(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 167 ฮีโร่ วันนี้เองก็ปรารถนาความสงบสุขเช่นเคย

ฮีโร่ วันนี้เองก็ปรารถนาความสงบสุขเช่นเคย

“พี่ ดีแล้วจริงๆเหรอ? ที่ฝากให้คุณแคลร์กับคุณเฮกซ์เอาวัตถุดิบไปคืนน่ะ”

“จะดีหรือไม่ดี สองคนนั้นก็เหมาะที่สุดแล้วใช่ไหมล่ะ? แคลร์ที่รู้จักคนเยอะเข้ากับผู้คนได้ดีกับเฮกซ์ที่น่าจะรู้เรื่องภายในสถาบันดีและคอยช่วยแก้ปัญหา ก็เป็นตัวเลือกที่สมบูรณ์แบบแล้วนี่นา?”

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย……ที่ถามคือเรื่องคนที่เอาวัตถุดิบคืนมาจากไอแซคคือพี่ไม่บอกทุกคนมันดีแล้วเหรอน่ะ”

“อ้อ อะไรกัน ไม่เป็นไรหรอก ถ้าบอกว่าฉันเอาวัตถุดิบมา แล้วจะคืนให้ทุกคน อาจจะมีคนที่ระแวงหรือคนที่ดื้อดึงไม่มาอยู่ใช่ไหมล่ะ ประมาณนั้นดีแล้ว แค่ปล่อยให้มันคลุมเครือระดับหนึ่งก็พอ”

มุมหนึ่งของสวนกลาง ในสถานที่นั้นซึ่งได้ถูกจัดให้กลายเป็นที่อยู่อาศัยถาวรไปแล้ว ยูโกกับฟี่กำลังพูดคุยกันตามประสาพี่น้อง

หาจะชี้ให้เห็นถึงสิ่งที่ต่างจากปกติละก็ คงจะเป็นสกัลม้าโครงกระดูกที่อยู่ข้างๆกระมัง

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็นั่งอย่างสงบนิ่งบนพื้นหญ้า ไม่ได้รบกวนบทสนทนาของพี่น้องเลย

หลังจากฟี่มองไปทางสกัลครู่หนึ่ง ก็จ้องมองร่างพี่ชายที่กำลังวิดพื้นในสภาพเปลือยท่อนบน พร้อมพูดกับเขาด้วยสีหน้าที่แฝงความไม่พอใจเล็กน้อย

“แต่ว่าถ้าทำแบบนั้น พี่ก็มีแต่เสียเปรียบไม่ใช่เหรอ ทั้งที่ชนะการประลองมาแท้ๆ แต่กลับไม่ได้วัตถุดิบหรือเสียงชื่นชมที่ควรจะได้รับ แค่เจ็บตัวเปล่าไม่ใช่เหรอ……”

“ฟี่……ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่แต่ว่านะ ถ้าคาดหวังถึงผลตอบแทน แบบนั้นมันก็เรียกว่าฮีโร่ไม่ได้แล้ว เพราะมีคนที่กำลังลำบากอยู่จึงช่วยเหลือ มันก็แค่นั้น ไม่จำเป็นต้องแสวงหาสิ่งตอบแทนหรือเสียงปรบมือจากตรงนั้น มันเป็นแบบนั้นแหละ ฮีโร่น่ะ”

“……นั่นเองก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไขของฮีโร่เหรอ?”

“โอ้! เงื่อนไขของฮีโร่ข้อที่สามไงละ! เข้าใจแล้วสินะ!”

ฟี่ที่ถูกลูบหัวจากพี่ชายซึ่งหยุดวิดพื้นแล้วลุกขึ้น หลับตาลงเล็กน้อย

ความรู้สึกดีใจที่ได้คำชมจากพี่ชายผู้น่านับถือและความไม่พอใจที่พี่ชายคนนั้นไม่ได้รับสิ่งตอบแทน เขาจ้องมองแผ่นหลังของยูโกที่หลังจากเช็ดเหงื่อก็เริ่มใส่เสื้อ แล้วก้มหน้าลง

บนแผ่นหลังของยูโก มีร่องรอยแผลไฟไหม้สีแดงอยู่

นั่นคือค่าตอบแทนจากการใช้เกราะอัคคีซึ่งมีพลังมหาศาล ฟี่ที่รู้เรื่องนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่คนซึ่งรู้ถึงผลงานของพี่ชายที่ไม่ใช่แค่สถาบันและเมืองแต่ยังช่วยปกป้องความสงบสุขของโลกเอาไว้ได้มีน้อยเกินไป

เป็นสวะอันดับหนึ่งในสถาบัน เป็นชายผู้ถูกช่วงชิงคู่หมั้น เป็นคนรับกรรมของตนเองที่ถูกตัดออกจากตระกูลเพราะการกระทำชั่วร้ายที่ทำมาจนถึงตอนนี้……ตอนนี้พี่ชายเองก็กำลังถูกเหยียดหยามจากเหล่านักเรียนมากมายเช่นนั้น

ฟี่รู้สึกอึดอัดไม่สบายใจที่นักเรียนเหล่านั้นได้รับวัตถุดิบที่ชิงมาจากไอแซคคืนไป ยูโกลูบหัวฟี่อย่างอ่อนโยน

