[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 91 น้ำหวานตอบแทนกบ

ตอนที่ 91 ตอบแทนน้ำใจกบ

โซลเซียลา และ ครัม อยู่ด้วยกันบนดาดฟ้าของอาคารในเขตปกครองตนเองของสถาบันซิลเนียส

ดาดฟ้าถูกล็อค、และไม่เปิดในเวลากลางคืน

ในพื้นที่อันเงียบสงบที่ไม่มีตัวตนอื่นนอกไปจากพวกเธอ、เสียงเดียวที่ได้ยินคือครัมที่เปิดกระป๋องน้ำผลไม้

「ของหรูหราที่สุดของฉันแล้ว、เชิญเลยー」

โซลเซียลารับกระป๋องน้ำผลไม้ที่โยนให้、แล้วขอบคุณเธอสั้น ๆ และเปิดดื่ม 

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง、ครัมเป็นคนแรกที่พูดขึ้น

「แล้ว、ทำไมคุณถึงมาอยู่ในที่แบบนั้นล่ะ？」

「เพราะนั่นเป็นสิ่งจำเป็น」

「จำเป็น、เน๊」

ขณะที่เฝ้าดูกบกลืนคนที่กระโดดขึ้นลงแถวเท้าของครัม、โซลเซียลาก็พูดต่อ

「ฉันคิดว่าหากไล่ตามดวงตาปีศาจ、ก็จะสามารถเข้าถึงเนมเลสได้ จริง ๆ แล้ว、ฉันไม่ได้สนใจแผนการที่เกี่ยวข้องกับการใช้ดวงตาปีศาจเลยแม้แต่น้อย」

「เนมเลส……นั่นใช่เรื่องที่คุณคุยกับแพทย์เน๊ะ？」

「คุณ、แอบฟังอย่างงั้นรึ？」

「ล่าสุดฉันติดตั้งทั้งไมโครโฟนทั้งกล้องเลยล่ะ」

ครัมหัวเราะขณะที่ถือกบกลืนคนตัวหนึ่งไว้บนฝ่ามือ

「ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเนมเลสเลยเน๊ะ ฉันไล่ตามแต่ด้านมืดของโรงเรียนคิโซเท่านั้น ฉันไม่เคยเจอเรื่องนั้น、หรือเคยได้ยินชื่อจากที่ไหนเลย」

ครัมไม่ใช่คนของโลกใต้ดิน

ทว่า、ถึงอย่างงั้น เธอก็คิดว่าตัวเองพอจะรู้อะไรบางอย่าง

เนมเลสที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อของเธอ、เป็นใครกันแน่

โซลเซียลาตอบคำถามนั้นด้วยการถอนหายใจ

　「ดวงดาวจอมปลอมที่ใช้เวทมนตร์แบบเดียวกับฉัน ซึ่งสิ่งนั้นมิสมควรมีอยู่จริง」

โซลเซียลา、มองลงไปที่น้ำผลไม้กระป๋องแล้วพูดเสริมว่า「นอกเหนือจากนั้น ฉันก็ไม่รู้」

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น、ครัมก็เอียงหัว

「โอย๊ะ、แต่ว่าตอนอยู่ต่อหน้าแพทย์ คำพูดของคุณราวกับบอกว่ารู้เรื่องของเนมเลสอยู่เลยไม่ใช่เหรอ？」

「ฉันแค่มองแล้วบัพเท่านั้น ที่จริง、ก็คือฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเนมเลสเลยล่ะ」

「……เรื่องนั้น、มาบอกกับฉันจะดีแล้วเหรอ？」

สำหรับเธอผู้อยู่ในตำแหน่งที่ได้เปรียบคู่ต่อสู้เสมอ、การแสดงความไม่รู้ก็เหมือนกับการแสดงความอ่อนแอ

นั่นเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจจากมุมมองของครัม

「สงสัยว่าจะมีปัญหาอย่างงั้นเหรอ ฉันไม่รังเกียจหรอกนะถ้าเป็นคุณ」

ขณะที่มองไปที่โซลเซียลาที่พูดแบบนั้นอย่างเป็นกันเอง、ครัมที่รู้สึกว่าแก้มผ่อนคลายลงเล็กน้อย

（งั้นเหรอ、ไม่รังเกียจที่จะบอกฉัน……）

ยังไงดี、เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับการยอมรับ、ครัมก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแม้ว่าจะเป็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ตาม

เมื่อเห็นท่าทางนี้、โซลเซียลาก็ขมวดคิ้วราวกับว่าเธอเห็นบางสิ่งที่น่าขนลุก

「มีอะไร」

「ไม่มี、เปล่าหรอก ……แต่อย่างงั้นสินะ、คุณกำลังไล่ตามเนมเลสเน๊ะ แล้วก็、เป็นเรื่องบังเอิญที่เราได้พบกัน」

