[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ 71 ขอรับ นายท่าน

ปีศาจตัวนั้นได้กลายมาเป็นอสูรรับใช้ของผม และผมก็ตั้งชื่อให้ว่ามาสติม่า

ดังนั้นผมจึงเรียกเขาว่า ‘แมตตี้’

“แมตตี้ ห้องน้ำสกปรกแล้วนะ ช่วยทำความสะอาดให้หน่อย” (อาเรล)

“ขอรับ นายท่าน” (แมตตี้)

“แมตตี้ ซักเสื้อผ้าเหล่านี้ให้หน่อย”

“ขอรับ นายท่าน” (แมตตี้)

“แมตตี้ ซื้อขนมปังสำหรับมื้อกลางวันให้หน่อย”

“ขอรับ นายท่าน” (แมตตี้)

เขาช่างมีประโยชน์อย่างมากจริงๆ

“นี่มันก็แค่งานบ้านไม่ใช่เหรอ!? แกคิดว่าปีศาจเป็นอะไรกันแน่!? ม-ไม่ ข้าขอโทษด้วย ข้าไม่ได้จะบ่น…..อะไร ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย…” (แมตตี้)

ตอนนี้ร่างของเขาก็ยังคงเล็กอยู่

ที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะว่าผมยึดพลังของเขาเอาไว้ และรักษาเขาเอาไว้ให้อยู่ในสภาพแบบนี้

การปรากฏตัวในร่างปีศาจผู้ใหญ่ของเขานั้น ถึงแม้ในสถาบันสีดำจะไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นข้างนอกมันอาจจะยุ่งยากสักหน่อย

ตอนนี้เขาน่ากลัวน้อยกว่าขนาดจริงเป็นอย่างมาก

บางทีเขาอาจจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแฟรี่หรืออะไรสักอย่าง

ผมโชว์แมตตี้ให้ไคท์ คูฟา และคอลเล็ตดู แต่พวกนั้นไม่คิดว่าแมตตี้เป็นปีศาจ

“นี่เป็นคนรู้จักของอาจารย์งั้นเหรอครับ? ดูค่อนข้างอ่อนแอเลย แต่…” (ไคท์)

ไคท์มองไปที่แมตตี้เพื่อประเมิน และพูดออกมาเช่นนั้น

“ไอ้เด็กนี่!! รู้ไหมว่าแกกำลังพูดอยู่กับ——-อ๊ากก~!?” (แมตตี้)

“ผมนึกว่าเขาจะดูสูงและทรงพลังเช่นอาจารย์ซะอีก” (ไคท์)

“แก!? กล้าดียังไงมาว่าข้าแบบนี้!” (แมตตี้)

หลังจากนั้นคูฟาก็ตะโกนบอกไคท์

“เฮ้ยไคท์ อย่ารังแกสัตว์เลี้ยงสิ” (คูฟา)

“ข้าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะ! ยัยผู้หญิงนมเล็กนี่!” (แมตตี้)

“…ดูเหมือนว่า มีบางคนจะต้องโดนลงโทษนะ?” (คูฟา)

“เจ็บบบบบบบบบบ!?” (แมตตี้)

แมตตี้ร้องอย่างเจ็บปวดหลังจากคูฟาหยิบหัวของขึ้นมา

“คู-คูฟาจัง คุณคนรู้จักจะตายแล้วนะ! ขอโทษด้วยค่ะ คุณอาเรล!” (คอลเล็ต)

“ไม่ต้องห่วง แค่นั้นเขาไม่ตายหรอก มั้ง” (อาเรล)

แมตตี้ได้รับการปล่อยตัวจากกรงเล็บเหล็กของคูฟา และหายใจถี่

“……บ้าเอ้ย……สักวันหนึ่ง ข้าจะทำลายสัญญานี้และแก้แค้นพวกมัน…” (แมตตี้)

“นายพูดอะไรหรือเปล่า?” (อาเรล)

“ไม่มีอะไร นายท่าน” (แมตตี้)

*****

อย่ามายุ่งกับข้า!

ข้าคือผู้ที่อยู่จุดสูงสุดในโลกใต้พิภพเลยรู้ไหม!?

ข้าเป็นปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ที่มีปีศาจนับหมื่นตัวอยู่ใต้บัญชาการของข้า!

แล้วทำไมข้าต้องมาทำตัวคุ้นเคยกับพวกมนุษย์ชั้นต่ำด้วย!?

