[นิยายแปล(WN)] 狂乱令嬢ニア・リストン คุณหนูโลลิคลั่งเนีย・ลิสตัน 240 ทิวทัศน์ของการกินโลลิจริงวันแรก จบ

240 ทิวทัศน์ของการฝึกต่อสู้จริงวันแรก จบ

แม้ว่าเราจะมาถึงช้ากว่าที่วางแผนไว้เล็กน้อย แต่ก็ยังมาถึงจุดหมายปลายทางก่อนเวลาน้ำชายามบ่ายหลังเวลาอาหารกลางวันเล็กน้อย

จริง ๆ เลย

ที่มาถึงช้าแบบนี้ก็เพราะ ฉันต้องวิ่งรอซิลเลนกับอีส

ทั้งสองคนยังวิ่งตามหลังมาถึงช้ามาก และวิ่งพร้อมคร่ำครวญไปด้วย อีกทั้ง「คิ」ยังวุ่นวายไม่น้อยเนื่องจากความเหนื่อยล้าทางกาย อาคาชิเองก็ติดตามมาอย่างยากลำบาก

“――ว่าแล้ว เนียจริงด้วย！？”

โอ้ ลิวิเซล

ทันทีที่พวกเรามาถึงที่หน้าป้อม ลิวิเซลที่มาทำงานเป็นนักบินอยู่ที่นี่ก็รีบออกมาหา พวกเราคงถูกพบตั้งแต่เนิ่น ๆ โดยโดยหน่วยเฝ้าระวังที่รายงานไปทันที

ในอดีตฉันมีความสัมพันธ์ที่ยุ่งยากเล็กน้อยกับลิวิเซล แต่ในตอนนี้เขาเป็นลูกศิษย์ของฉันแล้ว

“สวัสดีค่ะเจ้าชาย ฉันมาตามแผนที่วางไว้”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น คือที่จะถาม……”

หืม？　……อ้า ของที่อยู่เหนือหัวฉันสินะ

“นี่คือต้นแบบของรถม้าที่ฉันเคยพูดถึงก่อนหน้านี้ไงล่ะ แต่มันเกิดพังขึ้นมาฉันเลยต้องแบกเอาไว้”

มันหนักไม่พอที่จะเพิ่มน้ำหนัก แต่ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น นาน ๆ ครั้งก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีเหมือนกันที่ได้แบกของที่เบาแบบนี้แล้ววิ่งช้า ๆ ในระยะทางไกล ๆ

“วิ่งมา อย่างงั้นเหรอ？”

“――คุณเองก็เข้าใจแนวคิดของ『คิ』แล้วใช่ไหมล่ะ？　ไม่น่ามาเพิ่งแปลกใจเอาตอนนี้เลย”

“ไม่หรอก จะพูดยังไงดี……ถึงรู้ก็จริง เราแค่แปลกใจกับที่เห็น……”

อะ เป็นแบบนั้นเองสินะ

พอดูจากรูปร่างหน้าตาของฉันแล้ว ก็คงต้องแปลกใจอยู่ที่ความสามารถพื้นฐานพัฒนาไปได้มากแค่ไหนผ่าน「คิ」แม้ว่าจะมีกล้ามเนื้อบ้าง แต่มวลกล้ามเนื้อนั้นก็ยังไม่มากไปกว่ามวลกล้ามเนื้อของเด็ก

“ถึงจะแปลกใจกับเรื่องแบบนี้แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ ที่จริงคุณเองก็จะสามารถทำแบบนี้ได้ในเร็ว ๆ นี้เหมือนกัน ดังนั้นไม่ต้องสนใจให้มากนักหรอก”

สำหรับตอนนี้ มาทิ้งต้นแบบที่เสียหายไว้ในป้อมก่อนดีกว่า มันจะเป็นหายนะได้หากมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างที่ฉันทิ้งมันไว้นอกป้อม

“อิลก์ล่ะ？”

“เขากำลังนำทีมนักบินไปสำรวจเพิ่มเติมอยู่ ผลัดเวรกับเราน่ะ เราพึ่งกลับมาที่ป้อมไม่นานนี้เอง”

งานของนักบิน……ม๊า เรียกว่าหน้าที่ราชการน่าจะเหมาะกว่า

เมื่อแมลงเริ่มตื่นตัวมากขึ้น ลิวิเซลกิบอิลก์ก็มีโอกาสที่จะกลับไปยังเมืองหลวงมาเวเลียน้อยลงไปด้วย

