[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 48 – 025：แผนการฝึกนักบุญ② ภาคเพาะกาย

025：แผนการฝึกนักบุญ② เพาะกาย

――พูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา

ฉันถูกปลุกโดยท่านพี่ที่มาหาฉันในห้องในตอนเช้า และหลังจากนั้นก็ถูกยัดเยียดให้ทานอาหารจำนวนมาก ฉันกลับมาใส่ชุดออกกำลังกายและออกวิ่งหลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ

การวิ่งตอนเช้าไม่ได้วิ่งเพื่อสุขภาพ อย่างการวิ่งรับแสงแดดยามเช้า

การวิ่งที่ฝึกความอดทนต่างหากนั่นคือสิ่งที่พวกเราทำวิ่งให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำไหวจนกว่าจะทรุดล้มลงไปและวิ่งอีกครั้ง

ฉันฝึกกล้ามเนื้อประมาณสิบเซ็ตและยืดกล้ามเนื้ออย่างหนักในแบบที่นักวิ่งทีมชาติเขาทำกัน จากนั้นจึงออกกำลังกายด้วยการใช้พลังปราณอีกสิบห้านาที

ก่อนอาหารกลางวัน ฉันถูกสั่งให้วิ่งรอบคฤหาสน์อีกครั้ง ยัดอาหารกลางวันเข้าไปในท้องในขณะที่รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา

เมื่อฉันกินเสร็จก็ได้รับการฝึกสอนให้ควบคุมพลังปราณและออกวิ่งอีกครั้งจนกว่าจะล้มพับและโดนสาดน้ำเพื่อปลุก

　……จากนั้นฉันก็สังเกตเห็นได้ว่าพระอาทิตย์เริ่มตกดินแล้ว

หลังจากขจัดคราบเหงื่อและสิ่งสกปรกในอ่างอาบน้ำแล้ว พวกเราก็ทานอาหารเย็น

ทุกๆสองวัน ท่านพี่จะมาหาที่ห้องและมานวดให้กับฉัน

มีแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่ฉันรู้สึกมีความสุขจากใจจริง ดูเหมือนว่าฉันจะหลับไปหลังจากฟินจนถึงขีดสุด พอลืมตาขึ้นมาก็เป็นเช้าวันใหม่แล้ว

การฝึกเช่นนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองแข็งแรงขึ้นมาก

ฉันหมายถึงว่าฉันโชคดีที่ยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ตาย……。

ทุกช่วงเวลาที่ท่านพี่มานวดให้ฉันก็รู้สึกว่าสนุกดี

นี่ฉันมีความสุขมากแค่ไหนกันเนี่ย

「――วันนี้เองก็มาฝึกกันเถอะ！」

ในตอนเช้าท่านพี่เข้ามาในห้องและเปิดผ้าม่านจนสุด

ฉันโอดครวญขณะที่ลุกขึ้นนั่ง เอื้อมมือไปโอบกอดท่านพี่

「ท่านพี่♡」

「โยชิ โยชิ」

ฉันที่กอดเธอ เธอเองก็กอดฉันกลับ พวกเราต่างมีความสุข

หลังจากที่พวกเราพึงพอใจแล้วท่านพี่ก็หยิบเสื้อกีฬาให้กับฉันที่เปรอะเปื้อนไปบ้างยื่นมาให้ฉัน

หากเป็นลูกสาวของขุนนางก็คิดว่านี่คงเป็นเครื่องแต่งกายของเมด แต่มีคนไม่มากที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างสง่างามโดนเฉพาะขุนนางระดับล่างเช่นเรา

ดังนั้นฉันก็เลยต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยตัวเองไม่มีเมดส่วนตัว

ในชีวิตที่แล้วฉันเป็นแค่พนักงานเงินเดือน

เธอถอดชุดนอนโยนลงบนเตียงและสวมใส่ชุดออกกำลังกาย

ในช่วงเวลานี้ด้วยเหตุผลบางอย่างท่านพี่กำลังจ้องมองเรือนร่างของฉัน

「มันน่าอายนะคะที่จ้องกันซะขนาดนี้」

「อดทนเอาไว้น่า ฉันมีภาระที่ต้องคอยตรวจสอบสภาพร่างกายของเธออย่างละเอียดถี่ถ้วน หากรู้สึกไม่สบายหรือร่างกายผิดปกติตรงไหนต้องแจ้งให้ฉันทราบทันที เข้าใจไหม?」

