[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi 107 『ไลฟ์สด RTA ５００ชั้น：ชั้นหมีปะทะหมี』１０

ตอนที่ 107 『ไลฟ์สด RTA ５００ชั้น：ชั้นล่าง』１０

 

ฟี่สสสสสสสส

 

「เริ่มคุ้นเคยกับการขยับตัวบนเก้าอี้ตัวนี้แล้วเน๊ะ」

 

 

「แค่ฮารุจังล่ะเน๊ะ……」

 

「เพราะคนขับไม่รู้สึกเมาไงล่ะคะ……」

 

「อาร๊า、แต่ฉันก็กำลังสนุกเหมือนกัน」

 

 

【สุดท้ายหลังจากผ่านอะไรมามากมาย ฮารุจังก็โจมตีตามปกติ】

【ตามปกติ……？】

 

【ตามปกติ（เสริมความคล่องตัวด้วยสิ่งที่ดูเหมือนเก้าอี้、เฮดช็อตตามมาตรฐานด้วยการยิงระยะไกลสุด ๆ ในขณะที่บรรลุความเร็วใกล้เคียงกับรถยนต์ในแนวเส้นตรง】

【กะ、ก็เพราะเป็นฮารุจังเน๊ะ……】

【สามัญสำนึกใช้ไม่ได้กับฮารุจัง】

 

พวกเราลงหลุมแนวตั้งที่ลึกมากอย่างระมัดระวัง ผ่านมาแล้วกี่ชั้นกันนะ

 

ทุกคนต่างหวาดกลัวกันมาก、โดยเฉพาะรุรุซัง ผมก็เลยพยายามขับให้ปลอดภัยที่สุด、ขับอย่างระมัดระวัง ชะลอความเร็ว และพยายามไม่ให้เกิดอาการสั่นแม้แต่น้อย

 

【แต่ว่า、ปืนที่อุตส่าห์ใช้มาตั้งนาน、ใช้ไม่ได้แล้วสิน๊า？】

【ไม่หรอก、ก็ยังใช้ได้แหละ และยังมีกระสุนเหลืออยู่อีกมากจริงไหม？】

【ถ้าจำไม่ผิด เห็นบอกว่าต่อจากนี้จะประหยัดไว้ก่อน】

【เป็นอย่างนั้นเหรอ……มีเรื่องอิมแพคมากไปหน่อยเลยลีมไปแล้ว】

【คุสะ】

【ความรู้สึกนั่นเข้าใจดี】

 

ไรเฟิลซุ่มยิงแสนสวยที่พอดีกับมือของผม เหลือกระสุนไม่ถึง １００ นัด

 

ผมอยากจะเก็บปืนและกระสุนที่เหลืออยู่ไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้、เผื่อไว้ว่ามีตัวอะไรที่แข็งแกร่งปรากฎตัว

 

【……เพราะเหตุนั้น、จึงใช้ธนูและลูกธนูมาระยะหนึ่งแล้วเน๊ะ】

【นั่นน่ะ、ทำม๊ายถึงยังสามารถยิงธนูในระยะไกลขนาดนั้นได้ถึงแม้ว่าจะกำลังเคลื่อนที่อยู่ก๊านเน๊……】

【อย่าคาดหวังสามัญสำนึกจากฮารุจัง】

【ใช่เลยล่ะ】

【ม๊าแต่ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องยากพอตัวเลยน๊า】

【ต่างจากปืน ธนูและสลิงช็อตใช้ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อ】

 

 

「ฮารุ　ผู้ฟังกังวลเกี่ยวกับความแข็งแกร่ง、ทางร่างกายของคุณ」

 

「อย่างงั้นเหรอครับ」

 

 

「เพราะว่ายิงไปได้ไกลมากขนาดนั้น、แปลว่าต้องใช้ความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อและความแข็งแกร่งทางกายภาพอย่างมาก ……」

 

「หืมー、อาจจะเป็นเพราะผมใช้สกิลโดยไม่รู้ตัวล่ะครับ、ดังนั้นจึงไม่ได้แย่อย่างที่เห็นกันเน๊ะ」

