[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 57 การปะทะสาวดุ้น และ ความรู้สึกร้อนใจ

ตอนที่ 57 การปะทะศัตรูและความรู้สึกร้อนใจ

สวัสดีค๊า

สาวสวยลึกลับทีมแทรกซึมเองค๊า

ขณะนี้ฉันกำลังแทรกซึมเข้าไปในอาคารเส็งเคร็งของโรงเรียนคิโซ

『……คราวหน้า、อย่าลืมเตรียมแว่นให้พร้อมด้วยล่ะ ในเวลาเช่นนี้ เธอจะดูดีขึ้นเมื่อสวมแว่นตา』

คิดยังไงถึงมาพูดเรื่องนั้นในสถานการณ์แบบนี้กัน？

นี่อยู่ในระหว่างการเคลื่อนไหว、พวกฉันกำลังเลือกที่ต้องสู้กับโรงเรียนคิโซเชียวนะ？

「ฟุมุ……เป็นไปตามข้อมูลจากสตีมเมอร์คนนั้นจริง ๆ」

อย่างที่รุ่นพี่มิซุฮิพูด、พวกฉันกำลังเคลื่อนตัวผ่านอาคารอย่างลับ ๆ 

ฉันสงสัยจังว่าคน ๆ นี้จะทำยังไงถ้าไม่มีข้อมูลของเพียวริจัง…… หรือว่าบางที、บุกเข้าใส่จากประตูหน้าเลย？

「ฉันขอย้ำอีกครั้งว่าจุดประสงค์ของพวกเราในครั้งนี้คือการพาตัวมิโรคุกลับคืนมา อ้า และเมื่อถึงเวลานั้น อนุญาตให้ชกมิโรคุหลายครั้งด้วย」

「「เอ๋」」

「ยัยงี่เง่านั้น、ถ้าไม่โดนต่อยสักทีคงไม่รู้ตัวหรอก จริง ๆ เลย คิดว่าใครเขาจะพอใจกับความหุนหันพลันแล่นแบบนี้รึไง ……」

พฤติกรรมปกติของรุ่นพี่มิซุฮิหลายอย่างแวบเข้ามาในหัวของฉัน

ไม่ว่าคุณเองก็เหมือนกันหรอกเหรอ？？？

ฉันสบตาโทอาจัง และดูเหมือนว่าเธอจะมีความคิดเกือบจะเหมือนกันถึงได้ฝืนยิ้มอออกมา 

ดังนั้นจุดประสงค์ของพวกเราคือการพาตัวรุ่นพี่มิโรคุกลับคืนมา

เพราะการปล่อยให้สาวสวยต้องอยู่ที่โรงเรียนคิโซนั้นไม่มีอะไรดีเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับศาสตราจารย์นี่ยิ่งไม่ดีเลย  บางทีถ้าฉันไปเจอเข้าอาจจะเผลอหั่นเป็นชิ้น ๆ ก็ได้

『โอยะ、แปลว่าในที่สุดก็จะใช้ฉันแล้วสินะ？』

ตอนนี้ฉันก็ก้าวเท้าข้างหนึ่งเข้าไปแล้วเน๊

หากมีอะไรเกิดขึ้นจริง ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องฆ่าศาสตราจารย์ล่ะนะ

เพราะมีสาวสวยตั้งกี่คนแล้วที่ถูกไอ้เวรนี่ฆ่าไป……！

ฉัน、ปกป้องพวกเธอไว้ไม่ได้……！

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันจะต้องปกป้องรุ่นพี่มิโรคุไว้ให้ได้

ฉันจะปกป้องเธอไว้แม้ว่าจะตายก็ตามมมมมม！

『โอออออออออออ้！』

น่าดีใจที่ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวคุงเองก็มีพลังเต็มเปี่ยมเช่นกัน

