[นิยายแปล]โซ่ผนึก “หัวใจ” สายใยผนึก “มังกร” 166 บทที่ 8 23

บทที่ 8 ตอนที่ 23

อาคารเรียนนั้นกลับมาเงียบสงบในยามค่ำคืน

 

จิฮัดพาเขาไปที่ห้องสำนักงานในสถาบัน

 

จิฮัดเปิดตะเกียงเวทย์ในห้องและเชิญโนโซมุนั่งลงบนโซฟา

 

พวกเขาหันหน้าเข้าหากัน

 

 

 

「ถ้าเป็นที่นี่คงไม่มีปัญหา」

 

 

 

「เอ่อ แล้วการที่ผมจะไม่ต้องเข้าไปยุ่งกับไอริสหมายความว่ายังไงเหรอครับ？」

 

 

 

โนโซมุถามอย่างตรงไปตรงมา จิฮัดหยุดชั่วคราวหลังจากพยายามเทน้ำจากเหยือกในมือลงถ้วย แล้วก็กลืนน้ำลายลงไป

 

จ้องมองไปที่แก้วที่เขาดื่มจนหมด จิฮัดพูดออกมา

 

 

 

「ก่อนอื่นข้าจะเล่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ที่ข้าคุยกับวิคเตอร์ให้ฟัง เรื่องที่หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตจะมาเข้าร่วมงานในวันนี้ เขากล่าวว่าต้องการจัดการประชุมขึ้นในอาคาร์ซัมเกี่ยวกับข้อตกลงทางการข้าระหว่างฟอร์ซิน่าและจักรวรรดิดิซาร์ตในอีกไม่กี่วันข้างหน้า」

 

 

 

จิฮัดได้รับจากวิคเตอร์ว่าเขาได้รับการตอบรับจากตระกูลวาจาร์ตและจะสร้างความสัมพันธ์ทางการฑูตระหว่างสองประเทศ

 

 

 

「ในเรื่องนี้สภาของอาคาร์ซัมได้ลงมติเห็นด้วย เพราะที่อาคาร์ซัมนั้นเหมาะจะทำการฑูตของแต่ละประเทศโดยเฉพาะจักรวรรดิดิซาร์ต ซึ่งไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางการฑูตกับประเทศไหนๆ」

 

 

 

ในขณะเดียวกันหากทำข้อตกลงได้ลุล่วงก็สามารถนำทรัพยากรมนุษย์และเทคโนโลยีของจักรวรรดิดิซาร์ตมาสู่อาคาร์ซัม

 

ไม่เพียงแค่นั้น แต่ด้วยการสร้างแบบอย่างการเจรจาทางการฑูตและปรึกษาหารือกับจักรวรรดิดิซาร์ต จะสามารถทำให้หลายๆประเทศดำเนินการเจรจาได้อย่างราบรื่นด้วยการนำร่องของฟอร์ซิน่า

 

โนโซมุที่เข้าใจความหมายก็พยักหน้าอย่างเงียบๆ

 

 

 

「หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตเป็นบุคคลที่แข็งแกร่งมากในจักรวรรดิดิซาร์ตมาเข้าร่วมงานเลี้ยงเพื่อทำข้อตกลง

 

สิ่งนี้ทำโดยคำนึงถึงความปลอดภัยของฟอร์ซิน่าด้วยและผลประโยชน์ต่อจักรวรรดิดิซาร์ตเองก็เช่นกัน

 

เดิมทีแล้วพิธีเปิดสถาบันทำเพื่อการคัดสรรบุคลากรระหว่างประเทศโดยใช้นักเรียนของสถาบันโซลมินาติส่งออกไปยังประเทศต่างๆ

 

 

 

จุดประสงค์หลักคือการสร้างสะพานเชื่อมระหว่างเหล่านักเรียนกับแต่ละประเทศเข้าด้วยกัน แต่ตราบใดที่บุคคลสำคัญของแต่ละประเทศมารวมกันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกิดการประชุมและการเจรจาระหว่างประเทศจะเกิดขึ้น

 

นั่นคือเหตุผลที่อาคาร์ซัมจะไม่ตั้งตนขึ้นกับใครเพื่อความเป็นกลาง

 

การมีส่วนร่วมของสถาบันวิโทร่านั้นไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่ความจริงที่ว่าตระกูลวาจาร์ตเข้ามาในงานเลี้ยงไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

 

 

 

「แต่มันแตกต่างออกไปเลยหากมีความเป็นไปได้บางอย่างเกิดขึ้นต่อนักเรียนของสถาบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ตัวเจ้าตกเป็นเป้าหมายของเจ้าหญิงแวมไพร์คนนั้น……」

 

 

 

เดิมทีแล้ววิคเตอร์บอกว่าสมาชิกตระกูลวาจาร์ตจะมาที่นี่และจะใช้จิฮัดเป็นคนรับมือ

 

