ตอนที่ 57『หลบหนีดันเจี้ยน 250F RTA』6
“ซู่――……ซู่――……”
“……ฮารุจัง ฮารุจังจริง ๆ สินะ?”
“ใช่แล้ว แน่นอน ……อ้า อุปกรณ์หลบหนีโฮมเมดแบบเดียวกับที่ใช้ตอนอยู่กับรุรุ ……นึกไปแล้ว ตอนที่ย้ายบ้านก็เอามาด้วย……”
【ซู่ซู่ฮารุจัง】
【●REC】
◇
ชั้นที่ 80
แม้ว่าพวกเธอจะอยากตามหาฮารุมากแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่ว่าจะมองหายังไงก็ไม่พบบันไดที่พาลงไปชั้นต่อไปเลย
เนื่องจากไม่มีอะไรที่สามารถได้อีกแล้ว วิธีเดียวที่เหลืออยู่จึงเป็นการใช้หลุมที่พวกฮารุตกลงไป
มิคาสุกิ เอมิ กับ ฟุคายะ รุรุ、ทีมกู้ภัย ปาร์ตี้อื่น ๆ รวมถึงคุชิมะ จิโฮะที่มาถึงช้ากว่าเล็กน้อย ต่างรวมตัวกันประชุมและได้ข้อสรุปดังนั้น
『ไม่สิ ก่อนอื่นเลย พวกเราจะลงไปยังไงกัน』
『ไม่มีใครพกเชือกหรืออะไรทำนองนั้นติดตัวกันมาเลย、แล้วก็แต่แรกแล้วจะไปมีเชือกที่ยาวจากชั้น 80 ไปถึงชั้น 250 อยู่ได้ยังไงกันจริงไหม』
『ขั้นแรกรอให้เธอหนีขึ้นมาถึง 1 หรือ 2 ชั้นจากชั้นนี้ดีไหม』
『ฉันไม่เห็นบันไดที่ไหนเลย、แล้วก็ถึงจะกระแทกแรง ๆ ยังไงพื้นก็ไม่แตกสักนิด』
『เป็นไปไม่ได้เลยถ้าไม่เอาเครื่องจักรกลหนักลงมา?』
『เครื่องจักรกลหนักมันเข้าดันเจี้ยนไม่ได้หรอกนะ』
『ทำไมฮารุถึงสามารถอุ้มสาวน้อยที่แก่กว่าตัวเองได้ด้วยมือข้างเดียว และลงพื้นได้อย่างปลอดภัยด้วยมือที่เหลือแค่ข้างเดียวได้กันคะ……อ้า เพราะเป็นฮารุเลยอะไรก็เกิดขึ้นได้สินะ』
『ก็ฮารุจังล่ะเน๊』
『ก็ฮารุซังล่ะเน๊』
และ ระหว่างที่มีการถกเถียงกันอย่างดุเดือด
ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงสะท้อนดังมาจากด้านล่าง……คล้ายเสียงเครื่องบินเจ็ต
“……ฮารุจัง?”
