ตอนที่ 360 กลเกมหมาก
เสียงร้องเหมือนแมวครวญครางของซูเฟยสลับกับเสียงหอบหายใจหนักหน่วงของหรงจิงดังขึ้น ทว่าจิตใจของเซียงฉือในตอนนี้มั่นคงแน่วแน่อย่างยิ่ง
มิน่าเล่าเหล่าขุนนางใหญ่ทั้งหลายจึงชื่นชอบการประลองปัญญาความกล้ากับฝ่าบาท เพราะชัยชนะในแต่ละครั้ง เป็นความสำเร็จสมดังใจปรารถนา ความสุขใจแบบนั้นไม่อาจบรรยายได้ เหนือกว่าสิ่งใดๆ ที่ผ่านมาทั้งปวง
เซียงฉือมีเวลาแล้วจึงได้นำรายงานของเหอเจี่ยนสุยออกมาอ่านอย่างละเอียดและตั้งใจในทุกตัวอักษร ทุกประโยคถ้อยคำ ผ่านไปเป็นเวลานานจึงได้ปิดรายงานลงดังป้าบ
“เจี่ยนสุยสมแล้วที่เป็นผู้ทรงภูมิ เมื่อครู่อ่านอย่างรีบเร่งเกินไปจึงเห็นไปว่าเขาวู่วาม การที่จะฟ้องร้องขุนพลจินเช่นนั้นไม่ต่างกับการราดน้ำมันลงบนกองไฟ รังแต่จะทำให้ตนเองถูกแผดเผา ทั้งไม่สามารถดับกองไฟบ้านสกุลจินได้ แต่ว่าคำพูดเหล่านั้นหากพิจารณาดูให้ถ่องแท้แล้ว เซียงฉือก็เข้าใจความนัยว่านี่เป็นเอกสารลับฉบับหนึ่ง ที่จะไปกระตุ้นความสนใจของฮ่องเต้ ทำให้ฮ่องเต้ยิ่งเห็นชัดและตัดสินใจในการจะขจัดบ้านสกุลจิน”
“บ้านสกุลจินเป็นเสมือนต้นไม้ใหญ่ท้าลมเสมอมา ครั้งนี้ฝ่าบาททรงมีพระบัญชาให้ปลดปล่อยบ้านสกุลอวิ๋นทั้งครอบครัวด้วยพระองค์เอง แต่จินกุ้ยเฟยยังคงท้าทายพระราชอำนาจ ไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตาใดๆ เลย เรื่องนี้คิดว่าเหอเจี่ยนสุยคงได้ปรึกษากับเหลียนชินอ๋องแล้ว หากเป็นเช่นนั้น…”
เซียงฉือใช้ความคิด คิ้วเรียวงามขมวดมุ่น นางคิดถึงวันนี้ที่เหลียนชินอ๋องเรียงตัวอักษรว่ารอที่ข้างใต้กระดานหมากขึ้นอีกครั้ง “รอ?”
