[นิยายแปล(WN)] โลลิเฮดช็อต TS shitakara kakurete danjon ni mogutteta boku ga aidoru-tachi ni mi bare shite yūmei haishin-sha ni naru hanashi 102 『ไลฟ์สด RTA ５００ชั้น：ชั้นที่หมีสาวพากันหลุด』７

ตอนที่ 102 『ไลฟ์สด RTA ５００ชั้น：ชั้นล่าง』７

 

「เอ๊ะโตะ、บอกลา？」

 

หัวของผมไม่สามารถตามทันได้

 

 

ผมคิดประมาณว่า「คุชิมะซังยังขึ้นมาขี่ด้วยได้、แต่คนอื่น ๆ ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องวิ่ง」แน่นอน、เพราะเห็นได้ชัดว่าคนที่ยังคงอยู่นั่นแข็งแกร่งมาก……เหนือสิ่งอื่นใด เราอยู่ด้วยกันมาได้กว่า１สัปดาห์แล้ว、อย่างน้อยก็จนผมจำหน้าพวกเขาได้

 

ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น、ในทางกลับกันมีส่วนหนึ่งของผมที่กำลังคิดว่า「แต่ผมจะพิชิตได้เร็วขึ้นถ้าพวกเขากลับไป」ขึ้นมาเหมือนกัน

 

เมื่อผมตระหนักได้ถึงความคิดของตัวเองเช่นนั้น ผมก็ถูกเรียกอีกครั้ง

 

「ฮารุซัง」

 

「คุชิมะซัง」

 

 

「ดูเหมือนว่ายานพาหนะนั่น、จะเคลื่อนที่ไปตามความต้องการของฮารุซังค่ะ　เพราะแบบนั้นแล้ว……ครั้งนี้、ถือเป็นปัญหาใหญ่สำหรับฉันที่ไม่ได้เป็นกำลังรบค่ะ」

 

「ไม่หรอกครับ、แต่」

 

ผมอยากให้คุชิมะซังอยู่ต่อ

แต่「สำหรับคุชิมะซัง、สิ่งที่กำลังจะมานั่นน่ากลัวเกินไป」ซึ่งผมก็เข้าใจดีเช่นกัน

 

「การพิชิต、เหลืออีก４วันกับ１８０ชั้นค่ะ　เพื่อการนั้นแล้ว、จะเป็นการดีหากทำให้เบาและคล่องตัวเข้าไว้　นอกจากนี้、ไม่มีที่ว่างบนเก้า……บนรถอีกแล้วด้วยค่ะ」

 

 

「……………………………………」

 

……นั่นเป็นความจริงที่ชัดเจน

 

RTAที่สนับสนุนโดยโนเนมซัง、ถึงแม้ว่าจะยังไม่มีบอกว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าผมล้มเหลว、แต่เรื่องที่แน่นอนหากพิชิตไม่ได้ก็คือ「น้ำพุ」……ผมจะไม่สามารถเข้าถึงบางสิ่งเช่น น้ำพุแห่งความปรารถนาได้

 

ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น หากผมพูดออกไปดัง ๆ ว่า「หยุดรังแกรุรุซังได้แล้ว」……ผมแน่ใจว่าจะรับฟังนิดหน่อยถ้าผมเป็นคนพูด、แต่ผมไม่รู้ว่าจะรับฟังขนาดไหน เรื่องนั่นคงขึ้นอยู่กับอารมณ์ของโนเนมซัง

 

โนเนมซังเป็นบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจจริง ๆ

 

แต่ว่า、บางทีสิ่งที่ผมพูดที่น้ำพุแห่งความปรารถนา……ผมไม่รู้ว่าโนเนมซังจะเป็นคนทำให้เกิดขึ้นหรือเปล่า、แต่ผมแน่ใจว่าจะต้องกลายเป็นเรื่องจริงแน่นอน、คงไม่มีทางที่จะหยิบปัญหาที่จัดการไปแล้วขึ้นมาใหม่

 

เพราะแบบนั้น、พวกผมจะต้องพิชิตให้ได้

ผมถูกพามาส่งจนถึงจุดนี้แล้ว、ตอนนี้ผมไม่สามารถกลับบ้านมือเปล่าได้

 

【จิโฮะจัง……】

【คนอื่น ๆ……】

【ไม่ยุติธรรมเลย？】

【ไม่อย่างงั้นหรอกー、แต่แรกแล้วฮารุจัง、ก็ไม่เคยเรียกชื่อคนอื่นนอกจากรุรุเอมิลิลิ่คุชิมะเลย】