แมลงที่ไม่รู้จัก ในดินแดนที่ไม่รู้จัก

ฉันเดาว่าเรายังคงต้องระมัดระวังเกี่ยวกับพื้นที่ที่ยังไม่ได้สำรวจจากนี้ไป

ทว่า ฉันได้ยินมาว่าบริเวณนี้ปลอดภัยขึ้นมาก 

พวกมดที่พวกเขาต่อสู้มาทั้งชีวิตเอง ก็ยังไม่ได้ถูกบุกเข้าไปในรังและกำจัดอย่างสิ้นซาก

――ม๊า ในความเป็นจริง เราก็ไม่มีทางรู้แน่ชัดจนกว่าจะถึงฤดูร้อนที่พวกแมลงจะเริ่มเคลื่อนไหวกันอย่างจริงจังอีกครั้ง

“พึ่งกลับมาสิเน๊ะ จ๊า คุณจะเข้าร่วมการฝึก――”

“เข้า เรากลับมาตั้งแต่เช้าแล้ว และกำลังพักผ่อนอยู่จนถึงเมื่อกี้ ร่างกายพร้อมแล้ว”

งั้นเหรอ

เชื้อพระวงศ์ของมาเวเลียจริงจังกันดีน๊า

“ไม่ได้ละเลยการฝึก『คิ』ใช่ไหม？”

“แน่นอน ไม่ว่าเราจะยุ่งแค่ไหน ไม่ว่าต้องออกไปสำรวจ และตั้งแคมป์ เราก็ทำทุกวันโดยไม่มีขาด อิลก์ก็ด้วย”

ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหา

พูดตามตรง ฉันเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับการมีแค่ซิลเลนกับอีสเท่านั้น

ม๊า ฉันสามารถช่วยเหลือคุณได้หากว่าเกิดเหตุที่ต้องรับมือกับแมลง ดังนั้นมาลงมือทำกันเถอะ

หลังจากรอให้ซิลเลนกับอีส แล้วก็อาคาชิมาถึง และปล่อยให้พักสักพักแ ในที่สุดเราก็เริ่มการฝึกการต่อสู้จริง

เพราะว่ามาถึงสายไปสักหน่อย ฉันเลยคิดว่าคงทำอะไรไม่ได้มาก

ขากลับก็ยังต้องวิ่งด้วยเช่นกัน

พวกเธอยังขาดทักษะในการคงสภาพ「คิ」ของตัวเองเอาไว้ ฉันถึงอยากให้พวกเธอวิ่งระยะไกลเพื่อพัฒนาความสามารถในการคงสภาพเอาไว้

“อาจจะมีผู้ชมมากไปสักหน่อย แต่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้น”

ฉันกับเหล่าลูกศิษย์ แล้วก็อาคาชิยืนอยู่ในจุดที่ฉันได้ฆ่าแมลงไปมากมาย รวมถึงมดด้วย 

ผู้คนในป้อมกำลังเฝ้าดูพวกเรา โดยยื่นหัวออกมานอกหน้าต่างป้อม

ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาได้รับคำอธิบายแบบไหนจากลิวิเซล แต่คงเคยได้ยินมาว่าจากเขาแล้วว่าพวกฉันจะทำอะไร

คงเป็นเรื่องหายากจริง ๆ ที่จะได้เห็นคนกำจัดแมลง

――ฉันคิดว่าสักวันหนึ่งจะกลายเป็นภาพที่หายาก และเหลือเชื่อ 

“จ๊าฉันจะไปเรียกมาก่อนเน๊ะ ครั้งแรกให้ช่วยกันเอาชนะพร้อมกันสามคนก่อน คิดว่าวันนี้น่าจะยังเป็นไปไม่ได้ แต่พอคุ้นเคยกันแล้ว ฉันจะให้พวกเธอสู้ทีล่ะคน”

หลังจากที่ทุกคนพยักหน้าแล้ว ฉันก็เดินไปข้างหน้า……ไปตามทิศทางที่มดเคยใช้เข้ามาจนเป็นคลื่นลูกใหญ่ แล้วเริ่มมองหาแมลงที่ไม่แข็งแกร่งมากนัก

――เข้าใจล่ะ ไม่มีมดอยู่ใกล้ ๆ หรือที่ใต้ดินแล้วแน่นอน ตอนนี้แถวนี้น่าจะปลอดภัยแล้วล่ะ

ฉันเดินเข้าไปลึกอีกเล็กน้อย และค้นพบแมงเม็ดขนาดใหญ่ที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้

“อืーม……ม๊า ไม่เป็นไรหรอก”

