(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 150 ดาบมารแตกหัก!!

ดาบมารแตกหัก!!

「เซ! ฮ๊าา!!」

「อ๊ากกก!? อั๊ก อะ แม่ง แม่งเอ๊ยย……!!」

ไอแซคซึ่งรับหมัดของยูโกเข้าไป จ้องมองคู่ต่อสู้ขณะครวญครางด้วยความเจ็บปวด

ขณะลุกยืนขึ้นโงนเงน ขณะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่เคยถูกทำให้หายไปโดยดาบมารซึ่งฟื้นคืนกลับมา เขาส่ายหัวไปมาและเริ่มพึมพำคนเดียวราวกับจะปฏิเสธสถานการณ์นี้

「เรื่องแบบนี้ เป็นไปไม่ได้……ทั้งที่ผมน่าจะเป็นตัวละครหลัก เป็นโซโล่เพลเยอร์ที่แข็งแกร่งที่สุด เป็นวีรชนเดียวดายแท้ๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้? ตัวละครหลักที่พลังใหม่ตื่นขึ้นมาเลยนะเว้ย? ของแบบนี้มันไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากธงแห่งชัยชนะไม่ใช่รึไง ทั้งอย่างนั้นทำไม……ผมถึงกำลังถูกไล่ต้อนจนมุมละะะ!?」

วิ่งพร้อมกับกรีดร้อง วิ่งไปมารอบๆยูโกด้วยความเร็วที่ไม่อาจมองทันได้และมองหาช่องว่างโจมตี

แม้ไอแซคจะโอ้อวดการเคลื่อนที่ความเร็วสูงพร้อมกับแสดงภาพติดตาและเข้าโจมตีอย่างกะทันหันจากด้านหลังของยูโก แต่เขาที่อ่านสิ่งนั้นออก ได้คว้าจับแขนที่พยายามจะเหวี่ยงดาบคู่เข้าใส่ไว้

「คึก!? ทำไม!? ได้ยังไง!?」

「หยุดได้แล้วไอแซค! ร่างกายของนายถึงขีดจำกัดแล้ว! ถ้าขืนยังใช้ดาบนั้นต่อไปทั้งแบบนี้ละก็นายต้อง――!!」

「หุบปากกก! ผมไม่แพ้! ผมแข็งแกร่งที่สุด! ไม่แพ้ให้ทั้งแกทั้งคำสาปของดาบมาร! ก็เพราะผมน่ะเป็นตัวละค……อ็อก!!」

「ไอแซค!!」

ไอแซคที่กรีดร้องราวกับบ้าคลั่งได้มีเลือดปริมาณมากพุ่งมาจากปาก

ยูโกตระหนักได้ว่าร่างกายได้ถูกดาบมารกัดกินด้วยความเร็วที่เกินกว่าที่คิด ชั่วพริบตานั้นที่หยุดการเคลื่อนไหว เขาปลดปล่อยพลังเวทจากทั่วร่างทำให้เกิดคลื่นกระแทกอันเหลือเชื่อขึ้น พัดอีกฝ่ายที่ถือดาบกระเด็นไป

「อึก……! ไอแซค……!!」

「อ๊าาาาา! อ๊าาาาาาา!!」

ไอแซคกวัดแกว่งดาบคู่ปลดปล่อยการโจมตีฟาดฟันพลังเวทสีแดงดำอย่างต่อเนื่อง ขณะกรีดร้องด้วยเสียงที่ใกล้เคียงกับการคำรามของสัตว์ร้ายที่ไร้เหตุผล

พลังเวท พลังชีวิตที่เหลืออยู่ในร่างกายกำลังถูกรีดเค้นจนหยดสุดท้ายโดยดาบมาร ชั่วพริบตาที่เห็นสภาพแบบนั้นของเขา ยูโกจึงเริ่มตัดสินใจ

「มีแต่……ต้องทำแล้วเท่านั้น!」

ขั้นตอนแก้ปัญหาโดยการโน้มน้าวมันเลยผ่านเกินไปแล้ว เพื่อช่วยเหลือไอแซค มีแต่ต้องบดขยี้ดาบมารที่เขาถืออยู่และทำให้ตัวเขาขยับไม่ได้เท่านั้น

ถึงจะกลัวการที่ต้องปลดปล่อยท่าใหญ่ใส่เขาซึ่งกำลังถูกไล่ต้อนจนเกือบจะถึงขีดจำกัด แต่ยูโกตัดสินแล้วว่าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปชีวิตของเขาต้องถูกดาบมารกลืนกินเป็นแน่ จึงเข้าสู่การดวลครั้งสุดท้าย

「ฮ้าาาาาาา……!」

หลังจากรวบรวมพลังเวทไปยังคริสตัลเวทมนตร์ธาตุตรงหน้าอกแล้ว ก็ส่งสิ่งนั้นไปยังแขนทั้งสองข้าง

