(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 162 บินไปที่หัวใจพร้อมกับความรู้สึกนั้น

บินไปที่หัวใจพร้อมกับความรู้สึกนั้น

“คึก……!”

“ชิ……!!”

หมัดแย๊บของยูโกที่ถูกปลดปล่อยออกไปได้ปะทะกันกับหมัดของเนด

หากคิดจากความต่างของขนาดตัวและน้ำหนักแล้ว ทางฝั่งยูโกน่าจะแพ้ด้านพละกำลังทว่า……เขาได้เปลี่ยนเกราะหมัดซ้ายเป็นรูปแบบสว่าน

เหล็กที่ถูกเสริมแกร่งด้วยพลังเวท แถมยังหมุนเป็นสว่านหากชกอย่างเต็มกำลังด้วยสิ่งนั้นละก็ แม้จะมีกล้ามเนื้อขนาดไหนการรับดาเมจมันก็เป็นเรื่องที่ชัดเจนอยู่แล้ว

อีกทั้งการเคาน์เตอร์ด้วยรูปแบบที่เปลี่ยนไป แถมยังความเจ็บปวดในสภาพที่ทุ่มเทสมาธิไปกับการโจมตีที่แรงที่สุดจนถึงตอนนี้มันได้สร้างดาเมจมหาศาลให้กับจิตใจของเนดยิ่งกว่าทางร่างกายซะอีก

“……ก็บอกไปแล้วใช่ไหมล่ะ เนด ฉันน่ะมีพวกพ้องอยู่ ในสายตานายอาจจะเห็นเป็นแค่อุปกรณ์เวทตกรุ่น แต่ว่าบลาสเตอร์นี้เต็มไปด้วยความรู้สึกของเหล่าพวกพ้องมากมาย มันช่วยมอบพลังอันแข็งแกร่งให้ฉันยิ่งกว่าดาบมารที่นายสร้าง เป็นอุปกรณ์เวทที่ยอดเยี่ยมที่สุดเลยละ”

“อะไรกันฟะ……!? มันอะไรกันฟะ แกน่ะ!? เอาแต่พูดเรื่องสวยหรู อย่างพวกพ้อง อย่างความรู้สึก อย่างไม่ได้ตัวคนเดียว! แกเองก็เป็นหนึ่งในสวะที่มุ่งเป้าจะเป็นอัศวินวิถีเวทเหมือนกันใช่ไหมล่ะ!? เหมือนกับไอแซค เป็นไอ้เวรสวะที่มุ่งเป้าจะเป็นวีรชนจริงไหม!? เพื่อกำจัดสวะอย่างพวกแกฉันจึงได้พลังนี้มาครอง! ฉัน ฉันน่ะ……!!”

“รู้สึกตัวสักทีเถอะ เนด! นายตอนนี้กำลังทำสิ่งเดียวกับสวะที่ตัวนายเกลียดนักหนาอยู่นะ!? นายที่พยายามสังเวยผู้คนมากมายเพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเองน่ะคิดว่ามีสิทธิ์เรียกคนอื่นว่าสวะอยู่อีกเหรอ!?”

“ไม่ใช่ชชชช! ฉันแตกต่างกับเจ้าพวกนั้น! ฉันน่ะเพื่อเปลี่ยนแปลงโลกที่เน่าเฟะนี้! ฉันน่ะ ฉัน ฉะ ฉันนน! สะสวะ อุฟ ฮึก!!”

“อึก!?”

ความมีเหตุผลหายไปจากเสียงของเนดที่กรีดร้องอย่างต่อเนื่อง

บรรยากาศนั้น ชวนให้นึกถึงไอแซคที่ถูกดาบมารกลืนกินในตอนประลองเมื่อวาน ยูโกที่เห็นสภาพเขาเช่นนั้นกลืนน้ำลายด้วยความตึงเครียด เบื้องหน้าเนดได้ร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง

“ฉันจะกำจัดสวะ! ฉันสุดยอด! ฉันแกร่งที่สุด! ฉันคือความถูกต้อง!! อ๊ากกกกกกกกกกกก!!”

“……นายผิดแล้วละ เนด ไม่ว่าอะไรทุกอย่างก็ผิดไปหมด แต่ว่า……ไม่มีเพื่อนที่คอยบอกเรื่องนั้นอยู่เคียงข้างนายเลยละนะ เพราะอย่างนั้น ทั้งนายทั้งไอแซคถึงได้กลายเป็นสัตว์เกราะมาร……!”

