บทที่ 8 ตอนที่ 39
「นี่มาทำให้ฉันดูเหมือนคนโง่งั้นเหรอ?นี่ไปเฝ้าพระอินทร์มางั้นเหรอ？」
การขอแต่งงานอย่างกะทันหันทำให้วิโทร่าสตั้นไปชั่วขณะ
ในใจก็ตกตะลึง วิคเตอร์ยังคงพูดต่อไป
「เอ่อฟังดูแปลกงั้นเหรอครับ? ตั้งแต่สมัยโบราณการแต่งงานเพื่อกระชับความสัมพันธ์นี่ก็เป็นเรื่องปกตินะครับ และกระผมก็คิดว่าท่านวิโทร่าน่าจะยังไม่มีคู่หมั้นเช่นกัน？」
「เอ่อไม่หรอก เข้าใจแล้วเจ้าหมายถึงแบบนั้นเองสินะ โอ้พระสงฆ์องค์เจ้า เจ้าอยากจะแต่งเข้าตระกูลวาจาร์ตเพื่อปฏิบัติตามสนธิสัญญาที่ว่าต้องมอบของสุดที่รักของตระกูลฟรานซิสงั้นเหรอ?」
「ครับ ตามความเป็นจริงแล้วตระกูลฟรานซิสนั้นมีหัวหน้าตระกูลคนอื่นๆนอกจากลูกสาวโง่เง่าของกระผมอยู่ ดังนั้นต่อให้กระผมจากไปยังไงตระกูลก็ยังไปต่อได้」
ถ้าแค่ระยะเวลาสั้นๆเขาก็ถือเป็นตัวประกันที่ดี
แต่ว่าในกรณีนี้มักจะเป็นบุคคลอื่นที่ไม่ใช่หัวหน้าตระกูลที่จะมาเสียสละอะไรเช่นนี้
ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าหัวหน้าตระกูลคนปัจจุบันจะแต่งเข้าบ้านอื่นและแต่งเข้าประเทศที่ไม่มีสัมพันธ์ทางการฑูตด้วย
แต่ว่าไม่มีความลังเลในน้ำเสียงของวิคเตอร์เลย วิโทร่าสัมผัสได้ถึงความตั้งใจจริงของเขา
「พูดได้ดีนี่ เป้าหมายแท้จริงของเจ้าคือความปลอดภัยของลูกสาว และเจ้าก็ควรจะรู้เงื่อนไขในการเป็นลูกเขยของบ้านเราด้วย」
「แน่นอนครับ ไม่มีพวกครึ่งแวมไพร์อยู่แล้ว การที่กระผมจะต้องแต่งเข้านั่นก็หมายความว่ากระผมจะต้องกลายเป็นแวมไพร์เช่นกัน」
มีสองวิธีในการเพิ่มจำนวนแวมไพร์ แวมไพร์นั้นผูกพันกันเพื่อผลิตบุตรหลานหรือเปลี่ยนเผ่าอื่นให้กลายเป็นแวมไพร์
ความจริงที่ว่าการแต่งงานก็มีไว้ซึ่งความเจริญของเผ่าพันธ์ุก็ไม่ได้แย่เลย
พวกเขาเป็นเผ่าพันธุ์ที่แต่งงานกับเผ่าอื่นเพื่อเปลี่ยนให้มาเป็นสายเลือดของตนเอง
「แวมไพร์ดูดเลือดและเปลี่ยนอีกฝ่ายให้เป็นสัตว์ประหลาด แต่ในความเป็นจริงนั่นเป็นเพียงแค่เรื่องโกหก แวมไพร์ไม่ได้เปลี่ยนคนให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดด้วยการดูดเลือด แต่เปลี่ยนตัวตนอีกฝ่ายให้เป็นตัวเอง」
「ใช่แล้วเลือดนั้นคือความสามารถพิเศษของเรา การแบ่งเลือดของตัวเองให้อีกฝ่ายจะทำให้อีกฝ่ายเป็นแวมไพร์ได้ บางครั้งตัวแปรสำคัญที่จะทำให้เป็นแวมไพร์ก็คือความเข้ากันได้ด้วยยิ่งเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งยิ่งดี……」
「หมายความว่าแค่ดื่มเลือดท่านเข้าไปก็ไม่ได้หมายความว่าจะกลายเป็นพวกท่านจริงๆสินะครับ」
「ใช่แล้วล่ะน้อ ในความเป็นจริงอัตราการสำเร็จแทบจะเป็นศูนย์ แน่นอนเจ้าเองก็ไม่คู่ควรกับเลือดของเราเช่นกันเพราะบรรพบุรุษของพวกเจ้าเองก็เป็นพวกขี้ขลาดตาขาวที่ไม่ได้อยู่ในสายตาพวกเราเลย」
「ก็คงแบบนั้นแหละครับ ความแข็งแกร่งของผมเทียบอะไรไม่ได้เลย หากเทียบก็คงเป็นฝุ่น」
ตั้งแต่แรกวิคเตอร์ไม่คิดว่าเขาจะต้านทานเลือดของวิโทร่าได้เลย แต่ว่าเขาก็พร้อมที่จะเสียสละตัวเอง