เมื่อพูดถึงการจัดการกับบุคคลมีอำนาจก็มีเพียงจิฮัดเท่านั้นที่รับมือได้

 

แต่ว่า เมื่อเห็นอีกฝ่าย มันคือภัยพิบัติเดินได้ซึ่งจิฮัดไม่สามารถรับมือได้ด้วยซ้ำ เพราะแบบนี้สถาบันจึงไม่สามารถให้การคุ้มครองเป็นคนกลางได้หากเกิดกรณีการใช้กำลังขึ้นมา

 

สิ่งที่สถาบันไม่คาดคิดก็คือการที่หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตจะมาด้วยตัวเองและสนใจใครคนใดคนหนึ่งเป็นพิเศษ

 

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นนักเรียนที่ทางสถาบันให้ความสำคัญเป็นอย่างมากพวกเราไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากระวังอีกฝ่าย

 

「เกี่ยวกับข้อตกลงนั้นทางสถาบันไม่ได้ทราบภูมิหลังของตระกูลวาจาร์ตกับฟรานซิสมาก่อน แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับวัตถุประสงค์ของข้อตกลงนั้น」

 

 

 

จุดประสงค์ของข้อตกลงนั้นคือความปลอดภัยของประเทศฟอร์ซิน่า

 

จิฮัดเข้าใจดีว่าเป็นการเคลื่อนไหวเพื่อควบคุมพลังของจักรวรรดิเคร์มาโซน

 

และแนวคิดนี้มันแตกต่างจากเป้าหมายของวิคเตอร์ไปนิดหน่อย

 

 

 

「ปัญหาคือท่านวิคเตอร์อาจจะใช้เจ้าเพื่อชักนำตระกูลวาจาร์ตมาเป็นเครื่องมือป้องกันประเทศ」

 

 

 

「……หมายความว่ายังไงครับ？」

 

 

 

「แม้แต่ท่านวิคเตอร์ที่เป็นคนทำข้อตกลงด้วยเจ้าหญิงแวมไพร์ยังไม่สนใจ ไม่จำเป็นต้องคิดว่าฝ่ายไหนเป็นการเริ่มข้อตกลงในครั้งนี้」

 

 

 

เป็นตระกูลฟรานซิสที่เริ่มเป็นฝ่ายอยากทำข้อตกลงกับตระกูลวาจาร์ต

 

และจิฮัดคิดว่าวิคเตอร์เองก็รู้ว่าวิโทร่าไม่ได้สนใจในตัววิคเตอร์เลย

 

 

 

「ไม่รู้ว่าเขาคิดไปไกลแค่ไหน แต่คิดว่าอย่างน้อยพวกเขาก็คิดจะใช้เจ้าเป็นเครื่องมือในการต่อรองกับตระกูลวาจาร์ต」

 

 

 

วิคเตอร์อาจใช้เหยื่อล่อขนาดใหญ่ที่เรียกว่าโนโซมุ เพื่อนำตระกูลวาจาร์ตมาเจรจาและนั่นคือความกังวลของจิฮัด

 

 

 

「นี่คือสถานที่สำหรับอนาคตของเหล่านักเรียน มีการซ้อมรบทางการเมืองอยู่บ้าง แต่วิธีของวิคเตอร์ที่ทำนั้นคือการใช้เจ้าเป็นเหยื่อล่อและคิดจะมอบให้อีกฝั่งโดยไม่ถามความต้องการของเจ้านั่นให้ข้ายอมรับไม่ได้ ในความเป็นจริงความโกลาหลในห้องโถงนั่นก็ชัดเจนจะแย่อยู่แล้ว」

 

 

 

ไม่ว่าเจตนาที่แท้จริงของวิคเตอร์จะคืออะไร จิฮัดก็ไม่สามารถเมินเฉยต่อการกระทำที่อาจเป็นภัยคุกคามต่อนักเรียนได้

 

จากมุมมองของสถาบัน มันเป็นการตัดสินใจตามอำเภอใจ

 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรณีของนักเรียนที่มีความอ่อนไหวอย่างโนโซมุที่ทั้งพิเศษและอันตรายเป็นอย่างมาก

 

ดังนั้นจิฮัดเลยบอกกับโนโซมุตรงๆ

 

 

 

「เจ้าเป็นนักเรียนของสถาบันโซลมินาติ」

 

 

 

เบื้องหลังคำพูดนั้นมีความหมายชัดเจน “เจ้าไม่ควรไปมีส่วนร่วมกับข้อตกลงในครั้งนี้”

 

สถาบันได้ชี้แจงอย่างชัดเจนว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลฟรานซิส แม้ว่าจะไม่ได้พูดออกไปตามตรงก็ตาม

 

 

 

「……ไอริสก็ด้วยเหรอครับ」

 

 

 

「เธอเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของตระกูลฟรานซิส เธอไม่เหมือนกับเจ้าหรอกนะ」

 

 

 