【ตรงนั้นอย่าพูดว่าคุชิมะซังนะ、คุณอาจจะหัวเราะ】

【ฉากสะเทือนอารมณ์ถูกทำลาย！！】

【คุสะ】

 

 

「จ๊า、โปรดรอสักครู่นะครับ」

 

 

「……ฮารุซัง」

 

นับตั้งแต่คุชิมะซังประกาศว่าจะกลับไป、ทุกคนก็เอาแต่ก้มหน้า

เรื่องแบบนั้น、ผมไม่ชอบเอาซะเลย

 

「จะพิชิตให้สำเร็จแล้วกลับไปครับ　พวกผมทั้ง４คน」

 

 

「……ฉันจะรอนะคะ」

 

「ครับ　สัญญาเลย」

 

 

【บุว๊า】

【ฮารุจังเท่】

【น่าทึ่งมากที่เธอสามารถพูดได้เร็วในสถานการณ์เช่นนี้】

【สาวน้อยมหัศจรรย์】

【สาวน้อยที่น่าทึ่ง ยกเว้นตอนที่เธอง่วงนอน】

 

【แต่ก็โล่งใจไปที……ทุกคนหดหู่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว】

【นั่นสิน๊า】

【ยกเว้นฮารุจังกำลังหลับซู่ฟี้ซู่ฟี้อยู่】

【ในขณะที่กำลังรู้สึกแย่ก็ได้ยินเสียงซู่ฟี๊ซู่ฟี้】

【เพราะฮารุจังเป็นคนพิเศษ……】

【เพราะฮารุจังเป็นธรรมชาติ……】

【เพราะฮารุจังเป็นนางฟ้า……】

 

 

「เช่นนั้น、พวกฉันจะกลับไปด้วยสายรัดข้อมือก่อนนะคะ」

 

「ครับ」

 

 

「หากเป็นไปได้、ก็หวังว่าฮารุซังจะไปถึงอย่างปลอดภัยนะคะ　ถึงแม้จะทำไม่สำเร็จ、ก็ขอให้กลับมาได้อย่างปลอดภัยด้วยนะคะ」

 

「ครับ　ไม่ต้องกังวล……」

 

คุชิมะซังทำท่าจะร้องไห้、อดทนได้ดี

 

ในฐานะผู้ชาย ผมไม่อยากถูกเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยกว่าร้องไห้อย่างจริงจังใส่เลย

 

แต่ว่า

 

「ผมจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่หักโหมจนเกินไปเท่าที่จะเป็นไปได้ครับ」

 

 

【คุสะ】

【งั้นทำไมถึงอยู่ที่นั่นต่อล่ะ ฮารุจัง】

【เป็นนักการเมืองที่ไม่ยอมให้คำมั่นสัญญาเรอะ？】

【อ้าอืม、เป็นเรื่องดีที่เธอไม่สัญญาเรื่องที่ทำไม่ได้เน๊ ฮารุจัง……】

 

 

「……กระซิกっ、สมเป็นฮารุซังเน๊ะ」

 

「ไม่ได้เหอรครับ？」

 

「ไม่หรอกคะ？」

 

เธอกำลังพูดสองสามคำกับคนที่อยู่ข้างหลัง……และเธอก็ยิ้มเป็นครั้งแรก

 

「――ฉันรอคอยที่จะพูดคุยกับคุณอีกครั้ง、นะคะ」

 

หลังฝากคำพูดนั้นไว้、ทุกคนก็ใช้สายรัดข้อมือพร้อมกัน

 

「……ไปกันแล้วเน๊ะ」

 

「ค่ะ……」

 

「ทุกคน……」

 

บรรยากาศเงียบสงบลง

 

……แม้จะไม่ได้พูดคุยกับใครเลย、ทว่าแค่การปรากฏตัว การหายใจ อุณหภูมิร่างกาย กลิ่น แม้แต่เสียงเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจได้

 

จู่ ๆ ก็เหมือนถูกผ่าครึ่ง

 

จาก１０คนกลายเป็น５คน

เหลือแค่พวกผม

 

……กลายเป็นเงียบเหงาแล้วน๊า

 

