[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 81 Selfcestแมตช์สาวดุ้นยามพลบค่ำ

ตอนที่ 81 มิลเลอร์แมตช์พลบค่ำ

「นะ、นี่มันสถานการณ์แบบไหนกันเนี่ยยยยยยย……」

คารานาชิ มิยูเมะกำลังสับสน

เธอกำลังอยู่ระหว่างการสร้างไดฟ์เกียร์สำหรับSแร๊งค์ให้กับมิซุฮิ แต่แล้วก็ต้องมาติดอยู่ในอะไรสักอน่าง หลังจากเมื่อจู่ ๆ ทั้งสองคนนี้ปรากฎตัวขึ้นมา

（มีคนหนึ่งที่เธอรู้จึก นั่นคือโซลเซียลาที่ลูกะซังเคยพูดถึง แต่กับอีกคน……）

ห้องสภานักเรียน สถานที่นี้ไม่ใหญ่นัก จึงไม่เหมาะสำหรับการต่อสู้

คงเพราะด้วยเหตุผลนั้น、โซลเซียลาจึงเปิดใช้งานเวทย์เทเลพอร์ตทันที

วงเวทย์ขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมทั้งห้องสภานักเรียน、ทั้งสามคนที่อยู่ภายในก็เคลื่อนย้ายออกไปทันที 

「อืม、สนามฝึกสินะ จะทำลายอีกรอบรึ？」

「……งานอดิเรกของคุณคือการแอบดูสิเน๊ะ ช่างน่ารังเกียจ」

「เอ๊ะ、เอ๊ะ？ ไหงถึงลากฉันเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยล่ะซู๊ー！」

สำหรับมิยูเมะ เธอถูกย้ายไปยังสถานที่ซึ่งอยู่ห่างจากสนามฝึกเล็กน้อย、ก่อนที่ทั้งสองคนจะวางบาเรียเวทมนตร์ให้พร้อมกัน 

เหตุนี้、มันจึงกลืนกินกันและกลายเป็นบาเรียที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น

เมื่อเห็นสิ่งนี้แล้ว、มิยูเมะก็เปลี่ยนใจจากการตกเป็นเหยื่อมาเป็นผู้ชมโดยไม่รู้ตัว

（นี่มัน……หรือว่าบางทีเอาจจะกลายเป็นที่มาของงแรงบันดาลใจของฉันก็ได้เน๊ซูー！）

น่าแปลก、เธอเป็นคนที่ประสาทแข็งแกว่าที่เห็น

「ถ้าหากว่าทางนี้ชนะ、จะขอรับเด็กคนนั้นไปได้สินะ？」

「นั่นสิเน๊ะ ตราบใดที่คุณสามารถชนะได้」

หญิงสาวสวมหน้ากากยักไหล่เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ในทางกลับกัน โซเซียลายกเคียวขึ้นมาพร้อมกับแสดงรอยยิ้มที่น่าหลงใหล、พร้อมร่ายรำอย่างไม่ระวังตัว แม้ว่าจะอยู่ในสนามรบแล้วก็ตาม 

「「――ッ」」

ทั้งเริ่มวิ่งพร้อมกัน

ยังไงก็ตาม、เป็นโซลเซียลาที่เป็นฝ่ายเริ่มโจมตีก่อน

「คุณช้าจังเน๊ะ เป็นสเต็ปน่าเบื่อที่ชวนหาวออกมาเลย」

ตึ๊ก、ด้วยฝีเท้าอันเบาของโซลเซียลา เมื่อเข้าใกล้เด็กสาวสวมหน้ากากได้กเหวี่ยงเคียวยักษ์เข้าใส่ทันที

การโจมตีอันเฉียบคมที่เต็มไปด้วยพลังเวทมนตร์

เด็กสาวสวมหน้ากาก、ใช้บาเรียเวทมนตร์บนแขนซ้ายของเธอเหมือนโล่เพื่อปัดป้อง

ในทันทีที่เคียวยักษ์โดนปัดจนแทงทะลุพื้น、ลูกเตะของเด็กสาวสวมหน้ากากก็พุ่งเข้าหาโซลเซียลา

