดทะเล ดังนั้นจึงเป็นที่ที่ทำการทดสองคุณสมบัติผู้ครองกระบี่เป็นที่สุดท้าย

ผู้ครองกระบี่ที่มาจากมณฑลรับเสด็จราชันตอนนี้เพิ่งทำการคัดเลือกเสร็จ ยังต้องใช้เวลาอีกประมาณหนึ่งถึงจะมารับตำแหน่งที่วังครองกระบี่ได้ สวี่ชิงยังไม่ทันมา ชื่อของเขาก็เลื่องลือไปทั่ววังครองกระบี่แล้ว

ตอนนี้ที่ภูเขาข้างหลังวังครองกระบี่ ในป่ากระบี่แห่งหนึ่ง หญิงสาวชุดขาวคนหนึ่ง กำลังเดินเนิบนาบออกมา

หญิงสาวคนนี้รูปโฉมงามล้ำ ริมฝีปากแดงเรื่อ รูปร่างอรชรอ้อนแอ้น มองเห็นเพียงแวบเดียวงดงามชวนหลงใหล โดยเฉพาะที่เยื้องไปข้างล่างตาขวายังมีไฝน้ำตาเม็ดหนึ่ง แต่สีหน้ากลับเย็นเยียบราวน้ำค้างแข็ง

เป็นหญิงสาวที่งดงามเลิศล้ำปานล่มบ้านล่มเมือง

ตอนนี้นางเดินอยู่ชายขอบป่ากระบี่ เงยคอระหงขึ้น ดวงตาหงส์ทอดสายตามองไปทางมณฑลรับเสด็จราชัน ริมฝีปากแดงเรื่อเผยอเล็กน้อย เสียงประดุจน้ำพุใสกระจ่าง

“มณฑลรับเสด็จราชัน…อวิ้นเอ๋อร์น่าจะใกล้กลับมาแล้ว แม่จะรอเจ้าอยู่ที่นี่”