[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi 56『หลบหนีดันหมี ２５０F RTA』５

ตอนที่ 56『หลบหนีดันเจี้ยน ２５０F RTA』５

 

【……รู้สึกว่ารุรุจังเริ่มแย่ลงมาก เพราะ……ไม่เห็นฮารุจังสิเน๊ะ、แน่นอน】

 

【นั่นคือความเชื่อมั่นเน๊ะ】

【ฮารุจังได้รับความเชื่อมั่นด้านลบจากผู้ชม】

【ก็แบบฮารุจังไง……】

【ก็ฮารุจังไง？】

【อ้า……】

【ข้อเสียของฮารุจังที่ไม่ยอมอ่านบรรยากาศไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีน๊า】

【คุสะ】

 

【แต่ปืนขึ้นมาได้กี่ชั้นแล้ว？】

【ตามที่ทีมนับบอกก็ได้ 99 ชั้นแล้ว】

【ใช้เวลาราว 2 ชั่วโมง ม๊า……ทั้งโซโล่、ทั้งใช้ธนู】

【และเป็นนางฟ้าจอมระเบิดเหมือนเดิม】

 

“……ฟู๊ว……ฮา ฟู๊ว”

 

เสียงกรอบแกรบจากของที่แบกไว้บนหลังกำลังสั่น 

 

ธนูกับลูกธนู

 

อาวุธที่ประสิทธิภาพด้อยกว่า และใช้งานยากกว่า แต่ก็ราคาถูกกว่าปืน 

 

ถึงอย่างงั้น ตอนนี้ก็เหลือลูกธนูเพียงไม่กี่ดอกเท่านั้น

 

“……ค่อนข้าง……เหนื่อยเลยล่ะครับ……”

 

ผมนั่งฝั่งในจุดที่คิดว่าไม่มีมอนสเตอร์อยู่โดยรอบ

 

“ฟู๊――……”

 

【ฮารุจังเหนื่อย……ไม่สิ จริงจัง】

【ไม่สามารถใช้ปืนไรเฟิลซุ่มยิงสารพัดประโยชน์ได้อีกต่อไป จำเป็นต้องใช้ธนูแล้วน๊า】

【ธนูกับหน้าไม้มันเหนื่อยมากเลยเหรอ？】

【อ้า、คุณต้องแข็งแกร่งมาก ๆ เพราะต้องใช้พลังอย่างมากในการดึงสายถึงจะสามารถยิงธนูได้ล่ะน๊า】

 

【นอกจากนี้ฮารุจังยังยิงไปได้ไกลมาก……ถ้าอยากเข้าใจง่าย ๆ ก็ลองสายเอ๊ยมหนักสัก 20 กิโลดู】

【เอ๊ะ、ขนาดนั้นเลย】

【อ้า、อาจจะ】

【สาวน้อยที่สามารถทำ……อ้า、เธอสามารถทำได้เพราะเลเวล สกิล และก็พลังเวทมนตร์สินะ】

【แต่ไม่ว่าจะเสริมพลังเวทมนตร์มากแค่ไหน มันก็เหนื่อยอยู่ดี】

 

“……………………………………”

 

มือของผมกำลังสั่น

แขนเองก็สั่น 

 

……เหนื่อยมากขนาดนั้นเลยสิน๊า ตัวผม

 

【มือล่ะ】

【มือล่ะ】

【สั่นสั้น】

【ฮารุจัง、พักสักหน่อยไหม？】

【ใช่แล้ว、ไม่มีอะไรเหลือแล้ว】

 

“……นานมากแล้ว……ที่ผมต้องใช้พลังกายมากถึงขนาดนี้”

 

ผมหายใจเข้าลึก ๆ

 

【นั่น ฮารุจัง……！】

【ดูเหนื่อยมากจริง ๆ น๊า】

【แน่นอนล่ะ เธอเล่นถูกบังคับให้ทำRTAแปลก ๆ ที่ให้หนีขึ้นมาจากชั้นที่ลึกที่สุดที่มนุษยชาติเคยพิชิตมา……】