「ป่าเถื่อนเน๊ะ」

「ฮ่าๆๆๆ、ฉันมีนิสัยชอบคนที่เร่งเร้าแข็งแกร่งกว่า」

โซลเซียลาวางบาเรียและปัดป้อง、และราวกับจะแก้แค้นคืน 

จากนั้น โดยไม่ชักช้า、วงเวทย์แห่งการโจมตีแบบบรรจบก็ถูกวางที่ด้านล่าง

เป๊าะ、ทันทีที่ดีดนิ้ว เวทมนตร์การโจมตีแบบบรรจบก็ถูกยิงเข้าเด็กสาวสวมหน้ากาก

「ว๊าย、อันตรายอันตราย」

เด็กสาวสวมหน้ากากหลบไปได้、ด้วยการเบี่ยงร่างกาย

และจากนั้นเมื่อเธอหันกลับมามองตรงหน้า โซลเซียลากหายไปจากตรงนั้นแล้ว

「หืม？　……โอโอ๊ะโตะ、นี่มัน」

โซ่เงินปรากฏขึ้นจากทุกทิศทุกทาง และมัดแขนและขาของเด็กสาวสวมหน้ากากไว้

เด็กสาวสวมหน้ากากทุ่มสุดกำลัง、ต่โซ่กลับไม่ขยับ

「จบแล้วเหรอ？ ฉันอุตส่าห์อยากจะสนุกมากกว่านี้แท้ ๆ เน๊、โซลเซียลา」

เมื่อเด็กสาวสวมหน้ากากเงยหน้าขึ้น ก็มีดาวสีเงินเปล่งประกายอยู่ตรงหน้า

การโจมตีแบบบรรจบที่ไม่มีใครเทียบได้ซึ่งประกอบด้วยสูตรเวทมนตร์พิเศษ ที่เปลี่ยนแม้แต่ฝุ่นทรายให้กลายเป็นพลังเวทมนตร์

เธอสามารถทำลายล้างพื้นที่ทั้งหมดได้หากต้องการ、ทว่าเธอนำมาใช้อย่างจำกัดขอบเขต และมุ่งเป้าไปที่เด็กสาวสวมหน้ากากเพียงคนเดียว 

ขณะกำลังเล็งปากกระบอกปืน、โซลเซียลาก็ยิ้ม

「น่าเสียดาย、ที่ฉันมีนัดไว้ล่วงหน้าแล้ว ฉันจะเชิญคุณในครั้งต่อไป、นขอทราบชื่อของคุณได้หรือไม่」

「อาร๊าๆๆๆ、โดนทิ้งเสียแล้ว นั่นสิเน๊ะ、ชื่อของฉัน……อืมー、เนมเลสล่ะมั้ง」

「ล้อเล่นกันเล่นรึ？」

「ไม่มีทาง ฉันจริงจังนะ」

「นั่นเป็นเรื่องตลกที่น่าเบื่อเน๊ะ」

ไกปืนถูกเหนี่ยว

การโจมตีด้วยพลังเวทมนตร์ที่มีความหนาแน่นสูง、เมื่อปะทะเข้ากับเนมเลสก็ก่อให้เกิดเมฆทรายดอกเห็ดขนาดใหญ่

（สะ、สุดย๊อดดดด คิดว่าเท่าเทียมกันรึไง、แต่ฉันคือผู้ชนะ นี่แหละคือโซลเซียลา……）

การต่อสู้ที่เกิดขึ้นต่อหน้ามิยูเมะนั้น、คุ้มค่าแก่นักเรียนของสถาบันซิลเนียสจริง ๆ

สูตรเวทมนตร์ที่เปิดใช้งานจริง、กับวิธีใช้งาน

มิยูเมะหยิบบันทึกจากพื้นที่ขยายทันทีและเริ่มบันทึกรายละเอียดเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น