คนแรกที่ตอบสนองคือ รุรุที่เคยได้ยินเสียงนี้มาในระยะใกล้เมื่อไม่นานมากนี้
“……รุรุ ตอนนี้ไม่……หืมมมมม มาขอคำปรึกษาจากทีมกู้ภัยกันก่อน……”
【ข่าวร้าย】
【ข่าวร้าย】
【อะ、ในทางที่ดีเน๊ะ】
【ข่าวร้ายในทางที่ดีคืออะไร คุสะ】
【จะไม่บอกว่านั้นคือข่าวดีเหรอ?】
【เรื่องนั้นไม่พูดเด็ดขาดน๊า】
【พูดไม่ได้แหละน๊า……】
【เดี๋ยวก่อนฮารุจังกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่】
【ความปลอดภัยสำหรับตอนนี้】
【ยังก่อน ไลฟ์สดของฮารุจัง、ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถรับชมได้ล่ะน๊า】
【แล้วเกิดอะไรขึ้นกันล่ะ? ฮารุจังกำลังทำอะไรบ้างอย่างอีกแล้วสินะ?】
【ตัดสินใจเรียบร้อยแล้ว คุสะ】
【ก็แบบฮารุจังไง?】
【สมเป็นฮารุจังน๊า……】
【ฮารุจังนางฟ้าจอมระเบิดตามธรรมชาติ……】
“อาร๊า……ผู้ชมทุกท่าน กรุณารอสักครู่นะคะ รุรุ”
“……………………………………”
เอมิสังเกตเห็นคอมเมนต์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันและเป็นธรรมชาติ จึงมองไปที่รุรุที่ยังคงทำตัวแปลก ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกเน๊ะ ตอนนี้ทานอะไรอุ่น ๆ ก่อนเถอะ”
คุชิมะ จิโฮะคอยดูแลรุรุจากเบื้องหลังโดยอยู่ในตำแหน่งที่กล้องไม่สามารถมองเห็นได้
――เวทย์มนตร์ที่ทำให้สงบ เดาว่าต้องแข็งแกร่งมาก
เธอดูน่ากังวล เพราะสภาพจิตใจที่ผิดปกติหลังเข้ามาภายในดันเจี้ยน พยายามทำให้ชุ่มชื้นขึ้นโดยการให้คุยกับเพื่อนร่วมทาง
“……ฮารุจังล่ะ”
รุรุเข้าใกล้ปากหลุมขนาดใหญ่บนพื้น――พึมพำ และวนไปวนมา
【เดี๋ยวสิ、รุรุจัง!?】
【เอมิจัง、รุรุจัง! รุรุจังแย่แล้ว!】
“เอ๊ะ? ――รุรุ!”
เอมิพยายามวิ่งไปหาเธอซึ่งตอนนี้อยู่ใกล้กับขอบหลุมแล้ว แต่เมื่อเอื้อมมือออไป……เธอก็รู้สึกว่า「เสียงนั้น」กำลังใกล้เข้ามาอย่างแน่นอน
“……เครื่องบิน……ไม่สิ ที่นี่อยู่ในดันเจี้ยนเน๊ะ……”
【ถูกต้อง】
【ถูกต้องที่สุด】
【ทว่าก็ยังมีกลไกที่ค่อนข้างแปลกเล็กน้อย】
【อ้า、เธอเป็นนางฟ้า ดังนั้นถึงบินได้จริง……】
【นางฟ้าที่บินโดยใช้วิธีการทางวิทยาศาสตร์】
【ฮารุจังมักจะเป็นคนที่ดึงดูดใจได้ดีจริง ๆ】
เธอหยุดครู่หนึ่ง ไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้เนื่องจากคอมเมนต์วิ่งเร็วเกินไป
แต่เมื่อทำแบบนั้น นิ้วเท้าของรุรุก็เฉียดกับขอบหลุมแล้ว
“……ฟู๊ รุรุซัง”
“ฮารุจัง!”
“ฮารุซัง!?”
“ฮารุ!?”
【คุสะ】