 

【นี่น่ะ、โคตรตจะอันตรายเลย ถ้าไม่ใช่ฮารุจังเน๊ะ】

【ม๊า ก็ปกติ……น่ะ】

【พวกเราสามารถดูได้อย่างสบายใจก็เพราะว่าเป็นฮารุจังหรอก、แต่ถ้าลองคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างใจเย็น】

【อย่างแรกเลย ต้องโซโล่ในจุดลึกกว่า 100 ชั้นโดยไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย】

 

“……………………………………”

 

อาวุธระยะไกลเพียงอย่างเดียวที่เหลืออยู่คือลูกธนูไม่กี่ลูก จากนั้นก็เหลือแต่ก้อนหิน

 

“ท้ายที่สุดแล้ว การขว้างก้อนหินก็เหมาะสมกับผมที่สุดล่ะเน๊ะ”

 

【คุสะ】

【ฮารุจัง ทำไมจู่ ๆ ถึงคิดลบได้ขนาดนั้นกัน】

【ให้กำลังใจ】

【นั่นคือสิ่งที่จะเกิดขึ้นเสมอเมื่อคุณเหนื่อย】

【พยายามเข้า】

【หรือก็คือควรพักผ่อน？　จริงจัง】

 

รู้สึกเหมือนผ่านมาสักพักแล้วที่ผมถูกต้อนจนมุมแบบนี้

 

……ม๊า นั่นสิเน๊ ปกติผมจะกลับบ้านด้วยสายรัดข้อมือไปแล้ว 

 

ในแง่นั้น การพิชิตดันเจี้ยนยุคใหม่ถือเป็นเกมที่ไร้ประโยชน์ล่ะ

จริง ๆ แล้วมันแค่กลายเป็นเกมแห่งความตายที่สามารถตายได้อย่างแท้จริง 

 

【อยากให้ผุ้ชมสบายใจเลยไม่บ่นเรื่องจริงเลย】

【ก็แบบฮารุจังไง】

【ฮารุจัง、ถึงเวลาที่ต้องรู้ตัวว่าตัวเองเป็นสตรีมเมอร์ได้แล้ว……อะ、เป็นไปไม่ได้ล่ะน๊า】

【คุสะ】

【ตั้งแต่แรกแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นนอกจากการต่อสู้ล่ะน๊า】

【ฮารุจังต้องเจอกับปัญหามากมาย ช่างขมขื่น】

 

【รุรุเอมิ、มาถึงชั้นที่ 80 แล้ว。　ฮารุจังดูสิ……】

 

“อะ รุรุซังกับเอมิซังมาถึงแล้วสิเน๊ะ”

 

【ข่าวดี・ปาฏิหาริย์เกิดขึ้น】

【อ้า……！】

【ฮารุจัง……ในที่สุดฮารุจัง、ก็ดูคอมเมนต์สำหรับฮารุจัง……！】

【ปาฏิหาริย์……ปาฏิหาริย์……！】

 

【คุสะ】

【แค่การอ่านคอมเมนต์จากผู้ชมตามปกติ、ทั้งที่เป็นสิ่งที่ธรรมดามากก็ยังสร้างความรู้สึกประทับใจได้สุด ๆ ฮารุจัง】

【ก็แบบฮารุจังไง……】

【ก็สาวน้อยล่ะเน๊、ช่วยไม่ได้】

 

ผมเป็นห่วงทั้ง 2 คนล่ะมั้ง……แล้วก็คุชิมะซังด้วย

 

แต่ด้วยสิ่งที่เหมือนคำสาปนี้ ถ้าไม่รีบไป ลิลี่ซังอาจจะประสบปัญหาได้

 

……อาเร๊ะ？

 