「นะ、นี่มันต้องทำให้ลูกะซังพอใจแน่ซุー」

「――เห้ เยี่ยมเลยเน๊ อะ、เวทมนตร์ของฉันยอดเลยไหม？」

「เอ๊ะ？」

ภายในบาเรียเวทมนตร์、เนมเลสปรากฎตัวที่ข้างหลังเธอ

เนมเลสหัวเราะเหมือนตลก、อยู่ในระยะห่างที่ลมหายใจรดคอได้หากว่าไม่ได้สวมหน้ากาก

「แปลกใจเหรอ？ ฉันเองก็ใช้ได้เน๊ะ、เวทย์เทเลพอร์ตน่ะ」

「น๊ะ」

เนมเลสใช้แขนขวาคว้าเข้าที่หัวของมิยูเมะที่พยายามจะกรีดร้อง

「เป้าหมายของฉันในครั้งนี้คือมิยูเมะจัง ม๊า、บรรลุเป้าหมายอย่างรวดเร็วเลยเน๊ะ」

「อะไร……กรี๊ดดดดดっ！？」

เปรี๊ยะ、รู้สึกเหมือนสมองเกิดสปาร์ค

ในตอนนั้นเอง、ความทรงจำที่ถูกผนึกไว้ในส่วนลึกก็กลับมา

「แก……！ เนมเลส！」

「ก็เรียกแบบนั้นมาตลอดแหละ พูดอะไรแปลก ๆ จังเน๊ นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้พบกันแล้วแท้ ๆ、อุตส่าห์กังวลว่าสบายดีไหม？」

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างถูกประทับเข้าในสมอง

มิยูเมะจำได้แล้ว

（จำได้แล้ว……！ ฉัน、ไม่ได้คิดสิ่งประดิษฐ์นี้ขึ้นมาเอง ยัยนี้เป็นคนเขียนพิมพ์เขียวเข้ามาในหัวของฉัน！）

มิยูเมะคิดว่าตัวเองมีพรสวรรค์มาก

ทว่าที่จริงแล้ว、หากมีพิมพ์เขียว ก็สามารถทำมันได้ตามที่ต้องการ

แต่、นั่นก็เป็นเพราะมีพิมพ์เขียวเท่านั้น

มันไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดขึ้นมาเอง

เพื่อทำสิ่งนี้เกิดขึ้น、เธอจึงถูกมอบแหล่งที่มาของแรงบันดาลใจให้

「อืมー、คราวนี้ฉันจะให้คุณเพิ่มอีกนิดน๊า ไม่เป็นไรไม่เป็นไร、ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือจะช้าหรือเร็ว นอกนั้นเอ๊ーโตะ」

ข้อมูลกำลังหลั่งไหลเข้าสู่สมอง

ในจังหวะที่เนมเลสพยายามถ่ายทอดข้อมูลเพิ่มเติมด้วยน้ำเสียงร่าเริง

「กล้าดียังไงถึงมาหลอกลวงฉัน、ฟุๆๆๆ、ช่างน่าสนใจ……คุณ」

บาเรียเวทมนตร์ถูกทำลายด้วยพลัง

โซลเซียลาพุ่งทะลุกำแพงอันแข็งแกร่งเข้ามาระหว่างคนทั้งสอง

เคียวยักษ์、ถูกเหวี่ยงไปที่เนมเลสด้วยการโจมตีที่เฉียบคมกว่าเดิม

「อ้า、หมดเวลาแล้วสินะ」

เนมเลสกระโดดออกไป、เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีนั้น

จากนั้น、วงเวทย์ก็ถูกใช้งานเล็งไปที่โซลเซียลาเป็นครั้งแรก

「ตอนนี้ฉันยังเอาชนะคุณไม่ได้ー、ดังนั้นฉันขอโทษด้วยหากทำให้คุณขุ่นเคืองเน๊ะ？」

「ฉันเปลี่ยนใจแล้ว อยากเต้นรำกับฉันมากกว่านี้ไหมล่ะ？」

「อาー、น่ากลัวน่ากลัว กะแล้วมันจะลำบากถ้าคุณกลายเป็นศัตรู」

การโจมตีถูกยิงจากวงเวทย์ของเนมเลส

（นั่นมัน……เหมือนกับของโซลเซียลา？）

มิยูเมะ、พบว่าสูตรเวทมนตร์นั้นเหมือนกับสูตรที่โซลเซียลาปล่อยออกมาทุกประการ

แสงสีดำที่ดูเหมือนจะกลืนกินแสงสว่างของดวงดาวได้、เข้าใกล้โซลเซียลา

「เป็นการเลียนแบบเหมือนลิงโง่ ๆ เน๊ะ」

โซลเซียลาสกัดไว้ได้ด้วยมือข้างเดียว、และชี้ปากกระบอกของเคียวยักษ์ไปทางเนมเลสอีกครั้ง

