(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 148 ไพ่ตายสีชาด

ไพ่ตายสีชาด

「แอง! ……เวลาขีดจำกัดคือห้านาทีสินะ?」

「ยูโก……นายหรือว่าตั้งใจจะใช้ไอ้นั่นงั้นเหรอ!? มันอันตราย! ไอ้นั่นมันยังไม่เสร็จสมบูรณ์นะ!?」

เมื่อยืนยันกับแองอีกครั้งเรื่องเวลาขีดจำกัดที่ถูกบอกมาในการทดลองจริงวันก่อน เธอที่รู้ตัวว่ายูโกกำลังคิดอะไรอยู่จึงพยายามหยุดเรื่องนั้นอย่างสุดชีวิต

ถึงแองจะเป็นกังวลเรื่องร่างกายของเขา ในฐานะวิศวกรส่วนตัวของยูโก แต่ยูโกก็ตอบกลับคำพูดของเธอด้วยน้ำเสียงที่เตรียมใจแล้ว

「เข้าใจอยู่แล้ว แต่ว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ฉันก็ไอแซคฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องตายแน่ เพื่อหยุดเรื่องนั้นมันมีแค่สิ่งนี้เท่านั้นละ」

「แต่ว่า……!!」

「……คุณแอง พี่พยายามจะทำอะไรเหรอครับ? “ไอ้นั่น”มันคืออะไร……?」

ฟี่ที่ได้ยินการสนทนาของพี่ชายกับแองเจิลเงียบๆ ได้ถามเธออย่างเป็นกังวล

แองเจิลเหลือบมองเขาที่เป็นเช่นนั้นและแสดงสีหน้าบิดเบี้ยว ก้มลงพร้อมกับส่ายหัว

「ท่านแองเจิล…..? เป็นอะไรไปคะ……?」

「………」

แม้แคลร์จะถาม แองเจิลก็ไม่ตอบอะไรเลย

ควรจะพูดอะไรยังไงดี อยู่ในสภาพที่หาคำตอบในตนเองไม่ได้

ในขณะที่พวกฟี่เริ่มเป็นกังวลกับปฏิกิริยาของเธอเช่นนั้น ยูโกที่เผชิญหน้ากับไอแซคก็ไขว้แขนทั้งสองข้างเป็นรูปกากบาทไว้ที่ใบหน้า

สภาพของเขาที่แสดงประกายสายตาอันคมกริบอยู่ระหว่างหมัดที่กำแน่นจนเสียงกระดูกกรีดร้องนั้น แม้แต่ไอแซคที่ถูกดาบมารทำให้หัวใจบ้าคลั่งไปแล้วก็เกิดความรู้สึกกลัวขึ้นมา

「อะ อะไรกันฟะ แก? แสร้งทำแบบนั้นไปมันก็เปล่าประโยน์นะ? ผะ ผม ทางผมต่างหากที่แข็งแกร่ง!!」

ไอแซคฟาดฟันดาบมารขณะพูดราวกับเด็กเอาแต่ใจ

หลังจากนั้นเขาปลดปล่อยคมดาบพลังเวท เข้าโจมตีใส่ยูโกราวกับจะปัดเป่าความหวาดกลัวที่อยู่ภายในใจ

「ตายซะ! ตายไปซะ ไอ้สวะยูโก!!」

「ยูโกอันตราย!!」

เมื่อเห็นภาพที่การโจมตีอันทรงพลังเกือบจะกระทบเข้ากับยูโกโดยตรงเสียงกรีดร้องของเมลต์ก็ดังขึ้น

ชั่วพริบตาที่ร่างกายนั้นรับการโจมตีฟาดฟันซึ่งไอแซคปลดปล่อยออกมาจากด้านหน้าของยูโกตรงๆ โดยที่หลบหลีกหรือป้องกันไม่ได้เข้าไป ก็เกิดระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น

「ฮะ ฮะฮะ……! สำเร็จ! สำเร็จ! ผมชนะ! การประลองนี้ผมชนะ~! อะเฮี๊ยะๆๆๆๆ เฮี๊ยะๆ……?」

ไอแซคที่รู้สึกได้ถึงการตอบสนองอันแน่นอนและเชื่อมั่นในชัยชนะได้หัวเราะลั่นออกมา

กำจัดยูโกที่เกลียดชังได้แล้ว บดขยี้เขาด้วยพลังที่ได้รับมาใหม่ได้แล้ว ไอแซคยังคงหัวเราะต่อไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความยินดีทว่า……หูนั้นกลับได้ยินเสียงแปลกๆเข้า

「อะไรน่ะ……? อะไร……!?」

ณ สถานที่นั้นซึ่งยูโกยืนอยู่ก่อนที่จะถูกโจมตี ไอแซคเห็นควันดำลอยขึ้นมาอยู่ตรงนั้น เขาก้าวถอยไปหนึ่งก้าวขณะรับรู้ถึงแรงกดดันที่ไม่อาจเข้าใจได้

เสียงที่สะท้อนออกมาจากภายในควันนั้นช่างคุ้นเคยจริงๆ แต่ไม่รู้ว่าเคยได้ยินจากที่ไหน เขาเริ่มระวังตัวต่อเสียงนั้นยิ่งขึ้น ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

「อะไรน่ะ……ควันสีดำ?」

ควันนั้นที่ลอยอยู่เบื้องหน้าตนเองตอนนี้ มีสีดำสนิท

หากการโจมตีฟาดฟันของตนเองทำให้เกิดฝุ่นควันฟุ้งกระจายละก็ สีนั้นมันควรจะเป็นสีน้ำตาล แต่ว่าสีของควันนั้นคือสีดำ……สิ่งนี้มันแปลกอย่างเห็นได้ชัด

ตัวตนแท้จริงของควันนั้นคืออะไร? มันโผล่ออกมาจากที่ไหนกันแน่ มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นงั้นเหรอ?

