[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 34 วินาทีสุดท้ายของสาวดุ้นต้องมีความสุข

ตอนที่ 34 วินาทีสุดท้ายของสาวสวยต้องมีความสุข

นี่เป็นการลงโทษสำหรับฉันงั้นสินะ

「รุ่นพี่มิโรคุ、ทางนี้ครับ！」

สวนสนุกที่เป็นสถานที่สำหรับความสนุกสนานมาจนกระทั่งถึงเมื่อกี้ ตอนนี้ได้กลายเป็นนรกไปแล้ว

เศษซากตกลงมาตามแรงดึงดูด และยางมะตอยที่ถูกม้วนขึ้น

「รีบหนีออกจากสวนสนุกก่อนที่ประตูจะปิดกันเถอะจ๊ะ！เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริหารจะถูกส่งตัวมาโดยคณะกรรมการบริหาร Apis เร็ว ๆ นี้เอง」

ฉันดึงมือเข้าอย่างไม่ลังเล

เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา เขากำลังยิ้มให้ฉัน

หลั่งน้ำตาให้ฉัน

แล้วตอนนี้ล่ะ

「คุっ、ความเสียหายรุนแรงกว่าที่ฉันคิดไว้ ใช้ทางอ้อมสักหน่อยกันเถอะจ๊ะ ยังวิ่งไหวไหม？」

「ครับ、ไม่เป็นไร」

ใบหน้าที่สว่างไสวเพราะเปลวไฟโดยรอบดูเหมือนสิ้นหวัง

ฉันไม่อยากให้เขาทำหน้าแบบนั้น

ตอนนั้น、ถ้าฉันยอมทำตามคำพูดของเขาและกลับไปโรงเรียนด้วยกันล่ะก็ 

ความเสียใจเพราะเรื่องดังกล่าว ผุดขึ้นมาอย่างไม่สิ้นสุด

「……っ」

ฉันสงสัยว่านี่เป็นการลงโทษสำหรับการเห็นแก่ตัวจนที่สุดของฉันสินะ

เพราะผู้ที่จะหายจากไปต้องการทิ้งบางสิ่งบางอย่างไว้ข้างหลัง

เพราะฉันอยากให้เขาจดจำฉันได้

「รุ่นพี่มิโรคุっ！」

「อะ」

สติของฉันถูกดึงกลับมาโดยเสียงนั่น

ข้างหน้าฉันมีหนวดที่เหมือนกับเงา

ดูเหมือนมันกำลังจะแทงพวกเรา แต่เคย์คุงก็ฟันมันออกด้วยดาบสั้น

「อาการอัมพาตไม่ได้แพร่กระจายไปทั่ว นั่นหมายความว่าแต่ละหนวดเป็นรูปแบบชีวิตอิสระ……？」

แม้ในเวลาเช่นนี้เคย์คุงก็ปกป้องฉัน ในขณะที่วิเคราะห์คู่ต่อสู้อย่างใจเย็น

เมื่อเห็นเขาเช่นนั้น ในที่สุดฉันก็เรียกอาวุธของฉันออกมา

เขาบอกว่ามันดูเหมือนเรเปียร์ แต่นั่นไม่เป็นความจริง

มันเป็นแค่ดาบตรงที่ทำออกมาไม่ดีเท่านั้น

「ฉันเองก็ปกป้องตัวเองได้จ๊ะ จากนี้ เรามาอพยพและช่วยเหลือพลเรือนที่ยังติดอยู่กันเถอะ」

「……ครับ」

หลังจากที่ลังเล、เคย์คุงก็พยักหน้าราวกับว่าเขาตัดสินใจได้แล้ว

เห็นได้ชัดว่าฉันก็เป็นหนึ่งในเป้าหมายที่ต้องได้รับการปกป้องเช่นกัน

บางที ถ้าเป็นมิซุฮิหรือโทอาจังที่อยู่ที่นี่ เขาคงจะตัดสินใจเลือกอย่างอื่น

「ถึงอย่างงั้นก็เถอะ、ดูท่าแล้วจะอพยพกันออกไปได้มากแล้วล่ะจ๊ะ สมแล้วที่เป็นสวนสนุกภายในเมืองแห่งโรงเรียน」