โนโซมุกล่าวว่าไอริสก็เป็นนักเรียนเช่นกัน แต่จิฮัดก็ปฏิเสธ

 

ไอริสดิน่า ฟรานซิส เป็นหนึ่งในตัวละครหลักที่สร้างความโกลาหลครั้งนี้ ซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของตระกูลฟรานซิสของประเทศฟอร์ซิน่า

 

ดังนั้นไอริสจึงมีอำนาจเหมือนเจ้าของบ้าน

 

ในทางกลับกันตำแหน่งของโนโซมุเป็นแค่สามัญชน

 

แม้ว่าจะมีพลังอำนาจมากมายแค่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้มีอิทธิพลทางการเมือง

 

 

 

「ตัวตนของเจ้ายังไม่ถูกบอกต่อสาธารณชน แต่ถ้าเป็นที่รู้จักกันไปทั่วข้าไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรกับเจ้าบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นเจ้ายังไม่สามารถที่จะควบคุมพลังของตัวเองได้」

 

 

ความจริงที่ว่ามันถูก “ซ่อน” เอาไว้นั่นก็แค่ฉากบังหน้า หากมันระเบิดออกมาจะกลายเป็นหายนะอย่างแท้จริง ไม่เพียงแค่ทางการเมืองแต่ยังเป็นหายนะระดับประเทศ

 

 

 

「มันอันตรายเกินไปที่เจ้าจะไปเกี่ยวข้องกับตระกูลวาจาร์ตในตอนนี้ นี่ก็เพื่อตัวเจ้าและเพื่อนของเจ้า」

 

 

 

「…………」

 

 

 

เขาอยากจะช่วย ไม่ว่าจะต้องลำบากแค่ไหน แต่ความเป็นจริงในตอนนี้ก็เหมือนกับตัวเขาที่ถูกล่ามโซ่เอาไว้

 

เมื่อตระหนักถึงปัญหาที่กำลังเผชิญอยู่สถานการณ์ของไอริส โนโซมุทำได้เพียงกำหมัดแน่นด้วยความหงุดหงิดและกัดริมฝีปากของเขา

 

 

 

「ไม่อยากให้เจ้าเข้าใจข้าผิดไป ข้าไม่ได้คิดจะทอดทิ้งเธอหรอกนะ ความจริงที่ว่าวิคเตอร์ได้ชวนตระกูลวาจาร์ตมาที่เมืองและเปิดเผยต่อสาธารณชนนั่นหมายความว่าเงื่อนไขของข้อตกลงนี้จะสิ้นสุดลงแล้ว บางทีสามารถอนุมานได้ว่าข้อตกลงมันดำเนินไปถึงขั้นที่เปิดเผยต่อสาธารณะได้แล้ว」

 

 

 

เมื่อเห็นเขาแบบนั้น จิฮัดพยายามปลอบใจเขา และจิฮัดก็พูดต่อราวกับเตือน

 

 

 

「จนกว่าข้อตกลงจะถูกยอมรับอย่างเป็นทางการ ควรรักษาระยะห่างจากเธอ ซึ่งจะดีสำหรับพวกเจ้าทั้งสองคน เข้าใจไหม？」

 

 

 

「…………」

 

 

 

ราวกับระงับความหงุดหงิดและอับจนหนทาง โนโซมุกำหมัดแน่น

 

ราวกับแสดงความไม่พอใจเลือดสีแดงหยดบนลงพื้นหินอ่อน

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

ในขณะที่โนโซมุกำลังคุยกับจิฮัด ไอริสก็กำลังถามพ่อของเธอ

 

ในรถม้าที่สั่นคลอนไอริสจ้องมองวิคเตอร์

 

ในทางกลับกันวิคเตอร์มองออกไปนอกหน้าต่าง

 

 

 

「ท่านพ่อ นี่มันหมายความว่ายังไงกันคะ？」

 

 

 

ในการตอบคำถามของไอริส วิคเตอร์มองไอริสเล็กน้อยและหายใจเข้าช้าๆก่อนจะเริ่มพูด

 

 

 

「ประการแรกเลยข้อตกลงที่บรรพบุรุษของเราที่ทำกับตระกูลวาจาร์ตเป็นโมฆะเนื่องจากสูญเสียสนธิสัญญาไป อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่าตระกูลฟรานซิสที่ข้อตกลงในอดีตมันไม่ได้หายไปด้วยและเหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นการยกเลิกสัญญาเพียงฝ่ายเดียว ถ้าทำแบบนั้นจะทำให้ตระกูลวาจาร์ตเกิดความเสียหายไปด้วย」

 

 

 

「ถ้างั้นข้อตกลงเหล่านั้นคืออะไรกันแน่คะ มันจำเป็นต้องซ่อนต่อสาธารณชนด้วยเหรอ？เนื้อหาของมันคืออะไรคะ?」

 

 

 

