(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย 117 จุดขัดแย้งกันที่คาใจอย่างน่าประหลาด

จุดขัดแย้งกันที่คาใจอย่างน่าประหลาด

「คดีปล้นทรัพย์ที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งรอบๆตัวคุณเยนซึ่งเป็นคนมีประวัติ ในขณะที่เธอถูกหมายหัวว่าเป็นผู้ต้องสงสัย เหล่าผู้สมรู้ร่วมคิดในอดีตที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน……ผมคิดว่าเรื่องเหล่านี้ทั้งหมดอาจจะเชื่อมโยงกันหรือเปล่า」

「พวกพ้องในอดีตไม่ควรหันหลังให้กับความชั่วร้ายและมุ่งไปบนเส้นทางที่ถูกต้อง พวกคนร้ายพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อนำพวกพ้องกลับคืนมา……ก็นะ เป็นเรื่องที่มีให้เห็นบ่อยๆนี่นะ」

「ฉันเองก็คิดว่าอาจจะเป็นแบบนั้น แต่แค่ ยังไงดีล่ะ……มันอธิบายไม่ถูกแต่มันรู้สึกแปลกๆน่ะ」

「ที่ว่ารู้สึกแปลกๆเนี่ยเรื่องอะไรเหรอ? เรื่องที่ว่าพวกคนที่ชื่อซังกะนั่นน่าสงสัยอะไรบางอย่างเหรอ?」

「ก็ใช่อยู่แต่ว่าไม่ใช่แบบนั้น อื~ม……เรื่องนี้จะพูดยังไงดีล่ะ……?」

แม้จะเห็นด้วยกับความคิดเห็นของแองเจิลและฟี่ แต่ยูโกที่รู้สึกถึงบางอย่างแปลกๆได้ด้วยสัญชาตญาณก็คร่ำครวญด้วยความหงุดหงิดที่อธิบายเรื่องนั้นออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

แทนที่เขาที่เป็นเช่นนั้น ฟี่ผู้เป็นน้องชายได้พูดถึงความรู้สึกไม่สบายใจที่รู้สึกได้ และอธิบายให้ทั้งสองคนฟัง

「สิ่งที่ผมคิดว่ามันแปลกๆในตอนแรกคือ พวกคนที่ชื่อซังกะทำเรื่องยุ่งยากอย่างการ“มาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน”」

「……หมายความว่ายังไง ฟี่?」

「สมมติว่าพวกพ้องในอดีตของคุณเยนก่อคดีปล้นทรัพย์เพื่อนำเธอกลับไปแล้วกันครับ ด้วยการทำให้คุณเยนตกเป็นผู้ต้องสงสัยจากหน่วยรักษาความปลอดภัยไล่ต้อนให้สภาพจิตใจของเธอจนมุม ถ้าวางแผนไว้ว่าจะพูดคำล่อลวงใส่เธอที่เป็นเช่นนั้นแล้วพากลับไปเป็นพวกพ้อง การโน้มน้าวเธอต่อหน้าเหล่าคนที่เป็นพันธมิตรของคุณเยนอย่างมาสเตอร์เจ้าของร้านหรือคุณเมลต์มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอครับ?」

「ก็จริง……ถึงแม้จะล่อลวงเยนต่อหน้าพวกยูโก แต่คนที่อยู่รอบๆก็ต้องหยุดเรื่องนั้นอยู่แล้ว ในความเป็นจริงมันก็เป็นแบบนั้น ถ้าตั้งใจจะดึงเยนกลับไปเป็นพวกพ้องจริงๆละก็ แอบทำลับๆตอนอยู่คนเดียวไม่มีคนขัดขวางดีกว่า การทำแบบนั้นน่าจะปกติกว่า」

「แต่ว่า พวกเขาไม่ทำแบบนั้น อุตส่าห์เข้าไปในร้านโดยรู้ว่าจะต้องถูกขัดขวาง พร้อมกับเปิดเผยใบหน้าและชื่อให้พวกพี่รู้เป็นการกระทำที่น่าสงสัย แม้จะบอกว่าบังเอิญแต่ทั้งที่ภายในร้านมีคุณจินบะที่เป็นสมาชิกหน่วยรักษาความปลอดภัยอยู่ด้วยแท้ๆ ทำไมต้องทำเรื่องที่ขัดแย้งและเสี่ยงแบบนั้นด้วยล่ะ?」

