[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 55 – 032：แผนการฝึกนักบุญ⑨ เขาวงกตแห่งความมืดมน บทกลาง

032：แผนการฝึกนักบุญ⑨ เขาวงกตแห่งความมืดมน บทกลาง

ทางเดินอันแสนที่ไม่ค่อยราบเรียบภายในถ้ำ

เป็นสภาพแวดล้อมที่บอกได้ว่าพื้นที่นี้ถูกสร้างขึ้นด้วยจุดประสงค์อื่นอย่างชัดเจน

「ไปกันเถอะ」

「เอ๊ะ เหหหหหหห เดี๋ยว……？！」

ท่านพี่เดินเข้าไปกลางห้อง

เมื่อฉันพยายามจะหยุดเธอ แต่ทันใดนั้นก็มีวงเวทย์ขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นบนพื้นและเธอก็หายไปอย่างสิ้นเชิง

「ฉันเองก็จะไปด้วย！」

「เอาจริงดิ！」

ท่านอลิซ่าและโอไกก็วิ่งเข้าไปพร้อมกัน ทั้งสองเองก็หายไปเหมือนกับท่านพี่

　「เป็นไงเป็นกัน！」เกลเองก็พุ่งเข้าไปด้วย

แลนเซอร์และมารีเดินตามราวกับถูกลากไปด้วย และฉันซึ่งไปช้ากว่าเล็กน้อยก็รีบไปตามพวกเขา

วิ้งงงงงงงงงงงงง

วิสัยทัศน์ของฉันมืดลง

แต่ถึงอย่างนั้นในเสี้ยงวินาที พื้นที่โดยรอบก็เปลี่ยนไป

　――ฉันพูดจากความรู้ของเกมจีบหนุ่ม ดังนั้นแม้ฉันจะบอกว่าเป็นมอนสเตอร์เฮ้าท์ แต่ก็น่าจะมีแค่มากสุดสิบหรือยี่สิบตัว แต่พอเรามาถึงก็เห็นมอนสเตอร์เรียงรายไปประมาณสิบเสื่อทาทามิ

「อะไร….กัน……」

ฉากที่โผล่ตรงหน้านั้นเกินจินตนาการไหว

มีมอนสเตอร์มากกว่าหนึ่งหมื่นตัวอยู่ในห้องที่เหมือนกับโดม ซึ่งขนาดมันใหญ่กว่าครึ่งหนึ่งของโตเกียวโดมเลย นับประสาอะไรกับเสื่อทาทามิประมาณสิบแผ่น

ในมุมมองของผู้ที่มาพิชิตมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเอาชนะเพราะเพดานสูงถึงร้อยเมตรและจำนวนมอนสเตอร์มันเยอะเกินกว่าจะเรียกว่ามอนสเตอร์เฮ้าท์แล้ว

หากต้องทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับสิ่งนี้ เราต้องใช้กองทัพจำนวนหลายหมื่นคน

เรียกได้ว่าท่ามกลางความเคร่งเครียดของพวกเรา มีคนๆหนึ่งกำลังสนุกสนานในสมรภูมินรกแห่งนี้

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ พัดใหญ่ประกายแสง(扇広閃)！

บะจ้างงงงงงงงงงงงงงงง แสงที่แผ่ออกไปเป็ดรูปแบบของพัดเป่านรกตรงหน้าออกไป

เรียกได้ว่ามอนสเตอร์อันเดดจำนวนมากมลายหายไปในทันที

「ว้าว……」

ท่านพี่ที่ใช้พลังปราณนั้นเท่มาก

ดังนั้นแม้ว่ามันจะดูเหมือนกับหุ่นตัวสูงๆที่ปล่อยลำแสงเพื่อกำจัดสัตว์ประหลาดและมีแสงไฟกระพริบแถวหน้าอกเธอ หรือบางทีอาจจะเหมือนกับสาวน้อยเวทมนตร์ที่ยิงลำแสงจากปลายไม้เท้าของเธอ

