[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 71 ชนะสาวดุ้น และ ภาพลวงตาสาวแท้

ตอนที่ 71 ชัยชนะและภาพลวงตา

คิระนิชิ(คิราระ) ครัมมีความฝัน

นั่นคือ、ผู้หญิงคนนี้ระหว่างสายตา

สิ่งที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเด็กสาว■■

「พะ、พวกแก、รู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรกันอยู่ห๊า！」

ที่ไหนสักแห่งในโรงเรียนคิโซ

ศาสตราจารย์ถูกลากตัวมายังหนึ่งในสถานที่ทดลองที่ถูกทิ้งร้างไปนานแล้ว

หลังจากการเคลื่อนย้าย、เธอที่เอาแต่กรีดร้องขณะที่ทึ้งผมของตัวเองก็ถูกโยนทิ้งทันที

เมื่อเห็นอย่างนั้น、ครัมก็ดูไม่พอใจอย่างยิ่ง

「ฆ่าเลยได้เลยไหมเน๊」

「ได้สิ、ฉันไม่รังเกียจ แต่、ก่อนอื่น」

เคียวของโซลเซียลากระแทกพื้นหนึ่งครั้ง

ทันใดนั้น、วงเวทย์สีน้ำเงินม่วงก็แผ่ออกมาจากจุดนั้น、ครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมดของห้องทดลอง

■

ครัมหันไปกำลังจะถามว่าเธอทำอะไร、แต่ก็หยุดทันทีก่อนที่จะหันกลับมาที่ศาสตราจารย์

ตอนนี้、ทุกนาทีมีค่า 

「ยะ、หยุดนะโว๊ย！ ถ้าฆ่าฉัน、เท่ากับพวกแกจะฆ่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ทั้งหมดไปด้วยนะโว๊ย！」

「หนวกหูน๊า」

ฉันเยาะเย้ยเรื่องไร้สาระของศาสตราจารย์

ก่อนที่เธอจะรู้ตัว ก็มีกบหลายตัวส่งเสียงร้องอยู่ที่เท้าของครัม

「เน๊、แกจำหน้าของฉันได้ไหม？」

「อะ？ รอเดี๋ยว、นึกออกแล้ว……อะ、ใช่แล้ว！ แกต้องเป็นน้องสาวของนักเรียนที่ฉันฆ่าไปก่อนหน้านี้แน่ ๆ！ น่ะ？」

「……แก、ได้ทำเรื่องเลวร้ายมากมายกับคนอื่นนอกจากเด็กคนนั้นเน๊ะ ฮ้า……พอแล้ว」

สำหรับศาสตราจารย์、คนพวกนั้นก็แค่ฝูงสัตว์ 

เมื่อเข้าใจแล้วก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องลังเลใจ

「ฉันจะฆ่าแก、แล้วจะเอาศักดิ์ศรีของฮิคาริคืนมาก」

กบกลืนคน、ก็กระโดดเหมือนถูกยิงมุ่งหน้าไปทางศาสตราจารย์

พวกมันเป็นระเบิดอัตโนมัติที่ทรงพลังพอที่จะเจาะทะลุโลหะผสมไททาเนียมได้อย่างง่ายดาย

การโจมตีเข้าไปเป็นกลุ่มใหญ่、ก็เป็นการสังหารในการโจมตีครั้งเดียวอย่างแท้จริง

「ฮี่っ、อย่าเข้ามาน้าァ！」

ศาสตราจารย์ใช้ความสามารถที่ร่างกายของตนมีอยู่อย่างบ้าคลั่ง

ปีกที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่าปีกแห่งแสง、ซึ่งเป็นปีกความร้อนสูงซึ่งได้พลังมาจากพลังเวทมนตร์

ทว่า、ตอนนี้ไม่มีวี่แววของมันอีกแล้ว มีเพียงรูปลักษณ์โครงกระดูกที่แพร่ขยายออกมาจนดูเหมือนขาของแมงมุม

