[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 90 หลบหนีระบำจอมสูบ

ตอนที่ 90 หลบหนีระบำผีเสื้อ

ไม่มีＳ แร๊งค์อยู่ที่สถาบันซิลเนียส　

ยังไงก็ตาม、เหตุผลที่โรงเรียนแห่งนี้ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นหนึ่งในสี่โรงเรียนหลักนั้น、เหตุผลอยู่ที่ความสามารถด้านเทคนิคล้วน ๆ

ภูมิปัญญาที่หล่อเลี้ยงอารยธรรม、การแยกโครงสร้าง、การวิเคราะห์โลกของดันเจี้ยนที่ซึ่งภูมิปัญญาดั้งเดิมไม่สามารถใช้ได้ 、ได้ยกระดับโรงเรียนแห่งนี้ขึ้นสู่สี่อันดับแรกในเวลาเพียงสิบปี

ในสถาบันการศึกษาที่ปัญญาตัดสินทุกสิ่ง ตำแหน่งของบุคคลที่มีอำนาจอย่างแท้จริงไม่ใช่ประธานสภานักเรียน

และการได้รับตำแหน่งนั้น、ก็ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่สถาบันซิลเนียส

「ฝ่ายตรงข้ามฉันมีแพทย์อยู่、จะโดนกัดติดไม่ปล่อยถึงไหนกันน๊า？」

แพทย์、คือชื่อของสัพพัญญู*

(*ความรู้ในทุกสรรพสิ่งโดยไม่จำกัดขอบเขต ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต)

แหล่งรวบรวมความรู้ที่เรียกกันว่าสมาคมวิชาการ เนื่องจากเป็นเพียงบุคคลเดียวที่ได้รับอนุญาตให้เชื่อมต่อกับพื้นที่สนับสนุนหลากรายการ(อินาเน・ไดอะล็อก)ดังนั้นจึงไม่มีทางที่ความรู้ของแพทย์จะขาดไป

――ยกเว้นการดำรงอยู่ของตัวตนคุณภาพระดับเดียวกัน

「เป็นแดนซ์ที่น่าเบื่อ ของแบบนี้เป็นงานอดิเรกของสนธยาสีเงินงั้นรึ？」

ดาวตกสีเงินพุ่งทะยานผ่านภายในห้องทดลอง

แม้จะเป็นการต่อสู้อย่างกะทันหัน、แต่ทั้งสองมีเป้าหมายที่ชัดเจนในการกระทำของตน

เคียวยักษ์ฉีกกระชากผีเสื้อเป็นชิ้น ๆ、ทว่าก็จะมีผีเสื้อตัวใหม่งอกขึ้นมาแทนที่ และเข้าพยายามจับกุมโซลเซียลา

ผีเสื้อตัวเล็กที่เคลื่อนไหวไปมาจนไม่สามารถเข้าใกล้ร่างคาน่อนได้、ดูเหมือนจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แย่มากสำหรับโซลเซียลา

「ผีเสื้อเหล่านี้ช่างสีหม่นหมองจริงเน๊ะ เหคุใดไม่ลองทำให้พวกเขาดูงดงามกว่านี้เล๊า」

「หากว่าชอบแบบนั้น、ก็ทำให้ได้นะ？」

ความตายอันเท่าเทียม(มัสท์ดาย)ถูกแบ่งออกเป็นส่วนเท่า ๆ กัน、ล้อมรอบหญิงสาวตรงหน้า

ทว่า、สาวน้อยฝ่าวงล้อมด้วยย่างก้าวอันสง่างาม ราวกับกำลังเต้นรำ

（อย่างที่คาดไว้กับโซลเซียลา แม้กระทั่งในการประชุมวิชาการมีการถกเถียงกันมากมาย）

โซลเซียลา、เธอเป็นราชินีเสียงกระซิบแห่งดวงดาว และเป็นบรรพบุรุษของดีมอนเกียร์ทั้งหมด

เธอ ในฐานะผู้ชี้ขาดที่จับตาดีมอนเกียร์ทั้งหก、ปกติแล้วเธอจะไม่มีวันปรากฏตัวบนเวทีแบบนี้

ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วทำไม、เธอต่อสู้ไปเพื่ออะไร

แค่คิดเกี่ยวกับมัน、ก็รู้สึกตื่นเต้นแล้ว

「ความตายอันเท่าเทียม、Ｂชิฟ」

แล้วสีของผีเสื้อก็เปลี่ยนไป ฝูงผีเสื้อเปลี่ยนเป็นสีแดงร้อน、และความเร็วของพวกมันกลายเป็นกระสุนแล้วพุ่งเข้าหาโซลเซียลา

