[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่ 98 [3] ผู้มาเยือนที่น่าตกใจ [Part 2]

เออ คุณพ่อกับคุณแม่งั้นเหรอ?

ไม่สิ พูดให้ถูกกว่าก็ต้องเป็นคุณพ่อของคุณไอริสกับคุณแม่ของคุณเคทสินะ 2 คนนี้ไม่น่าใช่… คู่แต่งงานกันหรอก คุณไอริสกับคุณเคทก็ดูไม่น่าจะเป็นพี่สาวน้องสาวกันเลยด้วย

แถม คุณแม่ของคุณเคทนี่ สาวสุดๆ เลย!

สมกับเป็นเอลฟ์จริงๆ นี่ถ้ายืนคู่กับคุณเคทล่ะก็ แทบจะดูเหมือนเป็นพี่น้องกันเลยด้วยซ้ำไปนะ!?

“โอ้ ไอริส เคท แสดงว่าพวกเธอมาอยู่ที่นี่กันจริงๆ สินะ”
“แล้วทำไม พวกท่านพ่อถึงมาที่นี่กันได้ล่ะคะ?”

ถึงพวกคุณไอริสดูจะยังงงๆ กันอยู่นิดหน่อย แต่ผู้ชายก็ยังตอบกลับมาด้วยความรู้สึกโล่งอกอยู่ดี

แสดงว่าคุณไอริสกับคุณเคทไม่รู้เลยสินะว่าทั้ง 2 คนจะมาน่ะ

คุณไอริสอาจจะเผลอลืมไปก็ได้นั่นแหละนะ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณเคทจะลืมบอกฉันหรอก

“แน่นอนสิ เพราะนี่คืองานที่จำเป็นต้องทำไงล่ะ”
“ก็อาจจะใช่นะคะ แต่ว่า… อ่า ขอโทษนะคะนายท่านผู้จัดการ พอจะให้พวกท่านพ่อเข้ามาข้างในได้หรือเปล่าคะ?”

ฉันไม่ได้ถามหรอกว่าทั้ง 2 คนมาจากที่ไหน แต่คิดว่าคงจะมาจากที่ที่ไกลจากที่นี่พอควรแน่ๆ เลย

คุณไอริสคงคิดว่าจะยืนคุยกันอยู่แบบนี้คงไม่จบง่ายๆ แน่ เธอเลยหันมามองทางเราอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะถามพวกเราแบบนั้น ซึ่งแน่นอนว่าฉันก็ต้องพยักหน้าตกลงอยู่แล้ว

“อ้า ได้ค่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ ถึงข้างในอาจจะแคบซักหน่อยก็เถอะ”
“เป็นพระคุณอย่างสูง”
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ”

ฉันเชิญทั้งสองเข้ามาข้างใน และพาทั้งคู่เข้าไปส่วนในตัวบ้าน

ในเมื่อที่บ้านนี้ไม่ได้มีของหรูๆ อย่างห้องรับแขก ที่เดียวที่ฉันพาพวกเขามาได้ก็เลยมีแต่ห้องครัวควบห้องทานอาหารเท่านั้นเอง

ก็คือที่ที่พวกเราเพิ่งทานมื้อเช้ากันเมื่อกี้นี่เองนั่นแหละ

หมู่นี้รู้สึกว่าพวกเรามีแขกเพิ่มมาพอควรเลยแฮะ บางที ฉันอาจจะต้องคิดถึงการแต่งเติมขยายเพิ่มห้องรับแขกเข้ามาในบ้านอย่างจริงจังซักหน่อยแล้วล่ะมั้ง

ตั้งแต่ที่คุณไอริสกับคุณเคทเริ่มมาอยู่ด้วยกันกับพวกเรา ฉันก็ซื้อโต๊ะใหม่ กับเก้าอี้ให้พอสำหรับ 6 คนนะ เพราะฉะนั้นต่อให้มีแขกมาอีก 2 คน อย่างน้อยทุกคนก็ยังได้นั่งนั่นแหละนะ แต่ว่า…

“หืม ต้องขออภัยด้วยที่มารบกวนเวลาอาหาร”

ในเวลาแบบนี้ มันก็อาจจะชวนให้รู้สึกไม่สบายใจได้เหมือนกันแฮะ

“ไม่หรอกค่ะ พวกเราเพิ่งจะทานกันเสร็จเอง”

