[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi 62 โลลิสำรวจโรงพยาบาล feat.สตอล์กเกอร์หมี

ตอนที่ 62 สำรวจโรงพยาบาล feat.ปฐมกาล

 

ผมปรากฎตัวในพื้นที่ที่มีผู้คนจำนวนมากหลังจากเวลานาน

 

ยังไงดี เป็นเวลานานมากแล้วจริง ๆ

ถ้าตัดเลเวลที่เป็นการซ่อนตัวออกไป……อาจจะเป็นตั้งแต่ผมมาอยู่ในร่างนี้ก็ได้？

 

แต่แบบว่าทุกอย่างดูใหญ่ไปมากเลยน๊าー

 

“โหเห้ー”

 

【กุっ……】

【อุっ（ตายอย่างสมเกียรติ】

【「โหเห้ー」ในชีวิจริง……อ้าอืม、เป็นสาวน้อยจริงเน๊……】

 

【พลังทำลายล้างตามธรรมชาติ】

【นี่คือ……เนื้อในสินะ……】

【ก็ดีแล้วนิ？】

【อ้า、ดีมากกกก……】

【ดียิ่งขึ้นไปอีก……】

 

【พวกเราไม่ได้เป็นสตอล์กเกอร์ที่ดีหรอกเหรอเน๊ะ？】

【ตอนนี้มันสายไปแล้ว】

【พูดไปแล้ว ฉันก็ไม่สามารถหยุดไลฟ์สดจากทางนี้ได้เลยน๊า……】

【ก็แบบโนเนมซามะต้องการให้ดูล่ะมั้ง】

【ใช่แล้ว、เป็นความผิ……ขอบคุณโนเนมซามะ！】

 

【ฮารุจังมีแนวโน้มที่จะออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง ก็เลยจำเป็นต้องคอยจับตาดูเธอไว้เน๊ะ、ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ล่ะ】

 

【ใช่แล้ว、เป็นเรื่องช่วยไม่ได้】

【จะได้รับอนุญาตในภายหลังแน่นอน ถ้าเป็นคน ๆ นั้น】

【ฉันคิดว่าเขาจะยกโทษให้ล่ะ】

 

【เอาจริง ๆ นะ、เธอม่สนใจตัวเองเลยเน๊ะ、ฮารุจังน่ะ……】

【ก็เป็นเรื่องปกติไปแล้วจริงไหม】

【ใช่เลยล่ะ】

【คุสะ】

【สาวน้อยคนนี้、ถูกเข้าใจอย่างสมบูรณ์แบบ】

 

ผมออกไปที่โถงทางเดินโดยสวมรองเท้าแตะส้นแบนคู่ใหญ่ แล้วเดินไปรอบ ๆ อย่างตั้งใจ

 

ตอนนี้ที่พอมาลองคิดดูแล้ว ลิลี่ซังที่ถึงจะปลดอุปกรณ์ออกจนหมดแล้ว แต่รูปร่างของเธอก็เหมือนกับที่เห็นในดันเจี้ยนเลย

 

แต่ผมสวมชุดที่ดูเหมือนคนที่เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลจะสวมมัน

 

เป็นชุดที่ออกแบบมาเพื่อการนั้นเน๊？

ม๊า ช่างเถอะ ไม่สำคัญหรอก

 

【ฮารุจัง、แอบหนีออกมาได้อีกแล้วสินะ……】

【นอกจากเอมิจังแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนอื่น ๆ ล่ะ】

 

【รุรุจังปัจจุบันอยู่ที่สาขาจิตเวช　คุชิมะด้วย】

【โอ้ย、มีความเป็นไปได้ที่จะกลับสู่การไลฟ์สดโดยไม่คาดคิด】

【คอมเมนต์ที่นี่จะลบด้วยตัวเองหลังจากผ่านไป 1 นาที、แต่ก็ควรระวังไว้】

 