กระแสพลังเวทที่เดือดพล่านกลายเป็นเปลวเพลิงและเข้าปกคลุมมือทั้งสองข้างของยูโก เขากำหมัดที่ห่อหุ้มไปด้วยเปลวเพลิงคำราม จ้องมองไอแซคโดยไม่สนใจภาระที่ร่างกายของตนเองต้องแบกรับแล้วร้องตะโกน

「ให้กินของร้อนก็แล้วกัน!!」

หลบเลี่ยงการโจมตีฟาดฟันที่พุ่งเข้ามาด้วยการกระโดดพร้อมกับอาศัยการเคลื่อนไหวนั้นเข้าใกล้ไอแซค

ปลดปล่อยดาบสันมือเปลวเพลิงโดยอาศัยแรงตกเข้าใส่เขาที่จ้องมองทางนี้และตั้งท่าเตรียมสกัดกั้น

「บลาสเตอร์ เกรเนด!!」  

「หน่ะ อ๊ากก!!」

ยูโกฟาดดาบสันมือด้วยมือซ้ายที่หุ้มไปด้วยเปลวเพลิงเข้าใส่ดาบมารที่เหวี่ยงเข้าหาตนเอง

การโจมตีที่ทุ่มสุดตัวนั้นได้หักดาบมารที่อยู่ในมือของไอแซคเป็นสองส่วน และสร้างความประหลาดใจให้กับเขา

「ยัง! ยังหรอกผมน่ะ……!!」

ถึงยูโกจะฟาดดาบสันมือด้วยมือขวาเข้าใส่ดาบมารอีกเล่มทั้งๆแบบนั้นทำให้ไม่ว่าทางไหนก็แตกหักเหมือนกันทว่า……ถึงจะเป็นอย่างนั้นไอแซคก็ยังไม่หยุด

เขาเหวี่ยงดาบคู่ที่ถ่ายเทพลังเวทเพื่อชดเชยตัวใบดาบที่หักไปและพยายามจะกำจัดยูโก

แต่ว่า……ยูโกได้ลงมือครั้งต่อไปเร็วกว่าสิ่งนั้น

เขากำมือซ้ายที่ปลดปล่อยดาบสันมือออกไปในตอนแรก ถ่ายเทพลังเวทไปยังตรงนั้นอีกครั้ง จนเกิดเปลวเพลิงสีชาดขึ้น และปล่อยหมัดแย็บที่เสริมแรงหมุนเข้าไปยังช่องท้องของไอแซคที่พยายามจะเหวี่ยงดาบมารซึ่งถืออยู่ลงมาจากบนหัว

「ตัดสินเพียงเท่านี้แหละ! บลาสเตอร์ แม็กซิมัมเบรคค!!」

「อ็อก! อั๊ก……!?」

การโจมตีที่ถึงขนาดทะลวงการป้องกันที่ถูกเสริมแกร่งด้วยพลังของดาบมาร การเสริมแรงหมุนตั้งแต่หมัด แขนไปจนถึงหัวไหล่ได้กระแทกเข้าไปจนถึงด้านในร่างกาย ไอแซคร้องครวญครางครั้งสุดท้ายพร้อมกับสติที่ถูกตัดขาดไป

ดาบมารที่เคยอยู่ในมือตกหล่น พลังเวทสีแดงดำที่เคยปลดปล่อยออกมาจากตรงนั้นเองก็ถูกลบหายไป ยูโกรีบคว้าจับร่างของเขาซึ่งตาขาวโพลนทรุดลงในทันที

เขาปลดเปลื้องการแปลงร่าง หันหน้าไปทางเหล่าพวกพ้องที่อยู่ตรงที่นั่งคนดู และตะโกนสุดเสียงด้วยสีหน้าจริงจัง

「เมลต์ฝากใช้เวทฟื้นฟูกับไอแซคที! แล้วก็ใครก็ได้ช่วยติดต่อหน่วยรักษาความปลอดภัยเพื่อขอให้คนที่ชื่อจินบะมาที่นี่ที!」

「ขะ เข้าใจแล้ว!」

「ถ้าเวทฟื้นฟูฉันเองก็ใช้ได้ค่ะ! ได้โปรดให้ฉันช่วยด้วยนะคะ!」

「ผะ ผมจะติดต่อหน่วยรักษาความปลอดภัยให้นะ! แค่เรียกคุณจินบะก็พอสินะ!?」

「ถ้างั้นฉันจะไปคุยที่ห้องพยาบาล! เพราะถ้าเป็นที่นี่การรักษาที่ทำได้น่าจะมีขีดจำกัดละนะ!」

