[นิยายแปล] ฝ่าปริศนา ตะลุยโลกเบื้องหลัง 21 ไฟล์ 3 : Station February [8.1]

ทุกอย่างเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้นี้ลิบลับเลย ค่ายพักตอนนี้เปิดไฟให้สว่างเท่าที่จะเป็นไปได้ แสงไฟกำลังสูง―แบบที่ใช้ในงานก่อสร้างตอนกลางคืนน่ะ―ทำให้ทั่วบริเวณสว่างไปหมด พอๆ กับเวลากลางวันเลย เสียงทำงานจากเครื่องปั่นไฟตอนนี้ดังมากจนน่ากลัว แต่ก็นะ แผนของพวกเราที่จะหลบไปตามเงาระหว่างที่เราเดินหลบออกไปก็พังไม่เหลือชิ้นดีตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากเต็นท์เลยทีนี้

ถึงยังงั้นก็เถอะ ไม่ได้มีใครสนใจพวกเราเลยซักคน นาวิกโยธินรวมตัวกันล้อมรอบค่ายที่พัก เฝ้าระวังสิ่งที่อยู่นอกกำแพงกระสอบทราย ทุกคนมีอาวุธหนักครบมือพร้อมเลย ; ปืนกลหนักที่ตอนแรกฉันเห็นแค่ภาพเงาก็ยังมี ตอนนี้มีคนไปประจำอยู่แล้วเรียบร้อย เห็นมีท่อทรงกระบอกที่มีขาค้ำ 2 ก้าน แล้ววางเอาไว้เอียงๆ อยู่หลายอันด้วยนะ… มันคืออะไรล่ะนั่น?

“โทริโกะ อันนั้นคือ?”

“ปืนครกน่ะ”

“แล้วปืนกลอันใหญ่ๆ นั่นล่ะ?”

“น่าจะพวกเอ็ม 2 หรืออะไรแบบนั้นนะ ฉันว่า”

“ทำไมถึงรู้เรื่องพวกนี้เยอะจังล่ะเนี่ย?”

“นี่ยังไม่ได้ใกล้กับคำว่ารู้เยอะเลยด้วยซ้ำนะ! ฉันแค่เรียนรู้มาจากที่บ้านเท่านั้นเอง… แล้วเดี๋ยวนะ เธอเป็นคนถามฉันนี่! หยาบคายจังเลยนะ!”

TN: ปืนครก (Mortar) เป็นอาวุธอย่างง่าย มีน้ำหนักเบา พกพาได้ง่าย บรรจุกระสุนทางปากลำกล้อง (muzzle-loaded) มักเป็นอาวุธแบบ Indirect fire (ยิงขึ้น แล้วให้กระสุนร่วงลงใส่เป้าหมาย) เอาไว้ใช้ยิงระเบิดสนับสนุน
M2 machine gun หรือ Browning .50 caliber machine gun เป็นปืนกลหนักหลักที่ใช้กันเครือ NATO และอีกหลากหลายประเทศ ออกแบบขึ้นตั้งแต่เมื่อตอนใกล้จบสงครามโลกครั้งที่ 1 (1918) โดยจอห์น เอ็ม บราว์นิ่ง นิยมใช้แบบติดกับยานพาหนะและยุทโธปกรณ์ติดอากาศยานของสหรัฐมาตั้งแต่ทศวรรษที่ 1930 และยังเป็นหนึ่งในอาวุธปืนที่กองกำลังสหรัฐใช้มาอย่างยาวนานที่สุดจนถึงปัจจุบันอีกด้วย กระสุนที่ใช้จะเป็น .50 BMG (12.7x99mm NATO)

หืม? ข้อมูลใหม่เลยนะเนี่ย

โทริโกะไม่พูดอะไรอีก แล้วก็เดินไปข้างหน้าต่อ จนพวกเราไปเจอรถจิ๊ปที่ไม่มีคนอยู่คันนึง ก่อนจะช่วยกันปีนขึ้นไปด้วยกัน เราคลานจากส่วนฝากระโปรงหน้ารถขึ้นไปบนหลังคา จากชัยภูมิที่สูงกว่าแบบนี้ เราก็สามารถมองเลยข้ามแนวกำแพงกระสอบทรายไปได้ด้วย

