[นิยายแปล]โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” 173 บทที่ 8 30

บทที่ 8 ตอนที่ 30

โนโซมุที่โดนลากออกจากเวิร์คช็อปกำลังเดินไปที่ถนนสายหลักของพื้นที่ช่างฝีมือโดยโดนลากอยู่

 

ตึก ตึก ตึก ! ด้วยเสียงฝีเก้าเบาๆลิซ่าลากโนโซมุไปด้วย

 

โนโซมุเองก็พอจะเดินตามทันอยู่ แต่แขนของเขาถูกลากไปด้วยความเจ็บปวด

 

 

 

「ลิซ่า ปล่อยมือได้แล้วน่า มันเจ็บนะ！」

 

 

 

「เอ๊ะ ！อืม ขอโทษทีนะ」

 

 

 

เมื่อโนโซมุที่หมดความอดทนตะโกนเรียกลิซ่าก็ยอมปล่อย

 

โนโซมุยักไหล่ด้วยความโล่งใจ

 

 

 

「เจ็บวุ้ย………ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นเหรอ……」

 

 

 

「ก็มันช่วยไม่ได้นี่ถ้ายังอยู่ได้โดนเทศนายาวอีกหลายชั่วโมง」

 

 

 

「แต่ผมคิดว่ามันจะเริ่มอีกครั้งก็ต่อเมื่อเธอทำดาบของเขาพังอีกนะ？」

 

 

 

「โม่ว~หนวกหูน่า～～」

 

 

 

ลิซ่าใช้มือปิดหูและเงยไปบนท้องฟ้า และโนโซมุก็ได้แต่ถอนหายใจ

 

เขาตัดสินใจปล่อยลิซ่าเอาไว้ซึ่งเธอไม่คิดจะสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย

 

กระดิ่งที่ถูกสร้างขึ้นมา แม้สีของมันจะซีดเกินกว่าเดิมก็เถอะ

 

เนื่องจากจะให้เป็นของขวัญก็เลยคิดว่าจะทำให้สีมันดูแฟนตาซีเล็กน้อย

 

ในความเป็นจริงเมื่อเขามอบให้โซเมียก่อนเธอจะนำมันไปเป็นสร้อยข้อมือที่น่ารัก

 

 

 

「ผมมีอย่างอื่นที่ต้องทำเพราะงั้นขอตัวก่อนนะ」

 

 

 

「เดี๋ยวก่อนสิ จะจากไปทั้งๆแบบนี้จริงๆเหรอ？」

 

 

 

ลิซ่าคว้ามือโนโซมุที่พยายามเดินออกไป

 

น้ำเสียงของเธอไม่พอใจอย่างชัดเจน

 

 

 

「อืม แต่……」

 

 

 

「……ท้ายที่สุดแล้วพวกเราก็ไม่ได้เที่ยวเล่นด้วยกันเกือบสองปีเลยนะ ฉันอยากจะออกไปเที่ยวเล่นสักหน่อย」

 

 

 

ลิซ่าเลิกคิ้วชั่วครู่และเริ่มพาโนโซมุเดินไปอีกครั้ง

 

เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนก้าวของลิซ่าเริ่มช้าลงและแรงที่ดึงมือก็ไม่ได้เยอะนัก

 

แต่มือนั้นเกาะติดกับเขาอย่างน่าประหลาดและไม่สามารถสลัดให้หลุดออกได้

 

 

 

「จะพาผมไปที่ไหน เอ่อคือว่าผมมีอย่างอื่นที่ต้องทำนะ……」

 

 

 

「ธุระที่เกี่ยวข้องกับกระดิ่งที่โรงตีเหล็กของวัลโด้ซังเหรอ？」

 

 

 

「อ่า ใช่แล้ว……」

 

 

 

ลิซ่ากะพริบตาและมองไปที่ถุงที่โนโซมุถือไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า และโนโซมุที่รู้สึกอึดอัดและซ่อนมันไว้อยู่ทางด้านหลัง

 

 

 

「เหตุผลที่มอบกระดิ่งให้กับไอริสคือเพื่อขอบคุณเธอที่ช่วยฝึกเต้นรำก่อนพิธีเปิดเหรอ ฉันหมายถึงธุระของโนโซมุคือเพื่อหาของตกแต่งสำหรับกระดิ่งใช่ไหม？」

 

 

 

ประเด็นนั้นแม่นยำจนโนโซมุเบิกตากว้าง

 

โนโซมุไม่คอยบอกลิซ่าว่าทำไมถึงทำกระดิ่งให้ลิซ่า

 