「เห้、จ๊า มาดวลปืนครั้งสุดท้ายกันเถอะสินะ」

เนมเลสกางวงเวทย์、แล้วสอดมือเข้าไปข้างใน

จากนั้น ตอนที่ทำกับว่ากำลังจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา、เธอก็หยุดมือราวกับว่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง 

「……หยุดดีกว่า ดูเหมือนพวกเขาจะรู้สึกตัวกันแล้ว」

เนมเลสพูดขึ้น、เธอก็บินสูงขึ้นทันที

ทันทีหลังจากนั้น、เปลวไฟก็ผ่านบริเวณที่เธออยู่

「ถ้าจะส่งเสียงดังกันขนาดนี้ ฉันก็ต้องมาจริงไหม」

「……เทรุคามิ มิซุฮิ」

เปลวไฟถูกจุดขึ้นในความมืด

เปลวไฟอสัณฐานที่ดูเหมือนจะมีเจตจำนงเป็นของตน、กำลังหมุนเป็นวงคลื่นวนรอบเจ้านายเหมือนงู

「――โซลเซียลาอีกแล้วเรอะ ถ้าโผล่มาบ่อยขนาดนี้、ทำไมไม่มาเข้าโรงเรียนนี้เลยล่ะ」

มิซุฮิ、ก้าวเข้าไปในสถานที่อย่างสงบ

มีภาพลักษณ์ของผู้แข็งแกร่ง และมีคุณสมบัติเช่นนั้นจริง

เธอมองไปที่โซลเซียลา、จากนั้นก็เงยหน้าไปมองเนมเลสก่อนเอียงหัว

「……นั่น、ใคร」

「นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการจะถามเหมือนกันเน๊ะ ไม่ใช่เพื่อนของคุณเหรอ？」

「จะไปรู้จักเรอะ คนรู้จักที่น่าสงสัยมีแค่หล่อนคนเดียวก็พอแล้ว」

มิซุฮิพูดอย่างงั้น、ก่อนเข้าไปยืนปกป้องมิยูเมะ

ขณะที่ไดฟ์เกียร์ซึ่งสูญเสียพลังการคำนวณไปแล้ว กำลังละลายจากขอบเนื่องจากความร้อน、เธอก็เหลือบมองมิยูเมะ

「ไม่เป็นไรใช่ไหม」

「……ค่ะ、ค่ะ นะ、นี่――」

「เอาไว้ก่อน」

มิซุฮิพูดแบบนั้นกับมิยูเมะที่พยายามอธิบายสถานการณ์　

「ควรจัดการกับทางไหนก่อน、ฉันเข้าใจแล้ว」

เมื่อพูดอย่างนั้น、มิซุฮิก็เล็งปืนไปที่เนมเลส

เมื่อเห็นการกระทำนั้น、โซลเซียลาถอนหายใจเหมือนผิดหวัง、เนมเลสส่งเสียงเหมือนเล่นสนุก「ว๊าย」

「การกระทำของโซลเซียลามักจะมีเหตุผล、และมีเจตนาดี ดังนั้นแล้ว、จึงสมเหตุสมผลสำหรับคุณที่จะกลายเป็นศัตรูของฉันเมื่อคุณต่อสู้กับโซลเซียลา」

「……คุณ、เป็นคนนิสัยดีแต่ก็มีใจจริงจังด้วยเน๊ะ」

「ฮ่าๆๆ、หล่อนก็เหมือนโซลเซียลานั่นแหละ」

มิซุฮิที่กำลังหัวเราะดูเหมือนจะไม่ระวังโซลเซียลา

「อย่างที่คาดไว้、เป็นการผสมผสานที่ดี อืมー、เป็นฉากที่ดีย์」

เนมเลสกล่าวอย่างพึงพอใจ、ยกมือขึ้นทำกรอบ แล้วพยักหน้า

ท่าทางนั้นทำให้ไม่รู้สึกเหมือนว่ากำลังอยู่ในการต่อสู้

「……ระวังไว้ด้วยล่ะ เด็กนั้น、ดูเหมือนจะทำอะไรได้นิดหน่อย」

「น่าสนใจ มาดูกันว่าจะสามารถสู้กับฉันพร้อมโซลเซียลาได้นานแค่ไหนกันน๊า」

นับตั้งแต่ที่เผชิญหน้ากับซากุระบะ รักกะ ตัวปลอม、ความสัมพันธ์ความร่วมมือชั่วคราวก็จะเกิดขึ้นอีกครั้ง