【ข่าวร้าย・ฮารุจัง、เอาชีวิตรอดได้ด้วยตัวเอง】
【ด้วยตัวเอง(สิ่งที่ดูเหมือนเครื่องบินเจ็ตเจ็ท】
【ไม่ใช่、ปีกนางฟ้าต่างหาก】
【งั้นเหรอ、ปีกนางฟ้าก็หน้าตาประมาณนี้ล๊า……】
【ปีกนางฟ้า(เป็นกระเป๋าเป้ที่ดูเหมือนกระเป๋านักเรียนใบใหญ่、มีท่ออยู่ข้างใต้และมีเปลวเพลิง】
รุรุกับเอมิ、จิโฮะต่างเคยเห็นจรวดแบบเป้สะพายหลังอยู่ในห้องของ「เขา」
ยูนิทบินแบบเติมเชื้อเพลิงได้ ของทำมือของฮารุ
ตอนที่กำลังขนย้าย ผู้รับเหมาบอกกับพวกเธอว่า「เห็นชัด ๆ ว่าเจ้านี้คือระเบิดดี ๆ นี่เอง ได้โปรดช่วยทำอะไรกับมันสักอย่างที」
……โฟกัสของกล้องเปลี่ยนไปเนื่องจากการตัดสินใจที่รวดเร็วของคุชิมะ ถึงอย่างงั้นหน้าจอไลฟ์สด――。
【ฮารุจังบินได้!】
【กำลังบินไปโกกกกกกกกกก๊……】
【ไม่สามารถบอกได้จากหน้าจอของฮารุจัง】
【เดี๋ยว、ทำไมมันเบลอล่ะ!!!】
【ผมยาวสีบลอนด์、เสื้อเชิ้ตแขนยาว และกระโปรงยาวที่ออกในไลฟ์สด……】
【เท่านี้ก็เป็นJSโลลิตะวันตก】
【เหมือนจะแบกของหนัก ๆ ไว้บนหลัง……】
【นี่ม๊านอาร๊ายกัน……(ยินดี】
【ยินดีแค่นั้นพอแล้วเหรอ?】
【คุสะ】
ไม่ใช่ปีกนางฟ้า――เป็นฮารุที่ออกมาจากหลุมและกำลังโฉบไปมาอยู่ที่นั่น และสบตากับรุรุ
◇
“……แล้ว、คือใช้พลังเวทมนตร์จนหลด เลยหลับไปสิเน๊ะ”
“……โล่งอกจริง ๆ”
“ใช่เลย ถ้าคิดถึงความเป็นไปได้ที่พลังเวทมนตร์จะหมดลงกลางทาง หรือในทางกลับกัน――ก็ชนเข้ากับเพดานอย่างรุนแรง”
【ซู่ซู่ฮารุจัง】
【กว่าจะถึงเส้นชัย、หาวไปหลายครั้งเลย】
【ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ดี】
【ฟังเสียงดูง่วงนอนล่ะน๊า】
【เด็กก็เป็นแบบนั้นเสมอเวลาที่ง่วงล่ะเน๊】
【เด็ก ๆ มักจะเต็มไปด้วยเอนเนอจี้จนกว่าจะหลับไปล่ะเน๊】
【บากะ โง่】
【น่ารักใช่ไหมล่ะ】
【ฉันอยากให้เธอเป็นลูกสาวของฉันจัง】
【อยากให้เป็นหลานของฉันมากกว่า】
【อยากให้เป็นเพื่อนของฉันมากกว่า】
【อยากให้เป็นน้องสาวของฉันมากกว่า】
【ฉันต้องการรับเลี้ยง】
【น้องชาย!】
【ผู้ชมที่นี่หนาแน่นเกินไป】
ฮารุกำลังหลับสบาย
เขาพุ่งออกมาจากหลุม และหลังจากนั้นไม่นานพอได้สบตากัน――บางทีคงเป็นเพราะเขารู้สึกโล่งใจ ถึงได้ดูเหมือนหมดพลังลงไปแบบนั้น ช่างเป็นสาวน้อยของแท้ที่น่าประทับใจ
“……ฮารุซังคงจะเหนื่อยมากเลยล่ะค่ะ คิดว่าน่าจะไม่ตื่นไปอีกสักพักใหญ่ ๆ ดันเจี้ยนนี่ก็ถือว่ายังค่อนข้างอันตรายอยู่ค่ะ ทำไมเราไม่ใช้สายรัดข้อมือเพื่ออพยพกันทันทีเลยคะ?”