【แย่……พวกทีมกู้ภัยเองก็กำลังมุ่งหน้าไปยังขั้นตอนดังกล่าวด้วยเหมือนกัน　เพราะยังไงก็ตาม ฮารุจัง、หลังเข้ารับการตรวจร่างกายอย่างละเอียด จากนั้นก็นอนหลับไปหลายชั่วโมงเลยล่ะน๊า】

 

“โฮー”

 

【อั๊กっอั๊กっ】

【อั๊กっ……（ขึ้นสวรรค์】

【ฮารุจังนิสัยพึมพำกับตัวเอง……หรือพูดไปแล้วก็เหมือนนิสัยชอบพูดกับตัวเองเหมือนเด็ก ๆ……】

 

คนที่ใช้ไม้เท้า คนที่ใช้รถเข็น

คนที่พันผ้าพันแผล

แล้วก็คุณพยาบาลในชุดขาว

 

ดีจังเน๊、อะไรแบบนี้น่ะ

 

ไม่ ผมรู้สึกไม่ควรจะพูดอะไรแบบนั้นกับคนเหล่านั้น แต่ผมมีสุขภาพแข็งแรงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

 

จะช่วยยกโทษให้ผมได้ไหมที่ตื่นเต้นขนาดนี้？

โฮร่า ตอนนี้ผมเป็นแค่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จริงไหมล่ะ？

 

ไม่ได้เหรอ？

 

“……………………………………”

 

สมกับที่เป็นในโรงพยาบาล ถึงจะเจอได้ยาก แต่ผมไม่คิดว่าตัวเองจะดึงดูดความสนใจ สกิลปกปิดตัวตนส่วนใหญ่ถูกยกเลิกไปแล้ว ดังนั้นทุกคนก็น่าจะมองเห็นรูปร่างหน้าตาของผมได้ตามปกติ

 

เพราะผมปกปิดในระดับที่ไม่สามารถจำใบหน้าได้เลย ถ้าไม่มีใครที่รู้จักผมอยู่แล้ว พวกเขาก็คงไม่รู้ว่าผมเป็นใคร และถึงแม้พวกเขาจะรู้ พวกเขาก็จะไม่สามารถจดจำได้ในภายหลัง ดังนั้นมันจึงเซฟ

 

แต่ก็เป็นอีกครั้งที่สิ่งที่ผมได้รับจากดันเจี้ยนนั้นน่าทึ่งมากเน๊

แล้วเมื่อเร็ว ๆ นี้ผมเริ่มคุ้นชินกับความจริงที่ว่าจะถูกพิจารณาเป็นสาวน้อย

 

【ต๊อกแต๊ก ฮารุจัง】

【เลียเลีย】

【เป็นประเภทที่นอนหลับตลอดเวลา แต่พลิกตัวไปมาบนเตียงอย่างรุนแรงสิเน๊……】

【รู้สึกเหมือนเกือบจะถูกBAN ห้ามใช้กล้องแล้วน๊า】

【กางเกงใ……ซู๊ด】

【อุว๊าぁ……】

 

【อย่ามองไปที่ตรงนั้น。　เพราะไม่งั้นจะกลายเป็นการกำหนดเพศให้ได้รับการยืนยันทันที　หากไม่เห็นก็จะไม่ยืนยัน】

 

【อ้า จริงด้วย、คุณสามารถบอกได้จากเสื้อผ้าที่เห็นว่าเป็นโชตะหรือโลลิ……】

【โชตะค่อนเองก็จริงจังจังน๊า】

 

【เพราะมันเป็นปัญหาที่ส่งผลต่ออัตลักษณ์ตัวตนชั่วชีวิตเน๊ะ！】

【พอแค่นั้นเลย】

【คุสะ】

【ถึงแม้ฉันจะรู้อยู่แล้ว……แต่ฉันไม่ได้รังเกียจ นั่นคือสิ่งที่เป็นอยู่】

 

ผมกำลังมุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่มีผู้คนมากมายและจบลงที่ห้องรอ

 

โห๊ー。

 

