[นิยายแปล] Game of the World Tree 114 มังกรดำพิโรธ

บริเวณใจกลางป่าเอลฟ์

มังกรดำไมเรลนอนกลิ้งไปมาในรังอย่างเกียจคร้าน มันปรายตาไปยังผู้เล่นสองคนที่กำลังย่างเนื้ออยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะส่งเสียงอ้อนเอาแต่ใจ

“เร็วเข้า! ท่านไมเรลหิวจะแย่แล้ว!”

ปัจจุบัน รังของมังกรดำไมเรลไม่ใช่แค่หลุมดินที่มันเคยขุดเองอีกต่อไป

รังแห่งนี้ กลายเป็นป้อมปราการขนาดเล็กที่ลูกเมี้ยวเค็มและพวกสมาชิกกิลด์ช่วยกันสร้างให้ 

สถานที่นี้ถูกออกแบบมาเพื่อให้เหมาะสมกับนิสัยของมังกรดำอย่างแท้จริง เป็นรังที่อบอุ่นในฤดูหนาว และเย็นสบายในฤดูร้อน

ตัวป้อมปราการดูราวกับปราสาทย่อส่วนจากภายนอก ในขณะที่ภายในนั้นเต็มไปด้วยเครื่องประดับที่ส่องประกายระยิบระยับจำนวนมหาศาล

สิ่งของเหล่านี้เป็นผลจากการที่ลูกเมี้ยวเค็มนำแต้มผลงาน ไปแลกไอเท็มในร้านค้าของระบบ เธอนำเครื่องประดับออกมาให้ไมเรลในฐานะของตกแต่ง

ผู้เล่นหลายคนอดไม่ได้ที่จะโอดครวญ ว่าการใช้แต้มแบบนี้มันสิ้นเปลืองเกินไป! 

แต่ก็นั่นแหละค่ะ… เงินคืออำนาจ…!

ถึงจะไม่ใช่ของล้ำค่าในระดับที่ควรคู่กับการเป็นสมบัติของมังกรจริง ๆ แต่ความแวววาวของเครื่องประดับก็เพียงพอที่จะทำให้ไมเรลพอใจ อย่างน้อยมันก็พอแทนที่เพชรพลอยและเหรียญทองที่ไมเรลเคยครอบครองได้บ้าง

ไมเรลทอดสายตามองเผ่าหูยาวแปลกประหลาดเหล่านี้ 

สายตาของมังกรดำอ่อนลง

“อืม… พวกเจ้าช่างเจ้าเล่ห์และชั่วร้าย แต่ก็มีประโยชน์ไม่น้อย”

“ยังดีกว่าพวกออร์คงุ่มง่ามที่ย่างเนื้อโดยไม่ใส่น้ำผึ้งเสียอีก!”

แต่แน่นอน ท่านไมเรลไม่ได้อยู่ที่นี่เพราะเนื้อย่างหรอก!

มังกรดำส่ายหัวพลางแสร้งทำเป็นไม่สนใจ ขณะที่ปรายตามองไปยังผู้เล่นที่ย่างเนื้ออยู่ พลางเร่งอีกครั้ง

“เร็วเข้า! ใครย่างเสร็จก่อน ท่านไมเรลจะให้รางวัลเป็นน้ำลายสักหยด!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้เล่นสองคนพลันเร่งมือขึ้นมาทันที

ไมเรลยิ้มพึงพอใจ มันเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งผยอง

“ดูสิ… เพียงแค่น้ำลายหยดเดียวก็สามารถควบคุมพวกเขาได้! ท่านไมเรลช่างฉลาดและยิ่งใหญ่เหลือเกิน!”

แต่สิ่งที่ไมเรลไม่รู้ก็คือ น้ำลายมังกรที่มันมองว่าไร้ค่านั้น จริง ๆ แล้วเป็นวัตถุดิบเวทมนตร์ที่ล้ำค่าในหมู่จอมเวท

ตั้งแต่ผู้เล่นกลุ่มหนึ่งนำมันไปแลกเปลี่ยนกับเอลฟ์แห่งเผ่าเฟลม และได้รับค่าตอบแทนกลับมามหาศาล น้ำลายของไมเรลก็กลายเป็นของหายากที่ทุกคนแย่งกันครอบครอง

‘ย่างเนื้อก็ง่ายจะตาย ใครจะปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้หลุดมือไป!’

และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผู้เล่นจำนวนมากแทบจะผลัดกันเข้าคิวมาย่างเนื้อให้ไมเรลตั้งแต่เช้าจรดเย็น จนไมเรลเริ่มกลายเป็น หมูในฟาร์ม โดยไม่รู้ตัว

แน่นอนว่าความกล้าของผู้เล่นก็เพิ่มขึ้นตามไปด้วย… ผู้เล่นคนหนึ่งได้โพล่งถามไมเรลขึ้นมา

‘ท่านไมเรลแบ่งเลือดมังกรให้สักหน่อยได้ไหม?’

คำถามนี้ทำให้ไมเรลหัวเสียสุดขีด มันตวัดหางฟาดผู้เล่นคนนั้นกระเด็นออกไปทันที

“น้ำลายยังพอได้! แต่เลือดของท่านไมเรลน่ะเหรอ? ฝันไปเถอะ!”

~~ ❀ ~~

ในระหว่างที่ไมเรลกำลังลิ้มรสอาหารอย่างสำราญใจ ก็เป็นเวลาที่ลูกเมี้ยวเค็มเข้ามาเยี่ยมรังมังกรพอดี

เด็กสาวยิ้มพลางแกล้งพูดหยอกเย้า

“นายดูเหมือนช่วงนี้ท่านจะน้ำหนักขึ้นนะ?”

ไมเรลปรายตามองเอลฟ์ผู้มาเยือน ก่อนจะลากเสียงยาวตอบกลับ

“เจ้าต้องเรียกข้าว่าท่านไมเรล!”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่มังกรดำไมเรลก็ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเธอเลย

การอยู่ร่วมกันในช่วงหลายวันที่ผ่านมา ทำให้ไมเรลเริ่มคุ้นเคยกับลูกเมี้ยวเค็มพอสมควร

โดยเฉพาะเมื่อเธอเป็นคนที่จัดหาทั้งรัง ทั้งเครื่องประดับ และแม้แต่เนื้อย่างให้มัน

ไมเรลยอมรับว่าเธอปฏิบัติต่อมันได้ดีทีเดียว

ลูกเมี้ยวเค็มยิ้มพลางหยิบแปรงขนาดใหญ่ที่เตรียมไว้ แล้วเริ่มแปรงเกล็ดมังกรของไมเรลอย่างชำนาญ

ไมเรลหรี่ตาลงด้วยความสุข

“อืม…แบบนี้สบายชะมัดเลย”

ในตอนนั้น มันเกือบลืมไปว่าตัวเองเคยเป็นเชลยเสียด้วยซ้ำ

“ต้องยอมรับว่าพวกเอลฟ์พวกนี้ ถึงจะชั่วร้าย แต่ก็ปรนนิบัติตัวข้าผู้ยิ่งใหญ่ ได้ดีกว่าออร์คหลายขุม!”

ขณะที่ไมเรลกำลังเพลิดเพลิน ลูกเมี้ยวเค็มก็ถามขึ้นมาเบา ๆ

“แล้ว… ท่านไมเรลตัดสินใจได้หรือยัง?”

เมื่อได้ยินคำถามนี้ แววตาของไมเรลพลันเปี่ยมไปด้วยประกายของความเย็นชา มันเชิดหัวขึ้นก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“เจ้าจงฟังไว้! ท่านไมเรลคือมังกรแห่งความยุติธรรม ต่อให้เจ้าจะล่อลวงอย่างไร ข้าก็ไม่มีวันเป็นสาวกของเทพชั่วร้ายเด็ดขาด!”

แน่นอนว่าแม้จะปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ในใจลึก ๆ มันเริ่มสงสัย…

พวกหูยาวพวกนี้…ชั่วร้ายจริงหรือ?

ไมเรลนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง คำถามของลูกเมี้ยวเค็มยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของมัน

พวกหูยาวเหล่านี้…จริง ๆ แล้วเป็นเผ่าชั่วร้ายจริงหรือ?

เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมาหลายวัน ไมเรลก็เริ่มไม่แน่ใจ

นับตั้งแต่การปะทะกันในวันแรก พวกเขาก็ไม่ได้แสดงอาการคลุ้มคลั่งหรือกระหายเลือดอีกเลย

ตรงกันข้าม เหล่าหูยาวกลับเหมือนพวกผึ้งงานที่ขยันขันแข็ง พวกเขาช่วยกันสร้างหมู่บ้านอย่างขะมักเขม้น จนทุกอย่างดูเป็นระเบียบเรียบร้อย

ไมเรลไม่เคยเห็นพวกเขาต่อสู้หรือทะเลาะเบาะแว้งกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“อย่างน้อยก็ไม่เหมือนออร์ค…”

ในหมู่บ้านออร์ค การทะเลาะวิวาทแทบจะเป็นเรื่องปกติ พวกนั้นมีนิสัยป่าเถื่อน และไม่เคยแสดงออกถึงความสามัคคี

