[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 53 – 030：แผนการฝึกนักบุญ⑦ ค้นหาศัตรู

030：แผนการฝึกนักบุญ⑦ ค้นหาศัตรู

เสียงสายน้ำของลำธาร กลิ่นของต้นไม้ในป่าที่เข้ากระทบจมูก

อากาศที่ค่อนข้างเย็นเล็กน้อย

หากเงยหน้าขึ้นก็เริ่มเห็นว่าดวงอาทิตย์เริ่มเอียงไปอีกฝั่ง

ที่ไหนสักแห่งในป่าเราได้ยินเสียงนกร้อง ไม่รู้ว่าร้องเพราะเกี้ยวพาราสีหรือเสียงที่บ่งบอกว่าสงครามได้ปะทุขึ้น

ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ยังมีเวลาพอก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน

อย่างน้อยก็ดูเหมือนว่าจะมีเวลาเหลือเฟือสำหรับท่านพี่ที่กำลังสนุกกับการล่าสัตว์

「งั้นไปกันเถอะ」

「「ค่า！」」

คำตอบอันแสนกระตือรือร้นออกมาจากปากของฉันและท่านอลิซ่า

ป่านั้นไม่ใหญ่มากไม่ต้องกลัวว่าจะหลง ถ้าหลงก็แค่บินไปบนฟ้าและมองหาทางเดินที่ใกล้ที่สุดก็พอ

กล่าวอีกนัยหนึ่งใช้เวลาไม่นานสำหรับพวกเราในการค้นหามอนสเตอร์

ถ้าพวกเราตั้งใจใช้เวลาสักแปปเดียวก็เสร็จแล้ว และกลับบ้าน พร้อมกับไปทานข้าวเย็นที่คฤหาสน์

「――เอ่อ ช่วยรอสักครู่จะได้ไหม」

「หืม？」

ขระที่เรากำลังไล่ค้นหาศัตรู ก็มีคำพูดที่มาขัดจังหวะทำให้อารมณ์ดาวน์

　ด้วยใบหน้าที่บอกว่าน่ารำคาญ แต่ก็ยังไม่สูญเสียความสุภาพ คุณเกลซึ่งเป็นผู้นำของ『อัศวินทะเลสาบ』เข้ามาหาพวกเรา

「ก็รู้อยู่หรอกนะครับว่าพวกคุณนั้นแข็งแกร่ง และหากมีพวกปีศาจอยู่ที่นี่จริงๆ ก็เป็นเรื่องปกติที่จะคิดว่ามันอาจจะหลงเหลืออยู่บ้าง และหากพิจารณาแล้วพวกเราจะบาดเจ็บกันโดยไม่จำเป็นนะครับ เพราะงั้นหลีกเลี่ยงพวกมันจะดีกว่า

　――แต่ก็เป็นความจริงที่ว่าพวกเธอแข็งแกร่งกว่าพวกเราที่เป็นแรงค์บรอนซ์และพวกเธอเป็นแรงค์ไอรอนที่เพิ่งลงทะเบียนวันนี้」

「อ่า ก็ความจริงนี่นะ」

「ใช่ ในฐานะรุ่นพี่แล้ว ชั้นไม่สามารถดูพวกเธอทำตัวบ้าบิ่นแบบนี้ได้หรอก ดังนั้นมีทางเลือกเพียงแค่สองทางสำหรับพวกเรา ตัวเลือกแรกพวกเราจะไม่ห้ามในสิ่งที่พวกเธอทำ แต่ว่าต้องให้พวกเราไปกับพวกเธอด้วย」

「ถ้างั้นฉันขอเสนอตัวเลือกที่สาม เอาเป็นว่าพวกเราไม่เคยพบกันมาก่อน โอเคไหม？」

เกลดูอึดอัดเล็กน้อยและพยายามไม่มองหน้าลูน่า

คำพูดของท่านพี่เป็นข้อเสนอที่ดี แต่เขาส่ายหัว

「ไม่ ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องมีรายงานเรื่องนี้ไป ในไม่ช้าพวกเธอก็จะถูกจับได้ในภายหลัง และอาจถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นนักผจญภัยเพราะฝ่าฝืนกฏได้」

อืม นั่นสินะ พนักงานต้อนรับเองก็พูดอะไรทำนองนั้นด้วย

ฉันนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้แล้วก็「โอ้วว～」ขึ้นมาล่ะ