「ฉะ、ฉันต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป！นั่นก็เพื่อมนุษยชาติ！」

ปีกแสงขยายออกมาแทงทะลุกบกลืนคน

ยังไงก็ตาม、ไม่มีทางที่เธอจะตอบสนองได้ทั้งหมด、และก่อนที่จะรู้ตัวก็มีกบกลืนคนตัวหนึ่งเข้ามาถึงที่เท้าของเธอ

「กรี๊ดดดด」

การระเบิดที่ไม่ร้ายแรงทำให้ศาสตราจารย์กระเด็นไป

เธอถูกกระแทกเข้ากับกำแพง、และในสติที่ใกล้ดับ、เธอก็ได้ยินเสียงของครัมที่ดังขึ้นท่ามกลางเสียงร้องของกบ

「ฉันจะไม่ฆ่าแกทันทีหรอกนะ ศาสตราจารย์、แต่ฉันจะทำให้แกรู้เสียใจที่ยังมีชีวิตอยู่แทน、ฉันจะทำให้แกสารภาพแล้วค่อยฆ่าทิ้งซะ」

「ระ、ร่างกายนี่ไม่ใช่ของคนที่แกรู้จักหรอกเรอะ！？ นี่มัน、ฆาตกรรม！」

「ไม่อยากได้ยินจากปากคนอย่างแกเลยสักนิด」

ปีกแสงจำนวน８ปีก、เข้าใกล้เหมือนหอก

ครัม、ที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับวิถีนั่นอยู่แล้วก็เรียกกบกลืนคนจำนวน８ตัว、แต่ละตัวเข้าไประเบิดต่อหน้าปีกแห่งแสง

การระเบิดแบบกำหนดทิศทางสร้างกำแพงที่ปิดกั้นการโจมตีทั้งหมด

ครัมโผล่ออกมาจากเปลวไฟโดยไม่โดนเผาแม้แต่ผมสักเส้น、ขว้างกบกลืนคนใส่ศาสตราจารย์

ปีกแสงก็แทงทะลุอย่างรวดเร็ว、จนเกิดระเบิดระหว่างคนทั้งสอง 

ในเวลาเดียวกัน、ครัมก็ออกวิ่ง

มีกบกลืนคนติดอยู่ที่ฝ่าเท้าแต่ละข้าง

「มาーจังลุย」

เกิดการระเบิดขึ้นที่เท้า

การระเบิดก่อให้เกิดการเปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว、ผลักร่างครัมให้ตรงผ่านเปลวไฟเข้าไปถึงตรงหน้าศาสตราจารย์ในทันที

「อะไรっ！？」

「มาーจังลุย」

เกิดการระเบิดขึ้นด้านหลังศาสตราจารย์ขณะที่เธอพยายามจะขยับปีกแสง

แรงระเบิดที่ปะทะเข้ากับหลังของศาสตราจารย์ยิ่งทำให้ระยะห่างระหว่างพวกเธอลดน้อยลง

ครัมคว้าคอของศาสตราจารย์、แล้วผลักกดลงกับพื้น

「อะ、แค่กぁ」

เธอพยายามใช้ปีกแสงเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการ、แต่ทั้งหมดก็ถูกกบกลืนคนที่ถูกสร้องขึ้นใหม่อย่างรวดเร็วจำนวนมากป้องกันไว้ได้

「อย่าพยายามฝืนให้หลุดเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอกน๊า ระเบิดของฉันทำงานได้อิสระ ไม่มีปัญหาในการฆ่าแกหรอก」

「っ、ฮีฮี่っ、ดีแล้วเรอะ ถ้าฆ่าฉันไป、ก็ไม่มีทางช่วยอะไรไว้ได้หรอก」

「หุบปาก」

「กรี๊、ぃ……！」

นิ้วถูกกดลงที่คอ

ครัม、พูดราวกับพ่นคำสาปออกมาโดยไม่ปล่อยมือเลย

「ขอโทษฮิคาริซะ นี่ไม่ใช่ร่างกายที่แกจะใช้ได้」

「っกั๊ก」

「ขอโทษซะ」

「ยะ、หยุด」

「ขอโทษซะ」

ครัมพ่นคำพูดเดียวกันออกมาราวกับแผ่นเสียงที่พังทลาย และกดให้แรงเพียงพอแค่เหลือให้หายใจได้

