[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่ 16 [1] ร้านของฉันมัน… [Part 8]

วันต่อมา ปริมาณผ้าและนุ่นที่ลดลงไปเมื่อวานก็เพิ่มขึ้นมาจากเดิมเยอะเลยด้วยเหตุผลบางอย่าง

เปล่าหรอก ก็นะ ไม่ได้มีปรากฏการณ์แปลกประหลาดอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ แต่เมื่อเช้า คุณพ่อของคุณโลเรียเพิ่งแวะมาหาที่บ้าน แล้วก็ทิ้งทั้งผ้าใหม่ทั้งนุ่นเอาไว้ให้เพียบเลย

พอเขาเห็นผ้าที่ฉันให้คุณโลเรียเอากลับไปด้วยเมื่อวาน ก็ดูเหมือนว่าพ่อค้าอย่างเขาจะเข้าใจมูลค่าของมันดีเลย

เขาบอกว่า ‘ลูกของพวกเราไปช่วยงานแค่ครึ่งวันเอง เรารับของแพงขนาดนี้ไม่ได้หรอกครับ’ แล้วก็ให้ผ้ากับนุ่นมาแบบกึ่งๆ บังคับ

ก็จริงอยู่ว่า ถ้าเอาไปขายตามปกติ มันก็แพงกว่าผ้ากับนุ่นนี่ซะอีก แต่มันก็แทนคำขอบคุณที่อุคส่าห์ช่วยฉันตั้งขนาดนั้น เพราะงั้นก็เป็นเรื่องดีแล้วล่ะ

จะว่าไป ดูเหมือนที่ผ้าที่ฉันให้คุณโลเรียไป จะเอาไปใช้เป็นผ้าปูที่นอนสำหรับคน 3 คนเลยนะ

ฉันได้คำขอบคุณเรื่องการนอนหลับที่สบายมากๆ ด้วยล่ะ

เอาเถอะ อุตส่าห์ได้มาแล้วทั้งที ไว้เดี๋ยวฉันค่อยย้อมพวกมันด้วยสีอื่นทีหลังก็แล้วกัน

ก่อนอื่น ต้องเปิดร้านแล้วล่ะ ไม่งั้น มีหวังเงินหมดก่อนแน่

“ในบ้านตอนนี้ก็ใช้ได้แล้วล่ะ งั้นวันนี้ต้องเช็คสภาพข้างนอกแล้วกัน”

อย่างแรกเลย ก็หลังคา

ถ้ามีส่วนไหนเสียหายล่ะก็ จะเป็นอันตรายกับตัวบ้านอย่างร้ายแรงเลย แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไรนะ

เหมือนว่าแผ่นโลหะที่พื้นผิวจะเสริมความแข็งแกร่งไว้ด้วยการเล่นแร่แปรธาตุด้วยแล้ว ก็เลยถึกทนกว่าที่คิดเอาไว้ซะอีก สำหรับตอนนี้ น่าจะไม่เป็นไรนะ?

แต่ว่า ป้ายของร้านนี่เสียหายไปเยอะเลย ไว้เดี๋ยวฉันค่อยให้คุณเกเบิร์กซ่อมให้ก็แล้วกัน

กำแพงด้านนอกไม่ได้มีส่วนไหนเสียหายหนัก แต่คงต้องซ่อมแซมเล็กๆ น้อยๆ ด้วย เดี๋ยวก็ต้องให้ช่วยเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน

“ปัญหาน่าจะเป็นสวนที่หญ้าขึ้นรก กับรั้วนี่แหละมั้ง?”