มีปัญหามากมายภายในเมืองแห่งโรงเรียน

มีเหตุการณ์ที่นักท่องเที่ยวติดอยู่ในสงครามระหว่างโรงเรียน เกิดขึ้นปีละหลายครั้ง

ดังนั้นคู่มือเหตุฉุกเฉินจึงมีความละเอียดกว่าที่อื่น

แต่ ก็ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ไม่สามารถหลบหนีได้

「……รุ่นพี่มิโรคุ、ตรงนั้นครับ」

「จ๊ะ、ไปกันเลย」

สถานที่ห่างจากเส้นทางอพยพเล็กน้อย

พบเด็กเล็กคนหนึ่งหมอบอยู่ในร้านอาหารที่มีหลังพังเลอะเทอะ

ดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่ใช่คนเดียวที่สังเกตเห็นเด็กคนนั้น หนวดเงากำลังใกล้เข้าไปหมายปลิดชีพเขา

「ผมจะเคลียร์ทางให้เอง รุ่นพี่มิโรคุ、ช่วยปกป้องเด็กคนนั้นด้วยครับ」

「เข้าใจแล้ว」

เคย์คุงหายใจออกสั้น ๆ แล้วเริ่มวิ่ง

จากนั้นในพริบตา เขาก็ตัดผ่านหนวดเงา และสร้างเส้นทางที่นำไปสู่เด็ก

ฉันวิ่งผ่านกลางตรงไปถึงเด็ก

「ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะจ๊ะ」

「อุっ、แงงงงงงง๊！」

ฉันกอดเด็กที่กำลังอยู่ในอาการตื่นตระหนกและลูบหัวของเขา

「ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้วจ๊ะ พวกเราเป็นนักสำรวจที่แข็งแกร่งมากเลยน๊า？ ตอนนี้อย่ากังวลไปเลยจ๊ะ」

「รุ่นพี่มิโรคุ、รีบไปกันเถอะครับ เรายังต้องไปให้ถึงเส้นทางหลบหนี」

เคย์คุงพูดกับฉันขณะหายใจรดต้นไหล่

เมื่อฉันมองย้อนกลับไป ฉันเห็นหนวดจำนวนหนึ่งกระจัดกระจายเป็นชิ้น ๆ อยู่บนพื้น

แม้แต่ตอนที่ฉันหันหลังให้ เขาก็ยังสู้กับหนวด

「ยืนไหวไหมจ๊ะ？ มาวิ่งหนีไปพร้อมกับพวกโอเน่จังนะจ๊ะ」

「อะ、อืม」

ดวงตาของเด็กยังคงบวม แต่ดูเหมือนเขาจะสงบลงเล็กน้อยและเริ่มวิ่งโดยมีฉันจูงมือเขา

ที่จริงฉันอยากจะอุ้มเขาขึ้นมา แต่ฉันต้องหลีกเลี่ยงการสูญเสียความสามารถในการใช้อาวุธในสถานการณ์นี้

「ปาป๊ากับหม่าม๊าล่ะกั๊บ？」

ฉันคิดว่าคงเป็นเพราะเขาสามารถสงบลงได้แล้ว ความสนใจจึงมุ่งเป้าไปที่สิ่งอื่นที่ไม่ใช่สถานการณ์ของตัวเองในขณะนี้

นั่นคือสิ่งที่เด็กถามขณะวิ่ง

ฉันหมดคำพูดเพราะคำถามกะทันหัน

การที่เด็กอยู่คนเดียวในที่แบบนั้น มีความเป็นไปได้สูงมากที่จะ

เมื่อเห็นฉันหมดคำพูด เคย์คุงที่วิ่งอยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้น

「พวกเขายังมีชีวิตอยู่ล่ะ ทุกคนโดนอพยพกันไปก่อนแล้ว ดังนั้นเธอเองก็ต้องทำให้ดีที่สุดเหมือนกันนะ」

นั่นเป็นเรื่องโกหก

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะทำให้เด็กมีกำลังใจขึ้นจริง ๆ