「กระผมจะเลิกเป็นมนุษย์ แม้ว่าจะไม่สามารถโอบกอดเหล่าลูกสาวได้อีกแล้ว แต่ช่างมันเถอะ ยังมีคนอื่นๆที่คอยสืบทอดตระกูลได้อยู่」
ขณะที่เขาพูดเช่นนั้นวิคเตอร์ก็หันไปมองภาพวาดที่แขวนอยู่ในห้องรับแขก
มีภาพวาดของลูกสาวคนเล็กและภรรยาผู้ล่วงลับซึ่งถูกนำมาที่นี่ก่อนที่เขาจะรู้ตัว
ในใจของเขานึกถึงแค่ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันกับครอบครัว
ในช่วงเวลานั้นไอริสได้แต่หงุดหงิดและภรรยาของเขาที่ยิ้มในวาระสุดท้าย
เวลานั้นโซเมียเองก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก ภรรยาก็ต้องมาจากไปเพราะการคลอดก่อนกำหนดรวมกับร่างกายที่มีเชื้อโรคในกระแสเลือด และสิ่งที่เขาทำได้ก็คือการดูภรรยาจากไปต่อหน้าต่อตา
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตก็จะขอปกป้องชีวิตที่เธอให้กำเนิดมา เหมือนกับภรรยาของเขา
「แน่นอนว่าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้ท่านขาดผลประโยชน์ หากกระผมกลายเป็นกูลจะให้มีน่าที่เป็นเมดประจำตัวของผมสังหารผมทิ้ง ด้วยความสามารถของเธอผมคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร」
ตามคำสั่งของนายท่าน มีน่าเผยร่างให้เห็นพร้อมกับดาบที่คาดเอวอยู่
ชิ้งงงง………….คมดาบมิลธิลถูกแง้มออกจากฝัก
เมื่อเผชิญหน้ากับความมุ่งมั่นของวิคเตอร์ วิโทร่าก็บ้าคลั่ง
「ฮะฮะฮะฮะวะฮ่าฮ่าฮ่่า………………เยี่ยม แบบนี้แหละ เยี่ยมมาก แววตาที่กระหายชัยชนะนั่น ฉันละชอบเสียไม่มี」
บางทีเพราะเธอไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะได้อีกต่อไป ความสุขของเธอเอ่อล้นไปทั่วร่างกาย
รูม่านตาสีแดงเข้มขยายถึงขีดสุดและปากก็เริ่มฉีกยิ้มอย่างรุนแรง
พลังเวทย์ที่สามารถเห็นได้จากทั่วร่างและหิมะที่ตกลงมาก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น
「วันนี้ช่างเป็นวันที่ดี เป็นวันรวมคนไม่กลัวตายรึไงกันเหรอเนี่ย?」
「รวมคนไม่กลัวตาย？」
ทันใดนั้นวิโทร่าก็พูดคำเป็นนัยให้วิคเตอร์ได้สงสัย
ในขณะนั้นลูกบิดของประตูห้องรับแขกก็ถูกเปิดออก
บ้านฟรานซิสที่ซึ่งไม่ควรจะมีใครอยู่แล้ว มีแขกปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อมองไปทางประตูห้องรับแขกก็ต้องตกตะลึง
「อึก……！？」
「ยินดีต้อนรับลูกสาวผู้ที่ถูกพ่อตัวเองเขี่ยทิ้งเหมือนหมูเหมือนหมา แล้วจะทำยังไงล่ะพ่อหนุ่มน้อย」
ณ ตรงนั้นมีลูกสาวของวิคเตอร์ที่ถูกไล่ออกไปแล้ว
ด้วยดวงตามุ่งมั่นเฉกเช่นเดียวกับเขา
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
ย้อนเวลากลับไปสักเล็กน้อยก่อนที่การเจรจากับตระกูลวาจาร์ตจะเริ่มขึ้น ไอริสรู้สึกว่าเธอค่อยๆได้สติจากการถูกวางยา
「อะอึก……」
แสงสีขาวและความร้อนที่ปะทุหลังเปลือกตาลอยขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเงียบๆ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอนึกขึ้นได้ก็จำได้ว่าพ่อของเธอไล่เธอออกจากตระกูลและสติของเธอก็ตื่นได้เต็มที่
「…………！」
