[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน 250 เวลาที่โลลิเด้งมากยิ่งขึ้น

250 เวลาที่สนุกมากยิ่งขึ้น

ตู้ม หมีตัวใหญ่พิเศษและลิงที่ถือไม้ก็ถูกกระแทกลงกับพื้นด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง

ทั้งคู่ลุกขึ้นทันที――แต่ทั้งหมีตัวใหญ่พิเศษและลิงที่ถือไม้ก็เคลื่อนไหวช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

ใช่แล้ว ใช่แล้ว

การโจมตีจากด้านล่างโดยตรงทำให้เกิดความเสียหายที่ไม่ทราบสาเหตุ สร้างสับสนจากภาระที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนที่เท้า

ยิ่งตัวหนักมากเท่าไรก็ยิ่งส่งผลต่อหัวเข่าและหลังส่วนล่างมากขึ้นเท่านั้น

กระดูกของพวกเขาอาจไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เขาอาจจะอยู่ในสภาพที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะสามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติ

“――โก๊กกกกก！！”

“――เกี๊ยกกกกก！！”

บอสหมีและบอสลิงคำรามออกมาเกือบจะพร้อมกัน

ด้วยสิ่งนี้ หมีตัวใหญ่พิเศษและลิงที่ถือไม้ที่ถึงแม้จะยังคงมีความกระหายอยู่ ก็ได้ถอนพลังและความกระหายเลือดของพวกเขาออกไป

จากมุมมองของบอสทั้งสอง ดูเหมือนว่าการต่อสู้จะจบลงแล้ว

เหตุผลที่ดึงพวกเขากลับไปก็อาจจะเป็นเพราะคิดว่า หากยังดึงดันไปมากกว่านี้พวกเขาจะถูกฆ่าได้

ตัดสินใจได้ดี

คงคิดว่าคงไม่มีความหวังที่จะเอาชนะฉันได้ เมื่ออยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ยังทำไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหากการเคลื่อนไหลเชื่องช้าลงเช่นนั้น

 จากมุมมองของพวกเขา การต่อสู้มักจะเป็นเรื่องร้ายแรงและโดยที่ชีวิตต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายเสมอ

ถ้าไม่ใช่สายพันธุ์เดียวกันแล้ว จะมีแนวคิดเรื่องการต่อสู้ในแง่การฝึกไหมนะ

ถ้าไม่มีโอกาสชนะ ก็จะตายเปล่า ๆ

นั่นจะเป็นการตัดสินใจ

ฉันก็ไม่ได้มีความตั้งใจที่จะฆ่าอยู่แล้ว――แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พบกับพวกเขา และเนื่องจากเป็นคนละสายพันธุ์กัน จึงคิดว่าไม่น่าจะเข้าใจกันได้จริงไหม

ม๊า เรื่องนั้นอาจไม่เป็นไรก็ได้

สิ่งสำคัญที่สุดคือทุกคนที่นี่ ทั้งลิงนักรบ หมีนักรบต่างก็รักการต่อสู้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต่อสู้ เรื่องทั้งหมดก็แค่นั้น

ชีวิตและความตายเป็นเพียงผลลัพธ์ ทว่านั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันกำลังมองหา

บอสหยุดพวกเขาไว้ด้วยตำแหน่ง――แต่ยังไงก็ตาม ม๊าสุดท้ายก็จะเหมือนเดิม

เพราะฉันเองก็เหมือนกัน

ฉันรักการต่อสู้ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

ไม่เหลือใครยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว

ลิงกลางที่ปล่อยริโนกิสก็กลับเข้ามาแล้วเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้มายืนอยู่ต่อหน้าฉัน ทั้งหมีตัวใหญ่พิเศษและลิงถือไม้ที่เหมือนได้รับคำสั่งจากบอสก็ไม่ได้ออกมา