“……เป็นไปได้ไหมครับว่า ลิลี่ซังปลอดภัยดีแล้ว ผมก็ไม่จำเป็นรีบเร่งอะไรเป็นพิเศษ？　ก็แบบ คำสาปซามะกำลังหมกมุ่นอยู่กับแค่ผม……”

 

เป็นการเสียเปล่า เพราะรีบไปโดยเปล่าประโยชน์？

 

เอ๊ะ？

ล้อเล่นกันใช่ไหม？

 

“ผมสงสัยจังว่าทำไมตัวเองต้องรีบขนาดนี้ด้วยครับ”

 

【คุสะ】

【ฮารุจังสู้ ๆ】

【ทำไมถึงคิดแง่ลบเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ล่ะ คุสะ】

【แม้แต่ฮารุจังก็ยังรู้สึกหดหู่ใจบ้างในบางครั้ง……】

【พวกนายกำลังพูดถึงฮารุจัง……อ้า อืม、ก็นั่นสินะ】

【คุสะ】

 

ทำไมน่ะ

 

ปัญหาเป็นแบบนั้นในประเด็นของลิลี่ซัง

 

นอกจากนี้ ลิลี่ซังเองก็ไม่ได้มีปัญหามากนัก แค่สุนัขดูเหมือนสัตว์เลี้ยงของเธอมากเกินไปจนเธอไม่กล้าที่จะโจมตี 

 

ผมลืมถามว่าเธอซ่อนอยู่ตรงไหน แต่อย่างน้อยก็รอดมาได้ตั้งแต่ที่ผมเริ่มดำดิ่งจนกระทั่งผมมาถึงโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ เลย……นั่นหมายความว่าเธอต้องอยู่บนที่สูงที่สุนัขไม่สามารถปีนขึ้นไปได้

 

ดูเหมือนเป็นเด็กทั่วไปที่มั่นใจในความสามารถของตัวเองพอสมควร ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรีบร้อนจริง ๆ

 

……ผมรู้สึกกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องของรุรุซังล่ะน๊า

 

“อาーอ้า　ก็อย่างที่พูดครับ ผมมักเป็นแบบนี้เสมอ　คิดสูญเปล่า เคลื่อนไหวสูญเปล่า……อีกแล้ว”

 

พอรู้สึกเหนื่อยมาก ๆ ก็ทำให้รู้สึกแย่ ๆ ได้

ผมตอนนี้ก็รู้สึกเหนื่อยจริง ๆ

 

【ฮารุจังรู้สึกเคืองใจ？】

【ฮารุจัง、ก็ยังมีความรู้สึกเน๊ะ……】

【ความรู้สึกที่ถ่ายทอดมาจากเสียงโลลิ】

 

【เรื่องพวกนี้พอแค่นี้ก็ได้……】

【รอก่อน、กลับกันมาก่อน】

【ฮารุจังเป็นซัพพลายเออร์เพียงไม่กี่รายสำหรับสินค้าประเภทนี้】

【คุสะ】

 

【สาวน้อยหนีออกจากบ้านเฉพาะกลุ่มเกินไป】

【สาวน้อยหนีออกจากบ้าน……เจนใหม่ล่ะ……】

【บางทีคงมีแค่ฮารุจังเท่านั้นล่ะ】

【เดาว่าอย่างงั้นแหละ】

【แค่ฮารุจังเท่านั้น、นอกจากนี้ยังใช้ได้เฉพาะเมื่อเหนื่อยและไม่มีซัพพลายเออร์ คุสะ】

 

ผมเอาแต่ขว้างก้อนหินที่ไม่ให้ความรู้สึกดี

ผมอารมณ์ไม่ดี

 

……นี่อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมรู้สึกหงุดหงิดตอนที่เหนื่อยแบบนี้

 

งั้นเหรอ อย่างงั้นสินะ

ก็แบบ ตอนนี้ผมยังเป็นแค่เด็กไงล่ะ

 

เด็กมักจจะหงุดหงิดเมื่อรู้สึกเหนื่อย

นอกจากนี้ เพราะว่าผมเป็นเด็กผู้หญิงทำให้อารมณ์ต่าง ๆ กลายเป็นอะไรที่สุดยอดมาก

 

