[นิยายแปล] วีรบุรุษไร้อาชีพ ~ถึงจะไม่มีสกิลก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร~ 64 ไว้ใจได้เลย

ในตอนนี้ ผมลืมไปเลยเพราะว่าการแข่งขันมันดุเดือดมาก แต่ว่าเป้าหมายหลักของผมคือการไปพบผู้อำนวยการโดยตรง และขอเลื่อนชั้น

เมื่อผมได้รับรางวัล และประกาศณียบัตรจากผู้อำนวยการโดยตรงในพิธีมอบรางวัล ผมก็ถามออกไป

“ผมขอเลื่อนไปชั้นปีที่สองได้ไหม” (อาเรล)

“ได้เลย” (ผู้อำนวยการ)

มันได้รับการยอมรับอย่างง่ายดาย

“แต่ว่า เธอสามารถที่จะชนะการแข่งขันเวทบินทั้งๆที่อยู่ปีหนึ่งได้ เธอไปเรียนเวทบินมาจากไหนงั้นเหรอ?” (ผู้อำนวยการ)

“ผมเรียนรู้จากในชั้นเรียนที่นี่แหละ” (อาเรล)

“ฮ่าๆๆ นั่นไม่ใช่เรื่องจริงแน่นอน” (ผู้อำนวยการ)

ผมถูกหัวเราะใส่

แต่ว่ามันเป็นความจริงนะ

เพราะเหตุนี้ผมเลยเลื่อนมาเป็นนักเรียนชั้นปีที่สอง ของสถาบันสีแดง สีน้ำเงิน และสีเขียว

ยกเว้นสถาบันสีดำที่ระบบเรียนมันพังไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่สถาบันสีเหลือง และสีขาวเท่านั้น

อันที่จริงแล้ว ที่สถาบันสีเหลืองนั้นยังพอมีวิธีการอยู่

ที่สถาบันสีเหลืองนั้นจะมีการนำเสนองานวิจัยออกมาเรื่อยๆ

นักเรียนชั้นปีที่หนึ่ง(เฉพาะผู้ที่อยากจะเข้าร่วม) จะนำเสนอในวันแรก นักเรียนชั้นปีที่สองจะนำเสนอในวันที่สอง และนักเรียนระดับท๊อปหรือนักเรียนชั้นปีที่สามก็จะนำเสนอในวันที่สาม

และในวันสุดท้ายจะเป็นการนำเสนองานวิจัยของเหล่าอาจารย์

ว่ากันว่านักเรียนที่สามารถนำเสนอผลงานได้ยอดเยี่ยม ก็อาจจะได้เลื่อนชั้นได้

และนั่นก็เป็นสิ่งที่ผมเล็งเอาไว้อยู่

หลังจากจบการแข่งขันแล้ว ตอนนี้ผมก็กำลังเตรียมตัวนำเสนองานวิจัยที่จะจัดขึ้นในอีกสองสัปดาห์หลังจากนี้

อย่างที่อธิบายไปตอนแรก เวทสีเหลืองนั้นแบ่งออกเป็นสองประเภทใหญ่ๆ คือเวทดินและเวทแปรธาตุ

ส่วนใหญ่คนที่เชี่ยวชาญในเวทดิน ก็จะแสดงให้เห็นว่าสามรถควบคุมพื้นดินได้ดีขนาดไหน

ในทางตรงกันข้ามนั้น เวทแปรธาตุนั้นไม่ใช่เวทมนตร์ที่สามารถแสดงออกมาได้ในทันที ดังนั้นการนำเสนอจึงเป็นการแสดงเนื้อหาของงานวิจัยเรื่องนั้นๆแทน

ผมจะนำเสนอสิ่งที่เรียกว่า “โกเลม”…แต่ผมกำลังคิดอยู่ ว่ามันจัดอยู่ในหมวดหมู่ของงานวิจัยประเภทไหน

ปกติโกเลมนั้นจัดอยู่ในหมวดหมู่ของเวทดิน และจะถูกใช้ในสถานการณ์ต่างๆ เช่น ใช้แรงงานแทนคน หรือให้พุ่งเข้าไปต่อสู้กับศัตรูในแนวหน้า

แต่อย่างไรก็ตาม มันก็เป็นแค่ตุ๊กตาที่ทำจากดิน และเมื่อผู้ควบคุมหยุดปล่อยพลังเวทออกไปมันก็จะกลับกลายเป็นดิน

และอีกอย่างหนึ่งก็คือ เวทมนตร์นี้มันกินพลังเวทตลอดเวลา ดังนั้นมันจึงไม่เหมาะที่จะใช้เป็นเวลานานๆ

ตอนนี้ผมมีไอเดียที่จะปิดจุดอ่อนของโกเลมได้

แนวคิดคือจะสร้างโกเลมขึ้นมาจากโลหะ ที่สร้างมาจากเวทแปรธาตุ

ความคิดนี้ผมได้มาจากชุดเกราะมีชีวิต ที่อาศัยอยู่ในดันเจี้ยนของเมืองแห่งดาบ

ชุดเกราะเหล็กเหล่านั้นสามารถขยับได้ ไม่เหมือนกับโกเลม พวกมันมีตัวตนอยู่ได้เรื่อยๆ

ผมกำลังสงสัยว่าจะสร้างโกเลมที่คล้ายๆกับแบบนั้นได้หรือเปล่า

ผมเริ่มสร้างโลหะที่จะเป็นร่างหลักของโกเลม

ถ้าจะให้ดีต้องใช้โลหะที่แข็งและเบา

โกเลมจะได้เคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว และลดปริมาณพลังเวทที่ใช้อีกด้วย

