[นิยายแปล(WN)] สาวดุ้นตัวร้าย ผมที่กลับชาติมากเกิดใหม่เป็นตัวร้าย ♂ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้กับการＴＳหรอก 23 เมื่อคุณมองสาวดุ้น สาวดุ้นก็จะมองคุณเช่นกัน

ตอนที่ 23 เมื่อคุณมองสาวสวย สาวสวยก็มองคุณเช่นกัน

「――นั่นเป็นความหมกมุ่นที่น่าหดหู่เน๊ะ คุณพูดถูกแล้ว、สตอล์กเกอร์ซัง」

หลังจากพูดอย่างนั้น หญิงสาวตรงหน้าฉันก็หายใจออกด้วยความประหลาดใจ

ตัวตนที่แท้จริงเบื้องหลังหน้ากากของ『นาตากิ เคย์』เด็กชายที่ดูสุภาพก่อนหน้านี้

เขานั่นคือความไม่ปกติของเมืองนี้

Ｓแร๊งค์ลำดับพิเศษ――โซลเซียลา

「ดูเหมือนว่าคุณ นาตากิ เคย์จะใช้ประโยชน์จากความคิดอุปาทานที่ว่าคุณเป็นผู้ชาย แต่ว่ามันไม่สมเหตุสมผลสำหรับฉันเลย แม้แต่บันทึกของโรงเรียนนั้นก็ยังเป็นของปลอมใช่ไหม？」

「……เข้าใจดีมากเลยไม่ใช่เหรอ」

ตรงกันข้ามกับคำพูด、โซลเซียลากล่าวออกมาราวกับไม่สนใจ

ราวกับกำลังบอกว่าเธอคาดหวังอยู่แล้วว่าทางนี้จะต้องสังเกตเห็นเรื่องนี้อยู่แล้ว

（ในที่สุดฉันก็ได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเธอได้แล้ว ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอหนีไปได้……！）

อาจกล่าวได้ว่านี่เป็นโอกาสหนึ่งเดียวในชีวิตของคิระนิชิ ครัม

คู่ต่อสู้คือＳแร๊งค์ซึ่งกำลังเป็นประเด็นร้อนในเมืองแห่งโรงเรียน

และเป็นศัตรูกับแผนการดีมอนเกียร์

คงจะสร้างความมั่นใจไม่น้อยหากฉันสามารถดึงเธอเข้ามาเป็นพวกได้

「แล้ว、คุณต้องการอะไรจากฉันกันล่ะ？กรุณาพูดสั้น ๆ」

ครัมรีบพูดโดยไม่ลังเลกับ โซเซียลาที่ดูรำคาญราวกับกำลังไล่แมลงที่บินอยู่รอบตัวเธอออกไป

「เรื่องนั้นสิเน๊ ถ้าอย่างงั้นก็ขอเข้าประเด็นเลย ――กรุณามาช่วยฉันทำลายโรงเรียนคิโซด้วยค่ะ」

「ขอปฏิเสธ」

เธอตอบกลับสั้น ๆ

นั่นเป็นการแสดงความรู้สึกของเธอได้อย่างสมบูรณ์แบบ

แต่ครัมจะไม่ยอมถอยเพราะเรื่องนั้น

「……ฉันแน่ใจว่าคุณรู้เกี่ยวกับการทดลองที่ผิดกฎหมายของโรงเรียนคิโซ ดีม่อนเกียร์ที่คุณกำลังไล่ล่าก็ควรเป็นหนึ่งในนั้น」

「นั่นสิเน๊ะ」

「โรงเรียนคิโซเก็บกู้ดีม่อนเกียร์โดยใช้งานโรคุฮาระ นั่นคือคนที่อยู่ในห้องทดลองของเฟกตอม」

โซลเซียลาพยักหน้าตามคำพูดของครัม

「……ตอนนี้、โรงเรียนคิโซก็มีดีม่อนเกียร์ถึงสองชิ้นแล้วสินะ」

「ใช่แล้วล่ะ พอพวกนั้นมีชิ้นที่สองขึ้นมา ไม่นานโรงเรียนคิโซก็คงจะเตรียมตัวทำสงครามกับโรงเรียนอื่น ๆ แน่นอนค่ะ เราต้องรับหยุดมันไว้ก่อนที่สิ่งนั้นจะเกิดขึ้น」

