บ่วงมาร 43

หญิงสาวเผยอปากร้องคราง ความรู้สึกมากมายกำลังแล่นพล่านอยู่ภายในร่าง ประสาทในทุกๆ ส่วนตื่นตัวอย่างรุนแรงและมันก็ทำห้หล่อนตอบสนองสามีได้อย่างถึงอกถึงใจ เต็มอารมณ์หวาม ไม่นาน… ไม่นานเลยจริงๆ ทั้งคู่ก็แตกระเบิดเข้าใส่กันซ้ำเป็นครั้งที่สอง

เดนนิสครางกระหึ่มกับร่องอกสาว ขณะที่นาริกาฝังเขี้ยวคมๆ ลงบนหัวไหล่ทรงพลังชื้นเหงื่อของสามีหนุ่มอย่างลืมตัว

ทุกอย่างหยุดนิ่งลงอีกครั้ง… ก่อนที่เดนนิสจะเงยหน้าขึ้นจากเต้างามอวบใหญ่ ขึ้นมาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาปรือหวานของภรรยาอย่างค้นคว้า ก่อนจะลอบยิ้มออกมาเมื่อเห็นความปรารถนาที่เจ้าตัวโกหกไม่ได้ในสายตาหวานฉ่ำของเจ้าหล่อน

“ยังเกลียดฉันอยู่อีกหรือเปล่า…”

สมองที่หยุดทำงานไปตั้งแต่ถูกจูบร้อนๆ ของเดนนิสเล่นงาน ค่อยๆ กลับมาอีกครั้ง และนั่นก็ทำให้ยางอายบนหน้าของหล่อนสำแดงฤทธิ์เดชทันที

“ออกไปจากตัวริก้านะ…”

เดนนิสแสยะยิ้มอย่างรู้ทัน “ถึงแม้ว่าเธอจะเกลียดฉันมากแค่ไหน… แต่ร่างกายของเราต้องการกันและกัน เห็นได้จากเซ็กซ์ร้อนๆ สองครั้งซ้อนที่ผ่านมาเมื่อครู่นี้…”

เซ็กซ์เหรอ…? เขาว่ามันแค่เซ็กซ์อย่างนั้นหรือ มันคือการร่วมรักต่างหาก และหล่อนก็ทำมันเพราะโหยหา เพราะรักเขาสุดหัวใจจริงๆ

สำหรับเดนนิส มันก็แค่เซ็กซ์สินะ สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวด และนั่นก็ทำให้ความเสียวซ่านจากความปรารถนาจางหายไปจนหมดสิ้น ความน้อยใจแล่นพล่านขึ้นมาแทนอยู่ในอก

“ใช่ค่ะ มันแค่เซ็กซ์…”

เขาอึ้งไป แต่ก็ยังยิ้มกวนโทสะออกมา “งั้นเราก็คิดเหมือนกันสินะ”

หญิงสาวไม่คิดจะตอบคำถามน่าสะอิดสะเอียนนั้น หล่อนผลักไสคนตัวโตทันที “ออกไปจากตัวของริก้าได้แล้ว ริก้าเกลียดคุณ…”

หล่อนไม่รู้หรอกว่าคำพูดของหล่อนมันไปสะกิดต่อมอะไรของเขาบ้าง แต่ตอนนี้ดวงตาสีฟ้าจัดของเขาลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง และเขาก็ยังไม่ถอนกายออกจากความคับแน่นของหล่อน

“อย่าพูดอีกเชียวนะ…!”

“คนร้ายกาจ…”

“และเธอก็ต้องอยู่กับคนร้ายกาจต่อไปอย่างไม่มีกำหนด…”

“เพื่ออะไรคะ เพื่ออะไรกัน…”

ถามออกไปเสียงเบาหวิว อยากจะเกลียดผู้ชายที่สร้างความอับอายให้กับตัวเองอย่างใหญ่หลวงนัก แต่พยายามไม่รู้กี่ครั้งก็ไม่เคยสำเร็จสักที มีแต่จะรักเขาเพิ่มมากขึ้นอีกต่างหาก

“เพื่อความสะใจยังไงล่ะ” คำตอบเลือดเย็นของเขาทำเอานาริกาสะอึก หัวใจเจ็บระบมจนเลือดสดๆ แทบจะทะลักออกมา

“คุณมัน… ไม่ใช่คน…”

เขายิ้มหยันอีกแล้ว ขณะค่อยๆ เริ่มจัดการซ่อนความใหญ่โตกับอาภรณ์ของตัวเอง “แต่เธอก็พิสูจน์มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วนี่ว่าฉันน่ะ… เป็นคน คนที่ทำให้เธอร้องขอจนแทบบ้า…”

นาริกาปล่อยน้ำตาร่วงกราวลงมาอาบแก้ม เจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก “คุณยังจะต้องการอะไรจากริก้าอีก… ในเมื่อเป็นคุณเองที่ต้องการให้มันจบลง แล้วตอนนี้จะมากักขังริก้าไว้ทำไม…”

ในที่สุดเขาก็สมบูรณ์แบบอีกครั้งในเสื้อผ้าราคาแพงระยับ คนตัวโตขยับมาหยุดตรงหน้าหล่อน กลิ่นไอแห่งมัจจุราชกระแทกเข้าใส่ใบหน้าจนแทบหงายหลัง

“ก็เพราะฉันต้องการเอาชนะไอ้มาร์คอสยังไงล่ะ จำเอาไว้นะ ยิ่งเธอบูชา ยิ่งเธอรักมันเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งสะใจที่ได้ทำให้เธอร้องครางอยู่ใต้ร่างของฉัน…”

“เป็นเพราะคุณเจ็บใจที่คุณมาร์คอสแย่งคุณพเยียไปใช่ไหมล่ะ ใช่ไหม?”

สีหน้าของเดนนิสไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลย “ฉันห้ามความคิดของใครไม่ได้ เธอจะคิดยังไงก็ตามสบาย”

เพราะอย่างนี้นี่เองเดนนิสถึงได้ไม่รักหล่อนเสียที… ไม่มีวันรัก ใช่เขาจะไม่มีวันรักหล่อนไปตลอดชีวิต การที่เขาลากหล่อนกลับมาในครั้งนี้ก็เพราะยังไม่หายแค้นกับสิ่งที่หล่อนและมาร์คอสทำเอาไว้กับเขาเท่านั้นเอง ความเจ็บปวดไม่รู้ที่มากำลังทิ่มแทงไปทั่วทั้งกายสาว นาริกาก้มหน้ามองมือตัวเองด้วยความเจ็บช้ำ

หล่อนไม่มีทางสู้เดนนิสได้ นอกจากปล่อยให้เขากระทำย่ำยีร่างกายของหล่อนต่อไปตามอำเภอใจ และก็ปล่อยให้ตัวเองหลงรักเขามากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“และก็โทษฉันไม่ได้ที่เธอต้องมามีสภาพไม่ต่างจากโสเภณีแบบนี้… เพราะเธอทำตัวของเธอเอง”

แล้วเขาก็เดินจากไป ทิ้งให้หล่อนจมปลักอยู่กับความอดสูอยู่เพียงลำพัง น้ำตาไหลพรากอาบแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า แต่กระนั้นมันก็ไม่สามารถชะล้างความเสียใจโศกาให้หลุดร่อนออกไปจากหัวใจได้เลยแม้แต่นิดเดียว เพราะมันยังคงท่วมท้นหัวใจไม่เปลี่ยนแปลง