“อาー ผมรู้สึกอยากกลับบ้านเร็ว ๆ จัง”

 

【คุสะ】

【ฮารุจังกลายเป็นสาวน้อยแล้ว】

【ไม่สิ、เดิมทีก็เป็นสาวน้อยอยู๋แล้วไม่ใช่รึไง？】

【แต่คำพูดกับการกระทำของเธอจนถึงตอนนี้ไม่ใช่สาวน้อยเลยสักนิด】

【ฮารุจัง、ดูเงียบ ๆ แต่ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดีล่ะนะ……】

 

ผมมองไปรอบ ๆ

 

มอนสเตอร์ถูกกำจัดไปหมดแล้ว พอเก็บดรอปจนหมดก็สามารถขึ้นไปจากชั้นนี้ได้เลย

 

นอกจากนี้ยังมีพื้นที่เปิดโล่งที่ส่วนท้ายของโถงทางเดิน

 

หลุมที่ผมตกลงไป

ไม่สิ เป็นพวกผมมากกว่ามั้ง

 

“เพราะหลุมนั้น ผมถึงเจอเรื่องแบบนั้น”

 

【ม๊า นั่นสิเน๊ะ】

【คำสาป――โนเนมซามะ、ฉันสงสัยจังว่าท่านสร้างหลุมนั้นได้ยังไงกันน๊า】

 

【แต่ว่าน๊า、ชั้นที่มีทั้งมอนสเตอร์ทั้งหีบสมบัติรวมกันมักจะเป็นชั้นที่ต่ำสุดจริงไหม ？】

【ใช่เลยน๊า】

 

【อาโนซ๊า、คือมีเรื่องที่ฉันคิดระหว่างที่ดื่มดูไลฟ์สดของฮารุจังไปด้วย……】

【โอ้】

【อะ、ต้องใช้รีโมทเพื่อไม่ให้โดนจับได้】

【ไม่มีใครสนใจหรอกว่าคืออะไร】

【คุสะ】

 

【……อาโนซ้า。　――ชั้นล่างสุดของดันเจี้ยน。　ถ้าเกิดว่ามีหีบสมบัติ、ส่วนใหญ่ก็จะคิดว่าไม่มีชั้นที่อยู่ลึกลงไปกว่านั้นแล้วจริงไหม。　『ที่นั่น、มันลึกสุดแล้วจริงเหรอ』ล่ะ】

 

【เอ๊ะ？】

【ห๊ะ？】

 

【……อะっ】

【ทำไมล่ะ？　แม้แต่ตอนนี้ก็เป็นแบบนั้น ชั้นล่างสุดของดันเจี้ยน――เพราะ「เคยเป็น」ดันเจี้ยนธรรมดา？　เพราะมีมอนสเตอร์？　เพราะมีบันไดกับกับดัก？】

 

【เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก่อน、พอแค่นั้นแหละ】

 

【――ดันเจี้ยนที่ได้รับการยืนยันจนถึงตอนนี้、ทั้งชั้นล่างสุดรวมถึงเลเวล。　ข้างล่างนั้น――――ไม่มีอะไรแล้วจริง ๆ งั้นรึ？】

【　　　　　　】

【　　　　　　】

【　　　　　　】

【　　　　　　】

【อะっอะっ】

【ยาเบ๊……】

 

【โทษที、ฉันต้องทำงานสักพัก……จะดูไลฟ์สดต่อ แต่……】

【ตูข้าจะติดต่อเจ้านายด้วย……】

【อะ、โทรศัพท์……ทั้งที่ฉันลาโดยได้รับค่าจ้าง……】

 

【เป็นหายนะแล้ว คุสะ】

【จินตนาการมากเกินไป คุสะ】

【หญ้า(คุสะ)ไม่เหี่ยว？】

【ฉีดพ่นยาฆ่าหญ้าแล้วเน๊ะ】

 