คงไม่ต้องกังวลเรื่องรั้วผุๆ นี่หรอก มีวิธีจะถอนมันทิ้งอยู่แล้ว… อะ ไม่ได้สิ

ถ้าจะรักษาสวนสมุนไพรให้ดี ก็ต้องมีรั้วคอยกันพวกสัตว์ออกไป

จะใช้เวทมนตร์จัดการกับหญ้าทั้งหมดที่เดียวเลยก็ได้นั่นแหละ แต่จะดีจะร้าย สวนนี้ก็มีสมุนไพรงอกปนอยู่ด้วย

ไม่ล่ะ ทำยังงั้นไม่ได้ สำหรับสถานะทางการเงินของฉันด้วย

“…ดีล่ะ มาลำดับสิ่งที่ต้องทำก่อนเลยดีกว่า”

– เปิดร้าน
– สร้างสินค้าสำหรับขายในร้าน
– จัดการเรื่องรั้วให้เรียบร้อย
– จัดสวนหน้าบ้านกับสวนสมุนไพร
– ทำให้การสูบน้ำจากบ่อน้ำง่ายขึ้น
– ทำให้อ่างอาบน้ำทำงานได้
– สร้างเตาเวทมนตร์เอาไว้ใช้ทำอาหาร

“สรุปออกมา ก็น่าจะประมาณนี้ล่ะมั้ง?”

งั้น ก็ต้องจัดลำดับความสำคัญด้วย

แต่ว่ายังงั้นยังงี้ ที่จริงก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอก

ก่อนอื่น ถ้าคิดเรื่องจะ [เปิดร้าน] เป็นหลัก ก็ต้อง [สร้างของสำหรับขายในร้าน] ซะก่อน

ถ้าไม่มีอะไรจะขาย ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วล่ะนะ

ส่วนรั้วกับสวนหน้าบ้านนี่? ถ้าหน้าร้านดูไม่ดี ลูกค้าก็ไม่มาหรอก

อีกอย่าง การทำผลิตภัณฑ์จากสมุนไพรในสวนนี่ก็ดีเหมือนกัน

ที่เหลือเนี่ยยังไม่ต้องรีบหรอก ไว้มีเวลาค่อยมาจัดการก็ยังได้

“ถ้างั้น เริ่มจากรั้วก่อนแล้วกัน สินค้าในร้าน หลังอาทิตย์ตกไปแล้วก็ยังทำได้อยู่”

ฉันเตะรั้วที่ปักอยู่หน้าบ้านเบาๆ

*ป็อก* *แกรก*

…อื้อ ล้มครืนลงล่ะ ดูแล้วต้องทำใหม่ทั้งหมดเลย

ในเมื่อมันเป็นรั้วง่ายๆ ที่ใช้ไม้แหลมปักเรียงไป แล้วใช้ไม้คานวางพาด แบบนี้ไม่ต้องให้ช่างไม้เป็นคนจัดการก็ได้มั้ง?

ถ้าจะประหยัดเงินหน่อย ฉันจัดการเองน่าจะดีกว่านะ?

นักเล่นแร่แปรธาตุต้องทำอาร์ติแฟกต์ (อุปกรณ์แปรธาตุ) ด้วย เพราะงั้นเรื่องงานไม้ก็พอจะทำได้ระดับนึงอยู่แล้ว

แต่ฉันก็ไม่มีอุปกรณ์เครื่องมือช่างอยู่เลยเนี่ยสิ

ตอนอยู่ที่โรงเรียน ฉันก็ใช้ห้องงานช่าง ส่วนตอนที่อยู่ที่ร้านของอาจารย์ ฉันก็ยืมเครื่องมือจากที่ร้านเอาเลย

และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ฉันมาที่ร้านขายของชำนั่นเอง

“สวัสดีค่า~”

“อะ คุณซาราสะ! ต้องขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยนะคะ! พอฉันกลับมา แล้วถามเรื่องราคา ฉันก็…”

“อา ต้องขอโทษเรื่องนั้นด้วยนะคะ? ฉันอยากจะให้ของขอบคุณ แต่การจะให้กันแบบง่ายๆ นี่ ดูเหมือนจะแพงไปหน่อยสินะคะ อีกอย่าง ฉันก็ได้ผ้ากับนุ่นมาแล้วด้วย”

พอคุณโลเรียเห็นหน้าฉัน เธอก็ตระหนกขึ้นมาเลย ส่วนทางฉันก็แค่โบกมือไหวๆ ตอบกลับไป

“ไม่ค่ะ! โปรดรับไว้ด้วยเถอะค่ะ! คุณพ่อบอกว่าขนาดนั้นก็ยังเทียบกันไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้ให้ตอบแทนขนาดนั้น พวกเราก็คงลำบากใจที่จะใช้ผ้านั้นน่ะค่ะ”