ไอแซคมีคำถามเช่นนั้นอยู่ในหัวเต็มไปหมดในขณะที่ความรู้สึกสับสนและหวาดกลัวเพิ่มมากขึ้น เสียงคำรามก็ดังก้องจากภายในควันดำนั้น

「อะ อะฮะ อะฮะฮะฮะฮะฮะ……! รู้แล้ว รู้แล้วละ……!!」

เรื่องที่ไม่รู้มีมากมายเกินไป ทั้งกำลังเกิดอะไรขึ้น ทั้งควันดำนั้นคืออะไร ไอแซคไม่รู้เลย

ทว่า เมื่อได้ยินเสียงเมื่อกี้แค่อย่างเดียวก็เข้าใจได้แล้ว

ตัวตนแท้จริงของเสียงนั้นซึ่งคุ้นเคยก็คือ……เสียงจุดระเบิดของเปลวเพลิงนั่นเอง

ไม่สิ นั่นอาจจะไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องซะทีเดียว เสียงเมื่อกี้ไม่ใช่เสียงที่เหมือนกับตอนจุดไฟเล็กๆอย่างเตาแก๊สหรือปืนจุดไฟ  

หากจะให้ยกตัวอย่างละก็……มันเป็นเสียงจุดระเบิดของเครื่องยนต์ไอพ่น

เสียงเปลวเพลิงที่มีแรงและพลังมหาศาลปะทุออกมารวดเดียว และคำรามในยามที่เผาไหม้

ในขณะที่ดวงตาของไอแซคเบิกกว้างเพราะถูกโจมตีด้วยความรู้สึกที่ราวกับว่ามีเปลวเพลิงขนาดใหญ่กำลังลุกไหม้อยู่ภายในควันดำนั้น แสงสีชาดที่ราวกับจะแผดเผาดวงตาก็แทงทะลุออกมา

「ฮะ ฮะฮะ ฮะฮะฮะ ฮะ……หา?」

แสงสีชาดที่ตัดผ่าควันดำกำลังเข้ามาใกล้ทางนี้อย่างสงบ

สิ่งนั้นได้ปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าไอแซคซึ่งกำลังถูกสะกดสายตาด้วยเสียงฝีเท้าที่ดังกึกก้อง และประกายสีแดงที่พริ้วไหว

เกราะสีดำล้วน ที่หน้าอกนั้นมีประกายสีชาดส่องสว่าง คริสตัลอันงดงามได้ปลดปล่อยสิ่งนั้นออกมา  

คริสตัลเวทมนตร์ซึ่งติดอยู่ที่ขาและแขนทั้งสองข้างสั่นไหวราวกับเต้นเป็นจังหวะ แสดงให้เห็นว่าความทรงพลังนั้นกำลังถูกเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

งดงาม ไอแซคคิดเช่นนั้น ในขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดกลัวด้วย

เสียงคำรามดังกึกก้องขึ้นอีกครั้งเบื้องหน้าเขาที่เป็นเช่นนั้น เปลวเพลิงขนาดใหญ่ได้ปะทุออกมาจากรอบคอของชุดเกราะ

เปลวเพลิงพวยพุ่งออกมาราวกับการปะทุของภูเขาไฟและในที่สุดก็ก่อตัวเป็นเส้นยาวบางเส้นเดียว……แล้วเริ่มแกว่งไปมาอย่างช้าๆ

ราวกับมัฟสีชาด หรือผ้าพันคอสีแดงเข้ม

ไอแซคที่ได้เห็นยูโกสวมเกราะสีดำและมีเปลวเพลงสีชาดอยู่บนร่างนั้น ได้ถามคำถามด้วยรอยยิ้มที่ฉาบอยู่บนใบหน้า

「อะฮะ อะฮะฮะฮะฮะฮะ……! อะไรล่ะนั่น…..? มันอะไรกันฟะนั่นน่ะ!?」

「……โทษทีนะ ไอแซค ไม่มีเวลาอธิบาย ยังไงซะเจ้านี่ก็เป็นประเภทต่อสู้ในเวลาสั้นๆละนะ」

นิ่งสงบแต่เร่าร้อน……ยูโกพูดขณะหันส่วนตาของบลาสเตอร์ที่ย้อมไปด้วยสีแดงเข้มไปทางไอแซค

ในระหว่างที่ไอแซคร่างกายแข็งทื่อเพราะรู้สึกได้ถึงภัยคุกคามและแรงกดดันที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ได้จากร่างนั้น ยูโกก็กำหมัดแน่นพร้อมกับถีบพื้นและพูดขึ้น

「คอยก่อนเถอะ จะหยุดนายเดี๋ยวนี้เอง!」