【อาโน、ถ้าไล่ตามฮารุจังก็จะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น แต่……】

 

【เชื่อมต่อกันอีกครั้งเน๊ะ】

【ฉันไม่ต้องการเชื่อมต่อเลยน๊า……】

【แต่ตอนนี้ก็รู้แล้ว】

【ต้องตรวจสอบ】

 

【อาโน、ดันเจี้ยนในประเทศ、มีมากกว่า 1000 แห่งที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี】

【จะเกิดอะไรขึ้นถ้ามีชั้นใต้ดันเจี้ยนเหล่านั้น？】

【อ้า……（ชัดแจ้ง】

【นี่ม๊านอาร๊ายกัน……（ชัดแจ้ง】

 

【……ถ้ารวมต่างประเทศ……ก็เกิน 100000 แห่งใช่ไหม？】

【อะっอะっ】

【อะไรก็เป็นไปได้♥】

【สิ่งดีที่ต้องรู้♥】

【แต่สายไปแล้ว♥】

【นี่มันอาร๊านก๊าน……（สิ้นหวัง】

 

“กลับกันเถอะครับ”

 

【คุสะ】

【ฮารุจังผู้ไร้กังวลที่ไม่รู้ถึงความสิ้นหวังของผู้ชม】

【ถึงจะอารมณ์ไม่ดี、แต่ตอนนี้ก็เหมือนจะมีความสุขมากกว่าใคร ๆ เลยเน๊】

 

อยากกลับแล้ว

มาก ๆ

 

ก็แบบผมเหนื่อยนิหน่า

 

ทำไมคำสาปซามะถึงอยากให้ผมรีบขนาดนี้กัน

 

“คำสาปซามะ บากะ”

 

【อะっ】

【ฮี่っ】

 

ผมเตะหินก้อนใหญ่ที่มีรูปร่างที่ไม่น่าจะบินได้ดีลอยออกไปไกล

 

【……เอ๊ะ？　ไม่มีอะไรเกิดขึ้น？】

【สงสัยจะ OK กับคำที่ฮารุจังพูดล่ะมั้ง……】

【หรือว่าบางที:โนเนมซามะ、จะชอบฮารุจัง】

【อ้า、มีคนพูดไว้ว่า เด็กประถามจะชอบรังแกคนที่ตัวเองชอบ……】

【โนเนมซามะมีเลเวลเท่าเด็กประถท！？】

【เอ๋……】

 

“วันนี้มันยากลำบากมากเลยน๊า คำสาปซามะ บาก๊า”

 

【●REC】

【「บากะ」】

【ใจเต้นเลย……】

【ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน……】

【ทุกโค๊น、อย่าลืมไปโรงพยาบาลในภายหลังด้วยเน๊。　แน่นอนว่าต้องเป็นแผนกจิตเวช】

【คุสะ】

【มันช่วยไม่ได้เพราะพวกเราเป็นเพื่อนที่ดี】

 

ผมรู้สึกแปลก ๆ ภายในท้อง

 

นี่คือสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกรำคาญเมื่อต้องมีความรู้เหมือนเด็ก

เรื่องจริงเลย ถ้ามีคนมาทำให้คุณตกอยู่ในอันตราย คิดว่าจุดประสงค์ที่เป็นผมคืออะไร

 

“คำสาปซามะ บากะบากะ โฮ”

 

【อะっ……（เสด็จขึ้นสู่สวรรค์】

 

【¥50000】

【¥50000】

【¥50000】

【¥50000】

【¥50000】

【¥50000】

 

【เพื่อเป็นที่ระลึก ขอให้สำนักงานใหญ่ยกเลิกวงเงินค่าธรรมเนียม　¥999999】

 

【เอ๊ะっ】

【เอ๋……】

【คุสะ】

【โอ๊ย、ไลฟ์สดนี้、แม้แต่พนักงานของไซต์ไลฟ์สดก็ยังสับสน】

【เอ๊ะโตะ、สิบ……หนี่งล้านเยน……】

【เห้っ……】

 