อย่างน้อยก็ไม่มีกฏดังกล่าวในเกมจีบหนุ่ม ดังนั้นน่าจะเป็นเอกลักษณ์ของโลกใบนี้

「แล้วจะทำยังไง? พวกเรามาที่นี่เพราะคำขอรวบรวมสมุนไพร และพวกเราจะแต่งเรื่องว่าพวกเราแค่บังเอิญดวงซวยเจอกับเผ่าปีศาจจนต้องสู้เท่านั้น……」

「อืม แต่ดูยังไงมันก็เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นหรอกจากนักผจญภัยมือใหม่ว่ามั้ย?」

เกลพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น

「แต่จากสถานการณ์และความสามารถของพวกเธอแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เราจะไปกับพวกเธอ」

「นี่ เกล？！」

คนที่พูดในที่นี้คือแลนเซอร์ที่ดูแลมาเรียตอนหมดสติและนอนหลับอยู่ ว่าแต่แลนเซอร์คืออะไรฉันไม่รู้จัก

「แน่นอนว่าพวกเราจะไม่ไปขัดขวางพวกเธอหรอก พวกเราจะพยายามรักษาระยะห่างไม่เข้าไปเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ของพวกเธอมากที่สุดโอเคไหม？」

คุณเกล————ตราบใดที่หลับตาฟังคำพูดของคุณ คำพูดและน้ำเสียงนั้นดูหล่อมากค่ะ

แต่ว่าหากมองใบหน้าของเขา จะเห็นได้ว่าเป็นพวกผู้ชายหน้าตามาตราฐาน มันทำให้ฉันสับสนหน่อยๆ

หากคิดว่านี่เป็นเกมจีบหนุ่ม ก็น่าจะมีตัวละครหน้าตาดีมาให้เห็นไปทั่วใช่ไหมล่ะ

เมื่อฉันกำลังดูกระบวนการคิดว่ามันเป็นปัญหาของคนอื่นจู่ๆท่านพี่ก็จ้องมองมาที่ฉัน

ฉันตื่นเต้นมาก

ท่านพี่ยิ้มด้วยท่าทางเซ็กซี่แปลกๆในขณะที่สะบัดผมยาวๆของเธอและพูดออกมา

「เอาล่ะ ถ้างั้น มาเรีย ฉันจะให้พวกเขาปกป้องเธอ」

「หาาาาาาาาาาา？」

ท่านพี่มองฉันด้วยสีหน้ารังเกียจเดียจฉันพร้อมกับลูบผมสีน้ำเงินของฉัน

หัวใจของฉันเต้นแรงและในขณะเดียวกันก็รู้สึกเจ็บปวด แต่ก็มีความสุข

เมื่อเธอทำเช่นนั้นเธอก็ลูบไล้นิ้วจากแก้มมาถึงต้นคอของฉัน

「แม้แต่มาเรียก็ยังกลัวแนวหน้าใช่ไหมล่ะ ดังนั้นเฝ้ามองจากระยะไกลไปก่อนนะ」

「ค่าาาาา……♡」

ปลายนิ้วของเธอที่ไหลไปตามซอกคอของฉันช่างน่าตื่นเต้น และพบว่าตัวเองดันพยักหน้าเห็นด้วย

（ท่านพี่……♡）

「พี่สาวเอ็นดูมาเรียมากเกินไปแล้วนะคะ ไม่เป็นห่วงความรู้สึกฉันบ้างเหรอคะ……」

ผมสีแดงของอลิซ่าแกว่งไปมาขณะเธอถอนหายใจ

อย่างไรก็ตามฉันไม่สามารถหลุดพ้นจากนิ้วมือของท่านพี่ได้ และในที่สุดฉันก็ดันมีอารมณ์และกอดท่านพี่อย่างรุนแรง

　「ถ้าเป็นคำสั่งของท่านพี่ฉันก็จะทำตามค่ะ！」โผล่งออกไปแบบนั้น

　――คงจะบอกว่าร่วมมือกันได้ไม่เต็มปากเพราะ『อลิสเทีย』。นั้นมอบตัวเลือกให้กับอัศวินทะเลสาบ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากฉันด้อยความสามารถ ก็เลยต้องมาอยู่แนวหลังกับพวกเขา

มาเรียที่หายจากอาการเวียนหัวก็เข้าไปอยู่ในกลุ่มของเกล

เสียงการต่อสู้ดังขึ้นจากด้านหน้าเป็นครั้งคราวและเกลก็เอาโล่และแลนเซอร์ก็พุ่งเข้าโจมตี การต่อสู้จบลงภายในเวลาไม่ถึงสิบวิ

「นี่มาเรียจัง」

「คะ？」

ระหว่างทางมารีพูดกับฉัน

มารีเป็นผู้หญิงที่มีผมสั้นสีขี้เถ้า และเสื้อผ้าของเธอก็ดูเบากว่าชายทั้งสอง ฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นธีฟหรืออาจจะเป็นวิซาร์ด

เธอพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงสบายๆราวกับว่าเธออยากจะผ่อนคลาย

ฉันมองด้วยความสงสัย แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้คนที่อยู่ข้างหน้าฉันสู้เพียงลำพังได้

「ผู้หญิงคนนั้น ลูน่าจังเป็นเด็กแบบไหนงั้นเหรอคะ？」

คำถามของมารีนั้นคลุมเครือมาก และฉันคิดว่าเธอน่าจะถามเกี่ยวกับความประทับใจส่วนตัวของฉันมากกว่า

「เป็นคนใจดีมาก แต่ก็เป็นคนที่นิสัยเสีย แต่ฉันก็รักเธอ」

「เข้าใจแล้วค่ะ」

มารีมองมาที่ฉันพร้อมกับยิ้มแย้ม

ฉันรู้สึกอายและหน้าแดงอย่างมาก

เธอเสริมว่า「แต่」

「หากพวกเธอเป็นเพื่อนรักของเธอ อย่าได้ละสายตาจากพวกเธอเชียวล่ะรู้ไหม？」

「หมายความว่ายังไงเหรอคะ……」

「เพราะพวกเธอนั้นเป็นตัวตนที่ห่างไกลเธอน่ะสิ เพียงละสายตาแค่เสี้ยววิ ราวกับตัวตนของพวกเธอจะจางหายไปเลย」

เธอพูดโดยมองแผ่นหลังเล็กๆ

ด้วยเหตุผลบางอย่างฉันเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ

「……ค่ะ」

ฉันจึงพยักหน้าอย่างแรง

เธอที่อยู่ข้างๆฉันก็บอกว่า「ใช่ม้า?」

「ยังไงก็ตาม คุณโอไกเป็นคนแบบไหนเหรอคะ？」

「เอ๊ะ？」

มารีเปลี่ยนหัวข้อเล็กน้อย

ฉันเผลอทำเสียงโง่ๆออกไปและพยายามนึกถึงสิ่งต่างๆเกี่ยวกับตัวเขา

「ขอโทษด้วยนะคะ พอดีฉันไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับเขามากนัก พวกเราเพิ่งเจอกันได้ไม่นานค่ะ」

ฉันตอบพลางขอโทษ

　「งั้นเหรอคะ」เธอกล่าวเช่นนั้นพร้อมกับจ้องมองไปทางเขาด้วยสายตาที่แตกต่างจากลูน่า

（เอ๊ะ อย่าบอกนะว่า？！）

　แต่สำหรับฉัน เขาไม่ค่อยน่าสนใจเท่าไหร่น่าาา……。

บางทีสเตตัสก็ไม่ใช่ตัวชี้วัดทั้งหมดสินะ

ฉันรู้สึกผิดหวังกับค่าสเตตัสเล็กน้อย

　――ในระหว่างทางท่านพี่ก็มาถึงด้านหน้าสุดของถ้ำ

ถ้ำนั้นถูกเปิดโดยมีเสาทั้งสองข้างประดับอยู่หน้าถ้ำ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องปกติข้างในมีพื้นที่กว้างขวางพอสมควร

ทั้งสามคนหยุดเดินและหลังจากนั้นพวกเราก็มาถึง

「มีอะไรงั้นเหรอคะ ท่านพี่？」

เธอจึงรีบเข้าไปหาท่านพี่

เธอมองข้ามไหล่ของฉันและชี้ไปที่เสาทางด้านขวา

「มาเรีย เธออ่านมันออกไหม？」

「เอ่อ……….เอ๊ะ เออออออออออออ๋？！」

แผ่นหินสี่เหลี่ยมจัตุรัสถูกแปะไว้บนเสาแทนป้ายชื่อ และลวดลายที่ไม่ใช่ตัวอักษรหรือสัญลักษณ์ถูกสลักไว้บนนั้น

「อ่านไม่ออกค่ะ」

ตัวอักษรที่ฉันไม่รู้จักแม้จะค้นหาความทรงจำจากชาติก่อนร่วมด้วย มันคืออักษรกรีก หรือจะบอกว่าไงดีมันเป็นอักษรภาษาอังกฤษที่ผสมกับตัวอักษรรูปลิ่ม