ตามที่คาดไว้ เมื่อลิซ่ามองเขาก็ตระหนักได้ว่านี่สินะคือความใกล้ชิดของเพื่อนสมัยเด็ก

 

 

 

「อืม แต่ว่า……」

 

 

 

「ฉันแนะนำร้านดีๆได้นะ ที่นี้ก็ไปเที่ยวด้วยกันเถอะเดี๋ยวจะช่วยหาผ้ากับด้ายที่ดีได้」

 

 

 

มือของลิซ่ากระชับขึ้นอีกครั้ง

 

ความแข็งแกร่งที่ทำให้เขานึกถึงความโกรธของวัลโด้ในร้านทำให้โนโซมุเริ่มหนาวสั่น

 

บางทีอาจสัมผัสได้ถึงความลังเลของโนโซมุ ลิซ่ายิ้มแย้มออกมา

 

จากด้านข้างจะมองได้ว่าเป็นรอยยิ้มที่น่ามอง แต่หากมองตรงๆแล้วมันคือรอยยิ้มแห่งร่าเริงและดุเดือด มันยิ่งกระตุ้นความกังวลมากเท่านั้น

 

 

 

「ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง เป็นร้านดีๆจริงๆนะ！」

 

 

 

「เอ่อ อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิ และก็อย่าใช้ความรุนแรงกับผู้ชายจะได้ไหม！」

 

 

 

โดยไม่สนใจความกังวลของโนโซมุ ลิซ่าดึงแขนของเขาและเริ่มออกวิ่ง

 

เสียงกรีดร้องของโนโซมุก้องกังวาลขณะที่ถูกหญิงสาวผมแดงลากไปด้วยความร่าเริง

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

โนโซมุที่โดนลิซ่าบังคับให้ไปเที่ยวด้วยกันก็โดนพาเขาไปและนั่งบนม้านั่งในสวนสาธารณะกลาง

 

นั่งลงบนม้านั่งไม้ยาวแคบ โนโซมุยักไหล่และหายใจรุนแรง ราวกับจะแสดงความเหนื่อยล้าที่เขาแบกรับอยู่

 

ข้างม้านั่งมีกระเป๋าที่ดูเหมือนจะมีสิ่งของที่เขาซื้อจากร้านค้าที่เขาได้รับการแนะนำ และผ้าหลากสีสันก็โผล่ออกมาจากกระเป๋า

 

 

 

「เฮ้อ แย่สุดๆไปเลย」

 

 

 

「แต่ก็ได้ของดีๆมาใช่ไหมล่ะ?」

 

 

 

「อืม แต่……」

 

 

 

โนโซมุถูกลิซ่าลากไปอีกครั้งและต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดที่แขนมากขึ้น แต่ร้านที่เธอแสดงให้เขาเห็นก็เป็นร้านค้าที่ดีที่มีสินค้าให้เลือกมากมายและราคาสมเหตุสมผล

 

 

 

「ด้าย ไหมย้อมและผ้า……」

 

 

 

ขณะที่เขาพูดเช่นนี้ โนโซมุเหลือบมองผ้าที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าที่เขาวางไว้ด้านข้าง

 

โนโซมุซื้อผ้าถักด้วยเส้นด้ายพิเศษจากทางตะวันออกของทวีปอาร์คมีล

 

วัตถุดิบที่ทำจากด้ายแมลงยักษ์ที่เรียกว่า แมลงไหม เป็นสิ่งหายากมาก

 

เดิมทีแมลงไหลเป็นแมลงยักษ์ที่มีพื้นฐานมาจากสัตว์อสูรที่เรียกว่ากาลามอส

 

กาลามอสเป็นสัตว์อสูรที่เป็นแมลง และสีลำตัวของมันคือสีม่วง และเป็นปัญหาสำหรับเกษตรกรเพราะดูดน้ำของพืช

 

อย่างไรก็ตามมีกาลามอสที่กลายพันธุ์เป็นแมลงไหม

 

แมลงไหมต่างจากกาลามอสที่มีสีลำตัวสีขาวและอ่อนแอมาก

 

พวกมันเฉื่อยชาและดูเหมือนจะหายไปในกระบวนการคัดสรรตามธรรมชาติ แต่ด้านที่ผลิตโดยตัวอ่อนของพวกมันน่าสัมผัสและเป็นสินค้าฟุ่มเฟือย

 

ด้ายแมลงไหมที่โนโซมุซื้อมามีขนาดไม่ใหญ่มาก

 

พูดตรงๆมันคือเศษซากจากการทำเสื้อผ้า

 

ถึงกระนั้น ก็ต้องขอบคุณลิซ่าที่สามารถให้เขาสามารถหาซื้อของหายากแบบนี้ได้

 

