[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 62 – 039：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน③ จุดพักอาซาเรีย Ⅱ

039：งานเปิดตัวแห่งความร้าวฉาน③ จุดพักอาซาเรีย Ⅱ

ณ ชั้นสามของโรงแรมหรู

ทั่วพื้นที่เต็มไปด้วยเศษซากกระจกแตกคลุมทั่วพรมสีแดงพร้อมกับมีร่างของชายชุดดำในสภาพสุดสยองนอนกองอยู่สี่คน ซึ่งกระโหลกศีรษะแหลกเป็นเสี่ยงๆเผยให้เห็นสมองที่อยู่ด้านใน

อาวุธกริซสีเข้มที่อาบสีดำ ชายสองคนที่เหลืออยู่รับรู้ได้ถึงความน่ากลัวของสาวน้อยตรงหน้า

「โอ้ เป็นอะไรไปล่ะ ภารกิจของพวกนายคือมาลอบสังหารพวกเราไม่ใช่เหรอ？ หากหนีไปแบบนี้ก็ไม่ใช่มืออาชีพเลยนะ พวกมืออาชีพต่อให้รู้ตัวว่าจะตายก็จะลงมือทำให้สำเร็จ ภาคภูมิใจในอาชีพตัวเองหน่อย」

ผมมันวาวสีเงินของเธอปลิวไปตามสายลมที่เข้ามาผ่านรอยแตกของหน้าต่าง

เธอยิ้มออกมาด้วยท่าทางอ่อนโยนในขณะที่จิตสังหารอันรุนแรงถูกปล่อยออกมาจากดวงตาของเธอ

พวกชายชุดดำได้รับคำสั่งมาว่าให้ลอบสังหารทั้งสี่คนนี้ โดยเฉพาะสาวน้อยผมเงินตรงหน้า

แม้ว่าจะรู้ว่าตัวตนตรงหน้าเหมือนกับปีศาจร้ายในคราบสาวน้อย แต่พวกเขาก็จะต้องทำหน้าที่ให้สำเร็จในฐานะชิโนบิ

ต้องขอโทษลูกสาวตัวน้อยๆของฉัน ฉันน่ะหาเลี้ยงชีพด้วยการสังหารผู้คน จากนั้นก็นำกองกำลังบุกเข้ามาพร้อมข้อมูลที่ได้มา

แต่พอมาเจอกลับตัวแล้วเป็นยังไง

สี่ในหกคนกระโหลกแตก สมองขาดก่อนที่จะได้ทำอะไรอีก

ตัวบ้าอะไรอยู่ตรงหน้าเรากันแน่?

ความกลัวและความตกใจทำให้ตัวของเขาสั่นกลัว

รูปร่างของเธอนั้นงดงาม แต่ความสามารถของเธอ ที่ยิงเจ้าลูกบอลโลหะออกมาจากปลายนิ้วสามารถฆ่าพวกเราได้ในนัดเดียว

ความกลัวผุดขึ้นมาจากท้อง

เหตุผลที่พวกเราพยายามถอยให้ห่างมากที่สุดเพราะรู้อยู่แล้วว่ายิ่งใกล้มากเท่าไหร่ความตายก็จะมาเยือนเร็วมากขึ้น

พวกเราชิโนบิพยายามอย่างไร้ประโยชน์ในขณะที่ควบคุมเหงื่อที่ไหลไปทั่วร่างกาย หอบหายใจอย่างรุนแรง

　ปาชิ้งงงงงงง！

เสียงดังก้องเบาๆนั้นชายชุดดำหันไปมองสหายคนสนิทแล้วก็บนว่าศีรษะแหลกสลายลูกบอลเหล็ทะลุจากปากไปถึงกระโหลกด้านหลัง

「……อึก！！」

จุดจบของเพื่อนที่กินข้าวหม้อเดียวกัน

ร่างนั้นแหลกสลายอย่างเงียบงันภายใต้การยิงลูกบอลเหล็เพียงครั้งเดียว

ชายคนนั้นพูดอะไรไม่ออกได้แต่หันไปมอง

เธอเดินเข้ามาหาอย่างช้าๆ กลางทางเธอยิ้มอย่างมีความสุข

ดูเหมือนรอยยิ้มของปีศาจมากกว่าที่จะเป็นนางฟ้า

「อึก……！」

เขาคร่ำครวญและพยายามหาทางเอาชีวิตรอด

แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้อีกไม่กี่วินาที เขากำลังจะไปยังยมโลกเหมือนเพื่อนๆของเขา

ทันใดนั้นสาวน้อยก็หันมือไปทางหน้าต่างและโยนอะไรบางอย่างทิ้งลงไป

กระจกแตกในขณะเดียวกันชายชุดดำที่กระโดดเข้ามาทางหลังหน้าต่างก็ศีรษะแตกในทันที

ราวกับว่าเธอเห็นทุกสิ่ง เขาพยายามคิดว่าทำอะไรไปก็ไม่มีทางรอดแล้ว

อย่านึกเสียใจภายหลัง

แม้ว่าจะไม่มองย้อนกลับไป แต่วินาทีต่อมากระโหลกของฉันคงแหลกละเอียด

ถึงกระนั้น ฉันก็ยังวิ่งต่อไปโดยมีความหวังเพียงเล็กน้อยที่จะรอดตาย

「เฮ้ย เฮ้ย คิดจะหนีไปไหนกัน？」

ถึงกระนั้นความสิ้นหวังก็มาหาเขา

ราวกับว่าดักรอฉันอยู่ตั้งแต่ต้น

โดยไม่รู้สึกตัวเลยสาวน้อยผมสีเงินมายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