มีรูโหว่อยู่……ข้างบันไดที่กำลังใกล้เข้ามา

 

หลุมในห้องโถง

หลุมที่พวกผมตกลงมาก

 

ด้วยสิ่งนี้ ถ้าผมสามารถใช้กับดักที่เป็นทางลัดอย่างรวดเร็วเหมือนกับตอนที่ผมใช้ลงมาที่ชั้น 80 หรือหากมีเส้นทางตรงเหมือนกับหลุมที่ผมตกลงไปเมื่อ――――。

 

“อะっ”

 

【เกิดอะไรขึ้นเหรอ！？】

【FOE！？】

【พูดถึงFOEอยู่เหรอฮารุจัง？】

【บ้าน๊า、เรื่องของมอนสเตอร์อยู่แล้ว】

【ใช่แล้วล่ะ】

【คุสะ】

 

【……เดี๋ยวก่อน、ฮารุจังในเวลาแบบนี้】

【ทุกครั้งที่เธอทำแบบนี้จะเป็นสิ่งแปลก ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำเอารู้สึกอยากจะเอามือกุมหัวได้ตลอดล่ะ】

【ไม่มีทาง……】

【แตกต่างใช่ไหมล่ะ？　จับตาดูอย่างระวังเน๊ะ？】

【จะทำอะไรอีกงั้นเหรอ？　ฮารุจัง……（ตกตะลึง】

【ฟู๊ววววววว……（ควบคุมไม่อยู่】

 

ผมคิดถึง「นั่น」และรีบคุ้ยเข้าไปในกระเป๋า

 

――ข้างในเต็มไปด้วยของเหลือล่าสุดที่ผมกินทิ้งไว้ อาหารที่กินไปครึ่งหนึ่ง เครื่องดื่มครึ่งขวด มันเต็มไปด้วยสิ่งเหล่านั้น และขวางทาง

 

ยังไงก็ตาม ถึงสิ่งที่อยู่ข้างในจะดูแปลก ๆ แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ มันก็ไม่เน่า และไม่แตกหักแม้จะยัดลงไปส่ง ๆ

 

แม้ว่าผมจะนั่งทับกระเป๋าด้วยก้น ของข้างในก็ไม่เป็นไร

 

พูดอีกอย่างคือ ภายในจะปลอดภัยไม่ว่าจะโดนแรงกระแทกแบบไหนก็ตาม

 

“――เจอแล้ว”

 

กระเป๋าเป้สะพายไหล่ทำมือ――พร้อมสายรัด 2 เส้นติดไว้

 

มันคือของที่บริษัทขนย้ายนำมาส่งให้ แต่พวกเขาบอกว่า「มันเป็นของอันตราย ดังนั้นกรุณาช่วยทำอะไรสักอย่างกับมันด้วย」เป็นสิ่งที่คนในอพาร์ทเมนต์ใหม่ต่างก็กลัว

 

【เกิดอะไรขึ้น ฮารุจัง……】

【กลัวแล้วนะ ฮารุจัง……】

【ทุกสิ่งล้วนน่าหวาดกลัว คุสะ】

【ก็แบบเพราะเป็นฮารุจังไง……？】

 

“ด้วยเจ้านี้ ผมจะกระโดดในครั้งเดียวครับ”

 

ผมแบกเป๋ที่หนักไว้บนหลัง และรัดเข็มขัดไว้ที่ท้อง

 

――ที่ผมทำเจ้านี้ขึ้นมาก็เพราะมันมีค่าใช้จ่ายที่ถูกกว่าการกลับด้วยสายรัดข้อมือ

 

ผมจำไม่ได้ว่าข้างในมีเชื้อเพลิงกับพลังเวทมนตร์เหลืออยู่มากแค่ไหน……แต่ด้วยเจ้านี้ผมน่าจะบินขึ้นไปได้ประมาณ 50 ชั้นล่ะ

