[นิยายแปล] ～จ้าวนักสู้เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นนางร้าย ～ ลูน่าอยากรีไทร์แล้ว 009：กิลด์นักผจญภัย③（เด็ก7ขวบสองคน）

009：กิลด์นักผจญภัย③（เด็ก7ขวบสองคน）

「อย่าให้เด็กหนีไปได้นะโว้ย！」

「โว้ยดันมาเพิ่มงานยุ่งยากให้อีกแล้ว！」

「ตรูก็ล่ามโซ่พวกมันไว้แล้วไม่ใช่เหรอว้า ทำไมมันถึงหลุดออกมาได้！？」

「ไปจับพวกแม่งเร็ว！」

พวกผู้ใหญ่ต่างตะโกนด้วยความร้อนรน

มาจากทั้งด้านซ้ายและด้านขวาโถงทางเดิน

ลูน่าไตรตรองว่าจะจัดการฝั่งไหนก่อนดี และตัดสินใจได้แล้วหลังจากนั้น

「เหมา เหมา เลยละกันจะได้จบทีเดียว」

ไม่ว่าฝั่งไหนก็อ่อนแอทั้งนั้น

นั่นหมายความว่าต่อให้จะเลือกซ้ายหรือขวาก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา จัดการมันให้เหี้ยน

หากอยู่คนเดียวก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ปัญหามันคือสาวน้อยอีกคนต่างหาก ถ้าจัดการไม่ดีเดี๋ยวก็โดนจับเป็นตัวประกัน

ถ้าเป็นสาวน้อยหน้าตาธรรมดาลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ฉันคงไม่ช่วยแน่ๆ แต่ว่าดูจากการแต่งตัวแล้วชาติดีมีตระกูล แถมยังสวยอีกต่างหาก จะปล่อยทิ้งไว้ก็เสียดาย

เธอนั้นต้องเติบโตเป็นสาวสวยอย่างแน่นอน

จะละทิ้งสาวน้อยที่อาจจะโตเป็นใหญ่ในภายภาคหน้าได้อย่างไรกัน และการช่วยนี่ก็อาจจะมีผลตอบแทนในอนาคตบ้างก็ได้?

หากถามใจตัวเองที่เคยเป็นชายชาตรี คำตอบมันก็แน่นอนอยู่แล้ว

　――ไม่มีทาง ! ไม่มีทางที่ฉันจะทิ้งเธอไว้อย่างแน่นอน!

　แล้วถ้างั้นจะทำเช่นไร？

　จะป้องกันเธอไม่ให้ถูกจับเป็นตัวประกันในขณะที่ฉันจะระบายความเครียดได้ยังไง？

เป็นไปไม่ได้ที่จะใช้พลังปราณด้วยซ้ำเพราะเธออาจจะโดนลูกหลง

ถ้าเป็นเช่นนั้นต้องดัดแปลงพลังปราณไม่ให้มันรุนแรงเกินไป

พลังปราณนี่แหละที่ยอดเยี่ยมและเยี่ยมยอดที่สุดในใต้หล้า！

ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หากได้ใช้พลังปราณ！！

ลูน่าที่ฝึกใช้งานพลังปราณมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว ได้เปิดใช้พลัง

　――สำนักวิชามังกรซากุระ คู่หูพิชิตชัย( 双覇転陣)！

วินาทีต่อมาหลังจากลูน่าเปิดใช้งาน ร่างของลูน่าก็แยกออกเป็นสองคน

ไม่ได้แยกส่วนเลยแม้แต่น้อย

แต่หนึ่งกลายเป็นสอง

「「เอาล่ะ หนึ่งแปรผัน สองพิชิตชัย！」」

ลูน่าทั้งซ้ายและขวามองหน้ากันพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

สาวน้อยผมสีแดงมองด้วยความงุนงงว่าทำไมลูน่าถึงมีสองคนเหมือนกันยังกับแกะ

ลูน่าทั้งสองคนมองไปด้านข้างและประกาศเสียงดังฟังชัด

「「ถ้าแน่จริงก็เข้ามา ผองเราสองกายหนึ่งใจจะพิชิตเจ้าภายในสิบวินาที」」

สองเสียงสอดประสานและทั้งสองก็พยักหน้าพร้อมกับกวักมือเรียก

ลูน่าทั้งสองแยกไปคนละฝั่ง

「ไอ้เด็กเวรรร――」

ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ทันได้พูดเสร็จ ลูน่าคนหนึ่งก็กระโดดเข้าไปชกเข้าที่กลางท้อง