อา อื้อ ตรงนั้นก็อาจจะมีประเด็นอยู่ล่ะนะ

ยิ่งในอนาคต ถ้าเกิดฉันขายผ้านั้นในร้านแล้ว การได้ของแบบนั้นจากการมาช่วยงานครึ่งวันก็คงไม่ดีกับพวกเราทั้ง 2 ฝ่ายเลย

“ถ้างั้น ก็ขอรับไว้ด้วยความยินดีเลยนะคะ”

“ยินดีเหมือนกันค่ะ―――จะว่าไปแล้ว วันนี้มีธุระอะไรงั้นเหรอคะ?”

“มีเครื่องมือช่างขายหรือเปล่าคะ? ฉันอยากได้ชุดนึงน่ะค่ะ”

“อะ ค่ะ ถ้าแค่พวกเครื่องมือที่ใช้ตามบ้านล่ะก็ ทางที่ดี น่าจะถามคุณจิสด์โดยตรงจะดีกว่านะคะ คุณซาราสะ จะใช้ทำอะไรเหรอคะ?”

“ว่าจะซ่อมรั้วบ้านนะคะ”

“เอ๊ะ? ทำเอง งั้นเหรอคะ? ทำไมไม่ขอให้คุณเกเบิร์กเป็นคนทำล่ะคะ?”

คุณโลเรียพูดออกมาแบบแปลกใจมากๆ เลย แต่มันน่าแปลกใจขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?

แค่ทำรั้วเอง ก็งานง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ?

“อืม~ ฉันจะทำขนาดนั้นไหวหรือเปล่านะ”

“ไม่หรอกค่ะ ไม่ได้หรอก เวลาขนาดนั้น เอาไปใช้เล่นแร่แปรธาตุไม่ดีกว่าเหรอคะ?”

“…โอ้ คุณโลเรีย ฉลาดจังเลย”

พอคิดดูดีๆ แล้ว การปล่อยให้คนอื่นรับหน้าที่ซ่อมรั้วไป แล้วเปิดร้านขายของเล่นแร่แปรธาตุให้เร็วกว่าเดิมอย่างที่คุณโลเรียบอก แบบนั้นน่าจะทำเงินได้เยอะกว่าจริงๆ ด้วย

ตั้งแต่เมื่อตอนที่อยู่ในบ้านเด็กกำพร้า ฉันก็ติดนิสัยไม่อยากใช้เงิน แล้วทำอะไรที่ทำได้ด้วยตัวเอง ตอนแรก ฉันก็เลยคิดจะซ่อมเองเลย แต่ตอนนี้ ฉันเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุเต็มตัวเลยนี่นา

ใช่ นักเล่นแร่แปรธาตุที่หาเงินได้มากจนทุกคนต้องอิจฉะน่ะ

นั่นแหละ ฉันล่ะ!

ฉัน ต้องพยายามให้เต็มที่!

เพื่อจะประสบความสำเร็จในชีวิตไงล่ะ!

…ไม่ได้ๆ ใจเย็นๆ ก่อนนะ

ว่าแล้วเชียว ถึงจะหน้าอายที่ต้องพูดก็เถอะ แต่การจ้างคนจากนอกความชำนาญของตัวเอง เป็นเรื่องจำเป็นในอนาคตเลยน่ะ แบบนั้น ก็จะได้ทุ่มเทให้กับการเล่นแร่แปรธาตุได้เต็มที่ด้วย มั้งนะ?

“อื้อ จริงด้วย ไว้ฉันไปถามคุณเกเบิร์กนะคะ แต่ นอกเหนือจากเรื่องนั้น อุปกรณ์ช่างไม้ก็ยังจำเป็นอยู่ดี เพราะงั้น ฉันจะซื้อไว้ชุดนึงนะคะ”

“ค่า ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ”

“หืม รั้วนี้เหรอ แล้วก็ กำแพงกับป้ายร้านด้วย? อยากให้ตัวรั้วเป็นเหมือนกับตอนนี้เลยรึเปล่า?”