นอกค่ายพักเนี่ยมืดสนิทเลย ถ้าฉันหรี่ตามองดู ก็พอจะเห็นเงามืดๆ ของภูเขาตรงเส้นแบ่งระหว่างท้องฟ้ายามค่ำคืนกับผืนทุ่งหญ้าได้อยู่ ในราตรีที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา มีแค่ค่ายพักนี้นี่แหละที่เป็นเหมือนเกาะแสงเล็กๆ จากมุมมองของพวกมือสมัครเล่นเนี่ย การเป็นพื้นที่จุดเดียวที่มีแสงส่องสว่างอาจจะทำให้เสียเปรียบนะ แต่… เอาเรื่องของการสู้กันระหว่างมนุษย์ออกไปก่อนนะ บางที พื้นที่ที่มีแสงสว่างนี่แหละถึงจะปลอดภัยกว่าในโลกฝั่งนี้น่ะ

มีคนเพียบเลยนะ แต่ไม่มีใครพูดอะไรเลยซักคน นอกจากเสียงหึ่งๆ ที่ดังก้องออกมาจากเครื่องปั่นไฟแล้ว จู่ๆ ฉันก็ได้ยินเสียงนึงที่โดดขึ้นมา

“เสียงดนตรี…?”

โทริโกะกระซิบขึ้นมา

ฉันก็รู้สึกว่ามันเป็นเสียงแบบนั้นเหมือนกัน ดนตรียุคสมัยเก่างั้นเหรอ? ไม่ มันดูเหมือนดนตรีงานเทศกาลมากกว่า มีเสียงฆ้อง เสียงกลอง แล้วก็เสียงขลุ่ยที่หลงเสียงด้วย *มง* *ตึง* *วู้ด*… ยิ่งฟัง ก็ยิ่งรู้สึกมั่นใจน้อยลงเรื่อยๆ เลยว่ามันใช่เสียงดนตรีจริงๆ น่ะเหรอ มันไม่มีทำนองเลยซักนิด จังหวะเองก็ไม่เสถียรเลยด้วย ไม่ได้สอดคล้องกันเลยซักนิด พอเสียงดนตรีงานเทศกาลที่ชวนให้รู้สึกสังหรณ์ไม่ดีนั่นเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ แถวแสงสีเหลืองก็เข้ามาในลานสายตา กะระยะยากมากเลยว่าอยู่ไกลแค่ไหน แต่มันก็แหวกทางฝ่าลงมาตามแนวเขา ดูเหมือนกับขบวนแห่ของผู้คนที่ถือเทียบเดินลงมาตามทิวเขาเลย แต่ก็มีบางอย่างแปลกๆ

มันเร็วจนประหลาดเลย นี่มันไม่ใช่ความเร็วของมนุษย์แล้ว

บางคนเริ่มตะโกนออกคำสั่ง ฉันมองเห็นทหารที่อยู่ตรงปืนครกหย่อนกระสุนปืนใหญ่ลงในท่อ *ปึ้ม!* เสียงที่ดังลอยมานั่น เป็นแบบเสียงเปิดฝากระบอกเก็บใบจบการศึกษาที่ดังกว่านั้นเลย และก็มีควันลอยโชยออกมาจากท่อของปืนครก ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่าไปกี่วินาที แต่ผ่านไปไม่นาน ไฟสีแดงสดก็ระเบิดขึ้นในความมืด ตามมาด้วยเสียงระเบิดดังสนั่นที่ตามหลังมากระแทกเข้าที่แก้วหูของฉัน ฉันเห็นว่ามันเป็นแค่ท่อเล็กๆ เอง ก็เลยประมาทไป แต่เสียงนั่นมันดังสุดๆ จนน่าตกใจเลย

ระเบิดที่ตกลงไปก็ได้ระยะไกลพอควรตรงหน้าของแถวแสงสีเหลืองนั่น แสงที่เล่นเสียงดนตรีแบบเละเทะนั่นก็ยังมุ่งตรงไปโดยไม่ช้าลงเลย มีคำสั่งดังออกมาจากในค่ายเพิ่มอีก แล้วคราวนี้ ปืนครก 3 กระบอกก็ยิงกันออกไปเป็นลำดับ

พวกเขาอาจจะคุมระยะทางได้นะ เพราะจุดที่เกิดระเบิดแต่ละอันจะกระจายออกทั้งด้านหน้าด้านหลังด้วย มีลูกหนึ่งระเบิดข้างๆ แถวแสงเลย ขบวนก็เหมือนจะส่ายไปแวบนึง แต่ก็คืนรูปกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็มุ่งหน้าต่อ