「ไม่ต้องกังวลไป ถึงจะโดนโจมตีก็ไม่ถึงตายหรอก ความตายอันเท่าเทียมเป็นอาวุธที่ไม่สังหาร แต่มุ่งเน้นในการทำให้คู่ต่อสู้ไร้ความสามารถโดยการดูดซับพลังเวทมนตร์ของพวกเขา ฉันจะสำรวจทุกซอกทุกมุมของคุณอย่างละเอียดที่สนธยาสีเงินเอง」

「คุณเป็นคู่ต่อสู้ของฉันที่เอาแต่พูดเรื่องไร้สาระมากมายเน๊ะ」

ฝูงผีเสื้อนับพันมุ่งหน้าเข้าไปหา、ราวกับถูกยิงโดยแมชชีนกัน

แต่、โซลเซียลาก็สามารถหลบได้ทั้งหมด、และจัดการอย่างสมบูรณ์、ราวกับการละเล่นด้วยเคียวยักษ์ 

（ทะลุผ่านอุปสรรค、สามารถมองทะลุความคิดของผู้อื่นได้สิเน๊ー ท้าทายคู่ต่อสู้อย่างฉันโดยใช้ฟิสิกส์เพียงอย่างเดียวเป็นการกระทำที่ฉลาดจริง ๆ）

คาน่อน、เพิ่มเรตติ้งขึ้นทีละหนึ่งแต้มหลังเฝ้ามองโซลเซียลา

การประเมินผลโซลเซียลาที่ได้รับจากสมาคมวิชาการจนถึงปัจจุบัน、ก็คือเด็กที่ได้รับชัยชนะ、โดยใช้กำลังจากสเปกที่เหนือกว่ามาก 

ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพลังของธอในฐานะราชินีเสียงกระซิบแห่งดวงดาวทั้งมวล 、ความสามารถและการกระทำของคู่ต่อสู้ไร้ซึ่งความหมาย

สมแล้ว、พลังอันล้นหลามสมกับพระนามของราชินี

（อืมー、ฉันเดาว่าการต่อสู้กับศาสตราจารย์ทำให้เด็กคนนี้แข็งแกร่งขึ้น เจ้านั่น、ไม่ควรทำอะไรที่ไม่จำเป็นเลยจริง ๆ เน๊ーศาสตราจารย์(บริหาร)เองก็ตั้งชื่อที่เหมาะสมให้เจ้านั่น และใส่ชื่อไว้ในสนธยาสีเงินเท่านั้น）

ขณะที่คิดถึงอัจฉริยะผู้มีบุคลิกที่ไร้ที่ติ、คาน่อนก็ยิ้มอย่างขมขื่น

โซลเซียลากำลังใกล้เข้ามาต่อหน้าต่อตาแล้ว

「น่าจะได้เวลา、ที่คุณจะเต้นรำด้วยตัวเองแล้วจริงไหม？」

「อะฮ่าๆๆๆ、ฉันเต้นไม่เก่งหรอกนะ」

ความตายอันเท่าเทียมบินกรูออกมาจากภายใต้เสื้อแล็บสีขาวของคาน่อน

นี่เป็นความตายอันเท่าเทียมสำรองซึ่งถูกเก็บไว้ในพื้นที่ขยายพิเศษ

「っ」

「อะ、ในที่สุดฉันก็ทำให้คุณประหลาดใจได้เน๊ะ」

โซลเซียลา、พยายามเว้นระยะห่างทันที

ทว่า、พื้นที่ด้านหลังของเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยความตายอันเท่าเทียมจนมิด

「เช็คเมท」

คาน่อนดีดนิ้วด้วยความรวดเร็ว

กล่องสีแดงที่ทำจากผีเสื้อก็เสร็จสมบูรณ์、และค่อย ๆ เล็กลงเพื่อบรรจุโซลเซียลาอย่างพอดี

อาวุธพิเศษนี้ซึ่งสามารถกล่าวได้ว่าเป็นศัตรูธรรมชาติของนักสำรวจ เนื่องจากมันจะดูดซับพลังเวทมนตร์เมื่อสัมผัสโดน、และมันก็ได้ผลกับสาวน้อยที่ชื่อว่าโซลเซียลาด้วยเช่นกัน

เมื่อกล่องผีเสื้อมีขนาดใหญ่พอที่จะบรรจุสาวน้อยได้หนึ่งคน มันก็เริ่มดูดซับพลังเวทมนตร์

มีเพียงเสียงของสาวน้อยที่ร้องด้วยเจ็บปวดเท่านั้นที่ได้ยินมาจากภายในกล่อง

「เอาล่ะเอาล่ะ、ขอให้ฉันได้สำรวจอย่างละเอียดช้า ๆ ได้ใช่ไหมน๊า เคียวยักษ์นั่นด้วย、ช่างน่าสนใจจนจะทนไม่ไหวแล้วเน๊ー ดูเหมือนจะมีฟังก์ชันด้วยสินะ」

