[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 35 หากเป็นสาวดุ้นย่อมเผชิญหน้าโศกนาฏกรรมได้ทันเวลา

ตอนที่ 35 หากเป็นสาวสวยย่อมเผชิญหน้าโศกนาฏกรรมได้ทันเวลา

ตอนมาที่รินกะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง、ที่นั่นก็กลายเป็นนรกแล้ว

เปลวไฟที่ลุกลามไปจนสุดขอบการมองเห็นของเธอ

ซากศพที่ไหม้เกรียมของผู้คน ถูกความร้อนทำให้ร่างกายบิดเบี้ยว จนขดตัวเป็นลูกบอล

มีผู้เสียชีวิตจำนวนมากอยู่โดยรอบ

『……นี่มัน』

รินกะพยายามขยับร่างกายของตัวเอง

ยังไงก็ตาม สิ่งที่เคลื่อนไหวแทนที่คือ หนวดขนาดมหึมาที่ปรากฏอยู่ที่ขอบเขตการมองเห็น 

หากเคลื่อนไหวอย่างไม่ระมัดระวัง จะทำให้อาคารของสวนสนุกพังทลายราบคาบได้ 

『มะっ、ม๊ายยยยย！』

หนวดได้กวาดทำลายล้างไปทั่วทั้งบริเวณ รวมถึงซากศพมนุษย์ และในที่สุดก็หยุดอยู่ตรงนั้น

เข้าใจได้แทบจะในทันที 

นี้คือ、ร่างของอูโรโบรอสที่สร้างโดยสนธยาสีเงิน

ตัวเธอ、กลายเป็นอูโรโบรอส

『อ้า、จำได้แล้ว』

มันเป็นความทรงจำของความพ่ายแพ้

ความมุ่งมั่นของหญิงสาวนั้นไม่มีค่าอะไรเลย

มันเป็นความทรงจำของความสิ้นหวังที่ราวกับว่ากำลังเยาะเย้ยเธอ

『ฉัน、พ่ายแพ้ต่อศาสตราจารย์……จากนั้น……』

เมื่อถูกหญิงสาวลึกลับผลักดัน รินกะจึงกลับไปหาศาสตราจารย์

แม้จะเป็นหนทางที่ผิด แต่เธอก็พร้อมที่จะฆ่าเขา

ทว่า、เรื่องนั่นไม่ได้เกิดขึ้น

สำหรับตัวตนเช่นศาสตราจารย์、การทรยศของรินกะเป็นตัวแปรที่ไร้ค่าที่จะพิจารณา

『ใช่แล้ว、พวกโทรัค！』

เมื่อรินกะเคลื่อนไหว、หนวดก็มีแต่จะทำลายพื้นที่เพิ่มเพียงเท่านั้น

แต่ว่า、ตอนนี้เธอไม่มีเวลาให้กังวลเรื่องนั้นแล้ว

『หากสิ่งที่ศาสตราจารย์พูดเป็นความจริง、พวกโทรัคต้องกำลังไล่ตามฉันมาอยู่ ……เจอแล้ว』

เมื่อมองไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาของสัตว์ประหลาด、รินกะก็เจอโทรัคกับมิฮายะในที่สุด

เมื่อมองด้วยมุมมองเช่นนี้พวกเขาตัวเล็กกว่าเธอมาก、พวกเขาอยู่ท่าทางเตรียมอาวุธของตัวเอง

ไม่มีความเมตตาต่อเพื่อนในสายตาของพวกเขา

『……ใช่แล้ว ฉัน、เป็นสัตว์ประหลาดไงล่ะ』

เนื่องจากเธอเป็นสมาชิกขององค์กร จึงสามารถเข้าใจได้อย่างง่ายดายว่าตอนนี้รูปลักษณ์ของตนเองเป็นอย่างไร

ดันเจี้ยนคงจะกลืนร่างมนุษย์ไปแล้วและทำให้เธอกลายเป็นสัตว์ประหลาด

ถึงอย่างงั้นรินกะก็ยังมองไปข้างหน้า

『ฉันอยากจะทำอะไร……！』

เดิมทีอูโรโบรอส、เป็นแผนการนอกเหนือจากแผนการดีมอนสำหรับรับมือต่อภัยพิบัติที่กำลังจะเกิดขึ้น