ต่อมา เอ็ม 2 ก็เริ่มกราดยิงใส่มันแล้ว เสียงโลหะกระแทกของการเปิดฉากยิงทำให้ฉันเอามือขึ้นมาปิดหูแบบไม่ทันได้ตั้งใจเลย ปากกระบอกปืนพ่นแสงไฟสีส้มออกมา และเส้นประจุดแดงก็ยืดออกไป กระเด้งไปตามแรงกระแทก ท่ามกลางฝุ่นควันที่ขึ้นตลบที่ฉายแสงออกมาด้วยกระสุนติดตาม ขบวนแสงนั่นก็ยังมุ่งหน้าไปต่อ เป็นตอนนั้นนี่แหละที่ฉันมองแถวแสงนั่นออกซักทีเป็นครั้งแรกเลย

ใบหน้า ใบหน้าของมนุษย์อีกแล้ว เบ้าตาดำลึกโบ๋พวกนั้น ปากที่อ้ากว้างว่างเปล่าสีดำ รายละเอียดบนใบหน้าสีขาวที่แทบจะไม่มีเลย คล้ายกับเจ้าตัวที่วิ่งไล่พวกเราก่อนหน้านี้มากๆ ก่อนที่มันจะยืดออกเป็นแถวในแนวขวาง และตรงมาทางนี้

ยังกับภาพถ่ายเก่าๆ สีขาวดำของกลุ่มก้อนคนที่รวมตัวจนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ตัวเดียว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายยังไงดี ทุกใบหน้านั่นมันไร้อารมณ์ ขอบรอบใบหน้าก็เบลอๆ เดาไม่ออกเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ขนาดว่าพวกมันโดนบิดเบี้ยว กระเพื่อมขึ้นลงจากการยิงไม่หยุดของเอ็ม 2 แล้ว ฝูงใบหน้าที่อยู่ติดกันแน่นนั่นก็ยังวิ่งตรงเข้ามาหาค่ายพักนี่อยู่เลย

ทหารทุกคนต่างกรีดร้องและยิงปืนในมือไม่หยุด เสียงตะโกน เสียงกรีดร้อง และเสียงสวดอ้อนวอน รวมเข้าด้วยกันอย่างกึกก้อง จนกลายเป็นเสียงผสานที่ไม่ได้สอดรับกันเลย

แถวแนวการยิงของพวกเขาจะต้องสติได้อยู่โดยไม่เสียสมาธิเลย แต่มันก็ยังไม่ชัดเท่าไหร่ว่ามันได้ผลจริงๆ หรือเปล่า ขบวนของใบหน้าที่เรียงตัวเป็นลูกคลื่นนั่นดูเหมือนงูตัวใหญ่เลย วิ่งตัดตรงมาซัก 10 เมตรตรงหน้าค่ายพัก ยังกับว่ามันให้พวกเขาได้เห็นใบหน้านับไม่ถ้วนของมัน…

แล้ว จู่ๆ มันก็แวบเข้ามาในหัวฉันพอดี ไม่แน่ เป้าหมายของมันอาจจะไม่ใช่การทำอันตรายกับพวกทหารตรงๆ ก็ได้―อาจจะตั้งใจทำให้พวกเขาหวาดกลัวใบหน้าพวกนั้น จนพวกเขาเสียสติกันไปเอง ฉันยังจำความรู้สึกที่เสียสติเหมือนจะเป็นบ้า ตอนที่โดนตัวหน้ามนุษย์พวกนั้นวิ่งไล่อยู่เลย จะเป็นยังไงนะถ้าเกิดยิ่งมองดูหน้าพวกนั้น ก็จะยิ่งถูกดึงให้เข้าใกล้ความบ้าคลั่งไปน่ะ

ฉันมั่นใจว่าตัวเองยังมองไม่เห็นร่างที่แท้จริงของเจ้าสิ่งนั้นเลย ฉันก็เลยเพ่งสมาธิของตัวเองไปที่ตาข้างขวา ปวดหัวตุบๆ เลย เพราะฉันมันเยอะเกินไปตอนวิ่งฝ่าทุ่งกลิตช์เหรอ? ฉันหลับตาปี๋ แล้วพอลืมตาขึ้นมามองอีกรอบ ฉันก็รู้สึกเหมือนว่าลานสายตาของตัวเอง จู่ๆ ก็ชัดขึ้น ทีนี้ ฉันก็เพ่งไปที่ฝูงมวลมหาใบหน้านั่นอีกรอบนึง