【อ้า……】

【จบแล้วล่ะ……】

【คุชิมะซ๊างกลับมาถึงแล้วล่ะ……】

【ม็อบคนอื่น ๆ ก็ด้วย……】

【ไม่สิ、คนที่ยังคงอยู่คือคนที่มีชื่อเสียงอย่างมากในลำดับที่１５จนถึงลำดับที่２２３ในอันดับแรกในประเทศเชียวเน๊ะ！？】

【คุสะ】

 

【เหล่าแร๊งเกอร์กลายเป็นม็อบ】

【เดาว่าพวกเขาเองก็คงมีความสุขจริงไหมเน๊ะ？】

【คงจะบอกว่า「หากได้รับความสนใจจากฮารุจังก็ยอม」ล่ะน๊า】

【อ้า……ศรัทธาในฮารุจังแพร่กระจายไปในหมู่ชั้นสูง……】

 

 

「จ๊า、ไปกันเลยไหมครับ」

 

เอมิซังที่ตั้งแต่ความแตกเรื่องเฮนไตซังก็ไม่ได้ออกคำสั่งอีกเลย

 

รุรุซังก็มักจะเอาแต่รอคำสั่งอยู่ตลอด

ลิลี่ซังหากไม่มีคำสั่งใด ๆ ก็จะเอาแต่ดมกลิ่นผมของผม หรือส่งเสียงน่าหนวกหู

 

อาเร๊ะ？

 

นี่มัน、ผมเป็นลีคเดอร์เหรอ？

 

「อันดับแรก ผมไม่ชินกับการขับรถ ดังนั้นกรุณาจับกันไว้ดี ๆ นะครับ」

 

 

「เอ๊ะ、ค่ะ……」

 

「บะ、เบามือหน่อยน๊า……ฉัน、เมารถบัสและอะไรทำนองนั้น……」

 

 

「ซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ด」

 

「ใกล้ไปแล้วครับ ลิลี่ซัง」

 

「อ๊าง♥」

 

 

【คุสะ】

【ลิลี่จัง……】

【โฮะ、โฮร่า、เพราะเป็นเครื่องช่วยชีวิตไง……】

【แสดงออกถึงนิสัยในทางที่ผิดที่ไม่สามารถแก้ตัวได้】

【ถ้างั้นกับเอมิจังแล้วเลือกทางไหน？】

【เอมิจังสงบปาก、ลิลี่จังโอเพ่น】

【เข้าใจล่ะ】

 

【รุรุจังก๊ล๊าาาาาาาาาาาาาาา】

【โอ๊ตโตะ、อย่าทำอย่างนั้นเน๊】

【คุสะ】

【รุรุจังถึงตอนนี้ก็ยังคงเป็นคนโปรดของโนเนมจังเน๊ะ】

 

ขณะที่ผมกำลังผลักหน้าของลิลี่ซังซึ่งเข้าใกล้เธอมากเกินไปออกไป、ผมก็สังเกตว่าอีกสองคนกำลังอยู่ไม่สุขทั้งซ้ายและขวา

 

「……มีรั้วอยู่ด้านนอกนั่งร้านเน๊ะ」

 

「อะ、มีเข็มขัดนิรภัยด้วยล่ะ เอมิจัง」

 

「ฉันได้ยินมาว่าเป็นพื้นที่เก็บสัมภาระ、แต่ดูน่าจะไม่ร่วงไปง่าย ๆ ล่ะ」

 

ฟุมุ

 

สิ่งที่คล้ายเก้าอี้แปลงร่างได้、ด้านหลังเก้าอี้เป็นแท่นสำหรับวางปืนหรืออะไรสักอย่าง……อะ、สงสัยจังว่าเบาะรองนั่งที่หายไปก็เป็นส่วนหนึ่งของฟังก์ชันการแปลงร่างหรือเปล่า……ก็แบบ、ที่ที่เคยเป็นที่พิงเอนตรงปลายเก้าอี้ได้ถูกปรับโฉมใหม่เป็นนั่งร้านที่ลิลี่ซังขึ้นนั่ง

 

แล้ว、ส่วนที่แยกออกไปทั้งซ้ายทั้งขวา、ที่รุรุซังกับเอมิซังขึ้นไปนั่งที่จริงก็เป็นที่ที่ไว้เก็บสัมภาระล่ะ

 

「……เก้าอี้？」

 

 

「ในเมื่อผู้สร้างอธิบายว่าเป็นเก้าอี้、เราก็ควรเรียกว่าเก้าอี้ใช่ไหมล่ะคะ」

 

「ถ้าเป็นฉัน ฉันจะตั้งชื่อให้มันน่ารักกว่านี้น๊า……」

 

