[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 66 หลบหนีนักล่าดุ้น และ แผนการชิงสาวดุ้น

ตอนที่ 66 หลบหนีและแผนการ

การรวบรวมบันทึกการทดลองเสร็จสมบูรณ์！

ทุกคนหนีไปแล้ว、จีงเหลือเพียงห้องที่ว่างเปล่า！

『ฮ่าๆๆๆ、ไม่มีทางที่การรักษาความปลอดภัยระดับต่ำนี้จะสามารถป้องกันฉันได้！มาเก็บข้อมูลทั้งหมดไปกันเลยเน๊＾＾』

ด้วยความช่วยเหลือของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง、ฉันจึงสามารถรวบรวมข้อมูลที่จำเป็นเพื่อไปใช้ต่อรองกับโรงเรียนมิคาเงะได้อย่างปลอดภัย 

หลังจากนี้ ที่เหลืออยู่ก็คือไปร่วมตัวกับพวกรุ่นพี่

ฉันกลับมาถึงสถานที่ที่ฉันแยกทางกับพวกรุ่นพี่มิซุฮิในตอนแรก

เป็นเพราะโรคุฮาระซังสร้างความปั่นป่วนไปทั่ว、พื้นที่นี่เลยเลอะเทอะเต็มไปด้วยเศษซาก

อืมー、น่าจะแถว ๆ นี้ล่ะมั้งน๊า？

『ถ้าอย่างนั้น มายกเลิกสถานะซุปเปอร์สาวสวยลึกลับกันเลยไหม หลังจากนี้เธอก็พยายามทำให้ดีที่สุดในฐานะนาตากิ เคย์ด้วยล๊า』

จู่ ๆ ชุดก็แตกกระจาย และฉันก็กลับมาสวมชุดเดิมอีกครั้ง

เป็นชุดที่ถูกฉีกขาดระหว่างการต่อสู้กับโรคุฮาระซัง แต่นี่ยังไม่เพียงพอ

ต้องทำให้ดูเหมือนมีการต่อสู้ที่ดุเดือดมากขึ้น

ฉันฉีกเครื่องแบบเป็นชิ้น ๆ ด้วยเศษซากซึ่งทำให้เกิดรอยขีดข่วนเล็กน้อย

ฮะๆๆๆ、ตอนนี้แม้แต่ความเจ็บปวดแบบนี้ก็ยังรู้สึกดี

และสุดท้าย จะดูสมบูรณ์แบบขึ้นหากฉันพิงกำแพงแล้วทรุดตัวลงนั่งก้มหน้าลงไว้

ด้วยสิ่งนี้ ฉันจะดูเหมือนรอดจากการต่อสู้อันดุเดือด

『มุ、ใกล้จะมาถึงแล้วเน๊ ……หืม？ อาเร๊ะ、ยังไงดีดูเหมือนจะมีเกินมาน๊า』

แน่นอนสิ เพราะมีรุ่นพี่มิโรคุกลับมาด้วยก、ก็ต้องมีมากกว่าเดิมนะสิ 

ฮ่าๆๆๆ、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงเข้มแข็งไว้น๊า

ในขณะที่กำลังล้อเลียนไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงระหว่างรอ、ในที่สุดฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของหลายคนมุ่งหน้ามาหาฉัน

「――เคย์！」

เสียงของรุ่นพี่มิซุฮิล่ะ

ทว่า、ยังไม่ใช่จังหวะให้ตอบกลับ

ฉันจะทำเป็นว่าหมดสติมาจนถึงตอนนี้、แล้วค่อยได้สติตอนโดนปลุกล๊า

「เข้มแข็งไว้！」

ไหล่ของฉันสั่น และฉันก็ลืมตาขึ้นราวกับว่าพึ่งได้สติ

「……っ、ぁ、รุ่นพี่มิซุฮิ」

「ไม่เป็นไรใช่ไหม、เคย์！」

「ครับ ……คะ、คิดว่านะครับ」

ฉันพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

อุโอ้っ、รุ่นพี่มิซุฮิใกล้มาก！

หน้าดีย์……

「นายอดทนสู้กับโรคุฮาระได้ยอดมาก」

「ระ、ระหว่างสู้、โซลเซียลาก็บุกเข้ามา……แล้วก็เกิดอะไรหลาย ๆ อย่างครับ」

「……งั้นเหรอ、โซลเซียลาก็มาที่นี่ด้วยเหมือนกันสินะ」

ฉันพยักหน้า

จากนั้นฉันก็มองดูอีกสองคนที่อยู่ข้างหลัง

มีโทอาจังที่ดูโล่งใจที่ฉันปลอดภัย และรุ่นพี่มิโรคุที่ดูเหมือนรู้สึกผิดที่ทำให้ฉันต้องได้รับบาดเจ็บเพราะตัวเอง　

