[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 32 – 009：ซ้อมรบ② （ชะตากรรมของนักผจญภัย）

009：ซ้อมรบ② （ชะตากรรมของนักผจญภัย）

ฉันมีชื่อว่า เบงกาซี่(ベンガジ)

เป็นนักผจญภัยอายุ สามสิบสอง ปี

เป็นเวลาสิบปีแล้วที่เข้าร่วมกิลด์ตอนอายุยี่สิบสองปี แต่ถ้าชั้นยังทำงานอยู่ในแนวหน้าบัตรนักผจญภัยที่ควรจะหมดอายุในสิบปีจะถูกยืดออกไป และกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของชั้น ซึ่งก็ปลอดภัยกว่าจะไปทำอย่างอื่น เรียกได้ว่าประสบการณ์โชคโชนแบบมืออาชีพ

แรงค์ของชั้นคือ ซิลเวอร์

แรงค์ของกิลด์นั้นมีห้าระดับ แพลตตินั่ม โกลด์ ซิลเวอร์ บรอนด์ ไอรอน ซึ่งฉันแรงค์ซิลเวอร์อยู่ในระดับกลาง

ชายที่เริ่มต้นจากแรงค์ไอรอนและไต่เต้าสู่แรงค์ซิลเวอร์ได้ในเวลาสิบปี

กล่าวอีกนัยหนึ่งมันคือการประสบความสำเร็จในการใช้ชีวิต

แน่นอนว่าพวกแรงค์แพลตตินั่มและโกลด์เป็นแรงค์ที่จะถูกส่งไปจัดการกับพวปีศาจชั้นแนวหน้า

ซึ่งหมายความว่า เขาไม่ได้โดนเด่นนัก แต่ก็ใช้ชีวิตอย่างจริงจังและรอดตายมาด้วยความรู้และประสบการณ์

「เอ่อ เบงกาซี่ดูอารมณ์ดีน่าดูเลยนะ」

「อ่า เทปปาจิ(テッパチ) ชั้นกำลังจะมีลูกคนที่สอง ดังนั้นเลยดีใจน่ะ」

「หนอยนี่นายปล่อยตัวปล่อยใจมากเกินไปรึเปล่า」

「เอ่อ ไม่คิดแบบนั้นหรอกนะชั้นต้องเลี้ยงลูกและภรรยาอีกดังนั้นมาตายในที่แบบนี้ไม่ได้หรอก」

เทปปาจิเป็นโจรมืออาชีพซึ่งเป็นสมาชิกปาร์ตี้ที่ชอบพูดติดตลก และชั้นก็ตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ

ภรรยาของฉันเองก็เคยเข้าร่วมปาร์ตี้นี้ ดังนั้นแม้แต่เทปปาจิเองก็รู้จักดี

ชั้นเป็นนักรบและเทปปาจิเป็นโจรส่วนลิเบียภรรยาของชั้นเป็นนักเวทย์

โดยพื้นฐานแล้วพวกเราออกผจญภัยด้วยกันสามคนและสำหรับคำขอที่อันตรายพวกเราจะทำงานร่วมกับปาร์ตี้อื่นๆ

ปาร์ตี้ที่สมาชิกไม่ครบมักจะถูกสายตาคนรอบข้างดูถูกอยู่เสมอ

เพราะเรียกได้ว่าเหมือนกับพวกเอาชีวิตไปทิ้ง

แต่นั่นก็เป็นสไตล์ของพวกเรา และท้ายที่สุดแล้วพวกเราก็ยังมีความสุขในการใช้ชีวิต ดังนั้นพวกเราคิดว่าพวกเรามาถูกทางแล้ว

「แน่นอนชั้นไม่คิดจะรับงานเสี่ยงอันตรายหลังจากแต่งงานแล้วหรอกนะ และก็ค่อนข้างหงุดหงิดบ้างอะไรบ้าง แต่การใช้ชีวิตแบบนี้ก็คงจะยืนยาว」

เทปปาจิแสดงสีหน้ากังวล

「นั่นสินะทั้งนายและชั้นเองก็เข้าเลขสามแล้ว และพละกำลังของพวกเราเทียบช่วยวัยทองไม่ได้เลย อย่าฝืนเกินไปจะดีกว่าเนอะ」