ศาสตราจารย์พยายามแกะมือของครัมออก

ยังไงก็ตาม、ถึงกระนั้นก็ไม่มีวี่แววที่เธอจะกล่าวคำขอโทษ

เป็นความเห็นแก่ตัวอันน่ากลัว

ด้วยพฤติกรรมนี่、ครัมตัดสินใจใช้กำลังมากขึ้นกว่าเดิม แต่ในจังหวะนั้นแอง

「――อ้า、จริง、ด้วย นี่น่ะ……！」

คำพูดที่ฟังเหมือนเข้าใจบางอย่าง

ไม่ใช่ใครอื่น、มาจากปากของศาสตราจารย์ที่ถูกครัมบีบคอ

เมื่อเห็นราวกับว่าเธอไม่เข้าใจจุดยืนของตัวเอง、ครัมจึงใช้แรงมากขึ้น

「แก、รู้ไหมว่าตอนนี้แกอยู่ในสถานะไหน？」

「……っ、คะ、ครัมได้โปรด、หยุดที」

「ชื่อของฉัน、แกอย่าได้มาเรียกชื่อของฉัน……！」

อารมณ์ด้านมืดล้นออกมาจากส่วนลึกภายในครัม

มากไปกว่านี้ก็เป็นแค่การเสียเวลา ถึงขั้นนี้ก็ไม่ทางที่สิ่งนี้จะกล่าวคำขอโทษหรืออะไรแบบนั้น

มันเป็นรอยเปื้อนบนมนุษยชาติที่ควรถูกฆ่าทันที

เมื่อคิดได้เช่นนั้น、กบกลืนคนก็ถูกเรียกออกมาเพิ่ม

「――ฉัน、เอง ฮิคาริ……！」

「นะ」

มือที่บีบคอหยุดลงโดยไม่ตั้งใจ

ทว่า、ครัมจ้องมองเธอด้วยความสงสัย

「หยุดเล่นละครลิงได้แล้ว」

「จริง ๆ น่ะ、ครัม นี่ฉันเอง」

จากนั้นมันก็หัวเราะด้วยเสียงแหบห้าว

และ、ก็แสดงรอยยิ้มที่ฝังลึกอยู่ในความทรงจำให้ครัมเห็น

「พวกเรา、สัญญาว่าจะไปดูทะเลดาวด้วยกันจริงไหม」

「――ぁ」

นั่นคือสิ่งกระตุ้น

คำสัญญาที่ให้ไว้ระหว่างฮิคาริกับครัม

อดีตที่ไม่มีใครู้ และมีเพียงพวกเธาเท่านั้นที่รู้　

ทันทีที่ตระหนักได้、ครัมก็ยอมรับมเชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือเด็กผู้หญิงชื่อฮิคาริ

มือที่บีบคอคลายออก

แม้ว่าจะยังคงถูกครัมควบคุมไว้ แต่ในเวลานี้สถานการณ์ก็พลิกกลับแล้ว

「ฮ่าๆๆ」

เสียงหัวเราะแห้ง ๆ

ในจังหวะเดียวกัน、ปีกแสงก็ถูกใช้แทงเข้าหาครัม

「っ！？」

ราวกับเพื่อปกป้องเจ้านายของมัน ซึ่งตอบสนองช้าเกินไป、กบกลืนคนก็กระโดดเข้าใส่และระเบิด

