[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่ 74 [2] สงครามธุรกิจและกลเม็ดหลังฉาก [Part 9]

ถึงพวกเขาจะบอกว่าจะยกเงินที่มีให้ฉันหมดเลยก็เถอะ แต่ที่มีนี่มันก็ไม่ได้เยอะมากมายอะไรเลยนะ

―――ไม่สิ ฉันก็ไม่ได้จัดการเจ้าพวกนี้ไปเพื่อจะเอาเงินนี่นา?

ถ้าพวกโจรมันยังปักหลักอยู่ตรงนี้ พวกคุณดาร์นากับคนอื่นๆ อาจจะเป็นอันตรายก็ได้ ถอนทิ้งให้เหี้ยนไปเลยนั่นแหละดีกว่า

“แต่ว่า อย่างที่คิดเลยนะเนี่ย ขนาดเอาของทุกคนมารวมกันแล้ว ยังได้แค่ไม่กี่พันแรร์เอง… ออกจะผิดคาดไปหน่อยด้วยซ้ำ”

ฉันฝังศพของเจ้าพวกนี้เผื่อเอาไว้ก่อนแล้วล่ะนะ แต่ที่ได้มานี่ ค่าทำศพยังไม่พอเลยด้วยซ้ำ

เหตุผลที่ฉันฝังนี่ไม่ใช่ว่าฉันทำเพื่อพวกโจรหรอกนะ ฉันฝังเพราะกลัวคนที่ผ่านไปผ่านมาตามถนนเส้นนี้แล้วเกิดมาเจอศพเข้า พวกเขาจะรู้สึกไม่ดีเอาน่ะสิ

นอกจากเงินแล้ว ฉันก็เก็บเอาอาวุธที่ฝังดินไปมันก็ไม่สลายอยู่ดีมาด้วย บางที เอาไปให้คุณจิสด์เป็นของขวัญก็ได้มั้ง? แถมคุณภาพมาก็ไม่ได้ดีอะไรเลยด้วย

“ที่เหลือก็… ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีปัญหา”

หลังจากที่ฉันดูอีกรอบแล้วว่าไม่ได้ลืมอะไร ฉันก็เริ่มออกวิ่งต่ออีกครั้งนึง

ไม่นาน ฉันก็เห็นทางเข้าหมู่บ้านแล้ว

ที่ตรงนั้น มีพ่อค้าตัวบวมอืดคนนึงยืนอยู่ตรงนั้นด้วย

ฉันไม่เคยเห็นเขาตรงๆ หรอก แต่จากข้อมูลเรื่องรูปร่างหน้าตาที่ฉันได้ฟังมาจากพวกคุณไอริสแล้ว นี่ก็คงจะเป็นพ่อค้าคนนั้น โย้ค บาร์ ตัวเป็นๆ เลยล่ะ

พอเขาเห็นฉันเข้ามาในหมู่บ้าน เขาก็วิ่งเข้ามาหาฉันเลย

“ไม่เป็นไร… งั้น เหรอ?”

เขาเรียกฉันด้วยท่าทางตื่นตระหนก แล้วระหว่างนั้นก็ดูจะสับสนเรื่องอะไรซักอย่างด้วย

“หมายความว่ายังไงเหรอคะ?”
“อะ เปล่าหรอก คือ คนในบริษัทของฉันบอกมาว่า เห็นบนถนนเส้นนี้มีโจรอยู่น่ะ…”
“เอ๋? มันจำเป็นด้วยเหรอคะ? กับฉันที่ไม่ได้รู้จักกันเลยด้วยซ้ำไป แหมๆ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ”

ฉันไม่มีร่องรอยอาการบาดเจ็บอะไรเลยซักนิด ตอนที่ฉันโค้งให้อย่างสุภาพพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ฉันเห็นพ่อค้าคนนั้นมีสีหน้าขุ่นเคืองโผล่ออกมาแวบนึงด้วย แต่แป๊บเดียว หน้าเขาก็เปลี่ยนกลับมายิ้มแล้ว