เป็นบอสลิงกับบอสหมีที่ยืนอยู่ต่อหน้าฉัน

บอสลิงยกเท้าขวาขึ้น

บอสหมียกแขนซ้ายขึ้น

แล้วฟาดลงพร้อมกัน――ไปทางพื้นดิน

　　ตู้ม！！

พื้นดินถล่มลงมาด้วยแรงสั่นสะเทือนอันรุนแรง ดอกไม้และดินก็ระเบิดขึ้น

“……อะไรกัน”

นี่มัน「ค้นปฐพี」สินะ！

พวกเขาสามารถขโมย「ค้นปฐพี」ของฉันไปได้ด้วยการเห็นเพียงแค่ครั้งเดียว……！

มั่นใจแล้วว่า ช่างมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับ「คิ」แน่นอน ช่างเป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม ฉันสงสัยจังว่าชาติก่อนมีใครบ้างที่รู้สึกเศร้าเสียใจที่ไม่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์กันบ้าง

“เข้าใจคำพูดกันสินะ？　……งั้นเหรอ เป็นอย่างงั้นสินะ”

ไม่มีการตอบสนองแม้ว่าฉันจะโยนคำพูดเข้าใส่

ยังไม่สามารถสื่อสารด้วยคำพูดได้หรือเปล่าน่ะ

――เรื่องนั้นก็ไม่ใช่ปัญหา

“เช่นนั้นเรามาคุยกันด้วยศิลปะการต่อสู้กันดีกว่า”

เรามีภาษาที่เรียกว่าหมัดอยู่

สำหรับนักรบ หมัดเดียวดีกว่าร้อยคำพูด

“――มาเริ่มกันเลยเถอะ！！”

เมื่อฉันคำราม บอสทั้งสองก็คำรามเช่นกัน

ช่วงเวลาแห่งความสุขผ่านไปในพริบตา

“――ฮ๊า、ฮ๊า、ฟุๆๆๆっ、ฮ่าๆๆๆ……っ！”

หายใจแทบไม่ออกเลย

「คิ」เองก็ไม่เป็นระเบียบ

ฉันเจ็บไปทั้งตัว

เลือดหยดลงมา แต่ไม่รู้ว่าเป็นเลือดจากตรงไหน เพราะฉันรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว

สนุก

สนุกมาก

เป็นเวลานานแล้วที่ฉันไม่ได้ต่อสู้กับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ตาย แม้ว่าฉันจะโจมตีมันอย่างจริงจังก็ตาม ยังเป็นนักรบอีกด้วย แม้ว่าจะไม่ใช่มนุษย์ แต่ก็เป็นสัตว์ร้ายที่เข้าใจศิลปะการต่อสู้ ไม่มีทางที่มันจะไม่สนุก

พระอาทิตย์กำลังขึ้นทางทิศตะวันออก ดูเหมือนต้นไม้ใหญ่กำลังส่องแสงอยู่เลย

งั้นเหรอ 

ค้างคืนสินะ

เผลอเล่นสนุกทั้งคืนสินะ

ฉันเป็นคนเดียวที่ยังยืนอยู่

ตอนแรกฉันแค่ต่อสู้กับบอสสองตัวเท่านั้น แต่ก่อนที่ฉันจะรู้ตัวก็ต่อสู้กับลิงและหมีทั้งหมดไปซะแล้ว

ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดนอนอยู่ในสวนดอกไม้ที่พังทลาย

แน่นอนว่าเป็นฝีมือฉันเอง

“――ริโนกิส พักผ่อนกันสักหน่อยเถอะ”

“――ค่ะ！”

เมื่อฉันเปิดส้นเท้าหันกลับไปยัง ศิษย์หมายเลขหนึ่งของตัวเองซึ่งยืนอยู่ตรงนั้น ฉันจำได้เหมือนว่าเธอจะดูการต่อสู้ของอาจารย์ทั้งคืน ――เป็นใบหน้าที่ดีเลย ความกระตือรือร้นอยากกระหายของริโนกิสปรากฎขึ้นบนใหหน้าเป็นครั้งแรกหลังผ่านมาช่วงเวลาหนึ่ง

