(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 140 เมลต์VSแคลร์

เมลต์VSแคลร์

「งั้นเหรอ เกิดเรื่องแบบนั้น……」

ยูโกที่ได้ฟังเรื่องราวจากแคลร์พึมพำออกมาพร้อมแสดงสีหน้าอ่อนโยน

สาวน้อยที่อยู่เบื้องหน้าซึ่งดูราวกับเจ็บปวดตรงไหนสักแห่ง คงจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเหลือผู้มีพระคุณ ในขณะที่เขาซึ่งเข้าใจเพราะได้ฟังเรื่องนั้นเงียบลง แคลร์ก็พูดต่อ

「หลังจากที่ท่านไอแซคจากไป ฉันก็มองหาคนที่จะช่วยเข้าประลองในฐานะตัวแทนของท่านเซน่อนค่ะแต่ว่า……ถูกปฏิเสธจากเหล่านักเรียนที่เข้าไปคุยด้วยทุกคนค่ะ เพื่อนๆที่รู้จักกันก่อนจะเข้าเรียนสถาบันลูมินัสก็ด้วยค่ะ」

「ก็ไม่แปลกหรอก ไอแซคแข็งแกร่งแบบบ้าบอ คนที่อยากเจอกันตัวๆกับหมอนั่นที่โค่นได้แม้กระทั่งพวกคนที่ถูกเรียกว่าว่าที่วีรชนคงไม่มีหรอก」

「ฉันเองก็อยู่แต่กับท่านเซน่อน เนื่องจากไม่ได้รับข้อมูลของสถาบันในปัจจุบันอย่างถูกต้องเลย จึงประเมินพลังที่แท้จริงของท่านไอแซคผิดไปโดยสมบูรณ์ค่ะ ไม่คิดเลยว่าคนๆนั้นจะเป็นคนที่น่าเกรงขามจนถูกหวาดกลัวถึงขนาดนั้นค่ะ」

แคลร์แสดงสีหน้าหดหู่ และพึมพำด้วยเสียงที่ราวกับถูกบีบคั้น

ทั้งที่เป็นสถานการณ์ที่บอกได้ว่าชีวิตของตนเองและเซน่อนกำลังตกอยู่ในความเสี่ยง แต่ยิ่งไปกว่านั้นคำขอถึงเหล่าเพื่อนๆมากมายสิ่งนั้นกลับถูกปฏิเสธจนกระทั่งมาถึงตรงนี้ จิตใจที่อ่อนล้าเพราะถูกปฏิเสธอย่างต่อเนื่องก็ยิ่งทรุดโทรมขึ้นไปอีก ถึงตรงนั้นเธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองยูโกและพยายามจะเอ่ยคำพูดแต่ทว่า――?

「……แล้วก็เลยมาหายูโกในฐานะฟางพึ่งพิงเส้นสุดท้าย มาขอให้ช่วยสู้กับไอแซคแทนเซน่อนสินะ」

「อึก……!」

ฮึก แคลร์ร่างกายสั่นเทาต่อน้ำเสียงเย็นชาที่เอ่ยขึ้นมาอย่างกะทันหันพร้อมหันไปทางต้นเสียงนั้น

ที่ปลายสายตามีเมลต์ซึ่งแสดงสีหน้าจริงจังอยู่ เธอยังคงพูดต่อในขณะที่จ้องมองแคลร์

「เรื่องของคุณก็รู้สึกสงสารอยู่หรอก คงจะพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อเซน่อนสินะ แต่ว่านะ……เรื่องนั้นมันคนละเรื่องกันนะ สิ่งที่คุณทำฉันคิดว่ามันแปลก」

「เฮ้ เมลต์ ไม่ต้องพูดถึงขนาดนั้นก็――」

「ยูโก เงียบสักเดี๋ยวสิ ก็เข้าใจความรู้สึกอยู่แต่ตอนนี้เงียบแล้วฟังเรื่องที่พูดซะ」

ยูโกพยายามหยุดเมลต์ที่ตำหนิแคลร์ด้วยน้ำเสียงรุนแรง ทว่าแองเจิลได้หยุดเรื่องนั้นเอาไว้

คงเป็นความรู้สึกระหว่างผู้หญิงด้วยกันกระมัง เธอได้หยุดยูโกไว้เพื่อสนับสนุนเมลต์ ขอให้ฟี่ที่ดูไม่สบายใจถอยออกไปเล็กน้อย และตนเองก็เฝ้ามองการสนทนาของเมลต์กับแคลร์อย่างเงียบๆอีกครั้ง

「เข้าใจอยู่ว่าคุณพยายามอย่างสุดชีวิต แม้จะเป็นอดีตคู่หมั้นแต่ก็คงต้องใช้การเตรียมใจอย่างมากเพื่อมาแสดงหน้าต่อยูโกที่ตัดความสัมพันธ์ไปแล้ว แต่ว่าเซน่อนคนที่คุณพยายามจะช่วยทำอะไรกับยูโกไว้ ลืมไปแล้วเหรอ? เรื่องการประลองแม้มันจะเลี่ยงไม่ได้ แต่ตั้งแต่นั้นมาหมอนั่นก็ยังคงเรียกยูโกว่าสวะมาตลอด ในตอนประลองกับรัชก็ปล่อยข่าวลือเท็จว่ายูโกโกง เข้ามาหาด้วยกันกับพวกนักเรียนคนอื่นๆแล้วกล่าวโทษอยู่ตลอดไม่ใช่รึไง!」