กระโดดลงจากผ้าห่มที่คลุมตัวไอริสลุกขึ้นนั่ง ห้องพักที่มีสีน้ำตาลผ่อนคลายกระโจนเข้ามาในสายตาของไอริส
เตาผิงสว่างไสวและเสียงไม้แตกดังก้อง บนเก้าอี้ข้างเตาผิงมีสตรีคนหนึ่งนั่งอยู่บนตักของเธอนั่นคือดาบรักประจำตัวของไอริส
ผู้หญิงคนนั้นที่เห็นไอริสตื่นขึ้นมาก็ลุกขึ้น และเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
「อาระ ตื่นแล้วงั้นเหรอคะ」
「เอ่อ มาดามพัลรีน……」
คนที่นั่งอยู่ไม่ใช่ใครอื่นมาดามพัลรีน เพื่อนเก่าของพ่อไอริส
เมื่อไอริสยืนยันว่าตัวเองตื่นเต็มที่แล้ว มาดามพัลรีนก็เทน้ำแก้วหนึ่งจากเหยือกแล้วยื่นให้เธอ
ความเย็นของน้ำทำให้จิตใจของเธอสงบลงบ้าง
「เอ่อ จำได้ไหมว่าไอ้ตาบ้างี่เง่านั่นพูดอะไรกับเธอ？」
「……ค่ะ」
「ตอนนี้การประชุมคงเริ่มแล้วล่ะ」
เสียงของไอริสตอบคำถามของมาดามด้วยความอ่อนแรงจนจินตนาการไม่ได้จากท่าทางงดงามตามปกติของเธอ
ขณะที่ไอริสค่อยๆดื่มน้ำ มาดามพัลรีนก็มองเธอด้วยความเจ็บปวด
พัลรีนรู้จักไอริสตั้งแต่ยังเล็ก
เธอจะกลายเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของตระกูลฟรานซิสและปกป้องครอบครัวของเธอ เธอใช้เวลาในวัยเด็กไปในการเรียนรู้เรื่องมารยาทและการฝึกอันแสนเข้มงวด
หากมองใกล้ๆจะเห็นได้ว่ามือของไอริสนั้นแทบไม่ได้ใช้แรงจับแก้วเลย
ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังกัดริมฝีปากและพยายามระงับความหงุดหงิดของเธออย่างสิ้นหวัง แสดงให้เห็นว่าเธอหงุดหงิดมากกับพ่อของเธอ
「พี่คะ！」
ทันใดนั้นประตูห้องรับแขกก็เปิดออก และก็มีโซเมียตัวน้อยวิ่งเข้ามาในห้อง
โซเมียวิ่งเข้ามาในห้องขณะเธอรีบวิ่งเข้าไปกอดกับไอริส
บางทีเธออาจถูกบอกว่าโดนพ่อเธอทิ้งเหมือนกัน
โซเมียรีบวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเศร้าๆ เมื่อเห็นโซเมียที่เข้ามากอดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
(TN: ไอ้พ่อเฮงซวยทำโซเมียร้องไห้ได้ไง)
「โซเมีย……」
「พี่คะ พ่อน่ะ พ่อ……..หนู….หนู……」
ขณะที่ลูบหัวโซเมียที่กำลังร้องไห้และกอดไอริสอยู่ เธอหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างเตาผิง
「มาดามพัลรีน ดิฉันหลับไปนานแค่ไหนเหรอคะ？」
「ผ่านไปไม่ถึงวันหรอก แต่ว่ามันก็ถึงเวลาที่การเจรจาจะเริ่มขึ้นแล้วล่ะ？」
「งั้นเหรอคะ……」
ไอริสรู้ว่าทำไมพ่อของเธอพยายามยืนกรานในเรื่องนี้ นี่เป็นเพราะตระกูลฟรานซิสกำลังจะเข้าเจรจากับตระกูลวาจาร์ต
ภาพของน้องสาวที่กำลังร้องไห้ในอกเธอทำให้เกิดความโกรธที่อธิบายไม่ได้ในอกของไอริส
เหตุผลนั้นเธอก็เข้าใจดี เป้าหมายของตระกูลวาจาร์ตคือโซเมียและไอริส
นั่นเป็นเหตุผลที่วิคเตอร์พยายามลากพวกเธอออกไปด้วยการขับไล่ออกจากตระกูล
（ไอ้พ่อบ้า ถึงแบบนั้นมันก็โง่เกินไปแล้ว！）
แต่การกระทำนี่เรียกได้ว่าเป็นการทรยศความคาดหวังที่มีต่อตัวไอริสโดยสิ้นเชิง ไอริสกัดฟันแน่นด้วยความโกรธที่ปะทุออกมา เธอลุกขึ้นยืน
「เดี๋ยวก่อนจะไปไหนน่ะ？」