เนดในตอนนี้ไม่ได้แข็งแกร่ง ไม่ได้สุดยอด แม้แต่ความถูกต้องก็ไม่มีอยู่เลย

เป็นเพียงแค่คนโดดเดี่ยว เห็นแก่ตัว ตัดสินใจถูกผิดด้านเดียวด้วยมุมมองที่คับแคบ หาความถูกต้องให้กับความผิดที่ตนเองก่อ เป็นสิ่งที่เรียกว่าสวะที่ตัวเขาเองเกลียดชัง

ทว่า……โศกนาฏกรรมนี้หากมีเพื่อนคอยอยู่เคียงข้างเขาละก็คงจะหลีกเลี่ยงได้อย่างแน่นอน

หากคบหากับเหล่านักเรียนแผนกวิศวกรรมคนอื่นๆหรือแองเจิลไม่ใช่กับแค่ไอแซคละก็ หรือหากค่อยๆกระชับความสัมพันธ์ทีละนิดกับเหล่านักเรียนมากมายที่มาขอให้ทำงานเหมือนอย่างเฮกซ์ละก็……ทุกอย่างน่าจะเปลี่ยนแปลงไป

ยูโกไม่รู้ว่ามันผิดที่อะไร และไม่อาจรู้สาเหตุว่ามันผิดพลาดที่ตรงไหนได้

แต่ถึงอย่างนั้น ตอนนี้แค่สิ่งที่ตนเองควรทำตรงนี้ก็รู้ได้อยู่

“ช่วยหยุดหมอนั่นที เหรอ……”

คำพูดจากแองเจิลในตอนที่ช่วยส่งตนเองผุดขึ้นมาในหัว

เธอไม่ได้บอกว่าให้ช่วยโค่นเนดแต่บอกกับตนเองว่าให้ช่วยหยุด เหตุผลนั้นหากเป็นตอนนี้ละก็พอจะเข้าใจได้นิดหน่อยแล้ว

“เงื่อนไขของฮีโร่ข้อที่สอง……แค่แข็งแกร่งอย่างเดียวไร้ความหมาย ห้ามหลงลืมความอ่อนโยนโดยเด็ดขาด……!”

นึกขึ้นมา ถึงความภาคภูมิใจซึ่งเก็บซ่อนไว้ในหัวใจของเหล่าวีรชนที่ตนเองหลงใหล

จุดประกายขึ้น ไฟภายในใจเพื่อปลุกเร้าจิตใจของตนเอง

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฮีโร่ก็ต่อสู้เพื่อปกป้องเสมอ จะปกป้องอะไรได้หรือไม่มันแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับฮีโร่และการต่อสู้

รอยยิ้มของใครสักคน สถานที่อยู่ ชีวิต ความฝัน อนาคต อดีต ความรู้สึก เกียรติยศ……และในบรรดาสิ่งที่ควรปกป้องอาจรวมถึงแม้แต่คู่ต่อสู้ที่ก่อความผิดด้วย

สิ่งที่ตนเองตั้งเป้าไม่ใช่แค่เครื่องจักรสังหารที่มีแต่ความแข็งแกร่ง แต่เป็นฮีโร่ที่ช่วยเหลือทุกอย่าง

ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้……แม้แต่คนร้ายที่ถูกความมืดมิดกลืนกินจิตใจตรงหน้าก็ควรช่วยให้ได้

ตราบใดที่มีคนอยากให้เนดมีชีวิตและชดใช้ความผิดอยู่ก็อยากจะปกป้องความรู้สึกนั้น

เพื่อกลายเป็นฮีโร่ที่ปกป้องทุกอย่างได้……เพื่อคำมั่นแบบนั้นตนเองจึงได้รับพลังในโลกนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องทุ่มเททั้งร่างกายและจิตใจเพื่อสิ่งนั้น

“ลุยละนะ แอง ด้วยเกราะนี้ที่เธอช่วยสร้างขึ้นมา ฉัน……จะเป็นฮีโร่ที่ช่วยเหลือหมอนั่นให้ได้!”