เกิดความเงียบขึ้นเล็กน้อย

ขณะที่ครัมยังคงจ้องมอง โซลเซียลาที่เงียบไปเหมือนกำลังคิดถึงเรื่องนั้น จากนั้นเธอก็ถอนหายใจก่อนพูออกมา

「ฉันในยามนี้จะไม่เคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น」

「ทำไมกันล่ะ คุณก็รู้ถึงความน่ากลัวของดีม่อนเกียร์ดีไม่ใช่รึไงกัน！？」

ไม่สามารถเข้าใจได้

ฉันเข้าใจว่าโซลเซียลารู้เกี่ยวกับดีมอนเกียร์

ถ้าอย่างงั้นแล้ว、โรงเรียนคิโซซึ่งเป็นดั่งรอยเปื้อนของเมืองแห่งโรงเรียนจะได้รับอนุญาตให้ครอบครองดีมอนเกียร์ถึงสองชิ้นได้

จากมุมมองของครัมไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ

「……ยังก่อน、เพราะยังไม่ถึงเวลา」

「โซลเซียลา、คุณรู้อะไรอย่างงั้นสินะ」

「ทุกสิ่งที่คุณไม่รู้、และภัยพิบัติที่จะเกิดขึ้นในอนาคต」

เมื่อพูดแบบนั้น โซลเซียลาก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ครัมไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ในตอนที่กำลังพูดคำเหล่านั้น ดังนั้นเธอจึงไม่มีสิทธิ์พูดอะไร

「ยังก่อน、ยังไม่ถึงเวลาเคลื่อนไหว ทุกสิ่งล้วนเป็นเรื่องบังเอิญของดวงดาว เมื่อโอกาสมาถึง、ฉันแน่ใจว่าคุณจะเข้าใจเอง」

「……คุณต้องการให้ฉันยอมรับคำพูดเหล่านั้น？」

「ไม่จำเป็นเลย แต่ทว่า、คุณต้องเข้าใจ ยามนี้、ไม่ว่าคุณจะทำอะไร คุณก็จะไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้」

โซลเซียลาประกาศเช่นนั้นโดยไม่สบตา

ถึงกระนั้น、ครัมก็ยังกัดไม่ปล่อย

「แต่、ถ้ามีคุณอยู่ด้วย」

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น、โซลเซียลาก็เปิดเผยอารมณ์ของเธออย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก

สายตาที่เฉียบคมคู่นั้นของเธอจ้องมองครัมด้วยท่าทางประหลาดใจและผิดหวัง

「คุณคิดว่านั่นเป็นภัยคุกคามเพียงอย่างเดียวจริง ๆ หรือ ……หากคุณมุ่งความสนใจไปที่สิ่งที่อยู่ตรงหน้ามากเกินไป คุณจะมองไม่เห็นภาพใหญ」

（คะ、คน ๆ นี้、รู้แม้กระทั่งเรื่องเกี่ยวกับฉัน！？ บ้าจริง、ไปเอาข้อมูลมาจากไหน……）

คำพูดของโซลเซียลาเปิดเผยให้เห็นถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของครัมอย่างไม่ต้องสงสัย

นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ของเธอที่พยายามทำให้สำเร็จภายใต้ร่มเงาซึ่งมีเป้าหมายในการเอาชนะความชั่วร้ายของโรงเรียนคิโซ、นี่คือความปรารถนาอันแรงกล้า

เรื่องนั้น、ถูกมองออกแล้ว 

（เพราะทุกถ้อยคำของฉันล้วนตื้นเขิน、โซลเซียลาถึงแสดงท่าทีแบบนี้）

สาเหตุคือเพื่อปกป้องความปลอดภัยสาธารณะของเมืองแห่งโรงเรียน、แต่ว่าโซลเซียลารู้ว่ามันเป็นเพียงชั่วคราว