รินกะรู้ดีว่าร่างกายที่สร้างโดยผู้มีความต้องการที่จะเทียบเคียงพระเจ้านั้นสามารถจัดการได้ 

ดังนั้น、รินกะจึงไม่ลังเล

『ฉันต้องควบคุมร่างกายนี้、ปล่อยให้ถูกฆ่าโดยไม่สร้างความเสียหายอีกต่อไป！』

ให้พวกโทรัคฆ่าเธอซะ

นั่น คำตอบนั้นน่าสะเทือนใจ และเสียสละเกินกว่าจะเป็นสิ่งที่หญิงสาวคนหนึ่งอยากทำ

ทว่านั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับสถานการณ์นี้

■

『――โทรัค、จู่ ๆ การเคลื่อนไหวของมันก็ช้าลง』

ลูทราที่อยู่ในโหมดอาวุธบอกกับโทรัค

อย่างที่เธอพูด、การเคลื่อนไหวของอูโรโบรอสช้าลงกว่าเดิมมาก

หนวดที่โผล่ออกมาจากเงามืดยังคงเคลื่อนไหวเหมือนมีชีวิตอยู่ แต่อูโรโบรอสซึ่งอาจกล่าวได้ว่าเป็นต้นกำเนิดของมัน ได้หยุดการเคลื่อนไหวแล้วหลังจากเหวี่ยงหนวดขนาดใหญ่ในแนวนอนหนึ่งครั้ง

「น่าสงสัยจริงว่าเกิดอะไรขึ้น」

มิฮายะพูดขณะที่เธอยิงทะลุหนวดที่โผล่ออกมาจากเงามืด

「ไม่รู้เหมือนกัน ทั้งหมดที่พูดได้ก็คือเจ้านี้อยู่ในห้องทดลองใต้ดิน、」

「ศาสตราจารย์คนนั้นควรถูกไล่ล่าและฆ่าไปซะเน๊ะ แต่ดูเหมือนเขาจะรู้ว่ารินกะอยู่ที่ไหน」

มิฮายะ、พวกเขานึกถึงวัยกลางคนที่เรียกตัวเองว่าศาสตราจารย์

เขาแนะนำตัวเองว่าเป็นผู้บริหารขององค์กรสนธยาสีเงิน ทว่าเขาดูน่าสงสัยแปลก ๆ และจากนั้นเขาก็วิ่งหนีไปทั้ง ๆ แบบนั้นราวกับเยาะเย้ยพวกโทรัค

แต่ความจริงที่ว่าเขาสามารถหลบหนีได้สำเร็จต่อหน้าผู้ครอบครองดีมอนเกียร์ก็เป็นการพิสูจน์ความสามารถของเขาได้มากกว่าสิ่งอื่นใด

「รินกะ、ขอให้ปลอดภัยทีเถอะ……！」

หลังจากที่ได้เห็นความหายนะ โทรัคก็ได้แต่หวังเท่านั้น

ศพจำนวนมากนอนอยู่บนพื้น

เขาหวังว่าเพื่อนของตัวเองจะไม่ใช่หนึ่งในนั้น

「สุดท้าย、เธอก็ไม่ได้อยู่ในห้องทดลอง บางทีอาจจะกำลังอพยพออกไปเรียบร้อยแล้ว」

เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนใจของโทรัค มิฮายะก็ส่งเสียงเรียกไว้

มันเป็นเพียงการปลอบใจ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย

「……อ้า แน่อน、ใช่แล้ว」

พวกโทรัคแทรกซึมเข้าไปในห้องทดลองใต้ดินเพื่อตามหารินกะ、แต่ในท้ายที่สุดก็อาจกล่าวได้ว่าเป้าหมายของพวกเขาบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว

ทว่ามีอีกหนึ่งสิ่งที่ต้องกังวล

คือเรื่องที่ว่าพวกเขาไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดตรงหน้าเป็นผลมาจากการลงมือของรินกะหรือเปล่า　