ร่างของเธอถูกแรงระเบิดผลักออกไปจนหลีกเลี่ยงการโจมตีของปีกแสงได้ และลอยไปด้านหลัง

ครัมพยายามรักษาสมดุลกลางอากาศ、และลงจอด 

จากน้น、ก็จ้องมองเข้าไปในเปลวไฟอย่างเกลียดชัง

โดยปกติแล้ว การระเบิดนั่นจะเป็นการโจมตีถึงตาย

ถึงอย่างงั้น ครัมก็มั่นใจว่าศาสตราจารย์ยังไม่ตาย

（เห็นแล้ว）

นั่นเป็นเหตุผลเดียว

นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ศาสตราจารย์ยังมีชีวิตอยู่

（ฉันเห็นเงาของเด็กคนนั้น）

การระเบิดของกบกลืนคนทั้งหมด、ถูกควบคุมโดยครัม

ดังนั้น、แม้ว่าครัมจะอยู่ในรัศมีการระเบิดก็ไม่มีทางที่จะได้รับบาดเจ็บ、และยังสามารถใช้งานได้อย่างอิสระ

และตอนนี้ความสามารถนั้นก็กลายเป็นอุปสรรคมากกว่าสิ่งอื่นใด

「เป็นอะไรไปเหรอ、ครัม」

ศาสตราจารย์ลุกขึ้นยืนอย่างสงบ

และจากนั้นก็ยิ้มกว้าง

รอยยิ้มที่เหมือนแสงตะวัน เหมือนกับวันนั้น

「ยะ、หยุดนะ แกไม่ควรหัวเราะแบบนั้น」

「ครัม、อยากเจอมาตลอดเลย！ ฉัน、ตั้งแต่ที่ทะเลาะกับเธอในวันนั้น ฉันก็อยากที่จะขอโทษ――」

「หยุด！」

ความโกรธ、ทำให้กบกลืนคนระเบิด

กบกลืนคนจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าใส่ศาสตราจารย์และระเบิด

ทว่า、การระเบิดนั้นไม่เฉียดร่างกายนั่นเลยแม้สักครั้ง

「ผมนั่น、ย้อมมาสิเน๊ะ สีเดียวกันกับของฉัน……รู้สึกดีใจมากเลย！」

「หนวกหู、ไม่น่ะ、ยะ……หยุดที」

「เน๊、ตอนที่ฉันไม่อยู่ที่นั่นด้วยตื่นนอนตอนเช้าตรงเวลาไหม？　ต้องกินอาหารให้ถูกหลักด้วยล่ะ！」

อดีต、คำพูด、เป็นดังรูปลักษณ์แหลมคมที่ควักหัวใจของครัมออกมา

แม้จะรู้ดีว่าสิ่งนั้นคือของปลอม、แต่ความเชื่อมั่นอยู่ที่ไหนสักแห่งในใจ 

เป็นความฝันแสนสะสวด、เรื่องราวที่เป็นไปไม่ได้

มันเป็นเรื่องไร้เหตุผล、ที่เพื่อนจะยังมีชีวิตอยู่ 

「ได้โปรด、อย่าพูดไปมากกว่านั้น……」

「เป็นอะไรไปเหรอ、ครัม ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ เคยพูดเสมอไม่ใช่เหรอว่าการยิ้มเป็นสิ่งสำคัญ」

นั่นคือคำพูดที่ได้ยินในวันหนึ่ง

「เธอบอกว่าหากเป็นสาวสวย、ทำแบบตัวเป็นมิตรมากขึ้นแบบนั้น ก็จะสามารถหาเพื่อนได้ー！」

「หุบปาก！」

เกิดการระเบิดที่เท้าของครัม

ครัมถูกผลักออกไปด้วยแรงระเบิด、เธอกำหมัดแน่นแล้วเหวี่ยงไปทางเด็กสาว 

「ครัม、จะทำร้ายฉันเหรอ……？」

「っ」

กบกลืนคนถูกสร้างขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวและระเบิดข้างตัวเธอ

เนื่องจากแรงระเบิดที่มาจากด้านข้าง、ครัมจึงล้มลงกับพื้นก่อนที่จะถึงตัวเด็กสาว

「っ、อ๊า」

「ครัมไม่เป็นไรใช่ไหม！？」

เด็กสาววิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

จากนั้น、ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล、เธอก็ถูกแทงหัวใจโดยปีกแสง