พวกเราพักกันซักครู่นึง แล้วก็จิบชากันหลังอาหารเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นก็เป็นเรื่องจริงนะ

เรารีบจัดการเคลียร์ของบนโต๊ะออก แล้วก็ให้แขกทั้ง 2 คนของเราได้นั่งเก้าอี้

“ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่มีห้องรับรองเลย… แต่ก็ เชิญนั่งได้เลยค่ะ”
“ไม่หรอกๆ เป็นความผิดของทางเราเองที่มาอย่างกะทันหัน ไม่ต้องเก็บมาคิดหรอก”
“ใช่แล้วล่ะ ทางเราเองก็ต้องขอโทษด้วยเช่นกัน”

โลเรียจังที่ทำงานได้อย่างไร้ที่ติมาเสมอก็เสิร์ฟชา 2 ที่ให้แขกทั้งสองที่นั่งลงอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอโค้งให้พวกเขานิดๆ ก่อนจะมากระซิบบอกฉันว่า ‘จะไปเตรียมเปิดร้านนะคะ’ และออกจากห้องนี้ไป

แล้วพอในห้องนี้เหลือแค่เรา 3 คนที่นั่งกันอยู่ คุณพ่อของคุณไอริสก็เป็นคนเริ่มพูด

“ขอฉันแนะนำตัวอีกครั้งนะ ฉันอาเดลเบิร์ท ลอตเซ่ เป็นพ่อของไอริสที่ยืนอยู่ตรงนั้น”
“ฉันคาตารินา สตาร์เวน เป็นแม่ของเคท และทำงานรับใช้ตระกูลลอตเซ่น่ะ”

ท่านอาเดลเบิร์ทเป็นชายวัยกลางคนที่หน้าตาเอาจริงเอาจัง แล้วก็ไว้หนวดอยู่ด้วย

จากกิริยาท่าทางของเขา เขาดูเหมือนจะเป็นคนดูมีอายุเลย แต่พอได้ดูใกล้ๆ แล้ว เขาก็ไม่ได้อายุเยอะขนาดนั้นนะ—อาจจะประมาณ 40 ปีได้อยู่ล่ะมั้ง?

ส่วนคุณคาตารินาน่ะ เห็นแวบแรกก็ดูไม่ต่างจากเป็นพี่สาวของคุณเคทเลยนะ แต่เธอเป็นเอลฟ์นี่นา

จากที่ว่าเธอเป็นแม่คนแล้ว อย่างน้อยก็ต้องอายุประมาณ 35 สินะ?

ถ้าฉันจำไม่ผิด คุณเคทเคยบอกว่าตัวเองอายุ 21

แต่คุณคาตารินาไม่เหมือนกับคุณเคทหรอกที่ลักษณะภายนอกยังไม่เห็นชัดขนาดนั้นถ้าเธอไม่ได้บอกเรา คุณคาตารินาที่เป็นเอลฟ์สายเลือดบริสุทธิ์น่ะมีลักษณะที่เป็นเอกลักษณ์อย่างใบหูและสีผิวให้เห็นได้อย่างชัดเจนเลย

“อา ค่ะ ฉันเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุชื่อซาราสะ เป็นผู้จัดการร้านแห่งนี้ค่ะ”
“ได้ยินมาว่าเธอคอยช่วยดูแลพวกลูกสาวฉันอยู่สินะ ฉันขอขอบพระคุณเธอมากจริงๆ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ม- ไม่หรอกค่ะๆ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย…”

ทั้ง 2 คนนั่งกันตัวตรงและโค้งให้ฉันเล็กๆ ทั้งคู่ทำเอาฉันต้องรีบก้มหัวตัวเองตามด้วยเลย

จะว่าไป คุณไอริสเธอเป็นขุนนางนี่นะ

ก็คิดไว้แล้วล่ะน้า~ ว่าอาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ได้

ฉันคิดอยู่แบบนั้นในใจพลางเหลือบไปมองคุณไอริส เธอก็เริ่มจะขยับมือไม้ไปมาอย่างไม่เป็นสุข ดูเหมือนเธอจะร้อนรนขึ้นมานิดหน่อยเลย

“อ๊ะ! เปล่านะ! ไม่ใช่ฉันพยายามปิดบังหรืออะไรหรอกนะคะ! ฉันแค่ไม่อยากให้พวกคุณต้องมาคอยเครียดกันเกินไปกับเรื่องนี้เท่านั้นเอง! แค่นั้นจริงๆ ค่ะ!”
“ก็เปล่านะคะ ฉันยังไม่พูดอะไรเลยนี่นา?”