「อืม！จะพยายามคับ！」

「ดีล่ะ、มีสปิริต！」

พวกเราวิ่งวนไปเรื่อย ๆ ในสวนสนุกพร้อมกับเด็ก

สถานที่นี้มีขนาดใหญ่มากเนื่องจากใช้ทำดันเจี้ยนใต้ดินด้วย ดังนั้นหากพยายามหนีด้วยจังหวะก้าวของเด็ก ๆ ก็ยิ่งส่งผลให้การอพยพล่าช้าออกไป

ฉันควรอุ้มเด็กวิ่งหนีเลยดีไหม ถ้าสมมติว่าเคย์คุงสามารถสู้ด้วยตัวคนเดียวไหว

ในตอนที่กำลังใช้ความคิด สายตาของฉันก็ถูกดึงดูดไปที่การปรากฏตัวที่ด้านหลังของสวนสนุก

「นั่น……」

แม้ในขณะที่ฉันวิ่ง ดวงตาของฉันก็เพ่งไปที่ทิศทางนั้น

ศูนย์กลางของสวนสนุก

มีสัตว์ประหลาดสีดำขนาดใหญ่อยู่ในสถานที่ซึ่งเคยมีอาคารที่ใช้เป็นโรงแรมด้วย

สิ่งมีชีวิตที่ดูน่ากลัว รูปร่างเหมือนดอกไม้หรือปลาหมึกยักษ์

ไม่สิ ฉันสงสัยว่าจะถือว่ามันเป็นสิ่งมีชีวิตได้ไหม

แค่จินตนาการว่ามีชีวิตก็รู้สึกรังเกียจแล้ว

「……อูโรโบรอส」

เคย์คุงด้วยความรังเกียจ

คำพูดดูเหมือนจะรั่วไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว และดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวว่าฉันได้ยินคำพูดเหล่านั้น 

กะแล้วเชียว、เคย์คุงกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่าง

ฉัน、ไม่คิดว่าตัวเองจะมีพลังที่ช่วยเขาได้

ไม่สิ、ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนั้น

ในตอนที่ฉันกำลังเปลี่ยนใจ

「รุ่นพี่มิโรคุ！」

「เอ๊ะ」

ก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ก็มีหนวดเงาอยู่ตรงหน้าฉัน

เข้าใจได้ทันที

สิ่งเหล่านี้สามารถปรากฏได้จากทุกที่ตราบเท่าที่มีเงา

ด้วยสถานการณ์ปัจจุบัน มีเปลวไฟที่สร้างเงาไม่สม่ำเสมอทั่วสถานที่ แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหลบหนีและหลีกเลี่ยงพวกมัน

จนถึงตอนนี้ ศัตรูก็คือหนวดที่อยู่ได้ทุกหนแห่ง

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงไม่สามารถคาดเดาได้ และปล่อยให้มันเข้ามาใกล้ได้ขนาดนี้

ฉันคิดอย่างรวดเร็ว

เวลานั้นน้อยกว่าหนึ่งวินาที

ในหมู่พวกเรา ชีวิตไหนควรถูกจัดลำดับความสำคัญสูงสุด

「っ！」

ฉันผลักเด็กไปทางเคย์คุง

จากนั้นก็ยกดาบขึ้น และตัดหนวดขาดออก

หนึ่งการเคลื่อนไหว

อันที่จริงฉันสามารถคว้าหนวดนั้นแล้วฉีกมันเป็นชิ้น ๆ ก็ได้

แต่ ทำที่ทำได้นั่นล่ะ

「ぁ」

จากนั้นหนวดก็ปรากฏขึ้น และแทงฉันที่กำลังประมาทอย่างไม่ยากเย็น

น่าแปลกที่ไม่มีความเจ็บปวด มีเพียงความร้อนเท่านั้น　

「คุっ……อ้าぁ！」

ฉันฟันหนวด เอาชนะตัวที่สอง

อาจเป็นเพราะมันสามารถสร้างบาดแผลร้ายแรงให้กับฉันได้แล้ว หนวดจึงหายไปในเงามืดอีกครั้ง

