[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ 69 ผมสามารถตัดด้วยคถาได้ ไม่รู้งั้นเหรอ?

ที่นี่มันร้างจริงๆ…ไม่สิ ที่สถาบันสีดำนั้นไม่มีคลาสเรียนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

เพราะอย่างนั้นผมจึงอ่านหนังสือเวทมนตร์อยู่ในห้องสมุดคนเดียว

สภาพข้างนอก และข้างในห้องสมุดนั้นโทรมอย่างมาก แต่จำนวนคุณภาพของหนังสือนั้นดีจริงๆ

อย่างไรก็ตาม มันน่าจะเป็นเพราะพลังเวทหรืออะไรสักอย่าง ที่ทำให้ตัวหนังสือนั้นเสื่อมสภาพช้ากว่าตัวอาคาร

ผ่านไปประมาณหกเดือนแล้วตั้งแต่ผมเข้ามา(?) ผมอ่านหนังสือไปได้ประมาณหนึ่งในสามแล้ว ดังนั้นตอนนี้ผมจึงค่อนข้างคุ้นเคยกับเวทสีดำ 

แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าหากมีคลาสสอน

แน่นอนว่าเวทมนตร์นั้นไม่สามารถเรียนรู้ได้จากการอ่าน หรือแค่ได้รับความรู้มา

ดังนั้นในห้องสมุดจึงมีห้องพิเศษสำหรับฝึกการใช้เวทมนตร์อยู่

ดูเหมือนว่าจะไม่มีปัญหาในการทดลองใช้เวทมนตร์ในนั้น

หลังจากที่คืนหนังสือที่ชื่ออันตรายกลับไปที่เดิมแล้ว “เวทเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นมอนสเตอร์” ผมก็หยิบหนังสือเล่มถัดไปขึ้นมา

“หืม? หนังสือเล่มนี้มันแปลก? ไม่มีทั้งชื่อหรือว่าผู้แต่งเขียนเอาไว้?” (อาเรล)

มันเป็นหนังสือที่หนัก แต่ดูเหมือนจะอ่านง่าย

เมื่อมองดูแวบแรกมันดูคล้ายกับหนังสือเวทมนตร์ แต่ว่าบนหน้าปกนั้นไม่มีอะไรเขียนเอาไว้เลย ทั้งปกหลัง และสันหนังสือก็เช่นเดียวกัน

ผมลองเปิดมันออกมา

“~!?”

หลังจากนั้นก็มีพลังเวทจำนวนมหาศาลพุ่งออกมาจากหนังสือ จนมันทำให้ผมของผมตั้งขึ้น

“…นี่มันคืออะไรกัน?” (อาเรล)

ทุกอย่างในหนังสือนั้นว่างเปล่า

ผมยืนขึ้นและมองไปรอบๆ

สภาพของห้องสมุดนั้ยังเหมือนเดิม

ไม่สิ—

“ใครน่ะ?” (อาเรล)

บนชั้นหนังสือนั้นมีตัวตนที่ไม่เคยมีมาก่อนอยู่

มันนั่งไขว่ห้างอย่างสง่างามอยู่

มนุษย์งั้นเหรอ?

แต่ว่ามันให้ความรู้สึกที่แปลกๆ

มันเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายมากกว่า

“ออ ปีศาจสินะ?” (อาเรล)

“ถูกต้อง” (ปีศาจ)

*แปะแปะแปะ*

มันปรบมือเสียงดังออกมา

มันดูเหมือนมนุษย์ในวัยยี่สิบต้นๆ 

มันมีผิวขาวบริสุทธิ์ และร่างกายผอมบาง

และมีทรงผมตั้งตรงไปทางด้านหลัง ราวกับต่อต้านกับสวรรค์อยู่

ดวงตาที่คมกริบ และเป็นสีแดงมองลงมาที่ผม พร้อมกับริมฝีปากที่ยิ้มอย่างมีความสุข

“ขอบคุณมาก เพราะแกเลยข้าจึงได้เป็นอิสระ สำหรับข้าแล้วมันช่างน่าอายจริงๆที่ต้องถูกผนึกเอาไว้ในหนังสือเล่มนั้น” (ปีศาจ)

ดูเหมือนว่ามันจะออกมาได้ เพราะว่าผมเปิดหนังสือ

“ข้าไม่เคยคิดเลยว่าถูกขังเป็นเวลานานขนาดนี้ เพราะว่าไม่มีใครในสถาบันแห่งนี้ หยิบหนังสือเล่มนี้ออกมาเลย” (ปีศาจ)

นั่นก็เป็นเพราะว่ามันอยู่ที่ชั้นล่างของชั้นหนังสือ ซึ่งมองเห็นได้ยาก

หากไม่ใช่คนที่อ่านตามลำดับเหมือนกับผม ก็ยากที่จะหยิบมันขึ้นมา

และผู้คนในสถาบันนี้ ส่วนใหญ่จะสนใจเฉพาะเรื่องที่ตัวเองเชี่ยวชาญเท่านั้น

“ข้าได้รับความช่วยเหลือจากแก ต้องขอบคุณแกจริงๆเลย แกเป็นผู้มีพระคุณของข้า… ถ้าอย่างนั้นข้าจะมอบบางอย่างให้กับแกล่ะกัน?” (ปีศาจ)

“ไม่ล่ะ ผมไม่ต้องการ” (อาเรล)

“อย่างไรก็ตาม…ข้าต้องการจะกลับไปยังบ้านเกิดของข้า และเพื่อที่จะทำเช่นนั้น จะต้องมีการเสียสละกันบ้าง?—ก็ประมาณนั้นแหละ” (ปีศาจ)

ปีศาจมองไปรอบๆ และหันมามองที่ผมด้วยดวงตาสีแดงของมัน พร้อมกับพูดออกมา

“แกจะเสียสละเพื่อข้าใช่ไหม! นั่นเป็นวิธีการขอบคุณของข้า ที่แกช่วยเหลือข้า! ฮ่าๆๆๆ!” (ปีศาจ)

เสียสละ?