「อ่าใช่ เรื่องไปรวมตัวกันที่ป่าตะวันออก ชั้นรับคำขอคุ้มกันที่นั่น นายจะเอายังไงล่ะ？」

เทปปาจิพูดขณะมองไปที่คำขอที่ถูกติดอยู่บนป้ายประกาศของกิลด์

พวกเราอยู่ในกิลด์นักผจญภัยและพวกเรากำลังหาคำขอ

ไม่ว่าจะเป็นภารกิจรวบรวมหรือภารกิจคุ้มกัน เพียงแค่ได้เงินมาประทังชีวิตก็ดีมากแล้ว

ยิ่งระดับความเสี่ยงมากเท่าไหร่ค่าตอบแทนก็ยิ่งสูง

แต่จุดแข็งของปาร์ตี้สองคนคือพวกเราพยายามรับค่าตอบแทนที่ไม่มากเกินไป

เหตุผลง่ายๆก็คือยิ่งผลตอบแทนต่ำความเสี่ยงก็จะต่ำตาม ซึ่งหมายถึงว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องใช้งบประมาณเยอะ และในบางกรณีจะเป็นกำไรมากกว่า

ตัวอย่างเช่นได้รับคำขอให้กำจัด เวน่อม สเนค ก็ต้องเตรียมยาถอนพิษและใส่เกราะเพื่อป้องกันการโดนกัด หากเป็นภารกิจระยะยาวก็ต้องเตรียมอาหารและอุปกรณ์สำหรับตั้งแคมป์ด้วย

นั่นก็คือไม่ว่าค่าตอบแทนจะมากแค่ไหน ค่าใช้จ่ายก็จะมากขึ้นตาม และบางครั้งมันก็ไม่ได้กำไรด้วย และต้องคำนวณถึงอัตราการรอดชีวิต

เพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายเลยรับคำขอที่ความเสี่ยงต่ำและสามารถหารายได้เสริมจากภารกิจอื่นๆด้วย

แทนที่จะตัดสินจากเงินที่ได้รับหลังทำภารกิจเสร็จ แต่จงคำนวณหลังหักลบค่าใช้จ่ายนั่นล่ะคือรายได้ของพวกเรา

มันเป็นวิธีคิดที่ขาดไม่ได้สำหรับนักผจญภัย นั่นคือ การทำงานภารกิจที่เป็นแบบรายวันจะดีกว่า

「ถ้าเป็นการคุ้มกันและรวบรวม จะต้องใช้คนเยอะ แม้ว่าจะรู้ว่าสมุนไพรอยู่แถวไหนบ้าง ก็สามารถทำกำไรได้อย่างแน่นอน ชั้นคงกลายเป็นคนโง่ที่ต้องทำหน้าที่คุ้มกันแม้จะเกรงใจผู้ว่าจ้าง」

ผู้ว่าจ้างในคำขอคุ้มกันมักจะเป็นเหมือนโชคหล่นทับสำหรับพวกเรา

สมาคมการค้าโอดาน่าเป็นบริษัทการค้าขนาดใหญ่ที่ก่อตั้งมาอย่างยาวนาน มีทีมคุ้มกันพิเศษ ดังนั้นจึงไม่ยืมมือนักผจญภัย

นอกจากนี้ หากเป็นพวกพ่อค้าเร่ ก็จะไม่เห็นข้อดีของการจ้างวานคนคุ้มกันเพราะรับภาระทางการเงินมากเกินไป

ดังนั้นหากมีกำลังทรัพย์เพียงพอก็จะจ้างแม้จะไม่ใช่ร้านค้าขนาดใหญ่ แต่เป็นพ่อค้าที่ไม่เข้าใจกลไกการทำงานของโลกใบนี้ และความเป็นไปได้อย่างเดียวก็คือหวังฟันกำไรมหาศาล

และการทำเงินด้วยความโลภนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ดี

ในบางกรรณี มันมีพวกสมองกลวงที่แค่ว่าต่อให้ต้องทำอะไรขอแค่ได้เงินมาก็มีอยู่ถมเถไป

หากมองจากมุมมองของนักผจญภัยแล้ว จะสังเกตเห็นได้ชัดว่าพ่อค้าที่ทำธุรกิจมานานและทำกำไรมีความคิดที่จะให้บริการกับสังคมส่วนมาก และธุรกิจนั้นจะทำให้โลกขับเคลื่อน ดังนั้นมักจะทำธุรกรรมที่เป็นประโยชน์จากทั้งสองฝ่าย