มอนสเตอร์ตรงหน้าถูกกำจับในพริบตา………..อย่างน้อยพวกมันน่าจะหายไปประมาณสองสามพันตัว

ฉันตกใจ และมั่นใจในเวลาเดียวกัน

（ใช่ ถ้าเป็นเทพธิดาเรื่องแค่นี้จิ๊บๆ……）

เมื่อพูดถึงเธอ ดูเหมือนจะมีความสุขอย่างมากและหัวเราะออกมาดังๆ

「อ่า ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า！！ขอลุยแบบเต็มที่เลยล่ะกัน！！ จะฆ่าให้เหี้ยนเลยโว้ยยยย！！！」

เมื่อได้ยินเสียงดังกล่าว ไม่เพียงแต่ฉัน แต่ทุกคนเองก็เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

สำหรับทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างท่านพี่กำลังยืนกระดิกเท้าด้วยท่าทางเบื่อหน่ายกับอีกคนที่ได้แต่ยักไหล่

ท่านพี่พุ่งเข้าหาปีศาจที่พุ่งเข้ามาด้วยตัวคนเดียว และเปิดใช้งานสกิลอื่นๆในขณะที่ถูกศัตรูบังจนมิด

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ วายุวิหกเพลิง！

จากนั้นพายุทอร์นาโดขนาดใหญ่จนถึงเพดานก็ปรากฏขึ้นกลืนกินปีศาจมากกว่าหนึ่งพันตัวและลอยขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะสลายมันกลายเป็นฝุ่น

「ถ้าไม่ยอมรั้งไว้เดี๋ยวไม่ได้เฉิดฉายนะพวกเธอ……」

「อย่าพูดอะไรบ้าๆแบบนั้นสิคะ ก็รู้อยู่หรอกว่าจะพูดอะไรแต่ว่าจำนวนขนาดนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยนะคะ ใครจะไปมีสกิลโจมตีวงกว้างแบบนั้น แถมการปล่อยการโจมตีแบบวงกว้างก็กินพลังมากเล่นปล่อยตั้งแต่เริ่มพวกฉันก็หมดแรงสิ」

「อืม ก็ไม่ผิดซะทีเดียว เอาไปร้อยคะแนน」

「ช่วยไม่ได้หรอก แม้จะเป็นนักสู้หรือนักรบแต่เจอกับศัตรูที่ต่างกันพันเท่าก็ต้องกลัวทั้งนั้น」

โอไกกับอลิซ่ากำลังพูดคุยกันขณะที่มองท่านพี่บ่น

เฮ้อ พวกเธอสามคนก็สมองกล้ามมากพอแล้ว ช่วยอย่ายัดความรู้แบบพวกบ้ากล้ามลงในสมองได้ไหม

เฮ้อ ดูสิเหล่าอัศวินทะเลสาบสติเลื่อนลอยกันไปหมดแล้ว

ท่านพี่ที่โดดเด่นอยู่คนเดียวเข้าไปในดงศัตรู

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมีจำนวนมาก จึงอาจจะมีหลุดรอดมาบ้าง

เห็นพวกมันมามากกว่าหนึ่งโหลและมันกำลังพุ่งมาหาพวกเรา

「อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าจะไม่มีโอกาสให้ได้บทเด่นๆ แต่อย่างน้อยก็มีพวกหลุดรอดมาบ้าง」

「ช่วยไม่ได้ตอนนี้ทนไปก่อนเถอะ การไปขัดความสุขของท่านลูน่าเป็นอะไรที่กระผมกลัวที่สุด」

ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนคำพูดกันเล็กน้อย

พวกปีศาจที่เข้ามายังคงเหมือนเดิมโครงร่างไม่ชัดเจน และฉันรู้สึกอึดอัดมากที่มายังที่นี่ แม้ว่าจะเห็นท่านพี่สนุกสนานก็ตาม