「เคย์คุง」

รุ่นพี่มิโรคุ、เมื่อเห็นฉัน เธอก็ก้มหัวลง

「ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ฉัน、เพราะการทำตัวประมาทเลินเล่อของฉันคนเดียว、ถึงได้ลากทุกคนเข้ามาพัวพันแบบนี้……」

「อะไรกันครับ、แค่ขอโทษก็พอแล้วล่ะครับ！」

ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลย

แบบว่า、ต้องเป็นฉันต่างหากที่ต้องพูดขอโทษที่ได้เห็นสิ่งดีย์ ๆ เช่นนั้นฟรี ๆ

และในจังหวะนั้นเองที่ฉันกำลังบอกให้เธอเงยหน้าขึ้น

「เงยหน้าขึ้นเถ――」

สายตาของฉันก็สบกับคนที่เกาะหลังรุ่นพี่มิโรคุที่กำลังก้มหัวอยู่

มีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ผมสีหยกอยู่ที่ตรงนั้น มองมาที่ฉันด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น

…………หืม！？！？！？！？！

『อาっ、ชิเอล……』

ก็นั่นสิเน๊！？

นั่นน่ะ、ดีมอนเกียร์ที่เห็นก่อนหน้านี้สิเน๊ะ？

เอ๊ะ、แล้วทำไมถึงพามาด้วยล่ะค๊า！？

ที่โรงเรียนสหศึกษา เฟกตอม ก็มีดีมอนเกียร์เหนือจินตนาการอยู่ตั้งชิ้นหนึ่งแล้ว、ทำไมถึงยังเอามาเพิ่มอีกล่ะค๊า！？

『เอ๊ะเฮะๆๆ、เขินจังเน๊』

ตอนนี้ไม่ได้ชมย๊า！

ฉันกำลังพูดถึงเรื่องที่นับเป็นตลกที่ไม่ออกอยู่ย๊า！

ยิ่งไปกว่านั้น ยังเป็นดีมอนเกียร์ที่ฉันไม่รู้จัก……

แถมพูดไปแล้ว、รุ่นพี่มิโรคุก็กำลังสัมผัสอยู่ด้วย！

「ระ、รุ่นพี่มิโรคุ！ นะ、นั่นบนหลัง……！」

「อ้า、หมายถึงนานะจังสินะ」

รุ่นพี่มิโรคุยิ้มอย่างสงบ、และโชว์ตัวเด็กที่เธอเรียกว่านานะจัง

「เด็กคนนี้……ม๊า、ด้วยเหตุผลอะไรหลาย ๆ อย่างฉันเลยพาเธอมาด้วยนะจ๊ะ」

「เอ๋……」

สิ้นหวังแน่นอนแล้วววววว

ก็แบบ、ดีมอนเกียร์เลยจริงไหม？

「อะ、น่าจะได้เวลาแล้วเน๊ะ」

หืม？ รุ่นพี่มิโรคุ？เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเปิดกระเป๋าเอกสารล่ะ？

……รุ่นพี่มิโรคุ！？ทำไมถึงเอาเข็มฉีดยาออกมาล่ะ รุ่นพี่มิโรคุ！？

「เอย์」

「เอ๊ะ」

รุ่นพี่มิโรคุแทงเข้าไปในแขนราวกับว่าคุ้นเคยกับมันดี

และ、พอฉีดเสร็จเหมือนคุ้นเคย、ก็ปิดกระเป๋าลง

「……เอ๊ะ？ เอ๊ะ、เอ๊ะ？」

「ตอนแรกฉันก็ตกใจเหมือนกัน แต่พอเห็นเป็นครั้งที่สาม ฉันก็ชินแล้วล่ะ」

「ฉันยังเลยค่ะ……ฉันกลัวการฉีดยา……」

เกิดอะไรขึ้นในขณะที่ฉันกำลังขโมยข้อมูล

「สักวันฉันจะอธิบายเรื่องนี้ให้เคย์คุงเองนะจ๊ะ สำหรับตอนนี้、โปรดเข้าใจว่าเด็กคนนี้เองก็เป็นนักเรียนของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมเช่นกันจ๊ะ」