ในทางกลับกันพ่อค้าหัวหมอมักจะคิดหากำไรเข้าตัวเองฝ่ายเดียว เพราะแบบนั้นเลยด้อยกว่าในด้านความโปร่งใสและความน่าเชื่อถือ นั่นเป็นเหตุผลที่พวกเขาเหล่านี้จะตายจากไปอย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่านั่นไม่ใช่สำหรับพ่อค้าทุกคนบนโลกใบนี้ แต่โดยเฉพาะพ่อค้าที่ร้องขอต่อกิลด์นักผจญภัย

ดังนั้นหากไม่ได้อยากสร้างคอนเนคชั่นกับนักธุรกิจก็อย่าไปเสี่ยงจะดีกว่า

「ไปเก็บสมุนไพรกันดีกว่านะ？」

「อ่า เอาแบบนั้นก็แล้วกัน」

เทปปาจิหยิบคำขอออกมาและไปที่เคานต์เตอร์ด้านหลังอาคาร

ชั้นนั่งรออยู่ที่โต๊ะขณะที่คู่หูของฉันคอยดำเนินเรื่องทั้งหมด

　――จากนั้นพวกเราเองก็มาที่ร้านขายยาไว้สำหรับรักษาบาดแผลไว้ในกรณีฉุกเฉิน一อาหารเองก็เตรียมพร้อมพอที่จะไปที่ป่าตะวันออก

เวลาที่ใช้ในการเดินทางจากลาทอสไปยังป่านั้นใช้เวลาสองชั่วโมง ซึ่งหมายความว่าพวกเราสามารถไปเช้าเย็นกลับได้ เว้นแต่ว่าจะหลงทางหรือติดอยู่ในป่า

ด้วยเหตุนี้พวกเรานั้นไม่มีปัญหาและเมื่อเรามาถึงป่าที่พวกเราคุ้นเคย พวกเราก็เข้าไปส่วนลึกของป่าโดยไม่ลังเล

　อุปกรณ์ของชั้นคือชุดเกราะเหล็กและดาบยาวที่มีคมด้านเดียว แม้ว่าจะเป็นดาบเหมือนกัน แต่ดาบที่มีสองคมน่ะแพงเกินไป และด้อยกว่าในแง่ของความทนทาน เมื่อพูดถึงเรื่องนั้นก็ขึ้นอยู่กับความถนัดของแต่ละคน……。

ในทางกลับกันเทปปาจิสวมเกราะหนังที่เบาและความทนทานปานกลาง

อาวุธของเขาคือมีดสั้นและมีดขว้างหลายเล่ม

เขามีอาชีพเป็นโจร ดังนั้นจึงถนัดด้านการบุกเบิกมากกว่าการต่อสู้

พวกเราเองก็คุ้นเคยกับการรวบรวมสมุนไพร ซึ่งหมายความว่าพวกเรารู้จุดเก็บสมุนไพร

เข้าใจถึงขนาดที่ว่าต้องเป็นใบไม้ประมาณไหนที่จะส่งผลต่อการทำยาที่รักษาบาดแผล วัตถุดิบที่มีประสิทธิภาพในการทำยาซึ่งใช้กันโรคและบางวัตถุดิบบางอันอาจจะมีพิษแต่ก็เป็นส่วนผสมสำคัญสำหรับยาแก้พิษด้วย

ท้ายที่สุดแล้วจะทำเงินได้หรือไม่นั่นก็ขึ้นอยู่กับความรู้รอบตัวของตัวเราเอง

「……เฮ้ นี่มันดูแปลกๆนะ」

「อ่า นั่นสินะ」

พวกเขาเข้ามาในส่วนลึกของป่า

จุดหมายปลายทางอยูไม่ไกลจากพื้นที่เก็บสมุนไพร

ตอนนี้ดูเหมือนจะมีปัญหาเกิดขึ้น

「จำนวนมัน ห้า ไม่สิ หก」

「สถานการณ์ย่ำแย่สุดๆ」

พวกเรากระซิบกันและดึงอาวุธออกมา

เห็นโครงร่างสีดำเคลื่อนไหวไปมาระหว่างพุ่มไม้

พวกมันอาจเป็นปีศาจ

พวกเราพบเห็นสัตว์ป่าสองสามตัว แต่สิ่งเดียวที่ต้องระวังก็คือหมูป่า ความจริงที่ว่าทั้งหมาป่า สูญพันธ์ไปแล้วเป็นเรื่องที่ทราบในกิลด์