 

 

「มันเป็นสิ่งที่หาได้เฉพาะที่อาคาร์ซัมเท่านั้นและมันเป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันดีใจที่ได้มาที่นี่」

 

 

 

ลิซ่ายิ้มขณะที่เคี้ยวพายในมือ

 

เธอกินขนมหวาน ที่ทำมาจากแป้งเข้มข้น หมัก ให้ความหวานด้วยเนยและน้ำตาลซึ่งมีรสหวานเหมือนนำเข้าจากทวีปตะวันตกเฉียงใต้ของอาร์คมีล

 

แป้งแข็งซี่งอบหลังจากการนำไปหมักโดยใช้เกลือและเนยจะกลับมากรอบนอกนุ่มใน

 

ความเค็มและความหวานของเนยที่แผ่กระจายไปในปากของเธอดูเหมือนจะนำมาซึ่งความพึ่งพอใจและไม่มีอะไรที่ดีไปกว่านี้ ตอนนี้แก้มของเธอเหมือนกระรอกที่กินวอลนัทเลย

 

 

 

「แน่นอนค่าขนมหวานนั่นผมก็เป็นคนจ่าย」

 

 

 

「แหม เลี้ยงสาวแค่นี้ทำเป็นบ่นไปได้ เป็นเพราะฉันเลยนะที่ทำให้นายซื้อด้ายแมลงไหมในราคาถูกน่ะ？」

 

 

 

「รู้แล้วล่ะน่า ไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ลิซ่าช่วยเหลือแบบนี้เลยจริงๆ……」

 

 

 

ตราวนี้โนโซมุได้ของดีๆมากมายจากความสนิทสนมกับย่านการค้าของลิซ่า

 

เดิมทีตอนที่อยู่ปีหนึ่งเธอได้รับการแนะนำจากร้านนี้โดยตรง เพราะเธอต้องหาชุดไปเข้าร่วมเทศกาลเปิดสถาบัน

 

มีเพียงร้านค้าที่มีฐานการผลิตขนาดใหญ่จะมีด้ายแมลงไหมขาย และเมื่อพูดถึงสินค้า ก็ไม่มีอะไรที่ประชาชนธรรมดาจะซื้อได้

 

อย่างไรก็ตามหากมีพรสวรรค์แม้จะเป็นสามัญชนก็จะได้รับการแนะนำ และร้านขายเสื้อผ้าจะเตรียมของคุณภาพสูงให้ในราคาต่ำๆโดยคำนึงถึงสถานการณ์ของเหล่านักเรียน

 

ยังไงก็ตามร้านนี้มีความสัมพันธ์อันดีกับทางสถาบันมาก

 

หากได้รับค่าคอมมิชชั่นจากสถาบัน ก็สามารถชดเชยส่วนลดสำหรับเหล่านักเรียนได้ และสามารถสร้างความประทับใจที่ดีให้กับเหล่าหน้าใหม่ที่กำลังมีแนวโน้มเติบโตในอนาคต

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดูเหมือนว่าเธอจะเต็มใจที่จะช่วยเหลือเหล่านักเรียนที่มีความสามารถอย่างลิซ่าและด้วยความช่วยเเหลือเหล่านั้นก็เลยได้ของที่ต้องการ

 

 

 

「ณ ตอนนี้ แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น แต่นายเองก็เป็นคนที่มีแววในอนาคตนะ～～」

 

 

 

ราวกับว่าจะคุยโม้เกี่ยวกับคอนเนคชั่นที่กว้างขวาง ลิซ่ายังคงอวดเบ่งด้วยความภาคภูมิใจ

 

แม้ว่าเธอจะไม่ได้ดีเด่นเท่าไอริส แต่ดูเหมือนว่าเธอก็มีคอนเนคชั่นใหญ่ๆในเมืองเหมือนกัน

 

 

 

「เฮ้อ…มีแต่เรื่องดีๆทั้งนั้น……」

 

 

 

「อุมุ หากเราเป็นคนคิดบวกและมีความภาคภูมิใจ ต่อให้ใครนินทาอะไรก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ！」

 

 

 

คำพูดของโนโซมุทำอะไรเธอไม่ได้และได้แต่ถอนหายใจ

 

ลิซ่ายิ้มอย่างภาคภูมิใจและกินขนมในมือต่อ

 

อย่ากังวลว่าคนอื่นจะคิดยังไง พยายามอย่างเต็มที่อย่าได้เสียใจในภายหลัง และหัวเราะเยาะต่อความล้มเหลวของตัวเองเพื่อก้าวข้ามมัน