「……เข้าใจ、เข้าใจแล้วครับ」

ม๊า、คงจะดีกว่าถ้าเป็นสาวสวยกว่านี้……

「นานะจัง、ช่วยแนะนำตัวเองสั้น ๆ หน่อยได้ไหมจ๊ะ？」

นานะจังเอียงหัวตามคำพูดของรุ่นพี่มิโรคุ

ที่จริงแล้วทำไมถึงเรียกเธอว่านานะจังล่ะ นั่นคือชิเอล、ชื่อจริงของเด็กคนนั่น

「จำเป็นด้วยเหรอ？เหตุผลคนนั้นรู้เรื่องของฉันจึงไม่จำเป็น」

เอ๊ะ？

นานะจังมองมาที่ฉันและหรี่ตาลง

「อะเน่อุเอะ、ไม่ได้เจอกันนานเลย เหตุผลก่อนหน้านี้ไม่สามารถทักทายได้……」

「ห๊ะ？」

บรรยากาศในพื้นที่ชะงัดในอึกใจ

ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน

『อะ、ความแตกแล้วเน๊』

ต้องทำยังไงดี！

อาร๊ายตัวตนที่แท้จริงนี้ถูกเปิดเผยแล้ว！？ ไม่งี่เง่าเกินไปหน่อยเร้ออออ？

อุโออออออออ、ฉันต้องแก้ตัวให้รอดได้สิย๊า！

「……อะเน่อุเอะที่ว่า ฉันเดาว่าหมายถึงโซลเซียลาสิน๊า」

「ใช่ พี่สาวคนเดียวสำหรับฉัน、เหตุผลมีเพียงโซลเซียลาซึ่งเป็นเครื่องจักรดั้งเดิมเท่านั้น」

「……ผมไม่ใช่หรอกนะคร๊าบ เรื่องนั้น、นั่นไง、อ้า、โซลเซียลามาที่นี่และต่อสู้อยู่แป๊บหนึ่งไง」

ฉันอ้าปาก ตาของฉันหมุน สมองของฉันหมุน

「ตอนนั้น、เธอยิงเวทย์โจมตีแบบบรรจบจำนวนมากเน๊ แล้วเพราะผมอยู่ใกล้ ๆ ด้วยก็เลยได้สัมผัสพลังเวทมนตร์ของเธอเข้า บางทีนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้เธอเข้าใจผิดก็ได้น๊า？」

อีกครั้งที่ความเงียบเข้าปกคลุม

เป็นไง、ไปรอดไหม？

「……ตกใจหมดเลยค่ะ ใช่แล้วล่ะเน๊！ แถมตอนแรกเคย์คุงก็หมดสติอยู่ที่นี่ด้วยเน๊ะ」

โทอาจังผู้บริสุทธิ์เป็นคนแรกที่พูดแบบนี้ด้วยสีหน้าโล่งใจ

ราวกับเข้าใจว่าเป็นแบบนั้นเช่นกัน การแสดงออกของอีกสองคนก็อ่อนลงเช่นกัน

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุง！ซ่อนและซ่อนตอนนี้！

『ที่เหลือพยายามเข้าー』

พูดชุ่ย ๆ แล้วคิดว่าเป็นปัญหาของคนอื่นได้เร้อออ……

「ก็จริง、พูดไปแล้วเมื่อกี้โซลเซียลาก็พึ่งบุกเข้ามาเหมือนกันน๊า」

「ครับ…… ยังไงดี、เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายคือดีมอนเกียร์ที่ถือครองโดยโรคุฮาระครับ ทั้งสองคนจากไปทันที ทิ้งผมไว้ตามลำพัง」

ฉันคว้าเรื่องของรุ่นพี่มิซุฮิไว้ทันที、และชี้ไปที่รูบนกำแพง

หลังจากนั้น、ฉันก็ยืนขึ้นแล้วรีบพูดต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้นานะจังได้พูด 

「ยะ、ยังไงก็เถอะครับ ตอนนี้โรงเรียนคิโซกำลังเกิดความวุ่นวายอย่างหนัก！ รีบใช้โอกาสนี้ในการหนีกันเถอะครับ！」