「กลับไปที่คฤหาสน์ ดิฉันเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของตระกูลฟรานซิส และฉันเองก็ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปไม่ได้」
ขณะที่ไอริสกำลังจะเดินไปที่ประตูห้อง ทันใดนั้นก็มีเงาสองเงาเข้ามาขวางเธอ
พวกเธอเป็นเมดสองคนที่ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของมาดามพัลรีน
เมดเหล่านี้แสดงทักษะออกมาอย่างชัดเจน คิ้วของไอริสกระตุกเล็กน้อย
ไอริสไม่คิดว่าจะแพ้ในแง่การสู้หนึ่งต่อหนึ่ง แต่ตอนนี้เธอทำอะไรไม่ถูก
สายตาของไอริสจ้องมองกับเหล่าเมดและบรรยากาศตึงเครียดก็ลอยไปทั่วห้อง
「ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอกนะ วิคเตอร์ทิ้งพวกเธอไปแล้ว พวกเธอไม่ใช่คนของตระกูลฟรานซิสอีกแล้ว」
「ไม่ มันไม่สำคัญเลยค่ะ แม้ว่าจะโดนปลดจากการเป็นขุนนาง แต่ฉันก็มีสายเลือดของตระกูลฟรานซิสอยู่ ถ้าเป็นเจ้าหญิงแห่งความตายคนนั้น ก็คงไม่มองข้ามหรอกค่ะ」
「ก็คงจะแบบนั้น นั่นเป็นเหตุผลที่เขาอยู่ที่นั่น รู้ใช่ไหมว่าหมายความว่ายังไง？」
จิตใจของไอริสนั้นได้มีภาพต่างๆเข้ามาในจิตใจ
และเมื่อได้รับคำตอบ เธอก็พูดออกมา
「……เห็นแก่ตัวเกินไปค่ะ」
「ใช่ไหมล่ะ บังคับใช้อำนาจและคิดจะจากไปโดยไม่บอกลาพวกเธอแม้แต่น้อย แถมยังบังคับให้ฟังคำขอเห็นแก่ตัวสุดๆ」
แม้จะรู้สึกถึงความโกรธของไอริสแต่มาดามพัลรีนก็ไม่ใส่ใจ
อย่างไรก็ตามน้ำเสียงของเธอเศร้าเล็กน้อย
「ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ไม่อยากให้เธอกลับไปยังคฤหาสน์ฟรานซิส มันน่าหงุดหงิดมาก แต่ว่านี่ก็คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว」
มาดามพัลรีนถอนหายใจออกอย่างหนักราวกับสลัดความวุ่นวาย และหันไปมองไอริส
แต่ไอริสก็ไม่ยอมถอย
แม้ว่าจะโดนปลดจากตระกูลไปแล้ว แต่เธอก็ยังเผชิญหน้ากับมาดามพัลรีนอย่างตรงไปตรงมา
「……คิดจะกักขังดิฉันไว้งั้นเหรอคะ？」
「ใช่ อย่างน้อยก็จนกว่าเรื่องนี้จะจบลง」
ไอริสถอนหายใจออกอย่างหนัก เงยหน้าขึ้นมองเพดานขณะลูบไล่น้องสาวที่กอดเอวเธอ
โดนขับไล่และจองจำ แต่ท้ายที่สุดแล้วมันก็ทำเพื่อให้ปกป้องไอริสและโซเมียเท่านั้น
ทั้งไอริสและโซเมียเข้าใจทุกอย่าง แต่ไม่ได้โง่พอที่จะไม่สังเกตเห็นสิ่งนั้น
แต่มันมีความหงุดหงิดที่พวกพุ่งมาจากตัวของเธอ
เธอหมดความอดทนและต้องผิดหวังมาตลอดได้สร้างความขุ่นเคือง ความเจ็บปวดที่เหมือนเข็มหนาๆทิ่มแทงอกของไอริสจนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่มันแตกออก
（ถึงแบบนั้น ฉันน่ะ……）
ด้วยหัวใจที่กำลังแหลกสลายไอริสหันกลับไปมองมาดามพัลรีน
เธอเป็นสตรีชั้นสูงตั้งแต่ไอริสยังเด็กและเธอก็เปรียบเสมือนแม่ของไอริสและโซเมียที่สูญเสียแม่ตั้งแต่ยังเด็ก
โดยพื้นฐานแล้วมีความมุ่งมั่นและบางครั้งก็พูดจาขวานผ่าซากไปหน่อย แต่ก็ยังเป็นคนที่เอาใจใส่และห่วงใย
ความร้อนเหล่านั้นกลับเข้ามาในจิตใจที่เริ่มสงบ
「……มาดามพัลรีน」
「อะไรเหรอจ้ะ？」
「ขอบคุณที่ฟังเรื่องเห็นแก่ตัวของพ่อฉัน และฉันขอโทษด้วยนะคะ ที่ไม่สามารถปล่อยให้เป็นไปอย่างงี้ได้」