“นั่นสินะ จิโฮะซั――ขอโทษค่ะ เจ้าหน้าที่กู้ภัย”
บุคลากรที่ได้รับสัญญาณสายตาของเธอต่างเปิดใช้งานสายรัดข้อมือทีละคน ทำการเคลื่อนย้ายกลับขึ้นไปบนชั้นพื้นผิว
“ในเมื่อเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็ไม่ควรอยู่กันนานเกินไปนะคะ จริงด้วย ไม่ใชว่าพื้นชั้นล่างกำลังถล่มลงไปเรื่อย ๆ เหรอคะ”
“……อืม นั่นสิเน๊ะ”
ทุกคนก็วิกฤต เริ่มหมดแรงกันเต็มที
――ใช่ ยังไงก็ตาม ฮารุจังที่ในที่สุดก็กลับมาถึงชั้นนี้ได้ ก็เบาใจแล้ว เป็นความผิดของฉันเอง
เมื่อมองดูใบหน้าที่หลับใหลของ「เขา」ที่กำลังกอดเธออยู่ รุรุก็รู้สึกผิดที่เบาใจมากขนาดนี้
ฮารุผล็อยหลับไปอย่างสมบูรณ์
ของที่ดูไม่ปลอดภัยที่เขาแบกไว้บนหลังถูกถอดออก เพราะดูเหมือนน้ำมันจะหมดแล้ว และมันก็ให้ความรู้สึกที่เบามาก
ทางกายภาพแล้ว เขามีสภาพร่างกายโดยเฉลี่ยเท่ากับเด็กอายุ 6 ขวบ
สาวน้อย
――แต่ ฉันผิดเองที่วันนี้ทำให้ฮารุจังต้องตกอยู่ในอันตรายมากมาย――
“รุรุ”
“……อืม ไม่เป็นไร”
สายรัดข้อมือถูกส่งมาให้เธออย่างเบามือ
แล้วสวมไปกับข้อมือของฮารุ
“……เช่นนั้นแล้ว ผู้ชมทุกท่านคะ พวกเราต้องขออภัยในความไม่สะอวดที่เกิดขึ้นในวันนี้ด้วยค่ะ”
“ขออภัยด้วยค่ะ”
เอมิกับรุรุโค้งคำนับไปทางกล้องก่อนที่จะปิดเครื่อง
【ไม่หรอก、นี่ก็ดีแล้ว】
【ขอขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือน๊า】
【แต่ฉันไม่เคยคาดหวังเลยว่าเธอจะหนีได้กายกรรมขนาดนี้】
【ก็สมเป็นฮารุจังล่ะน๊า】
【แต่พอเห็นรุรุจังทันทีหลังจากพุ่งออกมา ก็ผล็อยหลับไปทันที ……ช่างล้ำค่า】
【ก็ด้วยเหตุผลบางอย่างเลยคิดถึงรุรุจังเป็นที่ 1 ล่ะ ฮารุจังน่ะ】
【เธอก้าวข้ามขีดจำกัดของความง่วงนอน หลบหนี แล้วกอดกันก่อน……ดีย์……】
【ม๊าย、ล้ำค่าต่างหาก】
【มีเลือดกำเดาไหล】
【นั่นคือสิ่งที่เรียกว่ายูริไงล่ะเธอ】
【ประตูใหม่หลายแสนบานถูกเปิดออก】
――บรรยากาศในช่วงคอมเมนต์ก็สบายใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัดซึ่งก็ดี
“รุรุ”
“อืม ……ฮารุจังไปก่อน”
รุรุเปิดใช้สายรัดข้อมือของฮารุ
“……………………………………”
“……………………………………”
พวกเธอยังสงสัยกันอยู่ว่า「คำสาปซามะ」จะทำอะไรบางอย่างอีกหรือเปล่า
พวกสาว ๆ ต่างก็ตั้งสมมติฐานแบบนั้น แต่หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ฮารุก็ถูกเคลื่อนย้ายโดยไม่มีปัญหาใด ๆ และหายตัวไป
“ที่เหลือก็ต้องฝากไว้กับทีมภาคพื้นดินล่ะค่ะ ……โล่งอกไปที”
“ฮารุจัง ถึงแล้ว?”
“ค่ะ ดูเหมือนจะถึงชั้นพื้นผิวแล้วค่ะ พวกเราเองก็……เน๊ะ?”