เป็นแมลงขนาดใหญ่ที่มีเปลือกแข็งมาก

ทว่ามันไม่ได้เคลื่อนไหวได้รวดเร็วขนาดนั้น และการโจมตีก็มองออกง่าย มีแค่การพุ่งเข้าชนด้วยร่างกายเท่านั้น

อาจจะแข็งแกร่งกว่ามดนิดหน่อยแต่ถ้าใช้สามคนก็น่าจะจัดการได้

หากเป็นไปไม่ได้ ฉันก็สามารถทำให้มันจบได้ง่าย ๆ อยู่แล้ว

ดีล่ะ เอาเลยแล้วกัน

――ฉันขว้างก้อนหินที่ฉันเก็บมาใกล้ ๆ เพื่อดึงดูดความสนใจ และพาแมลงตัวนั้นไปที่ป้อม

ด้วยเหตุนี้การฝึกจึงเริ่มขึ้น

แม้การเฝ้าดูจากข้างสนามจะน่าหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้แยกอะไรเมื่อได้เห็นลูกศิษย์กำลังพยายามอย่างเต็มที่ ก็ยังน่าหงุดหงิด ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดว่าของแค่นี้ก็ระเบิดมันได้โดยแค่ปลายนิ้วเท่านั้น

「เนีย！　เจ้านี้มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ！？”

「ดาบ！　ฟันไม่เข้า！　เป็นไปไม่ได้！”

“ต่อให้เป็นดาบใหญ่นี่มันก็เกินมือไปแล้ว！”

การเคลื่อนไหวถือว่าค่อนข้างดี

แต่ ไม่ว่าจะทำยังไง หอกของซิลเลน、ดาบมือเดียวของอีส、และดาบใหญ่ของลิวิเซลก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับเปลือกนอกของแมลเม็ดได้

ไม่สิ มีรอยขีดข่วน

เหมือนมีรอยขีดข่วนที่พื้นผิลเล็กน้อยล่ะมั้ง ในระดับหนึ่งล่ะ

“อย่าไปโจมตีซึ้งหน้า！　พลิกมันซะ！”

แมงเม็ดแสดงการโจมตีออกมาเพียงสองแบบ แบบแรกมันจะขดตัว แล้วกลิ้งเข้าโจมตี อีกแบบคือไล่ล่าด้วยขาที่เคลื่อนไหวนับไม่ถ้วนและปีนขึ้นไปบนตัวคุณ

อันที่จริงอย่างหลังเหมือนเป็นการกระทำเพื่อล่าเหยื่อไว้กินล่ะ ด้วยขนาดและน้ำหนักของมัน ก็จึงเหมือนถูกทับจนตาย

“พลิกไปซ้า！　เป็นยังไงล่ะ！”

“――เดี๋ยวก่อน！　พี่มีความคิดแล้ว！”

ตามที่คาดไว้ ความแตกต่างในด้านประสบการณ์นั้นหมายถึงทุกสิ่ง เพราะเขาต่อสู้มายาวนาน ลิวิเซลดูเหมือนจะสามารถคิดหาวิธีพลิกตัวแมงเม็ดให้กลับหัวได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเขาตะโกนอธิบายเสียงดัง ซิลเลนกับอีสก็หยักหน้า

“――เข้าใจแล้วค่ะ！　ไปกันเถอะท่านพี่ชาย！　อย่าพลาดนะ อีส！”

“อืม！”

“ย้าไปตรงนั้น！　เตรียมพร้อม！”

ลิวิเซลไม่ยอกแพ้ต่อการพุ่งชน เคลื่อนตัวไปหาซิลเลนพร้อมทั้งดึงดูดแมงเม็ดไปด้วย

หลังเร่งความเร็วการเคลื่อนที่ขึ้นเล็กน้อยจนทิ้งระยะได้ห่างพอสมควร――แมงเม็ดก็เริ่มวิ่งไล่ตามลิวิเซลด้วยความเร็วอันดุเดือด

และ――

“ตอนนี้แหละท่านพี่ชาย！”

ซิลเลนกระแทกพื้นด้วยปลายด้ามหอก ตรึงมันด้วยเท้าข้างเดียว และหดตัวลงถือหอกชี้ขึ้นไปในแนวทแยงมุมจากพื้นดิน

กลายเป็นเหมือนทางลาดที่มุมค่อนข้างชัน

หรือก็คือใช้เป็นสิ่งทดแทนเนินลาดนั่นเอง

แมงเม็ดไล่ตามลิวิเซลที่วิ่งมาจนถึงด้านหลังซิลเลนที่ซ่อนอยู่

จากนั้นมันก็กระแทกเข้ากับความลาดชันของหอก

โดยแรงโมเมนตัมหัวของมันก็ถูกยกสูงขึ้นตามมุมลาดชันอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างกายครึ่งหนึ่งก็ลอยตามไปด้วย