「รีบกำจัดสัตว์ประหลาดตัวนี้และตามหารินกะกันเถอะ」

「อ้า ไปกันเถอะ、ลูทรา」

『อืม』

โทรัคกับมิฮายะออกวิ่งอีกครั้งพร้อมกับการโจมตีของหนวด

หลีกเลี่ยงการโจมตีขนาดใหญ่ ตัดผ่านพวกมัน ยิงพวกมันให้ทะลุ

ทั้งนี้แม้การโจมตีปกติจะไม่สามารถเอาชนะความสามารถในการฟื้นฟูที่เหลือเชื่อของมันได้、แต่ด้วยความสามารถของลูทราทำให้สามารถผนึกเอาไว้ได้ชั่วคราว

และยิ่งไปกว่านั้น、การโจมตีของอูโรโบรอสก็ยังค่อนข้างเชื่องช้า

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงยังมีข้อได้เปรียบ

（แปลกเกินไปแล้ว รู้สึกเหมือนกับว่าการเคลื่อนไหวของมันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ราวกับว่ากำลังตั้งใจให้พวกเราเข้าไปฆ่าได้……）

มันเป็นความรู้สึกขัดแย้งที่ชัดเจน คล้ายกับตอนที่อาจารย์สอนดาบของเขาจงใจยอมแพ้ให้　

มีความไม่สอดคล้องกันระหว่างพฤติกรรมที่แท้จริง กับสิ่งที่เห็นผ่านดวงตาช่างสังเกตที่สามารถมองเห็นความสามารถที่ได้รับจากประสบการณ์ที่ถูกปลูกฝังมา

ยังไงก็ตาม เขาไม่มีเวลาคิดว่ามันคืออะไร

เขารู้แค่ว่ายิ่งลังเลมากเท่าไร ก็จะยิ่งมีความเสียหายเกิดมากขึ้นเท่านั้น

「……ตอนนี้เรามีโอกาสที่จะชนะแล้วสินะ」

『โทรัค、ฉันพร้อมไปได้ตลอดเวลา』

ลูทราขยายพลังเพื่อตอบสนองต่อผู้ครอบครอง

นั่นเป็นแหล่งกำเนิดพลังเวทมนตร์ พลังก่อนที่จะเป็นรูปเป็นร่าง

เรื่องสำคัญคือการตัดสิ่งที่จะขัดขวางทั้งหมดออกไปซะ

「มิฮายะ、จะลุยล่ะนะ」

「เข้าใจแล้ว」

มิฮายะพยักหน้าและกระโดดไปข้างหลังโทรัค

ขณะเดียวกัน โทรัคจับลูทราซึ่งกลายเป็นดาบยาวสีขาวไว้ที่เอวของเขา และทำท่าอิไอ

「ฟู๊ว――――」

เริ่มต้นด้วยการหายใจเข้าลึก ๆ、ผสานลูทราและจิตสำนึกเข้าด้วยกัน 

ในขณะนั้น、ลูทรากับโทรัค เหมือนทั้งโลกเหลือเพียงพวกเขาสองคน เขาฟันดาบออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ

「ッ！」

มันคือดาบอิไอที่เหนือยิ่งกว่าความเร็วของเสียง

ตามทฤษฎีแล้ว นี่เป็นการโจมตีที่ดีที่สุดและเร็วที่สุดที่ผสมผสานแก่นแท้ของทักษะการใช้ดาบที่สืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่นและจุดสูงสุดของพลังเหนือธรรมชาติสมัยใหม่ที่เรียกว่าดีมอนเกียร์ 

เป็นการเฉือนที่ราวกับน้อมรับแนวคิดการตัดทั้งมวลพุ่งออกไปเหมือนลูกศร

การฟันกลายเป็นเส้นแสงสีขาวและมุ่งหน้าไปยังอูโรโบรอส

และราวกับพยายามที่จะสกัดกั้นคมดาบแห่งความตายที่มุ่งหน้าไปยังผู้เป็นนายของพวกมัน หนวดจำนวนมากกระโดดออกมาจากเงามืดและใช้ตัวเองเป็นเกราะป้องกัน แต่พวกมันทั้งหมดก็ถูกฉีกกระชาดเป็นชิ้น ๆ