「ไม่อยากจะลงรายละเอียด แต่มันเป็นข้อตกลงที่จำกัด อย่างไรก็ตาม เพื่อดำเนินการข้อตกลงให้สำเร็จลุล่วง พวกเราจะต้องชดใช้ค่าเสียหายให้กับตระกูลวาจาร์ตด้วยเงินทั้งหมด」

 

 

 

เมื่อได้ยินคำพูดของวิคเตอร์ ไอริสก็พยักหน้า

 

ในสายตาของตระกูลวาจาร์ตก็เห็นตระกูลฟรานซิสเป็นพวกไม่รักษาสัญญา

 

ไม่ว่าไอริสและวิคเตอร์จะรู้ว่ามีข้อตกลงนั้นหรือไม่ แต่มันเป็นข้อตกลงที่เกิดขึ้นของตระกูลฟรานซิสที่ยืมมือตระกูลวาจาร์ตมา

 

ดังนั้นเพื่อปัดเป่าความอัปยศนั่นทำให้พวกเราต้องชดใช้สิ่งที่มากกว่าหรือเทียบเท่ากับข้อตกลงที่ถูกทำลายไป

 

ด้วยเหตุนี้วิคเตอร์จึงทำสัญญากับตระกูลวาจาร์ตว่าจะมอบความมั่งคั่งอันมหาศาลให้กับพวกเขา

 

 

 

「ข้อตกลงนี้ส่วนหนึ่งมีจุดประสงค์เพื่อปกปิดข้อตกลงในอดีต แต่เพื่อการดึงตระกูลวาจาร์ตของจักรวรรดิดิซาร์ตขึ้นสู่ผิวน้ำ และเพื่อเสริมสร้างความมั่นคงให้กับประเทศของเขาและขยายทวีป ราชาเองก็ได้รับทราบเรื่องนี้แล้ว」

 

 

 

สำหรับตระกูลฟรานซิสในปัจจุบัน ข้อตกลงในอดีตถือเป็นพิษอันร้ายแรง แต่พิษนั้นก็สามารถใช้เป็นยาได้เช่นกัน

 

หากเป็นการชดเชยสำหรับการละเมิดข้อตกลงที่ทำร่วมกันเงินก็ดูจะสำคัญเป็นสิ่งแรก แต่หากมีการใช้เงินจำนวนมากมันจะไม่สามารถปกปิดสายตาของทุกคนได้

 

หากเป็นแบบนั้นข้อตกลงที่เคยทำไว้ก็จะโผล่ออกมา

 

เพื่อป้องกันความน่ารำคาญเหล่านั้นจำเป็นต้องสร้างเรื่องราวสู่สาธารณชนและเผยแพร่ออกไปอย่างเหมาะสม

 

และเป็นการดีกว่าที่จะมีคนจำนวนน้อยเกี่ยวข้องและรวมผู้มีอำนาจขนาดใหญ่อยู่ด้วยกัน

 

ในแง่นั้นการโน้มน้าวให้ราชาแต่ละประเทศเคลื่อนไหวนั้นเป็นการดีที่สุดแน่นอน

 

ปัญหาคือตระกูลวาจาร์ตเป็นแวมไพร์และมีประวัติขัดแย้งกับมนุษย์ แต่ก็สามารถลดความขัดแย้งด้วยสถานที่และงานที่จัดได้

 

นอกจากนี้หากตระกูลฟรานซิสจ่ายทรัพย์สินทั้งหมดแล้ว จะสามารถระงับการไล่ล่าของตระกูลอื่นที่พยายามสาวไส้ของตระกูลฟรานซิส

 

แน่นอนว่าไอริสเข้าใจดี

 

เธอก็รู้เช่นกันและเธอก็คงทำแบบเดียวกัน

 

 

 

「ดิฉันเข้าใจถึงเหตุผลในการทำข้อตกลงดังกล่าวแล้ว แต่ฉันไม่คิดเช่นนั้นเลยค่ะ……」

 

 

 

ไอริสกลัวว่าโนโซมุอาจจะรวมอยู่ในสิ่งที่พวกเขา “นำเสนอ”ต่อจักรวรรดิดิซาร์ต

 

ณ ตอนนี้โนโซมุเป็นนักเรียนของสถาบันโซลมินาติและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลฟรานซิสหรืออาณาจักรฟอร์ซิน่า

 

แต่นั่นมันไม่สำคัญในทางการเมือง

 

สามารถสร้างเหตุผลร้อยแปดได้มีหลายวิธีที่ทำได้หากต้องการ

 

และไอริสเข้าใจว่าพ่อตัวเองต่อให้เป็นวิธีที่ชั่วร้ายแค่ไหนก็จะทำ

 

ในความเป็นจริงวิคเตอร์เป็นคนที่เคลื่อนไหวในการตอบโต้การรุกรานเมื่อสิบปีก่อน

 

 

 