ดูเหมือนว่าพวกมันมีแนวโน้มที่จะซ่อนตัวอยู่ในเงามืดและรอฉวยโอกาส

ความดุร้ายเทียบเท่ากับ Ｂแร๊งค์เลย

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ตาม แต่ก็คงเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นก่อนที่ฉันจะลงเอยแบบนี้

「เคย์、คุง」

ฉันรู้สึกเหนื่อยจนทำได้เพียงแค่เรียกชื่อเขาเท่านั้น

ฉันรู้สึกสูญเสียพลังในแขนขา และล้มลงกับพื้น

ฉันรู้สึกได้ว่าร่างกายสูญเสียความร้อนอย่างรวดเร็ว

「――」

ฉันได้ยินเสียงของเขากรีดร้อง

แต่ การได้ยินเองก็ไม่ทำงานอย่างที่ควรจะเป็น ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังพูดอะไร

มันแทงทะลุลำตัว

ความตายเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ฉันพบว่าตัวเองกำลังคิดเรื่องนี้อย่างสงบ

ยังมีงานเหลือให้ทำอยู่

ถ้าฉันตายที่นี่ มิซุฮิและโทอาจังจะถูกเลือก

ฉันพบว่าตัวเองกำลังบ่นแบบนั้นล่ะ 

เรื่องของฉันมากมายก่อนตาย

และทั้งหมดก็ถูกความมืดกลืนหายไปโดยไม่มีข้อยกเว้น

และสุดท้ายฉันก็เหมือนกัน――

■

ความตายอยู่ที่นั่น

ความตายอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

「รุ่นพี่มิโรคุ！」

ฉันวิ่งไปหารุ่นพี่มิโรคุที่ล้มลง

เงาที่เกิดจากเปลวไฟสั่นไหวราวกับกำลังหัวเราะเยาะ

「รุ่นพี่มิโรคุ、รุ่นพี่มิโรคุคุคุคุคุ！」

ไม่มีการตอบกลับ

ไม่ ตรงกันข้าม ลมหายใจของเธออ่อนลงอย่างรวดเร็ว

เป็นเพราะฉันไม่ยอมพาวิ่งหนีแต่แรกงั้นเหรอ

แม้ว่าฉันจะบอกว่านู่นนี่นั่นไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่ได้พาเธอหนี

ฉันสงสัยว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับรุ่นพี่มิโรคุ

「……っ」

ในห้วงเวลาสุดท้าย เธอกำลังเรียกชื่อของฉัน

เธอคิดอะไรอยู่ตอนที่เรียกชื่อฉัน

ตอนนี้ไม่มีทางถามได้อีกแล้ว 

สิ่งที่ฉันทำได้คือร้องไห้ด้วยความสิ้นหวังให้กับความไร้พลังของตัวเอง

ได้ข้อสรุปแล้วสินะ！

「ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว โซลเซียลาาาาา！」

ไม่มีความลังเลอีกแล้ว

หากถามว่าทำไม、ก็เพื่อสาวสวยไงล่ะ

เมื่อเห็นว่าฉันกำลังสับสนเพราะรุ่นพี่มิโรคุ、หนวดก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง บางทีมันอาจคิดว่าเป็นโอกาส

ทว่า、พวกมันทั้งหมดกายไปทันทีจากการปลดปล่อยพลังเวทมนตร์ออกมาของฉัน

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวกำลังกู่ร้อง

หรือพูดให้ถูก、ตัวฉันในยามปกติช่างอ่อนแอ 

「ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตาย ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้คุณตาย……！เจ้าหนู มานี่หน่อย ฉันจะวางโล่เวทมนตร์ไว้ที่นี่！」

「อะ、อือ」

เด็กพยักหน้าอย่างเชื่อฟังต่อคำพูดของฉัน

เป็นเด็กดี ฉันจะให้ขนมคุณทีหลัง

แน่นอนว่าฉันด้นสดในการสร้างพื้นที่ปลอดภัย

เท่านี้ก็จะไม่ถูกโจมตีโดยหนวด

ทางเลือกในการหลบหนี หายไปแล้ว

รุ่นพี่มิโรคุยังคงมุ่งหน้าสู่ความตาย

「ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตาย」

ฉันใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว

จากความรู้ของฉันเกี่ยวกับงานต้นฉบับ ฉันรู้ว่ามีเทคโนโลยีที่สามารถชุบชีวิตคนจากความตาย หรือสภาวะที่ใกล้เคียงได้