 

ถ้ายิงธนูโดยไม่ใช้พลังเวทมนตร์ใด ๆ เข้าช่วย、ก็น่าจะไปได้สัก ３０เมตรล่ะมั้ง？

ผมเคยได้ยินมาว่าถึงแม้จะยิงในระดับนั้น、แต่คุณก็ยังสามารถยิงได้ราว１００ครั้งต่อ１วันล่ะ

 

แต่พวกผมกำลังดำดิ่งอยู่ในดันเจี้ยน、นอกจากนี้ยังใช้พลังเวทมนตร์ของตัวดันเจี้ยนเอง、แล้วก็ยังมีดรอปไอเทม、ยิ่งกว่านั้นคือมีแต่ของดีขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย、ดังนั้นสำหรับผมตอนนี้ มันเหมือนกับว่ากำลังแค่กางแขนออกกว้างมากกว่าที่จะเป็นการออกแรงดึง 

 

หากว่าอยู่ในการพิชิตตามปกติของผม ผมก็จะใช้สลิงช็อตขว้างก้อนหินอยู่เสมอ、ดังนั้นหากบอกว่าเหนื่อย ก็แปลว่าผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ

 

「หืมー」

 

 

วากิวากิ(ขย้ำขย้ำ*)

(*ทำมือท่าขย้ำhttps://www.pixiv.net/en/artworks/108166600)

 

 

นิงินิงิ(จับ ๆ ปล่อย ๆ)

 

「……ยังคงรู้สึกสบาย ๆ ไม่มีปัญหาครับ」

 

「กู๊ว……！」

 

「เอมิจัง……」

 

「มือพวกนั้นน่าเลีย……อะแฮ่ม」

 

 

【คุสะ】

【เลียเลีย】

【ลิลี่จังก็กำลังคิดแบบเดียวกับพวกเรา】

【เอมิจังที่เป็นดังตัวแทนร่วมทางของพวกเรากำลังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะอดกลั้น】

【อืม……ฉันหวังว่าจะมีเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่คึกคักอยู่ตรงหน้าฉันเน๊……】

 

【แต่เอาจริงเลย、ทำไมฮารุจังถึงอุทธรณ์อย่างมีชีวิตชีวาขนาดนั้นล่ะ】

【ไม่เข้าใจหรอก แต่ก็เป็นอย่างทุกทีแหละเน๊ะ、ฮารุจัง】

【น่ารักเกินไปแล้ว】

 

 

 

【ปลื้มปิติ】

 

 

 

【โนเนมจังก็มีความสุขเช่นกัน】

【ถ้าโนเนมจังอารมณ์ดี อะไรก็ดีล่ะ】

【แม้ว่าฮารุจังจะไม่ขยับการแสดงออกทางสีหน้า、แต่เธอยังคงแสดงออกผ่านร่างกายของเธอเน๊】

【นี่คือสาวน้อยอย่างงั้นรึ……】

【เนื่องจากเธอเป็นเด็กตัวเตี้ย จึงอาจจะไม่ได้รับความสนใจจากผู้ใหญ่เว้นแต่ว่าจะทำอะไรแบบนี้เน๊ะ】

 

 

「ลูกธนูมีเหลือค่อนข้างมากงั้นเหรอคะ？」

 

「อะ、ครับ　โดยพื้นฐานแล้วความเข้ากันได้จะแตกต่างจากปืนครับ　ทว่า ไม่เหมือนกับปืนตรงที่หากสายขาด ก็จะสามารถแทนที่ด้วยสายเส้นอื่นได้ทันทีเน๊ะ」

 

คันธนูและลูกธนู 

เนื่องจากพวกมันเป็นตัวละครหลักในสนามรบก่อนที่จะมีการนำปืนมาใช้、ดังนั้นพวกมันจึงยังคงมีประโยชน์ในการเอาชนะศัตรูจากระยะไกล

 