「ไม่ว่าจะไปทางไน พวกเราก็ไม่มีทางเลือกนอกจากเดินทางนี้ เพื่อขจัดข้อผิดพลาดของตระกูลที่เกิดขึ้นในอดีต……」

 

 

 

「เพราะแบบนั้นก็เลยเลือกใช้ผู้มีพระคุณต่อตระกูลของเราแบบนั้นเหรอคะ……」

 

 

 

กึด………ไอริสกัดริมฝีปากแน่น

 

ความโกรธแผดเผาลึกไปในอกเธอ

 

สิ่งที่วิคเตอร์ทำนั้นเป็นเรื่องปกติในการเมือง

 

หากข้อตกลงกับจักรวรรดิดิซาร์ตเสริมความมั่นคงให้กับฟอร์ซิน่าได้และสร้างความสัมพันธ์กับอาณาจักรจักรวรรดิในภายหลัง มันเป็นหนึ่งในไพ่ตายในการต่อกรกับอบิสที่จะโผล่มาในอนาคตและจะทำให้ทวีปมีเสถียรภาพ

 

ในระยะยาวมันเป็นข้อตกลงที่ดีสำหรับตระกูลฟรานซิส ประเทศฟอรซิน่าและจักรวรรดิดิซาร์ตซึ่งบอกได้ว่าเกือบสมบูรณ์แบบ

 

แต่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าการเมืองสมบูรณ์แบบหรอก เบื้องหลังคำพูดแสนรื่นรมย์ มักจะแฝงไปด้วยหยาดเหงื่อและเลือดของคน “เสียสละ”

 

และด้วยข้อตกลงนี้ คน “เสียสละ” นั้นมีแนวโน้มที่จะเป็นคนที่ไอริสนั้นเป็นห่วงมากที่สุด

 

ไอริสคิดว่าสิ่งนี้ไม่สามารถยอมรับได้อย่างสิ้นเชิง

 

 

 

「ไอริสดิน่าการปกป้องบางสิ่งบางอย่างในเวลาเดียวกันก็หมายถึงการสละสิ่งๆหนึ่งเพื่อปกป้องอีกสิ่งหนึ่ง เข้าใจไหม？」

 

 

 

บางทีราวกับอ่านความคิดของลูกสาว วิคเตอร์จ้องมองไปทางไอริสในฐานะนักการเมือง ไม่ใช่ในฐานะพ่อ

 

ดวงตาที่เฉียบแหลมและน้ำเสียงที่หนักแน่นนั้นปลุกระดมสายเลือดหัวหน้าตระกูลคนต่อไปของไอริส และหัวของเธอก็เริ่มเย็นลง

 

ไอริสละทิ้งความหลงใหลที่มีไป ุถูกบังคับให้เจอสถานการณ์ที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

 

ข้อตกลงนี้จะต้องทำให้สำเร็จทุกวิถีทางเพื่อให้ตระกูลฟรานซิสได้อยู่รอดต่อไป

 

หากพวกเขาล้มเหลวตระกูลฟรานซิสอาจจะถูกตอบโต้จากตระกูลวาจาร์ตและอาจจะเสียความไว้วางใจจากราชา

 

และพวกเขาจะตกต่ำในเวลาที่รวดเร็ว

 

แม้ว่าเธอจะสามารถเอาชีวิตรอดในฐานะขุนนางได้ แต่อย่างน้อยครอบครัวของไอริสจะต้องถูกทำลายอย่างแน่นอน

 

วิคเตอร์ที่รับผิดชอบจะถูกจับกุมและไอริสและเพื่อนๆของเธอจะเดือดร้อนและถูกแยกออกจากคู่ต่อสู้ทางการเมืองและญาติของเธอที่พยายามหนีความรับผิดชอบ

 

ผลที่ตามมาหลังจากนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ตระกูลฟรานซิสต้องรอดพ้นจากสถานการณ์นี้ไป

 

 

 

「อย่างไรก็ตามสิ่งต่างๆลำบากกว่าที่ข้าคิด」

 

 

 

และคำพูดของไอริสที่ราวกับเปิดทางได้ยกข้อเสนอของโนโซมุ เบลาตี้ให้กับ วิโทร่า อย่างไม่เป็นทางการนั่นเป็นตัวเลือกที่มีประสิทธิภาพที่สุดสำหรับหัวหน้าตระกูลคนถัดไปของฟรานซิส

 

 

 

「อึก……」

 

 

 

ในขณะเดียวกันความรู้สึกขยะแขยงที่ไต่ไปทั่วร่างกายของเธอและความหนาวสั่นเหมือนกับฤดูหนาวกำลังห่อหุ้มเธอ

 

ราวกับต้องทนกับความรู้สึกเหล่านี้ ไอริสกอดร่างของเธอ

 

สายตาของวิคเตอร์ที่จ้องมองไอริสนั้นเย็นชาจนไม่สามารถจินตนาการได้ว่าเกิดจากความปกติของเขา

 

 

 

「มีคำถามอยากจะถามหรือเปล่า？」

 