ตั้งแต่ที่ผมมีรูปร่างแบบนี้ ผมก็หลีกเลี่ยงฝูงชนมาตลอด……ไม่สิ ตั้งแต่ที่ยังเป็นผู้ชายแล้ว ผมหลีกเลี่ยงฝูงชน เพราะมันทำให้รู้สึกเหนื่อย งั้นอาจจะตั้งแต่ที่ผมยังเป็นเด็กเลยก็ได้นะสิ？

 

ตอนนี้ผมกลับมาเป็นเด็กอีกครั้งเป็นครั้งแรกตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ความรู้สึกเหมือนมันผสมปนเปกัน

ความรู้สึกแบบนั้น

 

“……เน๊、เด็กคนนั้น……”

“……ถ้าจำไม่ผิดหลังจากไลฟ์สดจบ……”

 

【JKที่ดูเหมือนกำลังกลับจากโรงเรียนต่างหลงใหลในตัวฮารุจัง】

【ม๊า เข้าใจเลยเน๊……】

【มีลักษณะเฉพาะที่ดูโดดเด่นเกินไปเน๊ะ……】

 

【แต่ฮารุจังก็ไม่สนใจโดยสิ้นเชิง】

【จะบอกว่าไม่สนใจโดยสิ้นเชิง หรือแค่ไม่รู้สึกตัวดีล่ะ】

【อ้า、พูดได้ว่าฮารุจังเป็นธรรมชาติมากสินะ】

【เธอจะมองเฉพาะสิ่งที่ตัวเองสนใจเท่านั้นเน๊……】

 

【แบบนี้、เหมือนกับจะมองเพียงแค่จุดเดียวที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้นน๊า】

【นั่นจะไม่เป็นไร ม๊า ก็เป็นเรนเจอร์……】

【นั่นก็เป็นธรรมชาติที่เหมาะสมกับการเป็นสไนเบอร์จริงไหม？】

 

มีเด็ก ๆ ที่อยู่ตรงนั้นตรงนี้เหมือนกันกับผม ที่มีรูปลักษณ์แบบเดียวกันกับผมอยู่

ทำให้ผมสามารถเดินช้า ๆ เนียนเข้าไปได้อย่างดีไม่มีปัญหาอะไร 

 

ผมเห็นคนที่มีเลือดต่างชาติที่นี่และที่นั่น แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่โดดเด่น

 

แต่ดีจังน๊า

 

ทำไมนะเหรอ เพราะหมายความว่าผมกำลังถูกนับอยู่ในฐานะมนุษย์อย่างเหมาะสม

 

……จริงอยู่ว่าจะถูกนับอย่างเหมาะสมตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นผู้ชายแล้วก็ตาม แต่ผมรู้สึกเหมือนทิ้งมันไว้ข้างหลัง ตั้งแต่วันที่ผมได้รับรูปร่างนี้มา มันทำให้ผมมักจะซ่อนตัวอยู่เกือบตลอดเวลาล่ะ……。

 

ยังไงดี ผมเริ่มมีอารมณ์ลึกซึ้ง

 

“ฟู๊ว――……”

 

【อั๊กっอั๊กっ】

【ฮารุจังถอนหายใจบ่อย ๆ เน๊……】

【แต่นั่นคือ？】

【ฉันรักคุณมาก♥】

【ฉันกำลังดูชายชราในชุดสูทเขียนข้อความแบบนั้นต่อหน้าฉัน】

 

【ก็ไม่เห็นเป็นไรเลย！　ตราบใดที่ฉันดูแค่ฮารุจังเท่านั้น……อืม……พอไม่ต้องคิดถึงเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับประเทศอย่างจริงจังแล้ว、มันก็ทำให้ท้องไส้ของฉันรู้สึกดีขึ้น……】

【บุว๊าっ】

【จริงจังเน๊】

 