หากเทียบกับปืน……ก็หากใช้ไปเป็นเวลานานก็จะทำให้เหนื่อยมาก、แต่ผมใช้แขนทั้งสองข้างทุกครั้งไหล่จึงไม่เมื่อย 

 

ม๊า ด้วยร่างกายนี้ ไหล่ของผมก็ไม่แข็งตั้งแต่แรกแล้ว

 

「แต่ว่าอย่างที่คิดธนูก็ยังดีกว่าล่ะ　ทำแบบนี้ได้ด้วยครับ」

 

ผมเตรียมเผชิญหน้ากับมังกรที่เพิ่งออกมาจากหัวมุมหนึ่ง 

 

【อะ、ดราก้อนจัง】

【จากนี้ดราก้อนจังกำลังจะกลายเป็นเนื้อสับ】

【ฉันสงสัยว่านั่นคือมังกรชนิดไหนกันเน๊ะ】

【ไม่รู้จักล่ะเนี๊ยว】

 

【ฉันไม่รู้เพราะมันไม่มีในสารานุกรมด้วยซ้ำ】

【อึงเนี๊ยะเป้……】

【IQของเหล่าผู้ชมกำลังลดลง】

【เช่นเคยจนถึงตอนนี้】

 

ฮิวอือ

 

――โดยเฉพาะอย่างยิ่งนับตั้งแต่ที่ลงมาจากหลุมใหญ่นั้น、แม้จะใช้ปืนก็ไม่สามารถจัดการได้ใน１นัดได้อีกแล้ว

 

แต่、หากเป็นธนู 

 

「เชื่อมต่อลูกธนูหลายลูกแล้วยิงพร้อมกัน……และถ้าโจมตีเข้าใส่เป้าหมายหนึ่งเดียว」

 

「สามารถชดเชยพลังโจมตีที่ต่ำได้、และหากเลือกคู่ต่อสู้ให้ดี แม้แต่ลูกธนูที่สึกหรอก็สามารถเอาชนะได้เน๊ะ」

 

ดราก้อนซังซึ่งมีลูกธนู３ลูกปักอยู่ที่หัวล้มลงกับพื้น

 

……ซู๊ดอ้า

 

อืม、มันไม่ได้เตรียมตัวตั้งรับไว้จึงไม่ทันขยับ

ผมคิดว่ามอนสเตอร์แถวนี้ใช้ ３ดอกก็น่าจะพอแล้ว、และ

 

「สุดยอดเลยเน๊……ฉันคิดว่าฉันจะลองใช้ธนูหรืออะไรคล้าย ๆ กันสักอย่างดูจังน๊า」

 

 

【ฉันว่าหยุดดีกว่านะ】

【รุรุจัง！　จะใช้ฮารุจังเป็นมาตรฐานให้ตัวเองไม่ได้น๊า！】

【ใช่แล้วล่ะ、โดยปกติแล้วไม่มีใครสามารถแสดงกายกรรมแบบนี้ได้หรอก】

 

【นั่นสิน๊า……มอนสเตอร์บินได้ที่พุ่งทะยานเข้าใส่จากจุดที่ห่างออกไปมากกว่า５０เมตร】

【นี่คือการยิงดักทางผ่านการทำนายจุดหมายปลายทาง、ทั้งที่ตัวเองก็กำลังบินและเคลื่อนที่อยู่ด้วยเช่นกัน】

【ยิ่งไปกว่านั้นยังมัดลูกธนู３ดอกไว้ด้วยกันและยิงออกไปได้ในเวลาเดียวกัน、และคิดว่าน่าจะโจมตีเข้าเป้าที่เล็งไว้ด้วยล่ะมั้ง】

 

【แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องธนูก็ทำไม่ได้】

【ผู้เชี่ยวชาญที่กำลังดูสิ่งนี้อยู่ตอนนี้รู้สึกหดหู่】

【ไม่เป็นไรหรอก、เนื่องจากฮารุจังเป็นคนพิเศษ ตอนนี้พวกเราจึงสามารถคิดแยกเฉพาะเธอออกจากพวกเราที่เหลือได้แล้ว】