「……เกี่ยวกับเรื่องนั้น ต้องขออภัยจริงๆค่ะ เป็นความรับผิดชอบของฉันที่ไม่สามารถหยุดท่านเซน่อนได้――」

「คนที่ควรก้มหัวไม่ใช่คุณ คนที่ต้องทำแบบนั้นมันเป็นหน้าที่ของเซน่อนใช่ไหมล่ะ!?」

แคลร์สะอึกเล็กน้อยต่อคำพูดของเมลต์

บางที ที่ไหนสักแห่งในใจเธอเองก็คงจะเข้าใจเรื่องนั้นได้อยู่แล้ว แคลร์ไม่พูดโต้ตอบอะไร เมลต์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่อารมณ์ต่อ

「ยูโกใจดีเพราะงั้นคงไม่ปฏิเสธคำขอของเธอที่กำลังอ่อนแอแน่ ฟี่คุงเองก็คงจะบอกกับพี่ชายว่าอยากขอให้คุณยืมพลัง แต่ว่าฉันน่ะ……ไม่ยกโทษให้กับสิ่งที่เซน่อนเคยทำกับยูโกมาจนถึงตอนนี้ ถ้าอยากขอยืมพลังยูโกละก็ ก่อนอื่นเซน่อนต้องมาก้มหัวให้ยูโกด้วยตัวเองและขอโทษกับสิ่งที่เคยทำมาจนถึงตอนนี้จริงไหม? สิ่งที่คุณควรทำไม่ใช่การก้มหัวแทนเซน่อนแต่เป็นการพาเซน่อนมาที่นี่แล้วขอโทษยูโกไม่ใช่เหรอ?」

「……ตามที่คุณกล่าวเลยค่ะ แต่ว่า ตอนนี้――」

「ตอนนี้ อะไร? แม้แต่การประลองก็ไม่เข้าร่วม การก้มหัวให้อีกฝ่ายที่เคยสร้างปัญหาให้ก็ทำไม่ได้ เหตุผลที่ยูโกต้องต่อสู้ทั้งที่รู้ว่าเสี่ยงอันตรายเพื่อคนแบบนั้นมันคืออะไร? แม้แต่เรื่องนั้นก็ทำไม่ได้อยู่กับผู้ชายที่ต้องให้คุณดูแลทุกเรื่อง……คุณคิดว่ามีความสุขแล้วเหรอ?」

「………」

แคลร์ที่ไม่สามารถพูดหรือตอบโต้อะไรกับความเห็นของเมลต์ได้แต่ก้มหน้าและเงียบ

แม้คำพูดจะรุนแรงแต่ภายในนั้นก็มีความรู้สึกเป็นห่วงจากเมลต์ซึ่งทนเห็นสภาพของตนเองที่เจ็บปวดจนเกินไปไม่ได้ เธอรู้สึกได้เช่นนั้น และหลังจากปิดปากเงียบสักพักก็พูดขึ้น

「คุณเมลต์ เอเพสินะคะ? ตามที่คุณกล่าวเลยค่ะ ฉัน……ผิดเองค่ะ」

「……จะเอายังไงล่ะ? จะไปพาเซน่อนมาที่นี่ไหม?」

「ไม่ค่ะ……น่าเสียดาย แต่เรื่องนั้นน่าจะยากค่ะ ท่านเซน่อนในตอนนี้ไม่มั่นคงอย่างมากแม้ว่าฉันจะพยายามโน้มน้าวแต่เพื่อให้ยอมรับเรื่องนั้นมันมีเวลาไม่พอค่ะ ตอนนี้การพาท่านเซน่อนมาที่นี่ทันทีพลังของฉันทำไม่ได้ค่ะ」

แคลร์ที่แสดงสีหน้าน่าเวทนาก้มหัวลงจนสุด

หลังจากทำเช่นนั้นแล้ว ไม่ใช่แค่เมลต์แต่หลังจากที่มองรอบๆพวกยูโกทุกคนแล้วก็พูดขึ้น

「ขออภัยที่สร้างความลำบากให้ค่ะ การกระทำที่ไร้ยางอายและเห็นแก่ตัวจนเกินไปนั้นรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้งค่ะ กรุณาลืมเรื่องนี้ไปเถอะค่ะ ฉันเองก็ขอโทษกับเรื่องนี้ด้วยค่ะ ขอบพระคุณที่อุตส่าห์สละเวลาค่ะ」

หลังจากโค้งคำนับอย่างสุภาพ แคลร์ก็ก้าวเท้ากลับ

เธอยอมรับว่าตนเองผิดแล้วพยายามเดินออกจากสถานที่แห่งนี้ทว่า……คำพูดของยูโกได้เอ่ยขึ้นมาจากข้างหลังนั้น