[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 45 การเผชิญหน้าและสาวดุ้น

ตอนที่ 45 การเผชิญหน้าและสาวสวย

จริง ๆ แล้ว、ก็รู้สึกว่าทำเกินไปหน่อยน๊า……

การล้อเล่นก็สนุกดี、แต่ฉันอยากทำยูริยูริมากกว่า、ให้มากขึ้นกว่านี้

ฉันไม่อยากเป็นตัวเมีย、แต่ฉันอยากเป็นสิ่งที่เรียกว่าสาวสวย……

แต่เมื่อพูดถึง BL ทางจิตวิทยา ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

『ยังน่ารำคาญเหมือนเดิมเน๊』

ฉันไม่สนใจหนอกนะยัยบ้า

ฉันมีความเคารพโทรัคคุง、แต่ว่าไม่มีตัณหาหรอกนะ 

โฮร่า、รีบกลับกันเถอะー！

『ยาเร๊ะยาเร๊ะ……อะ』

หืม？ มีอะไรงั้นเหรอ？

『บางที、ฉันอาจได้เจอน้องสาวเน๊ ฉันจะซ่อนตัวไว้ก่อน、เชิญทำตามที่เธอต้องการได้เลย นี่……บางทีพวกเราอาจบังเอิญมาอยู่ในที่เดียวกันซะแล้วน๊า？』

เอ๊ะ、น้องสาว？

อะไร、มีอะไรกำลังมางั้นเรอะ？

『เป็นแบบนั้นแหละเน๊ー』

โอ๊ย！

……อย่าพึ่งหนีสิ

อาร๊ายก๊าน、จู่ ๆ ก็

ฉันเดินผ่านโถงทางเข้าไปพร้อมกับถอนหายใจใส่คู่หูที่ชอบทำอะไรตามใจเช่นเคย

และในตอนที่ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก

「――โอย、หยุดสักเดี๋ยวเด๊ะ」

「เอ๊ะ？」

ฉันได้ยินเสียงเรียก ฉันจึงหันกลับไป

อะไร？ หรือว่าความเป็นสาวสวยรั่วไหลออกมาทั้งที่เป็นผู้ชายกัน？

เมื่อคิดอย่างนั้น ฉันจึงหันกลับไปและเขาก็อยู่ที่นั่น ผมสีแดงอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา

นักสำรวจ S แร๊งค์แห่งโรงเรียนคิโซผู้โด่งดัง、โรคุฮาระซังล่ะ

「เอ๊ะ」

「อ้า、กะแล้ว ไอ้หนูจากโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมน๊า ……นาตากิ เคย์ใช่ไหมน่ะ？」

「อะ、ครับ」

ทำไมถึงมาเรียกให้ฉันหยุดก๊านนนนน？？？？

ทำม๊าย？

เผชิญหน้าอย่างต่อเนื่องกับโรคุฮาระซัง、ตัวละครหลักชุดที่สอง

นี่มัน、บอสรัช？ บอสรัชตั้งแต่เริ่มเกม？

อย่างที่เคยบอกไปแล้ว、หากคุณพยายามยุ่งกับโรงเรียนสหศึกษา เฟกตอมอีก ฉันจะไม่อภัยให้คุณน๊า

ก๊าซซซซซซซ……！

「……ต้องการอะไร」

「โอยโอย、อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นเซ้ ข้าแค่เรียก เพราะเห็นคุ้นหน้าคุ้นตาเท่านั้นเอง？หรือว่ามีเหตุผลสักอย่างที่คทำให้ไม่อยากคุยกับข้าล่ะ？」

「น่าจะรู้อยู่แล้วนะครับ、คงไม่คิดว่าจะมีใครประทับใจกับคนที่เคยสู้แบบนั้นมาก่อนหรอกนะครับจริงไหม」

「อา？ เป็นเหตุผลแบบนั้นเองเรอะ ข้าน่ะจำได้แต่คนที่เหมาะจะฆ่าเท่านั้น？」

คน ๆ นี้แย่จริง ๆ

บรรลุแล้ว、ฉันจะจำเอาไว้……

ช่วยฉันด้วย ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว！

『ฉันหวังว่าเธอจะไม่เรียกหาฉันเน๊……ฉันจะโดนเจอได้จริง ๆ……เงียบไว้เน๊ ถือซะว่าฉันใช้วันลางานแล้วกัน……』

เมื่อไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวโผล่มากระซิบเช่นนั้น เธอก็หายไปอีกครั้ง