ครัมขว้างกระป๋องเปล่าลงพื้น

กบกลืนคนสองสามตัวรับไว้อย่างช่ำชอง、แล้วนำไปทิ้งที่ถังขยะ

「ฉันเน่ะเน๊ะ、ครั้งนี้ฉันวางแผนที่จะรอดูล่ะ」

โซลเซียลาไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นดังนั้นครัมก็พูดต่อ

「เด็กที่คุณช่วยชีวิตไว้……ฮิคาริตอนนี้กำลังเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลที่สถาบันแห่งนี้ โชคดีที่ร่างกายที่ถูกทารุณกรรมนั้นได้รับความสนใจจากผู้รักษาชั้นยอดเน๊ะ ฉันคิดว่าตอนนี้ปลอดภัยแล้ว――จนกระทั่งพวกเราถูกโจมตี、เมื่อสามวันก่อน」

มันเป็นเสียงที่เหนื่อยล้า、และหงุดหงิด

「คุณรู้ข่าวลือเรื่องผีใช่ไหมเน๊ะ ผีที่สามารถเพิ่มพวกพ้องได้ ผีที่กินนักเรียน」

「ใช่ ฉันรู้ล่ะ」

「ถ้างั้น、นั่นหมายความว่าสิ่งนั้นชี้ไปที่ดวงตาปีศาจด้วยงั้นเหรอ？」

นั่นเป็นคำถามโง่ ๆ、โซลเซียลาพยักหน้าด้วยท่าทางที่ราวกับจะพูดอย่างนั้น

「……แน่นอน หากไตร่ตรองสักนิดก็จะเข้าใจได้」

「อย่างที่คาดไว้ ม๊า、ฉันคิดไว้แล้วว่านั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนที่ฉันอยู่กับสิ่งนั้น」

ครัมพูดต่อเหมือนรู้สึกประทับใจ

「สิ่งนั้น、กินคนเข้าไป ฉันไม่รู้ว่าสิ่งนั้นเลือกว่าจะกินนักเรียนคนไหน、แต่ฮิคาริเองก็ถูกโจมตีครั้งหนึ่งเช่นกัน」

「…………ฉันเดาว่าสิ่งนั้นคงหลงใหลพลังเวทมนตร์ของฉันที่ตกค้างในตัวฮิคาริ สิ่งนั้นยังปรารถนาพลังเวทมนตร์ด้วย」

「ฉันกะเอาไว้แล้วเชียว สภานักเรียนมีการรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดขึ้น、ฮิคาริจึงไม่ถูกโจมตีตั้งแต่นั้นมา แต่ว่า、ไม่มีทางที่ฉันจะลืมมันได้โดยไร้กังวลเน๊ะ」

ขณะที่แกว่งเท้าไปมา、ครัมก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

「นั่นคือเหตุผล、ที่ฉันตัดสินใจจับตาดูผ่านมาーจัง ดูเหมือนว่าเมื่อวานจะไม่ได้อยู่ที่โรงเรียนนี้ด้วยซ้ำ、แต่ก็กลับมาปรากฎตัวอีกครั้งเน๊ะ ในกรณีนั้นเผื่อไว้、ฉันเลยส่งมาーจังออกไปรอบ ๆ เพื่อค้นหาดูว่ามีจุดอ่อนของดวงตาปีศาจไหม」

「ฉันเห็นแล้ว、แล้ว」

ครัมพยักหน้าด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

「ใช่ แม้ว่าฉันจะพูดอย่างนั้นเองก็ตาม、แต่ก็เป็นเบสไทม์มิ่งเลยล่ะ ม๊า、ดูเหมือนคุณจะสังเกตเห็นได้ตั้งแต่ระหว่างทางแล้ว」

「……นั่นสิเน๊ะ แต่ทว่า、ฉันก็รอดมาได้เพราะได้คุณช่วยไว้ ขอบคุณ」

โซลเซียลากล่าวด้วยรอยยิ้ม

คำขอบคุณอย่างจริงใจจากเธอนั้นเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง、และทำให้รู้สึกเขินอายอย่างประหลาด

ครัมลูบกบกินคนเพื่อปกปิดไว้

ฉันดีใจจริง ๆ ที่สามารถช่วยเหลือเธอได้

ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะมีโอกาสได้รับการขอบคุณแบบนี้

（ถ้าหากว่าฉันสามารถช่วยเหลือโซลเซียลาได้）

เมื่อคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น、คำพูดก็ออกมาจากปากของฉันอย่างเป็นธรรมชาติ