ไมเรลไม่รู้ว่าความสงบนี้เกิดจากอะไร แต่แท้จริงแล้ว ผู้เล่นไม่ได้ทะเลาะกันในเขตเมืองหลักเพราะกฎที่อีฟบังคับใช้อย่างเข้มงวดต่างหาก

ลูกเมี้ยวเค็มพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เมื่อเทียบกับออร์ค พวกเรายังห่างไกลจากคำว่าชั่วร้ายนะ”

ไมเรลชะงัก มันหรี่ตาลงก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจ:

“นั่นเป็นเพียงมุมมองของเจ้า! สำหรับข้า แม้พวกออร์คจะโง่เง่า แต่พวกเขาซื่อสัตย์และซื่อตรง พวกเขาไม่เจ้าเล่ห์เหมือนพวกเจ้า!”

ลูกเมี้ยวเค็มถอนหายใจเบา ๆ

ไอ้นี่มันดื้อแฮะ

ในขณะที่เธอกำลังคิดหาวิธีพูดโน้มน้าวใจต่อ ไมเรลพลันผุดลุกขึ้นยืนอย่างกะทันหัน

ท่าทางของมันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีแดงคู่โตฉายแววโกรธเกรี้ยว ลมหายใจของมันแฝงไปด้วยความกระฟัดกระเฟียด

เด็กสาวสะดุ้งสุดตัว เธอรีบก้าวถอยออกไป

“ท่านไมเรล…เกิดอะไรขึ้น?”

มังกรไมเรลไม่ตอบคำถาม แต่กลับพุ่งตัวออกจากรังทันที

มันเชิดหัวขึ้นและแผดเสียงคำรามดังลั่น

“ใครกัน? ใครมันบังอาจแตะต้องสมบัติของท่านไมเรล!”

เสียงคำรามอันทรงพลังของมังกรดำ เขย่าทั้งผืนป่าจนให้สั่นสะเทือน

ไม่กี่วินาทีที่แล้ว มังกรดำไมเรลสัมผัสได้ว่าคาถาที่มันร่ายไว้เพื่อปกป้องสมบัติในรังของมัน ถูกทำลายลงโดยใครสักคน

มันสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเริ่มท่องคาถาในภาษามังกร เสียงของมันเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด

สร้อยคอเวทมนตร์ที่ห้อยอยู่บนคอของมันค่อย ๆ ลอยขึ้นเหนือศีรษะ

สร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญจากพ่อบุญธรรมของมัน อุปกรณ์ชิ้นนี้ไม่ได้มีไว้แค่เพื่อความสวยงาม แต่ยังสามารถเชื่อมต่อกับอาคมป้องกันสมบัติของมันได้ด้วย

แสงสีฟ้าเรืองรองเปล่งออกจากสมบัติจากพ่อมังกร ปรากฏเป็นภาพไปที่เบื้องหน้าของไมเรล

ภาพปราสาทที่เต็มไปด้วยสมบัติทองคำและอัญมณีที่มันหวงแหนปรากฏขึ้น

แต่…

สิ่งที่มันเห็นในภาพกลับทำให้มันเดือดดาล มังกรดำตัวน้อยโกรธจนอยากจะแผดไฟเผาโลกทั้งใบ

ภาพกลุ่มออร์คจากเผ่าถ้ำหินกำลังขนย้ายสมบัติของมันออกไปทีละกล่อง…!

ภาพออร์คกล้ามล่ำแสนดีใจในจินตนาการของมังกรดำตัวน้อย ได้จากไปโดยไม่มีวันหวนกลับ

ภาพออร์คที่เคยเป็นมหามิตร วินาทีนี้กลับกลายเป็นเพียงอริที่มันต้องจัดการให้เด็ดขาด

“ไอ้พวกออร์คชั่วช้า!”

มังกรดำไมเรลระเบิดอารมณ์ มันคำรามลั่นจนพื้นดินสั่นสะเทือน

“ข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่! พวกสารเลว ไร้ยางอาย ต่ำช้า!”

ไมเรลสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนจะแผดเสียงคำรามอีกครั้ง:

“Rua──! พวกเจ้าต้องชดใช้ให้ท่านไมเรล!”

  …

  …

~~ ~~ ❀ ~~ ~~

T/N: ท่านไมเรลยังคงน่ารัก (?) และเข้มงวดเป็นมังกรสีแห่งความยุติธรรม หวังว่าทุกคนจะสนุกไปด้วยกันค่ะ ? แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ!

…

     อ่านแปลไทยได้ที่ https://www.nekopost.net/novel/12413  

     ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

     Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432  

~~ ~~ ❀ ~~ ~~