ในบรรดาสิ่งเหล่านั้น สิ่งที่ทรงพลังที่สุดคือพลังของ『ชิยากุ』หนึ่งในดีมอนเกียร์

พลังของเธอสามารถทำให้คนตายกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้ หากพวกเขาพึ่งเสียชีวิต

อีกอย่างคือ เครื่องนาโนพิเศษสำหรับการฟื้นฟูของสถาบันซิลเนียส

นอกจากนี้ยังมีดันเจี้ยนที่ถูกปรับใช้เพื่อการรักษา ซึ่งคุณสามารถฟื้นตัวได้เพียงแค่อยู่ที่นั่น

ปัจจุบันมีแค่เลือกและจำเป็นต้องเลือกสิ่งที่สามารถใช้ได้

หลังจากคิดดูแล้วก็มีคำตอบเดียวเท่านั้น

ไม่สิ、คำตอบกำลังเรียกหาฉันมาแต่ต้น

『■■■■■』

ฉันได้ยินเสียง 

ชัดเจนและทรงพลัง

เสียงของเธอเต็มไปด้วยความสุขราวกับว่าเธอกำลังรอช่วงเวลานี้อยู่

『■■■■■』

กำลังรอคอยสัญญา

แม้ฉันจะมีความรู้เรื่องงานต้นฉบับ แต่ก็ยังมีตัวตนลึกลับอยู่อีกมาก

ยังไงก็ตาม、ฉันก็เข้าใจด้วยว่าฉันมีอำนาจที่จะพลิกสถานการณ์ปัจจุบันได้

เธอแทรกแซงร่างกายของฉัน、และบังคับให้ผมยาวขึ้น

เธอยังแทรกแซงพลังเวทมนตร์ของรุ่นพี่มิซุฮิได้ด้วย

หากเธอมีความสามารถในการเข้าไปแทรกแซงซึ่งอาจเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ เธอก็อาจสามารถเพิ่มพลังการรักษาตนเองของรุ่นพี่มิโรคุได้ชั่วคราว

ไม่สิ、ทำได้แน่นอน 

ใช่แล้วล่ะ、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว。

『■■』

เข้าใจแล้ว

เช่นนั้น、มาทำสัญญากันเถอะ

『■■■？』

น้ำเสียงสับสนเล็กน้อย

ดูเหมือนเธอจะประหลาดใจ เมื่อรู้ว่าฉันกำลังจะเซ็นสัญญาจริง ๆ

ก็เป็นเรื่องจริงที่ฉันได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เคารพ และไม่เคยคิดที่จะเซ็นสัญญากับเธอเลยจริง ๆ ทั้งยังพยายามหาเรื่องขายให้ได้อีก

ทว่า、สถานการณ์ตอนนี้แตกต่างออกไป

ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวเอ่ย、ฉันจะเซ็นสัญญากับคุณ และคุณจะอยู่กับฉันตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