【โนเนมซามะเองก็ไม่เข้ามาแทรกแซงอย่างที่เดาไว้สินะ】
【ม๊า ก็โชว์กายกรรมซะขนาดนั้นแล้ว、แต่ก็ถือว่าหนีสำเร็จแล้วจริงไหม】
【แต่มันถือว่า「ถูกกฎ」แล้วใช่ไหมที่หนีโดยการใช้รูที่เจาะในห้องโถงนั้นน่ะ……?】
【ตามมาตรฐานจองฮารุจังก็เน๊ะ?】
【อ้า、นั่นสิน๊า、เป็นเรื่องปกติตามมาตรฐานของฮารุจังน๊า】
【ก็ถ้าโนเนมซามะหลงใหลฮารุจังจริงก็คงมีความสุขล่ะมั้ง】
【ไม่มีทางผิดพลาด】
【อ้า……!】
【คุสะ】
“ต้องขออภัยทุกท่านด้วยนะคะ แต่พวกเราต้องรีบไปโรงพยาบาลกับฮารุซั――ฮารุก่อนนะคะ ต้องทำการตรวจสอบหลาย ๆ อย่างเพื่อให้มั่นใจ การไลฟ์สดสิ้นสุดเพียงเท่านี้ค่ะ”
【ทราบ】
【โชคดีน๊า เอมิโอก้าซัง】
【อาโน、แล้วก็เรื่องของรุรุจั……ของรุรุซังด้วย……】
【อย่าใช้ซังสิเฟ้ย、รุรุจังคือ รุรุจังเท่านั้น】
【บทพูดคนเดียวอันแสนอันตรายนั่น、เยี่ยมมากที่สามารถพูดแบบนั้นได้ทั้งที่ได้ยินอะไรแบบนั้นตลอดไลฟ์สด】
【รุรุจังก็มีแฟนคลับมากมายเลยรู้ไหม】
【แฟนคลับที่เลือกฝั่งรุรุฮารุมีกี่เปอร์เซ็นต์?】
【เอ๊ะ? 90 เปอร์เซ็นต์】
【ส่วนใหญ่เลยสินะ คุสะ】
ฟี้
ไลฟ์สดถูกตัด
“……ฮารุซังไม่มีร่องรอยบาดแผลบนร่างกายเลยค่ะ ตามที่ได้ดูในไลฟ์สดก็นับว่าไม่ต้องกังวลว่าจะได้รับบาดเจ็บมาค่ะ”
“ในกรณีนี้ น่าจะเป็นลม เพราะใช้พลังเวทมนตร์กับพลังกายไปจนถึงขีดจำกัดสินะ”
“คิดว่าน่าจะสามารถวางใจได้แล้วค่ะ แต่มันก็ไม่ดีต่อสุขภาพเลยหากฝืนขีดจำกัดจนทำให้เป็นลมแบบนั้น ……พวกเราเองก็รีบอพยพกันได้แล้ว รถพยาบาลเตรียมพร้อมแล้วค่ะ ……เจอกันที่ข้างบนนะคะ”
จากคำสั่งของคุชิมะ――ของเด็กสาวที่ประสบความสำเร็จในอาชีพการงานที่ไม่ธรรมดาด้วยเสียงจากผู้บริหารระดับสูง บุคลากรที่เหลือก็อพยพออกไปทีละคนเช่นกัน
แม้ว่าฮารุจะอพยพออกไปจากดันเจี้ยนแล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทว่า นั่นคือ「สำหรับตอนนี้」เท่านั้น――ดังนั้นรีบไปกันจะดีกว่า
“โฮร่า รุรุ”
“……หืม”
จากนั้นสองคนสุดท้ายก็เปิดใช้งานสายรัดข้อมือของตัวเอง
พวกเธอถูกย้ายขึ้นสู่ชั้นพื้นผิวอย่างปลอดภัยภายในเวลาเพียงไม่กี่วินาที
【 】
【 】
【 】
【 】
【 】
【 】
หน้าจอการไลฟ์สดที่ควรจะจบลงไปที่สำนักงาน
แน่นอนว่าผู้ชมที่คอมเมนต์ไม่ได้ต่างก็คิดว่า「ดีแล้วโล่งอกไปที 」แล้วจากไป
ยังไงก็ตาม การสตรีมมิ่งยังไม่สิ้นสุด หน้าจอยังคงเป็นสีดำสนิท
ในขณะที่ฝูงชนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของหน้าจอดูงุนงง คอมเมนต์ที่ว่างเปล่าก็ถูกโพสต์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
――และ
【 】
【 】
【 】
【 】
【『หลบหนีดันเจี้ยน 250F RTA clear』】
【『พิชิตดันเจี้ยน 500F RTA กำหนดเวลา: ภายใน 480 ชั่วโมง』】
【『รางวัลการพิชิต:『อิซึมิ』 โปรดอย่าลังเลที่จะเข้าร่วมกับเรา』】
ประตูสุดท้ายกำลังถูกเปิดออกแล้ว
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 57
งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง
ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน(อิทธิพล)
“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”
“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”
หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ
https://ncode.syosetu.com/n1479ik/57/
แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต
ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー
คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ
{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}
ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ
ขอบคุณงับ