อืม แบบนี้ได้รึเปล่านะ?” (อาเรล)

หลังจากได้ลองผิดลองถูกหลายๆครั้ง ก็ได้โลหะที่เหมาะสมจากเวทแปรธาตุออกมา

แม้ว่ามันจะมีน้ำหนักเบากว่าเหล็ก แต่มันก็มีความแข็งแกร่งเหนือกว่าเหล็กอย่างมาก

แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าผมพยายามลองงอมันเต็มที่ดู มันก็ยังสามารถงอได้ ดูเหมือนว่ามันจะยังมีช่องว่างให้ปรับปรุงอยู่ แต่ว่ามันก็ควรที่จะแข็งแรงมากพอที่จะรับน้ำหนักของตัวเองได้ด้วย

แน่นอนว่ามันจะขยับไม่ได้ ถ้าหากมันถูกสร้างขึ้นมาแบบไม่มีข้อต่อ

ดังนั้นผมจึงตัดสินใจแยกมันออกมาเป็นส่วนๆ แล้วค่อยรวมเข้าด้วยกัน

หรือก็คือ มันเหมือนกับกระดูกของมนุษย์ 

และถ้าหากมันมีข้อต่อตามจุดต่างๆ มันก็น่าจะวิ่ง หรือขยับส่วนต่างๆเหล่านั้นได้

และแล้ว หุ่นต้นแบบ โกเลมที่สร้างจากโลหะ และมีรูปร่างเหมือนมนุษย์ก็เสร็จสมบูรณ์

“…อืม มันยากที่จะทำให้สมดุลแฮะ” (อาเรล)

มันดูดีเมื่อยืนอยู่กับที่ แต่เมื่อมันขยับล่ะก็ การเคลื่อนไหวของมันก็จะติดๆขัดๆ

และยังมีเสียงแปลกๆดังออกมาจากข้อต่ออีก

แกร๊ง!

และในที่สุดมันก็ล้มลงไป

“อืม ดูเหมือนว่าจะต้องทำให้ขยับได้ดีกว่านี้อีกหน่อย”

สองสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะ สมบูรณ์แบบ ที่เหลือก็แค่เตรียมการนำเสนอแค่นั้น” (อาเรล)

และแล้วผมก็นึกอะไรบางอย่างออก

“….ผมลืมลงทะเบียน” (อาเรล)

ดูเหมือนว่าผมจะตั้งใจมากเกินไป

ผมรีบตรงไปที่สำนักงานที่จัดงานนำเสนอ

“ลำบากค่ะ” (เจ้าหน้าที่)

ผมถูกคนในสำนักงานไล่ออกมา

“ตอนนี้ผู้เข้าสมัครในวันแรกนั้นมีเยอะมาก และตารางก็เต็มหมดแล้วด้วย ดังนั้นมันจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมาแทรกกลางคันแบบนี้ ช่วยรอจนถึงครั้งถัดไปด้วยนะคะ” (เจ้าหน้าที่)

“ให้ผมลงทะเบียนไม่ได้เหรอ ของวันที่สองก็ได้” (อาเรล)

“ของวันที่สองก็เหมือนกันค่ะ เพราะว่ามีคนลงสมัครเยอะมาก” (เจ้าหน้าที่)

“แล้วของวันที่สามล่ะ?” (อาเรล)

“…นักเรียนชั้นปีที่หนึ่งของลงทะเบียนนำเสนอในวันที่สามงั้นเหรอ มันจะอวดดีเกินไปหน่อยละมั้ง” (เจ้าหน้าที่)

พนักงานคนนั้นพูดเหมือนไม่ค่อยชอบใจ

“ผมทำโกเลมแบบใหม่ แบบที่ไม่มีใครเคยคิดมาก่อน…” (อาเรล)

“อะไรคือสิ่งที่ไม่มีใครเคยคิด มันดูไม่สมเหตุสมผลเลยนะ ที่บอกว่าไม่มีใครเคยคิด” (เจ้าหน้าที่)

พูดจารุนแรงจังเลยนะ

“มีอะไรงั้นเหรอ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?” (???)

มีคนเข้ามาขัดการสนทนา

เขาเป็นชายวัยกลางคนที่มีร่างกายกำยำ

เขานั้นดูค่อนข้างแข็งแกร่ง ไม่ค่อยเหมือนกับจอมเวท 

ดูเหมือนจะเป็นทหารของประเทศไหนซักประเทศหนึ่ง

อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มของเขานั้นดูไร้เดียงสาเหมือนกับเด็ก

“อาจารย์ร็อคเวล” (เจ้าหน้าที่)

ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นอาจารย์ที่สถาบันแห่งนี้นะ

ก็นะ ความเป็นไปได้มันก็สูงล่ะนะ ถ้าดูจากอายุของเขา

“จริงๆแล้ว…” (เจ้าหน้าที่)

เมื่อได้ยินคำอธิบายจากเจ้าหน้าที่ อาจารย์ร็อคเวลก็พยักหน้า และผู้ว่า ”เข้าใจล่ะ เข้าใจล่ะ”

“ได้เลย ไว้ใจฉันคนนี้ได้เลย” (ร็อคเวล)

เขาทุบหน้าอกของตัวเอง และตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

เขาจะช่วยได้จริงๆเหรอ?