กับแค่ว่าใครซักคนจะเป็นขุนนางหรือเปล่านี่ ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเครียดหรือกังวลกับเรื่องนั้นมาตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะ

ถึงจะเป็นเรื่องสมัยก่อน มันอาจจะต่างกันไปบ้าง แต่ตอนที่ฉันทำงานอยู่ที่ร้านของอาจารย์ ฉันก็เห็นพวก ‘ขุนนาง’ โดนเตะออกไปจากร้านแล้วไล่ตะเพิดไปให้พ้นอยู่บ่อยๆ เลยนะ

อันที่จริง อาจารย์ก็เป็นคนไม่กลัวใครอยู่แล้วด้วยนั่นแหละ สมแล้วล่ะที่เป็นระดับปรมาจารย์ ไม่ใช่เล่นๆ เลยจริงๆ

“แถมก่อนอื่นเลย ถึงฉันจะถูกเรียกว่าขุนนาง แต่ก็เป็นแค่อัศวินชั้นบารอนที่เป็นเจ้าของหมู่บ้านเล็กๆ 2-3 แห่งเท่านั้นเองค่ะ! เป็นแค่ขุนนางยศต่ำๆ ก็เท่านั้นเอง! เป็นขุนนางชั้นผู้น้อยน่ะค่ะ! อื้ม!”

ถึงคุณจะลนลานเพราะฉันไม่ได้พูดอะไรเท่าไหร่ แต่นั่นก็เป็นการเล่าได้เลวร้ายมากเลยนะคะ!

แถมอาจจะจริงก็ได้ เพราะขนาดท่านอาเดลเบิร์ทก็ยังดูสีหน้าเคร่งเครียดข

“นี่ ไอริส? ฉันไม่ปฏิเสธเรื่องนั้นหรอก แต่เจ้าควรจะเรียบเรียงมันให้ได้กว่านั้นเสียหน่อยนะ…”
“อะ ท- ท่านพ่อคะ! ฉันไม่ได้จะหมายถึงในทางที่ไม่ดีนะคะ! ฉันแค่ ไม่อยากให้นายท่านผู้จัดการต้องคิดมากในเรื่องนี้เท่านั้นเอง คือว่า…”

คราวนี้ คุณไอริสเริ่มหันไปแก้ตัวกับท่านอาเดลเบิร์ทบ้างแล้ว

เรียกท่านว่าขุนนางชั้นผู้น้อยแล้วบอกว่า ‘ไม่ได้จะหมายถึงในทางที่ไม่ดี’ นี่มันไม่ค่อยเข้ากันเท่าไหร่นะ แต่ท่านอาเดลเบิร์ทก็แค่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะส่ายหัวนิดๆ เท่านั้นเอง

“อ่า ฉันเข้าใจ ตราบใดที่ไม่ได้พูดออกสาธารณะทั่วไป นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาหรอก เราจำเป็นต้องใส่ใจถึงขุนนางคนอื่นๆ ด้วย”

ก็จริงนะ

ถึงแม้จะเป็นการพูดถ่อมตัว แต่มันก็เป็นการพูดเหมือนกับว่าขุนนางชั้นบารอนคนอื่นๆ เองก็ไม่ได้สำคัญเหมือนกัน

คุณไอริสเองก็เหมือนจะรู้สึกถึงเรื่องนั้นได้เหมือนกัน เธอเลยไหล่ตกอย่างรู้สึกผิดเลย

“ข- ขอโทษด้วยค่ะ จะระวังให้มากกว่านี้”
“อึม แบบนั้นแหละดีแล้ว”

คุณเคทที่หันไปยิ้มแห้งๆ ให้คุณไอริสก็รีบจัดท่าทีของตัวเอง และหันกลับมาหาท่านอาเดลเบิร์ท ก่อนจะโค้งให้อย่างนอบน้อมเลย