จากนั้นกระโดดจับผมเอาหน้าชายคนนั้นแล้วกระแทกเข่าเข้าไปที่หน้าของเขา

ชายคนนั้นกระอั่กเลือดและปลิวไปในทิศตรงกันข้าม

「ไอ้หมอนี่แม่งไม่เอาไหนเลย……！」

ขณะที่พูดเช่นนั้นก็เตือนเหล่าสหายให้ระวังฉัน

อย่างไรก็ตาม ลูน่าไม่ได้ใจดีรอให้พวกนั้นได้ตั้งตัว

ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันตั้งรับ ผองเราก็เริ่มบดขยี้ศัตรูด้วยพลังปราณ

　――สำนักวิชามังกรซากุระ พริ้วไหวดุจสายน้ำ(流水蛇行)

ไม่ใช่วิชาโจมตี แต่เป็นวิชาการเคลื่อนไหว

การเคลื่อนไหวของฉันชะลอลงเพียงเล็กน้อยแต่ก็ค่อยๆเปลี่ยนกระบวนท่าต่อเนื่อง

สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเคลื่อนไหวเสร็จ จะทำให้อีกฝ่ายเห็นเป็นภาพติดตา

แน่นอนว่าที่เคลื่อนไหวไประหว่างทางก็เข้าโจมตีจุดอ่อนในเวลาเดียวกัน

เพียงไม่กี่วินาทีลูน่าก็เข้าสู่จุดบอดของเหล่าผู้ใหญ่ทั้งหมด

「ท้ายที่สุดแล้วก็อ่อนแอจริงๆเลย……」

น้ำเสียงผิดหวังหลุดออกมาจากปากของฉัน จากนั้นพวกนั้นทั้งหมดก็ล้มลงพร้อมๆกัน

สิ่งที่ลูน่าผิดหวังคือทั้งหมดกลับมีลมหายใจอยู่ แม้จะหายใจโรยรินก็ตาม

（อ่าพลังปราณในร่างนี้ยังคงน้อยเมื่อเทียบกับชาติก่อน ปกติถ้าโดนไปประมาณนี้ ไอ้พวกโจรกระจอกนี่กลายเป็นชิ้นเนื้อไปหมดแล้ว ต้องไปฝึกเพิ่มซะแล้วสิ）

พูดตามตรงปกติมันควรจะระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เลือดควรจะกระเซ็นไปทั่ว และชิ้นส่วนทุกอย่างควรจะแหลกละเอียดกระจายไปทั่วพื้น และมันควรจะเป็นภาพนรกบนดินแท้ๆ

แม้พยายามจะสังหารอีกฝ่าย แต่ดันทำไม่ได้เนี่ยสิ

ไม่มีใครตายแต่บาดเจ็บหนักกันหมด

「ฟู่วววววววว……」

ลูน่าไม่พอใจกับสิ่งนี้

ฉากที่ควรจะเป็นการสังหารหมู่แต่กลับไม่มีคราบเลือดกระเซ็น

บางคนที่นอนอยู่บนพื้นก็แค่อวัยวะบางส่วนแหลกสลายเท่านั้น มันควรจะเป็นภาพที่น่าสยดสยองกว่านี้สิ

ไม่ใช่การต่อสู้อ่อนปวกเปียกแบบนี้ อยากได้แบบที่มันเลือดสาดโว้ย!

ลูน่าจังรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

โชคยังดีที่ไม่ได้สร้างฉากสะเทือนขวัญให้กับสาวน้อยผมสีแดงที่กำลังเฝ้าดูจากขอบสนาม

「เอาล่ะ สิ่งต่อไปที่ต้องทำก็คือการเข้าห้องบอสและพิชิตบอส」

เมื่อพูดกับตัวเอง ตัวลูน่าที่อยู่อีกฝากหนึ่งของกำแพงที่มีทางเดินแสงสลัวมองลงไปที่กลุ่มอันธพาลที่สลบลงด้วยความเจ็บปวด

◆　◆　◆

（อะไรกันเนี่ย……….เกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่คะเนี่ย……？！）

　――หญิงสาวผมสีแดง อลิซ่า วินเบล(アリサ・ウィンベル )วัย 7 ขวบที่เห็นฉากตรงหน้าแสดงความประทับใจตรงกันข้ามกับลูน่าโดยสิ้นเชิง

เธอตระหนักได้แล้วว่าตัวเธอนั้นไร้เดียงสาเกินไป

เมื่อวานนี้แม่ของฉันพาฉันมาที่ลาทอส ไปบ้านของตระกูลมาร์ควิสดิแซคและเข้าเช็คอินโรงแรมระดับไฮคลาส ออกมาที่เมืองเพื่อมาเที่ยวชม เพราะอยากจะออกไปเที่ยวคนเดียวก็เลยซ่อนตัวจากคนคุ้มกัน หลังจากนั้นก็มีพวกโจรใจทรามเข้ามาจากด้านหลังของฉันและโป๊ะยาสลบ จนถึงตอนนี้ที่ฉันโดนจับมาเพราะความงี่เง่าของตัวเอง