 

「พวกฉันเรียกว่า『บัลลังก์ของฮารุซามะ』ค่ะ」

 

「ได้โปรดอย่าเรียกชื่อแบบนั้นเลยครับ」

 

มันรู้สึกจั๊กจี๊……จากนั้นทุกคนก็มองมาที่ผมโดยคาดเข็มขัดที่น่าจะเป็นเชือกผูกสำหรับเก็บสัมภาระ

 

「……จ๊า、จะบินแล้วเน๊ะ」

 

 

【ทำไมเก้าอี้ถึงบินได้】

【เพราะบินด๊ายー！？】

【คุสะ】

【เกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว คุสะ】

【เป็นสัญญาณให้เริ่มการพิชิตล่ะน๊า】

【นี่ม๊านอะไรก๊าน！】

【โอ้、แม้แต่คนที่แตกหักก็ยังมีสุขภาพแข็งแรง】

 

เก้าอี้ลอยตัวขึ้นไปตามตัวอักษร

 

「……โอ้ー」

 

 

【น่าร๊าก】

【น่าร๊าก】

【ฮารุจังประหลาดใจมากจนหมุนตัวมองไปทั่วช้า ๆ】

【ลิลี่จังมองดูฮารุจังจากด้านหลังที่ต่ำกว่าด้วยความปีติยินดีในขณะที่ถือผมของฮารุจังไว้ในมือ】

 

【ทว่าเอมิรุรุทำท่าทางหวาดกลัวกันมากกว่า】

【ก็สมควรเป็นแบบนั้นล่ะ】

【ปล่อยให้ลิลี่จังอยู่คนเดียวไปเถอะ、ของแบบนี้ต้องน่ากลัวอยู่แล้ว……เล่นลอยได้ขนาดนั้น】

 

 

「ฮะ、ฮารุจัง、ช่วยช้าลงหน่อยยยยย……」

 

「ไม่ได้ครับ、ถ้าทำแบบนั้นจะเคลื่อนที่ไม่ได้ล่ะ？　……ถึงจะน่ากลัวก็จริง แต่ ……」

 

「ฉันอยากหัวหมุนค๊าาาาา！」

 

 

【คุสะ】

【ลิลี่จังไปแล้วเน๊ะ……】

【ฉันชอบใบหน้าที่หวาดกลัวของรุรุจังมากกว่า】

【เข้าใจเลย】

【ช่างน่าดึงดูดใจเหลือเกินที่ได้เห็น……เด็กร่าเริงเช่นนี้……หวาดกลัวเน๊ะ……】

 

 

 

【เข้าใจ】

 

 

【เข้าใจ】

 

 

 

【เข้าใจจริงไหม、โนเนมจัง】

【คุสะ】

【ยืนยันความเป็นตัวเองมากเกินไปแล้ว】

【ขาของเอมิจังสั่นทั้งที่เธอพยายามรักษาสติให้สงบ】

【เป็นเรื่องดีที่คุณเข้มแข็ง อย่าไปใส่ใจความวิปริตที่ความแตกออกมาเลยเน๊ะ】

【ดีย์……】

 

 

「ถ้างั้นผมจะระมัดระวังเกี่ยวกับการเร่งความเร็วและการชะลอตัวให้มากที่สุดเน๊ะ　ไม่เป็นไรหรอกครับ、ผม、ปั่นจักรยานเก่งนะ」

 

รุรุซังกับเอมิซังแสดงความหวาดกลัวชัดเจน

ก็น่าจะเป็นอย่างงั้นแหละเน๊、ก็นี่น่ะ、กำลังบินอยู่ 

 

จ๊า ในฐานะผู้ชาย、ผมต้องพยายามไม่ทำให้เด็กผู้หญิงที่นั่งมาด้วยกลัวเน๊ะ

ถ้าไม่อุทธรณ์ความเป็นผู้ชายเอาไว้、ผมคงลืมความเป็นผู้ชายไปแน่เลยเน๊ะ

 

【ฮารุจังปั่นจักรยานได้！？】

【เก่งเน๊】

【อย่างน้อยหากบอกว่าเก่งก็คงไม่ล้มง่าย ๆ หรอก……บางที】

【มั、ม๊า、เก้าอี้นี่คงไม่ล้มอยู่แล้ว……จริงไหม？】

【มะ、ไม่เป็นไรหรอก……】

【แต่ว่า、เก่งในการปั่นจักรยานตามมาตรฐานโรงเรียนประถมส่วนใหญ่】

 