“สิ่งที่ข้าต้องการคือตัวเร่ง โดยใช้เลือดและเนื้อของแก แต่ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่ขโมยวิญญาณของแกไป วิญญาณของแกจะเร่รอนไปบนโลกตลอดกาล! ฮ่าๆๆๆ” (ปีศาจ)

มันพูดออกมาง่ายๆเลย

“อืม ขอโทษทีนะ แต่ว่าผมคงต้องขอปฏิเสธ” (อาเรล)

ทำไมผมต้องเสียสละเพื่อปีศาจที่ผมไม่รู้จักด้วย

ปีศาจนั้นส่งเสียงในลำคอออกมา *คุคุคุ*

“น่าเสียดายที่แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ!” (ปีศาจ)

“อย่าตัดสินใจเอาเองโดยไม่ได้รับอนุญาตสิ – เอ็กโพชั่น” (อาเรล)

ผมยิงเวทไปที่ปีศาจ

แต่…

“…?? มันไม่ทำงาน?” (อาเรล)

สูตรดำเนินการนั้นถูกต้อง แต่เวทมนตร์นั้นไม่ทำงานตามที่คาดเอาไว้ 

“ก๊ากฮ่าๆๆๆ เปล่าประโยชน์! ตอนนี้แกอยู่ในบาเรียที่ข้าพัฒนาขึ้นมา มันเป็นบาเรียที่เอาไว้ใช้สังหารจอมเวท ซึ่งมันจะทำการผนึกเวทมนตร์ทั้งหมด”

ผมมีความรู้สึกแปลก เหมือนมีอะไรบางอย่างมาปกคลุมรอบตัวสักพักหนึ่งแล้ว

ดูเหมือนว่าผมจะติดอยู่ในเวทมนตร์ของมันแล้ว

“สำหรับจอมเวทแบบแกที่พึงพาแต่เวทมนตร์ มันก็เหมือนกับโดนตัดแขนตัดขาไปแล้ว แกไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว? แม้แต่จะพยายามหนีก็ไร้ประโยชน์!” (ปีศาจ)

ถึงแม้ว่าผมจะไม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้

“แต่ว่าผมจะสู้ด้วยสิ่งนี้” (อาเรล)

ผมดึงไม่คถาออกมาจากเอว

มันเป็นไม้คถาสำหรับจอมเวท

สิ่งนี้ดูเหมือนว่ามันจะช่วยในการกำหนดทิศทางของเวทมนตร์ และยังมีราคาถูกด้วย

ซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่จะมีมัน แต่ว่าผมไม่มี เพราะว่ามันไม่จำเป็น

แต่เมื่ออาจารย์เฮนเกลจากสถาบันสีน้ำเงินทราบ เธอก็มอบสิ่งนี้มาให้เป็นของขวัญด้วยเหตุผลบางอย่าง

ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ใช้มัน แต่ผมก็พกมันเอาไว้ที่เอว

ผมจะลองใช้มันดูล่ะกัน

แน่นอนว่ามันไม่ได้ถูกใช้เป็นไม้คถา

ผมถือไม้คถาเหมือนกับดาบ

“ก๊ากฮ่าๆๆๆ! แกจะใช้ไม่คถานั้นเป็นอาวุธมาโจมตีข้างั้นเหรอ! ข้าไม่คิดว่ามันใช้เป็นอาวุธได้นะ!” (ปีศาจ)

ปีศาจหัวเราะออกมาราวกับคนบ้า

มันคงคิดว่าผมไม่สามารถต่อสู้ด้วยสิ่งนี้ได้

“แกไม่รู้งั้นเหรอ? ว่านักดาบที่แท้จริงน่ะ ไม่จำเป็นต้องมีดาบก็ได้” (อาเรล)

“ฮ่าๆๆๆ มันคงจะน่าเชื่อกว่านี้ถ้าหากนักดาบเป็นคนพูดแบบนั้น? แต่ว่าน่าเสียดาย ที่แกเป็นนักเว—” (ปีศาจ)

ผมเตะพื้นเพื่อพุ่งเข้าไปหาปีศาจในทันที

มันคือ <เคลื่อนที่ฉับพลัน>

“—เวท?” (ปีศาจ)

ปีศาจนั้นไม่สามารถที่จะตอบโต้ได้ บางทีอาจจะเป็นเพราะมันไม่ได้ระวังตัว

ผมฟันด้วยไม้คถาไปที่ร่ายกายของมัน ที่ไม่มีการป้องกัน

*ชิ้ง!*

ตัวของปีศาจถูกตัดออกจากทางไหล่ขวาไปถึงทางปีกซ้าย

“ผมสามารถตัดด้วยคถาได้? แบบนี้ไง?” (อาเรล)