“ท่านอาเดลเบิร์ท ที่มาในครั้งนี้มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอคะ? เราไม่ได้ยินมาก่อนเลย เรื่องที่ว่าท่านจะมา…”
“อ่า เหตุผลเหรอ…”

ท่านอาเดลเบิร์ทให้หน้าไปดูคุณคาตารินาที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างไม่สบายใจเท่าไหร่ หลังจากที่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ท่านก็เปิดปากพูดอย่างช้าๆ

“ไอริส วันนี้เราจะมารับเจ้ากลับบ้าน”

ท่าทางที่สื่อออกมากับคำที่พูดมันย้อนแย้งกันจังเลยแฮะ

“มารับกลับ…? เอ๊ะ? หมายความว่าอย่างไรน่ะคะ?”

คุณไอริสดูจะสับสนไปหมดจนแสดงออกมาทางสีหน้า แต่ท่าทีตอบสนองของคุณเคทกลับตึงเครียดเลย เธอลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ มือตบลงกับโต๊ะเสียงดัง ก่อนจะตะโกนออกมาด้วยเสียงที่ดังยิ่งกว่า

“จริงด้วยค่ะ! พวกเราเคยหารือกันถึงเรื่องนี้ไปโดยละเอียดล—!!”
“ใจเย็นก่อนสิ เคทจัง”
“แต่ว่า หม่าม้า!”

คุณคาตารินาวางมือบนบ่าของคุณเคทและพูดกับเธออย่างอ่อนโยน พยายามทำให้คุณเคทที่กำลังโมโหสงบลง

“นี่ต่อหน้าท่านอาเดลเบิร์ทไม่ใช่เหรอ?”
“อุ… ข- ขอโทษค่ะ”

พอได้ยินคำทักท้วงนี้ของคุณคาตารินา คุณเคทก็เงียบไปพักหนึ่ง หันไปมองที่ท่านอาเดลเบิร์ท ก่อนที่เธอจะรีบพยักหน้า กลับลงไปนั่งเก้าอี้ของเธอ และโค้งตัวเล็กน้อย

“ไม่หรอก ปฏิกิริยาโต้ตอบนั้นของเคทน่ะเป็นสิ่งที่สามารถเข้าใจได้ แต่ว่า สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว”

ระหว่างที่ท่านพูด ความเจ็บปวดข้างในก็แสดงออกมาให้เห็นบนสีหน้าเลย คุณคาตารินาเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกันนัก ดูเหมือนนี่จะเป็นสถานการณ์ที่ทั้งสองเองก็ไม่ได้ต้องการเลยแม้แต่นิดสินะ

“เออ ฉันควรออกไปก่อนมั้ยคะ? ดูเหมือนจะเป็นการพูดคุยเรื่องธุระในครอบครัวกัน…”

ตอนที่ฉันกำลังจะลุกจากเก้าอี้เพราะรู้สึกได้ว่าบทสนทนามันกำลังเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆ แล้ว คุณไอริสก็ยกมือขึ้นมาเพื่อหยุดฉันเอาไว้ก่อน

“อย่าเพิ่งค่ะ นายท่านผู้จัดการ ช่วยอยู่ที่นี่ก่อนนะคะ ถ้าเรื่องกลายเป็นว่าฉันจะต้องกลับบ้าน ก็จำเป็นจะต้องคุยกันถึงเรื่องหนี้ที่ฉันต้องชดใช้ให้คุณด้วยนะคะ”
“เรื่องนั้น… จริงด้วยสิ”

ฉันเชื่อใจพวกคุณไอริสอยู่แล้วล่ะ แต่จะปล่อยให้พวกเขาออกไปเลยโดยแค่พูดปากเปล่ากันว่า ‘ส่งเงินกลับมาตอนไหนก็ได้ที่สามารถทำได้นะคะ!’ มันก็ยากหน่อย

เงินที่ยังติดค้างอยู่ ขนาดสำหรับฉันเอง นั่นก็ไม่ใช่จำนวนเงินน้อยๆ เลยนะ

TN: ใครทายไว้ว่าแค่แวะมาเยี่ยมเฉยๆ นี่… แหม บางทีเราอาจเคยชินกับความชิลของเรื่องนี้ไปแล้วก็ได้นะ ^^

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r