ในเกมหมากวันนี้ หรงเฉิงเยี่ยตั้งรับอย่างรอบคอบไร้ช่องว่าง แต่ฝ่าบาทกลับตั้งใจเตรียมพร้อม เห็นโอกาสเป็นฉกฉวยและบีบคั้นไล่ต้อน สุดท้ายก็บุกฝ่าเข้ายึดพื้นที่ได้
หรงเฉิงเยี่ยกำลังเตือนสตินางให้ดำเนินการเรื่องทั้งหมดไปอย่างช้าๆ ไม่อาจเร่งรีบลงมือด้วยความร้อนรน และสำหรับรายงานครั้งนี้ สิ่งที่นางควรทำไม่ใช่เก็บซุกไว้แต่เป็นการรอคอย
เมื่อเซียงฉือคิดเข้าใจได้เช่นนี้แล้วกลับรู้สึกซาบซึ้งใจที่หรงจิงทำให้นางไม่มีโอกาสไปหาเหอจิ่นเซ่อ
ไม่ใช่ว่านางไม่เชื่อใจเหอจิ่นเซ่อ แต่เรื่องเหล่านี้ยิ่งรู้น้อยลงคนหนึ่งก็จะยิ่งเป็นการรับประกันความปลอดภัยมากขึ้น อีกอย่างหนึ่งเป็นเพราะคนในกองราชเลขามีมาก ใครจะรู้ได้ว่าเรื่องจะไม่เข้าถึงหูฮ่องเต้เข้าจนได้
ตอนนี้ถูกฝ่าบาทรั้งไว้ ให้นำทุกอย่างเข้ามายังตำหนักจู้เซียง ดังนั้นย่อมสามารถใช้ซูเฟยมาเป็นปราการในเรื่องทั้งปวงได้
เซียงฉือยิ้มจางๆ แล้ววางรายงานนั้นไว้ในกองเอกสารที่ตรวจอ่านและทำการบันทึกแล้ว
ครั้งนี้ทำให้นางเข้าใจชัดเจนยิ่งขึ้นว่าการอยู่ในวังนี้ไม่อาจมีใครที่จะมาคอยชี้แนะนางได้ตลอดเวลา บ่อยครั้งนักที่นางจะต้องคิดพิจาณาใคร่ครวญและทำให้สำเร็จเพียงลำพังคนเดียว
ไม่ว่าเห่อจิ่นเซ่อจะแข็งแกร่งเพียงใดก็ยังมีบางเวลาที่ไม่อาจให้นางพึ่งพาได้ นางต้องเดินอยู่ข้างกายฝ่าบาทด้วยความระแวดระวังด้วยตนเอง
ประสบการณ์ในเรื่องนี้ทำให้นางมองได้ปรุโปร่งเป็นอย่างมาก
นางรู้ว่าความโชคดีเช่นนี้มิได้เกิดขึ้นบ่อยครั้งนัก และรายงานพวกนี้ก็มีแต่จะกองทับถมเป็นภูเขาเลากาตลอดไป นางเป็นเพียงกลุ่มคนอ่อนแอที่นั่งอยู่ข้างพยัคฆ์จำเป็นต้องทำตามใจพยัคฆ์ ดำเนินการด้วยความระมัดระวัง
เซียงฉือถอนใจยาว นางพลิกรายงานเล่มหนึ่งแล้วอ่านด้วยความอดทนใส่ใจ
ขณะนั้นหรงจิงหลับไปแล้ว วันนี้เขาเหนื่อยอ่อนจริงๆ
เงียบสงบผ่านไปหนึ่งราตรี เช้าวันรุ่งขึ้นหรงจิงตื่นแล้ว เซียงฉือฟุบหลับได้เพียงครู่เดียวอยู่บนโต๊ะหนังสือ แล้วก็ได้ยินเสียงซูกงกงปลุกให้นางตื่น
นางจัดแจงความเรียบร้อยครู่หนึ่งแล้วจึงเดินไปข้างกายฮ่องเต้ตามคำบัญชา จากนั้นรายงานเนื้อหาใจความสำคัญที่เตรียมไว้แล้วตั้งแต่เมื่อคืนต่อฮ่องเต้
เซียงฉือรายงานตามปกติด้วยการอ่านรายชื่อผู้ที่ส่งเอกสารถามไถ่ทุกข์สุขก่อน จากนั้นตามด้วยการทูลเรื่องราวที่เกี่ยวข้องต่างๆ เมื่อมาถึงรายงานของเหอเจี่ยนสุยนางชะงักเล็กน้อยก่อนจะอ่านต่อไปด้วยสีหน้าปกติ
