[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน 263 เหล่าหมีอวยพรปีใหม่

263 เหล่าลูกศิษย์อวยพรปีใหม่

“นี่คือนั่นสินะ……”

“อืーม……ไม่มีอะไรผิดปกติเป็นพิเศษเลย……”

――ใช่แล้ว มันน่ารำคาญ

“นี่อย่ามาจับกันได้ไหม？”

ปีใหม่ผ่านไปด้วยดี และได้รับคำทักทายจากซิลเลนกับแคลนอลล์ที่รู้สึกว่าไม่ได้มาที่นี่กันนานแล้ว ซึ่งตอนนี้กำลังจับมือและมองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ

ไม่ว่าจะมองนานแค่ไหน หรือเปลี่ยนมุมมากแค่ไหนก็เป็นแค่มือธรรมดาล่ะ

“ปล่อยไฟออกมาได้ยังไงน่ะ？”

อย่าถามเรื่องไร้สาระด้วยสีหน้าจริงจังสิ

“ฉันไม่ได้ปล่อยไฟ ไม่มีไฟตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”

ให้กับริโนกิสที่รู้เรื่องการล็อคผลการประลอง

ให้กับอาคาชิมาอวยพรปีใหม่

ให้กับอิลก์ที่มาอวยพรปีใหม่ด้วยเช่นกัน

ให้กับอีสที่กลับมาจากการกลับบ้านเกิด

ฉันอธิบายไปแล้วสี่ครั้งแล้ว และนี่คือครั้งที่ห้า

“นั่นก็แค่การเพิ่มสีสันให้กับ『คิภายนอก』เท่านั้นเอง ――โฮร่า ไม่ร้อนเลยใช่ไหมล่ะ”

มือของฉันถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีน้ำเงินอย่างเงียบ ๆ

ทั้งสองคนต่างประหลาดใจและถอยห่างออกไป……แต่หลังจากนั้นก็ลองสัมผัสมันอย่างระมัดระวังราวกับความรู้สึกเวลาเห็นเชือกที่มีลักษณะคล้ายงู หรืองูที่มีลักษณะคล้ายเชือก ยืนยันจนแน่ใจแล้วว่าไม่ร้อนเลย

“นั่นทึ่งมาก ดูเหมือนไฟของจริงเลยไม่ใช่เหรอเนี่ย”

“จริงด้วย……อาเร๊ะ？　แต่มีรอยไหม้ที่เรดแลนด์”

ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว การล็อคผลการประลองต้องอาศัยความจริงด้วย

“ถึงจะไม่ได้ปล่อยไฟออกไป แต่ก็ปล่อยความร้อนออกไปได้น่ะ”

ฉันไม่คิดที่จะสอนวิธีใช้「คิ」แบบนี้ให้ เพราะว่าในการต่อสู้จริง มันเทียบไม่ได้เลยกับการโจมตีโดยตรงด้วย หรือเทคนิคที่ค่อนข้างสูงกว่า

แม้จะปล่อยไฟไม่ได้ แต่ก็ทำให้เกิดความร้อนได้

และนั่นคือวิธีที่ฉันได้รับรอยไหม้ จากการเผาโดยตรง

แต่โดยพื้นฐานแล้วจะไม่มีการปล่อยไฟ

“ท่านพี่ได้ขอร้องให้เรามากล่าวคำทักทาย อันที่จริงเห็นว่าอยากจะมากล่าวคำทักทายปีใหม่ด้วยตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้มีงานที่ต้องทำอีกมากมายจนดูเหมือนน่าจะไม่สามารถหลีกหนีจากมันได้ไปอีกนาน”

หลังจากที่ซิลเลนกับแคลนอลล์สงบลงได้กันแล้ว พวกเธอก็บอกฉันเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันที่ปราสาทก่อนที่จะเริ่มการฝึก

“ม๊า ตอนนี้เขาคงจะยุ่งมากเป็นพิเศษเน๊ะ”

ยังมีบุคคลสำคัญที่เดินทางมาจากต่างประเทศ และน่าจะต้องเตรียมพิธีราชาภิเษกอีกด้วย

ฉันแน่ใจว่าลิวิเซลกำลังยุ่งอยู่กับการจัดการความสัมพันธ์ทางการฑูตที่ไม่เคยมีมาก่อน เช่น การประชุม การให้คำปรึกษา การทำธุรกรรม และมิตรภาพที่แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นทุกวัน