【แต่สาเหตุของเรื่องนี้、ส่วนใหญ่ล่าสุดก็อยู่ที่นี่……】

【ฮารุจัง】

【เข้าใจแล้ว、นี่สินะที่เรียกว่าการก่อปัญหาเพื่อให้ได้เครดิตจากการแก้ปัญหา】

【ฉันมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเพราะฮารุจัง แต่ก็ต้องขอบคุณฮารุจังที่ทำให้ฉันรู้สึกสงบเช่นกัน】

 

“ผมสีบลอนด์ยาว ดวงตาสีฟ้า……”

 

“เราต้องคุยกับที่บริษัทก่อนหรือเปล่าน๊า”

 

“หืม――……สงสัยจังว่าไม่ได้เขียนอย่างเป็นทางการโดยเฉพาะไว้สิน๊า”

 

【เด็กดีที่รู้จักตรวจสอบไว้ก่อน】

【ยอดเยี่ยม】

 

อะ

 

ผมไม่ได้เอาเงินมาด้วยสิ

ว่าไปแล้วก็ทิ้งสมาร์ทโฟนไว้ในห้องด้วยล่ะมั้ง？

 

ผมไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมไม่มีเงินเลย

พูดอีกอย่างก็คือ ผมไม่สามารถช้อปปิ้งที่ร้านค้าดี ๆ ได้เลยใช่ไหม？

 

“……มุー”

 

【ดูเหมือนว่าฮารุจังจะหายจากอาการหงุดหงิดแล้ว แต่เธอก็ยังดูขุ่นเคืองอยู่อย่างเห็นได้ชัดเลย】

【น่าร๊าก】

 

【แม้ว่าฮารุจังจะมีปฏิกิริยาตอบสนองที่ดี แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่สนใจเรื่องส่วนใหญ่เลย】

【ฮารุจังขุ่นเคือง……เรื่องอะไรล่ะ？】

【ซ้าぁ？】

【ความไร้สาระของโลกนี้？】

 

【อ้า、เพราะเธอเป็นนางฟ้า กระบวนการคิดของเธอจึงแตกต่างจากปกติไง……】

【ฉันรู้สึกอยากจะไปที่นั่นตอนนี้และดูแลเธอจัง】

【ข้าด้วย】

【ฉันด้วย】

 

【พวกเราปฐมกาลที่อยู่ที่นี่、ทุกคนก็รู้สึกแบบเดียวกัน】

【บางทีก็คงเหมือนกันกับเด็กเหล่านั้น】

【ฉันหลงรักฮารุจังตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันสบตาเธอ……】

 

【ขณะนี้ วิดีโอที่เหมือนถ้ำมองฮารุจังนี่、ไม่ปรากฏบนเครือข่ายปกติ。　น่าจะไม่เหลือค้างอยู่ในไฟล์ไลฟ์เก็บถาวรเหมือนตอนที่ลงไปอยู่ที่ชั้นล่างสุดเมื่อไม่นานมานี้ด้วยล่ะมั้ง……？】

【กล้องวงจรปิด、ถูกเปลี่ยนให้ตามติดฮารุจังล่ะน๊า……】

 

【เพราะยังมีอะไรไม่เข้าใจอีกมากมาย ดังนั้นระวังคำNGเอาไว้ด้วยล่ะ】

【และไม่รู้ด้วยว่าเมื่อไหร่จะมีคนใหม่มาร่วมงานกับเรา】

【หน้าใหม่（４ล้านคน】

【ปฐมกาล（１０คน】

【ปฐมกาล（＋２คน】

【เพราะอย่างงั้นพวกเราจะเป็นปฐมกาลตลอดไป……】

 

【อะ、สุดท้ายพวกสาว ๆ ก็คือฮารุจัง……！】

 

“……อะ อาโน๊ บางทีคุณอาจจะ――”

 

อะ คันจมูกจัง

 

“ฮัจจิ้ว”

 

【คุสะ】

【ทำไมถึงไปจามตรงนั้นกัน ฮารุจัง คุสะ】

【จามน่ารัก】

【มีประโยชน์】

【บันทึกไว้แล้ว】

 

อาー、ทำไมถึงรู้สึกคันขนาดนี้……เกสรดอกไม้？

 

