(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 143 ตัวร้าย=ความหวังสุดท้าย

ตัวร้าย=ความหวังสุดท้าย

「ไอแซค นายเป็นอะไรไปน่ะ? ตอนคดีบูลโกเลมก็ฟังเรื่องที่ฉันพูดอยู่นี่นา แล้วทำไมถึงไปบีบบังคับเอาวัตถุดิบจากทุกคน พยายามจะช่วงชิงแคลร์ไปจากเซน่อนล่ะ?」

「มันไม่เกี่ยวกับเธอนี่นา ผมก็แค่ใช้พลังของตัวเองแล้วทำความปรารถนาของตัวเองให้เป็นจริงเท่านั้น ในสถาบันนี้มีกฏที่เรียกว่าการประลองอยู่ ผมปฏิบัติตามสิ่งนั้น แล้วเรื่องนั้นมันมีปัญหาตรงไหนล่ะ?」

「……การลอบทำร้ายและคุกคามคนอื่นมันไม่มีปัญหา นี่นายคิดอย่างนั้นงั้นเหรอ?」

「ไม่รู้สิ เรื่องอะไรกันนะ? ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย」

ไอแซคทำมึนแสดงท่าทีล้อเล่น ต่อคำถามของยูโกที่จี้ถามตรงๆ

ในขณะที่ยูโกขมวดคิ้วรู้สึกเศร้ามากกว่ารู้สึกรังเกียจต่อท่าทีนั้น เขาก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเสนอเรื่องหนึ่งขึ้นมา

「สำคัญกว่านั้นนะ……มาตกลงกันไหม? เธอกับผม มีเรื่องที่ทำให้แฮปปี้ทั้งสองฝ่ายได้อยู่นะ」

「……หมายความว่ายังไง?」

「ก็ง่ายๆละ ในการต่อสู้นี้ เธอ……ช่วยตั้งใจแพ้ให้ผมทีสิ」

แสยะยิ้ม ไอแซคพูดเรื่องที่เหลือเชื่อออกมา รอยยิ้มที่แสดงออกมาเริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ไม่พึงประสงค์มากขึ้น

ตรงข้ามกับเขา ยูโกมีสีหน้าจริงจังในพริบตา ไอแซคยังคงพูดต่อ

「ถ้าให้พูดง่ายๆก็กำลังบอกว่าให้มาทำข้อตกลงล้มมวยกันไงล่ะ ต่อสู้โดยจัดฉากอย่างเหมาะสมและทำให้เธอดูเหมือนแพ้เพราะโชคร้าย มันดีกว่าแพ้อย่างน่าสมเพชต่อหน้าสมาชิกฮาเรมกับน้องชายใช่ไหมล่ะ? นอกจากนี้จะแถมวัตถุดิบให้เป็นของขวัญด้วยนะ แล้วก็นั่นสินะ……ถ้าไม่รังเกียจว่าทีหลังผมละก็ จะให้“ใช้งาน”แคลร์ด้วย เนอะ? เป็นเงื่อนไขที่ดีเกินพอเลยใช่ไหมล่ะ?」

「……รู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่ นายน่ะ?」

「อะไรเล่า ทั้งที่ผมอุตส่าห์แสดงความเมตตาให้แท้ๆนะ……เธอยังพอมีบุญคุณอยู่บ้างด้วยสิ อย่างน้อยก็อยากจะพยายามแสดงด้านดีๆให้เห็น แต่ถ้าปฏิเสธมันก็ช่วยไม่ได้ละนะ」

บรรยากาศของไอแซคที่พูดเช่นนั้น……ทีเล่น ทีจริง

ไม่รู้ว่ายื่นข้อเสนอแบบนี้มาเพราะมีความตั้งใจอะไร ทว่าครั้งนี้ยูโกแสดงความรู้สึกรังเกียจมากกว่าเศร้าและพูดกับเขาโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย

「โทษทีแต่ฉันเกลียดเรื่องสกปรกแบบนั้นที่สุดเลยละ ไอ้เวรที่แสดงออกว่าจะ“ใช้งาน”คนอื่นน่ะโคตรเกลียดเลยว่ะ」

「อ้อ เหรอ บังเอิญจังเนอะ ผมเองก็โคตรเกลียดเธอเหมือนกัน แบบนี้ก็บดขยี้เธอได้โดยไม่ต้องลังเลแล้ว!」