 

 

「…………」

 

 

 

「ถ้าไม่มี พ่อก็ขอพูดเพียงแค่นี้」

 

 

 

ก่อนที่จะรู้ตัวรถม้าก็มาถึงประตูบ้านฟรานซิสแล้ว

 

เหล่าเมดเข้ามาทักทายด้วยความเคารพเปิดประตูรถม้า และวิคเตอร์ก็หายไปในคฤหาสน์พร้อมกับมีน่าโดยไม่หันไปมองลูกสาวของเขา

 

ไอริสที่นั่งอยู่บนรถม้าด้วยความงุนงง แต่ในที่สุดเธอก็ลงมาพร้อมกับความหงุดหงิด

 

ผิวของเธอซีดมากจนสามารถมองเห็นได้แม้ในค่ำคืนที่มืดมิด

 

 

 

「พี่สาว……」

 

 

 

「โซเมีย……」

 

 

 

ไอริสเงยหน้าขึ้นกับคำเรียก “พี่สาว” และเห็นโซเมียอยู่ตรงหน้าของเธอ

 

เธอมาทักทายเมื่อเห็นพ่อและพี่สาวกลับมา

 

โซเมียนั้นเป็นหมายโดยตรงของข้อตกลงนั่น

 

บางทีอาจจะได้รับฟังเรื่องราวมาล่วงหน้า สีหน้าของเธอยังเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและน้ำตา

 

 

 

「พี่สาว อะ เอ่อ……ไม่เป็นไรนะคะ……？」

 

 

 

น้องสาวที่แสนฉลาดของเธอเข้าใจสถานการณ์อยู่แล้ว แต่เธอสนใจสีหน้าเศร้าๆของพี่สาวเธอมากกว่า

 

ไอริสบังคับตัวเองให้สลัดความขยะแขยงที่มีอยู่ออกไปและแสดงรูปลักษณ์อันแข็งแกร่งพยายามฝืนยิ้มออกมา

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงหรอกนะ」

 

 

 

「แต่ว่ามันเกี่ยวกับคุณโนโซมุด้วย……」

 

 

 

ไอริสยิ้มเพื่อปลอบใจน้องสาวเธอ แต่สีหน้าของโซเมียเองก็ดูล้าๆ

 

เมื่อไอริสบอกว่าไม่เป็นไรเธอเอื้อมมือไปลูบหัวโซเมีย

 

 

 

「ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่น่ะ จะไม่ยอมให้ใครก็ตามแตะต้องเขากับน้องสาวพี่หรอกนะ」

 

 

 

อยากจะสร้างความมั่นใจด้วยความรู้สึกแบบนั้นไอริสค่อยๆลูบหัวของน้องสาว

 

 

 

「ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี……」

 

 

 

　ราวกับพูดกับตัวเองเธอพูดประโยคนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า……。

 

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

 

เมื่อกลับไปที่ห้องของเขาในคฤหาสน์ของวิคเตอร์ ไปที่ตู้เหล้าที่อยู่ปลายห้อง หยิบขวดเหล้าออกมา

 

มันเป็นเหล้ากลั่นที่มาดามพัลรีนชอบดื่ม

 

วิคเตอร์สะอื้นออกมาพร้อมกับความรู้สึกแสบร้อนที่เผาไหม้อยู่ในลำคอ เขาบังคับและกลืนมันลงไปในท้องโดยไม่สนใจ

 

สุราที่เหลืออยู่ในขวดมากกว่าครึ่งหนึ่งได้หายเข้าไปในท้องของวิคเตอร์อย่างรวดเร็ว

 

 

 

「แม่งเอ้ย！」

 

 

 

แม้จะดื่มเหล้าจนหมดขวดแต่ความโกรธก็ไม่หายไป

 

ราวกับว่าเพื่อปัดเป่าความรู้สึกด้านลบทิ้งไป เขาโยนขวดเปล่าๆไปที่กำแพง

 

ขวดเหล้าแตกกระจายเมื่อกระแทกกับผนังหินอ่อน

 

โดยไม่สนใจเศษขวดแก้วที่แตกกระจาย วิคเตอร์หยิบขวดเหล้าอีกขวด ซึ่งเหล้าเหลือน้อยกว่าครึ่งหนึ่งไม่พอที่จะระบายความหงุดหงิดของเขา

 

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูห้อง

 

วิคเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหยาบคาย “เข้ามา” และประตูก็เปิดออกมีน่าปรากฏตัวขึ้น

 

 

 

「ท่านวิคเตอร์」

 

 

 

「……มีน่า โซเมียเป็นยังไงบ้าง？」

 

 

 

「คุณหนูโซเมียกำลังอยู่ในห้องของเธอกับคุณหนูไอริสค่ะ」

 

 

 

「อืม เข้าใจแล้ว ในขณะนี้บอกให้โซเมียหยุดไปสถาบันสักพัก อย่างน้อยก็จนกว่าจะเคลียร์เรื่องนี้……」