ข้าถูกจับตัวมา และเรียกว่ามาสติม่า ทั้งที่ความจริงแล้วข้านั้นเป็นปีศาจระดับสูง ที่มีชื่อเสียงในโลกใต้พิภพ

แต่ว่าข้าก็ถูกใช้ให้ทำงาน และต้องปฏิบัติตัวคุ้นเคยกับมนุษย์

ข้านั้นไม่เหลืออะไรเลยนอกจากความอัปยศอดสูเช่นนี้

ถ้าหากปีศาจตัวอื่นรู้เข้าล่ะก็ ข้าจะต้องกลายเป็นตัวตลกของโลกใต้พิภพอย่างแน่นอน

แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังไม่หมดหวังกับสถานการณ์เช่นนี้

“เวททาส? คุคุคุคุ…แกคิดงั้นเหรอว่า ข้าไม่สามารถปลดมันออกได้?” (แมตตี้)

มันอาจจะต้องใช้เวลาสักพักหนึ่ง เพราะว่าข้าสูญเสียพลังส่วนใหญ่ไป แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันเป็นไปไม่ได้

“เมื่อข้าถูกปลดปล่อย ข้าจะแก้แค้นแก โดยให้ทรมาณยิ่งกว่าความตาย…? ฮ่าๆๆๆๆ!” (แมตตี้)

แมตตี้นั้นถูกไฟแห่งความแค้นแผดเผา และรอจังหวะที่จะได้แก้แค้น โดยที่ตอนนี้เขากำลังปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้านายของเขาอยู่

ข้านั้นจะต้องรอจังหวะและเวลาที่เหมาะสม เพราะถ้าถูกสังเกตเห็นกลางทางล่ะก็จะต้องลำบากแน่

โชคดีที่ข้าได้ยินมาว่า มนุษย์นั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องหลังต้องนอน ไม่เหมือนกับปีศาจ

ในขณะที่พวกมันหลับอยู่ พวกมันก็จะไร้การป้องกันอย่างสมบูรณ์

ตอนนี้ก็รีบๆไปนอนเร็วๆเลย

และนั่นมันก็จะเป็นจุดจบของแก!

—-หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

ถึงจะน่าเสียดายแต่ว่านายท่านยังไม่ได้นอน

บ้าเอ้ย ทำไมผู้ชายคนนี้มันถึงนอนหลับยากมาก….

แต่ว่ามันก็เพิ่งผ่านไปสัปดาห์เดียวเท่านั้น ข้าคิดว่า มันจะต้องมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นเร็วๆนี้อย่างแน่นอน

คิคิคิ จงสนุกกับช่วงเวลาสุดท้ายของแกซะ

—-สองสัปดาห์ผ่านไป

นายท่านก็ยังไม่หลับ

รีบๆไปนอนซะสิ!

หรือว่ามนุษย์จะนอนหลับนานแค่ในตอนแรกกัน?

แต่ว่าข้าได้ยินมาว่าพวกมันนอนหลับบ่อยนะ…?

—-หนึ่งเดือนผ่านไป

ไม่มีสัญญาณว่านายท่านจะนอนหลับเลยสักนิด

นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกัน!?

อีกเดือนหนึ่ง?

เป็นไปไม่ได้ เรื่องที่มนุษย์นั่นต้องนอนหลับเป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ…?

บ้าเอ้ย! ใครมันเล่าข่าวลือเช่นนี้กัน?

มาสติม่าตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่แน่นอนว่าเรื่องราวเหล่านี้นั้นไม่ใช่เรื่องโกหก

มนุษย์นั้นจะต้องนอนหลับในทุกๆคืน

แน่นอนว่าอาเรลนั้นไม่ปกติ

อย่างไรก็ตาม เขาก็บอกว่า “ผมนอนหลับสนิททุกคืนนะ”

“เออ นายท่าน…..” (แมตตี้)

“มีอะไรงั้นเหรอ แมตตี้?” (อาเรล)

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น ในวันหนึ่งมาสติม่าจึงตัดสินใจถามอาเรลด้วยใจที่ยึดมั่น

“ข้าได้ยินมาว่ามนุษย์จะต้องนอนหลับเป็นประจำ…” (แมตตี้)

 “หืม ใช่แล้ว ผมก็นอนหลับจนถึงเช้าทุกๆคืนนะ มันประมาณหกถึงแปดชั่วโมงน่ะ” (อาเรล)

“ทุกวันงั้นเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นยัง 8 ชั่วโมง!”(แมตตี้)

มาสติม่านั้นรู้สึกประหลาดใจ

มันเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงเลย ด้วยสภาพแวดล้อมอันโหดร้ายของโลกใต้พิภพ

ถ้าหากเขานอนหลับในโลกใต้พิภพโดยไร้การป้องกันเป็นเวลานาน เขาก็จะตายภายในเวลาไม่นาน

“…ต-แต่ดูเหมือนว่านายท่านจะไม่ได้นอนเลยนะครับ…” (แมตตี้)

ข้านั้นมักจะมองหาโอกาสในทุกๆคืน แต่ว่าคนๆนี้นั้นฝึกเวทมนตร์ทั้งวันทั้งคืน โดยที่ไม่หยุดพักเลย

อาเรลนั้นก็ได้ตอบกลับมา

“ผมฝึกขณะนอนหลับน่ะ” (อาเรล)

ข้าไม่เห็นจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดเลย มาสติม่าคิด

อ๊ากก มันเป็นไปไม่ได้ นี่มัน….