ไอริสเมื่อเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็ได้แต่ทำใจ
ขอบคุณและปฏิเสธสิ่งที่เธอคาดหวังเอาไว้ เมื่อตระหนักว่ามันคืออะไร เธอก็ยิ้มอย่างขมขื่น
「ไอริส……」
เสียงที่หนักหน่วงแต่อบอุ่นชวนให้นึกถึง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้หยุดไอริส
แม้ว่าเธอจะเลือกที่ไม่ไปได้ แต่ก็เธอก็ยังฝืนแบกรับ
「จนถึงตอนนี้ดิฉันใช้ชีวิตเพื่อเป็นหัวหน้าตระกูลฟรานซิสมาตลอด เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ นั่นเป็นเหตุผลที่ดิฉันจะไม่ยอมหันหลังหนีมันเด็ดขาด」
ปกป้องสิ่งสำคัญนั่นเป็นเหตุผลที่เธอเริ่มจับดาบ เป็นเหตุผลที่เธอค้นพบตัวเอง เหตุผลที่มีชีวิตอยู่
แม้จะเลือกที่ไม่เดินเส้นทางนี้ก็มีชีวิตอยู่ได้ แต่เธอไม่ทำเช่นนั้น
「นอกจากนี้จุดประสงค์ของวิโทร่าไม่ใช่ฉันหรอกค่ะ เป้าหมายคือการจับปลาตัวใหญ่ เพียงแค่ใช้พวกเราเป็นเหยื่อเท่านั้น」
「……เธอเล็งโนโซมุ เบลาตี้ยังงั้นเหรอ？」
「ค่ะ พ่อของฉันและตัวฉันเองไม่มีอะไรไปมากกว่าเป็นเหยื่อให้กับเธอ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องไป」
「……หมายความว่ายังไง」
「หากจะจับตัวประกัน ก็จำเป็นจะต้องจับเป็นใช่ไหมล่ะคะ」
「ก็น่าจะเป็นแบบนั้นนะ……」
「ก็เพราะแบบนั้นล่ะ แม้จะเป็นสิ่งเดียว เป็นหนทางที่ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร แต่พ่อของฉันเองก็คงเล็งสิ่งนั้นไว้เหมือนกัน……」
ไอริสยิ้มขณะพูดแบบนั้น
มันช่างดูเจิดจรัสเกินไปกับคนที่ดูสิ้นหวัง
พัลรีนรู้สึกกังวลต่อใบหน้าของไอริสที่ไร้ซึ่งความกลัว
ก่อนที่จะรู้ตัว มือของเธอก็จับชายเสื้ออย่างเป็นธรรมชาติ
「เป็นไปได้ที่ว่าพ่อฉันอาจจะตาย นั่นเป็นเหตุผลที่จะใช้จุดนี้ในการเจรจาต่อรองกับเจ้าหญิงแห่งความตาย เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะทำอะไรโดยไม่เสี่ยงชีวิตเลย」
ปกป้องคนที่รัก นั่นคือสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ เธอขัดเกลาตัวเองเพื่อสิ่งนั้น ใช้เวลาทั้งชีวิตในการทำเช่นนี้
ไม่มีทางให้ย้อนกลับไปอีกแล้ว นี่คือชีวิตของคนที่ชื่อไอริสดิน่า
「อย่ามาพูดบ้าๆนะ คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยคนที่เหมือนกับลูกแท้ๆตัวเองไปตายน่ะ！」
มาดามพัลรีนโกรธจัด เมื่อเห็นไอริสพูดเรื่องแบบนี้ได้หน้าตาเฉย
เสียงโกรธดังก้องกังวาลไปทั่วห้อง เข้าใจดีว่าเธอเป็นห่วงไอริสมากแค่ไหน
「เธอถูกเขาทิ้งแล้วนะ ! ตอนนี้เธอเป็นอิสระและควรเป็นตัวของตัวเองได้แล้ว ! จากนั้นก็ใช้ชีวิตอยู่กับชายที่ชอบซะ! นั่นคือสิ่งที่พ่อของเธอต้องการนะ！」
เธอบอกว่าให้ทิ้งเกียรติยศในฐานะตระกูลฟรานซิสทิ้งไปแล้วกลับไปใช้ชีวิตอยู่ตามใจตัวเอง
แต่ว่าเมื่อได้ยินเสียงเศร้าๆของเธอ ไอริสก็ได้แต่ยิ้มออกมา
「ถ้าอย่างงั้นก็ช่วยไม่ได้……」
มาดามพัลรีนยกมือขึ้นอย่างรวดเร็ว
วินาทีถัดมาเมดก็เริ่มขยับตัว
ในทันทีพวกเธอรวบรวมพลังและพร้อมจะเข้าโจมตีไอริสจากทั้งสองด้าน