ใช้ไม่ได้เลยเน๊！

「ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมก็ขอตัว」

「อ้า、รอสักเดี๋ยวแล้วกัน ……โอย、เอย์น่าลงจากหลังข้าได้แล้ว」

พอพูดจบ、โรคุฮาระซังก็ลากเอย์น่าที่เกาะหลังอยู่ลงมา

「อุอู、ฉันสอนไปแล้ว เพราะงั้นได้โปรดค้นหาด้วยตัวเองด้วยสิค๊า」

「ข้าพึ่งบอกหล่อนไปแล้วไงว่าอยู่ในบริเวณโรงบาลนี้ โฮร่า、ตรวจไอ้หมอนี่ให้เร็วเลย」

โรคุฮาระซัง、คว้าคอของเอย์น่าแล้วยื่นมาต่อหน้าฉัน

กรี๊ด！ สาวสวยประเภทขี้กลัวมาอยู่ตรงหน้าฉันแล้วววว！

สมองของฉันลุกเป็นไฟจากเสบียงที่ได้รับอย่างกะทันหัน！

「……อะ、ฉันสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ของโอเน่ซามะจากเขาได้นิดหน่อย」

「งั้นเรอะ」

ขณะที่โรคุฮาระซังพูดด้วยเสียงเรียบ、ดาบก็กำลังเข้ามาใกล้ตรงหน้าฉัน

「ฮี่！」

สร้อยข้อมือปรากฏขึ้น และฉันก็หลบได้อย่างหวุดหวิด

อะ、ผมของฉันถูกตัดไปหลายเส้นเลยนะเอ๊ย！？

「ฮาฮ่า、อุตส่าห์คิดว่าฟันตอนทีเผลอแล้วน๊า กะแล้ว แกนี่ใช้ได้จริง ๆ」

「จู่ ๆ ก็ นี่เป็นคำทักทายแบบไหนกันครับ？」

「โอ้、ใช่เลย ดวงตาแบบนั้นแหละ ไม่จำเป็นต้องแกล้งพูดสุภาพหรือทำตัวเป็นเด็กดีแล้วเน๊ เอย์น่า、รีบมาให้ข้าใช้ได้ซะ ได้เวลาล่าหนูแล้ว」

เมื่อโรคุฮาระซังพูดแล้วยื่นมือออกไป เอย์น่าก็ส่ายหัวอย่างรุนแรง

「มะ、มะๆๆๆไม่ใช่แล้วค๊า！ คน ๆ นี้ไม่ใช่โอเน่ซามะหรอกนะคะ！ฉันแค่รู้สึกถึงร่องรอยของเธอเองค๊า」

「……อะ？」

「ฉะ、ฉันแค่กำลังบอกว่ารู้สึกได้จากคน ๆ นี้เอง ทำไมถึงได้ตัดสินใจจะฟันแบบไม่คิดล่ะค๊า！」

「……อาー、เข้าใจแล้ว」

โรคุฮาระซังมองฉันกับอย์น่าสลับกัน、ก่อนเก็บอาวุธ 

จากนั้น、เขาก็ยิ้มขึ้นมาและพูดว่า「โทษที ข้าพลาดไป」

ฉันเกือบโดนฆ่าเพราะพลาดไปเนี่ยนะ……？

「งั้นบอกข้าเกี่ยวกับโซลเซียร่าหน่อยสิ」

「คุณหมายความว่ายังไง」

「เอย์น่าตรวจพบปฏิกิริยาของโซลเซียล่าที่โรงพยาบาลนี้ ถึงอย่างงั้นข้ากลับสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ของโซลเซียล่าที่หลงเหลืออยู่บนตัวแก พูดอีกอย่าง มีความเป็นไปได้สูงที่โซลเซียล่าจะอยู่ในกลุ่มคนที่แกเคยติดต่อด้วย」

「……คุณตั้งใจจะทำอะไรถ้าเจอโซลเซียล่าล่ะ」

กับคำถามของฉัน、โรคุฮาระซังตอบด้วยรอยยิ้มกว้างที่แสนดี

「ข้าจะฆ่าในระดับที่ไม่ถึงตาย จากนั้นก็จะลากไปที่คณะกรรมการบริหาร」

ฮี่っ……

ฉันรู้อยู่หรอกว่าพวก S แร๊งค์กำลังตามหาฉัน、แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากโดนโรคุฮาระซังจับได้เลย

ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง！

「แล้ว、ว่ายังไง？ เห็นคนที่เหมือนกันไหม？」

「……ไม่ครับ、ไม่เห็นเลย」

「ถ้าแกโกหก、ข้าจะฆ่าแกซะ」

นั่นไม่ใช่เรื่องที่คุณจะควรพูดในโรงพยาบาลเลย

ถึงอย่างงั้น ซ้า、สำหรับที่นี่เครื่องแบบโรงเรียนคิโซของโรคุฮาระซังก็โดดเด่นเกินพอแล้ว

「ผมไม่ได้โกหก ผมแน่ใจที่คุณสัมผัสได้ถึงพลังเวทมนตร์ของโซลเซียล่าจากตัวผม นั่นเป็นเพราะว่าผมเองก็อยู่ที่สวนสนุกในวันที่เกิดเหตุด้วยเหมือนกันไงล่ะ」

「เห้」

โรคุฮาระซังหัวเราะด้วยความสนใจ

「ในวันนั้น、ผมเห็นวงเวทย์ขนาดใหญ่ถูกวาดบนท้องฟ้า นอกจากนี้、ยังมีภาพของสสารรอบตัวถูกแปลงเป็นพลังเวทมนตร์และถูกดูดซับไป ……เรื่องแบบนั้น、จนถึงตอนนี้เองผมยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเป็นเรื่องจริงเน๊ะ」

「อะ、ถ้าเป็นความสามารถของโอเน่ซามะล่ะก็ทำแบบนั้นได้แน่นอนค่ะ ยิ่งกว่านั้นการปลดปล่อยพลังเวทมนตร์ในเวลานั้นก็น่าทึ่งมาก ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็ไม่น่าแปลกใจเลยที่จะมีพลังเวทมนตร์ของโอเน่ซามะตรงค้างอยู่ในร่างกายของคน ๆ นี้ ลีดเดอร์」

「เข้าใจแล้วน่า จ๊า、แกไม่รู้อะไรจริง ๆ สินะ」

「อ้า ผมเป็นเหยื่อซะมากกว่า หวังว่าเธอจะถูกจับได้เร็ว ๆ เน๊」

ฉันเรียบเรียงคำพูดอย่างสิ้นหวังจนเหงื่อไหลอาบหลัง

ห้ามพลาดเลยจริง ๆ……

ฉันเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง

「งั้นเรอะ」

โรคุฮาระซัง、ยอมเข้าใจง่ายอย่างน่าประหลาดใจ

เขาเป็นคนที่คุณเข้าใจได้ถ้าคุณคุยกับเขาเน๊……！

「โทษทีที่ทำให้เสียเวลา ไปกันเถอะ、เอย์น่า」

「อะ、ค่ะ จ๊า、เอ๊ะโตะ、ลาก่อนค่ะ」

ฉันพยักหน้าเล็กน้อย

……แต่เรื่องที่ฉันอยากจะรู้มาตลอดคือ、ฉันสงสัยว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋าเป้ที่เอย์น่ากำลังถืออยู่

ในเรื่องต้นฉบับ เธอไม่ได้ใช้กระเป๋าเป้แบบนั้น

「――อ้า、ใช่แล้ว」

โรคุฮาระซังซึ่งยังเดินไปได้ไม่ไกลก็หยุดลงก่อนพูดโดยไม่หันกลับมามอง

「บางทีเราอาจจะได้พบกันอีกในเร็ว ๆ นี้ แต่เมื่อถึงตอนนั้นที่ได้พบกันอีก ก็มาฆ่ากันให้สุดกำลังกันเถอะ」

「ก็หวังว่าจะเป็นแค่โอกาสนะครับ」

「บาย、แล้วจะได้เห็น」

โรคุฮาระซังพาเอย์น่าเดินเข้าไปด้านในโรงพยาบาลโดยไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น

นั่นมันเรื่องอะไรกัน……

คน ๆ นั้น แต่เดิมเขาไม่ใช่ตัวละครประเภทที่จะได้มาเจอกันที่โรงพยาบาลเลย

『อะ、ตอนนี้ได้แล้วใช่ไหม？ ……ฮ้า、ฉันเหนื่อยกับการซ่อนแล้วเน๊』

อะ、นี่หล่อน！ อย่ามาซ่อนตัวแล้วทิ้งคู่หูอันล้ำค่าของตัวเองให้ตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตเซ้！

『แต่ว่าถ้าฉันไม่ซ่อนตัวเอาไว้ก็จะถูกเจอโดยเอย์น่าเน๊ เด็กคนนั้น、เก่งกว่าฉันมากในแง่ของความสามารถในการตรวจจับ』