อิย๊า ก็สนุกดี

และเหนื่อยมาก ดังก้องยังกับร่างกายคนสูงอายุ แม้จะไม่เปลี่ยนแปลงความจริงว่าร่างกายยังเด็กอยู่ก็ตาม

พักสักหน่อยแล้วไปดูต้นไม้ยักษ์กันอีกครั้ง

“กู๊ว……”

“กิ๊ กิ……”

บอสหมีกับบอสลิงที่ต่อต้านจนรั้งมาได้ถึงเวลานี้ก็ส่งเสียงคำรามราวกับว่า「รอก่อน」ขณะที่กำลังล้มลง

ดีจังน๊า

แม้ว่าความแข็งแกร่งทางกายภาพและสภาพร่างกายอาจมาถึงขีดจำกัดแล้ว แต่ก็ยังมีจิตวิญญาณการต่อสู้หลงเหลืออยู่สินะ ถ้าหากฉันมีลูกศิษย์ ฉันก็อยากให้พวกเขามีความกล้าหาญมากขนาดนี้

“ไม่เป็นไรหรอก ยังอยู่ที่นี่――นอนพักสักหน่อยเถอะ”

ไม่รู้ว่าได้ยินคำพูดที่ส่งไปไหม หรืออาจจะสื่อสารกันไม่เข้าใจเลย

แต่เมื่อฉันพูดอย่างงั้น บอสทั้งสองก็หลับตาลง ――แบบนั้นดีแล้ว พักผ่อนบ้างก็ดี

ฉันกำลังคิดที่จะกลับไปยังป้อมในตอนเย็น แต่ถ้าแผนของฉันเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ฉันก็ไม่มีทางกลับไปทัน

ฉันกลับมายังจุดที่จอดม้าจักรกลสี่ล้อไว้ และตัดสินใจจะงีบหลับสั้น ๆ ใต้เงากระดูกชิ้นใหญ่

“คุณหนู บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ……？”

“ไม่มีปัญหาหรอก แค่คืนเดียวก็หายแล้ว”

ร่างกายของฉันเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ และแม้ว่าจะถูกข่วนหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีบาดแผลลึกเป็นพิเศษ นี่คงจะหายเป็นปกติในชั่วข้ามคืน

ม๊า แค่การงีบหลับอาจจะไม่ช่วยอะไร

ฉันที่ต่อสู้มาทั้งคืน และริโนกิสที่เฝ้าดูการต่อสู้มาทั้งคืนพากันเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง งีบหลับ และเริ่มกิจกรรมอีกครั้งก่อนเที่ยง

ฉันเข้านอนในตอนเช้า ม๊า คิดว่าอย่างน้อยก็ได้พักผ่อนบ้าง

ยังมีลิงนักรบกับหมีนักรบจำนวนหนึ่งนอนอยู่ในทุ่งดอกไม้ที่ถูกทำร้ายอย่างสะดุดตา บอสทั้งสองตื่นแล้ว แต่ดูเหมือนพวกเขายังคงเหนื่อยล้า และไม่แสดงการเคลื่อนไหวใด ๆ

แม้ว่าฉันจะเข้าใกล้ สิ่งเดียวที่ขยับคือการจ้องมองมายังฉัน

มีแค่สายตาที่ไล่ตามฉัน

“ฉันจะไป ได้สินะ？”

ฉันชี้ไปที่ต้นไม้ยักษ์ โดยคิดเผื่อไว้ว่าจะถูกปฏิเสธ แต่พวกเขากลับแค่มองมาที่ฉันและไม่ตอบสนอง ――ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นความโกรธหรือการปฏิเสธ ดังนั้นฉันจึงรู้สึกเหมือนได้รับอนุญาต ไปกันเถอะถ้าเขาไม่ว่าอะไรกันแล้ว