เหล่าพวกพ้องตอบรับคำขอของยูโก แต่ละคนเริ่มเคลื่อนไหวในเรื่องที่ตนเองทำได้

ยูโกฝากไอแซคที่หมดสติไปให้เมลต์กับแคลร์ และถามทั้งสองคนถึงอาการของเขา

「เป็นไงบ้าง? พอจะช่วยไอแซคได้ไหม?」

「ไม่ทราบเลยค่ะ เพราะเป็นสภาพที่ฉิวเฉียดจริงๆค่ะ……แต่ว่า ถ้าช้ากว่านี้อีกสักหน่อยท่านไอแซคน่าจะเสียชีวิตไปแล้วค่ะ เพราะท่านยูโกทำลายดาบมารและหยุดการเคลื่อนไหวของเขาไว้ได้ เรื่องที่ท่านไอแซคจบลงโดยไม่ตายไม่ผิดแน่ค่ะ」

「งั้นเหรอ……อย่าตายละ ไอแซค เพราะยังมีหนี้ที่ค้างในตอนสกัลอยู่ด้วยสิ  เรื่องที่ต้องคุยกันก็มีเป็นภูเขาเลากาเลยละนะ……คึก!?」

「ยูโก!?」

ยูโกเป็นห่วงไอแซคและถามไถ่เรื่องของเขาที่หมดสติทว่า ถึงตรงนั้นก็แสดงสีหน้าเจ็บปวดและคุกเข่าลงตรงนั้น

เขาคร่ำครวญเพราะดาเมจที่ส่งไปยังร่างกายจากการใช้เกราะอัคคี แองเจิลที่รีบวิ่งเข้าไปหาได้ช่วยเหลือเขา

「……ขอโทษนะยูโก เพราะฉันเพิ่มฟังก์ชั่นที่ยังไม่สมบูรณ์แบบนั้น นายก็เลยตกอยู่ในสภาพแบบนี้……!」

「ทำไมต้องขอโทษด้วยละ แอง? เพราะเกราะอัคคีที่เธอสร้างขึ้นทำให้ฉันจบลงได้โดยที่ไอแซคไม่ตาย ยืดอกเข้าไว้เถอะนะ」

「ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย! แทนที่เรื่องนั้นนายถึงมาอยู่ในสภาพแบบนี้ไม่ใช่รึไง! การสร้างอุปกรณ์เวทโดยไม่คำนึงถึงผู้ใช้มันเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นนะ! ในฐานะวิศวกร ไม่ใช่แค่อุปกรณ์เวทแต่ฉันรับฝากชีวิตของนายเอาไว้ด้วย ทั้งอย่างนั้นฉันกลับ……!!」

แองเจิลที่ตามปกติจะไร้ความกังวลและเข้มแข็ง แสดงความเสียใจและมีน้ำตาคลอ

ถึงจะเป็นความจริงที่เป็นเพราะฟังก์ชั่นใหม่ที่ตนเองสร้างขึ้นจึงช่วยเหลือไอแซคได้ ทว่าแทนที่กันนั้นการที่สร้างอุปกรณ์เวทซึ่งสร้างบาดแผลให้กับผู้ใช้งานขึ้นมาในหัวของเธอได้โทษตนเองว่ามันเป็นความล้มเหลวในฐานะวิศวกร เธอกล่าวขอโทษในขณะที่ยูโกลูบปลอบประโลมโดยไม่พูดอะไร

「……โทษที สับสนนิดหน่อย ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายทำหน้าแบบนั้นหรอก」

แม้ว่าจะปกป้องใครบางคนเอาไว้ได้ แต่หากต้องทิ้งชีวิตหรือทำให้ตนเองบาดเจ็บเพราะเรื่องนั้นมันก็ไร้ความหมาย

แม้ว่าจะชนะต่อความชั่วร้าย แต่คนที่ทำให้ผู้คนมากมายซึ่งคอยห่วงใยตนเองต้องโศกเศร้ามันหมดสิทธิ์ในการเป็นฮีโร่ ในตอนที่ชีวิตในฐานะคุเรย์ ยูโกถึงจุดจบ ตนเองน่าจะรู้สึกถึงมันได้อย่างเต็มที่แล้ว

ยูโกหวนนึกถึงเรื่องนั้นและเสียใจอีกครั้ง เมลต์ที่ฝากเรื่องรักษาไอแซคไว้กับแคลร์ได้พูดกับเขา

「ยูโกนายเองก็ต้องรับการรักษาด้วย ถ้าเฮกซ์กลับมาแล้วก็ไปที่ห้องพยาบาลด้วยกันกับไอแซคเถอะ」

「อา นั่นสินะ……」

ชนะนั้นชนะแล้ว แต่ว่าส่วนที่ไม่เรียบร้อยยังมีอยู่อีกมากมาย

สิ่งที่ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ไม่ได้มีแค่เกราะอัคคี ตนเองก็เช่นกัน ยูโกรับการรักษาจากเมลต์ขณะคิดเช่นนั้น

———————————————-

-ให้กินของร้อนก็แล้วกัน!!(お熱いの、かましてやるぜ) คำพูดของฮิดาริ โชทาโร่ คาเมนไรเดอร์ดับเบิลในตอนที่ใช้ร่างฮีทโจ๊กเกอร์