 

ภาพที่เธอยิ้มช่างเปล่งประกายและมอบพลังงานบวกให้กับโนโซมุซึ่งทำให้รู้แล้วว่าเธอกลับมาเป็นเพื่อนสมัยเด็กคนเดิม

 

 

 

「มีหลายสิ่งหลายอย่าง แต่กังวลไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ตอนนี้ก็ทำได้แค่หยุดพักคิดเรื่องที่ไม่ดีออกไป」

 

 

 

「ก็แบบนั้นล่ะ เพราะแบบนั้นเลยเอาไประบายความเครียดที่อาวุธสำรองหมดเลยไง……」

 

 

 

นั่นเป็นเหตุผลที่โนโซมุล้อเลียนลิซ่า และก็พูดแบบนั้นออกไป

 

เมื่อได้ยินคำพูดแทงใจดำของโนโซมุ ลิซ่าก็กลืนขนมหวานชิ้นสุดท้ายและเกาหัวด้วยความรำคาญ

 

 

 

「เฮ้อ เรื่องนั้นช่างมันเถอะน่า แล้วจะเอายังไงกับผ้าและเส้นด้ายพวกนี้ล่ะ？」

 

 

 

ด้วยท่าทางแบบนั้นลิซ่ารีบเปลี่ยนหัวข้อ

 

ด้วยรอยยิ้มเจื้อนๆบนใบหน้าของโนโซมุ เขามองไปยังสินค้าที่ได้มา

 

 

 

「ไม่แน่ใจเลยว่าจะใช้สีอะไรดี แต่วางแผนจะทำที่มัดผมด้วย ผมไอริสค่อนข้างยาวน่ะ」

 

 

 

โนโซมุซื้อด้ายและผ้าสี่สี ได้แก่ ม่วง ขาว ดำ และแดง จากนั้นก็มีของประดับ

 

เขาพยายามจะสานเส้นด้ายเหล่านี้เป็นเชือกและเอาลูกปัดที่เข้ากับด้านมา

 

เดิมทีมิลธิลนั้นมีสีเงินโทนอ่อน ดังนั้นโนโซมุจึงคิดว่ามันน่าจะเข้ากับผมของไอริส

 

โนโซมุนึกถึงเธอครู่หนึ่ง ตระหนักถึงความเจ็บปวดที่แล่นผ่านอก

 

อย่างไรก็ตาม เดิมผมของไอริสเป็ฯสีดำ แต่ถูกย้อมเป็นสีขาวเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้

 

จะทำยังไงให้เข้ากับสีผม? หรือควรจะจับคู่กับผมสีดำแบบเดิมของเธอดี? หรือเธอจะมีความสุชมากกว่าหากทำสร้อยข้อมือแบบโซเมีย

 

จะทำให้เธอมีความสุขได้ยังไง

 

ก่อนที่จะรู้ตัวเขาก็นึกย้อนไปถึงคำถามนั้น

 

ในเวลานั้น โนโซมุเหลือบไปเห็นดอกไม้เล็กๆบานสะพรั่งบนต้นไม้ที่เติบโตอย่างเงียบๆริมสวนสาธารณะ

 

ดอกไม้ขนาดเล็กที่มีกลีบสีม่วงและมีลักษณะเฉพาะ รูปร่างที่ชวนให้นึกถึงหมู่ดาวและลำต้นกับใบที่เรียวทำให้นึกถึงเธอขึ้นมา

 

 

 

「ดอกไม้……」

 

 

 

「ดอกไม้ โอ้ ดอกโครเวียงั้นเหรอ เป็นดอกไม้ที่บานตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงจนถึงฤดูหนาว……」

 

 

 

「เอ๊ะมีชื่อแบบนั้นเองเหรอ？」

 

 

 

「โนโซมุ นี่รู้อะไรบ้างเนี่ย？」

 

 

 

「ไม่เคยได้ยินหรอกส่วนใหญ่ผมรู้จักแต่สมุนไพร」

 

 

 

「อืม งั้นเหรอ…….ดอกไม้ต้นนี้จะบานตั้งแต่ฤดูใบไม้ร่วงจนถึงฤดูหนาว ขึ้นอยู่กับว่าหยั่งรากอยู่ในไหน มันสามารถมีชีวิตรอดในฤดูหนาวได้ แต่ในอาคาร์ซัมค่อนข้างหนาวมาก จึงเป็นเรื่องที่ยาก……」

 

 

 

ดอกโครเวียหรือเรียกอีกอย่างว่ากางเขนใต้ เป็นไม้พุ่มขนาดเล็กที่เขียวชอุ่มตลอดปีที่มีดอกสีม่วงขนาดเล็ก