“แล้วพวกเธอไม่เป็นไรเหรอ？”

“ก็ไม่ค่อยราบรื่นเท่าไหร่ ยังไงพวกเราก็เป็นเชื้อพระวงศ์ ดังนั้นจึงมีธุระบางอย่างที่จำเป็นต้องทำอยู่เหมือนกัน”

“แต่ ครั้งนี้เป็นโอนี่ซามะที่ขอให้พวกเรามาทักทายเนียจังล่ะนะ แล้วก็ยังฝากมาบอกด้วยว่า เขารู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมากสำหรับการประลองในเทศกาลฤดูหนาว”

งั้นเหรอ

ดูท่าน่าจะพอใจในการล็อคผลการประลองครั้งนี้สินะ ถ้าอย่างงั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดเช่นกัน

“เนียเหมือนทำทุกอย่างได้ง่าย ๆ เลยน๊า？”

“ขอบคุณสำหรับเรื่องนั้นเช่นกันเน๊ะ”

สมกับเป็นพวกลูกศิษย์ของฉัน

ดูเหมือนว่าจะเข้าใจสินะว่านั้นคือ การล็อคผลการประลอง 

“แม้ว่าจะพ่ายแพ้ให้กับชาวต่างชาติ แต่ก็สามารถปกป้องความภาคภูมิใจของทหารจักรกลไว้ได้ หน้าตาเป็นเรื่องสำคัญเน๊”

ทั้งสามารถพิสูจน์ให้เห็นว่ามีคนที่แข็งแกร่งกว่าทหารจักรกลอยู่

ยังไงก็ตาม ก็ยังสามารถพิสูจน์ได้ว่าทหารจักรกลยังคงแข็งแกร่งอยู่เช่นกัน

ยุคของการบูชาทหารจักรกลของมาเวเลียกำลังจะสิ้นสุดลงแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าทหารจักรกลจะร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง และทหารจักรกลเองก็จะไม่หายไปเช่นกัน

ประเด็นคือนั่นแหละ คุณค่าของทหารจักรกลที่มีสูงเกินไปจะลดลง และคุณค่าของชาวต่างชาติที่มีต่ำเกินไปก็จะเพิ่มขึ้น ความสมดุลน่าจะดีขึ้นบ้างแล้ว

คิดว่านั่นน่าจะเป็นข้อสรุปได้แล้ว

“ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่าคะ ท่านพี่หญิง”

“หืー？　……นอกจากส่งข้อความของโอนี่ซามะ……”

ถ้าอย่างงั้นก็เป็นตาของฉันแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นกับดาบศักดิ์สิทธิ์ล่ะ？”

“――อะ เรื่องนั้นแหละ”

อย่าลืมกันสิ เป็นสมบัติประจำชาติของมาเวเลียไม่ใช่รึไง

“ดาบศักดิ์สิทธิ์ รูจ ออเดอร์ว่ากันว่ายิ่งใช้พลังมากเท่าไหร่ ใบดาบก็จะยิ่งเล็กลเท่านั้น ตามตำนานเล่าขาน เริ่มแรกมันมีขนาดเล็กมาก มีรูปร่างผอมเพรียวมากจนอาจจะเล็กเกินกว่าที่ทหารจักรกลจะถือได้”

ฟุーง ผอมเพรียวสิเน๊

“ประมาณดาบใหญ่เหรอ？”

“นั่นสิน๊า คิดว่าท่านพี่ชายน่าจะสามารถใช้ได้ด้วยตัวเองได้ก็ได้ล่ะ”

……หืーม

ว่ากันว่าแต่เดิมเป็นเพียงดาบมือเดียวใช่ไหมนา？　ถ้างั้นไปทำให้ลดลงอีกสักหน่อยคงจะดี ขนาดที่แตกต่างกันระหว่างดาบใหญ่และดาบมือเดียวนั้นใหญ่เกินไป