「ค่าาาาาาา……」

วันนี้ฉันทำสิ่งที่ต้องทำประมาณเจ็ดครั้ง

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ท่านพี่ได้ติดต่อไปทางบ้านของฉันและขอให้อนุญาตท่านแม่และท่านพ่อของฉันประมาณสองสัปดาห์แล้วจะปล่อยกลับ ซึ่งทางบ้านของฉันก็อนุญาตและให้ฉันได้ใช้ชีวิตของขุนนาง

มากกว่านั้นดูเหมือนพวกเขาจะยินดีอย่างมากที่จะสร้างคอนเนคชั่นอันดีกับตระกูลดิแซค ซึ่งเป็นมาร์ควิสและเป็นถึงเจ้านายของท่านพ่อ ทำให้มีเหตุผลน้อยมากที่จะปฏิเสธ

นอกจากนี้ท่านพ่อและท่านแม่ยังวัยรุ่นอยู่เลยและคิดว่าคงอยากใช้เวลาหวานแหววด้วยกันระหว่างที่ลูกสาวไม่อยู่บ้าน

ดังนั้นฉันก็เลยสามารถอาศัยอยู่กับท่านพี่ต่อไปได้

ถ้าต้องพูดก็เหมือนกับเป็นภาระให้ท่านพี่เลย และถ้าฉันไม่ยอมทำตามคำขอของท่านพี่ฉันจะดูน่ารำคาญมากไปอีก ดังนั้นก็เลยแบบว่ารู้สึกผิดเล็กน้อย ที่พ่อแม่ฉันเอาแต่ใจ ฉันเองก็ด้วยแหละ

　――หลังจากนั้นฉันก็วิ่งไปรอบๆคฤหาสน์และเปียกโชกไปด้วยเหงื่อและฉันก็มาที่สนามฝึกซ้อมพร้อมกับท่านพี่ซึ่งวิ่งมากับฉัน แต่เธอไม่มีเหงื่อ

ในลานกว้าง มีสมาชิกกองทัพอากาศรวมถึงอลิซ่าและโอไกที่กำลังฝึกอยู่

บางคนต่อสู้แบบลานประลองแพ้คัดออก บางคนก็สู้กันแบบสำนัก

「อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่สาว มาเรียจังเองก็ด้วยนะ」

「เอ่อ อรุณสวัสดิ์อลิซ่า」

「อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านอลิซ่า！」

อลิซ่าที่มองมาทางนี้ด้วยท่าทางตื่นเต้นก็เข้ามาทักทายเหมือนกับลูกสุนัข

「อืมมม มาเรียจังนี่โชคดีจังเลยนะ」

「หมายความว่ายังไงเหรอคะ？」

「เพราะสามารถอยู่กับพี่สาวได้ตลอดเวลา และยังมีพี่สาวคอยดูแลการฝึกเป็นพิเศษอีก อย่างน้อยฉันเองก็อยากโดนปฏิบัติแบบนั้นบ้างจัง」

「เฮ้อ อลิซ่าเธอไม่ต้องมาบ่นเลยเธอต้องฝึกกับคุณมิน่าไม่ใช่เหรอไง？」

「อืม อืม ก็จริงอยู่หรอกค่ะ แต่ฉันเองก็เหงาเป็นนะคะ……」

ท่านมิน่าเป็นท่านแม่ของท่านอลิซ่า และเธอเป็นผู้ใช้วิชาหมัดมวย ซึ่งถูกเรียกว่าปีศาจสีแดงชาด ท่านอลิซ่ากำลังฝึกวิชาเพื่อสืบทอดจากท่านแม่ของเธอ ดังนั้นเธอเลยต้องออกเดินทางแบบเช้าเย็นกลับ

ใช่เมื่อได้ยินเช่นนั้นในแง่ของระยะทางอาจจะดูใกล้ แต่ในความเป็นจริงมันไกลโครตๆและเป็นไปไม่ได้ที่จะไปเช้าเย็นกลับ แต่ว่าท่านอลิซ่าก็ทำให้สิ่งนี้ง่ายขึ้นด้วยการบินไปมาด้วยการเดินทางเป็นระยะเวลาสิบถึงสิบห้านาทีแล้วแต่ความเร็วที่เธอพุ่งไป

ถ้าฉันบินได้ฉันเองก็จะมาที่นี่แบบเช้าเย็นกลับเหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าฉันอยู่ที่นี่เองสภาพแวดล้อมเองก็เหมาะสำหรับฉันด้วย