เป้าหมายคือเอาชนะเนมเลส

ในจังหวะนั้นเอง、ตอนที่ทั้งสองกำลังจะเคลื่อนไหว

「อ้าー、ไม่ไม่ฉันไม่สู้แล้ว เวลาของทางนี้ก็หมดแล้วด้วย」

โซ่สีดำปรากฎออกมาที่ด้านหลังทั้งสองคน

「นี่มัน……」

「ชิส์、ช่างน่าไม่อาย！」

ขณะที่มันกำลังเข้ามาใกล้เพื่อจับทั้งสอง มันก็ถูกทำลายด้วยการโจมตีแบบบรรจบ、และเผาด้วยไฟ 

ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวินาที

แต่、ช่วงเวลานั้นก็นานเกินพอ

「จ๊าเน๊ สนุกมากเลยล่ะ、โซลเซียลา」

เวทย์เทเลพอร์ตถูกเปิดใช้งาน

โซลเซียลากับมิซุฮิตระหนักได้พร้อมกัน、ว่าไม่สามารถทำอะไรได้ทันเวลาแล้ว

「เดี๋ยวก่อน！ จุดประสงค์ของหล่อนคืออะไรกัน！」

มิซุฮิตะโกนสุดเสียง、ต่อหน้าเนมเลสที่หายเข้าไปในวงเวทย์

ทั้งใดนั้น、เนมเลสก็หันกลับมาอีกครั้งแล้วพูดว่า

「คงเป็นเพื่อการเปลี่ยนโชคชะตาโง่ ๆ、ล่ะมั้ง ฉันไม่ชอบโชคชะตาเน๊ะ」

เสียงของเธอเป็นโทนอ่อน、ร่าเริง、แต่ก็เย็นชาอย่างน่ากลัว

เนมเลสหายตัวไปราวกับจะบอกว่าจะไม่ยอมให้มีคำถามเพิ่มเติมอีก

โดยรอบ、เหลือเพียงความเงียบงัน

มิซุฮิมองไปทางโซลเซียลา、ก่อนจะทำให้ปืนหายไป 

เมื่อเห็นแบบนั้น、โซลเซียลาเองก็ตอบสนองด้วยการโยนเคียวยักษ์เข้าไปในวงเวทย์

「ขอโทษด้วย、แล้วก็ขอบคุณที่ช่วยมิยูเมะไว้」

「ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะช่วย ฉันเองก็มีธุระกับเด็กคนนั้นเช่นกัน」

หลังจากพูดอย่างนั้น、โซลเซียลาก็ชี้ไปที่มิยูเมะ

「ค้นหาว่าที่ไหน、ที่คุณควรใช้สมองที่คุณถือครอง สิ่งที่คุณสร้างอาจไม่แน่นอน จะกลายเป็นเรื่องน่ารำคาญหากคุณเคลื่อนไหวผิดพลาด」

เป็นวิธีการพูดที่ดูเหมือนจะผลักไสกันออกไป

แต่、ทั้งมิซุฮิทั้งมิยูเมะไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอย่างรุนแรงต่อคำพูดเหล่านั้น

（ม๊า、บางทีคงแค่ให้คำแนะนำด้วยความเป็นห่วงแหละ อืม）

มิซุฮิเริ่มเข้าใจความหมายที่แท้จริงของคำพูดของโซลเซียลาแล้ว

และมิยูเมะก็พูดขึ้น……

「เรื่องนั้น……สิ่งประดิษฐ์ทั้งหมดที่ฉันทำมาจนถึงตอนนี้、ไม่ใช่ความคิดของฉัน แต่เป็ฯของคนที่เรียกว่าเนมเลสเมื่อกี้、มันเป็นสิ่งที่ฝังอยู่ในสมองของฉัน……」