（แต่ว่ามันน่าตลกไหมล่ะ ในเกม RPG พวกเราแค่ต้องสู้ศัตรูสามตัวติดต่อกัน ดังนั้นแม้ว่าจะง่ายมาก แต่ก็มีแค่ยี่สิบถึงสามสิบรอบเท่านั้น และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีเกินหนึ่งร้อยตัว นับประสาอะไรกับจำนวนหมื่นตัว อย่างไรก็ตาม มีจำนวนมหาศาลอยู่ตรงหน้าเรา และพวกมันกำลังเข้าหาเรา มันไม่ใช่เกม）

ใช่ ตัวเลขมันผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

ยิ่งไปกว่านั้นปีศาจที่โผล่ออกมา มันไม่ใช่อันเดดแต่เป็นเผ่าปีศาจทั้งหมด

ดูเหมือนจะมีความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง

（――กล่าวอีกนัยหนึ่งหาก “เขาวงกตแห่งความมืดมน”ดั้งเดิมสำรวจไปแล้วและเป็นของกองทัพจอมมารที่ทำสิ่งนี้）

ในหัวของฉันกำลังคำนวณการคาดการณ์

ท่านพี่ของฉันต้องพูดแบบนี้แน่

ในอดีตเธอเคยต่อสู้และกำจัดหัวหน้าของกองทัพจอมมาร

ถ้าจำไม่ผิด มันเป็นกลุ่มโจรที่แฝงอยู่ในโบสถ์ร้าง และเป็นไปไม่ได้ที่จะมีพวกจอมมารอยู่เบื้องหลัง

（ดันเจี้ยนเองก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจอมมาร และเป็นสถานที่ไม่เกี่ยวข้องกับสถานการณ์ หากไม่เคยเล่นเกม ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีอยู่จริง？）

ปรากฏการณ์ที่อธิบายไม่ได้เหล่านั้น

หากมีเพียงแค่อย่างเดียวก็คิดได้ว่ามันเป็นแค่ความบังเอิญ

แต่ในความเป็นจริงเหตุการณ์เหล่านั้นเปลี่ยนแปลงไปสองรอบแล้ว

กล่าวอีกนัยหนึ่งมันเป็นการกระทำโดยเจตนา ถ้าเป็นแบบนั้น

มีข้อสรุปเดียวที่สามารถสรุปได้มาจากสิ่งนี้

（ด้านกองทัพจอมมารเองก็มีคนกลับชาติมาเกิดงั้นเหรอ……！）

“ฟ้าคราม”เป็นเกมคอนโซลสำหรับเล่นที่บ้าน แต่ถ้ามีคนกลับชาติมาเกิดในโลกเดียวกันและแต่ละคนเกิดต่างถิ่น มันก็เหมือนกับพวกเราแบ่งพรรคแบ่งฝ่ายเหมือนเกมออนไลน์ที่มีผู้เล่นจำนวนมาก