สีของผีเสื้อค่อย ๆ กลับมาเป็นสีม่วง

นั่น、เป็นหลักฐานว่าพลังเวทมนตร์ถูกดูดซับจนหมดแล้ว

จากนั้นผีเสื้อก็บินกระจายตัวอย่างรวดเร็ว、ทิ้งไว้เพียงแค่โซลเซียลาที่ล้มลงคุกเข่า

ดูเหมือนเธอจะหมดสติ、และกำลังจะล้มลงกับพื้น、แต่คาน่อนก็รับตัวเอาไว้ได้ทัน

「โอ๊ะโตะ、ถ้าปล่อยให้เด็กผู้หญิงเอาใบหน้าล้มลงกับพื้นจะเป็นอันตรายล่ะ ฉันพยายามอย่างดีที่สุดที่จะไม่ทำร้ายคุณเลยนิหน่า」

คาน่อนหัวเราะและลูบผมของโซลเซียลา

（เนื่องจากอาการพลังเวทมนตร์หมด、เธอจึงหมดสติไปโดยสมบูรณ์เน๊ะ อิย๊า、พวกเราเข้ากันได้ดีแบบนี้ช่วยได้มากเลย ถ้าเป็นศาสตราจารย์(บริหาร)、บางทีคงจะแพ้ไปแล้วล่ะมั้ง？ ……ไม่สิ、จะตัดสินใจไปเองไม่ได้）

คาน่อนหัวเราะในขณะที่ได้รับโซลเซียลาเป็นถ้วยรางวัล　

「หลังจากนี้、สิ่งเดียวที่ต้องทำคืออัปโหลดข้อมูลทางชีววิทยาของเธอไปยังสมาคมวิชาการและวิเคราะห์ร่วมกันเน๊ะ」

ในฐานะแพทย์ เธอ、สามารถรวบรวมข้อมูลได้โดยการสัมผัสที่หัวของโซลเซียลา

คาน่อนเชื่อมต่อไปยังสมาคมวิชาการ、ทว่าในจังหวะที่กำลังเอื้อมมือไปที่โซลเซียลานั่นเอง

「――ฟุๆๆๆ、นั่นคือสิ่งที่ฉันกำลังรออยู่เลย」

โซลเซียลาที่ถูกอุ้มไว้ในอ้อมแขน、ได้ลืมตาขึ้นและมองมายังทางนี้

ฟื้นสติเร็วกว่าที่คาด、แสร้งเป็นลม、มีคำตอบหลายข้อผุดขึ้นมาในใจ、แต่เหนือสิ่งอื่นใด ทุกสิ่งกำลังเตือนให้อยู่ห่างจากเธอ

คาน่อนกำลังจะผลักโซลเซียลาออกไป、แต่ทันทีที่เห็นดวงตาข้างนั้น

（ดวงตาปีศาจ……！）

สูตรเวทมนตร์ที่ไม่รู้จักถูกสลักไว้ที่ดวงตาข้างขวา

จากการวิเคราะห์เวทมนตร์ของเธอ ทำให้สามารถเข้าใจได้ว่าส่วนหนึ่งคือการบรรจบกันของพลังเวทมนตร์

ทว่า、สถานะหลังจากนั้น พลังเวทมนตร์ที่บรรจบกันนั้นจะถูกแปลงเป็นสิ่งใด

มันจะเกิดอะไรขึ้น、ไม่รู้เลยว่าดวงตาปีศาจของโซลเซียลาจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ใด

（เธอเป็นผู้ถือครองดวงตาปีศาจ、ดาต้านั้นยังไม่มีอยู่ในสมาคมวิชาการ ได้รับดวงตาปีศาจมาจากที่ไหนกัน？ ไม่สิ、อย่างแรกเลยนั่นเป็นโบราณวัตถุศักดิ์สิทธิ์ใช่หรือไม่、หรือมีบางอย่างเกี่ยวกับเสียงกระซิบแห่งดวงดาวที่ฉันไม่รู้――）

มีการคาดเดามากมายเกิดขึ้นในเวลาเดียวกัน、คาน่อนพยายามค้นหาตัวตนที่แท้จริงของดวงตาปีศาจ