แต่เขาก็ร้องไห้และร้องขอชีวิตเอาไว้ ก็ตามที่คาดไว้ล่ะนะ อย่างน้อยก็ทำให้รู้สึกว่าน่าสงสารอยู่เหมือนกัน

“ถึงอย่างงั้นก็ทำให้ได้รู้เหมือนกันว่าดาบศักดิ์สิทธิ์เองก็หักได้เหมือนกัน พวกเราได้เก็บเศษซากทั้งหมดได้แล้ว แต่……นี่เป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นอะไรแบบนั้นเลย”

“มันหักตรงจุดที่ควรจะหักล่ะนะ เดิมทีก็หนาเกินกว่าจะเรียกว่าดาบได้แล้วใช่ไหมล่ะ？　ใบดาบส่วนเกินที่ทำให้สมดุลไม่ดียังไงก็ต้องหัก ไม่สิ พูดให้ถูกน่าจะบอกว่ามันจะหักอยู่แล้วมากกว่า”

“แต่ยังไงคิดก็ไม่ง่ายอยู่ดี……”

ฮะๆๆๆ

ก็ถือว่ามีกระดูกอยู่บ้างล่ะนะ เรื่องนี้ถ้ารู้ก็หักได้ง่าย ๆ เลยล่ะ แต่ฉันคิดว่าจะดีกว่าที่ถ้าไม่บอกออกไป

เมื่อนานแสนนานฉันจะพับจากปลายด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งเพียงเพื่อความสนุก แต่เมื่อมีคนบอกว่ามีเหลือพวกเขารอดชีวิตอยู่น้อยมาก ฉันก็ลังเล

มันง่ายที่จะทำให้พวกเขาสูญพันธุ์ แต่เมื่อพวกเขาถูกทำลายจนสิ้นแล้ว คุณก็ไม่สามารถนำพวกเขากลับมาได้อีก

แถมยังมีโอกาสที่ฉันจะได้สัมผัสกับความโกรธเกรี้ยวของเทพช่างตีเหล็กสตีรามีรา อีกครั้ง

ครั้งนั้นฉันรู้สึกว่าฉันเอาชีวิตรอดมาได้ด้วยการโยนอะไรสักอย่างเข้าตาเพื่อทำให้ตาบอดชั่วขณะ แต่มันคงจะเป็นเช่นนั้นเสมอไปไม่ได้

นอกจากนี้ ตอนนี้ถึงจะอยากต่อสู้กับทวยเทพก็น๊า……

ย้อนกลับไปตอนนั้น ที่ยังมีการแทรกแซงจากทวยเทพมากมายในชีวิตของบางคน แต่ในโลกนี้ไม่มีเลย

ถ้าไม่ได้ถูกบังคับ หรือต้องบูชากันโดยไม่มีเหตุผล ก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องต่อสู้กันล่ะน๊า หากเลือกการต่อสู้จากทางนี้ ก็จะได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นคนทรยศ

“หน่า เนีย”

ซิลเลนพูดขึ้นมาในระหว่างที่ฉันกำลังคิดถึงการต่อสู้กับทวยเทพ

“ช่วยแสดงคลื่นเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินราชามังกรแห่งการทำลายล้างราชาแห่งความตายให้ดูอีกครั้งได้ไหม？”

อืーม…………อืม？

“เอ๊ะ？　อะไร？”

ยังไงดีเมื่อกี้ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยินอะไรยาว ๆ ที่ไม่คุ้นเคย แต่อาจเป็นเพียงจินตนาการของฉันหรือเปล่า？

“ช่วยแสดงคลื่นเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินราชามังกรแห่งการทำลายล้างราชาแห่งความตายหน่อยได้ไหม？”

　…………

“เอ๊ะ？　อะไร？”

เธอกำลังพูดอะไรด้วยสีหน้าจริงจังกัน ภาษาอะไรกันนะ？　ภาษาเอลฟ์โบราณเหรอ？

“ก็ได้ยินไม่ใช่เหรอ อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง”

“ไม่สิ ฉันได้ยินไง เพราะได้ยินนี่แหละถึงได้ถามกลับ”