「ใช่! นั่นแหละ! อ๊า~ พออธิบายแทนก็กระจ่างขึ้นมาแล้ว!」

ยูโกซึ่งขอให้ฟี่ช่วยอธิบายความรู้สึกไม่สบายใจที่รู้สึกได้แทนปรบมือพร้อมตะโกนออกมา

หลังจากทำเช่นนั้นเขาคิดได้ถึงส่วนน่าสงสัยซึ่งได้คำตอบที่ชัดเจนออกมา และพูดถึงความรู้สึกไม่สบายใจที่สัมผัสได้จากการพูดคุยกับซังกะจริงๆ

「แล้วก็ คนที่ชื่อซังกะน่ะนะ จะบอกว่าเข้าใจอะไรง่ายแบบแปลกๆก็ไม่เชิง แต่ตัดใจเร็วไปละ ตามที่ฟี่บอก รู้สึกเหมือนจะลำบากเข้ามาในร้านโดยรู้ถึงความเสี่ยงแต่พอฉันหยุดนิดหน่อยก็ยอมถอยกลับไปแบบง่ายๆ ไม่ใช่ว่ามันแปลกๆเหรอ?」

「รู้ว่าพวกพ้องในอดีตถูกหน่วยรักษาความปลอดภัยสงสัย เลยเป็นห่วงและเข้ามาดูสถานการณ์……? ไม่สิ สำหรับเรื่องนั้นคำพูดและวิธีพูดมันโหดร้ายเกินไป พิจารณาจากสิ่งที่พูดเป้าหมายของทั้งสองคนคงจะเป็นการพาเยนกลับไปเป็นพวกพ้องไม่ผิดแน่ เพียงแต่เรื่องเกี่ยวกับคดีปล้นทรัพย์อาจจะไม่เกี่ยวข้องกันงั้นเหรอ?」

「แล้วก็อีกหนึ่งเรื่อง มันคาใจเรื่องที่รายงานการพบเห็นคุณเยนที่ออกมาจากเหล่าผู้คนที่ตกเป็นผู้เสียหายในคดีปล้นทรัพย์จริงๆน่ะ คุณเยนเป็นผู้หญิงและพวกพ้องสองคนเป็นผู้ชาย เรื่องนี้ไม่น่าจะมองผิดพลาดได้ หรือบางทีอาจจะไม่ได้เกี่ยวของกับคดีปล้นทรัพย์จริงๆก็ได้……?」

「อ๊า~! ไม่เข้าใจเลย! ยิ่งคิดเท่าไหร่ก็ยิ่งปวดหัว!」

คำถามหนึ่งได้รับคำตอบ แต่คราวนี้ก็มีคำถามอื่นปรากฏออกมา

แองเจิลยิ้มอย่างขมขื่นกับสภาพยูโกที่กุมหัวอย่างสับสน หลังสูดหายใจหนึ่งครั้งก็พูดกับเขา

「เอาเถอะ เรื่องพวกนี้เป็นส่วนที่ควรคาดหวังกับหน่วยรักษาความปลอดภัยมากกว่าเรื่องที่ว่าพวกเราจะทำยังไงนี่นะ การคาดคะเนจบเพียงเท่านี้แล้วกัน สำคัญกว่านั้นยูโก ช่วยเอาอุปกรณ์สื่อสารที่ฝากไว้มาคืนทีสิ อยากจะเพิ่มฟังก์ชั่นใหม่」

「โอะ โอ้ รอเดี๋ยวนะ ถ้าจำไม่ผิดอยู่แถวๆนี้……อ้าว?」

การคาดคะเนในสถานการณ์ที่ข้อมูลไม่เพียงพอในอีกความหมายอาจจะนำไปสู่ข้อสรุปที่ผิดพลาดก็ได้ แองเจิลตัดการสนทนานี้และหยิบยกหัวข้ออื่นขึ้นมาพร้อมพูดกับยูโก