【คุสะ】

 

【ไลฟ์สดนี้、เต็มไปด้วยทุกสิ่งน๊า】

【ก็แบบนั่นไง เพราะตอนนี้ทั้งโลกกำลังให้ความสนใจ】

【ก็สมเป็นฮารุจัง、เธอถูกเฝ้าติดตามก็เพราะทำอะไรแบบนี้……】

【ม๊า แค่ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ก็จะไม่สามารถพิชิตมันได้】

【IPต่างประเทศกำลังได้รับความนิยมด้วยโมเมนตัมนี้ น่าทึ่งมาก】

 

 

「จ๊า、ผมจะเร่งความเร็วอีกรอบนะครับ」

 

「อะ、อืม……」

 

「ขอความกรุณาด้วยค่ะ……」

 

 

「ซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ด」

 

「ลิลี่ซังสูดหายใจให้เบากว่านี้อีกหน่อยเถอะครับ」

 

【ทั้ง ๆ ที่เอมิจังกำลังมีช่วงเวลาที่ยากลำบากเพราะต้องคอนระงับแรงกระตุ้น、กับรุรุจังที่นั่งหน้าซีดอยู่ทั้งด้านซ้ายขวาของสิ่งที่คล้ายเก้าอี้】

【ลิลี่จังยังคงสูดดมต่อไปยังกับกำลังขาดออกซิเจนอยู่ข้างหลัง】

【ลิลี่จัง……】

【ไหงกลายเป็นงี้ไปได้ล่ะ】

 

【คำแนะนำ:ฮารุจัง】

【อ้าอืม、เสน่ห์อันลึกลับของฮารุจังเน๊ะ……】

【มีความไม่สมดุลระหว่างรูปลักษณ์ วิธีการพูด และการเคลื่อนไหวเน๊ะ……】

【มะ、ม๊า、ลิลี่จังก็ดูมีความสุขนะ……】

【ใช่แล้วน๊า、พูดไปแล้วนั่นก็เป็นเรื่องที่ต้องคุยระหว่างทั้งสองคนน๊า！】

 

【เน๊ พวกนายแล้วเรื่องการพิชิตล่ะ？】

【เพราะไม่มีอะไรที่ทำได้แล้วนิหน่า】

【การที่ฮารุจังมีความรู้สึกมั่นคงมากเกินไปก็ไม่ดี】

【ไม่สิ、แบบนี้ก็ดีย์แล้วเน๊】

 

 

◇

 

 

『ไอ้หมีนี่มันบ้าอะไรกัน、ไม่เคยเจอตัวพรรค์นี้มา……ว๊ากกกกกーっ！』

 

『คุโซっ！　ผู้กองโดนจัดการไปแล้ว！』

 

『นี่มันไม่ดีแล้ว、ว่าแล้วแม้แต่สายฉุกเฉินเองก็！』

 

『……ถอนกำลัง！　ทุกคนใช้อุปกรณ์อพยพฉุกเฉิน……』

 

 

【คุสะ】

【ไม่ดิ、อีแบบนี้คุสะไม่ไหวเหมือนกันน๊า】

【ตามที่คาดไว้ ความแตกต่างในความแข็งแกร่งมีอย่างท่วมท้นเน๊ะ……】

【ก็แบบบางทีที่นี่、อาจจะมีเลเวลแนะนำอยู่ที่２０↑ก็ได้？】

【นอกจากนี้ก็พูดได้เลยว่าต้องใช้คนที่２０↑หลายคนด้วย、ดูเหมือนว่าจะสร้างได้เพียงไม่กี่ปาร์ตี้จากทั่วทุกมุมโลก、น่ะ】

 

【ท้ายที่สุดแล้ว การปรับสมดุลของโนเนมจังก็วิบัติสุด ๆ เลยไม่ใช่รึไงเน๊ー！！】

【ตะ、แต่ว่า、ฮารุจังก้าวหน้าไปเร็วมาก……】

【ก็แบบฮารุจังเป็นนางฟ้านิหน่า、ไม่ใชมนุษย์อีกต่อไปแล้ว】

【ใช่เลยล่ะ】

 

