(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 127 จงยึดมั่นในความคิดตัวเองสิ……แปลงร่าง!

จงยึดมั่นในความคิดตัวเองสิ……แปลงร่าง!

「สวมฮูดสีดำ……ไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายด้วยงั้นเหรอ……!!」

คำให้การของซังกะข้อมูลน้อยเกินไป จินบะทุบกำปั้นลงบนพื้นของร้านด้วยความหงุดหงิด

ยูโกไม่เคยได้ยินคีย์เวิร์ดคำว่า『ดาบมาร』ที่ดูเหมือนจะมีความหมายแฝงอะไรบางอย่าง จึงถามคำถามกับเขาที่เป็นเช่นนั้น

「คุณจินบะ ดาบมารเนี่ยมันคืออะไร? เจ้านั่นคือกุญแจสำคัญในคดีนี้งั้นเหรอ?」

「อา อาจจะละนะ สิ่งที่เรียกว่าดาบมารถ้าจะพูดง่ายๆก็คืออุปกรณ์เวทต้องสาป วิธีสร้างมีหลากหลายแต่ว่ากันว่าทั้งหมดนั้นจะมอบพลังมหาศาลให้กับผู้ครอบครอง อย่างไรก็ตาม……คำสาปที่อยู่ในดาบจะกัดกร่อนผู้ใช้ กล่าวกันว่าในท้ายที่สุดผู้ที่ใช้ดาบมารจะสูญเสียสติไปโดยสมบูรณ์」

「เพราะบัซใช้ดาบมารนั่นก็เลยคลั่งไป หมายความว่าอย่างงั้นเหรอ?」

「ถ้าคิดว่าที่บัซปลอมเป็นเยนได้ เพราะถูกดาบมารดึงพลังที่อยู่ในตัวเองออกมามันก็ลงล็อคพอดีละ แต่เพราะเหตุนั้นเขาถึงได้คลั่งไป……!」

「ดาบมารจะขยายอารมณ์ด้านลบที่มีอยู่ในจิตใจของผู้คน ความรู้สึกเสียใจที่แยกจากเยนซึ่งมีอยู่ในตัวเขาคงจะถูกบิดเบือนและถูกขยายเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอน」

「ไม่จริงน่า บัซ……!?」

แม้ความคิดภายในหัวจะพยายามยอมรับขนาดไหน แต่ภายในใจมันตัดขาดไม่ได้ง่ายๆแบบนั้น

ความโศกเศร้าที่เกิดขึ้นมาจากการแยกจากเยนที่เคยใช้เวลาร่วมกันในฐานะพวกพ้อง และความรู้สึกรักใคร่ที่มีต่อเธอได้ถูกบิดเบือดไปด้วยดาบมาร ในขณะที่ทุกคนคิดถึงเรื่องบัซและแสดงสีหน้าอึมครึม ซังกะก็พูดขึ้นทั้งน้ำตา

「บัซแปลกขึ้นเรื่อยๆ ตอนที่ฉันรู้ตัวว่ามันผิดปกติก็สายเกินไปแล้ว ไม่อยากแยกกับเยนจริงๆ อยากใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไปหมอนั่นเริ่มพูดแบบนั้น แล้ววางแผนปล้นทรัพย์พยายามให้ล้มเลิกการใช้ชีวิตใหม่โดยการโยนความผิดนั้นให้เธอ ทั้งปลอมเป็นเยนจงใจสร้างคำให้การของผู้เห็นเหตุการณ์ ทั้งทิ้งอุปกรณ์เวทที่เก็บได้ในร้านนี้ไว้ในที่เกิดเหตุ ก็เพื่อเรื่องนั้น」

「……คนร้ายในคดีปล้นทรัพย์คือบัซ หมายความว่านายที่ออกมารับหน้าเพราะถูกเจ้านั่นข่มขู่แล้วทำตามที่สั่งเหรอ」

「ไม่ว่ายังไงก็หยุดหมอนั่นไม่ได้แล้ว ฉันที่คิดแบบนั้นเลยมาปรากฏตัวต่อหน้าพวกนาย……แต่ฉันทำได้เพียงแค่นั้น มันอดรู้สึกสมเพชตัวเองไม่ได้ เรื่องที่บัซคลั่งไปก็ไม่รู้ตัวเลยตัวซ้ำ มีแต่ต้องทำตามที่หมอนั่นสั่งด้วยความหวาดกลัว……เพราะเหตุนั้นหมอนั่นถึงได้สร้างบาดแผลให้กับผู้คนมากมาย เยนที่พยายามเริ่มต้นใหม่อย่างซื่อตรงเองก็ได้รับความเสียหายด้วย ถ้าหยุดหมอนั่นไว้ถึงแม้ว่าฉันจะต้องตายละก็ เรื่องแบบนี้คง……!!」

ซังกะที่พูดเช่นนั้น บ่งบอกถึงความรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างแท้จริง

เรื่องที่ไม่ได้รู้สึกตัวถึงความเจ็บปวดของเพื่อน เรื่องที่ทำให้เขาคลั่งไปโดยสมบูรณ์เพราะเหตุนั้น และเรื่องที่มันส่งผลกระทบต่อชีวิตของเยนที่พยายามใช้ชีวิตใหม่อีกครั้ง ซังกะรู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง

ท่าทีในฐานะคนน่ารังเกียจที่แสดงออกมาต่อหน้าพวกตนเอง ทำแบบนั้นลงไปเพราะถูกสั่งโดยบัซที่ถูกดาบมารทำให้บ้าคลั่ง ในขณะที่พวกเมลต์รู้เรื่องนั้นเงียบลงเพราะเข้าใจความเสียใจของเขา ยูโกที่ได้ฟังเรื่องของซังกะก็แตะไหล่เขาพร้อมกับพูดขึ้น

「อย่าตำหนิตัวเองเลย ซังกะ นายทำได้ดีแล้วละ เพราะไม่ได้ทิ้งทั้งบัซทั้งเยนแล้วหนีไป คงจะต่อสู้และพยายามทำอะไรบางอย่างในแบบของตัวเองอยู่ใช่ไหมล่ะ? ถึงจะไม่สามารถป้องกันเรื่องคดีปล้นทรัพย์ได้ แต่นายที่พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อเพื่อน ฉันตำหนิไม่ได้หรอกนะ」

「ยูโก……」

ทั้งความผิดในอดีต ทั้งเรื่องคดีปล้นทรัพย์ เป็นการกระทำอาชญากรรมร้ายแรงนั้นไม่ต้องสงสัย ทั้งซังกะทั้งบัซคงจะเรียกว่าเป็นคนดีโดยสมบูรณ์ไม่ได้

ทว่า ถึงอย่างนั้น……ยูโกก็ไม่ได้คิดว่าพวกเขาคือคนเลว

เขาบอกว่าไม่สามารถตำหนิคนที่เสียใจกับการกระทำ เคลื่อนไหวโดยคำนึงถึงเพื่อน ถึงพวกพ้องได้ ซังกะได้ขอร้องเขาอย่างสิ้นหวัง

「ขอร้องละ…..! หมอนั่น บัซ ช่วยหยุดที……! ถ้าปล่อยไว้แบบนี้หมอนั่นต้องฆ่าคนแน่ จนถึงตอนนี้ยังพอหยุดไว้ได้แบบฉิวเฉียดแต่ว่าเรื่องนั้นมันถึงขีดจำกัดแล้ว ก่อนที่หมอนั่นจะช่วงชิงชีวิตของใครสักคนไป ได้โปรด……!」

「อา ไว้ใจได้เลย จะหยุดให้เองละ ฉัน……ไม่สิ――」

ยูโกคว้าจับมือของซังกะที่ยื่นมาหาตนเอง และตอบรับอย่างมั่นคง

ในระหว่างนั้นเขาหันไปมองเมลต์และหยุดคำพูดไว้กลางคัน แล้วแก้ใขคำพูดให้เหมาะสมใหม่อีกครั้ง

「――“พวกเรา”น่ะนะ」

เมลต์พยักหน้าให้กับคำพูดนั้นและสายตาของเขา หลังจากสบตากับยูโกก็ลุกยืนขึ้น

จากนั้น ก็พูดกับเยนที่จ้องมองตนเองด้วยรอยยิ้ม

「เยน ฝากซังกะด้วย ฉันจะต้องทำสิ่งที่ควรทำในฐานะอัศวินวิถีเวทฝึกหัด ไม่ต้องห่วง เรื่องบัซปล่อยให้พวกเราจัดการเอง! 」

「……อืม เชื่ออยู่นะเมลต์ ฝากบัซด้วย ได้โปรด ช่วยหยุดเขาที……!」

เมลต์รับเอาความปรารถนาจากเพื่อน และออกไปข้างนอกร้านกับยูโก

ขณะมองดูบัซที่มองเหยียดรอมเมโลซึ่งกำลังตกตะลึงและขับไล่หน่วยรักษาความปลอดภัยที่พยายามจะเข้าจับกุมตนเอง เธอก็พูดกับคู่หู

「ไปกันเถอะ ยูโก ไปหยุดบัซให้ได้กันเถอะ!」

คริสตัลที่ฝังอยู่ในซอร์ด ริงเปล่งประกาย เมลต์ปลดปล่อยแสงสีม่วง

บัซที่เห็นสิ่งนั้น พูดกับทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์บ้าคลั่ง

「อะไร? พวกแกเองก็จะขัดขวางเหรอ? ไม่ดีเลยนะแบบนั้น……ถ้างั้นก็คงต้องขอให้ตายไปด้วยแล้วกัน……!」

「ไม่ยอมถูกฆ่าหรอกนะ พวกเราน่ะ เพื่อเพื่อนที่ห่วงใยนาย……จะต้องหยุดนายให้ได้」

ยูโกมองหมัดขวาที่กำแน่นราวกับรับความรู้สึกของเยนและซังกะเอาไว้ และละสายตาจากตรงนั้น แล้วพูดขึ้นขณะจ้องมองบัซตรงๆ

เขาเปิดตาอย่างช้าๆทั้งแบบนั้น ขณะสัมผัสถึงเปลวเพลิงที่ลุกโชนอยู่หัวใจของตนเอง ก็กล่าวคำพูดที่เป็นสัญญาณแห่งการต่อสู้อย่างสงบ

「……แปลงร่าง! (เฮนชิน)」