ยังไงก็ตาม、มีปัญหาอยู่หนึ่งประการ

「เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ตอนนี้แหละ ไปกัน」

「ครับ」

「อืม」

รุ่นพี่มิซุฮิอยู่ด้านหน้า、ฉันอยู่ตรงกลาง、และปิดท้ายด้วยโทอาจัง

เนื่องจากฉันถูกคั่นระหว่างพวกเธอ จึงไม่มีโอกาสที่จะได้ทำตัวเป็นสาวสวยลึกลับ

นี่、ฉันรู้สึกเหมือนจะต้องพาตัวรุ่นพี่มิโรคุกลับมาโดยที่ยังต้องทำตัวเป็นนาตากิ เคย์อยู่อย่างงั้นสินะ？

ฉันรู้สึกเหมือนไม่เข้าใจความอ่อนแอของตัวเองในร่างเนื้อเลย？

『เป็นเพราะช่วงเวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับไงล่ะ ถึงจะสวมเสื้อผ้าแบบนั้นอยู่ ความสามารถทางกายภาพเพิ่มขึ้น 1.5 เท่าล่ะ』

ความช่วยเหลือที่ไม่เพียงพอเรอะ……！

ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลยเน๊ะ

หากฉันต้องการช่วยรุ่นพี่มิโรคุให้เร็วที่สุด、วิธีที่เร็วที่สุดสำหรับฉันคือการเป็น โซเซียลา และพุ่งเข้าหาจุดหมายปลายทางพร้อมกับทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง

ยังไงก็ตามมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องนี้

นั่นคือ、ในสถานการณ์นี้ไม่มีเวลาที่จะกลายเป็นสาวสวยลึกลับ、และสาวสวยลึกลับจะไม่โจมตีเบอร์เซิร์กเกอร์จากด้านหน้าโดยตรง

ผ่านไปสามวันแล้ว ถ้ารุ่นพี่มิโรคุอ่อนแอ เธอก็จะตายไปแล้ว

พูดตามตรง ฉันรู้สึกไม่สบายใจ ดังนั้นฉันอยากเป็นโซลเซียลาโดยเร็วที่สุด

รุ่นพี่มิโรคุ……

โควตาโอเน่ซังของโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมผู้ล้ำค่า……

『เธอ、ในเวลาเช่นนี้ ควรจะกังวลอย่างจริงจังจะดีกว่า ทำไมคนที่เธอจะช่วยชีวิตต้องมองเห็นได้ว่าเป็นสาวสวยเท่านั้นเหรอ？』

ฉันอยากเสริมสร้างความรู้สึกมีแรงบันดาลใจให้มากขึ้นสำหรับการช่วยเหลือโดยการเพิ่มมูลค่า

นี่เป็นสิ่งที่จำเป็น

แม้กระทั่งเธอ、ถ้าเป็นชายแก่เหี่ยวเฉา กับ สาวสวย คุณก็คงจะได้รับแรงกระตุ้นจากสาวสวยมากกว่าใช่ไหมล่ะ

『แน่นอน ความเร็วในการคำนวณจะไม่เปลี่ยนแปลงเน๊』

เป็นอย่างงั้นเอง

นี่เกือบจะเหมือนกับการทำสมาธิ

ฉันมีจิตใจที่เฉียบแหลมและจริงจังกับการช่วยชีวิตสาวสวยมากกว่า

『เข้าใจล่ะ……！』

และก็、ถ้าฉันต้องช่วยสาวสวย แน่นอนว่าฉันต้องเป็นสาวสวยคนหนึ่งด้วยเช่นกัน

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องกลายเป็นโซลเซียลาล๊า

แต่เป็นไม่ได้

รู้ไหมว่าทำไม？

เพราะหน้าหลังถูกประกบไว้โดยสองคนนี้ไง！

โดยสาวสวย！ หน้าหลัง！

ฉันสงสัยว่าหน้าตาความสุขก็ประมาณนี้ไหมน๊า！？

บอกหน่อยสินักทฤษฎีความสุข！

『เธอ、ค่อนข้างตื่นตระหนกเลยใช่ไหม？สิ่งที่พูดมันไร้สาระยิ่งกว่าปกติเสียอีก』

ฉันไม่ได้ตื่นตระหนก

ทว่า、สมองของฉันมันปั่นป่วนเพราะฉันกังวลเกี่ยวกับรุ่นพี่มิโรคุ

『เสียงเหมือนกำลังหมุนเลยเน๊』

ฮะ、ฮ่าๆๆๆโปรด、ให้ฉัน、เปลี่ยนเป็นโซลเซียลาโดยเร็วที่สุดทีเน๊！

ฉันจะช่วยรุ่นพี่มิโรคุกับช่วงเวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับล๊า！

『เธอจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอ……？』

ไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นได้จริงไหม、กำลังพูดถึงอะไรกัน

ฉันจะไปช่วยรุ่นพี่มิโรคุในขณะที่เป็นทั้งสาวสวยลึกลับและนาตากิ เคย์ไงล๊า！

ทำทั้งสองอย่าง！

ดีทั้งคู่！

『เป็นเด็กเปรตรึไง？ ――っเอาล่ะ、ก่อนอื่นระตัวด้วยเน๊ะ บางที、เราอาจจะถูกเจอแล้วเน๊』

จู่ ๆ คำพูดของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวก็กลายเป็นจริงจัง

ฉันเชื่อคำพูดเหล่านั้นและคว้ามือของรุ่นพี่มิซุฮิเพื่อหยุดเธอไว้

พวกเราหยุดอยู่ในโถงทางเดินที่มีแสงสลัว

「มีอะไรรึเปล่า？」

「เคย์คุง？」

「……มีบางอย่างกำลังมาครับ」

นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะพูดมาตลอดเลยเน๊

อืมー、ซึ้งกินใจ

แล้ว、จะเกิดอะไรขึ้นล่ะ？

『ความรู้สึกนี่、น้องสาวเน็ อืมー……อาจจะเป็นเอย์น่าก็ได้？ จากนี้ฉันจะซ่อนตัวอย่างจริงจังก่อน、ฝากส่วนที่เหลือด้วย ซุปเปอร์สาวสวยลึกลับจะอยู่ได้ราว 15 นาทีโดยไม่มีฉัน ดังนั้นโปรดทำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้』

เอ๊ะ

「ทั้งสองคน、โปรดเตรียมตัวไว้ครับ」

「หมายความว่ายังไง「เอาเถอะครับ！」……เข้าใจแล้ว」

ฉันเรียกดาบสั้นออกมาแล้วเตรียมพร้อม

เสียงฝีเท้าดังมาจากส่วนลึกของโถงทางเดินที่มีแสงสลัว

เสียงที่เหมือนได้เดินเล่นสบาย ๆ

ยังไงก็ตาม、มันยังฟังดูเหมือนลมหายใจของสุนัขล่าเนื้ออีกด้วย

เมื่อเขาปรากฏต่อหน้าพวกเรา เขาก็พูดด้วยรอยยิ้มอันดุร้าย

「――โย่、เราเจอกันอีกแล้วนะ、นาตากิ เคย์」

「……แต่ทางนี้ไม่อยากเจอคุณเลยน๊า」

ดีมอนเกียร์ดาบคู่และผมสีแดง

มีเพียงคนเดียวในเมืองแห่งโรงเรียนที่มีลักษณะเช่นนี้

Ｓ แร๊งค์ของเมืองแห่งโรงเรียน、โรคุฮาระซังนั่นเอง

「อิย๊า、ตอนที่เอย์น่าบอกว่าสัมผัสได้ถึงผู้บุกรุก ข้าก็เลยรีบมาทันที……กำลังทำเรื่องที่น่าสนใจกันเลยไม่ใช่รึง๊าย ไม่มีทาง มีพวกแกแค่สามคนเรอะที่บุกเข้ามา？」

「ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะทำไม」

โรคุฮาระซังยกดาบคู่ขึ้นแล้วหัวเราะเป็นการตอบคำถามของฉัน

「ตัดสินใจแล้ว、ต่อสู้ ต่อสู้！เหตุผลที่ข้ายอมมาลาดตระเวนสถานที่ห่วย ๆ นี้ ก็เพราะอยากจะสู้กับแกนี่แหละ！」

「ฮี่！」

ก่อนที่จะรู้ตัว ดาบก็พุ่งมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

ฉันปัดมันลงบนพื้นด้วยดาบสั้น และเตะเข้าที่ท้องของโรคุฮาระซัง ซึ่งยังคงเหวี่ยงดาบอยู่