「……แต่ว่าอะเน่อุ

「หนีกันเถแ！ เอ๋โตะ、นานะจังสินะ？ ยินดีที่ได้รู้จักเน๊！」……ค่ะ」

「อืม、นั่นสิเน๊ะ พวกเรารีบหนีกันเถอะ！」

โทอาจังพยักหน้าตามคำพูดของฉัน

ในเวลาเช่นนี้ เธอเป็นคนแรกที่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของฉัน ดังนั้นฉันจึงดีใจมาก……รอดตัวแล้วเน๊

　■

เขตใจกลางเมืองของโรงเรียนคิโซ、เนื่องจากมีนักท่องเที่ยวมาเป็นจำนวนมากจึงอยู่ใกล้กับประตูทางออกสู่ด้านนอก

เมื่อออกจากประตู จะอยู่ในเขตปกครองตนเองของเมืองแห่งโรงเรียน ฮิโนะซึจิในทันที

หากหลบหนีไปในโซนห้ามต่อสู้หรืออาเรียนรอดได้ก็ยิ่งดี

คำถามคือพวกเราจะสามารถหลบหนีไปได้ไกลขนาดนั้นหรือไม่

สิ่งที่ต้องกังวลในขณะนี้คือ、สองหน่วยงานที่มีอยู่เพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยของสาธารณะที่โรงเรียนคิโซ

หนึ่งคือ、โรคุฮาระซังซึ่งมีตำแหน่งเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหาร

คน ๆ นั้น、เนื่องจากอำนาจที่เมืองแห่งโรงเรียนมอบให้、เขาสามารถจับกุมแม้แต่นักเรียนจากโรงเรียนอื่นได้ตามดุลยพินิจของเขาเอง、และอนุญาตให้ปฏิบัติงานในพื้นที่โรงเรียนอื่นได้เช่นกัน

พูดตามตรง、เขาคือคนที่ยุ่งยากที่สุด ดังนั้นฉันจึงต้องจัดการเขาอย่างระมัดระวัง

ถ้าไม่ใช่เพราะพิษที่ทำให้เป็นอัมพาต ตอนนี้เขาคงจะฟื้นขึ้นมาและเริ่มไล่ล่าพวกเราแล้ว

และอย่างที่สองคือคณะกรรมการวินัยของโรงเรียนคิโซ

นี่คือองค์กรรักษาความปลอดภัยที่มีอำนาจเฉพาะภายในเขตปกครองตนเองเท่านั้น

เมื่อผ่านประตูไปแล้ว ก็เป็นของทางนี้

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือสถานการณ์ปัจจุบัน สิ่งเดียวที่ขวางทางเราคือคณะกรรมการวินัยนี้

และตอนนี้พวกเรากำลังถูกคณะกรรมการวินัยไล่ล่า

ใครก็ได้ช่วยด้วย

「อย่าหยุดเด็ดขาด！」

「ครับ！」

พวกเรา、กำลังวิ่งไปรอบ ๆ ปลายเขตของโรงเรียนคิโซ

ใช้เวลาไม่นานคณะกรรมการวินัยที่ได้ยินเสียงความโกลาหลก็บุกเข้ามา และพวกเราก็ถูกพบเห็นและไล่ล่าทันที

「นานะจัง、กรุณาอย่ากัดลิ้นเน๊ะ！」

「ไม่มีปัญหา ฉันเองก็สู้ด้วยตัวคนเดียวได้ในระดับหนึ่ง ถึงจะยากที่จะรับมือแรงสั่นสะเทือนแบบนี้……เหตุผลกัดไปแล้ว」

「มะ、ไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？」

โทอาจังตะโกนออกมาอย่างกังวล

คนเหล่านี้มีน้ำใจอย่างน่าประหลาดใจ

ก็สมกับที่เป็นนักสำรวจล่ะ

ด้วยความแข็งแกร่งของสัตว์ประหลาดที่ทำให้นักกีฬายังต้องอาย、ความเร็วที่สามารถวิ่งขนานไปกับรถได้ และมีทักษะในระดับสูง　

「แฮ่กっ、ยิงมันเข้าไป！」

ยังไงก็ตาม、หากทางนี้เป็นนักสำรวจ อีกฝ่ายก็เป็นนักสำรวจเช่นกัน

นอกจากนี้、คณะกรรมการวินัยยังมีอยู่เพื่อแก้ไขข้อขัดแย้งระหว่างนักสำรวจด้วยกัน

พวกเขาจึงมีความสามารถ แถมถ้ามองไม่พลาด、สายตาของฉันเหมือนจะเห็นรองประธานคณะกรรมการวินัยซึ่งเป็นหนึ่งในตัวละครต้นฉบับ