ขณะที่หลีกเลี่ยงลิงและหมีที่นอนกันเกลื่อนกราด ฉันกับริโนกิสก็เข้าใกล้ต้นไม้ยักษ์――และเมื่อเราทำเช่นนั้น กลิ่นของน้ำผึ้งที่ลอยอยู่ในอากาศก็รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“อุว๊า……สู๊ดยอด……！”

จู่ ๆ ริโนกิสก็ส่งเสียงตะโกนโดยไม่ได้ตั้งใจ

ฉันก็คิดว่ามันน่าทึ่งเหมือนกัน

เมื่อฉันเงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นเงากลม ๆ ที่ดูเหมือนรังผึ้งนับร้อยบนกิ่งก้านที่ยื่นออกมาของต้นไม้ใหญ่

คงเป็นเวลานานแล้วที่ไม่มีศัตรูจากภายนอก พวกผึ้งเลยคงขยายบ้านด้วยความอุ่นใจ

รากขนาดใหญ่แผ่กระจายออกไปและพื้นที่ใต้พรมดอกไม้ก็มีความชื้นสูงขั้น ยิ่งเข้าใกล้ต้นไม้ใหญ่ก็ยิ่งเต็มไปด้วยโคลน

“……บางทีน้ำผึ้งอาจตกลงมาบนพื้นสิเน๊ะ？”

“บางทีอาจจะเป็นแบบนั้นค่ะ”

พื้นที่วางเท้าแย่ ๆ แบบนี้อาจจะเป็นเพราะน้ำผึ้งที่ไหลออกมาพร้อมน้ำค้างหรือฝนในตอนเช้า ……พอได้ลองสูดกลิ่นดินก็รู้สึกได้ถึงกลิ่นน้ำผึ้งที่แรงอยู่แล้วยิ่งแรงขึ้นไปอีก

“ไหนดูสิ”

ฉันเก็บกลีบดอกไม้เปียกชื้นที่พื้นใกล้เท้าของฉันด้วยมือแล้วใส่เข้าไปในปาก

“อะ ไม่ได้นะค๊า！　ประมาทไปแล้วค่ะ！”

“ไม่เป็นไรหรอกนっ――แค๊กๆๆっ！　แค๊กๆๆๆๆっ！”

“คุณหนูค๊า！　หรือว่าจะมีพิษ……！？”

“ไม่ ไม่ใช่ไม่ใช่ ――แค่รสเข้มเกินไป”

ความหวานอันเข้มข้น และกลิ่นดอกไม้อันรุนแรงที่ฟุ้งไปทั่วร่างกายทันทีตั้งแต่วินาทีแรกที่เอาเข้าปากก็ทำให้ฉันรู้สึกสำลัก

หมายความว่า นี่มัน……สุดยอดเลยน๊า

“มันมีคุณค่าทางโภชนาการสูงเกินไป”

ความหวานและกลิ่นนั้นแรงมาก แต่เมื่อร่างกายของฉันชินกับมันแล้ว ฉันก็เริ่มรู้สึกร้อนวูบวาบจากก้นท้อง มันรุนแรงยิ่งกว่าตอนที่ต้องทานอาหารเสริมกับเครื่องดื่มบำรุงกำลังเข้มข้นซะอีก

“ริโนกิสเอาขวดน้ำมาให้ฉันหน่อย”

“อะ ค่ะ！”

เป็นสิ่งที่เตรียมไว้สำหรับใส่น้ำดื่ม ริโนกิสรีบวิ่งกลับไปที่ม้าจักรกล เธอกลับมาพร้อมขวดน้ำของตัวเองกับของฉัน

ก่อนอื่นต้องดื่มน้ำเพื่อบรรเทารสหวานเข้มข้นที่ค้างอยู่ในปาก ต้องดื่มซ้ำถึงหลายครั้ง มันเข้มข้นแค่ไหนกัน