 

 

 

เปิดฝาขวดในมือและดื่มเหล้าอีกครั้ง

 

ขวดที่สองที่หยิบมานั้นเป็นเหล้าข้าว

 

ในแง่ของราคาอย่างเดียวมันเพียงพอจะซื้ออัญมณีแพงๆกว่าเหล้ากลั่นก่อนหน้านี้ได้หลายขวด แต่วิคเตอร์ดื่มโดยไม่สนใจ

 

มีน่าขมวดคิ้วเมื่อเห็นนายท่านของเธอทำตัวแบบนี้ แต่เธอก็ยังคงสงบนิ่ง

 

 

 

「แล้วคุณหนูไอริสล่ะคะ？」

 

 

 

「ไอริสให้ไปเรียนตามเดิม ข้าอยากจะให้เธอเข้าหาพ่อหนุ่มนั่น」

 

 

 

วิคเตอร์เชื่อว่าทางสถาบันได้เตือนให้โนโซมุนั้นออกห่างจากตระกูลฟรานซิส

 

และอันที่จริง จิฮัดเองก็ได้บอกให้โนโซมุทำแบบนั้นจริงๆ

 

อย่างไรก็ตามตรงกันข้ามกับความกังวลของจิฮัด วิคเคอร์ไม่ได้ใช้โนโซมุเพื่อวัตถุประสงค์ทางการเมือง

 

ไม่ว่าจะทางการเมืองหรือกายภาพมันก็เสี่ยงทั้งนั้น

 

แต่สถานการณ์มันเลวร้ายอยู่แล้วมันจะมีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกเหรอ

 

สถานการณ์ของตระกูลฟรานซิสในปัจจุบันต้องหยิบทุกอย่างที่ใช้ได้มาใช้

 

บางทีเพราะความโกรธเริ่มบรรเทาลงจากดิ่มเหล้าขวดใหญ่ในคราวเดียว วิคเตอร์เริ่มจิบทีละน้อย

 

ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างมีน่าและวิคเตอร์

 

 

 

「ไม่คาดคิดเลยนะคะ？」

 

 

 

มีน่าเป็นคนทำลายความเงียบ

 

มีน่าพูดด้วยความเชื่อมั่น

 

 

 

「หมายความว่าไง」

 

 

 

「หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตมาหาด้วยตัวเองแบบนี้ไม่เคยคาดคิดมาก่อน」

 

 

 

「อ่านั่นสินะ……」

 

 

 

การมาเยือนอย่างกะทันหันของวิโทร่า นั้นเป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดสำหรับวิคเตอร์

 

ทั้งการขอโทษโดยตรงจากการเจรจาครั้งก่อน หัวหน้าตระกูลวาจาร์ตก็ไม่ได้อยู่ด้วย

 

แน่นอนว่าคำพูดของลูกาโต้ที่ว่าวิโทร่าไม่ได้สนใจข้อตกลงเหล่านั้นเลยด้วยซ้ำ

 

ในตอนแรกวิคเตอร์คิดว่าลูกาโต้พูดออกมาแบบส่งๆ แต่ในการเจรจาอย่างต่อเนื่องก็แสดงให้เห็นแล้วว่าวิโทร่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องเหล่านั้นเลย

 

หากเธอเต็มใจที่จะให้ทำข้อตกลงลับในอดีตวิโทร่าก็มาที่อาคาร์ซัมเพื่อเก็บเกี่ยววิญญาณของโซเมียนานแล้ว โดยไม่สนใจใครด้วย

 

เป็นตัวตนแห่งภัยพิบัติที่ไม่ต้องสนใจสิ่งใด

 

 

 

「บ้าเอ้ย แม้งไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเก็บตกความโง่ของบรรพบุรุษในอดีต……」

 

 

 

การคาดการณ์ของวิคเตอร์เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาได้พบกับหัวหน้าตระกูลวาจาร์ต

 

ชื่อของโนโซมุถูกกล่าวถึงในการสนทนาและตระกูลวาจาร์ตก็ไม่เคยสนใจเรื่องนี้มาก่อน

 

การเจรจาจะเป็นไปด้วยดี และยากขึ้นสำหรับวิคเตอร์ที่จะต้องทำการเกี่ยวข้องกับเขาคนนั้น

 

นอกจากนี้ยังเป็นเพราะลูกาโต้พยายามจัดการเรื่องต่างๆอย่างราบรื่นให้นายของเขาและนายของเขาก็ไม่ได้สนใจข้อตกลงหรือตระกูลฟรานซิส

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งวิคเตอร์ไม่ต้องใช้โนโซมุในทางการเมืองแต่แรก

 

 

 

「นายท่านได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของท่านโนโซมุให้กับตระกูลวาจาร์ต……」

 

 

 