ขณะปลุกเร้าเจตจำนงและความมุ่งมั่นให้ลุกโชน ก็ปลดปล่อยความสามารถของคริสตัลเวทมนตร์ธาตุตรงหน้าอก

ขณะที่รู้สึกถึงพลังอันน่าทึ่งที่สิ่งนั้นซึ่งเริ่มเปล่งแสงออกมาราวกับเปลวเพลิงสร้างขึ้นมา ยูโกที่มีผ้าพันคอไฟปลิวไสวได้จับจ้องไปยังเนดที่ถูกดาบมารกลืนกินจิตใจและพุ่งออกไป

“ฮ้าาาาาาาา!!”

“อ๊าาาาาาาา!!”

เสียงคำรามปลุกใจและเสียงกรีดร้อง เสียงทั้งสองเข้าปะทะกันจนทำให้อากาศสั่นสะเทือน

เนดเหวี่ยงหมัดออกไปเพื่อโจมตียูโกที่พุ่งเข้ามา ทว่าในวินาทีถัดมา ร่างของเขากลับหายไปจากเบื้องหน้า และแรงกระแทกจากทิศทางที่ไม่คาดคิดก็เข้าโจมตีแทน

“กะ! อั๊ก! ยูโก……ยูโกกกกกกก!!”

เนดฟาดหมัดไปมาไล่ตามยูโกพร้อมไฟแห่งความโกรธและความเกลียดชัง

ทว่า หมัดนั้นกลับโดนแต่อากาศ ไม่สามารถจับตัวอีกฝ่ายได้เลย

ไม่สิ สิ่งที่ไล่ตามไม่ทันไม่เพียงแค่หมัด เดิมทีเนดก็ไม่สามารถไล่ตามการเคลื่อนไหวของยูโกได้ทันอยู่แล้ว

ทั้งที่ออกหมัดโจมตีเข้าใส่ยูโกที่เข้ามาใกล้เพื่อพุ่งเข้ามาโจมตีทางนี้แท้ๆ แต่หมัดนั้นกลับคว้าได้แค่ภาพติดตา

ในตอนที่รู้สึกว่าหายตัวไปก็ถูกโจมตีจากอีกทางโดยสิ้นเชิง ขณะอดทนต่อความเจ็บปวดนั้นแม้จะพยายามโจมตีสวนยูโกอีกครั้งแต่ก็ถูกตอบโต้ด้วยความคล่องตัวของเขา……ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สำหรับเนดในตอนนี้ การโจมตีที่ปกคลุมด้วยเปลวเพลิงซึ่งลุกไหม้ร่างกายปลดปล่อยความแข็งแกร่งออกมาก็น่าทึ่ง ทว่าความคล่องตัวนั้นที่เคลื่อนไหวไปมาด้วยความเร็วที่มองตามไม่ทันมันยุ่งยากเหนือสิ่งอื่นใด

ในสภาพที่หุ้มด้วยเกราะหนักทำไมถึงเคลื่อนไหวได้ขนาดนั้นกัน? เขาที่ไม่ได้รับคำตอบในความสงสัยนั้นยังคงรับการโจมตีอยู่ฝ่ายเดียวต่อไป

“ฮ้าาาาาาาา!!”

“อ๊าาา กะ! โอ้ววว!!”

รับมือไม่ได้ ไล่ตามไม่ทัน  ตนเองที่ควรจะสมบูรณ์แบบทำอะไรไม่ได้เลย

แถมการเคลื่อนไหวของยูโกยิ่งเร็วขึ้นและการโจมตียิ่งหนักหน่วงขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป แม้ว่าร่างกายของไซคลอปส์จะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ความทนทานนั้นก็มีขีดจำกัด ขีดจำกัดพลังกายของเนดเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้ว

บรึ้ม เสียงเปลวเพลิงที่ปะทุขึ้นอย่างรุนแรงดังสนั่น พื้นดินที่ยูโกเหยียบสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

ความต่างของพลังกับยูโกเข้าใจได้แล้วด้วยความเจ็บปวดตามตัวอักษร ความจริงที่ว่าสู้เขาไม่ได้เลย ทำให้เนดรู้สึกได้ถึงความต่างในพลังกับเขา

แต่ถึงอย่างนั้น……เนดก็ไม่หยุด หยุดไม่ได้ ความรู้สึกด้านลบมันขยายใหญ่ขึ้นในทุกครั้งที่พบกับความพ่ายแพ้และความอับอาย ความโกรธและความเกลียดชังที่เพิ่มสูงขึ้นมันได้กระตุ้นผลักดันให้ร่างกายเคลื่อนไหว

เขาที่กลายเป็นสัตว์เกราะมารโดยรับผลกระทบจากค้อนคำสาปซึ่งให้กำเนิดสิ่งนั้น และดาบมารปริมาณมากที่ตนเองสร้างขึ้น ได้ทำลายเบรคที่มีชื่อว่าความมีเหตุผลไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

เพราะงั้นแหละ เพื่อไม่ให้เขาสร้างความเสียหายให้กับอะไรไปมากกว่านี้ ยูโกจึงปลดปล่อยพลังทั้งหมดเพื่อหยุดเนด

“มาจบกันเถอะ เนด นายน่ะฉันจะหยุดเอง!!”