ความน่ากลัวของดวงตาปีศาจนั้น、เธอรู้ดีที่สุด

ห้วงเวลาความคิดจองอัจฉริยะ

สำหรับแพทย์แล้ว、มันคือเวลาแห่งการหาคำตอบที่น้อยกว่า 0.01 วินาที 

ยังไงก็ตาม、ช่วงเวลานั้นมากเกินพอสำหรับโซลเซียราที่จะเคลื่อนไหว

「นั่น、ฉันจะทำลายซะเน๊ะ」

สิ่งต่อไปที่เธอรับรู้คือ、มืออ่อนนุ่มของโซลเซียลากำลังแตะเข้าที่คอของคาน่อน

（แย่แล้ว、ความสามารถของโซลเซียลาคือ การแทรก――）

เกิดอะไรขึ้นกับศาสตราจารย์

เหตุใด、ตัวตนที่สามารถดำรงอยู่จนแทบจะเรียกได้ว่าอมตะจึงตายได้

ในฐานะแพทย์ คาน่อนรู้คำตอบข้อนั้นดี

ทว่า、ก็สายเกินไปแล้ว

「กะ、กรี๊ดดดด」

สมอง、มีความรู้สึกราวกับเกิสปาร์ค และในขณะเดียวกันก็มีบางอย่างถูกลอกออก

สิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นความรู้สึกมีอำนาจทุกอย่างถูกลบล้างอย่างไร้ร่องรอยโดยสาวน้อยในอ้อมแขนของเธอ

สมองซึ่งไม่สามารถทนต่อการสูญเสียอย่างฉับพลันได้ ทำให้เกิดอาการปวดและเวียนกัวอย่างรุนแรง

โซลเซียลาลุกขึ้นยืนอย่างสบาย ๆ จากอ้อมแขนของคาน่อนที่กำลังทรมาน、เหวียงเคียวยักษ์ขึ้นมาทั้งแบบนั้นแล้วมองลงไปที่คาน่อน

「คุณรู้สึกเช่นไรบ้าง」

「แย่ที่สุดเน๊ะ……อืม」

คาน่อนเข้าใจว่า จุดประสงค์ของโซลเซียลาคือการลอกตัวตนแพทย์ออกไป 

ตั้งแต่จุดเริ่มต้น、เธอไม่ได้มุ่งเป้าไปที่คาน่อน แต่มีเป้าหมายอยู่ที่แพทย์ซึ่งอยู่ภายใน

ดังนั้นการต่อสู้ครั้งนี้จึงไม่ใช่เรื่องของการฆ่า、แต่เป็นการต่อสู้เพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

แล้ว、หากเป็นเช่นนั้น

「สถานะเลวร้ายที่สุด……」

โซลเซียลาไม่ได้มีความต้องการที่จะสังหารคาน่อน

「ยอดเยี่ยมมากเน๊！」

ความพ่ายแพ้ของคาน่อนในฐานะแพทย์ก็จบลง

■

โอ๊ย、ท่าทางของคาน่อนจังแปลกไปไม่ใช่รึไงกันค๊า

โอเค๊ーฉันจัดการฆ่าแพทย์เหมือนกับที่ทำกับศาสตราจารย์ไปแล้วนะย๊า！

แต่ทั้งที่คิดแบบนั้น……ยังไงดี、มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอค๊า？

『ฉันได้ลบสิ่งแปลกปลอมในตัวเธอออกไปแล้วนะ』

นั่นสิเน๊ะ、สัมผัสมันอย่างถูกต้องและลบไปแล้วเน๊ะ

ทำได้เยี่ยมมากแม้ว่าจะใช้เวทมนตร์ไม่ได้ก็ตาม、เอาจริงดิ

『เป็นเพราะฉันต้องใช้สร้างเวทมนตร์เทเลพอร์ต、และปกปิดไว้เน๊ ฉันกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับการพึ่งพาความสามารถทางกายภาพของเธอเพียงอย่างเดียว』

เกือบเกมโอเวอร์、ไประหว่างทางแล้วเน๊ะ

 ฉันไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้หากปราศจากสาวสวย

『ปกติไม่มีใครทำแบบนั้นได้หรอก』

เช่นเกียวกับตอนศาสตราจารย์、ฉันควรจะลบตัวตนแพทย์ที่อยู่ในคาน่อนจังออกไปได้แล้วแท้ ๆ

ความเปล่งประกายของสาวสวยของคาน่อนจัง、หายไปเพราะแพทย์ที่ปรากฎตัวออกมา

หากเป็นเช่นนั้น、ฉันก็แค่ต้องสัมผัสตัวสักชั่วพริบตาและลบออกไปซะ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดไว้

พูดอีกอย่างคือ、สาวสวยเล่นตีตัวตุ่นเน๊ะ

ฉันรอโอกาส、ในที่สุดเมื่อฉันพบเข้ากับช่องว่าง 0.01 วินาที ดังนั้นฉันจึงฆ่าซะ……

「มาเล่นด้วยกันอีกดีกว่า！」

「ฟุๆๆๆ……」

ทั้งที่ควรเป็นแบบนั้น

เรื่องนี้ควรยุติลงได้เมื่อเอาชนะแพทย์ได้ไม่ใช่เหรอ？

เหมือนกับตอนฮิคาริจังไง？

「เน๊、คุณคิดว่ามันจะจบหากลบแพทย์ออกจากฉันได้สินะ？ คิดอย่างงั้นสิเน๊ะ？นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม、คุณถึงแทรกแซงโดยมุ่งเป้าไปที่แพทย์เท่านั้น」