อลิซ่าลูกสาวของเคาน์เตสยังคงตะโกนใส่พวกเขาบอกให้ปล่อยตัวฉันออกไป

แต่ความเป็นจริงนั้นโหดร้ายพวกนั้นไม่ได้คิดจะปล่อยฉัน แถมยังเตะฉันซ้ำอีกต่างหาก

ครั้งแล้วครั้งเล่าความเจ็บปวดนั้นช่างทรมาน และแม้กระทั่งฉันจะขอโทษพวกเขาแล้ว แต่ก็ยังโดนกระทืบซ้ำแล้วซ้ำเล่า

โดยโดนบอกว่าจะขายเป็นทาสในวันรุ่งขึ้น

（ไม่เอานะ ฉันไม่อยากเป็นทาส ! ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย！！）

เธอที่ถูกเตะกรีดร้องออกมา และในตอนท้ายของค่ำคืน อลิซ่าก็กลายเป็นเด็กที่เงียบสงบเพราะกลัวจะโดนทรมาน ดวงตาของเธอไร้ซึ่งแสงสว่างราวกับหมดอาลัยในชีวิต

ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่สามารถต่อกรกับผู้ใหญ่ได้หรอก

ไม่ว่าจะร้องไห้มากแค่ไหน ก็ไม่มีใครมาช่วย

ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากยอมโดนขายเป็นทาสอย่างที่พวกนั้นพูดและกลายเป็นทาสกามของพวกขุนนางชั่ว

เมื่อฉันตระหนักได้ถึงความเป็นจริงอันโหดร้ายเช่นนั้นก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำยังไง ได้แต่ร้องไห้

ความเหงาและความสิ้นหวังได้เกาะกินหัวใจย้อมจิตใจของเธอเป็นสีดำ

ณ ตอนนั้นเอง

มีแสงสว่างเปล่งประกายต่อหน้าฉัน

ผมสีเงินเงางามเธอคนนั้นยืนอยู่บนทางเดินหินที่มืดสลัว

อลิซ่าที่เห็นแวบแรกก็หลงรักในทันที

ร่างของเธอที่ยืนเปล่งประกายหลังจากกระทืบพวกวายร้ายนอนดิ้นทรมานกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

ฉากนั้นช่างงดงามจริงๆ

เธอคนนี้จะสวยเกินไปแล้ว

เธอแตกต่างจากฉันที่ผอมบางและแตกหักได้ทุกเมื่อ การเคลื่อนไหวของเธอที่รวดเร็วและฉับพลัน กระบวนท่าทำลายล้างที่อยู่ในกำปั้นน้อยๆของเธอ

ฉันรู้สึกว่าจิตวิญญาณของฉันกำลังเฝ้าถวิลหาตัวตนแบบเธอ

「อะ นี่ เธอ รอเดี๋ยวก่อนสิคะ！」

เมื่อฉันพยายามจะคุยกับเธอ เธอก็เริ่มเดิน ในขณะที่ฉันกำลังไล่ตามเธออย่างร้อนรน

หญิงสาวผมสีเงินอีกคนมลายหายไปแล้ว เหลือเพียงหญิงสาวตรงหน้าที่ยังคงเดินต่อไป

「มีอะไรงั้นเหรอคะ？」

เธอถามคำถามกับอลิซ่า

ถ้าฉันพลาดโอกาสนี้ไป ฉันคงไม่มีโอกาสได้เจอเธออีกแล้ว

ด้วยเหตุนี้ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่จะคุยกับเธอ

「เอ่อ ฉันมีนามว่า อลิซ่า วินเบล เป็นลูกสาวของเคาน์เตส อันที่จริงฉันไม่ควรจะแนะนำตัวกับสามัญชนก่อน แต่ว่าคราวนี้เป็นกรณีพิเศษนะคะ ขอทราบชื่อของเธอจะได้ไหม！」

เสื้อผ้าที่เธอใส่นั้นเหมือนกับสาวๆในเมืองทั่วไป

ดังนั้นเลยคิดว่าเธอน่าจะเป็นสามัญชน

「ลูน่าค่ะ」

เธอตอบสั้นๆพร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อย

จากนั้นลูน่าก็เหลือบมองใบหน้าของอลิซ่าก่อนจะกลับไปที่โถงทางเดิน

อลิซ่าที่รู้สึกเหมือนจะโดนทิ้งไว้ข้างหลังรีบวิ่งไปข้างๆเธอ

「แฮ่ก แฮ่ก เมื่อกี้นี้เธอใช้เวทมนตร์งั้นเหรอคะ? ลูน่าแยกร่างได้ด้วยเหรอ? ลูน่าทำยังไงถึงได้โค้นพวกผู้ใหญ่ได้ง่ายๆแบบนั้นน่ะ?」