“ลุยกันเลย ซิล！”

ด้วยเสียงที่หึกเหิม ด้านหลังของดาบใหญ่ของลิวิเซลก็งัดเข้าที่ปลายหอกที่ซิลเลนถือชี้เป็นแนวทแยงขึ้นอยู่

เนินลาดชันพลิกด้าน

แน่นอนว่าแมงเม็ดที่อยู่ข้างบนก็ด้วย

แมงเม็ดถูกพลิกตัวหงายหลัง

ทว่า มันไม่ใช่เต่า แมงเม็ดรีบเตรียมพลิกตัวอย่างรวดเร็ว――แต่

“――ไม่ปล่อยให้ทำได้หรอก！”

ตามที่ตกลงกันไว้ 　อีสที่รอยู่แล้วเร็วกกว่า

เธอกระโดดขึ้นไปและแทงดาบจากด้านบน แทงอย่างรวดเร็วและซ้ำแล้วซ้ำอีก และรีบถอยทันที

ไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บสาหัสใด ๆ

แมงเม็ดลุกขึ้นมาราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเริ่มวิ่งอีกครั้ง แต่――

“ทำได้！　แทงได้！　ฆ่าได้！”

ในการโจมตีครั้งก่อน อีสรู้สึกถึงการตอบสนองบางอย่าง

การตอบสนอง

พูดอีกอย่างก็คือ โอกาสที่จะชนะ

ต้องใช้เวลาสักระยะหนึ่ง แต่สุดท้ายก็สามารถฆ่าแมงเม็ดลงได้สำเร็จ

เหล่าผู้ที่กำลังเฝ้าดูจากป้อมต่างโห่ร้อง「โอ้อออออออออ！」 

มนุษย์ที่มีเลือดเนื้อเพียงแค่สามคนเท่านั้นที่สู้และเอาชนะมาได้ ทั้งที่จนถึงตอนนี้แม้แต่ทหารจักรกลก็ยังประสบปัญหากับการต่อสู้กับแมงเม็ด นี่อาจเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่กว่าที่ฉันคิดไว้

“ทำได้แล้ว！　ทำได้แล้ว！”

“ชนะแล้ว สินะ……”

“……”

ขณะที่อีสกำลังมีความสุขอย่างไร้เดียงสา ซิลเลนกับลิวิเซลซึ่งน่าจะเข้าใจความแข็งแกร่งของแมงเม็ดดี กำลังจ้องมองไปที่แมลงตัวนั้นที่ไม่เคลื่อนไหวอีกต่อไปแล้ว และเหม่อลอยเล็กน้อย

อืม ก็ดีแล้วไม่ใช่รึ

“ลุยกันต่อตามจังหวะนี้กันเลยเถอะ ฉันจะไปพาตัวต่อไปมา”

“”เอ๊ะっ””

เอ๊ะ ทำไมกัน

“อะไรที่ทำให้คิดว่ามันจบลงแล้วล่ะ？　การฝึกฝนที่แท้จริงเริ่มต้นขึ้นแล้วจริงไหม？”

แม้ว่าตอนนี้ศัตรูอาจจะยังน่าเกรงขาม แต่ในที่สุดเพียงแค่สามคนก็สามารถต่อสู้ได้

สุดท้ายแล้วในฐานะอาจารย์คงเป็นปัญหาแน่ หากไม่สามารถทำให้พวกเขาสามารถเอาชนะในการต่อสู้ตามลำพังได้ ฉันแค่อยากให้พวกเขาเติบโตจนสามารถระเบิดศัตรูได้ด้วยเพียงปลายนิ้วเดียวเท่านั้นเอง

ด้วยเหตุนี้แล้ว ขั้นต่อไปในวันแรกของการฝึกต่อสู้จริงก็ได้เริ่มต้นขึ้น และสิ้นสุดลง

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

คนแปลขออนุญาตเปิดโดเนทหน่อยนะงับ 

{ไทยพาณิชย์} {880-222211-5} {เสฏฐวุฒิ}

ขอบพระคุณทุกท่านที่สนับสนุนเป็นกำลังใจเข้ามาด้วยนะครับ

ขอบคุณงับ

ーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーーー

ไร้สาระ

เห็นคู่รัก?กอดกัน จู๋จี๋กัน จูบกัน บนรถเล่นน้ำแล้วอิจฉา ฮา