 

「จ๊า ถ้าอย่างนั้นก็เร่งความเร็วอีกหน่อยนะครับ！？」

 

เร่งขึ้น……แทนที่จะพูดแบบนั้น ความรู้สึกของการบิน

 

นี่นะแบบนั้นไงล่ะ

จรวดทำเองที่ผมเคยใช้ตอนเรื่องรุรุซัง、นั่นคือจิตวิญญาณที่ปรับปรุงพลาดไป 

 

「กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด！」

 

「ฮี่……」

 

「ซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ดซู๊ด」

 

 

【คุสะ】

【ฮารุจัง……】

【ทำไมจู่ ๆ ถึงเร่งความเร็วเต็มที่ล่ะ ฮารุจัง】

【ฮารุจังมีความเป็น S อย่างน่าแปลกใจเน๊ะ】

【ไม่สิ、แค่เป็นธรรมชาติจริงไหม】

【ก็น๊า】

【ไม่มีทางที่ฮารุจังจะคิดแบบนั้นได้】

 

 

「ฮี่เม๊เต้เอออออออออออออออออออออออออ๋！」

 

รุรุซังกำลังกรีดร้อง、แต่เพราะการเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง พวกเราจึงไปถึงห้องถัดไปแทบจะในทันที 

 

แล้ว、ตรวจจับการเคลื่อนไหวได้ แปลว่ามีพวกมอนสเตอร์อยู่แหละ

 

「ขอโทษนะครับ、มีมอนสเตอร์เข้ามาในระยะ หลังจากนี้ผมจะทำการยิงกำจัดนะครับ」

 

 

「……………………………………」

 

「……………………………………」

 

「อะ、เอมิซามะ……ท่อนบนหมดสติไปแล้วค่ะ……รุรุซามะก็ด้วย……」

 

 

【รุรุจังกรีดร้องสุดเสียง】

【เอมิจังเป็นลม】

【ก็ต้องเป็นงั้นแหละ、นั่นน่ะ、ไม่ว่าจะมองยังไงก็เกิน６０กม./ชม.ไปมากโข】

【เป็นการเร่งความเร็วในทันทีเพราะลอยอยู่บนอากาศ】

 

【ยังไงก็ตามฮารุจังกับลิลี่จังก็สงบเกินไปแล้ว】

【อะ、เริ่มยิงเฮดช็อตที่ความเร็วมากกว่า６０กม./ชม.】

【นี่มันอาร๊ายกัน……（ประทับใจมาก】

【ลิลี่จังโน้มตัวไปข้างหน้าช่วยเติมของให้】

【ใจดี】

【ก็แค่ไปซู๊ดดมไม่ใช่รึไง……】

 

【แต่ว่าซ๊า、กะแล้วยังไงก็คือฮารุจังเน๊ะ】

【ฮารุจังล่ะเน๊ะ】

【อ้า、แน่ใจว่าจะทำอะไรสักอย่างน๊า！】

 

 

 

【♪】

 

 

 

【มีความสุขไหม、โนเนมจัง】

【คุสะ】

【ความหดหู่ไม่เหมาะกับรายการสดของฮารุจังน๊า！】

 

 

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

 

ขอบคุณมากสำหรับการอ่านตอนที่ 102

 

งานนี้เดิมตั้งใจโพสต์หลายเรื่องพร้อมกัน จากนี้ไปจะโพสต์ประมาณ 3,000 ตัวอักษรวันละครั้ง

ฉันเริ่มเขียนเรื่องนี้เพราะต้องการอ่านเรื่องเด็ก TSไลฟ์สดในดันเจี้ยน（อิทธิพล）

 

“การไลฟ์สดในดันเจี้ยนควรจะได้รับความนิยมมากกว่านี้”

“อะไรก็ได้ อยากเห็นโลลิ TS”

 

หากคุณคิดเช่นนั้น เราจะยินดีอย่างยิ่งหากคุณสามารถเปลี่ยนการให้คะแนนด้านล่างจาก [☆☆☆☆☆] เป็น [★★★★★] และเปิดการแจ้งเตือนสำหรับบทล่าสุดโดยการบุ๊กมาร์ก ฉันยังขอขอบคุณความคิดเห็นที่สนับสนุนและติดตามของคุณ

https://ncode.syosetu.com/n1479ik/102/

 

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

 

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

Favorite