「……หะ、หากคุณต้องต้องการ ฉันก็พร้อมที่จะช่วยด้วย」

「――ไม่ได้หรอก」

คำพูดถูกขัดจังหวะ

แล้วก่อนที่จะรู้ตัว、โซลเซียลาก็ลุกขึ้นยืนและมองลงมาที่ครัม

นิ้วบางสีขาวของเธอวางบนริมฝีปากของครัม

「คุณ、ได้ทำทุกสิ่งเพื่อช่วยเหลือฮิคาริ ทั้งเมื่อก่อน、ทั้งตอนนี้ ถ้าอย่างงั้น、อย่าได้จัดลำดับความสำคัญของคุณผิดไปสิ」

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน、โดยมีแสงจันทร์อยู่เบื้องหลัง

เธอดูงดงามมาก、จนคำพูดที่ฉันกำลังจะพูดกระจัดกระจายไป

「ครั้งนี้ได้คุณช่วยไว้ ทว่า、ไม่เป็นไรแล้วล่ะ」

โซลเซียลาขยับหน้าเข้ามาใกล้เพื่อมองเข้าไปในดวงตาของครัม

「ฉัน、ไม่ได้โง่ขนาดที่จะแพ้เป็นครั้งที่สองครั้งหรอกนะ」

ขณะที่เธอพูดอย่างทรงพลัง、สูตรเวทมนตร์ที่ถูกสลักไว้ด้วยลวดลายเรขาคณิตลึกเข้าไปในดวงตาของเธอก็ปรากฎขึ้น

ครัมเมื่อเห็นสิ่งนั้น、ก็เข้าใจได้จากลางสังหรณ์ 

นั่น、คือดวงตาปีศาจ

「เรื่องครั้งนี้、คุณไม่ควรไปไกลเกินไป ……แม้จะไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากพูดหลังจากได้รับความช่วยเหลือเน๊ะ」

โซลเซียลาเบือนหน้าหนี、และหันหลังกลับ

วงเวทย์เทเลพอร์ตถูกสร้างลงไปที่เท้าของเธอ

「อะ、เดี๋ยวก่อน」

ก่อนที่จะทันพูดจบ、โซลเซียลาก็หายตัวไปแล้ว

เหลือเพียงความเงียบที่ราวกับว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นตั้งแต่แรก

（ทำไมถึงเรียกให้หยุด、ฉันตั้งใจทำอะไรกันนะ）

ครัมยิ้มอย่างขมขื่น、ขณะที่จ้องมองไปที่มือที่ยื่นออกไป

ครั้งนี้、เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้นที่ทำให้มีโอกาสช่วยเธอไว้

เดิมที โซลเซียลาก็ไม่ได้อ่อนแอจนต้องการความช่วยเหลือจากใครสักคน

ความจริงที่ว่านักสำรวจแร๊งค์ Ｂ  ได้ช่วยเธอซึ่งเป็นตัวตนสมบูรณ์ไว้ได้นั่น นี่อาจเป็นผลมาจากการรวมกันของความบังเอิญต่าง ๆ

และ、หลังจากคิดเรื่องนี้แล้ว ครัมก็นึกขึ้นได้

「……อะ ลืมบอกเรื่องนั้นไปเลย」

ตั้งแต่ที่ได้พบกัน、ฉันกำลังมองหาโอกาสที่จะพูดเรื่องนั้น แต่ดูเหมือนว่ามันจะหายไปที่ไหนสักแห่งในขณะที่ฉันกำลังมองดูเธออย่างหลงใหล

「ฮ่าๆๆๆ、ฉันสงสัยว่าสิ่งนี้จะทำให้เธอประหลาดใจได้หรือเปล่าน๊า」

ครัมเห็นดีเห็นงาม、คิดว่าคงจะดีไม่น้อยหากได้เห็นใบหน้าที่ประหลาดใจของเธอ

จากนั้น、ก็หยิบบัตรประจำตัวนักเรียนสำหรับสองคนออกมา และชูขึ้นไปบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

（ผม、ต้องกลับไปใช้สีเดิมแล้วสิน๊า）

ฉันคิดกับตัวเอง、ขณะที่จับปลายผมย้อมสีบลอนด์

（อย่างที่คิดไว้、สาวผมบลอนด์สามคนนั้นยากที่จะแยกด้วยสายตาเน๊ะ）

ความคิดนั้น、ฝังแน่นอยู่ในอุตสาหกรรมไลฟ์สด

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ปล.จากนี้คนแปลกำลังโดนใช้ให้ไปขายของตอนเช้าทุกวันไร้วันหยุดแล้วน้อ เพราะงั้นหลังจากนี้อาจจะแปลช้าลงไปมาก?จนกว่าจะปรับเวลาปรับตัวได้น้อ แถมโดนให้ไปขายตรงนั้นตรงนี้ทันทีทันใดอย่างไร้การวางแผนเช่นเคย