 

【ฮารุจัง、ได้โปรดอธิบายก่อน】

【เป็นไปไม่ได้จริงไหม、ก็ฮารุจังไง？】

【อ้า……】

 

【ฉันมีความรู้สึกไม่ดีอย่างมาก】

【บังเอิญจังเลยน๊า、ข้าก็ด้วย】

【คิดว่าผู้ชมเกือบทั้งหมดก็เหมือนกันล่ะนะ】

 

ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีดำ

 

บางทีด้านบนน่าจะยังอยู่ในสภาพเดิมกับตอนที่พวกผมตกลงมา

พูดอีกอย่าง――หลุมน่าจะยังว่างเปล่า

 

มันเป็นโพรงโล่งนับตั้งแต่ที่พวกผมตกลงมา

 

ถ้าเป็นแบบนั้น？

 

“ผมจะกลับเดี่ยวนี้แหละครับ”

 

【ฮารุจัง、อธิบายหน่อยเถอะ】

 

ผมหลับตาและตรวจสอบพลังเวทมนตร์ภายในร่างกาย

 

――จากนั้นก็ทุ่มเทพลังเวทมนตร์ที่มีเหลือเพียงไม่กี่เปอร์เซ็นต์ของปกติที่เหลือทั้งหมดของผมลงไป

 

ผมรู้สึกวิงเวียน

ง่วงนอนอย่างรุนแรง 

 

แต่บนชั้น 80 นั้น สุนัขตัวนั่นถูกจัดการไปแล้ว

ดังนั้นปลอดภัย

 

นอกจานี้ ก็ยังมี――。

 

“รุรุซังกับเอมิซังอยู่ด้วย”

 

เสียงซู่ดังกระหึ่ม

 

“ไม่กลัว”

 

【เอ๊ะっ】

【เสียงนี้มาจากไหน……อะっ】

【เหมือนกับตอนที่ไปช่วยรุรุจัง ในมุมมองจากฝั่งฮารุจัง】

【ของที่ทำให้ทึ่ง――】

 

ปาซู่

 

ผมบินตรงขึ้นไป

 

ผมกำลังบิน

 

บินขึ้นไป

 

บินไปเรื่อย ๆ บินไปเรื่อย ๆ และเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อย――。

 

“……ก็บอกแล้วไงรุรุ ฉันแน่ใจว่าฮารุซังปลอดภัยดี ผู้ชมก็ยืนยันแบบนั้น”

 

“แต่ว่าฉันทำให้ฮารุจังต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ฉันต้องช่วยเธอ ฮารุจังฮารุจังฮารุจั――――เอ๊ะっ”

 

“อะ”

 

ผมหลุดออกจากหลุมแล้ว

 

ที่อยู่ถัดไปคือเอมิซังกับรุรุซัง และก็คนอื่น ๆ อีกมากมาย

 

“ฮารุจัง？”

 

“รุรุซั――――”

 

……ปูซู๊ว

 

ผมได้ยินเสียงของแก๊สบนหลังที่หมดลง แล้วรู้สึกว่าสติสัมปชัญญะที่ผมพยายามประคองเอาไว้ก็ค่อย ๆ หายไป

 

 

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 56

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/56/

 

 

 

 

แปลโลลิคลั่ง 2-3 ตอน ต่อ 1 โลลิเฮดช็อต

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ทั้งที่ฝนตก ลมเย็น ฟ้าเกือบใส แต่ไหงดันรู้สึกหงุดหงิด หดหู่ อารมณ์เสียรู้สึกทุกอย่างมันขัดหูขัดตาไปหมดก็ไม่รู้ แม้แต่ตอนแปลนิยายยังเอาหัวโขกโต๊ะ เก้าอี้ หมอนไปหลายทีกว่าจะแปลเสร็จ เอ้อ ตัวเองเป็นอะไรไม่รู้จริงๆ

Favorite