「ดูเหมือนว่าพวกมันจะรู้ตัวแล้ว พวกมันเห็นพวกเราเป็นเหยื่อ แต่ว่ามันไม่ได้จบไปตั้งแต่การกวาดล้างครั้งที่แล้วเหรอ？」

「อ่า นั่นสิ」

เมื่อมาทำภารกิจเก็บสมุนไพร โอกาสเจอปีศาจนั้นต่ำ

แต่ว่าความน่าจะเป็นมันต่ำ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีทางเจอ

ความตีงเครียดแผดเผาไหลไปทั่วร่าง

ในที่สุดปีศาจก็พุ่งเข้ามาหาเราราวกับปิดระยะห่างพร้อมกับมองเราเป็นเป้าหมาย

「เอาเลย！！」

ในกรณีนี้ไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะต้องตาย

นั่นเป็นเหตุผลที่ชั้นกรีดร้องและใช้ดาบในมือสังหารพวกมัน

ศัตรูคือปีศาจที่ดูเหมือนหมาป่าตัวใหญ่

เท่าที่เห็นมีทั้งหมดหกตัว

แต่ละตัวมีขนาดใหญ่กว่ามนุษย์สองเท่า

ลูกตาที่ไม่มีม่านตาและเปล่งประกายแสงสีแดง

วิธีแยกแยะพวกสัตว์ประหลาดกับปีศาจก็คือการมองเข้าไปในดวงตาของมัน

ปีศาจจะไม่มีรูม่านตา แต่สัตว์จะมี

นอกจากนี้อย่างที่เห็นหากเผชิญหน้ากับมันก็หลีกเลี่ยงความตายไม่พ้น

「ย๊ากกกกกกกกกก！！」

ชั้นฟันดาบออกไปและหัวหมาป่าก็หลุดออกกระแทกกับลำต้นของต้นไม้

หลังจากมันกระตุกและชักไปแล้ว เขาก็หันไปมองอีกตัวที่พุ่งเข้ามา

「กร๊อดดดดดดดดดดด！」

จากนั้นหมาป่ามันคำราม และพุ่งเข้ามาด้วยแรงมหาศาล

ตัวชั้นที่ปลิวไปรอบๆและใช้แรงที่มันผลักเข้ามาในการฟันพวกมัน

「หนอยยย？！」

แต่ว่าการโจมตีมันไม่สร้างความเสียหายให้เลย

หมาป่ากัดขาของเขา

「อ๊ากกกกก！！」

เสียงที่น่าขยะแขยงกำลังบดขยี้กระดูกและเนื้อของชั้นอย่างรุนแรง

แม้จะเป็นแบบนั้นชั้นจะมาตายที่นี่ไม่ได้ เขาแทงดาบเข้าไปในลำคอของมัน

「อั๊ก！！」

พอได้ยินเสียงมาจากที่อื่นก็รีบลุกขึ้นอย่างร้อนรน

ในอีกฝั่งหนึ่งเทปปาจิไม่สามารถโจมตีใส่หมาป่าขนาดใหญ่ได้และถูกผลักลงโดนกัดที่คอ

เพื่อนร่วมอาชีพที่ทำงานด้วยกันหลายปี

บางครั้งก็พูดเรื่องแย่ๆ แต่ก็เป็นคนที่นิสัยดี

ชั้นพยายามอย่างสิ้นหวังเพื่อไปช่วยหมอนั่น

แต่ว่าด้วยขาข้างหนึ่งที่หายไป ชั้นจึงไม่สามารถขยับตามต้องการได้ และล้มลงกับพื้น

「อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก！」

เขากลิ้นไปบนพื้นเพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ด้านหลัง และยกดาบทันทีที่หงายตัว

จากนั้นร่างของหมาป่าก็ถูกแทงด้วยดาบ

เพล้ง

อาวุธของชั้น

ดาบที่เป็นที่รักของชั้นหักลงตรงนี้

อา ทุกอย่างจบแล้ว

ภรรยาและลูกของชั้นที่ถูกทิ้งไว้ที่บ้านและลูกคนที่สองที่ยังคงอยู่ในครรภ์

ไม่รู้เลยว่าจะขอโทษทั้งสามคนยังไงดี

ครอบครัวของชั้นที่ยังจ่ายหนี้ไม่หมดและมันควรจะเป็นชีวิตที่มีความสุขแล้วแท้ๆ

ภรรยาของชั้นจะโกรธรึเปล่าที่ชั้นไม่สามารถมีชีวิตกลับไปหาเธอได้อีกแล้ว?