 

ผมยาวของไอริสและดอกไม้สีม่วงที่ดูดีทั้งกับผมสีขาวและดำ เป็นภาพที่โนโซมุจินตนาการอยู่

 

ลิซ่ามองเข้าไปในหน้าของโนโซมุพร้อมกับสงสัย

 

 

 

「อืม อืม โนโซมุชอบสาวผมยาวสินะ？」

 

 

 

แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดอะไรเป็นพิเศษ แต่ลิซ่าราวกับจะอ่านความคิดเขาออก

 

เพราะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน

 

 

 

「ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นเลย ก็แค่คิดว่ามันดูเหมาะกับไอริส…….」

 

 

 

สำหรับโนโซมุแล้วผมสีดำยาวของไอริสนั้นบ่งบอกถึงวิถีชีวิตและความแน่วแน่ของเธอ

 

เธอเองก็ภาคภูมิใจในผมสีดำ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเห็นผมเธอที่กลายเป็นสีขาวแล้วโนโซมุรู้สึกหงุดหงิดกับตัวเอง

 

 

 

(ใจเย็นๆ สิ่งสำคัญตอนนี้ไม่ใช่มามัวเสียใจกับอดีต……）

 

 

 

เมื่อตระหนักได้ว่าเขาเริ่มคิดลบ โนโซมุหายใจเข้าลึกๆและหายใจออกช้าๆ

 

เมื่อหายใจออกความคิดด้านลบก็ออกไปด้วย

 

 

 

「มันดูดีสินะ………แล้วผมของฉันล่ะ～？」

 

 

 

ในทางกลับกันลิซ่าหงุดหงิดเล็กน้อยที่โนโซมุเอาแต่พูดถึงไอริส และใช้นิ้วสางผมของเธอเพื่อให้โนโซมุมอง

 

ผมของลิซ่านั้นสั้นลง ซึ่งเป็นเพราะโนโซมุเอง

 

อย่างไรก็ตามบนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มอันชั่วร้ายบนใบหน้าของเธอ ทำให้โนโซมุหายรู้สึกผิดทันที

 

แม้ว่าจะไม่ใช่คู่รักกันอีกต่อไปแล้ว แต่มันก็ยากที่จะไม่มองเพราะพวกเขาสนิทสนมเกินกว่าเพื่อน

 

 

 

「……สำหรับลิซ่าผมว่าผมสั้นเหมาะกว่านะ」

 

 

 

「หืมมมมม~คิดแบบนั้นเองเหรอ เข้าใจแล้วล่ะ」

 

 

 

ลิซ่าทำสีหน้าไม่พอใจและพองแก้มพร้อมกับบ่น

 

เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นโนโซมุก็ยิ้มออกมา

 

ในขณะเดียวกันแม้ว่าจะให้เธอช่วยหาของที่ต้องการ แต่เขาเองก็เริ่มรู้สึกอยากตอบแทนยัยตัวแสบคนนี้ที่พยายามช่วยเขา

 

 

 

「ไม่เลย ผมไม่ได้โกหกเลยสักนิด ผมพูดออกมาจากใจเลยล่ะ แล้วอีกอย่างเธอเป็นคนถามความเห็นผมไม่ใช่เหรอ」

 

 

 

และเนื่องจากปกติแล้วเขาจะเป็นฝ่ายที่นิ่งเฉย แต่คราวนี้เขารุกเธอกลับ

 

แม้จะดูใจร้ายนิดหน่อยก็ตาม

 

โนโซมุที่อยากจะแกล้งยัยตัวแสบคนนี้ ต่อมาก็ต้องถูกต้อนให้จนมุมด้วยคำพูดถัดไปของลิซ่า

 

 

 

「ช่วยไม่ได้ ถ้าแฟนเก่าเอาแต่นึกถึงผู้หญิงคนอื่นตลอดเวลา มันก็ยิ่งทำให้ฉันอารมณ์เสียและหงุดหงิดเสียสุขภาพจิต เพราะงั้นฉันขอประกาศไว้ตรงนี้เลย ฉันยังคงรักโนโซมุเหมือนเดิมนะ」

 

 

 

「เออออออออออออ๋！」

 

 

 

ฉันยังรักโนโซมุเหมือนเดิม

 

คำสารภาพที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาๆนั้นตรงไปตรงมาจนโนโซมุแทบจะสลบ

 

ป.ล. ดอกโครเวีย ความหมายในภาษาดอกไม้ คือ ความซื่อสัตย์และศรัทธาในความรักที่ไม่สั่นคลอน

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง

 

Favorite