ความตายอันเท่าเทียมยังคงไล่ตามฉันไม่หยุด

ไม่มีทางที่ฉันจะสู้กับคาน่อนจังคนปัจจุบันที่มีความเปล่งประกายในฐานะสาวสวยมากมาย

นี่มัน、เกมโอเวอร์ของแท้แล้วค๊า

อีเว้นต์บังคับแพ้ล่ะเจ้าค๊า

『ดีล่ะ、การสร้างเสร็จสมบูรณ์ เพราะงั้นรีบสร้างช่องว่าง、แล้วเทเลพอร์ตกัน ฉันไม่รังเกียจที่จะใช้การโจมตีแบบบรรจบแบบพื้น ๆ หรอกนะ』

เอาล๊า、ฉันจะยิงผีเสื้อให้กระจุยเองค๊า！

ฉันสร้างวงเวทย์ และยิงการโจมตีแบบบรรจบ

ทว่า、เมื่อปะทะเข้ากับฝูงผีเสื้อ、พวกมันกลับดูเหมือนจะเปล่งประกายมากขึ้น

「เปล่าประโยชน์ล่ะ、เพราะพวกมันสามารถดูดซับพลังเวทมนตร์ได้ล่ะ เว้นแต่ว่าจะเป็นการโจมตีแบบบรรจบขั้นรุนแรงของคุณ ไม่อย่างงั้นก็จะกลายเป็นเพียงเอนเนอจี้」

ความเข้ากันแย่มากเลยค๊า……！

เน๊、ฝูงผีเสื้อพวกนี้ไม่ได้อันตรายจริง ๆ ใช่ไหม？

ตอนที่ถูกจับก่อนหน้านี้、พลังเวทมนตร์ก็ถูกดูดซับออกไปยังกับถูกสูบเลยเน๊ะ？

ดังนั้นแล้วตอนนี้เองหากยังคงได้ดูดพลังเวทมนตร์ของฉันต่อไป、ก็แปลว่าฝูงผีเสื้อยิ่งทรงพลังมากขึ้นอย่างงั้นสิเน๊？

「ฉันจะบอกคุณเองว่าแพทย์คือสิ่งใดกันแน่」

เมื่อพูดจบ、คาน่อนจังก็ค่อย ๆ นั่งลงบนเก้าอี้

อะ！ นั่นต้องเป็นมูฟเม้นของโซลเซียลาไม่ใช่เหรอค๊า！

「แพทย์เป็นดังภูมิปัญญาที่มีอยู่มากมายนับไม่ถ้วน……ม๊า、ที่จริงจะเรียกว่าไวรัสก็ย่อมได้ เขาได้ลบตัวตนในฐานะมนุษย์ไปแล้ว、และเปลี่ยนทุกสิ่งของตนให้เป็นดาต้า จากนั้น、ก็จะทำการมอบความสามารถและความรู้เหล่านั้นให้กับคนที่เหมาะสม ดังนั้นแล้วพวกเราก็คือ แพทย์ สิ่งที่คุณพึ่งจะสังหารไปก็เพียงชิ้นส่วนเล็ก ๆ ของแพทย์เท่านั้น」

ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะค๊า？

แบบนี้ฉันก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่เลยนะสิ、ที่สู้อุส่าห์พยายามมากมายให้ได้เข้าใกล้เพื่อไปลบตัวตนนั่น

หากยังคงปล่อยแพทย์ทิ้งไว้、ฉันมีโอกาสที่จะชนะมากกว่า เมื่อจู่โจมเข้าใส่สาวสวยที่สูญสิ้นความเปล่งประกายไปจนหมด

「ถึงแม้ฉันจะฆ่าตัวตาย、แพทย์อีกคนก็จะเข้ามารับหน้าที่แทน ข้อมูลคือชีวิต สักวันหนึ่ง、ฉันแน่ใจว่าฉันสามารถเอาชนะคุณได้เน๊ะ ……อ้า、เดาว่าฉันน่าจะเอาชนะได้เรียบร้อยแล้วว่าไหม พื้นที่สนับสนุนหลากรายการ――จะว่าไปแล้วก็ไม่สามารถเชื่อมต่อกับสมาคมวิชาการได้แล้ว、ไม่สะดวกเลย ที่อัพเดทข้อมูลไม่ได้แบบนี้เน๊ー」