ความสามารถในการไหลเปลี่ยนไปมานี่ สมกับเป็นพ่อค้าจริงๆ เลยนะ

“อ้อ เปล่าๆ ดูท่าฉันจะกลัวเก้อไปสินะ นี่หรือว่า เธอจะเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่อยู่ในหมู่บ้านนี้หรือเปล่า?”
“ใช่ค่ะ ฉันชื่อซาราสะ คุณล่ะคะ? ฉันได้ยินว่าคุณเป็นพ่อค้าที่มาปักหลักอยู่ที่นี่นี่นา”
“อาจจะช้าไปซักหน่อย ชื่อของฉันคือโย้ค บาร์ เรียกฉันว่าโย้คก็ได้”
“คุณโย้คนี่เอง ขอฝากตัวด้วยนะคะ”
“ทางนี้เองก็เหมือนกัน แล้วนี่ คุณซาราสะถูกพวกโจรรายทางปล้นไปด้วยเหรอ…?”
“ก็ใช่นะคะ มีมาจริงๆ แต่ฉันจัดการไปเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“หา…? นี่หรือว่า พวกโจรมันมีคุณธรรมหรือไงล่ะนั่น?”

โย้คถามฉันมาแบบงงสุดๆ ซึ่งฉันก็ช่วยตอบไปให้อย่างเร็วเลย

“เอ ฉันจัดการพวกนั้นไปเรียบร้อยแล้วค่ะ―――จากโลกนี้นะคะ”

พอฉันตอบเขาไปแบบนั้นพร้อมกับยิ้มให้ โย้คก็หน้าถอดสีไปเลย

“อะ อะฮะ อะฮะฮะ… บ- แบบนี้เอง แหม~ ช่วยได้เยอะเลยนะ เจ้าพวกโจรที่ดักอยู่ตามทางนี่มันเป็นปัญหาวุ่นวายจริงๆ”
“ใช่เลยค่ะ”
““…อะฮะฮะฮะ””

เสียงขำแห้งๆ ดังออกไปทั่วบริเวณ

ถึงฉันเองก็จะทำเหมือนกันก็เถอะ พวกหน้าหนานี่มันสุดๆ ไปเลยนะเนี่ย

แต่ก็นะ ต่อให้จะหน้าหนายังไง เขาก็ปิดความกังวลไว้ไม่มิดหรอก

“จะว่าไปนี่ คุณซาราสะ คุณต้องการเขี้ยวของค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็งหรือเปล่า? ฉันจำเป็นต้องใช้มันอยู่บ้าง ก็เลยรวบรวมมันเอาไว้อยู่ประมาณนึง เพราะงั้น ถ้าคุณต้องการ ฉันยินดีจะขายให้ด้วยนะ”
“งั้นเหรอคะ… ในคลังของฉันยังพอจะมีเหลืออยู่อีกนิดหน่อย เอาไว้ถ้าของเริ่มน้อย ฉันจะแจ้งให้ทราบนะคะ”

พอโย้คได้ยินแบบนั้น สีหน้าเขาก็ดูเบิกบานขึ้นมาอย่างชัดเจนเลย

ขนาดในสถานการณ์แบบนี้แล้ว ฉันควรชมเขาว่ามีความพยายามไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ดี หรือจะพูดว่าไม่ได้เข้าใจอะไรซะเลยว่าสถานการณ์มันหน้าสิ่งหน้าขวานแค่ไหนแล้วดีล่ะเนี่ย

แต่ว่า การไม่ยอมรามือจากฉันแบบนี้มันก็สะดวกดีสำหรับฉันเหมือนกัน

ถ้าเลิกล้มไปซะก่อนตอนนี้ แผนที่ฉันวางเอาไว้กับคุณเลโอโนร่าก็เปล่าประโยชน์กันพอดีน่ะสิ

ถ้ามาแบบนี้แล้ว แสดงว่าน่าจะไม่จำเป็นต้องโปรยเหยื่อใหม่ลงไปเพิ่มแล้วสินะ?

“โอ้ งั้นเหรอ ถ้างั้น ติดต่อมาได้เสมอเลยนะ”
“ค่ะ ถึงตอนนั้นก็ขอฝากด้วยนะคะ”

―――เอาล่ะ จะทนไปได้ซักกี่วันกันนะ?