ถ้าอย่างงั้นแล้ว、ให้ฉันได้บอกคุณอีกครั้งหนึ่ง 

『？』

มีแค่สาวสวยเท่านั้นที่จะปล่อยให้ตายไม่ได้

วินาทีสุดท้ายของสาวสวยต้องมีความสุข

『？？？？』

ฉันจะให้ทุกอย่างที่ฉันมีกับคุณ

เป็นการตอบแทนที่มอบพลังให้ฉันเพื่อช่วยสาวสวยทุกคน

ฉันจะรับทุกสิ่งของคุณเช่นกัน

「โซลเซียลา」

ฉันเรียกชื่อ

ดังเช่นทุกครั้ง

ในที่สุดความเงียบก็มาเยือน

เสียงหายไปจากบริเวณโดยรอบ รวมทั้งสีสันก็หายไปเช่นกัน

เปลวไฟ รุ่นพี่มิโรคุ เด็ก ทุกอย่างหยุดนิ่งลง

ในโลกสีเทา มีโลงศพสีแดงเข้มอยู่ตรงหน้าฉัน

การตกแต่งด้วยสีแดงสดโดดเด่นมากในโลกขาวดำใบนี้

โลงศพเหล็กสีแดงเย็นยะเยือก

『ชื่นชมยินดีนัก』

โลงศพเปิดออก

ฉันมั่นใจว่าฉันไม่สามารถหันหลังกลับไปได้อีกแล้ว

『โลงศพของสมเด็จพระราชินีได้รับการสืบทอดแล้ว บทสวดดวงดาวดวงใหม่ถือกำเนิดขึ้น ณ บัดนี้ ณ ที่แห่งหนนี้』

ภายในโลงศพมีเคียวสีดำ

กำลังรอฉันอยู่ เคลื่อนไหวราวกับว่ามีชีวิตอยู่

「……ฉันจะทำมันเอง」

ฉันเอื้อมมือออกไปคว้าไว้

ในเวลาเดียวกัน ความรู้สึกของอำนาจทุกอย่างก็ไหลผ่านร่างกายของฉัน

พลังที่หลั่งไหลท่วมท้น

ที่ศูนย์กลางของทุกสิ่งคือฉันเอง

「――ฟู๊ว」

ฉันเหวี่ยงเคียวที่คว้ามาในแนวนอน

ในเวลาเดียวกัน ภูมิทัศน์ที่เยือกแข็งก็แตกสลายและโลกก็เริ่มเคลื่อนไหว

「เอ๊ะ、โอ、โอนี่จัง？」

ฉันทิ้งเด็กที่สับสนไว้ก่อน แล้วคุกเข่าลงข้าง ๆ รุ่นพี่มิโรคุ

จากนั้นก็เริ่มเข้าไปแทรกแซงร่างกายที่ถูกแทง

ร่างกายของรุ่นพี่มิโรคุได้รับความสามารถในการฟื้นฟูชั่วคราวซึ่งเหนือยิ่งกว่าความตาย ซึ่งปกติจะเป็นไปไม่ได้

นอกจากนี้ ฉันใส่พลังเวทมนตร์ทั้งหมดของฉันลงไปเพื่อเร่งความสามารถในการฟื้นฟูของมัน

「รุ่นพี่มิโรคุ……ผมยังไม่ได้ตอบแทนอะไรให้กับรุ่นพี่มิโรคุเลยนะครับ」

แผลปิดลง และเลือดหยุดไหล

พลังเวทมนตร์ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเธอ ราวกับจะทดแทนเลือดที่เสียไป

「ผมจะไม่มีวันปล่อยให้คุณตาย」

ในเวลาสามวินาที

รุ่นพี่มิโรคุสูดลมหายใจ

「――」

แม้ว่าจะไม่ฟื้นคืนสติ แต่การหายใจก็กลับมาคงที่ และสีหน้าก็ดูผ่อนคลายลง ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าเธอได้ผ่านจุดวิกฤตไปแล้ว

ยอดเยี่ยม！ มาทำให้วันนี้เป็นวันครบรอบการคืนชีพของรุ่นพี่มิโรคุกันเถอะ！

「ซ้า」

ฉันยืนขึ้น

ขณะเดียวกัน ผมของฉันก็ส่งเสียงกรอบแกรบ ราวกับกำลังเต้นอยู่

นี่……ก็เป็นผลงานของไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวงั้นสินะ

『ยินดีด้วย！ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอคือคู่หูของฉัน！』

หนวกหู

ฉันได้ยินเสียงที่ชัดและดังกว่าปกติ

『ซ้าซ้า、จากนี้จะทำสิ่งใดเล่า？ อ้า、มิจำเป็นต้องกล่าว เราเข้าใจดี ฉันกับเธอเป็นหนึ่งเดียวกัน เราเห็นในสิ่งที่เราคิด』