มีคำแปลก ๆ หลุดออกมาอีกแล้วค๊า

รับมือไม่ไหวแล้วค๊า！

ก็แบบ、เรื่องพวกนี้ไม่ได้ปรากฎในงานต้นฉบับไงค๊า！

「เน๊เน๊、คุณคิดว่าฉันเป็นอัจฉริยะเพราะฉันเป็นแพทย์ใช่ไหม คิดว่าต่อสู้ได้เพราะฉันเป็นแพทย์ใช่ไหม？」

คาน่อนจังยิ้มและประสานมือ

「ผิดแล้วล่ะ、เพราะเป็นอัจฉริยะ、เพราะต่อสู้ได้ จึงได้กลายเป็นแพทย์ต่างหาก ฉันผ่านการรับรองแล้ว」

「อาร๊า、คุณรู้สึกหมกมุ่นกับตนเองมากไปหรือเปล่า？」

「ฉันแค่แสดงข้อเท็จจริง」

ผีเสื้อ、เข้ามาราวกับระลอกคลื่น

ถึงแม้จะอยากทำให้หมดสติแค่ไหนก็ตาม、แต่พวกเธอก็ไม่ยอมให้ฉันได้โอกาสเข้าไปแทรกแซงอีกแล้ว 

เนื่องจากฉันไม่มีความสามารถในการช่วงชิงจิตสำนึกจากระยะไกลเช่นลูทรา、ตอนนี้จึงเป็นเรื่องของเวลาก่อนที่ฉันจะพ่ายแพ้

ว่าไงดี、ช่วงนี้สิ่งต่าง ๆ ไม่ค่อยดีเลยเน๊ะ？

ทั้งพ่ายแพ้ให้กับเนมเลสในฐานะสาวสวยลึกลับ、และกำลังจะพ่ายแพ้ให้กับแพทย์ด้วย、ดังนั้นบางโซลเซียลาอาจจะหลุดออกจากสภาพแวดล้อมของตนเองแล้ว？

『ห๊ะ？ ท็อปด้านสภาพแวดล้อม？ตัวละครสิทธิมนุษยชน？』

ถ้าอย่างนั้นก็แสดงความมุ่งมั่นของเธอออกมาให้เห็นสิย๊า！

『เธอแค่ต้องโจมตีอย่างจริงจังจริงไหม、มีหลายวิธีที่จะลงมือ』

ไม่มีทางที่ฉันจะโจมตีสาวสวยอย่างจริงจังได้จริงไหม

เท่านั้นยังไม่พอ

จิตวิญญาณของฉันปฏิเสธที่จะโจมตีเพื่อให้ได้ชัยชนะ、หากไม่ได้อยู่ในฐานะสาวสวยลึกลับ

ฉันไม่รู้ว่าทำไม、แต่ฉันรู้สึกเหมือนสัญชาตญาณของฉันกำลังบอกฉันว่าอย่าทำอย่างนั้น

『มีบางอย่างที่ไม่เข้าใจอีกแล้ว…… จ๊า ภาพลวงตาล่ะ กระจายวงเวทย์ออกไป、และล่อให้เธอเข้าไปในพื้นที่เอฟเฟกต์ แบบนั้นก็ไม่จำเป็นต้องยั้งพลังเวทมนตร์ของเธออีกต่อไป และเธอสามารถเทเลพอร์ตได้ตลอดเวลา ดังนั้นให้รีบสร้างช่องเปิดซะ』

หากเป็นเช่นนั้น ฉันทำได้、ขอบคุณเน๊ะ  ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง

『หากฉันสู้ได้、ฉันก็สามารถจัดการกับสาวสวยได้เองเน๊』

ขณะที่ฟังความคิดเห็นจากไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ฉันก็หลบหลีกผีเสื้อด้วยการมองเห็นการเคลื่อนไหวอันภาคภูมิใจ

จากนั้น、ก็ขว้างเคียวยักษ์ฝ่าผีเสื้อเป็นชิ้น ๆ、เพื่อสร้างเส้นทางที่มุ่งตรงสู่คาน่อนจัง

