[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ 65 ไม่ นายก็เป็นแบบนี้ตลอดนั่นแหละ

“ได้เลย เดียวฉันจัดการเอง!” (ร็อคเวล)

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนว่าจะยังมีหนทางที่เข้ารวมงานนำเสนอได้

“ถ้างั้นก็ฝากด้วยล่ะ” (อาเรล)

เขาเป็นอาจารย์ที่ผมไม่รู้จัก แต่ดูเหมือนเขาจะมั่นใจมากๆ บางทีเขาอาจจะช่วยผมได้ก็ได้

ตอนนี้ผมกำลังมีปัญหาอยู่ ดังนั้นผมก็เลยตอบตกลงเขาไปโดยไม่ได้คิด

เธอกำลังจะซวยนะ…ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังโดนอาจารย์ร็อคเวลหมายตาเอาไว้อีก (เจ้าหน้าที่)

หลังจากอาจารย์ร็อคเวลจากไป เจ้าหน้าที่ก็พูดแบบนั้นออกมา

“มันมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?” (อาเรล)

“…ฉันเกรงว่า เธอจะได้ไปเป็นผู้ช่วยของอาจารย์ร็อคเวลในวันนั้น” (เจ้าหน้าที่)

“ผู้ช่วยงั้นเหรอ?” (อาเรล)

“ใช่แล้ว อาจารย์คนนั้นมีความสามารถในการควบคุมโกเลมที่ยอดเยี่ยมมาก แต่…ตอนที่เขานำเสนอผลงานนั้น  เขาจะชอบอวดผลงานในการต่อสู้” (เจ้าหน้าที่)

ดูเหมือนว่าเนื้อหาหลังในการนำเสนอของเขาคือการแสดงความแข็งแกร่งของโกเลม

“เพราะว่ามันน่าเบื่อถ้าไม่มีคู่ต่อสู้ เขาจึงมักจับพวกนักเรียนมาเป็นคู่ต่อสู้ด้วย และเขาก็ไม่เคยปราณีเลย… นักเรียนหลายคนจิตใจแตกสลาย เพราะถูกบดขยี้ต่อหน้าผู้คนมากมาย ดูเหมือนว่าเขาคงจะหานักเรียนคนอื่นไม่ได้อีกแล้ว ช่วงนี้เขาเลยเดินวนเวียนอยู่ที่นี่ตลอด และเขาก็มักจะเข้ามาหานักเรียนที่ลงสมัครทุกๆครั้งเลย” (เจ้าหน้าที่)

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ที่เขาปรากฏตัวมานะ

ถ้าหากเขาไม่ใช่อาจารย์ล่ะก็ เขาคงเป็นคนที่ดูน่าสงสัยอย่างมากเลย

“แต่ฉันไม่เคยคิดเลย ว่าเขาจะยุ่งกับนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งด้วย…” (เจ้าหน้าที่)

เจ้าหน้าที่นั้นถอนหายใจออกมา

“ฉันไม่ว่าเธอหรอก ทางที่ดีเธอควรรีบปฏิเสธซะตั้งแต่ตอนนี้ การนำเสนอของอาจารย์นั้นจัดขึ้นในวันสุดท้าย และจะมีผู้ชมมากมายมาเข้าชม สำหรับเธอที่เป็นนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งจะต้องเป็นภาระมากแน่ๆ”

ผมส่ายหัวไปมา

“ไม่ล่ะ แบบนี้มันดูสะดวกกว่า” (อาเรล)

ถ้าหากมีผู้ชมมากมาย ก็จะทำให้ผมได้เปรียบในการโชว์ประสิทธิภาพของโกเลมแบบใหม่

“…ทำไมเด็กแบบเธอถึงมั่นใจขนาดนั้นกันนะ…” (เจ้าหน้าที่)

เจ้าหน้าที่พึมพำออกมาด้วยสีหน้าที่ยอมแพ้

“นั่นก็เพราะว่าผมไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” (อาเรล)

**************************************************

และแล้วก็ถึงวันสุดท้ายของการนำเสนอ

วันนี้นั้นเป็นการนำเสนอผลงานโดยอาจารย์ ซึ่งจัดแสดงในส่วนต่างๆของสถาบัน

เนื่องจากเวลาในการนำเสนอนั้นมีจำกัด นักเรียนของสถาบันสีเหลืองนั้นจึงต้องต่อสู้กันเพื่อให้ได้จุดนำเสนอที่ดี เพื่อแสดงผลลัพธ์ของการวิจัยเวทมนตร์ออกมา

ในบางจุดก็มีคนยืนชมเป็นจำนวนมาก เนื่องจากเป็นการนำเสนอของอาจารย์ที่มีชื่อเสียง

ซึ่งวันนี้นั้นเป็นวันสำคัญของเหล่าอาจารย์

ดูเหมือนว่าเนื้อหาของการนำเสนอนั้นจะมีผลกับการประเมิน

ซึ่งผู้อำนวยการ และอาจารย์ที่เกษียญอายุไปแล้วจะเป็นผู้ประเมินหลัก

นอกจากนี้ยังมีอาจารย์บางคนพยายามถามคำถามเพื่อรบกวนอาจารย์คนอื่น ในช่วงที่ถามตอบ เพื่อพยายามเขี่ยอาจารย์คนอื่นๆออกไปให้พ้นทาง