“เออคือ ที่หน้าร้านนี่ใช้ได้แล้วค่ะ แต่เพราะด้านข้างกับด้านหลังมันเป็นงานใหญ่อยู่ ฉันอยากให้ทำรั้วแผ่นไม้สูงซัก 2 เมตรได้หรือเปล่าคะ?”

พอกลับมาที่บ้านพร้อมกับคุณเกเบิร์ก ฉันก็รีบสั่งของหลายรายการทันทีเลย

“ไม่มีปัญหาหรอกนะ แต่ว่าทำไมล่ะ? รั้วแผ่นไม้มันจะแพงกว่าพอควรอยู่นะ?”

“เปล่าหรอกค่ะ คือ ฉันก็เป็นเด็กผู้หญิงด้วย ถ้าปิดไม่ให้ใครเห็นเสื้อผ้าที่ตากไว้น่าจะดีกว่า ใช่มั้ยคะ?”

“หึ! ในชนบทแบบนี้ไม่มีใครใส่ใจเรื่องพวกนั้นหรอก แล้วก่อนหน้านั้น เธอก็อยู่ห่างจากบ้านของเพื่อนบ้านอยู่แล้ว―――แต่เอาเถอะ ถ้าเป็นคำขอของลูกค้า ก็จะทำให้นั่นแหละ!”

อืม เอาเถอะ ฉันว่าต่อให้ตากผ้าเอาไว้ที่สวนหลังบ้าน ก็คงไม่มีใครมาเห็นเท่าไหร่หรอกมั้ง

ขนาดบ้านที่ใกล้สุดอย่างบ้านของคุณเอลลิสก็ยังไกลพอควรเลย แถมยิ่งกว่านั้น ที่นี่ก็มีแต่ต้นไม้รายล้อม ป่าก็ติดหลังบ้าน ทัศนวิสัยแย่สุดๆ เลย

แต่ถึงยังงั้น ฉันก็ยังอยากได้แบบนี้อยู่ดี

นอกจากเรื่องนั้น ก็มีเรื่องป้องกันสวนสมุนไพร กับกันพวกสัตว์ออกไปน่ะนะ

ส่วนอีกทางนึง ส่วนหน้าร้าน ทิ้งไว้ให้เป็นรั้วธรรมดาๆ ก็พอ ลูกค้าจะได้เข้ามาได้ง่ายกว่าด้วย

ผลจากการเอาความต้องการของตัวเองลงมาที่นี่ ก็เลยตัดสินใจว่า จะสร้างรั้วหินสูงระดับเข่าไว้ที่ตรงกลางด้านหลังและด้านข้างของบ้าน แล้วก็สร้างรั้วแผ่นไม้เอาไว้ด้านบน ส่วนจุดอื่นๆ ก็สร้างรั้วที่ออกจะเปิดโล่งซักหน่อย

ฉันไม่รู้เรื่องป้ายร้านกับกำแพงเท่าไหร่ ฉันก็เลยปล่อยให้คุณเกเบิร์กเป็นคนจัดการไปเลย

รายละเอียดที่เหลือ ก็ให้เขาเองจัดการเลยดีกว่า

มั่นใจเลยว่า คุณเกเบิร์กต้องทำงานออกมาได้น่าประทับใจแน่นอน!

พอฉันบอกไว้แบบนั้น คุณเกเบิร์กก็พ่นลมทางจมูกเป็นเสียง ‘หึ’ แล้วก็บอกว่า ‘เริ่มสร้างพรุ่งนี้นะ’ แล้วก็กลับไปเลย

“เมื่อกี้… คงเป็นเพราะเขินสินะ อื้อ แล้วก็ไม่ได้ปฏิเสธด้วยนี่… เนอะ?”