ภรรยาและลูกๆของชั้นที่ขาดผู้นำครอบครัวอย่างชั้นจะมีชีวิตต่อไปยังไง?

ความคิดต่างๆเข้ามาในหัวของชั้น

หากเงยหน้าขึ้นก็จะเห็นภาพของคู่หูที่กำลังโดนกินทั้งเป็น เลือดสดๆสาดกระเซ็นไปทั่วขณะร้องด้วยความสิ้นหวัง

　――ถ้ามีโอกาสอีกสักครั้งชั้นก็อยากจะกลับไปเห็นหน้าลูกและภรรยาของชั้น

นั่นคือสิ่งที่ชั้นคิดในขณะสติเริ่มเลือนลาง

ไม่ว่าจะกังวลเรื่องความปลอดภัยมากแค่ไหน ต่อให้พยายามหลีกอันตรายสุดชีวิต แต่วันหนึ่งก็ต้องมีวันที่โชคไม่เข้าข้างและยิ้มทักทายต่อตัวชั้น

นั่นแหละคือทั้งหมด

คนที่ไร้ซึ่งโชคต่อให้ระมัดระวังแค่ไหนก็ตายอยู่ดี

ถึงจะรู้แบบนั้น

ชั้นได้แต่หลับตาคิด

　――วิชาสำนักมังกรซากุระ ดาบแห่งแสง(勁功剣)

　บาซุนนนนนนนนนนนนน！

จากนั้นก็เกิดเสียงดังๆ

ชั้นลืมเปลือกตาที่ควรจะปิดลง

แล้วแหงนหน้ามอง

ผมยาวสีเงินกำลังล่องลอย

เธอบินอยู่บนท้องฟ้าร่ายรำในอากาศเหมือนกับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง

ดาบแห่งแสงปรากฏขึ้นบนแขนของเธอผ่าร่างของหมาป่าเป็นสองท่อน

　เทพธิดา……。

นั่นคือสิ่งที่คิดในแวบแรก

จากนั้นขณะที่หมาป่าสองสามตัวกำลังเข้ามาใกล้ บางสิ่งบางอย่างก็ตกลงสู่พื้นและทำให้ร่างของพวกมันแหลกสลาย

นั่นคือพรรคพวกของเธอ

ทหารที่ล้อมรอบสาวน้อยคนนั้นกำลังบินลงมา

「จัดการให้สิ้นซาก！」

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆ

「「「รับทราบครับ/ค่ะ！」」」

ทหารตอบโต้

ทันทีที่พวกเขาปล่อยหมัดออกไปร่างของหมาป่าก็สลายหายไป

ทรงพลัง ทรงพลังมากจริงๆ

ตอนแรกก็คิดว่ามีแค่หกตัว แต่พอนับศพแล้วมันมากกว่ายี่สิบตัว

แต่พวกมันก็หยุดพวกเขาไม่ได้

เธอคนนั้นก้มหน้าลงมามองและยิ้มให้กับชั้นที่ยังหายใจ

「พวกนายนี่โชคดีชะมัด พาพากเขามานอนข้างๆกัน」

เธอประกาศเช่นนั้น

จากนั้นหัวใจของชั้นก็เต้นแรง

เรื่องที่ว่าชั้นเกือบตายมันเหมือนกับกลายเป็นเรื่องโกหกและชั้นก็จ้องมองเทพธิดาตัวน้อย

สนับสนุนผู้แปลได้ที่ QR Code ข้างล่าง หรือเลขบัญชี108-0-77984-1 กรุงไทย ครับ

ลงให้อ่านแค่สองที่เท่านั้นคือ Goshujin.tk กับ Nekopost อ่านจากที่อื่นไม่มีภาพประกอบเพราะโดดดูดไปลงนั่นเอง