ฉันคิดว่านี่คงจะไม่เป็นปัญหาสำหรับพวกโทรัคคุง、ทว่าตอนนี้เป็นเรื่องลำบากมากสำหรับพวกเรา

「……ให้เผาไหม？」

「การทำให้พวกเราหมดแรงไปเองก็มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นเป้าหมายเช่นกัน ตอนนี้ควรวิ่งอย่างเดียว」

「ละ、แล้วก็มิซุฮิจังเองก็ถึงขีดจำกัดแล้วจริงไหม？ไม่มีทางที่จะใช้ปอมปอมแบบนั้นไหวได้หรอก」

「มู๊ว」

แม้ว่าจะดูไม่พอใจ、แต่รุ่นพี่มิซุฮิก็ได้แต่เห็นด้วยอย่างไม่เต็มใจ

อืมอืม、ในกรณีฉุกเฉิน ฉันจะกลายเป็นโซลเซียลาเองเน๊ะ

นอกจากนี้、สงครามระหว่างโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมกับโรงเรียนคิโซก็เป็นความคิดที่ไม่ดีเลย

ตอนนี้ยังพอมีเหตุผลก็คือพวกเรามาพาเพื่อนของตัวเองกลับจากการทดลองผิดกฎหมาย、ถึงด้วยการปรากฎตัวของโซลเซียลาจะทำให้เรื่องคลุมเครือ、แต่หากเราลงมือจริงจังกับคณะกรรมการวินัยก็จะกลายเป็นข้อแก้ตัวให้กับโรงเรียนคิโซไปแทน

พูดอีกอย่างก็คือ、ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องวิ่งหนี

「……นั่นสิน๊า และไม่ควรไปทำให้แผนผิดพลาดด้วยสิ」

รุ่นพี่มิซุฮิพึมพำแบบนั้น

หืม？ อะไร、มีอะไรกำลังเริ่มจากที่ไหนสักแห่งที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า？

ความรู้ของฉันช่วงนี้ไม่มีประโยชน์เลย？

ในตอนที่ฉันกำลังจะถามรุ่นพี่มิซุฮิ

『ใช่ใช่、ตามที่วางแผนไว้ กรุณาหยุดการกระทำที่ไร้ประโยชน์เน๊ー』

ฉันได้ยินเสียงจากที่ไหนสักแห่ง

ไม่สิ、ถ้าให้พูดให้ชัด มันดังมาจากไดฟ์เกียร์ของรุ่นพี่มิซุฮิ

รุ่นพี่มิซุฮิ、เรียกใช้งานไดฟ์เกียร์ขณะที่ยังคงวิ่งต่อไป แล้วหน้าจอก็ขยายออกในแนวนอน

ใบหน้าที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นที่นั่น

「คุณฟังบทสนทนาของพวกเราตั้งแต่เมื่อไหร่、รินกะ」

รินกะมองมาที่พวกเราแล้วหัวเราะ『ไม่เอาซี๊、แบบนั้นก็เหมือนกับว่าฉันกำลังแอบฟังนะสิ』

『ฉันแค่แฮกกล้องวงจรปิดทั่วพื้นที่เอง……ม๊า、ฉันปรับแต่งรายละเอียดเล็กน้อยเน๊ะ？ฉันกำลังรวบรวมข้อมูลทีละชิ้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันบังเอิญได้เสียงของพวกคุณ』

บอกว่าแฮกสินะ？　พยายามแฮกข้อมูลต่าง ๆ จากโรงเรียนคิโซ？

「แผนเป็นไปด้วยดี ไม่มีปัญหากับแพลน Ａอย่างที่ฉันจินตนาการไว้ตอนแรก」

『อืมอืม、เห็นแล้วล่ะ ฉันก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าจะทำยังไงดีหากคุณเกิดแตกสลายขึ้นมาเน๊ะโทรัคบอกว่าเขาจะไปทันที、มันยากสำหรับฉันที่จะพูดและหยุดเขาไว้』

「ทำให้กังวลแล้วสิ」

『ฮะๆๆๆ、ฉันไม่กังวลเลย ก็ตัดสินใจที่จะช่วยแล้วจริงไหม？ ถ้าอย่างงั้นก็ต้องทำให้สำเร็จ』