ถ้าอย่างงั้น、สงสัยจริง ๆ ว่าคำพูดของครัมจนถึงตอนนี้ เธอฟังแล้วรู้สึกยังไงกันแน่

「……っ」

ครัมรู้สึกผสมปนเปกับความคับข้องใจ ความอับอายที่เห็นสิ่งที่ตัวเองซ่อนเอาไว้ถูกฉีกออกมา และผสมกับความโกรธอย่างไร้จุดหมาย ก่อนพบว่าตัวเองกำลังกำหมัดแน่น

โซลเซียลาเห็นสิ่งนี้จึงถอรหายใจออกราวกับบอกว่าเป็นเรื่องช่วยไม่ได้

「……หากแม้นเมื่อถึงเวลา、ฉันจะเรียกหาคุณเอง เช่นนั้นจะตกลงไหม」

「っ、……จริงเหรอคะ」

ฉันถูกจดจำไว้แล้ว

เมื่อเห็นเช่นนี้จากมุมมองนี้แล้ว、ครัมรู้สึกว่าเธอจงใจยอมให้ฉันเข้าร่วมสนทนา

ในเวลาเดียวกัน、ต่อให้จะเพิ่มเข้าครัมอีกสักคน แผนของโซลเซียลาก็จะไม่สั่นคลอน

「จริงแท้ โดยเฉพาะ、เหตุนี้ไม่ใช่เรื่องที่ห่างไกลในอนาคต การทำลายล้างโรงเรียนคิโซน่ะ」

「ไม่มีทาง、มีแผนจะบดขยี้โรงเรียนคิโซอยู่แล้วงั้นเหรอค๊า……！？」

「ใช่แล้ว」

โซลเซียลาพยักหน้าราวกับเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว

「พวกเขากำลังพยายามใช้ดีม่อนเกียร์ในลักษณะที่ผิดไปจากจุดประสงค์ดั้งเดิม นั่นคือเพื่อความอยู่รอดของมนุษยชาติ อาวุธจะแสดงคุณค่าที่แท้จริงก็ต่อเมื่อใช้อย่างถูกต้องเท่านั้น」

「คุณรู้จักดีม่อนเกียร์มากแค่ไหนกันแน่……！？」

เพื่อตอบคำถามของครัม、โซลเซียลาหันมาพูดพร้อมสบตาอีกครั้ง

「ทุกอย่าง」

「……っ」

ดวงตาของเธอเย็นชาและชัดเจนกว่าเดิมมาก

ราวกับว่ามีใบมีดคม ๆ ของดาบน้ำแข็งถูกแทงเข้ามาที่คอของฉัน และมันก็ทำให้หายใจลำบาก ราวกับว่าฉันกำลังจมลงสู่ก้นมหาสมุทร

เพียงแค่สบตากันแค่นี้、ก็ทำให้จิตใจสั่นไหวมากขนาดนี้ได้เลยงั้นเหรอ

「เดิมทีสิ่งเหล่านี้、เป็นดั่งศูนย์รวมสำแดงตำนานที่มนุษย์สร้างขึ้นเพื่อต่อสู้กับปรากฏการณ์หนึ่ง ความหวังแรกที่สร้างขึ้น、โดยโลกนี้」

โซลเซียลาพูดคำนั้นออกมา

โดยไม่ลังเลหรือชะงักงันใด ๆ ราวกับว่าเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับโลกนี้

「ดังนั้นแล้ว、พวกเราจึงจับตาดูดีม่อนเกียร์อยู่เสมอ」

「พวก、เรา？」

「ถูกต้องแล้ว พวกเรา」

พอพูดมาจนถึงจุดนั้น、โซลเซียลาก็หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว

「……ไม่สิ、หยุดเพียงแค่นี้จะดีกว่า คุณแค่อยากจะทำลายโรงเรียนคิโซ ถูกต้องไหม？」

โซลเซียลาลูบผมของครัมเบา ๆ

แม้ว่าเธอควรจะเย็นชาและน่ากลัว แต่มือของเธอก็มีสัมผัสที่ใจดีและอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

จากนั้นโซลเซียลาก็ยิ้มออกมาทันที

เป็นรอยยิ้มอ่อนโยนในระดับที่ฉันจินตนาการไม่ถึงเลยว่าจะได้รับจากเธอ 

「ไม่จำเป็นต้องมองเข้าไปในหุบเหว*อีกต่อไปแล้ว」

(*ถ้าเจ้ามองไปยังความืดมิด ความมืดมิดก็จะจ้องตอบกลับมา)