ยูโกค้นกระเป๋าเสื้อตามคำพูดของเธอที่บอกว่าให้คืนอุปกรณ์สื่อสารที่ให้ยืมมา ทว่าสีหน้านั้นกลับค่อยๆซีดลง

「……เฮ้ เป็นอะไรไป? อุปกรณ์สื่อสารล่ะ?」

「……ไม่มี อาจจะทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่ง……」

「หาาาา!? นี่นายทำอะไรลงไป!? ไอ้นั่นมันต้องใช้เวลาค่อนข้างมากเลยนะ!? เอาไปทิ้งไว้ที่ไหน!? นึกให้ออกซะ!」

「อะ เอ่อ……ถ้าจำไม่ผิดเอาออกมาจากกระเป๋าเพื่อโชว์ให้เมลต์ดูที่ร้านของเยน แล้วหลังจากนั้นก็ไปที่ด้านหลังร้านเพราะงั้นเลยวางทิ้งไว้บนโต๊ะ……!」

「นายอย่ามาล้อเล่นนะ! พรุ่งนี้สิ่งแรกที่ต้องทำในตอนเช้าคือไปที่ร้านแล้วตรวจสอบว่าของที่ทิ้งไว้หายไปไหมซะ! จะเอาอุปกรณ์สื่อสารที่ฉันพกไว้ติดตัวไปด้วยก็ได้เพราะงั้นหาให้เจอให้ได้ละ! เข้าใจสินะ!?」

「อะ โอ๊ส!」

ยูโกยืดหลังตรงพร้อมตอบกลับแองเจิลที่ข่มขู่ด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว และกวัดแกว่งค้อนที่เป็นอาวุธ  

หลังจากหยิบอุปกรณ์สื่อสารอีกชิ้นจากร่องอกและส่งสิ่งนั้นให้เขาแล้ว แองเจิลก็กุมหัวและบ่นพร้อมกับถอนหายใจ

「อา……พอกลายเป็นแบบนี้แล้ว ก่อนอื่นอย่างแรกเลยควรเพิ่มฟังก์ชั่นเพื่อให้รู้ตำแหน่งของอุปกรณ์สื่อสารแล้ว ทั้งที่รวบรวมข้อเสนอของนายด้วยความน่าสนใจหลายๆอย่างครึ่งหนึ่งแท้ๆ แต่ทำไมต้องมารวมฟังก์ชั่นไร้ประโยชน์เข้าไปเพราะสถานการณ์แบบนี้ด้วยเนี่ย……」

「ขะ ขอโทษด้วย จะหาให้เจอให้ได้เพราะงั้นช่วยยกโทษให้ทีเถอะนะ」

「ของมันแน่อยู่แล้ว! ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันกุมจุดอ่อนของนายที่ชื่อบลาสเตอร์กับฟี่เอาไว้อยู่เพราะงั้นละ! สมมติว่าไม่เจออุปกรณ์สื่อสารแล้วลองคอตกกลับมาดูสิ ในสองอย่างนี้อย่างไหนสักอย่างจะต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์สุดเหลือเชื่อแน่ละ!!」

「อะ เอ๋……! ช่วยด้วย พี่~……!」

「วะวะวะ!? ขอร้องละอย่าลงมือกับฟี่เลยนะ~!」

เมื่อเห็นแองเจิลข่มขู่ตนเองโดยการจับฟี่เป็นตัวประกันพร้อมทำหน้าราวกับยักษ์มาร ยูโกที่ทนไม่ไหวก็ร้องขอให้ยกโทษให้

คดีปล้นทรัพย์เองก็เป็นปัญหา แต่สำหรับตนเองในตอนนี้แล้วทางนี้เป็นปัญหาที่ควรรีบแก้ไขมากกว่า ขณะคิดเช่นนั้นยูโกก็ใช้เวลายามค่ำคืนอย่างมีชีวิตชีวาร่วมกับเหล่าพวกพ้องต่อไป