รินกะกับรุ่นพี่มิซุฮิยิ้มพร้อมกันทันที

นี่มันเรื่องอะไรกัน？เมื่อฉันมองโทอาจัง เธอก็ยิ้มเหมือนโล่งใจ

เมื่อเห็นแบบนี้、ฉันกับรุ่นพี่มิโรคุก็ได้แต่มองด้วยความสงสัย

「รุ่นพี่มิซุฮิ……นี่หมายความว่ายังไงกันครับ」

「ในภารกิจเพื่อพาตัวมิโรคุกลับมาครั้งนี้、มีผู้ให้ความร่วมมือด้วยน่ะ ไม่สิ、ต้องบอกว่าเป็นโรงเรียนที่ให้ความร่วมมือมากกว่าผู้ให้ความร่วมมือ」

『ใช่ใช่ ไม่เจอกันนานเลยเน๊ะ、นาตากิ เคย์คุง』

「…………ไม่เจอกันนาน」

ฉันอยู่ภายใต้ความกดดันมาก

แย่แล้ว、สายตาโดดมาทางนี้อีกแล้ว

『พวกเรา、ทำข้อตกลงกัน เป็นข้อตกลงที่ดีที่เป็นประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ดังนั้นเพื่อที่จะดำเนินการตามแผนได้อย่างสมบูรณ์แบบ ฉันจึงมอบหมายบทบาทให้แต่ละคน』

「หน้าที่ของพวกเราคือไปช่วยเหลือมิโรคุ หรือก็คือ、ไปให้ถึงสถานที่แห่งนั้น ยังไงก็ตาม、ครั้งนี้เราได้รับผลลัพธ์ที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ……แต่คงจะอันตรายมากกว่านี้ถ้าโซลเซียลาไม่อยู่ที่นั่นน๊า」

『อ้า、นั่นเป็นตัวแปรที่คาดหวังไว้ ฉันคาดว่าโซลเซียลาจะเข้ามายุ่งเกี่ยวอยู่แล้ว』

พอพูดจบ รินกะก็ยิ้มอย่างรู้ทัน

ฮี่、มองมาทางนี้อีกแล๊วววว

『พวกคุณเล่นบทบาทของคุณได้อย่างสมบูรณ์แบบ หลังจากนั้นก็ถึงคราวของพวกฉัน ……ถูกต้องไหม ทั้งสองคน』

กระสุนหนึ่งนัดเป็ยคำตอบให้กับคำพูดของรินกะ

กรรมการวินัยถูกยิงล้มลงไปอยู่คนเดียวบนพื้น

การตอบโต้อย่างกะทันหันทำให้พวกเขาหยุดและเริ่มระวังรอบตัว แต่สมาชิกคณะกรรมการวินัยส่วนใหญ่ก็ล้มลงในจุดนั้นในวินาทีต่อมา

สมาชิกคณะกรรมการวินัยล้มลงราวกับว่าพวกเขาหมดสติไป

ฉากนั้นดูคุ้นเคย

การแทรกแซงตัดสัญญาณจิตสำนึกโดยตรง

วิธีที่เอาชนะโดยไม่ทำร้ายคู่ต่อสู้ที่เขาทำได้ดีที่สุด

「――อ้า、ปล่อยที่นี่ให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเอง」

เงาสองเงาลงปรากฎตัวลงมาราวกับจะปกป้องพวกเรา

เป็นเวทมนตร์เคลื่อนย้ายแบบใช้แล้วทิ้งหรือเปล่า

ฉันจำหลังนั่นได้、การที่ปรากฎตัวมาในจังหวะที่เหมาะสมแปลว่ากำลังเฝ้าดูพวกเราอยู่สินะ

「……โทรัค、มิฮายะ」

「เคย์คุง ขอโทษที่ให้รอเน๊ะ」

「ถึงจะไม่ใช่หน้าที่เหมือนบอกว่ากำลังรออยู่อะไรเป็นพิเศษ แต่ว่า、การได้เห็นสีหน้าประหลาดใจนั่น、ก็ทำให้ฉันรู้สึกดีแล้ว」

กาโต้ โทรัค กับ ฟุตาบะ มิฮายะ

ในภายหลัง、ทั้งสองจะถูกเรียกว่าเป็นกองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดของโรงเรียนมิคาเงะ、ได้ปรากฏตัวตรงจุดนั้นราวกับมาเพื่อช่วยเพื่อน

ทำม๊ายยยยย？？？？？

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