「โซลเซียลา……คุณ、ไม่สิพวกคุณกำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่กันแน่」

เธอถอยห่างจากครัมไปหนึ่งก้าว

ในจังหวะนั้นเอง、ปริมาณพลังเวทมนตร์รอบตัวเธอเพิ่มขึ้นราวกับระเบิดออกมา

（っ！？นี่มันบ้าอะไรเนี่ย！？）

ฉันสัมผัสได้ว่าพลังเวทมนตร์ของโซลเซียลาเพิ่มมากขึ้น

โดยปกตินักสำรวจจะไม่ปล่อยพลังเวทมนตร์ออกนอกร่างกาย

ดังนั้นการกระทำอย่างการเปล่งพลังเวทมนตร์ออกมาสู่บริเวณโดยรอบจึงมีความหมายมาช้านานแล้วว่า

นั่นคือ การแสดงความสามารถของคุณ

ตัวบ่งชี้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงคือปริมาณพลังเวทมนตร์ มันพูดถึงความสามารถของบุคคลได้ชัดเจนกว่าคำพูด

หากใช่กรณีนั้น ก็แปลว่าโซลเซียลาได้เปิดเผยความสามารถของตนเองต่อครัม

（พลังเวทมนตร์ปริมาณขนาดนี้กลับถูกควบคุมได้อย่างสมบูรณ์……！？ แบบนี้、มันเทียบเท่ากับประธานนักเรียนเลยไม่ใช่รึไงกัน ทั้งทรงพลังและน่ากลัวยิ่งกว่า……！）

หุบเหวคืออะไร

ครัมเข้าใจแล้ว

เธอกล่าวถึงหุบเหว、ความมืดมิดแห่งห้วงลึกของเมืองแห่งโรงเรียน

「ตั้งแต่ทิวาแรกเริ่ม จุดประสงค์ของพวกเรามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น――นั่นคือความอยู่รอดของมนุษยชาติไงล่ะ」

เธอประกาศราวกับกำลังขับขานบทเพลง

การเคลื่อนไหวเพื่อปัดผมของเธอช่างสวยงามราวกับฉากจากเทพนิยายวีรสตรี

ผมของเธอซึ่งควรจะสั้นมาจนถึงตอนนี้、เปลี่ยนเป็นผมยาวสีเงินฟ้างดงาม และเป็นล่อนคลื่นอ่อนโยน

「หน้าตานั้น……」

ครัมอ้าปากค้าง

มันเป็นภาพที่สวยงามและน่ากลัว

（เธอสามารถบังคับเปลี่ยนแปลงร่างกายของตัวเองได้ด้วยพลังเวทมนตร์อย่างงั้นเหรอ？ในทางทฤษฎีเป็นไปได้อย่างแน่นอน、แต่เธอทำได้ยังไงโดยไม่เปลี่ยนสีผิวไปด้วย เป็นทักษะการควบคุมเวทมนตร์ที่เก่งจนน่าสะพรึงกลัว、หากเป็นกรณีนี้ ก็สมเหตุสมผลแล้วที่คนรอบข้างจะไม่รู้ตัว）

ภายในใจของครัม、ตามความเข้าในที่ถูกยกระดับ เธอยกให้โซลเซียลากลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ก้าวข้ามＳแร๊งค์ไปแล้ว

จากนักสำรวจทรงพลังที่เธอต้องการนำเข้ามารวมกลุ่มของตนเอง、กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่รู้จักซึ่งไม่ควรไปทำให้โกรธเคือง

「อาร๊า、คุณแปลกใจเรื่องอะไรงั้นเหรอ？」

ฉันสูญเสียคำพูดและไม่สามารถพูดได้อย่างถูกต้อง

ครัมอยู่ภายใต้ความกดดัน

พลังเวทมนตร์ปริมาณมหาศาลถูกปล่อยออกมา และความสามารถในการจัดการมันได้อย่างอิสระ

ฉันมีความสุขมากที่ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของโซลเซียลา แต่ก็ทำให้เข้าใจว่าตนเองเล็กจ้อยแค่ไหน