「ว๊ากกกกก！？」

ฉันอดไม่ได้ที่จะตกใจ

เธอยกมือขึ้นช้าๆ

ด้านบนของมือเธอมีลูกบอลตะกั่ว และในที่สุดเขาก็ตระหนักได้ว่าเธอยิงด้วยความเร็วสูง ในขณะที่ตาเปล่าของเขามองไม่ทัน

　ตูมมมมมมมมมมมม！

วิสัยทัศน์จางหายไป

ไม่สามารถระบุที่มาของเสียงที่ดังเข้ามาในแก้วหูได้

เพราะในขณะนั้นเขาถูกยิงลูกตะกั่วเข้าไปในศีรษะและไม่มีวันกลับมาได้อีก

　――จากนั้นความสงบก็มาเยือน

ทางเดินปูพรมสีแดงยังคงเต็มไปด้วยเศษกระจก และถ้าวิ่งเท้าเปล่าโดยไม่ตั้งใจ ฝ่าเท้าคงชุ่มไปด้วยเลือด

「พี่สาวคะ！」

อลิซ่าพยายามตามมาด้วยระยะทางที่ห่างมาเล็กน้อย

แต่ว่าลูน่าเองก็หันกลับมามองทางอลิซ่าและยิ้มออกมาเล็กน้อย

「ถ้าให้ฉันเดาคนพวกนี้เป็นคนของเธอใช่ไหม？」

จากนั้นที่ด้านหลังของลูน่า

แสงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่าง

มีเด็กสาวที่มีรูปลักษณ์โดดเด่นภายใต้แสงจันทร์

「เอ๋ ก็หวังว่าจะชอบนะคะ？」

หญิงสาวคนนั้นกลับมามองโดยไร้ซึ่งจิตสังหารเธอมีผมสีเข้มยาวถึงเอวและมีแสงสีแดงจางๆจากคิ้วของเธอ

ใบหน้าเรียบร้อยที่ทำให้นึกถึงตุ๊กตา แต่ให้ความรู้สึกแสนเย็นชา

เธอสวมชุดเดรสสีดำสนิทซึ่งเน้นความขาวของผิวพรรณที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี

　一ฉากตรงหน้านั้นเงียบสงบ หากมองดูดีๆก็ดูเหมือนพวกแวมไพร์ที่ออกหาเหยื่อกลางค่ำคืน

「เธอคือ？」

「ขอโทษที่แนะนำตัวช้านะคะ ดิฉัน ชิล่า มูเอล ลูกสาวของลิฟเรย์ มูเอล」

「อ่า เธอเองเหรอเนี่ย……」

เธอก้มศีรษะท่ามกลางแสงจันทร์

เมื่อมองจากมุมคนภายนอกเป็นฉากที่บอกได้ว่า「เธอหลงตัวเองสุดๆ」

ลูน่าพยักหน้าและหันหน้าไปมองทางสาวน้อยผมสีเข้ม

「ถ้างั้นมาคุยเรื่องบริหารกันก่อนดีไหม ยินดีที่จะชดใช้ค่าเสียหายที่ทำให้โรงแรม ที่ถูกทำลายและสกปรกรึเปล่าคะ？」

「เอ๊ะ……จะเอาแบบนั้นเหรอ」

ชิล่าถอนหายใจออกเล็กน้อย

ลูน่าผ่อนคลายไหล่ขณะเดินไปที่หน้าต่างโถงทางเดินและยกฝ่ามือเธอขึ้น

　ตูมมมมมมมมมม！

รูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นที่ผนังโถงทางเดิน

ชิล่าเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

「ทำไมพวกเราไม่ไปหาสถานที่กว้างๆเพื่อพูดคุยกันหน่อยล่ะ ฉันอยากจะพูดคุยเรื่องราวกันหน่อยน่ะ」

เธอมองมาทางนี้ด้วยรอยยิ้มจางๆและมองไปทางผมสีเข้มของเธอ

สาวน้อยผมสีเข้มยื่นขาไปข้างหน้าขณะที่ริมฝีปากของเธอบิดเบี้ยวไปด้วยรอยยิ้ม

อยากจะกระโดดจากชั้นสามของโรงแรมเหรอ? ก็เอาสิ

เพราะลูน่าสามารถบินได้อย่างอิสระบนท้องฟ้า และเธอแน่ใจว่าสาวน้อยคนนี้เองก็คงมีของ

「อ่า พอดีฉันไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขตนี้สักเท่าไหร่ จะพาไปไหนก็ได้ที่เธอคิดว่าดี」

「ไม่ลำบากใจเหรอคะที่ให้ศัตรูกำหนดสถานที่ให้」

「อ่า ถ้าเกิดเหตุอะไรขึ้นฉันก็แค่ฆ่าพวกมันทิ้งเท่านั้นเองไม่มีปัญหา」

「อ่าไม่ใช่เพียงแค่ความกล้า แต่น่ากลัวด้วยนะคะเนี่ย」

เอ่อ ช่างเป็นรอยยิ้มขี้เล่นจริงนะแม่สาวคนนี้ เธอบินไปบนท้องฟ้าตามที่คาดเอาไว้ ในขณะที่ฉันเองก็ตามเธอไป

ลูน่าตามเธอไปด้วยความตื่นเต้น