พวกเธอที่ถูกจองจำอยู่ในตอนนี้จะถูกพาออกนอกอาคาร์ซัมโดยตรง
จังหวะการควบคุมพลังและการซ่อนตัวของพวกเธอนั้นเรียกได้ว่าอยู่ในแรงค์ A ได้เลย
「ท่านไอริสฉันขอโทษนะ…….อะไรนะ？」
「อั่ก！」
อย่างไรก็ตามสถานการณ์พลิกกลับอย่างรวดเร็ว
เมดทั้งสองที่กำลังแยกกันเข้าโจมตีก็ถูกซัดมารวมกันที่ตรงกลาง
ร่างของพวกเธอล้มลงกับพื้นและพันกัน ไอริสปล่อยเวทย์พันธนาการใส่พวกเธอ
โซ่สีเข้มโผล่ออกมาจากพื้นและจองจำร่างของทั้งสองเอาไว้อย่างสมบูรณ์
「นี่มัน……」
เสียงตกตะลึงของมาดามพัลรีนดังก้องไปทั่ว หากมองใกล้ๆแล้วนอกจากโซ่สีเข้มแล้วยังมีพลังงานสีดำพันอยู่รอบร่างกายด้วย
「ก็รู้อยู่แล้วค่ะว่าพยายามจะหยุดฉันแน่ๆ ดังนั้นก็เลยได้ร่ายเวทย์ไว้ล่วงหน้าแล้ว」
เมื่อพูดเช่นนั้นไอริสก็สร้างเชือกพลังงานสีดำที่ทำจากพลังเวทย์และเล่นกับมัน
“ด้ายแมงมุมดำ”
เวทย์ที่ใช้สร้างด้ายพลังเวทย์ที่มีความแข็งแรงและทนทานเป็นพิเศษ
ไอริสแอบปรับให้มันมีความหนืดและความยืดหยุ่นได้ตามต้องการเพื่อทรมานอีกฝ่ายได้
ความตีงที่รัดแน่นชุดเมดเหล่านั้นทำให้พวกเธอต้องครางออกมา
เธอคาดการณ์ไว้ล่วงหน้ายังไงเธอก็ต้องโดนทั้งสองคนเข้าจู่โจมเลยเตรียมเวทย์ไว้ล่วงหน้า
ความจริงที่ว่าทั้งสองคนที่มีฝีมือดีถูกยับยั้งได้ง่ายๆทำให้มาดามพัลรีนอ้าปากค้าง
「ก็เพราะแบบนี้แหละค่ะ เรื่องวุ่นๆจะได้จบลงสักที」
ไอริสยิ้มอย่างภาคภูมิใจขณะที่เธอเล่นกับเชือกสีดำและมองมาดามพัลรีน
「แท้จริงแล้ว ดิฉันรักเขาค่ะ ฉันน่ะอยากจะขอบคุณทั้งพ่อและท่านพัลรีนที่เข้าใจความรู้สึกของฉัน」
「……ท่านเหรอ」
「ดิฉันอยากจะอยู่เคียงข้างเขา ฉันจะรอดกลับมาให้ได้ ฉันไม่ได้คิดจะไปตายหรอกนะคะ ตั้งแต่วินาทีนี้ดิฉันตัดสินใจใช้ชีวิตในฐานะหัวหน้าตระกูลฟรานซิส แต่ขุนนางจะแต่งงานกับสามัญชนมันก็ทำไม่ได้ใช่ไหมล่ะคะ」
นั่นคือความตั้งใจจริงของไอริส
จนถึงตอนนี้เธอต้องเก็บงำความรู้สึกมาตลอดในฐานะหัวหน้าตระกูลคนถัดไป
「แม้ว่าจะไม่มีพื้นที่สำหรับฉันให้เคียงข้างเขา แต่ฉันก็มีความสุขที่ครั้งหนึ่งเคยได้รักเขาค่ะ ความรู้สึกพ่ายแพ้ให้กับความรักครั้งนี้ดิฉันจะไม่มีทางลืมมันเด็ดขาด」
ไอริสบอกความรู้สึกของเธอทั้งหมดออกไป
เธอนั้นหลงใหลในความรักของตัวเอง เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากประสบความสำเร็จเรื่องความรัก
「แต่ว่าในฐานะของฉันแล้ว ฉันไม่เหมือนกับเขา ตัวฉันนั้นอ่อนแอค่ะ」
ตัวเธอสั่นคลอนด้วยความอิจฉาริษยาและความที่ด้อยกว่าอีกฝ่าย ถึงกระนั้นเธอก็ไม่เคยคิดจะบิดเบือนความเป็นตัวเอง
「ดิฉันคือคนของตระกูลฟรานซิส ฉันต้องทำเพื่อครอบครัวของตัวเอง และต่อให้ฉันจะคิดถึงเขามากแค่ไหน….ฉันก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปเคียงข้างเขา ฉันต้องเลือกที่จะทิ้งสิ่งใดสิ่งหนึ่งค่ะ」
เธอนั้นต้องเลือกระหว่างครอบครัวหรือคนรัก ตัวเธอนั้นสั่นคลอนเพราะเรื่องนี้มาตลอด