ม๊ายน๊า、ผมนึกว่าพอเป็นร่างกายนี้แล้ว อาการแพ้เกสรดอกไม้จะหายไปด้วยเหมือนกัน

 

【อะ、พวกJK、กำลังจะตายอยู่ข้างหลังฮารุจัง】

【การทำลายล้างโดยไม่ตั้งใจ……】

【เข้าใจเลย】

【ฉันหวังว่าจะได้ยินมันตรงหน้าฉันเน๊ぇ……】

【เพราะพวกเราครึ่งหนึ่งก็เจ็บปวดเช่นกันน๊า】

 

【สำหรับตอนนี้、ฮารุจังไม่ได้คิดอะไรเลยจริง ๆ น่าแปลกใจไหมที่เธอไม่สังเกตเห็นอะไรเลย？】

 

【ก็ฮารุจังล่ะนะ】

【ก็ฮารุจังไง？】

【อ้า อืม ใช่แล้วล่ะ……】

【บางทีในระดับจิตใต้สำนึก เดาว่าเขาไม่อยากถูกรบกวนเน๊ะ……】

 

กลับดีกว่า

 

ในสังคมยุคใหม่ คุณไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีเงิน

 

ไม่ว่าจะมีสิ่งที่น่าสนุกหรือน่าอร่อยอยู่ตรงหน้าคุณมากแค่ไหน ถ้าคุณไม่มีเงิน คุณจะถูกปฏิเสธ

 

“โลกนี้ไม่ยุติธรรม”

 

【「ม๊ายยุติธรรม」น่าร๊าก】

【คุสะ】

【ฮารุจังจู่ ๆ ก็เป็นอะไรไป】

 

【ทำไมจู่ ๆ ถึงเทศนาเรื่องความไร้เหตุผลของโลกล่ะ……？】

【ไม่สามารถเข้าใจได้】

【ฉันไม่เข้าใจกระบวนการคิดของฮารุจังเลย】

【มันเป็นจะเรื่องใหญ่ถ้าคุณเข้าใจ】

 

“……กะแล้วนางฟ้าล๊า……”

 

“เป็นเรื่องจริง――……”

 

【อาโน、เหล่าJKที่หวาดกลัว、กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งแล้ว……】

 

【ม๊า、ก็เป็นอย่างงั้นล่ะน๊า】

【ทุกคนก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ、ตูข้าเองก็คงเป็นแบบนั้นเหมือนกัน、มันกำลังเกิดขึ้นแล้ว】

【ฮารุจัง、เป็นมนุษย์จริง ๆ เหรอ？　ไม่ใช่นางฟ้าที่มาจากดันเจี้ยนใช่ไหม？？】

【ความเป็นไปได้บินลงไปพร้อมกับจรวดนั่นแล้ว】

【คุสะ】

 

ผมมองดูร้านค้าไปเรื่อย ๆ แต่ผมยอมแพ้และหันหลังกลับ

 

“？”

 

“เห้――……”

 

“………………”

 

เด็กผู้หญิง２ คน 

 

【！！！】

【ฮารุจัง！　 ฮารุจังตอนนี้แหละ！！】

【เธอควรตระหนักได้แล้วว่าไม่เพียงแค่เด็ก ๆ พวกนี้เท่านั้น แต่ยังรวมถึงคนรอบข้างด้วย】

【ทุกคนยืนนิ่งงั่นกันหมดเลยน๊า】

【แต่มี……แค่２คนนั้นเท่านั้นที่กล้าเข้ามาใกล้ฮารุจัง】

 

【มี（รูปอดีต】

【มี（ตายทันทีหากเข้าใกล้】

【กะแล้วนางฟ้าแห่งความตาย……】

【ได้เชื่อมต่อกันอีกครั้งเน๊……】

 

“……………………………………”

 

……การมาเยี่ยมใครสักคน สามารถทำให้เหนื่อยมากจนเผลอหลับไปในห้องรอได้

 