“กลับมาแล้วค่า~”
“ยินดีต้อนรับกลับนะคะ คุณซาราสะ”
“คุณผู้จัดการ ยินดีต้อนรับกลับค่ะ”

พอฉันเข้ามาที่ร้าน โลเรียจังก็ยิ้มต้อนรับฉันกลับมาจากที่นั่งหลังเคาน์เตอร์

ส่วนคนที่นั่งกันอยู่ข้างๆ ก็มีคุณไอริสกับคุณเคท ที่ดูจะเบื่อๆ กันอยู่นิดหน่อย

ฉันขอให้ทั้ง 2 คนช่วยอยู่บ้านแทนออกไปทำงานเผื่อเอาไว้ก่อนล่ะนะ

ฉันก็ไม่ได้คิดว่าทางนั้นจะบุกมาถล่มร้านหรอก แต่พอเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างทางกลับบ้านของฉันแล้วเนี่ย บางทีการเตรียมพร้อมเอาไว้ก่อนแบบนี้อาจจะถูกแล้วก็ได้นะ

“เป็นยังไงบ้างคะ นายท่านผู้จัดการ?”

คุณไอริสถามฉันขึ้นมาด้วยท่าทางดีใจนิดๆ ซึ่งฉันก็พยักหน้าพร้อมกับตอบคำถามนั้น

“พูดได้แบบแน่นอนแล้วล่ะค่ะว่าทุกอย่างเป็นไปได้สวยเลย ระหว่างทาง ฉันเจอโจรเข้ามาปล้นด้วย”
“เอ๋!! ไม่เป็นไร-… อยู่แล้วสินะคะ คุณผู้จัดการน่ะ”
“คุณเคทคะ จะเป็นห่วงกันมากกว่านั้นหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกนะคะ”

เหมือนอย่างโลเรียจังที่มองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่ข้างๆ นี่ไง

แต่ก็นะ บางทีในกรณีนี้ ฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุอะไรหรอก

“แต่ว่า ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยคะ?”
“แน่นอนสิ จัดการพวกมันทิ้งไปหมดครบทุกคนเรียบร้อยแล้วด้วยนะ เพราะฉะนั้น โลเรียจังกับคุณดาร์นาก็ไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้ด้วย”
“ขอบคุณมากเลยค่ะ! คุณพ่อน่ะ ถ้าเรื่องใช้แรงนี่ก็ไม่ค่อยได้เรื่องด้วยสิ…”

เอาเถอะ ดูเหมือนพื้นที่ระหว่างหมู่บ้านนี้กับเมืองเซาว์ท สแตรก ตามปกติก็จะปลอดภัยดีนะ

จนถึงตอนนี้ก็ไม่เคยเจอเรื่องขโมยขโจรเลยด้วย

เราควรจะคิดเรื่องของการรักษากฎหมายบ้านเมืองให้ดี จะได้ทำให้คนในอาชีพนั้นไม่มีที่ยืนกันเลยดีนะ

…เรื่องนั้น เอาไว้ก่อนแล้วกัน

นอกจาคุณดาร์นาแล้ว คนที่จะเดินทางผ่านถนนเส้นนั้นก็มีแต่พวกนักเก็บสะสมเท่านั้นแหละ

ไปหมายหัวนักเก็บสะสมที่ต่อสู้เก่งอยู่แล้วมันเสี่ยงมาก ต่อให้จะไปดักปล้นเจ้าของร้านขายของชำในหมู่บ้านเล็กๆ มันก็ไม่ได้เงินอะไรมากมายหรอก―――จนกระทั่งตอนนี้นี่แหละ

ตอนนี้พวกเรากำลังทำธุรกิจเรื่องหมวกเย็นฉ่ำอยู่ด้วย หรือว่าถ้าให้มีการเดินลาดตระเวนกันซักหน่อยดีนะ…?