「ว๊าย、อันตรายนะ」

คาน่อนจังกำลังหัวเราะ、แม้ว่าเคียวจะปักอยู่ข้างตัวก็ตาม

ฉันเดาว่าพวกเธอรู้อยู่แล้วว่ามันจะไม่โดน

ยังไงก็ตาม、เส้นทางก็เสร็จสมบูรณ์

หลังจากนั้น、เมื่อเข้าใกล้ระยะที่เอฟเฟกต์ของวงเวทย์แสดงภาพลวงตาจะ――

「คุณกำลังวางแผน、ที่จะใช้เวทย์มนตร์ภาพลวงตาใช่ไหม」

「っ」

ไม่ไหวแล้ว คน ๆ นี้

「ดาต้านั้นถูกดาวน์โหลดมาจากสมาคมวิชาการไว้ก่อนแล้ว」

คานอนจังที่ควรจะนั่งอยู่บนเก้าอี้ กลายเป็นผีเสื้อและกระจัดกระจายไปรอบ ๆ

คุโซ、ช่างเป็นการหลบเลี่ยงได้อย่างชาญฉลาดไร้ประโยชน์……！

「เป็นยังไงล่ะ、ตัวตนที่ฉันสร้างขึ้น ออริจินัล คัสตอมของความตายอันเท่าเทียมไงล๊าー」

ฉันหาคาน่อนจังเจอโดยอาศัยความเปล่งประกายของสาวสวย

พวกเธอกำลังยืนพิงกำแพง、และกำลังมองมา ขณะใช้งานหน้าจอ

พวกเธอโบกมือมาราวกับว่ารู้อยู่แล้วว่าฉันจะหาตัวเจอ 

「คุณ、คุณตัดสินแล้วว่าฉันเป็นคนจริง ๆ ผ่านการสังเกตจิตวิญญาณใช่ไหม？ไร้ประโยชน์ล่ะ、หากคุณต้องจัดการกับคนในเลเวลเดียวกันก็ควรพึ่งพาสายตาของตัวเองให้มากกว่านี้ ดังนั้นแล้ว、ฉันถึงสามารถสร้างตัวปลอมขึ้นมาได้ไงล่ะ」

ฉันอ่านความเปล่งประกายของสาวสวยผิดไป……！？

ฉันคนนี้น่ะนะ……！？

「ฉันรู้ว่าคุณคือโซลเซียร่าตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกันแล้ว แสงแห่งการค้นหาของคุณ、ส่องสว่างอย่างเจิดจ้าเน๊ะ นั่นเป็นเหตุผล、ที่ฉันตั้งใจส่งแพทย์ออกไปเพื่อเชื้อเชิญคุณ」

ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร、ตอนนี้ฉันยังต้องพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหนีจากผีเสื้อ 

ว่าแล้วว่าไม่ควรจัดการกับคนอื่นโดยไม่มีแผนเตรียมไว้、แพทย์

「คุณ、มีนิสัยชอบพยายามควบคุมทุกสิ่งเน๊ะ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม、คุณถึงอ่อนแอต่อสิ่งผิดปกติ ดังนั้นเมื่อจู่ ๆ แพทย์ก็มาปรากฎตัวต่อหน้า、นั้นจึงทำให้คุณอารมณ์เสีย」

คุโซคุโซ、คงจะรู้สึกดีมากสินะถึงได้พูดอย่างร่าเริงแบบนั้น

ฉันคือโซลเซียลาเชียวนะย๊า！

ไม่มีทางที่สาวสวยลึกลับจะเต้นอยู่บนฝ่ามือเช่นนี้เด็ดขาดเลยจริงไหมย๊า！

『แม้ว่าฉันจะเปิดใช้งานภาพลวงตาทั้งหมดได้ในคราวเดียว、นั่นก็ไม่มีประโยชน์หากว่านั่นยังคงเป็นอีกร่างที่ถูกสร้างขึ้น ส่วนการเปิดใช้งานเวทมนตร์เทเลพอร์ตก็จำเป็นต้องใช้เวลา ……อืมー、จะทำยังไงกันดีเน๊ จะเป็นหนทางที่ดีกว่าไหม、หากอยากจะทำลายห้องทดลองทั้งหมดลงด้วยรูปแบบที่สอง？หากเธอสามารถสร้างพลังเวทมนตร์ได้มากพอที่ผีเสื้อตัวนั้นไม่สามารถดูดซับได้ นั่นก็เป็นไปได้』

ฉันส่ายหัวในใจให้กับคำแนะนำของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง

นั่นเป็นไปไม่ได้

เหตุผลว่าทำไม、นั่นก็เป็นเพราะว่าฉันในตอนนี้ได้พ่ายแพ้ในฐานะสาวสวยลึกลับซึ่งทำให้แรงใจของฉันลดลงอย่างมาก、ทำให้ไม่สามารถจัดหาพลังงานได้เนื่องจากไม่มีการสานสัมผันธ์ระหว่างสาวสวยอย่างแท้จริง

คุโซ、ฉันแค่อยากจะเดินเล่นในฐานะสาวสวยลึกลับเท่านั้นเอง แต่ทำไมสิ่งนี้ถึงเกิดขึ้นกันล่ะค๊า！