「……ぁ」

ปีกอันร้อนแรงแผดเผาหัวใจ

ครัมชักกระตุกหลายครั้งพร้อมกับเสียงเนื้อมนุษย์ไหม้、จากนั้นก็ตัวสั่นอีกครั้ง

และนั่นคือช่วงเวลาสุดท้ายของเธอ

「……ฮ่าๆๆๆ ทำได้แล้ว」

เมื่อยืนยันว่าเธอเสียชีวิตได้แล้ว ศาสตราจารย์ก็กำหมัดแน่น

แล้วก็หัวเราะออกมาดัง ๆ

「ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ！ สมแล้วตัวฉัน！ ไม่มีศัตรูสำหรับฮีโร่！」

ฮีโร่คือผู้ที่เอาชนะความยากลำบาก

ฮีโร่คือผู้ที่จะไม่หยุดแม้จะต้องฆ่าคนไปหลายสิบคนก็ตาม

ศาสตราจารย์มีคุณสมบัติของฮีโร่เช่นนี้

――ใช่、ในโลกนี้

「ค๊าー、สต็อปสต็อป นั่นก็เพียงพอแล้ว」

「……อะ？」

รอยแตกปรากฏขึ้นในพื้นที่

ครัมซึ่งควรจะนอนตายอยู่บนพื้น、ก็อ้าปากพูดออกมา

「นะ、นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน」

โลกกำลังส่งเสียงลั่นดังเอี๊ยดราวกับกรีดร้อง

ในตอนที่ศาสตราจารย์พยายามวิ่งอย่างไร้จุดหมาย

「ฝันน่าเบื่อจริง ๆ」

คำพูดที่ก้องไปทั่ว

จากนั้น、ราวกับว่ากำลังตื่นจากความฝัน、ที่จู่ ๆ ก็แตกสลายลงราวกับกระจก 

โลกกลับสู่สภาพเดิม

ไม่มีวี่แววของครัมซึ่งหัวใจถูกไฟไหม้จนตายอยู่ตรงนั้น　

สิ่งที่เธอเห็นคือตัวเองกำลังถูกมัดไว้กับเก้าอี้โดยโซ่สีเงิน และมีโซลเซียลาที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ต่อหน้า

「……ห๊ะ？」

「ดูเหมือนจะฝันดีเน๊ะ การวิเคราะห์ของฉันก็เสร็จแล้วเหมือนกัน」

ขณะที่เล่นกับวงเวทย์บนฝ่ามือ、โซลเซียลาก็ยิ้มอย่างมีเสน่ห์

「มะ、มันเกิดอะไรขึ้น」

「สำหรับแกคงดูเหมือนภาพหลอนจริงไหม？」

แล้วเธอก็ได้ยินเสียงจากข้างหลัง

เธอพยายามหันหลังกลับ、แต่โซ่กลับไม่ยอมให้ขยับ

「ดูเหมือนแกจะสนุกกับการฆ่าฉันเลยนิเน๊ะ ……ไม่มีทางที่ฉันจะเข้าใจผิดระหว่างฮิคาริกับแกหรอกนะ」

ครัมกระซิบ พร้อมเอามือโอบรอบเธอจากด้านหลังอย่างอ่อนโยน

「จากนี้、ฉันจะฆ่าแกซะ」

「อ๊า、อ๊าาาา！ ……อ๊ากกก！」

สิ่งที่อยู่ข้างหน้าคือความกลัวขั้นพื้นฐาน

เคียวมรณะสะท้อนความเย็นชาท่ามกลางแสงจันทร์ สะท้อนใบหน้าของศาสตราจารย์ที่บิดเบี้ยวด้วยความกลัว　

ศาสตราจารย์ ในตอนนี้เอง、ที่ตระหนักเป็นครั้งแรกว่าเธอมาถึงจุดจบแล้ว

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