นั่น คืออะไรน่ะ？　เปลวไฟสีน้ำเงิน…………คลื่นอะไรสักอย่าง？　มันอะไรกันน่ะ？

“คลื่นเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินราชามังกรแห่งการทำลายล้างราชาแห่งความตายไง โฮร่า ไอ้นั่นที่เธอทำในการประลองนั่นไง！”

อ้า ไอ้นั่น อืม ไอ้นั่นสินะ

　…………

แล้วอันไหนกันล่ะ

“เอ๊ะ、อะไรล่ะ？　ช่วยพูดอีกครั้งได้ไหม？”

“คลื่นเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินราชามังกรแห่งการทำลายล้างราชาแห่งความตาย ท่าพิเศษของเนียไม่ใช่เหรอ”

เอ๊ะ อะไร？　กำลังพูดถึงอะไรกัน？　ฉันไม่รู้จัก ไม่รู้จัก น่ากลัวเพราะฉันไม่สามารถเข้าใจว่าทั้งสองคนกำลังพูดถึงอะไรด้วยสีหน้าจริงจังของพวกเธอได้ ฉันไม่เข้าใจว่าพวกเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไรจริง ๆ？

“เอ๊ะโตะ……คลื่นบลา ๆ นั่นมันอะไรน่ะ？”

“คลื่นเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินราชามังกรแห่งการทำลายล้างราชาแห่งความตาย”

“อืม นั่น……คลื่น、สีน้ำเงิน、สักอย่าง？”

“คลื่นเปลวไฟศักดิ์สิทธิ์สีน้ำเงินราชามังกรแห่งการทำลายล้างราชาแห่งความตายเน๊ะ”

　…………

……อืม

“พวกเราคุยกันยาวค่อนข้างนานแล้วเน๊ ซ้า มาเริ่มฝึกกันเถอะ”

ฉันไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ดังนั้นฉันจะเพิกเฉยต่อมันในตอนนี้

“――กะแล้วต้องเป็นท่าลับ ดูเหมือนจะไม่อยากแสดงออกมาให้เห็นง่าย ๆ”

“――น่าเสียดาย เราอยากเห็นมันใกล้ ๆ อีกสักหน่อย”

ท่าลับอะไรกัน น่ากลัว……เกิดอะไรขึ้นกับพวกลูกศิษย์ของฉันกัน ฉันทำอะไรบางอย่างลงไปงั้นเหรอ？

――เรื่องนี้เกิดขึ้นในภายหลังเล็กน้อย ฉันได้ตระหนักว่ามันเป็น「แค่การเล่นใหญ่」โดยเจ้าชายลำดับที่สอง ฮิเอโร่ที่ต้องการชื่อแบบยิ่งใหญ่ที่สามารถประกาศได้อย่างเหมาะสมสำหรับท่าที่ฉันปล่อยออกมาในนาทีสุดท้ายของงานประลอง

จากนั้น แม้ว่าฉันจะได้ยินชื่อสำหรับเทคนิคนี้อีกหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่ฉันก็จำชื่อไม่ได้จริง ๆ

อันที่จริงฉันไม่ต้องการที่จะจำมันด้วยซ้ำ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบคุณ คุณCHA***AI KIMN SCB X-2478 มาก ๆ ครับ

ขอบคุณ คุณพันธวงษ์ กสิกรไทย X-2186 มาก ๆ ครับ

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

บ่นๆ?

ตอนนี้โรงเรียนเปิดเทอมแล้ว แล้วได้กลับมาขายของหน้าโรงเรียนต่อ แต่เพิ่มเติมคือทำคนเดียวขายคนเดียว 
แล้วพอไม่ได้ได้ทำมานาน แล้วมาหนักคนเดียว ตรงที่ขายทั้งที่เป็นที่โล่งแต่อากาศโคตรอบ  

พอกลับบ้านมาแล้วโดนกระตุ้นนิดหลังกินข้าวคืออ้วกไปสามรอบรวด ยังดีอ้วกในห้องน้ำล่ะนะ

หลังจากนี้นิยายน่าจะแปลช้าลง หรือขาดช่วงไปบ้างไม่มากก็น้อย ถ้าหายไปนานๆคือ ไม่เหนื่อยจากขายของ ก็ไปนอนหยอดน้ำเกลืออยู่โรงบาลล่ะนะ ฮา