เหล่าทหารหลายกองสูญเสียกำลังไปทีละคน、ทีละคน……ชาวเน็ตฝั่งนี้ตื่นเต้นกันมากเมื่อเห็นคนถูกส่งกลับลงมายังพื้นดิน、และไม่สามารถกลับไปพิชิตได้อีก

 

【ข่าวดี・ฮารุจัง、สามารถขับไล่พวกเขาได้โดยไม่ต้องทำอะไรเลย】

【ซู๊ดยอด】

【ฮารุจังหรือต้องบอกว่าโนเนมจังน๊า】

 

【แต่ว่า โนเนมจัง、เลือกระดับความยากนี้เพราะอยากเห็นการเล่นสนุกของฮารุจัง？】

【ก่อนหน้านี้ก็ดูมีความสุขมากน๊า】

【หรือก็คือ ถูกดึงดูดโดยเลเวลของฮารุจัง＆สกิล】

【มีข้อสงสัยว่าพวกมอนสเตอร์、แอบถูกสับเปลี่ยนให้แข็งแกร่งขึ้นอย่างลับ ๆ】

 

【อาอืม、นั่นเป็นความผิดของฮารุจังล่ะ】

【คุสะ】

【ฮารุจัง……ทำไปโดยไม่รู้ตัว……】

【แต่ก็โล่งอกไปที　มีอยู่ช่วงหนึ่ง、ที่พวกเขาเข้ามาใกล้จนเกือบถึงเลย】

【สำหรับตอนนี้ฉันสามารถไปทำงานหารายได้สักสองสามวันได้ไหม？】

【จะกลับมาในอีกไม่กี่วันไม่ใช่เหรอ？】

 

【สายรัดข้อมือ……อะ】

【โอ้ย、ระวังเวลาพูดสิ่งที่เชื่อมโยงน๊า】

 

【ข่าวร้าย・พวกฮารุจัง、ไม่ว่าจะทำสำเร็จหรือไม่ ถ้ากลับมาด้วยสายรัดข้อมือ ก็จะถูกจับโดยทหารที่รออยู่】

【มีเรื่องแบบนั้นด้วย？？】

【ฉันไม่ได้คาดหวังสิ่งนี้ในตอนเริ่มต้นการพิชิตเลย……】

 

【เอ๊ะโต๊ะ、หากทันเวลาเส้นตายของการพิชิตพอดี＆ฮารุจังสามารถพิชิตได้สำเร็จผู้คนจากทั่วทุกมุมโลกมารวมตัวกันในนาทีสุดท้าย……】

 

【เอ๊ะっ】

【……นี่、ไม่ใช่รุกฆาตเหรอ？】

【รุกฆาต】

【โม๊วไม่ไหวแล้ว……】

 

【ช่วยไม่ได้ล่ะนะ、ที่นี่ถูกปิดล้อมแล้ว】

【อะ、งั้นเหรอ。　ฮารุจัง、อยู่สบายดีในดันเจี้ยนมากกว่า】

【คุสะ】

【เชื่อมต่อกันอีกครั้งー】

 

【เอ๊ะ！？　เมื่อคุณคิดว่าคุณได้เคลียร์ดันเจี้ยนแล้ว ก็ถึงเวลาที่จะอยู่ในดันเจี้ยนและเอาชีวิตรอด！？】

【เว้นแต่สถานการณ์ของทางนี่จะเปลี่ยนไปเน๊……】

 

【ต่อให้พิชิตได้ก็ถือว่าล้มเหลว、หรือต่อให้ทำไม่ได้แล้วถอนตัวออกมาก็ถือว่าล้มเหลว ……นี่คือเรื่องจริง、ซ่อนตัวอยู่ในดันเจี้ยนกับโนเนมจัง、แล้วรอให้สถานการณ์ดีขึ้นอาจจะดีกว่าเน๊……】

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 107

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/107/

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

 

Favorite