ฉันเห็นซักทีว่า นั่นมัน ไม่ใช่ใบหน้าเลยนี่นา มันเป็นลายต่างหาก ที่เห็นเหมือนตากับปากนั่นน่ะ ก็แค่จุดสีดำบนพื้นหลังสีขาวเท่านั้นเอง

ปรากฏการณ์ซิมมูลาครา

สมองของมนุษย์ถูกตั้งเอาไว้ให้รับรู้ใบหน้าของมนุษย์ เป็นเรื่องสำคัญมากในการแยกแยกใบหน้าของคนอื่น เพราะงั้น เวลาที่เห็นจุด 3 จุด เราเลยเข้าใจว่ามันคือใบหน้า พวกภาพถ่ายที่อ้างว่าถ่ายติดวิญญาณ พวกภาพที่บอกว่าเห็นใบหน้าอยู่ในใบไม้หรือเงาน่ะ จะเหมารวมกับปรากฏการณ์นี้เลยก็ได้ มันเหมือนกับเป็นข้อผิดพลาดในสมองของเรา ภาพลวงตาที่เกิดขึ้นจากการออกแบบของสมองอย่างเลี่ยงไม่ได้

TN: Simulacra phenomenon เป็นแนวคิดจากผลงานของนักปรัชญา ฌอง โบดริยาร์ด นักสังคมวิทยาชาวฝรั่งเศส ว่าด้วยความเชื่อในความจริงเสมือนว่า เป็นความ “จริง” มากกว่าความจริงที่แท้จริง เช่น

ความจริงที่แท้จริง ภาพนี่ก็เป็นแค่จุดสีดำ 3 จุดเท่านั้น แต่สมองก็ตีความ และสร้างความจริงเสมือนขึ้นมาว่านี่คือรูปร่างของใบหน้า

เจ้าพวกที่ดูเหมือนใบหน้านั่น… จริงๆ มันไม่ใช่สินะ งั้นก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปกลัวขนาดนั้นก็ได้นี่ เยี่ยมเลย แต่ว่า แล้วเจ้าตัวนี้ที่ใช้ลายจุดดำกระตุ้นความกลัวของมนุษย์นี่มันตัวอะไรล่ะ? พอฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็รู้สึกเหมือนตัวเองบ้าไปแล้วจากอีกสาเหตุนึงเลย

“ท- โทริโกะ”

“อะไรเหรอ? โซราโอะ?”

“วัว…”

“วัว?”

เจ้าตัวนั่น ดูทั้งตัวก็เหมือนกับหนอนผีเสื้อมากกว่างูซะอีก เหมือนก้อนตะปุ่มตะปั่มที่เหมือนใบหน้าของมนุษย์ที่มาเกาะรวมกัน แล้วก็มีขากุดๆ ไม่รู้เท่าไหร่งอกออกมาจากตัว บนสุดของร่างกายนั้น ตรงกึ่งกลางเลยเนี่ย มีหัววัวที่ใหญ่โตมโหฬารงอกอยู่บนนั้นด้วย หัววัวกระทิงสีดำเมี่ยมกับเขาโง้งคู่นึง แถมตรงกลางระหว่างเขาคู่นั่น มีอะไรซักอย่างเหมือนวงกลมที่เกิดจากเชือกฟางบิดลอยอยู่ด้วย แล้วก็มีแสงสีฟ้าฉายออกมาจากตรงกลางวงแหวนนั่นอีกต่างหาก

มีฉันอยู่ที่นี่ ทำหน้าที่รับรู้ร่างจริงของมันแล้วเนี่ย กระสุนของพวกนาวิกจะยิงโดนมันจริงๆ หรือเปล่านะ? ฉันมองสถานการณ์โดยคาดหวังว่ามันจะได้ผล แต่พวกทหารก็โดนใบหน้าพวกนั้นหลอกเอา กระสุนของพวกเขาก็เลยไม่มียิงไปที่ชั้นความเป็นจริงที่ฉันเห็นเลย

“…โทริโกะ ฉันฝากเธอช่วยยิงอีกซักทีได้หรือเปล่า”

“แน่นอน ขอเวลาแป๊บนะ”