「เมื่อพิจารณาถึงสิ่งนี้ สิ่งที่น่าสงสัยที่สุดคืออีกอร์ต หากเขาไม่รู้ถึงตัวตนของโนโซมุ เบลาตี้ ก็นับว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่ถ้ารู้มันจะเป็นอีกเรื่อง」

หากมีความเป็นไปได้ก็คือประธานของอาคาร์ซัมเองก็อาจจะทราบถึงตัวตนของเขา แต่ว่าก็มีคนสนิทของอีกอร์ตมาแทรกแซงเมืองนี้ได้สักพักแล้ว

 

สำหรับจิฮัด เขาเชื่อว่าเป็นอีกอร์ตที่เปิดเผยตัวตนของโนโซมุไปยังตระกูลวาจาร์ตและเม็กเลียคนสนิทมีส่วนเกี่ยวข้อง

 

 

 

「นายท่าน มีความเป็นไปได้ที่ท่านซอนเน่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้……」

 

 

 

「ไม่ใช่หรอก เขาคนนั้นคือมังกร และนี่เป็นเรื่องของเผ่ามนุษย์เท่านั้น」

 

 

 

ปัจจุบันซอนเน่เป็นอาจารย์ของโนโซมุในฐานะดราก้อนสเลเยอร์ แต่ตำแหน่งของเขาคือผู้นำเผ่ามังกรและเป็นคนคอยเฝ้าระวังเทียแมต

 

ตำแหน่งของเขานั้นละเอียดอ่อนและค่อนข้างแปลกประหลาด เนื่องจากในขณะที่เฝ้าระวังก็สอนให้โนโซมุใช้พลังของเทียแมต

 

แต่ว่า เขาก็ให้ความร่วมมือในฐานะมังกรเท่านั้น

 

โดยธรรมชาติแล้วไม่มีเหตุผลให้ร่วมมือกับเผ่ามนุษย์และไม่พยายามแทรกแซงด้วย

 

 

 

「นอกจากนี้ยังมีข้อความหนึ่งที่ท่านซอนเน่กำลังทดสอบชายหนุ่มคนนั้น พวกเขาจะไม่เข้าไปแทรกแซงเว้นแต่ว่าจะเกิดกรณีเลวร้ายที่สุดจริงๆ」

 

 

 

วิกฤตของตระกูลฟรานซิสไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา

 

ในกรณีของอาเซลเขาเข้าไปแทรกแซงเพราะเผ่ามังกรเข้ามายุ่งกับเทียแมต

 

สิ่งสำคัญที่สุดสำหรับวิคเตอร์ตอนนี้คือครอบครัวของเขากำลังอยู่ในสภาวะหลงทาง

 

มันเป็นเพียงเรื่องของหลักการที่จะคาดการณ์และสถานการณ์ก็ถูกผลักดันให้อยู่ภายใต้การควบคุมอย่างรวดเร็ว

 

 

 

“พยายามไม่ให้ถูกกีดกันจากอาคาร์ซัมจะเป็นการดีที่สุด แต่ไม่สามารถขอความร่วมมือกับทางสถาบันได้อีกต่อไป……”

 

 

 

จิฮัดบอกวิคเตอร์ว่าจะไม่ให้ความร่วมมืออีกแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่าจะไล่เขาออกจากอาคาร์ซัม

 

ในขณะที่รักษาความเป็นกลางของสถาบัน เขาก็ขอถอนตัวจากความขัดแย้งของตระกูลฟรานซิสและตระกูลวาจาร์ต

 

วิคเตอร์เข้าใจว่านี่คือตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด

 

 

 

“ส่วนที่เหลือขึ้นอยู่กับข้า……”

 

 

 

ด้วยความมุ่งมั่น วิคเตอร์หยิบซองจดหมายออกจากลิ้นชักโต๊ะทำงาน

 

เป็นซองสีขาวตกแต่งอย่างหรูหราและประดับประดาไปด้วยตราประทับของตระกูลฟรานซิส

 

 

 

「……มีน่า ข้ามีบางอย่างที่สำคัญมากๆอยากจะฝากให้เจ้าทำ」

 

 

 

「แน่ใจแล้วเหรอคะ? ถ้ามอบจดหมายฉบับนี้ออกไปจะต้องมีความไม่พอใจของคุณหนูอย่างแน่นอนค่ะ……」

 

 

 

วิคเตอร์ยื่นซองจดหมายให้เธอ แต่เธอขมวดคิ้วและถามนายท่านของเธอว่ารู้ไหมว่ามีอะไรบรรจุอยู่ในซอง

 

 

 

「แน่นอนข้าเตรียมพร้อมไว้แล้ว สิ่งที่ข้าทำจะไม่เปลี่ยนแปลง นั่นก็เพื่อปกป้องตระกูล」

 

 

 

ขณะที่วิคเตอร์ประกาศอย่างหนักแน่น มีน่าที่ได้ยินเช่นนั้นก็ออกไปพร้อมความมุ่งหมั่น

 

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

 

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง

Favorite