ไอแซคเพิ่มความดุร้ายเข้าไปในรอยยิ้มอันไม่พึงประสงค์ที่เคยยิ้มมาจนถึงตอนนี้ และชักดาบคู่ออกมาพร้อมคำรามอย่างยินดี

ยูโกเองก็ทิ้งระยะห่างจากเขาอีกครั้งพร้อมกำหมัดแน่น จ้องมองอีกฝ่ายตรงๆและพูดขึ้น

「ไอแซค……ถ้านายพยายามช่วงชิงสิ่งสำคัญอะไรบางอย่างจากใครสักคนไปมากกว่านี้ละก็ ฉันจะหยุดนายเอง ด้วยการทุ่มเททั้งกายและจิตวิญญาณละ」

「ก็ลองทำดูสิ จะช่วยทำให้รู้ซึ้งเองละว่าทั้งกายและจิตวิญญาณของเธอมันเล็กจ้อยแค่ไหน」

ไอแซคที่ไม่สูญเสียท่าทีสบายๆไม่ว่าเวลาไหน คงจะไม่คิดเลยแม้แต่เพียงเศษเสี้ยวว่าตนเองจะแพ้เป็นแน่

ยูโกรู้สึกไม่สบายใจต่อแหล่งที่มาซึ่งสร้างความมั่นใจถึงขนาดนั้นให้กับเขา ทว่ายูโกได้ตะโกนเวทมนตร์แห่งความกล้าเพื่อปัดเป่าสิ่งนั้นให้กระเด็นไป

「แปลง……ร่าง!!」(เฮน……ชิน)

เมื่อแสงที่ชาดปลดปล่อย ยูโกที่สวมบลาสเตอร์ก็ปรากฏตัวออกมาจากภายในนั้น

ไอแซคเองก็เตรียมดาบคู่และแสดงการตั้งท่าต่อสู้เช่นกัน แต่ละฝ่ายต่างเตรียมพร้อมเต็มที่

(จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด เรื่องของแคลร์เองก็ใช่ แต่ว่าถ้าฉันแพ้ตรงนี้ละก็ไอแซคจะหยุดตัวเองไม่ได้อีกต่อไป ถ้ากลายเป็นอย่างนั้นท้ายที่สุดทุกคนจะต้องเจ็บปวดแน่)

ชนะในการประลองอย่างต่อเนื่องเรื่อยๆ โค่นผู้แข็งแกร่งที่ถูกเรียกว่าว่าที่วีรชนได้ จิตใจของไอแซคกำลังจะเข้าถึงเขตแดนอันตรายที่ก้าวข้ามการเติบโตแล้ว

ถ้าหากยูโกพ่ายแพ้ตรงนี้ ถ้าทำให้เขาได้ใจยิ่งกว่าเดิมละก็……ไม่ว่าใครก็ คงจะไม่มีคนที่หยุดไอแซคได้อีกแล้ว

หากกลายเป็นเช่นนั้นสถาบันจะเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง จนกว่าเหล่าอาจารย์จะเคลื่อนไหว ความเผด็จการของไอแซคจะยังคงดำเนินต่อไป

จะปล่อยให้……เป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ต้องหยุดการอาละวาดของไอแซคไว้ตรงนี้

ยูโกสูดหายใจเข้าภายในอกเตรียมใจอย่างแน่วแน่ และพึมพำด้วยเสียงเบาราวกับเพื่อย้ำเตือนตนเอง

「อย่างความสิ้นหวังน่ะจะซัดมันให้กระเด็นในพริบตาเอง ฉันคือความหวังสุดท้ายไงล่ะ……!」

ยูโกตั้งท่ากำหมัดทั้งสองข้างแน่น และมองตรงไปที่ไอแซค

ชั่วพริบตานั้น เสียงออกคำสั่งเริ่มการประลองของเฮกซ์ซึ่งรับหน้าที่เป็นผู้ตัดสินก็ดังขึ้น

「ถ้างั้น เมื่อทั้งสองฝ่ายสาบานว่าจะต่อสู้อย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมแล้ว……การประลอง เริ่มได้!!」

———————————————-

-ฉันคือความหวังสุดท้าย(俺が最後の希望だ) คำพูดของโซมะ ฮารุโตะ คาเมนไรเดอร์วิซาร์ด จากซีรี่ย์คาเมนไรเดอร์วิซาร์ด