ยังกังวลอยู่นิดหน่อย… แต่ตอนนี้ ฉันก็ไม่มีเวลาแล้วด้วย

คุณเกเบิร์กทำงานเร็วมาก ขนาดเตียงยังเสร็จในวันเดียวเลย เพราะงั้น การก่อสร้างก็คงจัดการในรวดเดียวเลยนั่นแหละ

ทีนี้ เงินน้อยๆ (สมุนไพร) รอบๆ รั้วก็จะไม่มีแล้วน่ะสิ!

“ต้องไปเก็บแล้วสิ!”

ฉันไปเอาตะกร้ามาจากในบ้าน ก่อนจะไปตั้งหน้าตั้งตาถอนสมุนไพรที่โตอยู่ตามบริเวณรั้ว

“โอ๊ะโอ! ของมีค่าเลยนะเนี่ย!”

จะเด็ดขึ้นมาเลยก็เสียของแย่ ขุดมาทั้งรากเลี่ยงไม่ให้มันเสียหายดีกว่า

จะได้เอาไปปลูกทีหลังได้ด้วย

“ส่วนหญ้านี่ ช่างมันแล้วกัน”

ถ้าต้องก่อกำแพงหิน ก็จะมีการขุดดินออกไประดับนึง ไม่จำเป็นต้องไปถอนก็ได้

แค่วนดูรอบๆ บ้านก็พอ

นอกจากเวลามื้อกลางวันกับช่วงพักดื่มน้ำ ฉันก็ถอนสมุนไพรอยู่จนถึงเย็นเลย

ถึงจะเหนื่อยมากเลยก็เถอะ แต่ก็เพราะแบบนี้ ฉันก็เลยได้สมุนไพรมาเพียบ นอกจากเรื่องที่ปรับสภาพสวนที่จากเคยเป็นซากปรักหักพัง ให้เป็นสภาพที่พอดูได้แล้ว

“เฮ้อ ว่าตามตรง ฉันก็พยายามเต็มที่เลยนะเนี่ย?”

ยังต้องทำสินค้าอีก

ตัวสมุนไพรที่ฉันเพิ่งเก็บมานี่เอาไว้ก่อนก็ได้ แต่ถ้าฉันไม่เอาสมุนไพรที่เก็บมาตั้งแต่วันแรกมาใช้ สรรพคุณมันจะเสื่อมไปแล้วน่ะสิ

ตอนนี้ ฉันทำกระบวนการถนอมอย่างง่ายๆ เอาไว้ก่อนแล้ว เพราะงั้น ฉันไว้ค่อยทำอะไรกับมันก็ได้จนถึงวันพรุ่งนี้ แต่พรุ่งนี้ก็คือพรุ่งนี้ ฉันก็เลยต้องจัดการกับของที่เด็ดเอามาวันนี้ซะก่อนเลย

“แต่ว่า การคำนวณพลาดไปที่น่าดีใจเนี่ย ก็คือสมุนไพรมีค่าเพียบเลยนี่แหละ!”

มีสมุนไพรอยู่หลายพันธุ์ที่ถ้าไปซื้อปกติ ราคาก็แพงพอควรเลยด้วย

แน่นอนว่า ก็คงเพราะเจ้าของคนก่อนปลูกเอาไว้นั่นแหละ แต่ที่น่าทึ่ง มันอยู่ที่ว่าพวกมันรอดมาได้ด้วยเนี่ยสิ

มูลค่ามันต่างจากสมุนไพรทั่วๆ ไปเลย การที่ฉันเก็บมาทั้งหมดก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว จะได้เอาไปปลูกต่อในสวนที่ไถเป็นอย่างดีด้วย

แบบนี้ โพชั่น (ยาแปรธาตุ) ที่ทำได้ฟรีก็เพิ่มขึ้นมาเยอะเลย

ยอดไปเลยเนอะ! คำว่าฟรีเนี่ย!

“แต่ว่าตอนนี้ ขอพักก่อนแล้วกัน เหนื่อยจังเลย…”

หลังจากที่เข้ามาในบ้าน แล้วเช็ดตัวไปหน่อยนึง ฉันก็ไปหาอะไรร้อนๆ ทานที่โรงอาหารต่อ