“ไม่มีทางดื่มได้เลยถ้าไม่ทำให้เจือจางซะก่อน”

“ไม่เป็นพิษใช่ไหมคะ？”

“ใช่ ฉันคิดว่ามันดีต่อร่างกายจริงๆ โฮร่า”

“เอ๊ะっ”

รอยขีดข่วนบนแขนของฉันหายดีแล้ว แม้แต่สะเก็ดก็หลุดออกไปด้วย แม้ว่ารักษาด้วย「คิภายใน」ก็ไม่มีผลในทันทีแบบนี้ได้

“――อยากลองกืนไหม？”

คราวนี้ ฉันฉีกใบออกจากดอกไม้ที่อยู่ตรงเท้า ม้วนเป็นแท่งแล้วยัดลงขวดน้ำในทีเดียว

ตอนนี้น่าจะมีประมาณหนึ่งหรือสองหยดเข้าไปในขวดน้ำแล้ว

ฉันผิดฝา เขย่าให้เข้ากัน แลเสิร์ฟให้กับริโนกิส ถ้าเจือจางระดับนี้แล้วน่าจะไม่เป็นไร

“อุ อืーม……รู้สึกกลัวนิดหน่อยเลยค่ะ……แต่……”

ริโนกิสยอมรับขวดน้ำอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ และจิบเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง

“――เข้มข้นมาก！　เหมือนน้ำผึ้งปกติเลยค่ะ！　แค๊ก อะ อร่อย！”

อะไร แม้ว่าจะเจือจางขนาดนั้นแล้ว แต่ก็ยังเข้มข้นอยู่งั้นเหรอ

ถ้าได้ลองสิ่งนี้ด้วยตัวเองสักครั้งก็ไม่มีทางเลิกได้แน่นอน มีคุณค่าทางโภชนาการสูงเกินไปจนทำให้ปวดท้องแทนได้เลย ผลของยาที่มากเกินไปก็ไม่ต่างจากพิษล่ะน๊า

“……อะ สุดยอด เจ้านี้สุดยอดมากเลยนะคะคุณหนู”

โอ้ รอยขีดข่วนและรอยฟกช้ำที่หลงเหลืออยู่บนร่างกายของริโนกิสหายไปอย่างรวดเร็ว

“ถ้าอย่างงั้นนี่ก็คือต้นไม้โลกจริง ๆ สินะ”

แมลงที่เป็นภัยคุกคามต่อมาเวเลียคือแมลงที่ได้รับพรจากต้นไม้โลก สินะ

ยังไงก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ จุดแข็งก็คือจุดอ่อน และจุดอ่อนก็คือจุดแข็ง เป็นสองด้านที่อยู่บนเหรียญเดียวกันเสมอ

ศัตรูของผู้คนที่อาศัยอยู่ในทวีปนี้ มีชีวิตเพราะต้นไม้โลกซึ่งหลายคนกำลังมองหา

มันมีคุณสมบัติเป็นยาเช่นนี้

ทั้งลิงนักรบ ทั้งหมีนักรบน่าจะตั้งอาณาเขตของตนที่นี่เพื่อผูกขาดมัน

และด้วยการมีอยู่ของพวกมัน ผึ้งจึงสามารถสร้างรังได้โดยไม่ต้องกังวลสินะ

เป็นความสัมพันธ์ของการอยู่ร่วมกันที่ออกมาดีล่ะ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระกับโลลินีทนักแปล

มีเหงื่อออกแต่หน้าผากกับฝ่าเท้า หนาวในหน้าร้อน ปวดตามข้อ อืมเหมือนไม่ต้องเดาเลยว่าป่วย ฮา

แต่ตอนนี้ก็กินยาพาราดูอาการไปก่อนล่ะน้อ ทำเอารู้สึกอยากดื่มน้ำหวานเข้มๆเลย แต่ดันซื้อโกโก้ ฮา