（ฉัน、เคยคิดว่าตัวเองกำลังพูดจากมุมมองเดียวกันกับเธอ ยังไงก็ตาม、ผิดแล้ว）

「……ฮาぁ」

เสียงถอนหายใจผิดหวัง

รู้สึกผิดหวัง

มันเรื่องอะไรล่ะ？

ไม่สิ、แต่แรกแล้ว――ทำไมโซลเซียลาถึงแค่คุยด้วย

（หากตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผย ปกติแล้วเธอก็คงต้องรีบจัดการซะ หากเป็นเธอก็มีโอกาสที่จะฆ่าฉันทุกวิถีทาง）

แล้วทำไมเธอถึงไม่ทำอย่างนั้นล่ะ

หรือเป็นเพราะว่าถึงแม้สาวน้อยนามว่าครัมจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอก็ไม่ได้มีนัยสำคัญอะไรเลยอย่างงั้นสินะ 

แล้วทำไมล่ะ

ทำไม、แล้วทำไมถึงพูดเรื่องดีมอนเกียร์กันล่ะ

ทำไม、ถึงบอกเป็นนัยถึงองค์กรที่มีอำนาจอยู่เบื้องหลังกันล่ะ

ทำไม、เธอถึงยังมองฉันเหมือนกำลังรออะไรบางอย่างอยู่กันล่ะ

（เธอสามารถมองทะลุทุกอย่างเกี่ยวกับฉัน ยิ่งไปกว่านั้น、โซลเซียลายังสอนฉันอีกหลายอย่างอีกด้วย หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องประนีประนอมอีกต่อไป）

ถ้านั่นไม่ใช่ความเห็นแก่ตัว、ถ้านั่นไม่ใช่ความเข้าใจผิด

โซลเซียลา、เจออะไรบางอย่างในตัวเด็กสาวที่ชื่อคิระนิชิ ครัม

ครัมไม่มีอะไรให้คนอื่นภูมิใจ

ถึงกระนั้นฉันก็มีเปลวเพลิงอันร้อนแรงในความมืดมิดที่ขับเคลื่อนตัวเองไปข้างหน้าอย่างหนักแน่น

「――ฉัน」

หลังจากนี้、สิ่งที่ต้องทำ ก็คือรับรู้ถึงความร้อนนั้น

「ถึงอย่างงั้น、ก็ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าให้ต้องร่วงหล่นลงสู่ก้นเหว、ฉันก็จะบดขยี้โรงเรียนคิโซให้ได้ ……ไม่สิ、ตราบเท่าที่ฉันสามารถแก้แค้นได้ ก็ไม่เป็นไร」

ยังไงซะ สาเหตุทั้งหมดก่อนหน้าเป็นแค่เรื่องโกหก

ทั้งหมดก็เพื่อการแก้แค้น

เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว、ครัมจึงมาอยู่ที่นี่

「เหรอ ฉันเดาว่าเราสามารถคาดหวังกับคุณได้ในระดับหนึ่งเน๊ะ」

เราสบตากัน

ไม่ใช่การจ้องฝ่ายเดียวเหมือนก่อนหน้า

ณ เวลานี้เท่านั้นที่ฉันเข้าใจว่าเราเท่าเทียมกัน

นั่นหมายถึงอะไร

ไม่ช้า、คำขอเพิ่มผู้ติดต่อหนึ่งรายก็ถูกส่งเข้ามาในไดฟ์เกียร์ของครัม

「……นี่คือ」

「ฉันจะแจ้งให้คุณทราบเมื่อถึงเวลา」

ฉันไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น

ในท้ายที่สุด ฉันก็ได้ยินเสียงขี้อายเล็กน้อย

เมื่อหันไปมองด้านข้างอย่างกะทันหัน、ผมของเธอกลับมาสั้นลง และกลับไปมีรูปร่างของนาตากิ เคย์ตามเดิม

（นี่คือโซลเซียลา……）

เมื่อเขามองไปที่สึกิมิยะ โทอา ใบหน้าของเขาก็ยิ้มอย่างใจดี ราวกับไร้การหลอกลวง

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณพันธวงศ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