เพียงไม่ถึงพริบตาการฟันก็กำลังจะเข้าไปถึงร่างหลัก 

อูโรโบรอสอยู่ตรงหน้าแล้ว

『ฮ่าๆๆๆ สมกับที่หวังไว้เลยเน๊ะ』

เธอยิ้มอย่างไร้เดียงสาและกางหนวดออกราวกับจะยอมรับมัน

แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าหากถูกฟันด้วยคมดาบนั้น ตัวของเธอจะต้องถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ แต่ถึงอย่างงั้นเธอก็ยังคงไม่ขัดขืน

『ขอบคุณที่ให้ที่อยู่กับฉัน』

รินกะที่สูญเสียร่างกายมนุษย์ไปแล้วไม่สามารถใช้งานภาษามนุษย์ได้อีกแล้ว

แทนที่จะกล่าวคำขอบคุณ กลับกลายเสียงคำรามแหลมสูงก็ดังก้องไปทั่วสวนสาธารณะ

เป็นแค่สัตว์ประหลาดที่สิ้นหวังกับการโจมตีที่กำลังจะเข้ามาถึงตัว

และ

「――ไม่ยอมหรอก」

คมดาบสีชอล์กถูกบดขยี้จากด้านบนโดยตรง

แสงสีเงินส่องลงมาจากท้องฟ้า

ความแวววาวนั้นราวกับดวงดาวที่ตกตกลงสู่พื้นโดยที่แสงแวววาวไม่ยอมดับหายไป

「ッ！？ มันเกิดอะไรขึ้นกัน！」

แสงสีเงินล้อมรอบบริเวณนั้น

ต่อมาเมื่อโทรัคลืมตาขึ้นมาได้、ก็พบกับอูโรโบรอสที่ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

「การฟันของผมกับลูทราถูกป้องกันไว้……？」

『โทรัค、ข้างบน！』

เขาเงยหน้าขึ้นมองราวกับถูกทำให้ตกใจด้วยเสียงที่ตื่นตระหนกของลูทรา

มีหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ตรงนั่น

ผมสีฟ้าเงินปลิวไสวตามสายลม เสื้อผ้าที่ดูเหมือนราวกับหลุดจากเทพนิยาย เคียวที่ดำยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดในท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้

จากนั้น วงเวทย์ขนาดใหญ่ก็แผ่กระจายออกไปบนท้องฟ้าโดยมีเธออยู่ตรงกลาง

วงเวทย์ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเปล่งแสงสีม่วงอมฟ้าปกคลุมทั่วทั้งสวนสนุก

「……โซลเซียลา」

มิฮายะที่อยู่ข้าง ๆ เรียกชื่อของเธอ

อ้า、พอลองคิดดูแล้วนั่นคือชื่อที่ใช้เรียกเธอ、ขณะโทรัคคิดอย่างตะลึง

ดาบสีชอล์กกำลังสั่นอยู่ในมือของเขา

『โทรัค、แย่แล้ว รีบหนีกันเถอะ』

「ลูทรา？」

『อย่าต่อสู้กับสิ่งนั้นเด็ดขาด แข็งแกร่งยิ่งกว่าข้อมูลที่มีในตัวฉันมาก นั่นคือ……เน่ซังคือคือศัตรูตามธรรมชาติของพวกเรา』

「เน่ซัง……？」

ก่อนที่โทรัคจะทันถามคำถาม แสงสีเงินก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา

ไม่แม้แต่จะทันได้หลบเลี่ยง และในชั่วพริบตา มันก็ควักพื้นตรงหน้าจนละลายหายไป

ยางมะตอยร้อนแดง เกิดฟองเดือดปุด ๆ ส่งเสียงดัง

โทรัคเข้าใจได้ทันที

หากถูกโจมตี ความตายคงหลีกเลี่ยงไม่ได้

นี่เป็นการเตือนพวกเรา

นั่นเป็นเหตุผลที่、ตั้งใจโจมตีพลาดไป

「――คุณต้องไม่เลือกหนทางที่ผิดพลาด」

เสียงของโซลเซียลาที่พูดเช่นนั้นราวกับเสียงร้องเพลง 

จากนั้นเธอก็ชี้ปลายเคียวมาที่โทรัค

「นี่คือ、การเลือกของดวงดาว」

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