「มันไม่ใช่เวทมนตร์ แต่มันคือพลังปราณ」

เธอตอบกลับโดยไม่ลังเล

　พลังปราณ？

มันเป็นคำที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน

ฉันได้แต่สงสัยว่ามันมีเวทมนตร์แบบนั้นในโลกนี้ด้วยเหรอ

อลิซ่ายังคงพูดต่อไปด้วยความร้อนรน

「นี่ ลูน่า เธอแข็งแกร่งมากเลยนะ ! ถ้าช่วยฉันออกไปได้ ฉันจะจ้างเธอมาเป็นลูกน้องของฉันเอง！」

ถ้าขอท่านพ่อกับท่านแม่ น่าจะไม่มีอะไรเสียหาย

บอกแบบนั้นพร้อมกับยิ้มในใจ

แต่ว่าเธอกลับมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าตกตะลึง

「ถ้าอยากให้อะไรเป็นจริงทางที่ดีอย่าไปขอความช่วยเหลือจากใครดีกว่านะ？」

「แต่ว่ามันก็ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆแล้วนี่」

น้ำเสียงนั่นทำให้เธอสั่นกลัว

ลูน่าถอนหายใจและมองมาที่อลิซ่าอีกครั้ง

「สิ่งเหล่านั้นไม่ได้เรียกว่าพลังหรอกนะ การยืมมือคนอื่นมาใช้หรือพึ่งบารมีพ่อแม่ต่อให้มั่งคั่งร่ำรวยแค่ไหน ในท้ายที่สุดมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยนะ สิ่งที่ดีที่สุดก็คือการฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น ความแข็งแกร่งน่ะไม่ทรยศตัวเธอหรอกนะ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าฉันขอแนะนำให้เธอฝึกฝนตัวเองขัดเกลาวิถีการต่อสู้เพื่อตัวเอง」

แม้จะดูเป็นตำพูดง่ายๆ แต่มันก็ถูกต้อง

อลิซ่าทำได้แต่ตอบ「อืม เข้าใจแล้ว」แต่เธอก็ยังคงตามลูน่าต่อไป

「นี่ แล้วเธอจะไปไหนเหรอคะ？」

ฉันถามด้วยความกังวล

ลูน่าหยุดและพูดขึ้น

「ข้างในนี้ มีตัวตนที่แข็งแกร่งอยู่ ดังนั้นฉันจะไปที่นั่นและเอาชนะมัน ข้างหน้ามันอันตรายมากเธอไม่จำเป็นต้องตามฉันมาหรอกนะโอเคไหมคะ？」

「ไม่ค่ะ ฉันเองก็จะไปด้วย！」

「เอาเถอะ อยากจะทำอะไรก็เชิญค่ะ」

ลูน่ายิ้มเล็กน้อยขณะที่พูดแบบนั้น

อลิซ่าที่รู้สึกว่าหัวใจของเธอเริ่มเต้นแรง「อะเฮือก」เธอแทบกระอักเลือดออกมา

　――หลังจากนั้นเอง อลิซ่าก็ได้เห็นฉากอันแสนดุเดือดจนเธอไม่สามารถลืมมันไปได้ตลอดชีวิต หรือเรียกได้ว่ามันเป็นแผลใจเธอทุกครั้งที่เธอหลับตาลงจะเห็นมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แนะนำตัวละครที่ผ่านมา

ลูน่า・เบลล์・ดิแซค：สาวผมเงินตาสีดำ อายุ เจ็ด ขวบ MC ลูกสาวตระกูลมาร์ควิส

ชิโระ：ภูติจักรกลที่บอกให้ลูน่าเล่นเกมจีบสาว เด็กห้าขวบ ผมสีขาว สามารถแปลงร่างเป็นสุนัขได้

แอนนา：เมดส่วนตัวของลูน่า อายุ สิบหกปี ผมสีแดง เธอมักจะชอบทำตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่บางทีก๊บ๊อง

ซาราเอล่า・ดิแซค：ท่านแม่ของลูน่า ผมสีเงิน คนง่ายๆ

จิลล์・เบลล์・ดิแซค：หัวหน้าตระกูลคนปัจจุบันของตระกูลมาร์ควิสดิแซค มีผมสีน้ำตาล มีความดฉลาดหลักแหลมเนื่องจากเป็นข้าราชการ

อลิซ่า・วินเบล：ผมสีแดงเข้ม อายุ เจ็ด ขวบ เป็นคนดื้อรั้น ลูกสาวของเคาน์เตส