「โฮร่า、เกมโอเวอร์แล้วจริงไหม」

「อาร๊า、คุณเก่งในเรื่องเอสคอร์ทมากเลยเน๊ะ」

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว、ฉันก็ถูกต้อนจนมุมห้องแล้ว

นี่มันเกมโอเวอร์ของจริงแล้วเจ้าค๊าー

เสียงของฉันสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

「ถ้าคุณขอการอภัยด้วยวิธีที่น่ารัก、ฉันจะไม่รังแกคุณเกินเลยไป」

「……ฟุๆๆๆ、คุณคือคนที่ควรขอการอภัยมากกว่าจริงไหม？」

ฉันตอบโต้ในฐานะสาวสวยลึกลับให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ทว่า、ชะตากรรมของฉันตอนนี้เป็นแสงสว่างที่เจิดจ้าต่อหน้าสายลม

「ช่างไม่น่ารักเอาเสียเลยจริง ๆ น๊าー ถึงอย่างงั้น、ชัยชนะก็เป็นของฉัน――」

「……っ」

ผีเสื้อกำลังเข้าใกล้

โม๊ว、สิ่งที่ฉันต้องทำคือเทเลพอร์ตอย่างสิ้นหวัง

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！ตอนนี้เป็นเวลาที่จะก้าวข้ามขีดจำกัดและเวทมนตร์เทเลพอร์ตได้แล้วนะค๊า！

『ฉันกำลังพยายามอยู่ แต่ฉันคงทำไม่ทันหรอก อันที่จริงแล้ว、เวทมนตร์เทเลพอร์ตของฉันก็เป็นของที่เร็วที่สุดเท่าที่มีในบรรดาเวทมนตร์เทเลพอร์ตทั้งหมดแล้ว』

เลวร้ายที่สุดเลย……

หากมีโอกาสแม้เพียงเล็กน้อย ฉันก็สามารถหลบหนีได้、แต่อีกฝั่งคงไม่ยอมมอบอะไรแบบนั้นให้

ในตอนนั้นเองต่อหน้าผีเสื้อที่กำลังเข้ามาใกล้、กับฉันที่กำลังเริ่มวางแผนสำหรับ『สาวสวยลึกลับที่ถูกจับกุม～ความลึกลับยังคงมิบุบสลายแม้ว่าจะถูกจับได้ก็ตาม～』

ก็มีบางอย่างตกลงมาจากช่องระบายอากาศบนเพดาน

ฉันมองตามสิ่งนั้น

การมองเห็นการเคลื่อนไหวที่ได้รับการปรับปรุง、ทำให้ฉันจับภาพได้ชัดเจน

มันมีรูปทรงที่มีเสน่ห์ซึ่งมักพบเห็นได้บ่อยในวันที่ฝนตก

ครั้งนี้มันสร้างด้วยเครื่องจักร、มันมองมาที่ฉัน กระโดดครั้งหนึ่งแล้วร้อง「เก็กโกะ」

เอ๊ะ、ทำไมจู่ ๆ ฉันก็คิดว่าเจ้านี้คือระเบิดกันล่ะ――

ทันใดนั้นกบก็พองตัวและระเบิด

การระเบิดที่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นเพียงระเบิดลูกเดียว、มันเผาผีเสื้อนับไม่ถ้วนออกไปและในขณะเดียวกันก็บดบังการมองเห็นของฉันจนหมด

『ตอนนี้ล่ะ、คู่หู！』

ถึงจะยังไม่รู้อะไรแต่ลักกี้ー！

อะฮ่าๆๆๆ、ลาก่อนคาน่อนจัง！

หากเจอกันครั้งหน้าฉันจะเอาคืนในฐานะสาวสวยลึกลับ！

「――อาร๊า、ดูเหมือนจะถึงเวลาแล้วเน๊ะ」

ฉันพูดประมาณว่า เป็นไปตามแผนที่วางไว้ทุกประการ แล้วจึงสร้างวงเวทย์

แล้ว、รีบเทเลพอร์ตหนีทันที

ทีนี่、จะไปไหนดี？

『เพราะเป็นการสร้างขึ้นมาอย่างหมดท่าจึงยังไม่ได้ตัดสินใจสถานที่เป้าหมายเฉพาะ ทว่า、สาวน้อยคนนั้นรอคอยที่จะช่วยมายาวนาน ฉันจึงได้รับจุดสังเกตเพื่อระบุสถานที่ซึ่งปฏิกิริยาเวทมนตร์ของเธอคงอยู่』

จุดหมายเทเลพอร์ต、ดูเหมือนว่าอยู่บนหลังคาของอาคารที่ไหนสักแห่ง

แต่ก็ยังสามารถบอกได้จากทิวทัศน์ของเมืองว่าที่นี่คือสถาบันซิลเนียส

ขณะที่ปล่อยให้ผมของฉันปลิวไปตามลมที่พัดมา、ฉันก็รู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างหลังจึงหันกลับไป

กบกระโดดอย่างสนุกสนานที่เท้าของเธอ

ตาข่ายสีม่วงพลิ้วไหวตามสายลม

「ย้า、โซลเซียลา」

เธอเป็นสาวสวยที่ฉันรู้จักดี

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