แม้แต่สนามฝึกที่ตั้งอยู่ใต้ดินของอาคารเรียน ก็มีเหล่าอาจารย์นำเสนอผลงานด้วย ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นการสาธิตเวทดิน

แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องเกินจริง ที่จะบอกว่ามันเป็นการแสดงการใช้ดิน

อาจารย์บางคนสร้างปราสาทดินเหนียวขึ้นมาโดยใช้เวลาไม่กี่วินาที บางคนก็สาธิตการควบคุมตุ๊กตาดิน

ซึ่งแตกต่างจากการนำเสนอเวทวิชาแปรธาตุ ซึ่งเป็นการนำเสนอแบบเรียบง่าย การนำเสนอเหล่านั้นมักจะมีสีสัน จึงทำให้พวกเขาได้รับความนิยมจำนวนมากจากผู้เยี่ยมชมภายนอกสถาบัน

แล้วก็ถึงการนำเสนอของอาจารย์ร็อคเวล

“ฉันดีใจมากที่ได้เจอทุกคน! วันนี้! ฉันจะแสดงโกเลมที่ยอดเยี่ยมของฉันให้ทุกคนได้เห็นเอง” (ร็อคเวล)

เขาพูดออกมาเช่นนั้น

(ไม่ นายทำแบบนั้นเสมอนั่นแหละ)

หลายๆคนในงานแสดงสีหน้าออกมาเหมือนพูดแบบนั้น

ถึงแบบนั้นอาจารย์ร็อคเวลก็ไม่ได้สนใจเลย เขาสร้างโกเลมขึ้นมาห้าตัวอย่างภาคภูมิใจ จากดินของพื้นสนามฝึก

เมื่อพูดถึงโกเลมแล้ว ทุกคนจะคิดว่ามันมีร่ายกายที่เงอะงะ และเคลื่อนไหวได้อย่างอืดอาดเท่านั้น

แต่โกเลมของเขาไม่ใช่แบบนั้น

พวกมันมีร่างกายที่เพรียวบางและประณีต และมีการเคลื่อนไหวที่ราบรื่น

หลังจากนั้นเขาก็ให้โกเลมแสดงการเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยมอย่างต่อเนื่องให้คนดูชม

…ดูเหมือนความสามารถในการต่อสู้ยังต้องเพิ่มอยู่อีกหลายอย่างนะ

ผู้คนบางคนดูเหมือนจะเบื่อ แต่ก็มีเสียบปรบมือให้หลังจากโชว์จบ

โดยเฉพาะพวกนักเรียนที่ได้เห็นเป็นครั้งแรก พวกเขาเหล่านั้นปรบมือด้วยความตื่นเต้น

“แน่นอนว่าโกเลมของฉันก็แข็งแกร่งในการต่อสู้ด้วยเช่นกัน! ฉันจะแสดงให้ชมต่อจากนี้เอง” (ร็อคเวล)

ดูเหมือนจะถึงตาของผมแล้ว

“เขาทำเหมือนเดิมอีกแล้ว”

“ฉันรู้สึกสงสารเขาจัง”

“เธอรู้จักผู้ชายคนนั้นไหม? ดูจากอายุแล้วเขาน่าจะเป็นนักเรียนชั้นปีที่สองนะ…”

เมื่อผมขึ้นไปบนเวที นักเรียนและเหล่าผู้ชมต่างหันมามองผมด้วยสายตาเห็นอกเห็นใจ

ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่เจ้าหน้าที่คนนั้นพูดเลย

“จากนี้ไปโกเลมของฉัน และโกเลมของเขาจะต่อสู้กัน! แต่ไม่ต้องกังวลไป! ฉันไม่ใจร้ายขนาดที่ต้องเอาจริงกับนักเรียนของฉันหรอก! เธอแค่จัดการโกเลมของฉันให้ได้ตัวเดียวเท่านั้น! แต่ว่าเธอสามารถใช้โกเลมมากเท่าไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ” (ร็อคเวล)

ร็อคเวลประกาศชัยชนะออกมา

“มากเท่าที่สามารถใช้ได้งั้นเหรอ…”

“ปกติแล้ว เราไม่สามารถสร้างโกเลมจำนวนมากในเวลาเดียวกันได้…”

“ถึงแม้ว่าจะทำได้ แต่ก็ยากที่จะความคุมมันทั้งหมดในเวลาเดียวกัน…”

ผมได้ยินเสียงพึมพำแบบนี้ดังมาจากทุกที่เลย

ผมตัดสินใจที่จะโชว์โกเลมตัวใหม่ของผมในวันนี้

“มานี่ อัลฟ่า” (อาเรล)

ชื่อร่างการของเครื่องจักรนั้นคืออัลฟ่า

เมื่อผมเรียกชื่อนั้น โกเลมหุ้มเกราะด้วยโลหะสีแดง ซึ่งถูกวางไว้ข้างสถานที่จัดงานล่วงหน้าแล้ว ได้ถอดผ้าคลุมตัวออกและเริ่มเคลื่อนไหว

…ถึงแม้จะบอกว่ามันเคลื่อนไหว แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนควบคุมมันอยู่

ทุกคนคงจะคิดว่าผมจะสร้างโกเลมขึ้นมาจากดิน แต่ว่ามันไม่เป็นเช่นนั้น กลับมีโกเลมที่คาดไม่ถึงโผล่ออกมาจากสถานที่ที่คาดไม่ถึง

“”“เอ๋?”””

เหล่าคนดูนั้นอ้าปากค้าง