เธอมองหน้าฉันอีกครั้ง พยายามอ่านสีหน้าของฉัน และหายใจออกมา

「ฉันอ่านได้บางส่วน、เจ้า××จะถูกทดสอบครั้งที่สองการชดใช้บาปของ△△และ○○มัน ที่ทำพันธสัญญากับ△△เทพเจ้าโบราณ…ฉันสงสัยว่าตัวอักษรที่อ่านไม่ออกน่าจะเป็นชื่อของบางสิ่ง？」

「สุดยอดไปเลยค่ะ ท่านพี่！」

ฉันมองด้วยความเคารพ

ไม่ มันสุดยอดมากเลย แม้แต่ฉันก็ยังอ่านไม่ออกเลย ใครจะอ่านตัวอักษรที่ไม่รู้จักออกกัน

แต่ว่า ท่านพี่ดูเศร้าเล็กน้อย

「ช่างตัวอักษรที่อ่านไม่ได้ในตอนนี้ไปก่อน สิ่งที่กวนใจฉันคือ “การทดสอบครั้งที่สอง”…….ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่ ดังนั้นก็เลยอยากจะถาม แต่ฉันแค่สงสัยว่า “ถ้ำแห่งการทดลอง” นั้นมีหลายแห่งงั้นเหรอ？」

ฉันรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กวนใจในขณะที่ฉันมองไปทางอื่น

ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ

เมื่อพูดถึงถ้ำแห่งการทดลอง มันเป็นชื่อดันเจี้ยนที่ปรากฏใน “ฟ้าคราม”

อย่างไรก็ตาม เรื่องที่มันมีหลายที่ไม่ได้ถูกระบุไว้

ไม่สิ ถ้าให้พูดแบบจริงจังแล้ว มันถูกวางเป็นตำแหน่งในดันเจี้ยนแต่ว่าไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่

「แต่ว่าดันเจี้ยนนั้นปรากฏขึ้นเฉพาะซีรีย์ “ฟ้าคราม” เวอร์ชั่น “R P G” เท่านั้นนี่น่าทำไมถึงมีอยู่ในโลกนี้……」

「――？！！」

บางทีเธออาจจะฟังเสียงพึมพำของฉัน และเธอแสดงสีหน้าประหลาดใจขึ้นมา

「มาเรีย มานี่สักครู่สิ」

「เอ๊ะ ท่านพี่？！」

เธอคว้ามือฉันแน่นและลากออกไปด้วยกัน

เมื่อมาถึงจุดที่คนอื่นไม่น่าจะได้ยินพวกเราก็คุยกัน

「อาสึพี้จิบาน คืออะไร？」(TN: ลูน่าออกเสียงภาษาอังกฤษไม่เป็น)

「เอ่อ “ฟ้าคราม” ซึ่งเป็นโลกเกมจีบหนุ่มที่พวกเราอยู่นั้นมีทั้งหมดห้าซีรีย์ได้แก่ ออริจินัล ภาคสอง ภาคสาม RPG และ SLG แต่ RPG เป็นเกมเดียวที่เหมือนจะมีเรื่องถ้ำการทดลองหลายแห่ง」

　อธิบายแบบนี้จะเข้าใจไหมนะ？

ฉันคิดว่าท่านพี่เองก็เป็น “ผู้กลับชาติมาเกิด” อย่างแน่นอน แต่ว่าท่านพี่นั้นเป็นคนญี่ปุ่นสมัยใหม่เหมือนกับฉันที่มาเกิดในโลกแห่งนี้รึเปล่านั่นล่ะปัญหา

　นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าไม่น่าจะรู้เรื่อง “ฟ้าคราม”ได้……。

ฉันได้รู้หลังจากคิดเกี่ยวกับมัน

ฉันสงสัยว่าท่านพี่ที่ไม่ใช่คนญี่ปุ่นกลับมาเกิดในโลกแห่งนี้แต่ดันรู้จัก “ฟ้าคราม” ได้ยังไง

แต่ก่อนที่จะได้ถามคำถามเหล่านั้นฉันก็ต้องหวาดกลัว

「งั้นเองเหรอ………………….เคยดูถูกยัยนั่นว่าเป็นแค่หมาโง่ แต่ดูเหมือนจะเป็นแบบนี้เองสินะ」

เธอซึ่งแสดงความโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ฉันตัวสั่นเมื่อเห็นท่านพี่ที่ปกติจะใจดีอยู่ตลอด

「มาเรีย พวกเราเดินอ้อมระหว่างกลับกันดีกว่านะ พอดีฉันอยากได้ยินหลายๆมุมของ “ฟ้าคราม” น่ะ」

อุหวาาาาาาาาาาาาา

ฉันทำได้แต่สำลักและพยักหน้าตอบตกลงกับท่านพี่ที่ยิ้มอย่างน่ากลัว