「อะไรนะ、เกิดเรื่องแบบนั้น！？」

นั่นทำให้การรับรู้ของหญิงสาวที่ชื่อมิยูเมะพลิกกลับอย่างสิ้นเชิง

「ไดฟ์เกียร์ของＳแร๊งค์、นากาโยชิ！ ดันเจี้ยนคุงด้วย……นอกจากนี้ยังมีหลายอย่างเช่นทรานส์แองเคอร์ ไมโครโฟนหัวจำลองเวทมนตร์ประสิทธิภาพสูงพิเศษ、ทั้งหมดนี้ล้วนมีพื้นฐานมาจากความรู้ที่เนมเลสนั่นใส่ไว้！」

「เป็นอย่างงั้น……ไม่สิ、เดี๋ยวก่อนครึ่งหลังไม่แปลกไปหน่อยเหรอ」

「ใช่、แปลกมาเลยซุ！ ฉัน、ไม่ได้สร้างมันขึ้นมาด้วยมือของตัวเอง……！」

มิซุฮิแทบกระซิบว่า「ไม่、นั่นไม่ใช่เรื่องที่ฉันหมายถึง……」

โซลเซียลา、เฝ้าดูการพูดคุยแลกเปลี่ยนอย่างเงียบ ๆ、แต่แล้วเธอก็ยิ้มอย่างลึกลับ

「――กะแล้วว่านั้นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเน๊ะ」

「รู้อะไรงั้นเหรอ โซลเซียลา」

「ใช่ ทว่า、ไม่ใช่ทุกอย่าง」

「ช่วยบอกฉันที ฉันก็เป็นＳแร๊งค์แล้วเหมือนกัน อย่างน้อยหากมีข้อมูลฉันอาจจะสามารถสู้กลับได้」

โซลเซียลากังวลเล็กน้อย、ในที่สุดก็พูดว่า「นั่นสิเน๊ะ」

「สถาบันซิลเนียส、ใช่……ละเมิดข้อห้ามมาเป็นเวลานานแล้ว ……ป็นแผนที่จะเพิ่มความรู้ให้กับผู้อื่น、และสร้างอัจฉริยะแบบเทียม」

「ไม่จริง……！」

「จริง？แผนควรจะหยุดไว้นานแล้ว 、แต่ใช่……เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งเน๊ะ มนุษย์、มักจะทำผิดพลาดอยู่เสมอ」

โซลเซียลาพูดอย่างนั้นและถอรหายใจออก

ไม่สามารถมองเห็นการแสดงออกได้จากใบหน้าที่ก้มต่ำ

「หยุดยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ซะ」

โซลเซียลาพูดขึ้นมาเช่นนั้น、ราวกับอ่านใจของมิซุฮิได้

「ทะ、ทำไมกันล่ะ！」

「คุณเรียกได้ว่าเป็นเสาหลักของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมไปแล้วจริงไหไม？สำหรับตอนนี้มุ่งเน้นไปที่การสร้างโรงเรียนขึ้นมาใหม่เถอะ แล้วก็……นั่นคือเหยื่อของฉัน」

หลังจากพูดเช่นนั้น、โซลเซียลาก็ได้เปิดใช้งานเวทย์เทเลพอร์ตและก้าวเข้าไปข้างใน

「เดี๋ยวก่อนสิ！ขอข้อมูลรายละเอียดเพิ่มเติมอีกหน่อย――」

「ฉันไม่สามารถพูดอะไรมากไปกว่านี้ได้แล้วเน๊ะ」

นั่น、บอกเป็นนัยว่าเธอเป็นได้แค่ตัวถ่วง

ถึงแม้จะกลายเป็น Ｓแร๊งค์แล้ว、และแม้จะมีสามารถแทรกแซงแนวคิดได้、ก็มีความมืดมิดที่มิซุฮิไม่ได้รับอนุญาตให้มีส่วนร่วมด้วย

「โซลเซียลา……นี่เธอรู้มากแค่ไหนกันแน่」

ไม่มีใครตอบคำถามนั้นได้

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ฝนตกอีกแล้ว ปลายเดือน11แล้วแท้ๆน้อ สมกับที่โลกใหม่จะมาเยือน ฮา