“……ขอโทษนะ ฟี่ ที่ทำให้ต้องเป็นห่วงหลายๆเรื่อง ต้องพยายามเพื่อไม่ให้นายและทุกคนเป็นห่วงแล้วละนะ”

การปกป้องความภาคภูมิใจในฐานะฮีโร่ สิ่งนั้นเป็นส่วนที่ไม่อาจยอมประนีประนอมได้สำหรับยูโก

ทว่า เพื่อปกป้องความภาคภูมิใจนั้นต่อไป เข้าใจดีว่าพลังอันแข็งแกร่งคือสิ่งจำเป็น

ก่อนที่ชีวิตของคุเรย์ ยูโกจะจบลง สิ่งที่เขาเห็นคือภาพที่หนุ่มน้อยซึ่งช่วยเอาไว้จ้องมองและร้องไห้ให้กับตนเองที่กำลังจะตาย

แม้ตนเองจะยึดมั่นในความถูกต้องของตนเองด้วยพลังทั้งหมด แต่การทำให้ใครบางคนร้องไห้เพราะเหตุนั้นมันไร้ความหมาย

เรื่องที่ฮีโร่จะกลับมาหาเหล่าผู้คนที่ห่วงใยตนเองแล้วจบลงแบบแฮปปี้เอนด์ในครั้งแรก ยูโกเคยรับรู้มาด้วยตนเองแล้ว

“……ฉันเองถ้าแข็งแกร่งมากกว่านี้ละก็ อาจจะจบลงโดยที่ไม่มีใครต้องเสียใจก็ได้นะ”

“พี่……”

ถึงเวลาหลังจากคลี่คลายคดีแล้วจะผ่านไปไม่นาน แต่ยูโกก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่ตลอด

เรื่องที่เนดถูกลบความทรงจำทั้งหมดและพูดคุยไม่ได้เองก็ใช่ เรื่องที่ไอแซคถูกใช้งานโดยเขาแล้วเสียชีวิตในตอนท้ายเองก็ รู้สึกอยากจะช่วย

หากตนเองแข็งแกร่งมากกว่านี้ จะป้องกันโศกนาฏกรรมนี้ได้ไหมนะ?

หากสามารถปราบปรามผู้กระทำผิดและลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุดโดยไม่ทำให้ใครต้องเสียใจ หรือไม่ทำให้เป็นห่วงได้ละก็ คงจะมีอนาคตที่ต่างออกไปรออยู่เป็นแน่

หากเป็นเช่นนั้น……สิ่งที่ลอสต์ซึ่งเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์พูดไว้คงจะถูกต้องแล้ว

แม้คำแนะนำของเขาที่บอกให้แข็งแกร่งขึ้นจะน่าหงุดหงิดแต่ก็มีความหมาย มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดเพื่อบดขยี้ความเสียใจภายหลังที่ยูโกในตอนนี้กำลังรู้สึกอยู่

ทว่า……หากทำแบบนั้นแล้วแสวงหาพลังเรื่อยๆ ผลลัพธ์จากการหมกหมุ่นคงจะให้กำเนิดคนที่ลุ่มหลงในพลังเหมือนอย่างไอแซค เนดหรือรัชเป็นแน่ แค่เรื่องนั้นที่ไม่ได้

เงื่อนไขของฮีโร่ข้อที่สอง……แค่ความแข็งแกร่งอย่างเดียวไร้ความหมาย ห้ามหลงลืมความอ่อนโยนโดยเด็ดขาด นั่นคือความภาคภูมิใจที่สำคัญกว่าคำแนะนำของลอสต์ ฟี่ที่แสดงสีหน้าเป็นกังวลได้พูดกับยูโกที่กำลังย้ำเตือนตนเองเช่นนั้น

“อย่าแบกรับไว้คนเดียวนะ พี่ ถึงจะไม่รู้ว่าทำอะไรได้บ้างแต่ผมเองก็จะพยายามในสิ่งที่ทำได้ละ……”

“อา……ขอบคุณนะ ฟี่”

มีความสับสน มีความเสียใจภายหลัง เรื่องที่ตนเองไม่ใช่คนที่มีคำตอบที่สมบูรณ์แบบ ตนเองนั้นรู้ตัวดียิ่งกว่าใคร

แต่ว่า เพราะงั้นแหละ……ตอนนี้ จึงอยากจะปกป้องใบหน้ายิ้มแย้มของน้องชายคนสำคัญที่อยู่ตรงหน้าตนเองให้ได้ ยูโกคิดเช่นนั้น จากนั้นเสียงของเหล่าพวกพ้องที่มาหาเขาก็ดังขึ้น

“ยูโก! ร่างกายโอเคไหม~!?”