สถานการณ์ที่สามารถไปเที่ยวกับท่านพี่ได้ตั้งแต่ตื่นนอนในตอนเช้าจนถึงกลางดึกไม่มีอะไรสุขใจเท่านี้อีกแล้ว

「วันนี้มาฝึกบินกันเถอะทุกคน」

ท่านพี่ลูน่ามองมาที่ฉันราวกับนึกบางอย่างออก

โอไกและอลิซ่าพยักหน้าวิ่งเข้าไปในกลุ่มและตะโกนว่า「สมาชิกทุกหน่วยเข้าแถว！」

เมื่อเห็นคนทั้งห้าสิบคนเข้าแถว ดูเหมือนว่าตอนแรกจะมีแค่สามสิบ ตอนนี้จำนวนคนเพิ่มขึ้นอย่างมากจนปัจจุบันมีห้าสิบคนซึ่งคัดเลือกจากความสามารถ

「สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษทั้งหลาย สหายหน่วยรบทางอากาศ กองกำลังพิทักษ์นางฟ้า วันนี้พวกเราจะมาฝึกบินด้วยกัน ! ระดับความยากจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากสมาชิกที่เพิ่มขึ้นเมื่อเทียบกับครั้งที่แล้ว แต่ฉันเชื่อว่าเหล่าสมาชิกหน่วยฉันมีแต่พวกหัวกะทิคงจะผ่านไปได้ง่ายๆ หากพวกเราบินในระยะยาวอาจจะมีพวกที่รั้งท้ายอยู่บ้าง ดังนั้นฉันจะบอกล่วงหน้าไว้เลยสิบคนรั้งท้ายจะโดนบทลงโทษ และในเที่ยวบินครั้งนี้เราจะใช้ความเร็วระดับกลางบินให้นานที่สุด และอย่าเผลอหล่นจากฟ้าตายละ！」

ฉันอดไม่ได้ที่จะได้ยินอะไรที่ดูไร้สาระแบบนั้น

ใบหน้าของเหล่าสมาชิกต่างเป็นประกาย และเห็นได้ชัดว่าพวกนั้นกำลังมีความสุข

เฮ้อ มีความสุขจากการโดนรังแกเหรอ

　ต่อหน้าฉันขณะที่ท่านพี่ลูน่าไตร่ตรองเธอบอกว่า「ตอนนี้พวกเรามาฝึกบินแบบยาวนานกันก่อน บินขึ้นไปบนท้องฟ้า！」

ภาพของเหล่าชายชาตรีกำลังลอยไปบนท้องฟ้า

ท่านพี่มองฉันและบอกฉันขณะที่เงยหน้าขึ้น

「เอาล่ะ มาเรีย ฉันจะดูแลเธอเอง ดังนั้นขี่หลังฉันซะ」

「เอ๊ะ？！」

「เออออออ๋ มาเรียขี้โกงงงงงงงงงงงงงงงงงงง！」

ฉันสับสน และก็ได้ยินคำพูดของท่านอลิซ่า

ท่านพี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

「นี่เองก็เป็นส่วนหนึ่งของการฝึก มนุษย์ไม่สามารถทำในสิ่งที่พวกเขาจินตนาการได้ ในทางกลับกันสิ่งที่จินตนาการสามารถเกิดขึ้นได้ในความเป็นจริง กล่ายอีกนัยหนึ่ง ควรใช้ร่างกายให้มันจดจำเพื่อจะได้จินตนาการในการบินได้อย่างถูกต้อง เพราะแบบนั้นจะช่วยย่นระยะเวลาในการเรียนรู้อยากมากแทนที่จะฝึกจินตนาการอย่างเดียว ถ้ามีประสบการณ์สักครั้ง ทุกอย่างจะดีขึ้นเองเข้าใจไหม？」

「คะ ค่าาาาา ขอบคุณนะคะ」

ฉันหน้าแดงด้วยความเขินอายและโค้งศีรษะ

ท่านพี่ยังคงยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนเหมือนเดิม

ในอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อมาสมาชิกของกองกำลังพิทักษ์นางฟ้าได้บินไปมาอย่างไม่รู้จบ

ในตอนแรกฉันเองก็ค่อนข้างประหลาดใจ แต่เมื่อถึงเวลาที่เหลือแค่สองสามคนบินอยู่บนท้องฟ้าความตื่นเต้นก็หายไป

ท่ามกล่างสิ่งเหล่านั้นจู่ๆฉันก็สังเกตเห็น

ดูเหมือนว่าคนที่จะร่วงลงไปข้างล่างแบบพวกเขาคือตัวฉันในอนาคตอันใกล้นี้