โทริโกะรีบมองไปรอบๆ ก่อนจะปีนลงจากหลังคารถไป ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นการเตรียมการเผื่อมีการจู่โจมเกิดขึ้น หรือเพราะแค่ไม่มีการจัดการอย่างเข้มงวดตั้งแต่แรกแล้ว ถึงได้มีปืนวางทิ้งไว้ตรงนู้นตรงนี้ทั่วค่ายเลย ไม่นาน โทริโกะก็กลับมาพร้อมกับปืนในมือโดยไม่ได้ไปดึงความสนใจของใครมาเลย เป็นไรเฟิลที่มีรูปร่างเด่นสะดุดตา แล้วก็มีกล้องส่องเล็งอันใหญ่ติดอยู่ด้วย

“ขอโทษที่ให้รอ”

“นั่นอะไรน่ะ? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

“เออ เอ็ม 14… อีบีอาร์ ล่ะมั้ง คิดว่านะ”

“หืม”

“นี่ อย่าถามอะไรที่ต่อให้ได้คำตอบแล้วก็ไม่เข้าใจดีกว่ามั้ย?”

TN: Mk14 EBR (Mk 14 Enhanced Battle Rifle) ปืนไรเฟิลจู่โจมแบบปรับรูปแบบการยิงได้ แล้วก็ยังเป็นไรเฟิลติดกล้องส่องเล็งความแม่นยำสูงอีกด้วย สังกัดกองทัพสหรัฐ เริ่มมีการพัฒนาขึ้นในปี 2000 ตามคำร้องของหน่วยซีลนาวิกโยธินสหรัฐให้ประสิทธิภาพสูงกว่าไรเฟิลจู่โจม M14 Battle Rifle แม้ว่าจะมีเสียงวิจารณ์ในเรื่องของน้ำหนักที่มากเกินไปตรงส่วนหัว ทำให้ยากต่อการเล็งก็ตาม กระสุนที่ใช้จะเป็น 7.62x51mm NATO

ที่เธอว่า มันก็มีประเด็นนะ แต่ตอนที่ได้เห็นโทริโกะพูดข้อมูลที่ฉันไม่รู้เลยมันสนุกดีนี่นา

“แล้ว? ต้องยิงตรงไหนล่ะ?”

“เหนือก้อนใบหน้าพวกนั้นน่ะ ซัก 3 เมตรแล้วกัน”

“รับทราบ”

โทริโกะนั่งลงบนหลังคารถจิ๊ป ตั้งเข่าขึ้น วางศอกพักบนนั้น ตั้งท่าพร้อมยิง แล้วซักพัก เธอก็ขำคิกคักขึ้นมา

“มีอะไรเหรอ?”

“ฉันเล็งผ่านกล้อง ทั้งๆ ที่พยายามจะยิงอะไรซักอย่างที่มองไม่เห็นน่ะสิ”

“มันมีเพลงแบบนั้นอยู่ด้วยนี่เนอะ? เอาเถอะ ลองยิงไปดูก่อนแล้วกัน”

“ด้าย~ด้าย~ ยิงสุ่มดูก่อนแล้วกันนะ”

ที่ฉันยังประคองสติได้แบบนี้ก็ต้องขอบคุณโทริโกะเลย นี่ถ้าฉันอยู่ตัวคนเดียวล่ะก็ ป่านนี้… ไม่สิ ที่จริง ไม่แน่ พวกเราทั้งคู่อาจจะเสียสติกันมานานแล้วก็ได้ ไม่ว่าจะมองยังไง นี่ก็ไม่ใช่เวลาจะมาคุยเล่นขำๆ กันเลยนะ

แล้ว โทริโกะก็ลั่นไกยิงออกไป 1 นัด

“ต่ำลงหน่อย”

โทริโกะลดกระบอกปืนลง แล้วก็ยิงออกไปอีกนัด

“ไงบ้าง? โดนมั้ย?”

“…เหมือนจะไม่ได้ผลนะ”

กระสุนน่ะวิ่งใส่ไปตรงที่ที่หัววัวอยู่เลยนะ แต่มันเหมือนจะทะลุผ่านไปเลยเนี่ยสิ ทำไมล่ะ?

คราวก่อน ฉันให้โทริโกะเล็งยิงใส่หัวของท่านฮัชชาคุ แต่ครั้งนี้ โทริโกะยังไงก็เห็นว่าตรงที่ตัวเธอเองยิงมันเป็นที่ว่างๆ อาจจะต่างกันตรงนี้ก็ได้ หมายความว่า การรับรู้เป้าหมายส่งผลกับบเรื่องที่ว่ายิงโดนหรือยิงพลาดงั้นเหรอ?