「っฮ่าๆๆๆๆ、ยอดเยี่ยมมากเน๊ รู้สึกดีจริง ๆ มาเป็นคู่เต้นให้ข้าซะ！」

ตอนนี้แย่แล้ว！

เมื่อต้องได้เผชิญหน้ากับโรคุฮาระซัง ทุกอย่างก็จบแล้ว

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงควรรอให้โทรัคคุงเป็นคนเริ่มอีเว้นต์ตามงานต้นฉบับจะดีกว่าง๊ายยยยย！

『โอยโอย、คิดว่าฉันจะแพ้เด็กอย่างเอย์น่ารึไง？ฉันฝังแม่ลูกปลาตัวน้อยนั้นได้ทันทีＨＡＨＡＨＡＨＡ！』

ทำไมเธอถึงกำลังพูดอะไรที่ดูเหมือนกำลังรับบทตัวร้ายอย่างเต็มใจกันล๊า！

หรือต้องบอกว่าจะโดนเจอเอา เพราะงั้นรีบกลับเข้าไปเลยน๊าย๊า！　

ฉันแค่อยากจะช่วยรุ่นพี่มิโรคุเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้、ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลายเป็นโซลเซียลา！

……อะ、จริงด้วย

「……รุ่นพี่มิซุฮิ、กรุณาฝากที่นี้ไว้ให้ผมจัดการเองเถอะครับ」

「เคย์！？ แต่ว่า、อีกฝ่ายเป็นถึงนักสำรวจ Ｓ แร๊งค์เลยนะ！ไม่ว่าการหลบหลีกของนายจะดีแค่ไหนก็เถอะ」

「เพราะแบบนั้น、โปรดรีบพารุ่นพี่มิโรคุกลับมาโดยเร็วที่สุดด้วยครับ จนกว่าจะถึงตอนนั้น ผมจะอดทนไว้」

รุ่นพี่มิซุฮิดูลังเลกับคำพูดของฉัน

แต่、น่าแปลกที่โทอาจังกลับเป็นคนผลักดันเธอ

「ไปกันเถอะ、มิซุฮิจัง เคย์คุงจะต้องรักษาสัญญาได้อย่างแน่นอน」

「โทอา……อ้า、เข้าใจแล้ว」

รุ่นพี่มิซุฮิพยักหน้า、แล้ววิ่งหนีไปพร้อมกับโทอาจัง

ซาราบะ

คราวหน้าที่เจอฉัน ฉันจะเป็นสาวสวยลึกลับล๊า

ซ้า、ที่เหลืออยู่คือสงครามกับโรคุฮาระซังน๊า 

「ขอโทษที่ทำให้ต้องรอน๊า นึกว่าโรงเรียนคิโซจะเต็มไปด้วยผู้คนที่ไม่มารยาทซะอีก」

「ไม่เห็นเป็นไร เพราะข้าสนใจแค่แกคนเดียวจริง ๆ อยู่แล้ว คงจะน่าเศร้าถ้าได้ยินว่าแกไม่สามารถเอาจริงได้ เพราะต้องปกป้องพวกลูกปลาตัวเล็กนั่น นอกจากนี้ แม่พวกนั้น ข้าแน่ใจว่าแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยธรรมดาก็จัดการได้แล้ว」

「จะเป็นยังงันไหมน๊า ทั้งสองคนค่อนข้างน่ากลัวใช้ได้เลยล่ะ」

โรคุฮาระซังหันหน้าไปรอบ ๆ เหมือนไม่สนใจ

ฟังเซ๊！ฉันกำลังพูดถึงสาวสวยอยู่เลยน๊า！

「ข้าเบื่อกับการรอแล้ว มาเริ่มกันเลยเถอะ ข้าเกลียดการรอคอยสุด ๆ！」

「……ก็มาสิ」

ฉันเตรียมดาบสั้นให้พร้อม

「「――ッ」」

เราเริ่มวิ่งเข้าใส่เกือบจะพร้อม ๆ กัน

รอบแรกระหว่างโรคุฮาระซังและฉันซึ่งอยู่ในสภาพสาวสวยลึกลับที่แต่งตัวเป็นผู้ชายได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