「ท่านพัลรีน ที่ท่านมาได้ไกลขนาดนี้เพราะท่านยังคงเป็นตัวของตัวเอง อดีตหัวหน้าตระกูลพัลรีนที่เห็นท่านเป็นครั้งแรก ก็นึกถึงตัวท่านที่เป็นเช่นนั้น และเมื่อเขาจากไป ท่านก็ตัดสินใจจะแบกทุกสิ่งไว้ด้วยตัวเอง……」
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้นเธอก็พูดอะไรไม่ออก
ท้ายที่สุดแล้วพวกเธอสองคนก็เหมือนกัน
「เช่นเดียวกับฉัน ฉันจะไม่ยอมให้ตระกูลนี้ต้องจบลง」
ไอริสเดินเข้ามาหาเธอและเอื้อมมือหยิบดาบแสนรัก
ไม่มีท่าทีต่อต้าน ดาบที่ถูกจับไว้ได้กลับไปหาเจ้าของ และมือของมาดามพัลรีนก็ห้อยลงราวกับหมดเรี่ยวแรง
「พี่คะ หนูเองก็จะไปด้วย」
โซเมียซึ่งเงียบมาจนถึงตอนนี้บอกพี่สาวของเธอ
「โซเมียแต่ว่า……」
เธอต้องอยู่ที่นี่ เธอหันไปหาน้องสาวของเธอเพื่อจะพูดแบบนั้น แต่ก็ต้องตกตะลึงที่น้องสาวของเธอตัดสินใจเช่นเดียวกับเธอ
「หนูได้รับการปกป้องอยู่ตลอด จากท่านพ่อ จากพี่สาว แม้กระทั่งจากคุณโนโซมุ……」
เธอมักจะได้รับการปกป้องอยู่เสมอ
สิ่งนี้ทำให้เธอมีความสุข แต่มันก็เป็นแผลใจให้กับโซเมียด้วย
เธอที่อยากเป็นเหมือนพี่สาว ในแง่หนึ่งเธอเองก็อยากจะแข็งแกร่งขึ้น ถึงกระนั้นเธอก็เติบโตมาในฐานะผู้หญิงที่งดงามคนหนึ่งที่มีความซื่อตรงใสซื่อบริสุทธิ์ เพียงเพราะเธอได้รับความรักจากคนรอบข้างอย่างเพียงพอทำให้แผลใจของเธอค่อยๆหายไป
「หนูเกลียดตัวเองที่พอถึงเวลาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่เสมอ แม้กระทั่งตอนนี้หนูเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง……」
โซเมียรู้ว่าเธอใช้ชีวิตมามีความสุขมากกว่าใครๆ ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ซึ่งพลัง
เธอไม่มีพรสวรรค์เฉกเช่นพี่สาวที่ถูกเคารพนับถือ ความสามารถในฐานะจอมเวทย์ของเธอเองก็ไม่ได้โดดเด่นแต่อย่างใด
「แต่ หนูเองก็เป็นลูกสาวของตระกูลฟรานซิสเช่นกัน ไม่ได้อยากถูกปกป้องอยู่ฝ่ายเดียว หนูจะต้องก้าวไปข้างหน้าและปกป้องทุกคนในครอบครัว！」
แต่จิตใจของเธอไม่เหมือนผู้ใด
แม้ว่าจะไม่ได้แข็งแกร่งดุจนักรบ แต่เธอก็มีจิตใจงดงามเหมือนผู้กล้า
น้องสาวที่กล้าเผชิญหน้ากับความกลัวโดยไม่หวั่นเกรง ทำให้ไอริสรับรู้ความตั้งใจของเธอ
（อ่า เธอเติบโตขึ้นมากเลยนะ……）
ในใจของไอริสได้นึกย้อนไปถึงโซเมียในวัยเด็ด
ชีวิตที่เกิดจากความตายของท่านแม่ เสียงร้องไห้เล็กๆแต่ทรงพลังที่ทำให้เธอเลือกทางเดินของชีวิต
น้องสาวของฉันที่สาบานว่าจะปกป้องไปตลอดชีวิต แต่เธอเองก็เติบโตขึ้นเหมือนกัน
「เอาล่ะ ถ้างั้นก็ไปด้วยกันเถอะโซเมีย」
「ค่ะ！」
น้องสาวพยักหน้าตอบรับและไอริสก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย
เมื่อมองไปที่มาดามพัลรีนที่หายใจออกราวกับครุ่นคิดเธอชี้ไปที่ประตูห้อง
「รถม้าจอดอยู่ด้านหน้า เดิมทีก็เตรียมไว้เพื่อพาเธอออกจากที่นี่ ใช้มันซะสิ」
「ขอบคุณมากนะคะ……」
พี่สาวและน้องสาววิ่งออกไปจากห้อง เมื่อเธอมองส่ง ก็ถอนหายใจและเงยหน้ามองท้องฟ้า
เมื่อพวกเธอทั้งสองหายไปหลังประตู เวทย์ที่พันธนาการก็พังทลายลง
เมดทั้งสองคนที่ไม่สามารถทำตามคำสั่งได้ ได้แต่กัดริมฝีปากและโค้งคำนับถึงความอ่อนแอของตัวเอง