ถ้างั้น ก็เหลืออยู่ทางเดียวแล้ว

“โทริโกะ เอาปืนให้ฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันยิงเอง”

“Hey, what are you doing!? (เห้ย! ทำอะไรกันอยู่!?)”

เสียงทหารคนนึงดังขึ้นมา พอฉันหันไปมองก็จำหน้าได้เลย จ่าสิบเอกเกร็กนี่ เขาคงได้ยินเสียงปืนดังมาจากข้างหลังพวกเขา แต่ไม่มีเวลามาสนใจแล้ว ฉันเมินเสียงร้องที่ตะโกนว่า “ลงมาจากตรงนั้นเดี๋ยวนี้!” แล้วก็เลียนแบบท่าของโทริโกะ หย่อนตัวนั่งลงบนหลังคารถ

“รู้วิธียิงใช่มั้ย?”

“ช่วยหน่อยสิ”

ฉันตอบในขณะที่คว้าของไรเฟิลหนักๆ มาจากเธอ โทริโกะพยักหน้า แล้วก็อ้อมมาข้างหลังฉัน ช่วยแก้ท่าเล็งของฉัน―ที่เลียนแบบจากเธอมา―จากข้างหลัง ระหว่างที่ฉันเล็งผ่านกล้องส่องเล็ง ตาขวาของฉันก็เพ่งตรงไปที่หัววัวนั่น

“พยุงฉันทีนะ”

พอฉันรู้สึกถึงมือของโทริโกะที่จับไหล่ของฉัน ฉันก็กดลั่นไกออกไป

พานท้ายปืนกระแทกที่ไหล่ของฉัน รู้สึกเหมือนมันจะทำฉันกลิ้งไปข้างหลังได้เลย แต่โทริโกะก็ช่วยหนุนฉันเอาไว้อยู่ กล้องส่องเล็งเด้งหนีออกไปจากลานสายตาของฉัน แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมองผ่านมันแล้วล่ะ ทันใดนั้น ก็เป็นเหมือนเสียงไซเรนบางอย่างดังขึ้น เสียงโหยหวนของวัวดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ

พร้อมๆ กับที่ฉันเห็นหัววัวเอนล้มลงในตาขวา ในตาซ้าย ฉันก็เห็นฝูงคนที่เหลวเละและกรีดร้องระงมกัน มีแสงสีฟ้าสว่างวาบต่อหน้าสายตาของเหล่านาวิกราวกับเกิดขึ้นมาจากความว่างเปล่า ก่อนจะแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ ราวกับแก้ว

กลางทุ่งที่เปิดฉากยิงนั่นเงียบสนิท เสียงดนตรีที่มีฆ้อง กลอง และขลุ่ยดังไม่หยุดก็หายไปซะดื้อๆ ราวกับถูกดูดหายไป

“What happened…? (นี่มัน เกิดอะไรขึ้น…?)”

ร้อยโทเดรคดันฝ่าคนของเขา เดินตรงมาทางพวกเรา ด้วยสีหน้าตกตะลึง ส่วนจ่าสิบเอกเกร็กก็ส่ายหน้าซ้ำไปซ้ำมาด้วยความไม่อยากเชื่อ

“Shit, what was that? (บ้าน่า นั่นมันอะไรกัน?) พวกเธอ 2 คนเป็นคนทำเหรอ? จริงเหรอ?”

เขาจ้องไปตรงที่สัตว์ประหลาดเคยอยู่จนถึงเมื่อกี้นี้ พลางสบถออกมา ดูเหมือนเขาจะระงับความตื่นเต้นในใจเอาไว้ไม่อยู่เลย

“พวกเธอทำแบบนั้นได้ยังไงน่ะ? บ้าจริง นี่ฉันเข้าใจพวกเธอผิดไปงั้นเหรอ? ถ้างั้น ฉันต้องขอโทษด้วย…”

ตอนที่จ่าสิบเกร็กหันมาพวกเรา น้ำตาก็ไหลอาบ 2 แก้มเลย พร้อมกับมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มสดใสยังกับเด็ก

แล้วสีหน้าเขาก็แข็งค้างไปเลย

“You (เธอ)―ตานั่น―เกิดอะไรขึ้น?”

โทริโกะหันขวับมามองที่ตาของฉัน แล้วก็ร้องขึ้นอย่างตื่นตระหนกเลย

“โซราโอะ! ตาขวา! มันหลุดแล้ว!”