ทว่าการชะงักงันนั้นทำให้ซูเฟยและพวกที่คอยช่วยดูแลการแต่งกายหวีผมให้ฮ่องเต้ในที่นั้น พากันตั้งใจฟังขึ้นมา
ตอนที่ 361 ถวายรายงาน
เซียงฉือยืนอ่านอยู่ข้างกายหรงจิง เสียงนางสั่นขึ้นน้อยๆ เมื่ออ่านถึงตรงนี้ด้วยความสะเทือนอารมณ์ แต่ก็อ่านเรื่องตามที่เหอเจี่ยนสุยรายงานมาทั้งหมด
“เหอเจี่ยนสุยหมายความว่าอย่างไร”
เซียงฉือยังอ่านไม่จบก็ได้ยินเสียงหรงจิงถามขึ้นมาก่อน นางเงยหน้าขึ้นจากการบรรยายสรุปแล้วมองฮ่องเต้ ดวงตารื้นขึ้น
“ฝ่าบาท เขาเพียงทูลว่าแม้ครอบครัวของหม่อมฉันจะได้รับพระราชทานอภัยโทษจากฝ่าบาทให้กลับภูมิลำเนาเดิมแล้ว แต่ท่านปู่กับท่านอารองได้เสียชีวิตลงที่เหมืองแร่ในเมืองชังโจว ส่วนบิดาของหม่อมฉันหลังจากได้รับราชโองการแล้วก็เดินทางกลับไปตระเตรียมการที่หลานโจวก่อนในทันที ที่เขาถวายรายงานมานี้ก็เพื่อจะขอพระกรุณาจากฝ่าบาท ขอให้ได้นำกระดูกของท่านปู่และอารองของหม่อมฉันกลับคืนสู่บ้านเกิดเพคะ”
“หม่อมฉันทูลขอพระบรมราชานุญาตด้วยเพคะ ถึงแม้ท่านปู่จะมีโทษทัณฑ์ แต่ท่านก็รับราชการมาถึงสี่สิบปี ขอฝ่าบาทโปรดทรงประทานให้ท่านได้กลับสู่รากคืนสู่แผ่นดินบ้านเกิดด้วยเถิดเพคะ”
อวิ๋นเซียงฉือกอดสมุดสรุปรายงานสั่นเทิ้มไปทั้งตัว แทบจะต้องกัดฟันในการพูดเรื่องนี้ออกมา นางมองดวงตาของหรงจิงแล้วคุกเข่าลงขอความกรุณาจากเขา
กำปั้นหรงจิงค่อยๆ กำแน่นเข้าขณะฟัง เหอเจี่ยนสุยรายงานถึงสภาพที่น่าเศร้าในขณะนี้ของครอบครัวเซียงฉือก่อน แล้วจึงพูดถึงการตายของอวิ๋นเทียนปู่ของเซียงฉือที่เหมืองแร่เมืองชังโจว โดยระบุช่วงเวลาอย่างแม่นยำ ซึ่งแสดงจะแจ้งว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นภายหลังจากที่ฮ่องเต้ได้อภัยโทษไปแล้ว
เซียงฉือเพียงรายงานตามหน้าที่ของตนอย่างดีที่สุด ส่วนคิ้วหรงจิงขมวดมุ่นขึ้นหลังจากที่ได้ฟัง
เซียงฉือคุกเข่าอยู่บนพื้น พยายามฝืนกลั้นน้ำตาอย่างเต็มที่ นางเพียงอ้อนวอนขอฮ่องเต้ให้ได้นำกระดูกกลับไปฝังยังบ้านเกิดเท่านั้น
ร่างของหรงจิงเริ่มเกร็งขึ้น ส่วนซูเฟยที่ฟังเรื่องนี้อยู่ด้านข้างก็เกิดแผนขึ้นในใจ นางเคยคิดว่าอวิ๋นเซียงฉือเป็นคนของจินกุ้ยเฟยจึงรู้สึกไม่ดีกับนางเสมอมา
แต่นางเป็นคนฉลาดหลักแหลม พอฟังแล้วก็เข้าใจเจตนาของเหอเจี่ยนสุย อีกทั้งความขัดแย้งระหว่างเซียงฉือกับจินกุ้ยเฟยออกอย่างรวดเร็ว