เสียงแห่งความสุขดังก้องอยู่ในหัวของฉัน

ม๊า 、ถ้ารู้ว่าฉันต้องการอะไรแบบนี้ก็ดีเลย 

ฉันจะลงโทษเจ้าสัตว์ประหลาดที่ทำให้รุ่นพี่มิโรคุต้องเป็นแบบนี้

ใช่แล้ว、ถึงเวลาสาวสวยลึกลับแล้ว！

『แต่นั่นก็ช่างโทมนัส เธอ ตอนนี้ไม่สามารถแต่งหญิงได้』

ห๊ะ？

หล่อน、จากนี้คือช่วงระบายความเครียดนะย๊า 

รุ่นพี่มิโรคุได้รับการช่วยเหลือแล้วและเสร็จธุระแล้ว？

『เรื่องเช่นนั้น、เราไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่เหมาะสมจริง ……ไม่สิ มิใช่เช่นนั้น หากกล่าวอย่างเคร่งครัดแล้ว เธอในตอนนี้ จะดีกว่าไหมหากเราบอกว่ามิจำเป็นต้องแต่งข้ามเพศอีกแล้ว』　

「เอ๊ะ？」

วงเวทย์ปรากฏขึ้นที่ใต้เท้าของฉันที่สับสน

หน๊านี่โคเระ

มันลอยขึ้นมาจากใต้ฝ่าเท้าของฉันและผ่านร่างกายของฉันไป

ในขณะเดียวกัน เครื่องแบบของฉันก็เปลี่ยนไปเป็นชุดโกธิคโลลิต้าตามปกติของฉัน

นี่คือ……！เทคนิคเปลี่ยนด่วน……！

『มิใช่、สิ่งที่น่าแปลกใจมิใช่เพียงแค่นั้น เธอ、อยากเป็นสาวสวยจริงไหม？』

มันชัดเจนอยู่แล้วจริงไหม

ในช่วงสุดท้ายของฉัน ฉันเขียนบทกวีเกี่ยวกับความปรารถนาที่จะเป็นผู้หญิงมากกว่าบทกวีแห่งความตาย

『เช่นนั้น、จงมีความสุขสมเถิด จงวางมือลงบนหน้าอกเสียสิ』

วางมือบน……แบบนี้？

ฉันรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลในมือของฉัน

นี่มัน……นี่มัน……！

『ขอแสดงความยินดี เคย์  เธอ、ยามนี้กลายเป็นสาวสวยแล้ว』

「っ」

ฉันสังเกตเห็นบางสิ่งแปลก ๆ เกี่ยวกับร่างกายของฉันหลังจากถูกบอกเรื่องนี้

ไม่สิ ความรู้สึกในอำนาจทุกอย่าง

ฉันสัมผัสได้ถึงพลังของสาวสวยที่ล้นอยู่ในร่างของสาวสวยเท่านั้น

ความเชื่อที่ว่าโลกหมุนรอบตัวคุณ

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฉันกลายเป็นสาวสวยแล้ว

หากสิ่งนี้เกิดขึ้น ฉันตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร

ถึงเวลาสาวสวยสุดลึกลับ！！

「――ฉันสงสัยว่าฉันทำให้เธอประหลาดใจหรือเปล่า」

ฉันมองย้อนกลับไปที่เด็กชาย

สำหรับเขา คงดูเหมือนฉันกลายเป็นสาวสวยขึ้นมาทันใด

นี่ไม่ใช่ความฝันหรอกน๊า

「ฉันขอฝาก、เธอคนนี้หน่อยได้ไหมจ๊ะ？」

เด็กชายแม้จะตกใจแต่ก็พยักหน้า

「งั้นเหรอ ยอดเยี่ยมเลย」

ฉันยิ้มและลูบหัวเขา

ในเวลาเดียวกัน ฉันพึ่งบิดเบือนรสนิยมทางเพศของเด็กชาย

จากนี้ไป มีเพียงสาวสวยลึกลับที่แต่งตัวเป็นผู้ชายเท่านั้นที่จะทำให้คุณตื่นเต้นได้……！

「ถ้าอย่างงั้น」

ฉันวางลูกกวาดลงในมือของเด็กชาย และกระโดดออกจากโล่เวทมนตร์แล้วเริ่มออกวิ่ง 

ฉันยังทำให้โล่เวทมนตร์แข็งแกร่งขึ้นด้วย ต่อให้ฉันไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร

「โยโอออออออออออ！！！！！！ ไปกันเลยยยย！」

『มารยาท』

「ไปกันเถอะ、ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาว โลกกำลังเรียกเราอยู่」

『เราสงสัยมาระยะหนึ่งแล้ว แต่เธออาศัยอยู่ในโลกทัศน์แบบไหนกัน？』

แล้วจะมาเล่าให้ฟังทีหลังเน๊♥

『ฮี๊』

ฉันเคลื่อนไหวโดยการกระโดดขึ้นไปบนหลังคา ขณะที่ทำให้ไม้เท้าเสียงกระซิบแห่งดวงดาวตกใจกลัว

เป้าหมายคือที่ที่สัตว์ประหลาดอยู่

นี่คือโซนงานต้นฉบับที่มีกลุ่มตัวละครหลักอยู่

ไปแสดงตัวกันเลยเถอะ

ทำให้พวกเขารู้ว่าสาวสวยคนใหม่ได้ถือกำเนิดแล้ว

ข้อห้ามมิให้ทำลายงานต้นฉบับ แต่ขณะนี้ได้รับอนุญาตแล้ว

เพราะฉันเป็นสาวสวยแล้วไงล๊า！！！！！

■

ในเวลาเดียวกัน ที่ซ่อนตัวบริเวณชานเมืองเขตปกครองตนเองโรงเรียนคิโซ

「――อา」

ทันใดนั้น、เอย์น่าก็ทิ้งถ้วยในมือของเธอ

เธอมองมือที่สั่นเทาของตัวเอง แล้วมองดูแก้วและน้ำที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นด้วยความตกใจ

หลังจากได้ยินเสียงนั้น เสียงหงุดหงิดก็ดังมาจากด้านหลังห้อง

「เอย์น่า！ หล่อน、อย่าทำให้ห้องสกปรกเซ๊ รู้ไหมว่าใครต้องเป็นคนทำความสะอาดกันห๊า」

「อะ、อา……」

เธอเอียงหัวมาตามเสียงของโรคุฮาระที่ร้องเรียกเอย์น่าเหมือนเช่นเคย

ปกติแล้วในตอนนี้ เธอจะมีข้อแก้ตัวโดยโยนให้ว่าเป็นความผิดของคนอื่น แต่วันนี้ไม่มีการตอบกลับ

น่าสงสัย และเมื่อมองไปที่เอย์น่า ในที่สุดเขาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ　

「มีอะไร เอย์น่า」

เขาเข้าไปใกล้และมองดูใบหน้าของเอย์น่า

นั่นคือตอนที่เขาสบตาเธอชัด ๆ เป็นครั้งแรก

「ฮ้าっ、ฮ้าっ、รีด、รีดเดอร์」

「ใจเย็น ๆ ข้าอยู่ที่นี่แล้ว」

โรคุฮาระกอดเอย์น่าขณะลูบหัวราวกับปลอบเด็ก

ยังไงก็ตาม、เอย์น่าดูแปลกไปจริง ๆ

「มีอะไรงั้นเหรอ、เอย์น่า」

「จบสิ้นแล้ว พวก、ฉัน」

เหตุผลที่เอาแต่พูดคำที่สิ้นหวัง อยู่ภายในตัวเอย์น่า

นั่นคือความจริงที่ว่าเธอจะเป็นคนแรกที่รู้ เพราะเธอเป็นดีมอนเกียร์ที่เก่งในด้านการตรวจจับเป็นอันดับหนึ่ง

「――โอเน่ซามะ、ตื่นขึ้นมาแล้ว」

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณนิรนามที่ฝากเข้ามาผ่านCDM มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

ช่วงนี้ดึกๆมาชอบหิวหนักมากทั้งที่กินข้าวเย็นตามปกติ เลยได้กินบะหมี่สำเร็จรูปจนเอียนเลย ของซื้อมาตุนที่ดูเหมือนเยอะตอนแรก หมดอย่างไว ฮา