“แต่ว่า พ่อค้าคนนั้นนี่ดื้อด้านจริงๆ เลย”
“ก็ไม่มีทางเลือกให้ถอยกลับแล้วนี่ค่ะ ถ้าลงเงินไปมากขนาดนั้นแล้วไม่ได้ผลตอบแทนอะไรกลับมา ธุรกิจมันจะไม่ล้มละลายเอาเหรอคะ?”
“แน่นอนค่ะว่านั่นก็คือสิ่งที่เราตั้งเป้าหมายเอาไว้ ฉันโปรยเหยื่อหลายๆ อย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้วด้วย ก่อนหน้านี้ ฉันบอกเขาไปว่าเรามีเขี้ยวของค้างคาวเขี้ยวน้ำแข็งเหลือน้อย เขาก็ดูดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ”

พอฉันบอกออกไปแบบนั้นพร้อมกับหัวเราะออกมา โลเรียจังก็ทำสีหน้าแปลกๆ

“เหลือน้อย เหรอคะ? เรายังมีเหลืออยู่อีกเพียบเลยนี่คะ”
“อื้ม ถ้ามีแค่ฉันที่จะหยิบมาใช้ล่ะก็ มีเหลือใช้ไปแบบ 10 ปีก็ยังไม่หมดเลยล่ะ”

แน่นอนว่านี่รวมกับที่เอาไปใช้ทำหมวกเย็นฉ่ำขายด้วยนะ

หรือก็คือ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรื่องนี้ก็ตาม อุตสาหกรรมหมู่บ้านนี้ก็จะปลอดภัยเหมือนเดิม สบายใจได้เลย

“นี่ไม่ใช่ว่าพ่อค้าคนนั้นกำลังวิ่งเต้นอยู่ในฝ่ามือของนายท่านผู้จัดการแล้วเหรอคะ น่าอดสูอยู่เหมือนกันนะคะเนี่ย”
“ฉันไม่ได้ยินเลยค่า แถมคุณเลโอโนร่าเองก็มามีส่วนกับเรื่องนี้ด้วยนะคะ”

อันที่จริง คุณเลโอโนร่ามีส่วนกับแผนการนี้ไปเกินครึ่งอีกนะ ไหนจะเรื่องการช่วยรวบรวมข้อมูลให้อีก

อย่างน้อย นั่นก็จากเท่าที่ฉันรู้ล่ะนะ

ไม่รู้เลยว่าคุณเลโอโนร่าจะว่ายังไงเหมือนกัน

“อีกอย่าง จากที่ฉันได้ฟังมานี่ เรามาคว่ำพ่อค้าคนนั้นให้ล้มละลายไปเลยดีกว่าค่ะ”

แล้วฉันก็เล่าเรื่องที่ได้ฟังมาจากคุณเลโอโนร่าให้ทุกคนฟังกันอีกต่อ

“―――แล้ว พอเอาเรื่องนี้ กับเรื่องที่ฉันถูกโจรดักปล้นมาประกอบด้วย ฉันคิดว่าพวกเขาพร้อมจะเอาวิธีการผิดกฎหมายแบบสุดกู่มาใช้เลย แม้แต่การทำให้ฉันต้องแบกรับภาระหนี้ก้อนโตด้วย”
“ดีเลย จัดการขยี้มันไปเลยค่ะ”
“อือ ไม่ต้องปรานีกันอีกแล้วค่ะ”
“โหดร้ายที่สุดเลย! พ่อค้าแบบนั้น ยกโทษให้ไม่ได้ค่ะ”

เสียงเป็นเอกฉันท์ได้อย่างง่ายดายเลยแฮะ

“แน่นอนอยู่แล้ว นั่นก็เป็นความตั้งใจของฉันอยู่แล้วล่ะ”

ฉันพยักหน้าให้เป็นการตอบรับ

แต่ว่า เรื่องที่ฉันต้องทำ มันก็ยังเหมือนเดิมนั่นแหละ

TN: พบกัน พร้อมแลกรอยยิ้มและสายตาอำมหิตใส่กัน ฮุฮุฮุ

ขอแปะ Discord สำหรับแจ้งเตือนนิยาย กับมุมพูดคุยกันไว้ตรงนี้ด้วยนะครับ ใครสนใจก็แวะมาได้นะ ^^
https://discord.gg/Fm9NsqeH2r