เซียงฉือจงใจนำเรื่องนี้สู่ตำหนักจู้เซียงและพูดขึ้นต่อเบื้องหน้าซูเฟยก็เพื่อเจตนานี้
นางกำลังหาพันธมิตร หาคนช่วยเหลือและต้องการที่พึ่งพาอาศัย นางรู้ว่าซูเฟยฉลาดพอที่จะฟังออกได้เป็นแน่
ส่วนฝ่าบาทย่อมไม่ได้คิดถึงเจตนาเล็กน้อยพวกนี้ของนาง เพราะเขามีเรื่องอื่นที่ต้องคิดพิจารณามากกว่า เขาไม่เหมือนซูเฟย ด้วยจุดยืนและวิสัยทัศน์ของพวกเขานั้นต่างกัน
ซูเฟยมุ่งเพียงฝ่ายในนี้ ส่วนหรงจิงต้องคำนึงถึงทั่วทั้งแผ่นดิน
หากเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องระหว่างเซียงฉือกับจินกุ้ยเฟยเขาจะไม่ไปยุ่งด้วยอย่างเด็ดขาด แต่นี่เขาได้มีราชโองการปลดปล่อยอวิ๋นเทียนแล้ว แต่คนของจวนขุนพลจินยังเจาะจงเข้าไปทำร้ายคนจนถึงแก่ความตาย นี่เห็นคำพูดของเขาเป็นอะไรกัน
เขาเป็นฮ่องเต้ กุมอำนาจใหญ่ทั้งแผ่นดิน กลับไม่สามารถปกป้องชีวิตขุนนางต้องโทษคนหนึ่งได้ หมายความว่าคนคนนี้จะก่อกบฏเช่นนั้นหรือ
หรงจิงเก็บดวงตาแคบเรียวราวปีศาจขึ้น เขามองดูเซียงฉือที่คุกเข่าฟุบอยู่ข้างเท้า เห็นนางกัดริมฝีปากแน่นร่างกายสั่นเทิ้ม ก็ยิ่งเกิดความไม่พอใจ
ถึงกับมีคนไม่รู้ดีชั่วกล้าทำกับคนข้างกายเขาเช่นนี้!
แม้ในใจซูเฟยจะคิดอะไรมากมายแต่ก็ไม่ได้แสดงออกทางสีหน้าแม้แต่น้อย ยังคงจัดแจงแต่งชุดออกขุนนางให้หรงจิงอย่างเรียบร้อยด้วยมือไม้แคล่วคล่อง ทุกเช้าวันจันทร์จะเป็นการประชุมใหญ่ ซึ่งเหล่าพระบรมวงศานุวงศ์ผู้มีคุณูปการ ขุนศึกขุนนาง กั๋วกงท่านอ๋องในเมืองหลวง ต่างล้วนต้องเข้ารายงานตัวในท้องพระโรง
ซึ่งหมายถึงว่าขุนพลจินก็ต้องเข้าร่วมด้วย รายงานฉบับนี้ช่างมาได้เวลาอย่างเหมาะเจาะ
“นำรายงานฉบับนั้นมา!”
ซูกงกงได้ยินแล้วก็หมุนกายออกไปยังห้องอักษร แล้วนำรายงานมาถวายฮ่องเต้
เซียงฉือยังคงคุกเข่าอยู่ นางรู้ว่าเรื่องนี้คงไม่ทำให้ฝ่าบาททำอะไรขุนพลจินได้จริงจัง แต่จะทำให้เขารู้สึกติดค้างนาง และเกิดความรู้สึกว่าขุนพลจินถือตัวมีความดีความชอบเหนือนาย ไม่เห็นเขาที่เป็นฮ่องเต้คนนี้อยู่ในสายตา ซึ่งก็เพียงพอแล้ว
แต่ไรมาการสู้รบปรบมือในราชสำนักใช่ว่าจะเผด็จศึกได้ในคราเดียว หากคิดจะเอาชนะ จะต้องค่อยๆ ทำให้ฮ่องเต้เกิดความผิดหวังในฝ่ายตรงข้ามและตราบเมื่อมีคดีความใหญ่ถูกเปิดโปงขึ้นมา เมื่อนั้นฮ่องเต้ย่อมจะบังเกิดจิตพิฆาต
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