「ขอโทษด้วยนะคะนายท่าน」
「ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร พอเถอะ……」
สำหรับเธอแล้วไอริสและโซเมียเปรียบเสมือนลูกสาว
ดังนั้นเธออยากจะปกป้อง เธอรู้ว่าตัวเองควรจะปกป้อง
แต่ทั้งสองคนนั้นไม่ต้องการให้ใครมาปกป้องพวกเธออีกแล้ว
「ขณะนี้เองพวกเธอก็เติบโตเป็นผู้หญิงที่ดี พอไม่ได้เจอหน้ากันเพียงชั่วครู่ ก็เติบโตกันเร็วเหลือเกินนะเด็กสมัยนี้」
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับไอริส แม้เธอจะมีส่วนที่เปราะบาง แต่สำหรับเธอก็มีด้านที่อันตรายที่ซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น
แต่พวกเธอก็ไม่ใช่เด็กสาวที่เธอรู้จักอีกต่อไปแล้ว
เมื่อเติบโตขึ้นในฐานะผู้หญิงและในฐานะมนุษย์ก็ต้องตัดสินใจเลือกทางเดินด้วยตัวเอง
ด้วยความคิดที่ว่า “เพื่อคนที่รัก” ในใจ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยโอบกอดตัวฉันและพาไปยังที่ไกลแสนไกล
「จากนั้นมีเพียงสิ่งเดียวที่ฉันจะทำได้ ฉันแค่ต้องกำจัดความกังวลให้เหล่าเด็กๆ แม้ว่าจะทำได้ไม่มาก…..รู้ใช่ไหมว่าฉันหมายความว่ายังไง ไปติดต่อ โนโซมุ กับ จิฮัด ซะ」
「「รับทราบค่ะ……」」
ในขณะเดียวกันก็หมายความว่าพวกเธอไม่ได้รับการคุ้มครองจากเหล่าผู้ใหญ่อีกต่อไปแล้ว เพราะงั้นไม่มีอะไรที่จะต้องพูดอีก
เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่รถม้าวิ่งไปยังคฤหาสน์ เธอก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทั้งที่ในอกเต็มไปด้วยความสุขและความเหงา
เพื่อเชื่อมต่อเส้นทางของเหล่าเด็กๆสู่อนาคต
เหลือ 8 ตอนสุดท้าย จะลงวันละตอนน่าจะจบภายในเดือนหน้า แต่ก็ยังจบในปีนี้ล่ะนะ จบมาเกือบปี งานไม่มีทำ เฮ้อ พยายามแปลแบบไม่ฝืนตัวเองล่ะกัน ถึงจะไม่มีกินก็เถอะนะช่วงนี้ ฮ่าๆ
ระบายเล็กน้อย
ไปหาหมอมาแล้วล่ะนะ หมอบอกความเครียดสะสม ภาวะซึมเศร้าก็รุนแรงขึ้น หมอบอกว่าอย่าเก็บเรื่องเล็กๆมาคิดเล็กคิดน้อยให้ปวดหัว
ให้ปล่อยวางบ้างกับบางเรื่อง พยายามทำสมองให้โล่ง และก็ได้ยามาเพิ่ม ส่วนเรื่องอาการของผู้พิการ (ออทิสติก) หมอก็บอกว่าดีขึ้นมากแล้ว
ตอนนี้ก็เหมือนกับคนปกติธรรมดา เพียงแค่ว่ามีภาวะซึ่มเศร้า กับความเครียดสะสม เท่านั้น
สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ
ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง
![[นิยายแปล]โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร”](https://i1.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2023/12/นิยายแปลโซ่ผนึก-หัวใจ-สายใยผนึก-มังกร.jpg?resize=150,150 "[นิยายแปล]โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร”")
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://i2.wp.com/www.xn--q3cmiag1gmn.com/wp-content/uploads/2022/08/bmn54u2yvhx9x9it.jpeg?resize=60,85 "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