เรื่องนั้นน่าทึ่งเลยไม่ใช่รึไง……

แต่ว่าเป็น สาวสวยประเภทขี้กลัวไม่ใช่เหรอ

『เกณฑ์การตัดสินของเธอยังคงเหมือนเดิมเน๊ ซ้า、รีบกลับกันเถอะ ให้ตายเถอะ、เพราะช่วงเวลาซุปเปอร์สาวสวยลึกลับของเธอ、ทำเอาเราเกือบถูกจับได้แล้วเห็นไหม』

ขอโทษ、แต่ว่า、ก็รู้สึกดีล๊า……

ทางที、ฉันคิดว่าฉันจะทำอีกครั้งถ้ามีโอกาส……

『เธอพยายามจะเป็นตัวของตัวเองจนถึงที่สุดสินะ เธอนี่ถึงจะไม่ได้เก่งมากแต่ก็เข้มแข็งน่าดูเน๊ะ』

เพราะโลกมีศูนย์กลางอยู่ที่สาวสวยไงล๊า

วะฮ่าๆๆๆ

　■

เพียงแค่เดินผ่าน、ทั้งเจ้าหน้าที่ทั้งผู้ป่วยต่างก็เปิดทางให้ 

ฉากแบบนี้เป็นอะไรที่โรคุฮาระชินไปแล้ว

「ลีดเดอร์、ที่ทำลงไปเมื่อกี้ไม่ดีเลยเน๊ อย่างจริงจัง」

「อะ？นั่นเป็นสิ่งที่ข้าตั้งตารอคอยตั้งแต่ได้พบกับโซลเซียล่า」

「ยังจะทำแบบนั้นอีกสินะค๊า……」

ขณะที่เดินไปตามทางเดิน、เอย์น่าก็บ่านพึมพำขณะเดินตามหลังโรคุฮาระอย่างใกล้ชิด

เมื่อเอย์น่าคิดที่จะบ่นต่อไป、แต่เธอก็รีบปิดปากเพราะนึกได้ว่าอารมณ์และอาหารเย็นของเขาเชื่อมโยงกันโดยตรง

หลังจากเดินไปตามทางเดินประมาณห้านาที โรคุฮาระก็หยุด

ที่หน้าห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง

「……ชิッ、จะเข้าไปแล้ว」

「เอ๊ะ、ไม่เคาะก่อนเหรอคะ？ อะ、เดี๋ยว」

โรคุฮาระ、เดาะลิ้นอย่างไม่พอใจแล้วเข้าไปข้างใน 

เอย์น่าเองได้แต่เดินตามไปอย่างเร่งรีบ

「――อ้า、คุณมาตรงเวลาเน๊ะ กู๊ด」

เสียงของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงเรียกความสนใจทั้งสองคน

เป็นเสียงที่เศร้าหมองมาก

โรคุฮาระ、ตอบด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

「ทำงานให้เสร็จเถอะ เรื่องแค่นี้มันธรรมดาอยู่แล้ว」

「สมแล้วที่เป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารซามะ ฉันเองก็ทำงานส่วนของฉันเสร็จแล้วเช่นกัน ที่เหลือก็เพียงแค่เซ็นเอกสารให้สิเน๊」

หญิงสาวพูดแล้วหัวเราะ

รูปร่างหน้าตาของเธอซึ่งครั้งหนึ่งเคยสวยงาม ถูกทำลายลงด้วยผิวหนังที่ทรุดโทรม และเส้นผมที่หยาบกร้าน

และเดาว่าเธอมีนิสัยชอบเกาคอ

มีรอยช้ำที่คอของเธอซึ่งทำให้เขาอดขมวดคิ้วไม่ได้

หญิงสาว、มองโรคุฮาระกับเอย์น่าด้วยสายตาไร้ชีวิตชีวา และก็ยิ้มโดยไม่สนใจรอยแยกบนริมฝีปากของตัวเอง 

「ซ้า、ให้ฉันได้แนะนำ」

หญิงสาวชี้ไปที่เตียง หัวเราะแล้วเรียกชื่อ

「เธอคนนี้、คืออาโอโฮชิ มิโรคุ」

โรคุฮาระมองดูสาวน้อยที่ถูกเรียกชื่อ

เธอแค่ส่งยิ้มอันคลุมเครือบนเตียง

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

วันนี้เรียนรู้ว่าถ้าจิดใจห่่อเหี่ยวพอ เหล้าหวานกระป๋องเดียวก็เมาได้ ฮา