“เมลต์ แอง มาร์กอส……อุตส่าห์มาหาเลยงั้นเหรอ”

“มีเรื่องอยากคุยเกี่ยวกับบลาสเตอร์นิดหน่อยน่ะ ก็นะ เป้าหมายอันดับหนึ่งคือมาดูสภาพว่านายที่กำลังพักฟื้นฝืนตัวเองอีกแล้วหรือเปล่าละ”

“ยังพักอยู่ในที่แบบนี้ไม่เปลี่ยนเลยงั้นเหรอ แกเนี่ย ตรงจุดที่มีของใช้ในชีวิตประจำวันนิดเดียวมันน่าหงุดหงิดนิดหน่อยนะ……”

เสียงของเหล่าพวกพ้องที่มาเยี่ยมและถามไถ่ สกัลที่หลับอยู่ก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาทางนี้เช่นกัน

ในที่พักที่จู่ๆก็มีชีวิตชีวาขึ้นมา พวกเขาได้พูดคุยหลายๆอย่างกับยูโก

“ฝึกอะไรสักอย่างอีกแล้วใช่ไหม? แผลไฟไหม้ยังไม่หายเลยนี่นา อย่าฝืนตัวเองสิ!”

“พวกนักเรียนที่ออกจากสถาบันไปเพราะผลกระทบจากคดีที่รัชก่อขึ้นน่าจะได้เวลากลับมาแล้ว เร็วๆนี้สถาบันเองก็คงจะเริ่มกลับมาเปิดทำการอีกครั้ง จนกว่าจะถึงตอนนั้นก็ขอให้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์ที่สุดด้วย เพราะในระหว่างที่ชีวิตในสถาบันเริ่มต้นขึ้นหลังจากนี้ ฉันกับแกจะแข่งกันว่าฝ่ายไหนจะสามารถเติบโตไปเป็นอัศวินวิถีเวทที่ยอดเยี่ยมได้ยังไงละ!”

“สิ่งที่สมบูรณ์พร้อมไม่ใช่แค่ร่างกายแต่บลาสเตอร์เองก็ด้วยนะ? แล้วก็มีเรื่องที่อยากให้สกัลช่วยหลายๆอย่างด้วย เพื่อการนั้นก่อนอื่นก็ขอให้พักผ่อนร่างกายนะ ยูโก”

ตอนนี้ ยูโกยิ้มแหยๆ พลางเกาหัวเพราะถูกบอกว่าให้พักผ่อนจากทุกคน

ดูเหมือนอนาคตที่ตนเองจะไม่ทำให้ใครต้องเป็นห่วงจะยังอีกไกล ขณะคิดเช่นนั้นเขาก็ขอบคุณตัวตนของเพื่อนที่คอยดูแลตนเอง และเงยหน้ามองท้องฟ้าแล้วพึมพำคนเดียว

“นั่นสินะ……มันยังต่อจากนี้ละนะ”

ทั้งชีวิตในสถาบันที่แท้จริง ทั้งวันเวลาที่ต้องทุ่มเทฝึกฝนเพื่อตั้งเป้าเป็นอัศวินวิถีเวท หลังจากนี้ต่างหากคือของจริง

เพราะงั้นแหละ จะมามัวเสียใจแล้วหยุดนิ่งต่อไปไม่ได้ ก่อนอื่นต้องคิดถึงการก้าวไปข้างหน้าและเดินหน้าต่อไป

ไม่คิดว่าทุกอย่างจะคลี่คลายอย่างสมบูรณ์แบบ

ความอ่อนประสบการณ์ของตนเองนั้นรู้ตัวดี คงพูดไม่ได้ว่าทุกอย่างจะได้รับการแก้ไขจนหมดจด

แต่ว่า เพราะงั้นแหละ……ตอนนี้จึงควรพูดเช่นนี้ ยูโกคิด

“เท่านี้ก็คอมพรีทไปหนึ่งคดี ในโลกนี้……ไม่มีที่ไหนที่ฝนไม่มีวันหยุดตก”

จงกลายเป็นคนที่คอยกางร่มให้กับใครสักคนที่กำลังถูกฝนแห่งความโศกเศร้าโหมกระหน่ำ

และ ตั้งเป้าเป็นฮีโร่เพื่อพัดเมฆฝนที่ทำให้ฝนนั้นตกลงมาปลิวหายไป

ตอนนี้ที่ใช้เวลากับเหล่าพวกพ้องและเป้าหมายที่เกิดขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง ยูโกสลักความสำคัญของวันเวลาที่ไม่อาจมาทดแทนได้นี้แล้วสาบานว่าจะแข็งแกร่งขึ้นขณะพยักหน้าอย่างเงียบๆ

 ———————————————-

-เงื่อนไขของฮีโร่

1.    ห้ามยอมแพ้เด็ดขาด

2.    แค่แข็งแกร่งอย่างเดียวไร้ความหมาย ห้ามหลงลืมความอ่อนโยนโดยเด็ดขาด

3.    ไม่จำเป็นต้องแสวงหาสิ่งตอบแทนหรือเสียงปรบมือ

4.    พลังของฮีโร่ต้องใช้เพื่อคนอื่นไม่ใช่เพื่อตัวเอง 

5.    เป็นตัวตนที่ต่อสู้ไปพร้อมกันและร่วมมือกันกับพวกพ้อง

6.     

7.  

8.   เป็นตัวตนที่ถูกรักโดยเหล่าเด็กๆ   

9.     

10.