จากมุมมองของตัวเกมท่านพี่ก็เหมือนGM

เป็นตัวละครสุดขี้โกงที่สามารถดลบันดาลทุกอย่างได้

ถ้าเป็นเช่นนั้นตัวละครหลักในโลกใบนี้จะต้องเป็นท่านพี่อย่างแน่นอน

เธอเป็นศูนย์กลางของโลกใบนี้ในขณะที่ถือชะตากรรมของโลกใบนี้ไว้ในมือ

（หากเป็นกรณีนี้บทบาทที่เกิดมาของฉันก็ไม่ใช่การกู้โลกแล้ว……！！）

อาจเป็นเพียงความเข้าใจผิดของฉันที่มีนิสัยหลงผิด

บางทีฉันอาจแค่อยากอยู่กับท่านพี่คนโปรดของฉันตลอดเวลามันก็เลยอาจจะเป็นไปไม่ได้

อย่างไรก็ตามฉันผลักข้อสงสัยเหล่านั้นออกไป และพับมันลงถังขยะ

ฉันเกิดมาเพื่อช่วยท่านพี่

ดังนั้นฉันจึงต้องบอกท่านพี่ทุกอย่างที่ฉันรู้

เพราะนั่นคือภารกิจของฉัน

ถ้าเป็นอลิซ่าเองก็คงไม่ลังเล

เธอควรจะฉลาดกว่าฉันมาก และมีสิ่งที่เรียกว่าเสน่ห์

ดังนั้น

ฉันเองก็มีความปรารถนาอันแรงกล้าที่จะช่วยน้องสาวของฉัน

「ท่านพี่……」

ฮัมเพลงออกมาโดยไม่รู้ตัว กำมือไว้ที่หน้าอก

อธิษฐานต่อเทพธิดา

ปีกสีขาวบริสุทธิ์คู่หนึ่งงอกบนหลังฉัน

「เอ๊ะ มาเรียจัง？！」

ถัดจากเธอมีมารีทำท่าตกใจ

แต่สำหรับฉันตอนนี้ ฉันจะไม่ใส่ใจ

เธอยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักในตัวท่านพี่

วงแหวนปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของฉัน

เงาสีดำสะท้อนที่มุมตาของเธอและมันหันมามอง

จากนั้นความผิดปกติของเงาดำได้จับจ้องมาในตัวฉัน

ฉันเห็นเกลและแลนเซอร์พยายามจะหยุดพวกเขา

「อ่า ฉันเข้าใจแล้วล่ะ」

ฉันปลดปล่อยคำวิงวอนและหันมือไปทางเผ่าปีศาจ

พวกมันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ไม่ใช่มอนสเตอร์

กล่าวอีกนัยหนึ่งเป็นเพียงมันเป็นเพียงโปรแกรมของระบบ ไม่ต่างจากคนที่จุดไฟหรือสร้างน้ำแข็งบนฝ่ามือของพวกเขา

ดังนั้นหากแก้พวกมันจากภายนอกก็จะพังได้โดยง่าย

「อลิสเทียพระแม่ผู้ยิ่งใหญ่และมีความเมตตาแด่ผองเรา ขอท่านทรงประทานแสงสว่างแห่งความเมตตาและโปรดชี้น้ำเราด้วยเถิด」

คำพูดของฉันไหลไปตามธรรมชาติ

พวกมันที่ซัดนักผจญภัยทั้งสองจนปลิวไปด้านข้าง

ถึงกระนั้นฉันก็ไม่ได้มีความเกรงกลัว

（มันแปลก แม้ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ขับคัน แต่หัวใจของฉันก็ยังเงียบสงบ สงบมาก）

วิ่งงงงงงงงงงง แสงจางๆปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของฉัน

พวกปีศาจหายตัวไปในเวลาไม่นาน

แสงจางลงอย่างรวดเร็ว และทั้งสามที่อยู่รอบๆฉัน และแม้แต่ทั้งสองที่อยู่ด้านหน้ายังตกใจ

「ทุกท่านได้โปรดตั้งใจฟัง ทุกคนมุ่งหน้าไปช่วยท่านพี่เถอะค่ะแนวหลังเดี๋ยวดิฉันรับมือเอง」

ฉันมองไปรอบๆและบอกพวกเขา

พวกเขาไม่ตอบ แต่พวกเขามองไปข้างหน้าราวกับตกลง

ไกลออกไปข้างหน้าท่านพี่ซึ่งกำลังไล่ล่าศัตรูให้กลายเป็นฝุ่นยืนอยู่ด้วยความสดชื่น

　……ท่านพี่ก็มีของมากมายให้เล่นซะด้วยสิ

ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเล็กน้อย

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ เลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ ตอนนี้ต้องการโดเนทจริงๆครับช็อตมากๆ