รวบรวมพลังเวทที่เต็มไปด้วยธาตุไฟไว้ที่ขาทั้งสองข้าง อาศัยพลังกระโดดที่สร้างความเร็วอันเหนือชั้น ขึ้นไปบนฟ้า……สูงขึ้น และสูงขึ้น

เปลวเพลิงที่ลุกโชนอย่างต่อเนื่องได้เพิ่มขึ้นจนเกือบจะถึงขีดสุด และสร้างรูปร่างราวกับปีกบนหลังของยูโก เมื่อเขาที่เอาเท้าทั้งสองข้างชิดกันกำหนดเป้าหมายไปที่เนดโดยตรง ก็ตกลงไปอย่างรวดเร็วขณะห่อหุ้มไปด้วยเปลวเพลิงสีชาด

“โพรมิแนนซ์ บลาสเตอร์รรรร!!”

“อ๊าาาาาาาาาาาาาา!”

พลังขาที่เพิ่งขึ้นจนถึงระดับสูงสุดกับลูกถีบทะยานที่อาศัยแรงตกจากตรงนั้น และเปลวเพลิงที่แผดเผา

ยูโกที่กลายเป็นดาวตกสีแดงชาดซึ่งห่อหุ้มด้วยเปลวเพลิงเกลียวได้โจมตีเข้าที่หน้าอกของเนด ดันไปข้างหน้าจนร่างนั้นถอยหลัง

ชั่วพริบตาสุดท้าย ยูโกถีบเนดโดยการยืดเข่าที่งอ ก่อนจะพลิกตัวกลางอากาศและลงพื้นไปทั้งอย่างนั้น

เนดที่มองเห็นการเคลื่อนไหวนั้นที่เบาราวกับขนนกกระพือปีก ได้ยื่นมือออกไปพร้อมครวญครางด้วยความเจ็บปวด

“ทั้งที่ฉันควรจะได้พลังที่แข็งแกร่งที่สุดมาครองแล้วแท้ๆ……!  ทั้งที่ควรจะครองโลกได้ด้วยพลังนี้แท้ๆ……!! โอ้ววววววว!?”

ระเบิด ร่างกายของเนดปะทุแสงสีชาดออกมา

การระเบิดนั้นไม่ได้จบแค่ครั้งเดียว เนดที่ร่างเนื้อถูกแผดเผาด้วยเปลวเพลิงได้ปะทุออกมาอยู่หลายครั้งอย่างต่อเนื่อง เมื่อถึงขีดจำกัดก็ล้มลงไปข้างหลังพร้อมกับเสียงกรีดร้อง

ทันทีหลังจากนั้น ระเบิดมหาศาลได้กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง พร้อมกับเสาไฟขนาดยักษ์ที่พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า

เปลวเพลิงที่เกิดขึ้นพร้อมกับเสียงกึกก้องได้แผดเผาทุกอย่าง……รวมถึงค้อนนั้นด้วย สิ่งนั้นที่มีคำสาปได้ถูกแผดเผาจนหมดสิ้นเป็นเถ้าถ่านไป

 ———————————————-

-เงื่อนไขของฮีโร่

1.    ห้ามยอมแพ้เด็ดขาด

2.    แค่แข็งแกร่งอย่างเดียวไร้ความหมาย ห้ามหลงลืมความอ่อนโยนโดยเด็ดขาด

3.

4.    พลังของฮีโร่ต้องใช้เพื่อคนอื่นไม่ใช่เพื่อตัวเอง 

5.    เป็นตัวตนที่ต่อสู้ไปพร้อมกันและร่วมมือกันกับพวกพ้อง

6.     

7.    เป็นตัวตนที่ถูกรักโดยเหล่าเด็กๆ

8.     

9.     

10.                     

-เอ้า เพลงมา

ทา~จา~โด~รุ~♪ ทาจา~ดอรุ~~♪