เด็กเหล่านี้ยอดเยี่ยมเน๊ะ

เป็นใครกันที่บอกว่า เด็กน้อยสมัยนี้ใช้ไม่ได้เลย

 

ถ้าพูดแบบนั้นล่ะก็ ผมตอนนี้ก็กลายเป็นคนที่ใช้ไม่ได้สิเน๊ะ？

 

【ข่าวร้าย・ฮารุจังไม่รู้ตัวเลย】

【ฉันบังเอิญผ่านไปโดยไม่คาดคิด คุสะ】

【เอ๋ぇ……】

 

【ฮารุจังไม่ได้คิดอะไรเลยเมื่อเห็นเหล่าเด็กสาวจ้องมองแทบละลายมาที่ตัวเอง 】

 

【ฮารุจังไม่สนใจคนอื่นเลยจริง ๆ……】

【อยากให้เป็นกันเองมากขึ้นอีกหน่อย……ไม่สิ、อยากแต่ก็……】

【ความสามารถในการพูดคุยกับผู้คนและการเข้าสังคมนั้นไม่เหมือนกันน๊า】

【ฮารุจัง、เป็นคนประเภทที่ไม่สนใจคนธรรมดา……】

 

ผมเดินโดยสวมรองเท้าสลิปเปอร์

 

“……？”

 

ลองคิดดูแล้ว ตอนนี้ที่นี่เงียบลงมากเน๊ะ

ผมรู้สึกว่าเหมือนมีเพียงเสียงประกาศเท่านั้นที่ยังดังมาก

 

“……………………………………”

 

【มองไปรอบ ๆ ฮารุจัง】

【ในที่สุดก็รู้สึกตัวสินะ……？】

【ยังไงกันน๊า、แม้ว่าทุกคนจะมองอยู่ก็ตาม】

【อาจเป็นเพราะบุคลิกของฮารุจังแน่นอน】

 

“？”

 

ผมหันกลับไป แต่สิ่งที่อยู่ข้างหลังผมก็เป็นเพียงแค่โถงทางเดิน

 

มันยังไงกัน ทุกคนกำลังทำอะไร……ม๊า ช่างเถอะ

 

【นั่นไงเล่า！】

【ทำไมถึงได้ไม่เข้าใจก๊าน……？】

【คุสะ】

【ฮารุจัง！　ทุกคนกำลังมองฮารุจังอยู่ไง！】

【ไม่ใช่คนที่อยู่ข้างหลังคุณ……】

 

【กะแล้วไม่เข้าใจอะไรเลยเน๊】

【สมเป็นสาวน้อยล่ะมั้งเน๊ะ】

【สมเป็นฮารุจังไง……】

【อะ、เริ่มมีสกีนช็อตปรากฏขึ้นทีละนิดบนSNS】

 

【ลบ？】

【รอก่อน……ฮารุจัง、บางทีอาจกำลังใช้สกิลปกปิดตัวตนอยู่รึเปล่า、ใบหน้าเบลอเล็กน้อยกันหมดเลย、ไม่ว่ารูปไหนก็ตาม】

【ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรสินะ】

【อ้า、ข้อมูลที่พูดถึงมีแค่「เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมสีบลอนด์ยาว ในเสื้อผ้าของโรงพยาบาล」เท่านั้น】

【จ้า ช่างเถอะ】

 

【ทันเวลาพอดี、คุชิ――ทีมกู้ภัย、รีบไปที่ห้องผู้ป่วยทีได้ไหม？　น่าจะได้เวลาต้องรีบปลุกลิลี่จังเร็ว ๆ ได้แล้ว】

【อ้า、รู้สึกเหมือนจะล้มลงไปอย่างไม่สิ้นสุดอีกครั้ง】

 

【ผู้ที่สัมผัสกับฮารุจังในระยะใกล้จะเป็นลมน๊า】

【มีเพียง３คนเท่านั้นเท่านั้นที่ต้านทานได้สินะ】

【ตำนานใหม่อีกแล้ว แต่……】

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 62

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/62/

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

Favorite